Dit weekend stond er opnieuw een uitje op de planning: Weekendje Breda/Efteling met de collega's/vrienden :) Iets waar ik al heel lang naar uitkeek en na het ietwat teleurstellende tripje naar Frankrijk. Vrijdagavond begon het spelletje met inpakken en selecteren van voor af aan. Zaterdagochtend na een hectische morgen vertrok ik met mijn wagentje volgestouwd met babyspullen naar het huis van K. waar we hadden afgesproken. Alles overgeladen in zijn bolide (een beetje tetris moeten spelen om alles erin te krijgen) en na wat lachwekkend geklungel met de maxi-cosi een gordel die steeds blokkeerde konden we vertrekken richting Breda, hoera!
De rit verliep zonder al te veel problemen, gehuil of poepluiers dus dat was al een succes te noemen. Eenmaal een parkeerplaatsje gevonden en de kinderkoets uit de koffer gekregen stonden we voor een raadsel; Hoe klapt de Stokke Xplory in godsnaam open? In al die maanden heb ik die koets maar een 2 keer moeten in- en uitklappen omdat ik alles of te voet deed of de koets in zijn geheel in de koffer van de auto kon placeren. Die 2 keer dat ik het gevaarte moest zien te verkleinen was voor in de Cambio-wagentjes en dan heb ik daar ook altijd wat mee gesukkeld. Maar niet zoals nu :D! HILARISCH!  Ik wist ongeveer welke delen er moesten wordens samengevouwen en in welke regio er op een hendeltje moest worden geduwd maar met een "ongeveer" kom je er duidelijk niet in Stokke-land :D We stonden er met 3 volwassen mensen aan te prutsen, alle hendeltjes te bepotelen, te duwen en te trekken, op te tillen, de rem opzetten, tegen een pilaar om wat weerstand te creeêren.... Ten einde raad ging K. youtube raadplegen maar als bij wonder klikte I. ergens op waardoor die koets moeiteloos openviel. Iedereen blij alleen wisten we nu nog niet HOE het ding openging. Zorgen voor morgen besloten we en doken de gezellige stad in.  Een koffietjes, een wandeling in het park, een warme chocomelk, struinen in de fijne straatjes van Breda,... Gezelligheid ten top. En Roxanne sliep heerlijk, brulde alleen als ze honger had of een vuile pamper en werd vooral graag gezien door het gezelschap :) Het was echt geen probleem dat ze mee was of  dat ze af en toe van zich liet horen. Integendeel. K. vond het leuk om haar een flesje te geven, om met de koets te wandelen, om haar te wiegen,... En I. moest wat wennen aan de kleine trol maar genoot vanop een afstandje van de kleine meid haar aanwezigheid.
Eenmaal de avond viel trokken we terug naar de auto en reden we naar de B&B waar we ons intstalleerden, ik nog snel een pamper versverste en een flesje bereidde en en passant een reservatie plaatste voor 3 personen in een nabijgelegen restaurantje. Waar we heerlijk smulden en in een mooi kader. En de kleine trol? Die besloot om eventjes te vechten tegen de slaap in haar maxi-cosi maar eenmaal het aperitief op tafel stond heerlijk in dromenland te verzeilen. En dit de hele maaltijd lang! De uitgelezen kans om lekker bij te praten en te genieten van mijn eten zonder een baby op mijn schoot. Wat een timing! Fantastisch toch?!
Echt de ideale combinatie van vrienden, lekker eten en drinken, een baby en genieten. Zo blij!
De nacht verliep vrij vlot alleen was het inslapen niet zo gemakkelijk voor Roxanne omdat ze in een vreemd bed lag zonder mijn geur en zonder mij... een beetje te overweldigend voor de kleine meid.Er zat dus niets anders op dan ook zelf maar te gaan slapen en haar dicht bij mij in mijn armen te houden tot ze in slaap was gevallen. Ergens genoot ik er wel van om haar nog zo dicht bij mij te kunnen houden... Letterlijk hartverwarmend!
De volgende ochtend was ik al vroeg uit de veren om te kunnen douchen, valies te pakken, Roxanne eten te geven aan te kleden,...Zodat er zeker niet op mij moest worden gewacht. Na een lekker ontbijtje en een fijne rit naar de Efteling brak het angstzweet ons al uit op de parking toen de kinderkoets moest worden opengeklapt! Maar als bij wonder ging het nu ontzettend vlotjes in en no time lag Roxanne heerlijk ingeduffeld in de kinderwagen. De hele verhuis van regenhoes tot draagzak , van flesjes water tot voeding, van berenpakje tot pampertjes,... werd in goede banen geleid door "Team Roxanne"! Gewedig hoe K. en I. meehielepen om alles een plekje te geven en niets te vergeten. Schatten van vrienden zijn het!
Eenmaal binnen in de Eftling wandelende we naar de uitgang van Symbolica waar onze andere vriendjes zouden uitkomen. maar omdat het nog even kon duren besloot ik om de kleine trol haar pampertje nog eens te verversen. En het was nodig zo bleek! Eenmaal ik haar salopetje had uitgestroopt kwam een onaangename geur me tegemoet. Mevrouwtje had een actute aanvaal van diarree gehad en haar pamper, body en broekkousen waren gezegend! Helaas had ik geen extra kostuumpje in de luiertas gedaan dus moest ik me behelpen met doekjes en  water om het min of meer proper te krijgen. Gelukkig lukte die al bij al goed en kon Roxanne nog steeds geurvrij de dag doorbrengen. Maar bij elke gelegenheid checkte ik haar pampertje!

We pikten vrienden en op smulden van een heerlijke pannenkoek in Polle's keuken. De kleine meid had nood aan een dutje en omdat de kinderwagen om een of ander reden persé buiten moest blijven van de medewerker van de Efteling nestelde ik haar op de jas van K., zwierde een tetradoek over haar rugje en dropte "Wolfje" op haar gezichtje (Wolfje is haar doudou, ene kant Wolf andere kant Roodkapje) en vrijwel meteen was ze in dromenland. Té snoezig! Heerlijk toch om zo prompt in slaap te kunnen vallen :) Een leuke maar koude dag in de Efteling volgde, omdat het iets handiger was om Roxanne in de draagzak rond te sjouwen hijste ik haar in haar roze Yeti-pak en propte ze in de draagzak. Team Roxanne waakte over de kinderwagen en ik kon heerlijk rondwandelen met de kleine meid heerlijk dicht tegen me aan. Ik stapte zelfs in een aantal attracties met haar op mijn buik gebonden. Droomvlucht en Carnaval Festival wel te verstaan ;) Dus niets hefitgs :D

Als we met z'n allen opwarmende boven een tas koffie/chocomelk ontfermde peter D. zich over de kleine trol en was ik even van mijn taak ontgeven. Het was echt zo fijn om een hele entourage te hebben die mee over de kleine meid waakt. Het werd nog maar eens duidelijk dat ik er nooit alleen voor zal staan maar dat er altijd mensen zullen zijn om op terug te vallen. Fantastisch om dat nog maar eens te ervaren. <3  Zo was er ook tijd en ruimte voor mij op een paar ritjes op de carrousel te doen zonder dat ik me zorgen hoefde te maken, aan liefde en aandacht hoe dan ook geen gebrek binnen in de warmte. 

Bij valavond doken we nog even het sprookjesbos in maar Roxanne lag heerlijk te knurren in de kinderkoets. Wat heerlijk om met haar rond te wandelen en te genieten van alle prachtige sprookjes! En ondertussen te kwetteren met de vrienden en stiekem te huppelen van geluk. Wat is het leven mooi met mijn eigenste kleine mooie meid!

Dit is een wel heel bijzonder week deze week, dit is de week dat dag op dag Roxanne "gemaakt" en teruggeplaatst is. Ik vind het echt bijzonder om te zien hoe slechts 2 cellen tot zoiets unieks en wonderlijks hebben kunnen uitgroeien.  Op maandag 5/12/2016 lag ik nog op de onderzoekstafel van Dr Decleer, onder een lichte narcose voor de pick-up en kijk nu... een jaar later zit ik met een prachtige kleine trol in mijn armen. Ik kan het nog altijd niet zo goed geloven :)

Soms kijk ik naar Roxanne en vind ik het moelijk te bevatten dat ze echt van mijn is.  Dat die kleine meid ontstaan is in het labo van het Jan Palfijn, zomaar door een zaadcel in te brengen in mijn eicel en dan te hopen en te wachten dat die twee versmelten en vlotjes delen. En dat allemaal in een petrischaaltje. Niet eens in mijn lichaam, neen, onder het goedkeurend oog van een laborant. Gek toch dat de conceptie buiten het lichaam kan plaatsvinden, enkele dagen kan ontwikkelen in een schaaltje en dan woops, opgezogen wordt in een spuitje om die dan in te brengen in mijn baarmoeder. En duimen maar dat het mini-organisme zich innesteld en moedig blijft verder delen.  Vorig jaar was ik klaar voor nog een paar maanden behandeling. Ik ging er van uit dat het ook niet ging lukken en dat het een tijdje zoeken en proberen zou worden. Na 6 IUI-rondes was ik een beetje de moed verloren en probeerde ik mezelf niet al te veel hoop te geven. Ik was er echt van overtuigd dat het een aantal pogingen zou duren voor ik een positieve test in handen had. Bijna verwachtingsloos stapte ik in het IVF-circuit. En meteen ook stapte ik in een rollercoaster van heftige gebeurtenissen, beslissingen en emoties. Het is ook in deze week dat ik mijn vader liet opnemen op de palliatieve eenheid en dat ik slechts enkele dagen later definitief afschied van hem heb genomen. Het is haast onwezenlijk hoe ik die periode heb doorstaan. Volledig onderuitgehaad door de hormonen, de kleine hoop op een zwangerschap, het verdriet rond het verlies van mijn papa, het regelen van de begrafenis, woordenwisselingen met familie rond verwachtingen, de vele beslissingen rond de dienst, de confrontatie met vrienden en collegas, het niet willen praten over de pijn en het verdriet, het onwezenlijke besef dat ik aan sterfbed van mijn vader zat die 12e december, het wachten op de laatste adem, het tijdig inbrengen van de utrogestan (zelfs op de dag van zijn overlijden als op de dag van zijn begrafenis trok ik me op de gezette tijden terug om een bolletje in te brengen), het selecteren van zijn kledij, het kiezen van een tekst voor op het zantje,het  schrijven van een tekst voor in de kerk,... Alles ging een waas aan mijn voorbij en toch was ik onbewust nog steeds bezig met dat kleine dingetje diep verborgen in mijn buik. Het was tegelijkertid het verste van mijn gedachten en toch zo ongeloofelijk aanwezig. Heel vreemd.  Ik functioneerde een beetje op automatische piloot: Pregnyl-shot zetten als het nodig was, utrogestan inbrengen op de gewenste tijdstippen, geen alcohol drinken (behalve dan die ene romy-pils achter de begrafenis), testen op de dag dat het mocht er van overtuigd zijnde dat het opnieuw spierwit ging zijn...  Ik zie mezelf nog bezig in de badkamer die dinsdagochtend de 22e december met de zwangerschapstest. Opstaan rond 7u15 voor te gaan plassen in het potje, druppeltjes laten vallen op het staafje,  naar mijn kamer terugsloffen om kledij uit te zoeken , wachten op het alarm van mijn GSM dat die 5 minuten gepasseerd waren en met een diepe zucht een blik werpen op het staafje,klaar voor de zoveelste ontgoocheling. En dan de verbazing, het ongeloof en de vreugde bij het zien van 2 lijntjes! Zwanger! Ik was zwanger!  Ben met de test in mijn bed gekropen, om het te koesteren en lief te hebben. Het eerste tastbare bewijs van mijn lieve kleine trol...  Krijg nog steeds tranen in de ogen als ik er aan terugdenk. Zo een mooi moment maar tegelijkertijd ook een complete mindfuck én het startschot van een moeilijke periode waarin afwachten en leven naar iedere echo centraal stond.

Het is bijna niet te geloven dat dit alles al een jaar geleden is... Die dagen zijn voorgevlogen en tegelijkertijd gingen ze tergend langzaam voorbij. Het is moeilijk om te omschrijven. Ik denk soms dat ik van alles te weinig heb genoten, dat ik teveel bezig was met andere zaken en te bang was om echt te genieten van mijn zwangerschap. De eerste weken waren echt vreselijk voor mij: Ik was ongeloofelijk misselijk, werd heen en weer geslingerd tussen verdriet en vreugde, het idee om dat kleine leventje ook nog eens kwijt te raken was heel erg dwingend in mijn hoofd. Ik was vooral bang voor wat er met mij zou gebeuren als bleek dat het niet goed zat of dat het uitdraaide op een miskraam. Ik was/ben er van overtuigd dat ik en dan echt zou gebroken zijn. Het was zo een turbulente tijd waarin ik me met heel veel moeite wist staande te houden. Als daar ook nog es een miskraam bovenop zou komen dan was ik echt ingestort. Het was best heftig om in die periode zwanger te zijn. En echt genieten was er dus helaas niet bij. Daar heb ik nu wel wat spijt van, als ik erop terugkijk. Ik heb zolang verlangd naar een zwangerschap, naar het voelen en zien groeien van dat kleintje in mijn buik en door allerlei heftige gebeurtenissen heb ik er niet of toch veel te weinig van kunnen genieten. Ik was teveel bezig met andere zaken (appartement van de papa leeghalen, de mutti verhuizen en haar huis uitsorteren, mijn eigen verbouwingen in goede banen leiden, verwerken van het overlijden van de papa, perikelen op het werk,...) die niet konden wachten. Maar die ik maar wat al te graag aan mij had laten voorbijgaan. Het enige wat ik wou doen op die momenten was stilletjes genieten van mijn bolle buikje, dromen over mijn kleine lieve kindje en gelukkig zijn.
Gelukkig ben ik al die tijd wel geweest (en nog steeds ;-) ) maar echt genieten van mijn buikje en dromen over de komst van de kleine trol dat zat er niet in. Ik  moest met zo veel andere zaken bezig zijn. Ik vind het jammer dat ik die periode niet intens heb kunnen beleven. Dat ik daar niet zorgeloos door heb kunnen walsen. Normaal staat alles dan in het teken van de komst van de baby, vernauwt je gezichtveld heel sterk tot zo goed als enkel je kindje... en dat heb ik niet kunnen doen. Ik moest nog teveel andere balletjes in de lucht zien te houden.
Het is goed zoals het nu is maar ergens doet me dat wel pijn, dat ik niet heb kunnen genieten van mijn zwangerschap. Maar ik geniet nu wel dubbel zo hard van mijn lieve kleine trol! Ik ben zo ontzettend dol op haar! Alles vind ik geweldig aan haar :)

Het is het allermooiste Sinterklaasgeschenk dat ik ooit heb gekregen, te horen krijgen dat er 2 embryootjes goed aan het delen zijn. En wat een pracht van een resultaat is er uit voortgekomen exact 40 weken nadat het eicelletje uit mijn lichaam is gehaald. Hoe wonderlijk toch :-)

De laatste weekjes thuis zijn ingegaan... morgen ga ik naar de creche om enkele zaken te bespreken en om wat wen-momentjes in te plannen. In de namiddag trek ik ook naar mijn werk voor een vergadering rond de uurroosters (er zijn totaal nieuwe werkroosters gemaakt en morgen worden de puntjes op de I gezet) en zal ik ook snel weten wanneer ik terug op de werkvloer wordt verwacht. Het komt nu wel heel dichtbij allemaa en ik ben toch beetje zenuwachtig als ik eerlijk ben =)

Ik wil genieten, genieten, genieten van de kleine trol! Zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen en knuffelen en snuffelen aan haar. Ik voel dat ik de nood heb om thuis te zijn, om heerlijk in die cocon met haar te kruipen en enkel een wereldje te hebben van ons tweetjes.  Maar dat gaat natuurlijk niet :-D  Het dagelijkse leven draait door en er moet nog heel wat gebeuren voor ik terug effectief aan de slag kan (de sleuven in de muur dichtmaken, schilderen, opruimen, planning maken voor de opvang van Roxanne,...) dus ik moet een evenwicht zien te vinden en proberen om niet toe te geven aan die nesteldrang. wat niet eenvoudig is heb ik gemerkt!
Ik heb zelfs soms geen zin om met vrienden af te spreken omdat ik haar dan een beetje moet delen. Erg he?!
Ik ga op dit moment niet zelf het intiatief nemen om af te spreken met mijn vrienden, als er een aanbod is dan zal ik hier wel op ingaan. Wil nu ook niet de kluizenaar uithangen natuurlijk! Maar ik vind het zo geweldig om met Roxanne thuis te zijn en in de zetel te zitten met haar op mijn knie en wat te babbelen en giechelen samen. Of om haar in haar box te zien krawietelen omdat haar mobiel in beweging. Of stilletjes luisteren naar de geluidjes die ze maakt als ze slaap. Of haar langzaamaan zien wakker worden en wachten op die hartverwarmende glimlach als ze mij ziet verschijnen. Of haar gulzig tsjokken van de fles. Of het badje geven en haar zien genieten van de herkenbare warmte van water.Of van te gaan wandelen met haar in de kinderkoets en haar blik te proberen volgen.  Ik vind alles zo geweldig aan haar en met haar.. Ik ben eigenlijk stapelverlief op mijn dochter *haha* En dat is helemaal  OK :)

Het idee dat ik haar binnen enkele weken voor langere tijd zal moeten missen én moet gaan werken jaagt me soms wel wat angst aan. Allé angst is misschien het verkeerde woord, maar ik maak me soms wel eens zorgen over hoe ik het allemaal zal georganiseerd krijgen. Het leven met een babietje is niet zo evident heb ik al gemerkt. En nu ben ik nog thuis en heb ik alle tijd van de wereld. Zaken die ik vandaan niet gedaan heb gekregen doe ik morgen wel, gene stress. Maar eenmaal ik terug in het roulement zit van werken zal ik wel fameus moeten plannen en regelen en organiseren. Ik ben daar an sich wel goed in dus maak me daar misschien onterecht wat zorgen over.  Maar het zal toch een gigantische aanpassing zijn terug. Na 11 maanden thuis terug aan de slag, het is niet niets. En ik heb er toch wel wat stress voor.

En het is ook meteen een heel groot stuk loslaten... na 4 maanden haast onafgebroken dicht bij mij (op een logeerpartijtje bij de zus, een bezoekje aan de meter in de De Pinte, een pensioenfeestje van een collega,  een dage sauna en een avondlijke vergadering na heb ik haar ALTIJD bij mij gehad) moet ik haar nu vaak naar de creche/oma/meter C. doen. En dat doet toch wel een beetje pijn aan mijn hart. Meer dan ik had gedacht.  Ik wil geen seconde missen van haar fantastische leventje! Ik vind het zo mooi om haar te zien groeien, ontdekken en ontwikkelen. Het is echt zo een fascinerende reis. =-)

Veel van mijn vriendinnen die al kindjes hebben (en ok, dat is er slechts een handjevol) vonden het fijn om terug te gaan werken zodat er wat meer sociaal contact was en het isolement waarin ze verezield waren geraakt eindelijk werd doorbroken. En ik heb dat niet, ik heb het tegenovergesteld in feite! De afgelopen maanden kon ik gewoon op alle voorstellen ingaan zonder te moeten puzzelen en te doen. Ik heb heel veel leuke uitjes gedaan, koffiemomentjes, ontbijtjes, lunchdates, culturele uitstapjes,... Heerlijk vond ik het! Allemaal Ik heb zo genoten van die vrijheid, echt het was meer dan welkom! En ook daar komt nu een einde aan en ik zal terug weer met mijn agenda onder de arm moeten leven. En niet meer onbezonnen op alle leuke voorstellen "ja" kunnen antwoorden.. Ook dat zal een enorme aanpassing zijn voor mij. Terug een ritme van werken-slapen-vrienden vinden én Roxanne daar ook nog eens in passen. Het wordt een uitdaging dat is zeker!
Maar ik weiger om enkel nog "mama van..." te zijn. Ik wil en ik zal nog steeds "Alice" zijn. Daar waak ik over. En ook doet het me pijn in het hart om een oppas te zoeken of Roxanne naar de meter/oma te brengen, ik MOET tijd voor mezelf hebben. Gewoon om leuke dingen te kunnen doen met mijn vrienden. Om ruimte voor mezelf te hebben. Om gelukkig te zijn. Want bovenal wil ik Roxanne een GELUKKIGE mama geven, een mama die straalt en geniet van het leven. Die gulzig proeft van al het moois dat de wereld te bieden heeft en doorheen de dagen walst. Met haar in mijn armen maar vooral in mijn hart. De tijd die ik met Roxanne spendeer moet leuk en liefdevol zijn. Ze heeft niets aan een gestresste ongelukkige mama die geen zorg voor zichzelf draagt en alleen maar werkt-eet-slaapt-zorg draagt voor... Daar word ik noch zij gelukkig van. Dat pad gaan we niet bewandelen. En het moeite kosten om los te komen van mijn kleine lieve trol maar het zal zo ongeloofelijk hard lonen!

Maar nu eerst: Genieten! Genieten van haar geur, haar geluidjes, haar schattige glimlach, haar sprankelende oogjes, haar trappelende beentje, haar knuistjes die mij vastgrijpen, haar blik die mij volgt doorheen de kamer, haar snoezige protjes in de pamper, haar kirrend geschater, haar pruillipje net voor ze het op een brullen zet, haar ieniemienie voetjes, haar bolle buikje waar je heerlijk op kan blazen, haar wapperend armpje als ze op haar zij wil draaien, haar verschrikte blik als ze een onvewacht geluid hoort, haar nieuwsgierigheid als ze op mijn arm zit en ik door de kamer wandel, haar geweldige boertjes na een flesje, ...
Gewoon helemaal genieten!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...