Het gaat hier eigenlijk niet zo geweldig de laatste tijd. En het gaat eigenlijk al eventjes niet zo geweldig vrees ik. Maar nu pas dringt het tot me door dat ik de weg een beetje kwijt ben. Er komt heel veel tegelijk op mij af en het is niet altijd gemakkelijk om daar mee om te gaan.Ik ben ook heel erg huilerig en snel overstuur de laatste dagen. Zomaar, zonder aanwijsbare reden kan ik in snikken uitbarsten. Gelukkig heb ik nog een klein beetje vat op mezelf en sta ik nog net niet te sniffen bij andere mensen maar af en toe scheelt het toch niet veel. Het is heel erg lastig om me zo te voelen en zo snel over mijn toeren te zijn.

Er is zoveel gebeurt en de komst van de kleine trol heeft ontzettend veel veranderd in mijn leven. Dingen waar ik misschien niet helemaal klaar voor was. Ik mis soms mijn oude leventje,het zorgeloos kunnen op stap zijn, het "snel even naar de winkel", het slapen, het leuke dingen ondernemen zonder een hele caravaan aan spullen mee te sleuren, het ongestoord kunnen babbelen met vrienden, het impulsieve leven dat ik leidde, de toneelvoorstellingen, het lezen van een boek in mijn leeskamer, het alleen thuis zijn,.. Kleine zaken soms waar ik zo naar snak. Maar ook de grootse dingen en het kan er heel erg hard op inhakken. De laatste tijd ben ik al een paar keer keihard geconfronteerd geweest met de beperkingen die zo een kleine meid met zich meebrengt. En ik kies dan altijd resoluut voor het welzijn van Roxanne, wat ook heel logisch is, maar het wringt soms ook wel eens; Een gezellige avond onder vriendinnen heb ik vroeger dan gewild moeten verlaten omdat ik veeeeeeel te moe was en omdat Roxanne ook wel in haar bedje moest. Een dagje Efteling heb ik moeten laten passeren omdat ik geen opvang had voor haar en het ook niet zag zitten om opnieuw het hele park rond te zeulen met een kinderkoets, flesjes al wandelend te geven, haar in-en-uit de draagzak te heisen als ik op een attractie wou die wat wilder was,...  Dan maar geen Efteling. Een uitje met de collega's liep wel heel vroegtijdig op een sisser uit voor mij omdat mijn kleine trol onophoudelijk huilde, niet wou eten, niet wou slapen, tegenspartelde... Op die manier had werkelijk niemand er iets aan en met tranen die over mijn wangen rolden ben ik naar mijn fiets gewandeld.
Het is even keihard om steeds weer op die verantwoordelijkheid te botsen. De verantwoordelijkheid die ik ALLEEN moet zien te dragen. Het gebrek aan een partner komt op die manier soms heel hard naar boven. Had ik een vriend gehad dan kon die op de dochter letten als ik een avondje weg wil of een dagtripje wil maken. Dan had ik gewoon wat meer tijd voor mezelf gehad en niet steeds moeten zoeken naar opvang voor Roxanne, of de keuze moeten maken om geen mensen "lastig te vallen" en gewoon thuis te blijven, samen met haar. Het komt gewoon allemaal even ontzettend hard aan, een beetje als een mokerslag.

Uiteraard wil ik haar niet meer missen, ik ben helemaal dol op haar! Absoluut. Maar zoals ik al een beetje vreesde aan de start van dit hele traject is het wat te vroeg gekomen. Ik had nog zo graag 2 jaar volop van mijn vrije leventje genoten, mijn huis afgewerkt, een financiele buffer ingebouwd, wat reisjes gemaakt, misschien zelfs een fijne man leren kennen, nog een paar zotte Gentse Feesten meegemaakt, zorgeloos trappistjes naar binnen gegooid op café, ... Maar daar heeft het lijfje anders over beslist. En het was ontegensprekelijk de allerbeste keuze die ik gemaakt heb. Ik heb er zeker geen spijt van, intgendeel! Maar ik was er misschien nog niet helemaal klaar voor, voor het moederschap en alle verantwoordelijkheden die erbij komen. Het is overweldigend en ontzettend ingrijpend allemaal. Het is precies of ik moet eventjes kunnen rouwen om mijn vroegere leventje. Daar even heel bewust afscheid van kunnen nemen. En dat zal met vallen en opstaan zijn. Aan de ene kant wil ik in mijn cocon kruipen met de kleine lieve trol en gewoon gezellig thuis zijn. WIj alleen met z'n tweetjes en genieten van haar. Enkel en alleen met haar bezig zijn en versteld staan van dat prachtige wonder. Aan de andere kant wil ik eropuit, de wereld ontdekken, vrienden zijn, mensen leren kennen, cultuur opsnuiven, plezier maken, ... Maar als ik het ene aan het doen ben verlang ik ontzettend naar het andere. Heel vermoeiend! En een beetje van beiden dat lukt precies niet zo goed. Vooral s'avonds ben ik nogal aan huis gekluisterd. Enerzijds omdat ik gewoon echt doodop ben en het niet aankan om s'avonds nog grootste dingen te ondernemen. Anderzijds omdat Roxanne heel duidelijk geeft te kennen dat ze moe is en liever thuis in haar veilige omgeving zou vertoeven. En omdat het avondritueel moet uitgevoerd worden en ik daar graag mijn tijd voor neem (flesje drinken, kleertjes uit, masseren,pampertje en piezema aan, knuffel en voorleesmomentje en dan slaapjes doen) en na een drukke avond vind ik daar niet altijd de kracht voor.
Ik moet echt op een ander ritme leven en die confrontatie is nogal hard. Het is iets dat je weet, je weet dat je leven voorgoed veranderd met de komst van een baby... maar hoe en welke impact het echt heeft kan je toch nooit goed voorspellen.

Het dagelijjkse leven is soms echt een uitdaging en ik vind het moeilijk om dat uit te leggen. Ik ben soms al blij als ik op het einde van de dag erin geslaagd ben om mezelf en mijn dochter aangekleerd te hebben gekregen en gevoederd! Alle andere taakjes kunnen er dan af en toe gewoon niet meer bij en stapelen zich op . De was, stofzuigen, opruimen, boodschappen, koken, afwassen, een dweilke slaan, de strijk, ... het kan hier allemaal vrolijk blijven liggen of gewoon niet gebeuren. Omdat het mij echt niet lukt om al die zaken er ook nog es bij te nemen.  Ik kan soms echt gewoon voor me uit zitten staren in de zetel en bedenken wat ik nog allemaal moet doen maar de moed en de energie ontbreekt me om er dan ook echt iets te gaan doen. Alles lijkt wel op een onmogelijke opdracht af en toe. Ik heb gewoon geen mentale ruimte meer over. Het ontbreekt mij echt aan energie, aan daadkracht op zo een momenten. En ik word daar lichtjes ambetand van. Of neen,ik maak me daar zorgen over. Want het is helemaal niet wie ik normaal gezien ben. Maar ik zie het gewoon niet meer. En das best eng!

De zorg voor de kleine trol is geen probleem.Ik geniet er enorm van om haar te vertroetelen en te soigneren. Ze kriigt genoeg aandacht en liefde. Ik zie haar ontzettend graag!  Maar de zorg voor mezelf, voor mijn huisje , voor mijn mentale gezondheid is een beetje op de achtergrond verschoven. Er zijn echt dagen dat ik niet gekleed geraak, dat ik niet douche, niet gezond eet, ... Dat zijn dan ook meteen de dagen dat ik niet buitenkom!  Ik zorg er wel voor dat als ik buitenkom, al is het maar voor naar de winkel te gaan, dat ik verzorgd en terug als mezelf uitzie. Het doet ook deugd om bezig te zijn met mezelf en om mr wat te verwennen. (Ja je leest het goed, een douche en een likje mascare schaar ik op dit moment al onder "verwennen"!)  Ik vind het nog steeds ontzettend belangrijk om mooi voor de dag te komen en om mezelf te verzorgen. Maar als er geen stok achter de deur staat dan schiet het er wel eens bij in. Omdat het me echt ontbreekt aan energie. 

Mijn huisje is ook een grote bron van ergernis en frustratie.De verbouwingen wegen echt heel zwaar door en ik vind het bijzonder lastig om zo te moeten leven. Ik ben er echt helemaal klaar mee!!! Het is zo vermoeiend om constant de gebreken te zien (geen keuken, geen stromend waar, geen servies, geen deftige tafel,... ) maar er weinig aan te kunnen veranderen. Om niet te zeggen niets! Begin januari komen ze de keuken plaatsen en daar ben ik heel erg blij om, het zal geen dag te vroeg zijn! Sids begin mei leef ik zonder veel comfort en zonder keuken. Het is gewoon uitputtend om te leven in een huis dat steeds weer overhoop word gegooid om werken uit te voeren. Ik wil gewoon graag eens echt THUIS kunnen komen. En niet steeds weer in een halve bouwwef of primitieve camping. Zo vreselijk vermoeiend! Ik haat het echt!
Ik slaag er ook niet in om op te ruimen want ik versleur zaken gewoon steeds weer van plaats A naar plaats B om terug naar plaats A te verhuizen. Niets heeft een vast plek, alles ligt een beetje overal en het is gewoon ontzettend rommelig. Gek word ik daarvan. Ik wil gewoon zo graag in een echt huis wonen, zodat het ook rustig kan worden in mijn hoofd. En  de zorg voor mezelf en Roxanne tot een goed einde kan brengen. En niet meer moet ploeteren en dutsen in huis. Maar  kan leven zoals iedereen. Bah bah bah! Ik ben het zo beu!!!! 

Dus het gaat hier echt niet zo geweldig op dit moment. Ik heb het gevoel een beetje te verdrinken in de dagdagelijkse zaken. De grootste dingen worden opgevangen door mijn vriendjes en de zus (een vloer leggen, schilderen, ...) maar de gewone dagelijkse taakjes kan ik toch moeilijk aan hen overlaten? Ik vind het echt kak dat ik er niet in slaag om het zelf te beredderen mijn huishouden op dit moment. Het is zo ontzettend lastig! En ik hoop dat er binnenkort echt een einde aan komt.
Ik slaag er wel in om het te communiceren naar anderen toe. Ik blijf er niet mee zitten diep in mezelf. Ik WEET dat het niet goed gaat en dat ik steun nodig heb. En daar ga ik actief naar op zoek. Zo heb ik binnenkort een babbel met B. en met G. over hoe ik me voel, twee prachtige mama' s en vriendinnen die me begrijpen en steunen. Ik heb hun hulp ingeroepen via facebook omdat ik voelde dat ik aan het zinken was. Ik moest echt met iemand kunnen "praten" die me echt begrijpt en me niet vreemd aankijkt als ik zeg dat ik "mezelf niet meer ben sinds de geboorte en het niet zo helder meer is in mijn hoofd". Het is beangstigend om te merken dat ik moeite heb met beslissingen nemen, dingen ondernemen, sociale interacties,knopen doorhakken, zaken afhandelen, ... Dingen waar ik vroeger echt heel goed in was! En nu lijkt dat allemaal wat te zijn verdwenen.
Ik weet nu even niet zo goed meer wie ik ben. En wil niet enkel "mama" zijn! (Das mijn grootste angst...)

 

 

Ik ben zo ontzettend, verschrikkelijk,ongelooflijk MOE! Echt, de gebroken nachten wegen meer dan ooit door en ik heb het gevoel wat op automatische piloot te leven. Ik doe wat ik moet doen maar daar blijft het ook bij. En dan nog is het niet altijd om over naar huis te schrijven... Phoe!  Ik ben fysiek echt moe maar ook mentaal gaat het niet zo schitterend. Ik blijf een beetje worstelen met vanalles en nog wat. En de stress om te gaan werken neemt toe en vooral de angst rond hoe ik alles ga klaarspelen kan me heel erg overstuur maken. Ik heb echt geen idee hoe ik alles rond ga krijgen en die vraag eist ontzettend veel energie.Op dit moment leef ik echt op het ritme van Roxanne en zijn er geen afspraken en dergelijke waar ik me aan moet houden. Maar eenmaal ik begin te werken hebben w een heel strak schema waar we ons aan moeten houden. En hoewel ik normaal erg goed ben in organiseren en plannen ben ik nu het spoor wat bijster. *zucht*

Ik heb de opvangplanning voor de maand januari gemaakt, het was even puzzelen en schuiven maar het is gelukt. Dankzij de zus en de Oma krijg ik het wel rond. Er zijn een paar vervelende momenten in mijn uurrooster die ik nog moet wegwerken maar ik zie niet meteen in hoe dat kan worden opgelost. Er is een moment dat ik maandag van 14-22u moet werken en dinsdag van 9-17u. Dat beteken dat ik Roxanne enkel zie om haar in en uit haar bedje te halen of helemaal niet zie voor meer dan 24u. Op dit moment heb ik gekozen voor het laatste maar echt ideaal kan je dat nu niet noemen... Ze gaat naar de creche, word opgehaald door mijn zus en blijft slapen en de dinsdagochtend word ze terug naar de creche gebracht. Maar er zit niet veel anders op vrees ik. Tenminste, als ik voor iedereen het beste wil. Pijnlijk wel om haar zolang niet te zien.. Het idee alleen al maakt me triest.

Het is een hele grote verandering, ik moet mijn lieve kleine trol aan een legertje andere mensen toevertrouwen. En er maar vanuit gaan dat het allemaal vlot loopt en dat ik me geen zorgen moet maken. En ik het er toch moeilijker mee dan ik wil. Ik heb het vooral ontzettend lastig met haar naar de Oma te brengen. Oma is fysiek nogal geteisterd en ik ben niet echt op mijn gemak als ze daar is. Al doe ik mijn best om me daarover te zetten en het los te laten. Maar het helpt ook niet echt als de Oma een beetje haar eigen zin doet als ze alleen is met Roxanne... En het gaat over in sé wat onnozele zaken maar ik ben daar zo kwaad om! Ik geef mijn dochter uit handen en wil er dan ook op kunnen vertrouwen dat de zorg optimaal gebeurt en dat ik met een gerust hart de deur achter mij kan dichttrekken. Zo geeft de Oma op eigen houtje water in plaats van meer melk als Roxanne nog honger heeft na het leegdrinken van haar fles, wasbare luiers gebruikt ze niet omdat "ik dan moet wassen", billendoekjes die haar poepke irriteren blijfrt ze ook -ondanks verschillende gesprekken- gebruiken ipv de cheeky wipes die ik meegeef, ... En ik was echt helemaal woest toen ze een nachtje gaan logeren is en de Oma heel haar schema overhoop had gegooid!  In plaats van de flesjes op de afgesproken tijdstippen te geven (+/-21u30 - +/- 2u - +/-6u00) had ze Roxanne een fles gegeven rond 21u, WAKKER GEMAAKT rond 00u en om 4u nog een flesje gegeven. Wat betekende dat ik ook weer helemaal opnieuw mocht beginnen met zoeken en proberen en nog meer verstoorde nachtrusten. Ik was om te knallen!  Het helpt allemaal niet echt zo van die toestanden...
Rotvervelend vind ik het om met zo een gevoel te zitten vlak voor ik moet beginnen werken. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd zonder dat ik me zorgen wil maken over Roxanne!!!

Het is soms ook best lastig als mensen niet zo goed begrijpen dat het een hele opgave is om mijn lieve kleine trol uit handen te geven. Soms lijkt het wel alsof ik daar weinig last van heb (ik laat andere mensen haar knuffelen, flesjes geven, de kinderkoets duwen,...) maar diep vanbinnen vind ik dat toch altijd een opgave. Ik moet mezelf daar altijd eventjes toe dwingen om het toe te laten. En ik geniet er dan ook dubbel en dik van als ik ze even terug kan vasthouden. Zeker op familiefeesten is dat niet zo eenvoudig... Dan zie ik die van schoot naar schoot en van arm naar arm getild worden. Altijd met de nodige zorg en liefde maar toch raakt het mij altijd wat. Het liefst van al zou ik ze dan ook dicht bij mij willen houden en haar niet afgeven. Maardat gaat natuurlijk niet :D En ik wil ook niet zo een mama zijn versmolten is met haar kind maar het is toch niet zo gemakkelijk als ik had gehoopt dat het zou zijn. Het is ook niet hartverscheurend natuurlijk maar het raakt één of ander vreemd soort gevoel diep vanbinnen. Moeilijlk om uit te leggen.

Ik heb even het gevoel dat niemand mij echt goed begrijpt en dat ik de zaken nogal moeilijk kan verwoorden.  Daarom ben ik ook actief op zoek gegaan naar vriendinnen die mij misschien wat beter begrijpen, lees de mama's onder mijn vrienden ;)  Omdat heel veel zaken zich echt manifesteren in het moederschap en ik op muren lijk te botsten die "kinderloze vrienden" (vreselijk om dat hier zo te schrijven, alsof ik ze nu in kampen heb verdeeld!) niet meteen kennen of begrijpen. En ik kan hen dat uiteraard niet verwijten want ik begreep het ook niet als mijn mama-vrienden zo een zaken vertelden voor de komst van Roxanne. Het is een beetje "je moet het ondergaan hebben om het te begrijpen" heb ik de indruk :)
Maar het is soms enorm frustreren om dingen die zo diep gaan en die zo heftig aanvoelen te moeten verwoorden. Terwijl de mama-vrienden mij met een half woord begrijpen en kunnen relateren met hun verhaal en hun eerste maandjes met de kleine bengels. Ik ben heel blij dat ik hen heb en dat ik ook zonder schroom bij hen terecht kan!  Ik zou me wat verloren voelen zonder hen (maar ook zonder mij niet-mama-vrienden hoor! Een goede mix is echt goud waard :) )
 

Ik slaap al een paar dagen heel slecht (en neen, dat is niet alleen omdat Roxanne midden in de nacht begint te brullen van de honger helaas)  de negatieve spiraal van de voorbije weken zet zich gestaag door. Ik voel mij gewoon algemeen niet zo goed op dit moment. Er komt heel veel op mij af en ik het lijkt alsof ik een beetje aan verdrinken ben. En in plaats van te zwemmen en vooruit te geraken blijf ik zo wat watertrappelen en energie verspillen aan.. Aan niets eigenlijk.
S'nachts lig ik te piekeren over de toekomst .De erg nabije toekomst (terug beginnen werken) en de verdere toekomst (hoe moet het verder als Roxanne groter word en naar school moet?) en dan flitsten allerlei doemscenario's door mijn hoofd. Het beginnen werken is een gigantische stap, het zal zo een grote verandering zijn en ik ben er niet helemaal gerust op. In die zin dat ik niet de zekerheid heb gevonden in mezelf dat het goed is op deze manier. Dat ik zo wil blijven werken en ploeteren en regelen en organiseren. Als ik in mijn agenda kijk dan slaat de schrik me gewoon om het hart! Naar de creche of naar de mutti.  Naar de creche én naar de zus én blijven logeren. Naar de mutti en opgehaald worden om 22u30. Naar de creche en naar de zus en daar dan opgehaald worden als het past. Naar de mutti, naar een familiefeest en dan naar huis. Wat een gedoe allemaal... Weg structuur.  Hallo chaos, gehos en gesukkel.
Op dit moment zie ik het allemaal even niet meer zitten. En maak ik me daar grote zorgen om. MIsschien loopt het wel allemaal los maar ik heb er geen goed gevoel bij. En het houdt met letterlijk wakker s'nachts. Ik denk erover na om van job te veranderen, zodat ik een meer gestructureerd leven kan leiden en niet zo moet hossen en spurten. Maar... als ik heel eerlijk ben zie ik dat ook niet zo goed zitten. Ik vind de voordelen van zo een onregelmatig werkroostere geweldig; In de week een dagje thuis, dokterafspraken zonder een dag verlof, boodschappen op het gemak, afspreken met vrienden door de week, af en toe es uitslapen,... Ik zou het niet willen missen. Maar ik weet echt niet hoe ik dit alles rond zal krijgen zonder een slecht gevoel te hebben.
En sja; ik weet ook niet zo goed welke job ik dan zou willen en kunnen uitoefenen. Ik ben een begeleidster in hart en nieren eigenlijk, doe mijn job ontzettend graag! Geniet er echt van om met de bewoners te werken en te zoeken naar een manier om het leven zo aangenaam mogelijk te maken. En ik weet niet of ik het wil opgeven allemaal. Zal ik daar gelukkiger van worden? Een bureaujob is al helemaal niet aan mijn besteed! Ik wil met mensen werken, doelen nastreven, begeleiden. Maar het wisselend werkrsooster is echt een grote uitdaging... Eentje waar ik op dit moment geen vat op heb. En me alleen maar slecht bij voel.

Niet zozeer bij het feit dat ik ga werken of dat de kleine trol naar de creche moet. Dat is niet het probleem, het is goed voor haar ontwikkeling om bij andere kindjes te zijn en om andere zorgfiguren rond zich te hebben. Maar wel het feit dat ik haar een hele week per maand (ik heb het bij elkaar opgeteld, 7 dagen heb ik een opvangregeling moeten treffen omdat mijn werkuren het onmogelijk maken om haar in de creche onder te brengen) heel Gent moet doorsleuren en andere mensen moet opzadelen met de zorg voor haar. En ik weet het wel, mijn zus en de Oma vinden dat helemaal geen probleem (nu nog niet) maar ik bij mij wringt het toch. Het ontrbeken van een partner word nu nog maar eens pijnlijk duidelijk... En ik kan daar wel eens een traan om laten. En meerdere ook ;) Het zijn allemaal zaken die ik mee in overweging heb genomen toen ik mijn belissing nam en  waarvoor hoe dan ook een oplossing voor gevonden zou worden. En die oplossing is er uiteraard wel maar er zit daar nu ontzettend veel weerstand op en das niet prettg. Integendeel zelfs. Soms denk ik echt:" Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Wat een idee om in je eentje voor een kind te gaan! Het is een veel te grote uitdaging, een te grote opoffering. Waarom leek jou dit een goed plan???" En enkele tellen later voel ik me dan weer schuldig dat ik dit denk en loop ik weer te snotteren om dat ik het vreselijke gedachtensprongen vind en schrik van mezelf. 

Het is echt niet eenvoudig om hier een regeling in te treffen waar ik mij goed bij voel én waar Roxanne ook weinig hinder van ondervind. De aanloop naar terug beginnen werken speelt me heel erg parten. Het doet me pijn om afscheid te moeten nemen van die mooie tijd samen thuis met mijn lieve kleine trol. En ik vind het ontzettend lastig dat ik haar zoveel moet "uitbesteden". Ze is nog zo kleintjes en het liefst van al zou ik haar heel dicht bij me houden. En af en toe es naar de creche brengen ;) Maar het feit dat ik haar nu een aantal keer niet zelf kan gaan ophalen vind ik vreselijk... Het speelt me echt parten. Het komt gewoon keihard aan dat ik de zorg voor mijn kleine trol zo vaak uit handen moet geven en haar niet veilig in haar gekende cocon kan laten bij haar papa...
Het zal een proces worden van zoeken en proberen. Met vallen en opstaan en veel verdriet. Maar hopelijk ook veel geluksmomenten en vertrouwd gevoel!

Komt er ook nog es bij dat ik meteen voltijds aan de slag ga... Toch wel heel pittig! Het is zo dat ik al jaren 4/5e werk en af toe es uren bijkrijg (lang leve de sociale sector) en ook al jaren zaag om voltijds te krijgen. Nu hebben ze mij dat aangeboden voor heel waarschijnlijk een jaar... En ik kan het nu toch niet weigeren? Dat zou toch wel een beetje heel dom zijn van mezelf. En de extra centjes zijn ook meer dan welkom (het is echt een zeer zwaar jaar geweest financieel met verbouwingen, kinderuitzet, auto,... En op uitkering leven) maar ik dacht ook meteen: "Hoe ga ik dat rondkrijgen? En is het wel een goed idee? Neem ik niet teveel hooi op mijn vork, zal het wel lukken?" En das moeilijk om dat onder woorden te brengen want het is een zeer lastige afweging om te maken. Meer tijd voor Roxanne maar minder inkomsten en dus meer zorgen. Of iets minder tijd voor Roxanne maar meer inkomsten en dus minder zorgen... Ik ga het proberen maand per maand te bekijken hoe het voelt en in nood kan ik nog steeds 4/5 gaan werken. Maar ik moet even financieel wat op adem komen. En das nu wel even prioritair. Helaas! En eigenlijk wil ik geen geld boven tijd met mijn trol verkiezen... En ook dat doet me pijn. Ik heb op dit moment niet echt veel opties. Natuurlijk kan ik ervoor kiezen om minder te werken maar weegt dat op tegen de consequenties?

Dusja... Het gaat hier eigenlijk echt niet zo goed helaas. En ik sluit me dan ook een beetje af van de mensen om me heen. Ik kan ook niet zoveel meer afspreken op dit moment omdat het nogal krapjes is qua budget en ik ook geen zin heb om bij elke -veel te dure- kop koffie te zitten rekenen en doen.  Ik ben even niet zo aangenaam gezelschap vrees ik. Ik loop wat te mopperen, te snotteren en te zagen. En daar heb ik dan ook weer last van maar wil ook geen rolletje spelen en me beter voordoen dan ik ben dus ja. Beetje lastig he op die manier. Maar heb ook geen zin om er over te praten want er is toch geen oplossing. Ik zal het gewoon moeten aanvaarden en er mee leren leven dat het nu eenmaal een gepuzzel en georganiseer is. Het is een gegeven waar koppels ook op stuiten natuurlijk. Dus misschien maak ik wel van een mug een olifant. En heb ik mijn draai in no time gevonden en is de balans werk-gezin-sociaal leven weer wat in evenwicht. En ik ook :)

 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...