Ik ben een vrolijke, spontane,ondernemende en ietwat prettige gestoorde jonge vrouw van 29 met een heerlijk leven en ongeloofelijk fijne vrienden en familie. Ik ga regelmatig op weekend, plan leuke daguitstapjes, gezellige avonden boven een goed glas bier, snoepreisjes van tijd tot tijd, hangen in de zetel,samen koken met een vriend of vriendin,... En ik geniet hier enorm van!
Alleen... die charmante prins op zijn paard (het hoeft ondertussen al lang geen wit meer te zijn en ik neem ook al genoegen met een pony) lijkt maar niet te willen passeren. Ik til er niet heel erg zwaar aan en geniet geniet geniet van mijn leventje dat volgestouwd is met allemaal fijne zaken.
Een controle bij de gynaecologe in januari 2015 doet alles even op zijn grondvesten daveren. Er werd een massa gespot die het zich heel gezellig had gemaakt in mijn onderbuik en een verbond was aangegaan met mijn rechter-eierstok. Deze twee waren onafscheidelijk geworden en moesten dus via een bikinisnede worden verwijderd. MIjn fibroom (want zo heet zo een vreemde massa in medische termen, beter gekend als vleesboom) had verder geen schade aangericht. Al was ik nu wel een eierstok armer...Maar een diepgewortelde angst rijker: Wat met mijn kinderwens? Werkt alles nu nog wel naar behoren?
BIj de exploratie van mijn onderbuik (toen ik onder zeil was in de het operatiekwartier hebben ze de kans gegrepen alles "down there" eens grondig te inspecteren) waren er ook nog 2 fibroompjes vastgesteld in mijn baarmoeder. "NIks om mij zorgen over te maken! MIniscuul, bijna niet waarneembaar" verzekerde de gynaecologe mij. BIj de post-operatieve controle 7 weken later bleek alles mooi genezen te zijn en deed mijn linker-eierstok heel goed zijn best. Ik gaf haar (mijn linker-eierstok) een high-five in gedachten!
Maar de angst en het gevoel dat toch niet alles in orde was bleef sluimeren. Af en toe klauwde het ook heel erg wild om zich heen...
Het voelde nooit helemaal goed aan. En ik reageerde bijzonder emotioneel op de stroom aan zwangerschap-berichtjes in mijn onmiddellijke omgeving. Na een zoveelste pijnlijke ronde van ongerustheid en onzekerheid de telefoon gepakt en een andere gynaecoloog gebeld voor second opinion. Op dit moment zijn we oktober 2015.
Amper 3 weken later zat ik snotterend aan zijn bureau om mijn hele verhaal te doen. Het was een hele lieve,rustige man die me liet vertellen. En me ook op een bijzonder rustige en warme manier onderzocht. Eenmaal teurg aangekleed en gefatsoeneerd vroeg ik hem uitdrukkelijk om heel EERLIJK met me te zijn en me te vertellen hoe de de zaken ervoor staan.
Het verdict was als volgt:
- 3 fibromen in de baarmoeder (1.2cm, 1.7 cm en 1.9 cm)
- 1fibroom bevind zich aan de baarmoedermond, niet bevorderlijk voor zwangerschap maar niet onmogelijk
- Linker-eierstok doet het uitstekend (voelde me weer glunderen, zo trots was ik op haar!)
- Kinderwens kan in het gedrang komen, niet zoveel tijd als andere vrouwen gezien de groei van fibromen
- Overschakelen op een andere anticonceptie (ik gebruikte de nuvaring maar die pompt rechtstreeks oestrogeen (voeding) naar mijn fibromen
- Controle in april (als fibromen niet gegroeid zijn ok, wel gegroeid...stappen ondernemen voor kinderwens veilig te stellen)
Ik was even de weg helemaal kwijt. Mijn angst bleek dus niet ongegrond. Boven een tas koffie met de zus (en een familievoorraad zakdoekjes) alles even besproken. Ook een actieplan opgesteld en stap 1 was om naar Jette te bellen (fertiliteitscentrum) om informatie op te vragen rond het laten invriezen van eicellen. Dit om mijn kinderwens alsnog iet of wat veilig te stellen. Ook de optie om er alleen voor te gaan, om BAM-mama te worden passeerde even de revue, net als adoptie, draagmoederschap,... De hele resem aan mogelijkheden anno 2015 werd kort besproken. Maar stap 1 was Jette.
Amper 2 dagen later hing ik al aan de lijn met Jette en kreeg ik een afspraak op 15 december 2015 met de psychologe en met de dokter.
Ik beet me vast in het onderwerp en zocht allerlei informatie op (procedure, welke hormonen, kostenplaatje, slaagkans,...) en trok op 15 december naar Jette. Ik kwam toe rond 9u en wandelde buiten rond 17u met een hoofd vol vragen, een verdwaasd en onbegrepen gevoel. De psychologe stelde me allerlei vragen over mijn relationeel en seksueel verleden, gezins-relaties, financiele situatie, verwachtingen,... Maar ik had heel erg het gevoel dat ze me heel erg jong vond en de bijzonder onbehaagelijke gedachte daar niet gewenst te zijn, daar niet echt op mijn plaats te zitten.
Het constult bij de dokter was zo mogelijk nog erger. Op 10 minuten stond ik teurg buiten, zonder enig onderzoek, zonder nieuwe informatie maar wel met de vraag om een afpsraak te maken bij zijn secretaresse op de 1e dag van mijn regels zodat er een onderzoek kon plaatsvinden om de dosis hormonen te bepalen voor het laten rijpen van mijn eicellen.
Ik was vastberaden om er mee door te gaan en belde dan ook op de eerste dag van mijn regels (7 januari 2016) voor een vervolgconstult. Op 9 januari zat ik in zijn gynaecologenstoel voor de zoveelste interne echo (weg enig gevoel van schaamte op den duur) waarbij hij me wist te vertellen dat er NU geen enkel probleem was om zwanger te worden. En wat de de toekomst brengt kan niemand voorspellen en dat zijn zorgen voor later.
Ik mocht wat hem betreft met de hormonen starten zodat mijn eicellen konden geoogst en ingevroren worden. Om op een later tijdstip in mijn leven dan bevrucht en teruggeplaatst te worden. De hele procedure zou maar liefst 4000 euro kosten zonder enige tussenkomst van de mutuatliteit. (Je hebt een 24 tal eicellen nodig om een goede kans op zwangerschap te hebben bij een latere IVF-procedure dus dat betekend een 4-tal rondes. Dus 4 cyclussen lang hormonen spuiten, echo's, pick-ups,...)
Ik vroeg bedenktijd...
Opnieuw was ik helemaal de weg kwijt... De grond onder mijn voeten was nog een beetje dieper weggezakt. Maar ik ben er de vrouw niet naar om bij de pakken te blijven zitten dus besloot ik om al mijn dossier bij alle gynaecologen op te vragen en er mee naar de huisarts te trekken. Voor een eerlijke en oprechte opinie. Want iedereen zegt iets anders en mijn vertrouwen in artsen wordt er daardoor niet groter op. Maar mijn huisarts kent me al heel lang en ik vertrouw hem.
Vandaag stapte ik gewapend met mijn bundeltje dossiers zijn kabinet binnen en vroeg hem om me duidelijk te vertellen wat er juist allemaal in stond (het wemelde van de latijnse benamingen die me stuipen op het lijf jaagden omdat ze zo vies klonken!) en wat dit betekende voor mij, als Alice zijnde, een jonge vrouw met een grote kinderwens maar geen partner.
Er onstond een heel open en duidelijk gesprek over mijn fysieke conditie en dat het er niet zo rooskleurig uitziet.
Hij raadde me aan om eicelletjes te laten invriezen in eerste instantie, ik glimlachtte en zei dat ik die piste al grondig onderzocht had maar dat die eigenlijk niet echt haalbaar was...
Toen opperde hij het "BAM-moederschap" en ook daar hadden we een eerlijk gesprek over. Dat het toch niet zo eenvoudig is en dat het niet fijn is om dat ideaalbeeld op te geven. (Een fijne man leren kennen, stevige relatie uitbouwen en dan een kindje samen).
Wat hij toen zei was heel erg verhelderend en gaf me een heel andere bril om naar dat gegeven te kijken. "Ook binnen een relatie is er geen zekerheid. Een relatie an sich is al geen zekerheid, geen garantie."
Bi het afronden van het gesprek drukte ie me op het hart om zeker goed na te denken over wat ik wil. En als ik echt heel graag kinderen wil ik het niet al te lang meer kan uit stellen. En er grondig over moet nadenken hoe ik dat verlangen gestalte kan geven. Maar dat een relatie geen enkele zekerheid bied, ook niet op dat gebied.
Buitengekomen en nog maar eens in tranen uitgebarsten maar wel met een overweldigend goed gevoel.
Hoe vreemd dat ook mag klinken...
Ik voelde me gehoord,gezien en had duidelijke informatie gekregen.
Vanaf hier kon ik verder...