Ik ben zo moe dat ik er vaak niet meer in slaag om dingen op papier te zetten of hier neer te schrijven. Hoewel ik er wel nood aan heb en ik voel dat het deugd doet om stil te staan bij de dingen en ze even goed te bekijken en te doorvoelen. Aan de ene kant gaat alles heel snel en lijkt het alsof...

Vrijdag (3 dagen geleden) werd ik terig verwacht in het Jan Palijn bij Dr Decleer voor het startschot van de behandeling.Opnieuw al die onderzoeken, de spuiten, te pillen, de hoop en wanhoop. En ik heb er zo hard geen zin in! Maar echt niet!!! Ik kijk er enorm tegenop. Het is letterlijk "terug naar...

Ik voel zoveel en tegelijk zo weing. Het is heel vreemd.. Ik heb het gevoel in een soort van bubbel te leven. Alles gaat zijn gewone gangetje, ik zie de wereld om me heen doordraaien en de mensen hun leven leiden. Ik zie Roxanne  vrolijk (en soms heel wat minder vrolijk) door de dagen...

Ik heb vorige week proberen te bellen met de dokter voor de resultaten van de autopsie van Kobe maar helaas was de dokter dan een week in verlof dus moest ik nog even geduld oefenen. Vandaag heb ik ook een paar proberen te bellen (tijdens de middagpauze, een verkeerd nummer gedraaid en uiteindelijk...

Ik heb het gevoel dat ik "heel snel" door mijn rouwproces moet om mezelf de kans te geven om snel terug te kunnen beginnen met de behandeling. Ik kan hier niet van weglopen, hoe graag ik ook zou willen. Het liefst van al zou ik deze rauwe pijn en dat immense verdriet wegstoppen en niet doorvoelen....

Ik word ontzettend moe van al die mensen die me met moeite durven aan te kijken, angstvallig het onderwerp "baby's" trachten te vermijden of mij helemaal proberen te mijden.En het zijn niet alleen kersverse collega's die zich geen houding weten te geven maar ook familie en vrienden zoeken en vinden...

De voorbije weken heb ik al een paar hallucinante gesprekken gehad die mijn hart gewoon ineen deden krimpen maar ook heel veel mooie en liefdevolle momenten mogen delen met vrienden (en vreemden). Gek hoe mensen kunnen reageren of net niet kunnen reageren op de geboorte van Kobe. In het ziekenhuis...

GIsteren was het dan zover... de begrafenis van mijn wondermooie zoontje Kobe. Het was een prachitge dag en het deed me deugd dat de zon scheen, ik was blij dat hij op zo een mooie dag afscheid kon nemen van de wereld. En dat ik op zo een mooie dag afscheid kon nemen van hem. In de voormiddag...

Ik ben al een 3 dagen bijna onophoudelijk bezig met het voorbereiden van de begrafenis van Kobe. Ik heb er voor gekozen om zelf zijn mandje, zijn vogelnestje, samen te stellen voor zijn laatste reis. Een laatste zorg die ik hem bieden en ik voel zo hard de nood om er voor hem te zijn, om hem te...

Gisterenavond heb ik Kobe nog een uurtje bij me gehad, gewoon om naar hem te bekijken, aan te raken en dicht bij hem te zijn. Ik heb hem ook bij me in bed gelegd, om samen te zijn en hem al de geborgenheid te geven die ik maar kon. Het doet me zo een pijn om hem straks te moeten achterlaten. Om hem...