De gynaecoloog had me bij de postnatale controle verteld dat eerste regels erg heftig konden zijn en dat ik me daar zeker geen zorgen over moest maken. Het is een soort reiniging van het lichaam. Wat was ik blij dat ik op hoogte was gebracht hiervan! Wow!

De eerste dagen na mijn bevalling -en helaas dames iedereen die bevalt moet erdoor -  was ik gedoemd om van die halve pampers te dragen om het bloedverlies de baas te blijven. Het was alsof mijn lijfje 9 maand lang alles mooi had opgespaard en het zich nu allemaal een weg naar buiten baande. Gelukkig zonder de vervelende krampen, woohoo! De weken daarop minderde dit gestaag en na een 6-tal weken had ik geen bloedverlies meer. De gewone cyclus kwam terug op gang met de normale tussentijdse afscheiding. Op de controle was er geconstateerd dat mijn baarmoederslijmvlies toen al om en bij de 2cm was dus dat het een hevige maand zou worden. Een gewaarschuwd vrouw is er 2 waard dus grabbelde ik bij een bezoekje aan het Kruidvat nog een pak grote tampons mee. Hoera ik mocht weer tampons gebruiken! (Het word afgeraden tot 6 weken na de bevalling om tampons te gebruiken wegens infectiegevaar, vreselijk om 6 weken maandverband te moeten gebruiken. Jak!) En propte dat in de badkamerkast in afwachting van de grote doorbraak.
Gisteren was het dan zover, Tante Rosa besloot mij te verblijden met een bezoekje. Ergens was ik wel opgelucht, dat betekende dat mijn lijfje de draad weer oppakt en hopelijk heb ik snel terug mijn regelmatige cyclus van weleer.  Maar die vreugde was van korte duur want OMG wat een stortvloed was me dat zeg, echt niet normaal! Ik was opgestaan en had gezien dat "het" begonnen was dus tampon ingebracht; Roxanne gewekt en aangekleed en vertrokken naar een vriendin voor een lekkere lunch. Eenmaal bij haar thuis gekomen voelde ik dat er een lekkage was ter hoogte van de onderbroek. Ik dacht even dat ik het niet goed gevoeld had want ik had maximum 45 minuten geleden het toilet opgezocht. Maar niets bleek minder waar, het inlegrkuisje had zijn taak reeds volbracht. Gelukkig had ik nog een tampon bij en zonder al te veel zorgen verliet ik het toilet. Tot - echt waar!- een kwartier later ik  opnieuw een lekkage gewaarwerd! Een bezoekje aan het toilet leerde mij dat mijn gevoel met niet bedroog en dat ik alweer een tamponwissel moest doen! Ik schrok me echt een hoedje, het was echt niet normaal,  wat een bloedbad! 
Ik ben nog 3 keer naar het toilet moeten gaan voor een tamponwissel,en dat op slecht 1.5u tijd! Het was echt buitensporig!
MJ opperde dat de bevalling mijn vrouwelijkheid wel eens fameus zou kunnen toegetakeld hebben en dat het nog niet orginele "maat" heeft aangenomen, dus het kan zijn dat de tampons niet goed blijven zitten en de menstruatie er letterlijk langs loopt. Een theorie die ik niet meteen kan ontrkachten... Ik denk dat de vrouwelijkheid inderdaad nog wat tijd nodig heeft om tot de oude staat weer te keren.
Ik maakte een ommetoertje langs het kruidvat om nog een pak, jawel, kraamverband te gaan kopen.Van die gigantisch dikke maandverbanden maar er zit niets anders op. Tenzij om het halfuur naar het toilet hollen uit schrik voor lekken. Nu kan ik het tocht tot 2u uithouden met zo een gigantisch verband. NIets prettigs aan maar het biedt wel de mogelijkheid om een wandeling te maken of om even een dutje te doen in de zetel zonder de angst voor  stille getuigen in mijn kledij of meubilair. En ik was nog zo gelukkig toen ik die vervelende pamper-verbanden niet meer moest gebruiken! Hopen maar dat mijn lijfje zich snel in ere hersteld en ik terug met een gerust hart tampons kan gebruiken. In de toekomst wil ik graag overstappen op de cup maar op dit moment is alles nog wat te gevoelig en houd ik het liever bij de zaken die ik ken.  Afwachten en duimen dus.
Ik wist dat bevallen geen pretje was maar dat de nasleep ervan ook zo onaangenaam zou zijn, dat had Moeder Natuur wel eventjes anders mogen regelen. Heb ik nog niet genoeg afgezien neen ;) ?

Een kleine anekdote die hier nog van toepassing is en met het nodige schaamrood op de wangetjes typ ik dit neer. Maar toen ik later die middag even aan het rusten was zag ik een flits dat de "vuilbak" in de badkamer van MJ wel erg groot was. Ik smste haar om dat even te checken en wat bleek... ik had alle restanten, verpakkingen en andere toebehoren niet in het vuilbakje gekieperd maar jawel in de WASMAND! Het hele slagveld lag dus vrolijk te wezen bij de vuile kleren van MJ en haar man. Ik schaam mij kapot! Heb nog voorgesteld om het zelf uit de wasmand te komen vissen s'avonds zodat zij daar niet mee opgezadeld werd. Ik had alles wel zo netjes mogelijk ingepakt in wc-papier maar toch... Nooit leuk om andermans vuiligheid te moeten opkuisen. Wat een geluk dat ik dat nog eens checkte zodat ze voorbereid was op dit tafereel en daar niet pardoes op uitkwam.
MJ reageerde god zij dank erg goed, vond het best grappig had ik de indruk en verzekerde me dat het geen probleem was. Maar ook dit voorval zal nog heeeeeeeel lang meegaan =D
Slaaptekort... het laat een mens soms rare dingen doen. Genant!

 

DIT STUKJE IS NOG "UNDER CONSTRUCTION" DOOR DE GEVOELIGE EN COMPLEXE MATERIE :) IK KRIJG NIET ALLES GOED VERWOORD IN EEN KEERTJE. MAAR IK WERK ER GAANDEWEG AAN. NEEM DUS GEEN AANSTOOT AAN DE WOORDEN/BEDENKINGEN DIE HIER STAAN, HET IS EEN PROEFSTUKJE :)

Ik was onlangs op een vergadering met de vrijwilligers die samen met mij een advieslijn beantwoorden. Om de vergadering te openen werd er gevraagd om jezelf voor te stellen en om te antwoorden op de volgende vraag: "Wat is het mooiste dat iemand ooit al voor jou gedaan heeft? "
Ik vond het een hele mooie vraag waar ik even over moest nadenken want er zijn al heel veel mooie, hartverwarmende zaken voor mij gedaan Ik heb geweldige vrienden die stuk voor stuk fantastisch zijn en heel veel voor mij betekenen. De mooie zaken zitten hem vaak in kleine dingen: een lief bericht op lastige dagen, een knuffel als het even wat minder gaat, een leuke uitnodiging zomaar uit het niets, fijne kadootjes zonder dat er een gelegenheid voor is,... Ik heb talloze zaken waar ik uit kan kiezen. Maar het allerallermooiste dat iemand ooit voor mij gedaan heeft? Sperma doneren.
Ik kan die persoon niet genoeg bedanken om die keuze te maken. Want zonder die donatie had ik mijn lieve kleine trol nooit gehad! En het is iets waar ik wel graag wil bij stilstaan. Want het is erg bijzonder dat een wilvreemde man beslist heeft om zaadcellen te doneren zodat vrouwen zoals ik of koppels met een kinderwens en vruchtbaarheidsproblemen alsnog aan een kindje geraken. Iets dat niet zo lichtzinning mag worden opgepakt
Het is maar een kleine daad, even de hand aan jezelf slaan met het nodige erotische materiaal, op zich maar met zo grootste gevolgen. Ik vind het erg mooi dat iemand zo onbaatzuchtig kan zijn om letterlijk zijn genen door te geven. Zonder meer. Niet wetende of en hoeveel kinderen er van hem op deze aarde rondlopen. Maar ik ben die persoon zo ongeloofelijk dankbaar!
Vaak wordt er wat luchtig over gedaan "oh, dus het is anoniem donorkindje?" en das goed, zo wil ik het ook graag. Niet te gewichtig over doen of heel poeha rond maken. Het is wat het is.  Maar als ik de kans zou hebben om die persoon te bedanken dan zou ik die met 2 handen grijpen. Ergens vind ik het wel jammer dat er geen mogelijkheid is om die persoon oprecht en persoonlijk te bedanken. Al was het maar met een briefje, een kaartje, een fotootje.  Maar uiteraard begrijp ik dat ook wel. Het is niet voor niet "anonieme donor" en dan zou het wat vreemd zijn als er toch de mogelijkheid is om - via omwegen- toch contact te hebben. Misschien moet ik die persoon toch een denkbeeldige brief sturen, om hem te bedanken voor dat wondermooie geschenk. Gewoon, om mijn gedachten en gevoelens te kunnen vastpakken en het ook uit mijn systeem te hebben. Later kan ik het nog altijd aan Roxanne laten lezen. Deze gevoelens zijn zo puur en zo krachtig...Daar moet ik iets mee doen. De dankbaarheid is oneindig en ik voel echt de nood om die tastbaar te maken.
Wie weet volgt hier binnen enkele weken wel een post met de brief gericht aan de donor van Roxanne :)
Ik maak er hoe dan ook werk van! Of ik het publiek maak, das weer een andere kwestie.

Ik heb ook bewust gekozen voor een anonieme donor, de optie voor een gekende donor is er wel maar das zo omslachtig naar mijn gevoel. Dan ga je toch een bijzondere band aan met die persoon en ben je verbonden met elkaar voor het leven. Een taak die niet te onderschatten valt en die toch wel veel verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Ik weet niet of ik me even goed zou voelen bij een vriend die de biologische papa is van Roxanne. Of bij een man die graag kinderen wil maar door omstandigheden (geaardheid, geen relatie,...) kinderloos dreigt te blijven en daarom op zoek gaat naar een BAM-mama die graag een gekende donor wil. An sich heb ik daar helemaal niets op tegen, begrijp me niet verkeerd. Ik vond het ook een lastige vraag om te beantwoorden: "Kan ik mijn kind de helft van zijn afkomst ontzeggen? " Want door voor een anonieme donor te kiezen sluit ik uit dat mijn dochtertje ooit haar vader kan leren kennen en dus kan achterhalen van wie ze nog afstamt. Een harde noot om te kraken maar ik heb voor mezelf uitgemaakt dat het de beste optie is in mijn/ons geval. Ik voel mij daar het prettigst bij en dan kan ik dat ook overdragen op Roxanne. Het leek me het belangrijkst dat IK achter mijn keuze stond zodat ik ze later kan verantwoorden aan mijn kind. En dat ik zonder schaamte of schroom kan zeggen dat ik heel bewust heb gekozen voor anoniem donorschap om de zaken niet nog ingewikkelder te maken en om alles zo helder en zuiver mogelijk te krijgen. Roxanne is MIJN dochter die ik ontzettend graag zie en die ik alles wil geven wat haar hartje begeert. Vreemde constructies met een goede vriend of vreemde die donor is maar toch een rol speelt in ons leven... Neih. Dat voelt niet goed. Het zou alles nodeloos ingewikkeld maken.  Laat mij maar een netwerk en familie creeëren met de mensen die ik liefheb en die Roxanne zullen ondersteunen waar nodig. Zomaar, uit liefde voor haar en voor mij zonder dat er een biologische verbintenis is. Dat is pure liefde en bijzonder oprecht. Wat voor mij waardevoller en betekenisvoller is dan de betrokkenheid van een donor in haar leven.
Aan liefde hoe dan ook geen gebrek!

 

Ik heb het al een tijdje in de mot maar vandaag vond ik het tijd om het eens van naderbij te bekijken en mijn gedachten op papier te zetten. Maar ik ben nog volop met de verwerking bezig van het hele proces om Roxanne te krijgen. Dat klinkt misschien wat vreemd maar er is ook zo ontzettend veel gebeurt in de afgelopen 2.5 a 3  jaar dat ik nooit echt de kans heb gehad om de zaken te verwerken. En dat proces is nu op volle toeren bezig en dat is soms wel uitputtend.Ik heb een grote drang om te praten over mijn beslissing, over de zotte rollercoaster waar ik zo lang op heb gezeten, over de droefnis die iedere mislukte poging met zich meebracht, over de angst die zich steeds meer opstapelde, over het verlangen naar een kindje, over de vele vragen en onzekerheden, over de vele onderzoeken, over de impact van de hormonen, over de twijfels waar ik elke stap van de weg mee worstelde, over de vastberadenheid waarmee ik iedere IUI onderging, de mokerslag toen het toch IVF-ICSI werd,...  Maar het is niet gemakkelijk om daar NU over te praten. Het is een beetje alsof mensen/vrienden wat schroom ervaren als ik erover wil praten." Want he, het is toch ten einde? Ik heb mijn kindje nu toch in mijn armen? Waarom daar nu nog mee bezig zijn? " Maar het is zo dat ik tijdens het proces vaak de dans heb ontsprongen om te praten over wat ik dacht en voelde. Omdat het zo heftig en zo intens was, het zat zo dicht op mijn huid dat er weinig ruimte over was om te praten over dat alles. Ik was/ben heel erg blij met deze blog, dat was echt een uitlaatklep. Een plek waar ik de dingen kon achterlaten. En toch een mogelijkheid had om te praten en na te denken.
Ik heb erg veel gehuild tijden de behandeling. Uit angst, uit machteloosheid, van teleurstelling. Meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Nooit gedacht dat het zo een immense impact zou hebben op mijn zijn die hele procedure. Als ik er nu op terugkijk dan slik ik wel even Het is zo heftig geweest en zo ingrijpend op erg veel gebieden. Koppels kunnen die samen dragen en hopelijk steun vinden bij elkaar. Maar ik, ik moest het alleen zien te dragen. NIet dat er geen vrienden waren of mensen om mij te ondersteunen, in tegendeel, maar uiteindelijk moest ik het wel allemaal doen. Het was mijn verlangen, mijn wens en ook mijn verdriet en mijn pijn. En daar kan niemand bij helpen. Vrienden leefden mee en vonden het jammer als het weer niet gelukt was. Maar zij moesten niet al die onderzoeken ondergaan of die medicatie inslikken/opsteken/inspuiten. Zij moesten niet de gevolgen dragen van die vuile hormonen. Meer dan eens heb ik het gevoel gehad mezelf kwijt te zijn geraakt. Ik stond mijlenver af van de persoon die ik wou zijn en die ik normaal was. Heel raar om zo vervreemd te geraken van jezelf. En het is alsof ik nu pas terug de weg vind naar mezelf op een of andere manier.

Het was zo een hectische periode waarin zoveel is gebeurt en waar zo weinig tijd was om zaken een plaats te geven. Het ene was nog niet verwerkt of de volgende mokerslag diende zich al aan. De klappen bleven komen en one way or another bleef ik ze incasseren. Ik heb vaak gedacht aan stoppen, de boel gewoon de boel laten. Dan geen kind. Maar diep vanbinnen wist ik dat dat het niet kon. Dat ik alles moest geprobeerd hebben voor ik kon berusten in een kinderloos bestaan. Ik leefde precies wat op automatische piloot die maanden. En van controle naar controle. Van spuit naar spuit. De hele behandeling beheerste ontzettend hard mijn leven en het is pas in retrospectief dat ik zo kan benoemen. En ook kan zien hoeveel het van mijn gevraagd heeft, emotioneel dan. Als je daarin zit, in dat proces dan ga je door. Onophoudelijk en gedreven door het doel: Een kindje!
En iedere maand dat de uitslag negatief is moet je dat snel een plaats zien te geven en al klaarstaan voor de volgende reeks. Alle niks moest uiteraard, maar ik hoorde die klok zo ontzettend luid tikken en de angst dat het nooit zou lukken bekroop mij bij ieder negatief resultaat. Wat als ik al te laat was? Wat als mijn lijfe niet meer in staat was om een kindje te maken? Wat als die miomen zouden beginnen woekeren? Wat als ook mijn andere eierstok het zou begeven? Wat als ik nooit zwanger zou geraken?  Het zijn vragen die steeds weer door mijn hoofd gingen en die er fameus op hebben ingehakt. En er was ook niemand die de onzekerheden daarrond kon wegnemen want het is geen exacte wetenschap. En er was ook geen zekerheid dat het ooit zou lukken. Het was zoveel makkelijker geweest als ik wist "Het gaat lukken, maar het zal 9 rondes duren" Dan kon ik rustig afwachten en al die voorgaande mislukte pogingen zouden dan niet zo zwaar op het hart hebben gewogen. Nu was het een ware uitputtingsslag en voelde ik me soms heel erg eenzaam. Ontzettend alleen met mijn verdriet. Er zijn echt tal van momenten geweest dat ik me zo machteloos en alleen voelde. Maar het niet echt kon tonen aan de buitenwereld. Want hoe leg je dat uit? Hoe geef je daar woorden aan? En iedereen probeert je dan te troosten en zegt dat ik moed moet houden en dat het wel in orde komt. Ooit. "Maar wat als het niet in orde komt? Wat als het nooit lukt?" daar had niemand een antwoord op... En ik ook niet. Het zou een heel zwaar gewicht zijn om mee te torsen als het niet was gelukt. Ik kon me een leven zonder kindjes niet voorstellen. Je moet ook een beetje gek zijn om telkens opnieuw die "marteling" te ondergaan van de onderzoeken en spuiten en hormonen en alles zonder enige garantie op succes. Maar de wens was zo groot en het verlangen zo intens. Ik was het haast aan mezelf verschuldigd om door te gaan.

En ik weethet wel, al bij al was het een succesverhaal. Op "slechts" 7 maanden is het gelukt. Er zijn vrouwen/koppels die veel langer moeten wachten op dat wonder. Maar voor mij waren het 7 uitputtende maanden... En eigenlijk was het proces al bezig van januari 2015, van de contorle bij  gynaecoloog  De Craene waar die veromde operatie uit voortgevloeid is. Dat is om en bij de 2 jaar voor ik een positieve uitslag had.. Wat best wel hefitg kan worden genoemd.Het is niet gemakkelijk geweest en ik had/heb er nog altijd niet zoveel woorden voor. Het is ook zo dat het minder gemakkelijk is voor vrienden/familie/omgeving om te praten over de behandeling net omdat het zo een gevoelig thema is. De bevalling was ook erg ingrijpend en daar was toch ook wat verwerkings-werk aan maar doordat haast iedereen vraagt: 'En hoe was de bevalling? Viel het een beetje mee?" heb ik dat verhaal opnieuw en opnieuw en opnieuw kunnen vertellen. Tot het uit mijn systeem was. Want het was ook wel belangrijk om dat een plaatsje te kunnen geven want het was wel pittig =D  Maar daar kan gemakkelijker mee gerelateerd worden en is ook eenvoudiger om te vragen hoe het is verlopen en hoe ik me daarbij voel. Het is veel tastbaarder en hanteerbaarder dan een fertiliteitsbehandeling. Ik was ontzettend blij met vriendin B. die ook het hele circus heeft moeten doorstaan voor haar 2 wolken van kinderen. Ze was oprecht de enige die de juiste woorden wist te zeggen en écht wist hoe ik me voelde bij dit alles. Ik moest aan haar niet alles proberen uit te leggen, ze kende het klappen van de zweep helaas. Het was geweldig om haar te hebben!
Ik heb het gevoel er nog niet helemaal mee in het reine te zijn, met de hele procedure. Allé, niet dat ik er niet achter sta en ook niet dat ik niet uit volle overtuiging deze weg heb bewandeld. Integendeel! Maar ik moet nog wat tijd spenderen aan het verwerken van dit alles en proberen te praten over de impact die het heeft gehad.Een inhaalbeweging maken eigenijk, zoveel maanden later. Het is nog een te groot deel van mij op dit moment. En das niet goed voel ik. Het is alsof ik het nog heel vaak over moet/wil hebben om het een plaats te kunnen geven. Al die tijd heb ik me sterk gehouden en ok, ik heb veel tranen  gelaten en gepraat met vrienden over hoe ellendig ik me voelde. Maar echt in mijn hart laten kijken heb ik nooit gedaan al die tijd. Ik kon het gewoon niet want ik kon niet om met de goedbedoelde adviezen, met de blikken vol medeleven, met de monden vol tanden,... Er was ook niets dat op dat moment had kunnen helpen, behalve de zekerheid dat het ooit zou lukken en net die zekerheid kon niemand me geven. Er was geen enkele garantie op succes,enkel een heel groot "ik wens het jou zo ontzettend hard toe meid"-gevoel.  En die onzekerheid heeft er wel hard op ingehakt, maanden heb ik in de stress geleefd rond al dan niet zwanger geraken en blijven! Naast alle andere zware emotionele gebeurtenissen.

Ik moet er nog wat van afkicken, van het hele proces. En dat kan enkel door erover te praten. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. En das niet zo gemakkelijk op dit moment :) Want er is zo ontzettend veel leuks om over te praten. Er is zoveel babygeluk!
Het is een beetje een tweestrijd, aan de ene kant ben ik ontzettend gelukkig met de mooie kleine trol en heel erg trots op wat ik heb gemaakt! Ik vind het prachtig en het is helemaal geweldig en fantastisch en alle andere mooie woorden die ik ken. Aan de andere kant is er nog veel verdriet over hoe Roxanne in mijn leven is gekomen. En hoe intens die periode was en hoe knagend de onzekerheid telkens weer. Ik mocht er toen niet aan toegeven, als ik tijdens de behandeling die gevoelens in de ogen had gekekend had ik nooit door kunnen doen. Had ik de tijd genomen die ik nodig had om iedere keer na een negatieve uitslag op mijn positieven te komen dan was Roxanne er misschien nu nog niet geweest. En tijd was nu net het enige dat ik niet echt had. Veel andere opties had ik niet op die momenten. En ben ik dus stug blijven doorgaan op het zelfde pad. Maar dat heeft heel veel van mijn gevraagd en ik moet daar nu wel de nodige ruimte en tijd voor maken. Het is te belangrijk. Ik moet het een plaats kunnen geven om het later aan Roxanne te kunnen vertellen zoals ik het écht wil vertellen: Dat het een lang en pijnlijk proces is geweest maar dat ik het echt met volle overtuiging heb gedaan én dat ik het verwerkt heb. En er echt helemaal OK mee ben. En op dit moment is dat nog niet zo. Er is nog teveel verdriet en teveel onverwerkte angst die ermee gepaard gaat.

Maar... Ik had er alles voor over gehad. Toen en nu nog. Want het is het allemaal wel meer dan waard geweest! Als ik nu kijk naar mijn kleine trol maakt mijn hart een vreugdesprongetje.. hoe wonderlijk is het toch! Dat heb ik gemaakt, helemaal zelf diep vanbinnen in mijn buik. Dat wondertje heb ik letterlijk gecreeërd. En das een onbeschrijfelijk gevoel. Ik voel enkel liefde als ik naar Roxanne kijk. Zij is alles wat ik wou en zoveel meer. Ik vind het geweldig om haar mama te mogen zijn. En ik had het nooit willen missen! 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...