We zijn op reis geweest! Roxanne haar eerste echte reisje ging richting Rouan in Frankrijk, samen met Tanta A, een goede vriendin van me. De auto volgeladen met allerlei spullen, mijn god wat een verhuis voor zo een klein sprotteke! Een speelmat, een mobile, voldoende kleertjes, pampers (wegwerpbare welteverstaan), flesjes, voeding, kinderkoets, een voorraad tetradoeken, warme kledij, draagzak, luiertas met alle toebehoren voor op stap, ... En dan ook nog es mijn bagage en die van A. Gelukkig heb ik sinds kort een echte gezinswagen dus pastte alles er moeiteloos in =) Roxanne vastgegespt in haar autostoel (wat een worsteling is dat toch) en weg waren we! Richting La Douce France! De eerste koffiestop op Franse wegen beloonde Roxanne me met een enorme poepluier! Het was even puzzelen met doekjes en pampertjes en rompertjes om Roxanne proper te krijgen zonder nog schade aan te richten aan haar kostuumpje. Want thuis heb ik alles binnen handbereik en is het geen probleem om haar indien nodig in bad te doen of helemaal te verversen. Maar in een tankstation is dat niet zo eenvoudig heb ik ondervonden ;)

Eenmaal in Rouan aangekomen een lekker hapje gegeten en op zoek naar het huisje. Meer dan een uur te laat waren we daar toegekomen en de verhuurster was niet meer aanwezig. Ik kreeg een kleine paniekaanval want we hebben zonet 3 uur gereden, ik sta daar met mijn dochter die honger heeft, ik heb geen internet én geen gsmnr van die vrouw, er zijn geen sleutels en ik zie geen mogelijkheid op haar te contacteren, het begint stilletjesaan te schemeren en ik ben echt dood-doodmoe . A. haar gsm is bijna plat en die weet ook niet goed wat te doen op zo een momenten.Ik ben de ondernemer van ons twee, degene die meestal weet wat te doen en hoe iets op te lossen alleen vandazag lukt me dat niet zo goed, helaas. Terwijl ik Roxanne een flesje probeerde te geven met 1 hand deed ik een verwoedde poging om internet te activeren op mijn ipad zonder succes. Ondertussen hadden we een paar tieners aangesproken die een kabel door hun ruit naar buiten lieten vallen zodat de iphone  kon worden opgeladen en A. op internet kon. Door een aanmeldprobleem geraakte ik niet op mijn air-bnb-acount en kon ik dus de verhuurster nog steeds niet bereiken. Ik was echt de wanhoop bijna nabij, was in staat om alles terug in de auto te gooien en gewoon naar huis te rijden. Echt waar! Maar gelukkig bleef Ana kalm en nam ze Roxanne over zodat ik op mijn gemak internet kon gebruiken om te proberen in contact te komen met de verhuurster van het huisje. Na veel geklungel met hotmail geraaktte ik uiteindelijk in mijn mailbox waar een mail was toegekomen met een hele uitleg en een code van een hangslot die aan de brievenbus ging waarin, jawel, de sleutels van het huisje zaten. Oef! We konden binnnen =D Mijn stresslevel zaktte meteen onder het nulpunt en ik was de kalmte terug zelve. Maar ik was het echt even allemaal helemaal kwijt. Slaaptekort... het doet een mens geen goed. *zucht*

Die avond nog even het stad gaan verkennen en bij de Italiaan een pizza naar binnen gewerkt. Roxanne besloot dat het daar en dan het moment was om een gigantische huilbui te krijgen die pas overging toen ik haar enige tijd met de billetjes bloot op de verschoningstafel in het toilet liet krioelen. Gezellig zo op een toilet voor gehandicapten ;) Eenmaal terug aan tafel was ze redelijk stil en kon ik toch nog mijn pizzal op het gemakje verder opeten. Een avondwandelingetje later gingen we een rustige nacht tegemoet. De volgende ochtend was het een waar gevecht om haar een flesje te laten drinken (het leidingwater had een vreemde smaak en rook wat naar chloor dus toevlucht moeten nemen tot flessenwater) en tot overmaat van ramp kreeg ze last van krampjes. A. had het heel lastig om naar haar gehuil te luisteren dus verliet ze het huisje om te gaan shoppen. Ik bleef thuis met Roxanne en liep rondjes doorheen het huis om haar tot bedaren te brengen. Er steeg een erg vreemd luchtje op uit haar pamper en toen wat bleek: een explosie van kaka! Tot aan haar schoudertjes was de kleine trol gezegend! Vandaar het huilen, het moet echt veel pijn gedaan hebben! Ocharme :(  Haar helemaal gewassen en verschoond, de kinderkoets ingezwierd en eindelijk buiten de 4 muren van ons verblijf geraakt rond 12u. We vatten het idee op om een mooie stadswandeling te maken langs alle historische gebouwen maar na een  halfuurtje wandelen ebde de interesse weg van A. en Roxanne had honger wat resulteerde in een lange pauze aan de kerk van Jeanne D'Arc waar er veel op de iphone werd getokkeld en gretig een flesje werd leeggedronken. We besloten om een hapje te eten en we eindigden in ons huisje waar we heerlijke soep opwarmden en lekker frans stokbrood aten. A. wou graag gaan shoppen en ik wou een museum bezoeken dus onze wegen scheiden opnieuw. Afspraak om 19u aan de kathedraal (4u later), ik bleef nog even in het huisje om Roxanne te verversen en wat op te ruimen, A. ging lustig shoppen.Ik wandelde opgewekt het oude centrum door op zoek naar het museum voor schone kunsten en was ook whet eerste museumbezoek van Roxanne een feit. Al heeft ze de hele tour langs de schilderijen geslapen als een marmotje,ik hoop haar toch de liefde voor kunst te kunnen meegeven. Je kan er nooit vroeg genoeg mee beginnen denk ik dan ;) Struinde verder langs de mooie gebouwen die Rouan rijk is en slenterde langs de Seine, dit alles met Roxanne in de kinderkoets. Ik genoot er van om met haar trot te zijn al was het uiteraard fijn geweest als ook A. erbij was geweest. Maar de zorg die Roxanne met zich meebrengt heeft ze precies wat onderschat en vooral het gehuil vind ze onverdraagelijk.
Per toeval kruisen onze wegen elkaar haast letterlijk op een zebrapad en we gaan een koffietje gaan drinken. Even bijpraten tot Roxanne een verse luier nodig heeft en het op een huilen zet. Het signaal voor A. om ook even naar toilet te gaan en tenslotte haar shoppingtocht verder te zetten. We zien elkaar strakjes wel bj de kathedraal. Ik slenter nog even door de oude stad en kuier tenslotte naar de plaats van afspraak. Daar ontmoet ik een opgewekte A. die enkele mooie spulletjes heeft kunnen kopen en we gaan een gezellige avond tegemoet in een mooi restaurant dichtbij het huisje. Roxanne is vrij rustig en daar is A. blij om :) 
De nacht verloopt goed en de kleine meid slaapt om en bij de 6u! WAUW! De franse lucht doet haar deugd =)

De volgende ochtend ligt de kleine trol nog heerlijk te slapen en ik maak van de gelegenheid gebruik om even te ontsnappen en helemaal ALLEEN naar de bakker te wandelen. Dat is precies eeuwen geleden, dat ik nog es alleen ergens naartoe ben gegaan. Even genieten van de stad die ontwaakt en van de stilte. Leuk om te doen. A. was heel blij om te kunnen vertellen dat de kleine meid heel de tijd was blijven slapen en dat ze een bad had genomen. Fijn!  Alles terug in de auto geladen en de route uitgestippeld naar Cap gris Nez voor een leuke wandeling. Roxanne sliep de hele weg als een roosje, echt geweldig! Ik genoot enorm van de mooie landschappen waar onze wegen doorkliefden en de stilte in de auto was niet storend. Ik vond het wel leuk om gewoon te rijden op weg naar een mooie bestemming. Net op tijd arriveerden we op plaats van bestemming want Roxanne had HONGER en krijste de hele boel bijeen. We vielen een fijn restaurant binnen en ik snelde naar de toiletten om de kaka-pamper van haar billetjes te halen. Ik moest even de stalen zenuwen vanonder het stof halen want de kleine trol bleef onophoudelijk decibels produceren daar in die toiletten en dat was echt oorverdovend. Eenmaal terug aan tafel schudde A. snel een flesje klaar en eenmaal de speen in haar mondje was ze het gelukkigste kind ter wereld die kleine Roxanne van mij. De rust was weergekeerd.  Aan tafel ontspon een gesprek over genieten met een babytje en dat het toch wel heel erg aanpassen is, over de bevallling en de gevolgen voor het lijfje, over de impact van een baby op je leven,... Dingen waar A. wel heel erg van geschrokken was de voorbije dagen. Zelf probeert ze zwanger te worden en het was precies een beetje een wake-up-call dat het niet allemaal zo snoezig en schattig en leuk is. Maar dat het soms ook echt gewoon vermoeidend is zo een kleintje en dat het af en toe ook gewoon lastig is. Er is heel veel om rekening mee te houden en je doet niet zomaar meer wat je wilt. Dingen hebben nu een ander verloop. Het is een totaal ander ritme, een compleet andere manier van leven. En daar ben je nooit helemaal klaar voor denk ik. Ik ook niet. Maar ik geniet er wel enorm van!  Maar het leven voor en het leven met Roxanne is totaal anders. Niet minder leuk daarom maar wel helemaal anders. Het is een grote verandering en daar is A.ontzettend van geschrokken.
Na de maaltijd wandelende we nog even naar Cap Gris Nez en stapten toen in de auto naar huis. Elk een beetje in geachten verzonken en Roxanne ver weg in dromenland.

De voorbije dagen waren heel intens en uitputtend ook wel voor mij. Ik probeerde de impact van Roxanne te beperken en besteedde erg veel aandacht aan bewust omgaan met de kleine en bewust tijd maken voor A. maar het jongleren was best vermoeiend. Ook omdat de gesprekken die we dan hadden vaak over baby's, zwanger worden (A. moet clomid slikken - nu maand 1), het lijfje na de bevalling, ... gingen en ik daar ook niet zoveel zin meer in had op den duur. Mijn leefwereld is groter dan enkel de kleine lieve meid maar de voorbije 3 dagen werd die willensnillens heel erg vernauwd en ik slaagde er maar niet om een groter geheel te schetsen. Ik denk dat het voor A. heel erg confronterend was om van dichtbij te zien wat het is om een kleintje te hebben en de omwenteling die het met zich meebrengt.
Ze had al erg veel vragen en onzekerheden rond zwanger zijn, de bevalling, het lijfje achteraf,... En die heb ik niet kunnen wegnemen. Integendeel zelfs vrees ik.Door heel open en eerlijk te antwoorden op haar vragen heb ik haar niet meteen kunnen geruststellen. (Ja die pillen nemen is niet tof. Ja de onderzoeken zijn niet altijd even aangenaam. Ja het is veel afwachten. Ja er zijn striemen.  Ja er is een heel legertje mensen aanwezig bij de bevalling.  Ja het doet immens veel pijn.Ja je bent enkele dagen incontinent na je bevalling. Ja je verdikt tijdens een zwangerscha. Ja de vrouwelijkheid is een beetje door elkaar gemangeld en seks is niet meteen iets dat teurg op het programma staat.Ja naar toilet gaat is pijnlijk de eerste dagen.  Ja je moet maandverband gebruiken na je bevalling ipv tampons/cup.Ja er zitten wildvreemde mensen te voelen in je vrouwelijkheid. Ja alles "down there" is wat anders nadat er een baby is gepasseerd maar hé het is ook niet niks he dat je gepresteerd hebt.  Ja je kan heel erg misselijk zijn tijdens je zwangerschp.Jja het is niet altijd een pretje om zo een dikke buik mee te sleuren, ... Maar ook: Ja het is geweldig om zo een klein wezentje te voelen bewegen vanbinnen! Ja het is leuk om te dromen over de komst van je kleintje!  Ja het bijzonder om op de echo's dat kleine mensje te mogen aanschouwen en te zien groeien! Ja het is te gek om te horen dat je zwanger bent!  Ja het zijn lange eerste 12 weken van je zwangerschap maar ook heerlijk om die kaap te overschrijden en het van de daken te mogen schreeuwe! Ja het is ontzettend fijn om dat kleine lieve mensje dat je zelf helemaal gemaakt hebt uiteindelijk te zien liggen in je armen! Ja het is ongeloofelijk dat je lichaam dit kan maken! Ja het is alle pijn en alle ongemakken en alle gemene dingen die moeder natuur in petto heeft voor/tijdens/na een zwangerschap meer dan waard!

De voorbije 3 dagen zijn er nog heel wat vraagstukken bijgekomen over het leven met een kindje. Een kindje is meer dan enkel en alleen snoezig kledij shoppen, een mooie kinderkoets, leuke meubeltjes, een prachtige naam uitzoeken, kadootjes voor meter/peter bedenken,... Een kindje is ook hard werken, is poepluiers, is gehuil, is stalen zenuwen, is veel geduld opbrengen, is zoeken en proberen en missen en gissen. Maar een kindje is ook een hele nieuwe manier van "houden van", van genieten van de kleine zaken, van verwondering, van trots zijn, van ontdekken, van zorgen voor, van zijn,... Het is een zotte verandering maar zo ontzettend mooi!

Wow, we hebben er een paar helse dagen opzitten met de lieve kleine meid. Van het ene moment op het andere had ik precies een ander kind in huis. Huilen, krijsen, brullen... en alle mogelijk variaties hierop zijn de revu gepasseerd. Weing en bijzonder licht slapen; Een stoel verschuiven was al genoeg om haar terug wakker te maken en te laten ontbranden in gehuil. En een flesje was ook een ware worsteling! Een aantal slokjes nemen...heel veel teruggeven... huilen... Een aantal slokjes nemen... heel veel teruggeven... huilen... en repeat! Hoorndol werd ik er bijna van. Het was met momenten echt ellendig! Het gehuil was oorverdovend en stopte bijna niet, gaan wandelen hielp een beetje dus ben ik een paar keer de Bourhoyen ingedoken met de kinderkoets. Ik moest ook echt van tussen die 4 muren!

S'nachts zetten dit patroon zich verder en sliep de kleine trol erg onrustig en om en bij de 2 uurtjes na elkaar. Waar een scene van een uur op volgde met huilen, flesje, pamper, krijsen... Ellendig! Ik kon bijna huilen van miserie. Ik was ook zo moe op den duur, das echt vreselijk zo een huilend klein wezentje in huis dat op  geen enkele manier te troosten is. Ik soesde soms wat in de zetel, een uiltje vangen zoals dat heet ;)  Maar van echt slapen was er 3 dagen en 2 nachten geen sprake!  Ik bijna ten einde raad. Nu al! Ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk het moet zijn om een veeleisende baby te hebben die standaard heel vaak aan het huilen is. Roxanne is een rustige, vrolijke baby die af en toe eens een gigantische scene maakt maar ook snel getroost kan worden. Ik mag echt niet klagen over haar! Tis een wolk van een dochter, maar de voorbije dagen toch een fameuze donderwolk... Phoe! Nog nooit zo heftig geweest. Ook de zus moest er even aan geloven en ik was maar wat blij om Roxanne even aan haar goede zorgen toe te vertrouwen. Dan kon ik even wat in het huishouden doen en letterlijk wat afstand nemen van die kleine schreeuwende, snotterende trol. Lastige lastige dagen...

En dan opeens was het over!
En had ik terug de vrolijke schattige Roxanne in huis. Neen, correctie: The new and improved vrolijke en schattige Roxanne! Mevrouwtje had wat nieuwe trucjes geleerd tussen al het krijsen door :) Duidelijk een "sprongetje" zoals dat zo mooi heet in de vakliteratuur ;)
Nu is ze langere tijd wakker en brabbelt ze heel veel. Er zijn ook heel veel nieuwe geluidjes bijgekomen en hele converstaties steekt die af tegen haar Octopus of vormenkubus. Af en toe zijn de beestjes aan haar mobile ook een ideale gesprekspartner. Supersnoezig! Dan ligt die daar vrolijk te brallen in haar park/wipper/autostoel/...  Ik zie ook af en toe haar vormenkubus heen en weer zwiepen in haar park, dan heeft ze haar arm in een van de uitsparing gestopt en zwaait ze daar vrolijk mee in het rond. Als ik haar op haar buikje leg dan richt ze haar borstkastje ook al een flink stuk de hoogte in en gaan de voetjes ook van de grond. Dan ligt die precies een beetje te wiebelen op haar buikje terwijl haar hoofdje schattig alle kanten opgaat. Ze geniet ook duidelijk van mijn enthousiaste kreetjes en bewonderende woorden. Bedelven onder kusjes doe ik dan! Ze geniet er ook van om rond te kijken en houd me ontzettend in het oog. Als ik doorheen de kamer wandel dan volgt ze me echt met haar hoofdje en blik. Heel opvallend! Ook op mijn stem reageert ze bijzonder sterk. Als ze over haar toeren is terwijl ze bij iemand anders op schoot zit en ik begin tegen haar te praten luister die echt en kalmeert ze ook haast meteen. Heel leuk voor mij, iets minder voor de persoon die als zetel dienst doet ;)
Maar haar superact is "half omrollen"! Ik heb het haar nog niet live zien doen maar ik heb haar wel al een aantal keer "gevonden" gezellig op haar ene zij gedraaid, sabbelend op een knuistje en met twinkelnde pretoogjes (dat laatse kan ik me ook inbeelden maar wie weet ;) ) terwijl ik haar heel zeker weten plat op de rug had neergelegd. Ik ben heel erg nieuwsgierig om haar eens in actie te zien. Moet echt té schattig zijn om haar te zien pogingen doen om te rollen. Zal toch wat aandachtiger naar haar moeten kijken ;) Tis toch zo een dotje. Een dotje from hell de afgelopen dagen maar bon. Zoals iedereen altijd zegt: "Het gaat over, het is een fase, even doorbijten." En ik kan niet anders dan dat beamen. Maar hoe gek is het niet dat ze op zo een ontzettend korte tijd zoveel meer dingen kan! Ik vind het echt fenomenaal! Wat een gewelidge dochter is het toch <3

Ik probeer haar nu ook alleen te laten inslapen. Tot nu toe slaapt ze nog altijd bij mij, in het grote bed, vooral uit gemakzucht. Als ze s'nachts honger krijgt begint die te wroetelen dan word ik ook wakker en kan ik vrij snel ingrijpen. Ligt ze daarintegen in haar eigen bedje in haar eigen kamer moet ik afgaan op de babyfoon en pas als ze huilt zal dat signaal sterk genoeg zijn om mij uit mijn slaap te halen. Maar dan is er wel wat meer tijd nodig om haar terug rustig te krijgen. Maar de overgang wil ik binnenkort toch echt wel gaan maken en ik probeer haar nu op zichzelf te laten inslapen. Zonder dat ik erbij ben. En dat lukt wonderwel goed. Natuurlijk heeft ze nog heel sterk mijn geur rond zich en even later kom ik er ook gewoon gezellig bijliggen maar de eerste stapjes zijn toch al gezet. Er zijn mensen die zeggen dat ze nog te klein is om last te hebben van het alleen slapen en de verhuis en dat ik daar niet zoveel spel van moet maken... Ik ben daar niet zo zeker van. Ik kan me niet voorstellen dat ze niet zou doorhebben dat ze opeens in en totaal andere ruimte ligt in een ander bed zonder haar mama... Liever de geleidelijke overgang. Zodat het toch vlot verloopt maar niet al te bruusk. Duimen maar dat ik binnenkort mijn bed terug voor mij alleen heb ;)
 

Vrijdag (2 dagen geleden) was het personeelsfeest en omdat het meestal een gezellige bedoening is én de leuke collegas/vrienden er ook zouden zijn besloot ik om ook te gaan. Maar mijn kleine trol kon natuurlijk niet mee dus moest ik voor haar opvang vinden. Dat was gelukkig snel geregeld, mensen genoeg die met heel veel liefde en open armen klaarstaan om haar te vertroetelen. Mijn zus kreeg de eer om op Roxanne te passen, daar kan ik haar met een heel gerust hart achter laten. Zo geregeld, zo gedaan. Donderdagavond begon ik al met alle spulletjes te verzamelen (neen niet omdat ik opeens in een neurotische vrouw ben veranderd :D Maar wel omdat de volgende ochtend mijn electricien kwam voortdoen en heel mijn huis weer overhoop zou liggen en ik de hele dag op schok zou zijn met Roxanne voor de rust en de kalmte) en ik schrok hoeveel gerief zo een klein pateeke nodig heeft! Zelfs voor maar 1 avondje uit... Maar goed, ik wou dan ook echt aan alles denken en ik ben misschien een klein beetje doorgeslaan ;)  Maar hoe dan ook ik was op alles voorzien eenmaal ik klaar was met haar logeertas in te pakken; 3 bodytjes, piezema, verse kleertjes, pampertjes, cheeky wipes, een t-shirt van mijn, knuffel, speelgoedje, speelmat en mobile, tetradoeken, flesjes met water, extra bidon water, melkpoeder, maxi cosi, verzorgingsmatje, kokosolie voor aan de billetjes, tuutje,...werkelijk aan ALLES had ik gedacht!
Vrijdagavond tutte ik me helemaal op, placeerde Roxanne in de autostoel en trotseerde moedig de spits om haar naar mijn zus te brengen. Daar eenmaal aangekomen laadde ik alles uit en met lichtjes blozende kaakjes (misschien had ik toch wat overdreven?) zette ik alles in haar huisje. Nog een gezellige babbel over vanalles en nog wat, een korte briefing over de verzorging van Roxanne en de overhandiging van haar "eet/vertroetel/slaap-schema" (een gigantisch woord voor iets dat elke dag veranderd ;) ) gaf ik mijn kleine meid nog een dikke dikke kus en wandelde gezwind de deur uit. Een kort en krachtig afscheid zonder tranen en alleen maar een gerust hart. Mijn lieve kleine meid is daar in goede handen!

Het was een geslaagd en gezellig feestje met de collega's. Een blij weerzien met collega's van andere afdelingen en het was fijn om wat te kunnen keuvelen en af en toe over Roxanne te kunnen praten maar niet continu. Elke keer mijn GSM oplichtte stond mijn hart wel een miliseconde stil want ik had afgesproken dat er enkel mocht gebeld/gesmst worden als er een probleem was met de kleine trol. En net die avond besloten verschillende vrienden een berichtje te sturen of mij proberen te bellen :D Typisch!  Maar eigenlijk was ik er vrij gerust in allemaal. En kon ik het ook vlot loslaten. Roxanne werd omringd met veel liefde, warmte en zorg en dat was voor mij  het belangrijkste.
Het feestje heeft voor mij niet heel erg lang geduurd want ik was/ben heel erg moe en ieder kwartiertje dat ik daar bleef kletsen was een kwartiertje minder ongestoorde nachtrust! Dus ik rond 23u30 gaf ik een afscheidskus aan de collega's en stapte in de auto om rond middernacht mijn bed in te duiken en in één ruk door te knurren tot 8u30 de volgende ochtend! Wauw! Echt heerlijk om nog es te slapen als een marmotje! Het is ettelijke maanden geleden dat ik nog zo diep en zo lang geslapen heb. De laatste maanden zwangerschap waren het ook al gebroken nachten door de vele toiletbezoekjes en het niet vinden van een aangename slaaphouding met die buik.
Ik kon ook gewoon gerust slapen, ik had er alle vertrouwen in dat mijn lieve kleine trol dat goed zou hebben daar bij de zus. Na een rustige ochtend met een koffietje, een booke en een krantje stapte ik opnieuw in de auto om de lieve meid te gaan ophalen. Ze was vrolijk wakker en brabbelde een eind weg op de schoot van mijn zus. Heel leuk om te zien dat ze zo gelukkig was!

Roxanne had voor het eerst ook echt ALLEEN geslapen! Normaal slaapt die altijd bij mij, in mijn bed, lekker gezellig knus bij elkaar. Nog zo handig voor haar nachtvoedingen. Maar mijn zus en haar vriend slapen op een "vide" en er is niet veel extra ruimte naast het bed. De angst dat Roxanne s'nachts uit het bed zou donderden en maar liefst 2 verdiepen lager zou belanden leidde ertoe dat ze besloten om een gezellig nestje te maken voor haar in de zetel. MIdden in de nacht is mijn zus dan opgestaan om haar een flesje te geven en een vers pampertje en Roxanne sliep als een roosje. Was wel leuk om te horen want ik ben bezig met het proces om haar alleen te leren slapen en om haar in haar eigen bedje en eigen kamer te leggen. Vanaf 4 december is het zover. Dan slaapt ze definitief in haar eigen bedje. Ik ga eerst nog op weekend met de collega's en dan moet ze toch bij mij in bed slapen dus het is het handigst als ik gewoon de dag erna start.

Maar de kleine trol zag er heel gelukzalig uit en ik vond het geweldig om haar terug te zien!
Maar het deed ook deugd om even wat tijd voor mezelf te hebben en rustig te kunnen slapen en ontbijten. Ik was niet de hele tijd bezig met haar in mijn gedachten. Af en toe natuurlijk wel maar het verlamde me niet of weerhield me er niet van om te genieten. Ik vind het best wel stoer van mezelf dat ik er zo goed in slaag om haar los te laten. En om echt tijd voor mezelf te nemen en daar oprecht blij voor te zijn. Zonder schuldgevoel dat ik haar "achter heb gelaten". Ik heb het ook gewoon nodig om af en toe uit de rol van "mama" te kunnen stappen en tijd te hebben voor Alice.  Om mijn vrienden te zien, om wat liefde voor het lijfje te hebben in een sauna, om wat rust te hebben, om een toneelstuk te gaan bekijken, om een pint te gaan pakken, om een museum te bewonderen,... Hoe geweldig ik het ook vind om haar mama te mogen zijn en hoe zeer ik ook geniet van onze momenten samen, ik waak er ook echt over dat ik tijd en ruimte voor mezelf houd. Dat zit hem ook vaak in kleine dingen: Als er bezoek is geef ik Roxanne nogal gauw uit handen en laat ik mijn vrienden een flesje geven, haar knuffelen, haar pampertje te verversen,... Zodat ik gewoon ongestoord wat kan kwetteren of een tas koffie drinken. Ik zie mijn dochter doodgraag maar ik ijver ook voor voldoende ruimte voor mezelf. Ben niet echt verknocht aan haar en ik vind dat ook gezond op deze manier. Zo kan ik er in slagen om gelukkig te blijve en Roxanne heeft recht op een gelukkige en ontspannen mama! En daar zorg ik graag voor :)
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...