Mijn moederschapsrust zit erop en ik ben terug volop aan het werken. En die "volop" betekend voltijds... En das toch wel heel pittig en heel erg aanpassen. Ik heb al veel tranen gelaten de afgelopen weken en het lijkt er maar niet op te beteren. Integendeel zelfs! Ik voel me niet zo goed bij de creche waar ik mijn lieve kleine trol moet afzetten. Ik kan haar niet met een gerust hart daar achterlaten. Het doet me pijn om haar te moeten afgeven, om haar te moeten missen. Het liefst van alles zou ik gewoon bij haar blijven en haar vertroetelen en verzorgen. Ze is nog zo kleintjes en heeft nog zo ontzettend veel liefde nodig... Het wringt echt heel erg tegen dat ik haar zo vaak en voor zolang moet wegbrengen.

De eerste dag (3/1/18) was gevraagd om wat vroeger te komen zodat er zeker tijd was voor een praatje en om afscheid te kunnen nemen van Roxanne. Want het is toch een grote stap en niet eenvoudig om die te moeten zetten. Zo gevraagd zo gedaan, dus op woensdagochtend stond ik daar om 7u30 met een krop in de keel en een half slapende Roxanne op mijn arm. Maar van een gezellig praatje of van een warm afschiedsmoment was er geen sprake! Ik had een nieuwjaarskaartje meegebracht maar dit werd niet geopend. Er werd een kastje toegewezen waar ik haar spulletjes in mocht leggen en toen gaf ik Roxanne aan de kinderbegeleidster die er prompt mee naar de babyschommel liep en dat was het . Weg was mijn lieve kleine meid en ook de kinderbegeleidster besteedde niet veel aandacht meer aan mij. Wat bedremmeld stond ik nog wat te draaien maar tenslotte heb ik dan maar gezegd "Tot vananvond dan he..." En met tranen in de ogen ben ik van de trap gewandeld, in mijn auto gestapt en naar mijn werk gereden. Op het klokje zag ik dat ik amper 8 minuten binnen was geweest met de lieve trol voor haar eerste dagje creche...  Toch wel erg kort. Ik was er dan ook niet echt gerust op. Had het gevoel niet de nodige informatie te kunnen geven en haar gewoontekes en zo niet heb kunnen toelichten. Het is een hele grote overgang voor de kleine meid en die had ik graag op zo best mogelijke manier laten gebeuren en dat is nu dus niet zo geweest.
Het was meteen ook mijn eerste werkdag dus heel veel ineens om te verwerken en om mee om te gaan. Niet echt de start waarop ik had gehoopt. Het leek ook een eindeloze werkdag en ik was zo ontzettend blij toen de klok EINDELIJK op 17u sprong, snel uitgebadged en hop in de auto om meteen naar de creche te rijden.
Rond 17u25 stond ik met blinkende oogjes en een hart dat een vreugdesprongetje te maken aan de groep waar ik Roxanne die ochtend had gedropt.Er waren nog maar 2 kindjes over dus  ik voelde al een steek door mijn hart gaan omdat ik het gevoel had "zo laat te zijn".  Ze was nog wat aan het slapen en werd wakker gemaakt. Toen ik vroeg hoe het geweest was nam de begeleidster een blad en las ze af "3  vuile pampers, 1 keer stoelgang. Een flesje om 11u30 en om 15u45, steeds 180ml" voor de rest was er niet veel te vertellen. Er werd me wel nog gevraagd om flesjes mee te geven en deze ook te vullen met water want dat had ik vandaag niet gedaan en ze zijn een uur bezig geweest met haar flesjes. Iets dat toch niet zo handig was. Toen ik zei dat ik de flesjes maak met kraantjeswater leek het wel of ik mijn lieve trol aan het vergiftigen was! Flesjes moeten gemaakt worden met flessenwater geschikt voor babyvoeding. Zo van de kraan is niet goed er zit teveel van een bepaalde stof in... Ik vertelde dat Kind en Gezin hier akkoord mee was en dat ik het water ook opkookte voor gebruik. Ik kreeg nog een bedenkelijke blik toegeworpen maar daar bleef het bij.  Tenslotte kreeg ik Roxanne in de armen gestopt en dat was het dan ook weer. Niet meteen een hartelijke ontvangst. Het voelt heel vreemd aan om op die manier om te gaan met de verzorgers van mijn lieve meid.
Heb haar die avond heel veel geknuffled en gekust. Zo  blij om haar terug te zien en dicht bij mij te hebben!

Gelukkig was ik donderdag de hele dag thuis en konden we alletwee een beetje bekomen van de toch wel intensieve dag
Ook een bezoekje aan Kind en Gezin stond op het programma voor de gevreesde spuitjes! Altijd wat zielig om zo 2 naalden te zien verdwijnen in die babybilletjes en het krijsen dat mijn oren dan teistert.

Maar vrijdag moest ik haar weer uit handen geven... Die ochtend was ze aan het huilen op een totaal nieuwe manier. En erg hangerig, ze had duidelijk heel veel nood aan nabijheid en liefde. Ze voelde wat warm aan maar das meestal als ze net uit haar bedje komt en de thermometer gaf 36.8 aan, geen koorts dus. In de fietskar ging het precies wat beter en toen ik haar aan de kinderverzorgster overhandigde zei ik ook dat het een wat vreemde ochtend was geweest maar dat ze geen koorts had. Rond 10u had ik een gemiste oproep van de creche, ik belde meteen terug en bleek dat mijn kleine trol 39.2° koorts had! Mijn hart kromp ineen, ocharme het kleine pierke! Ze hadden haar wel al een perdolan gegeven en ik moest haar niet in allereil komen halen. Heel waarschijnlijk was de koorts afkomstig van de spuitjes en moest ik me dus geen zorgen maken. Ik vroeg wel om me op de hoogte te houden en dat gingen ze doen. Nagelbijtend en veel aan mijn lieve meid denkend kropen de uren voorbij, ik checkte om de haverklap mijn GSM maar geen gemiste oproepen. Tenslotte belde ik rond 14u zelf terug om een update te vragen... Want ik was toch wel bezorgd (het was dag 2!!!!!) en wist graag hoe het met mijn lieve trollemie was. Bleek dat het al iets beter ging en ze aan het slapen was. Toch iets geruster maar van zodra het 17u01 was haalde ik mijn badge over het registratieprogramma en sjeesde naar huis en dan met de fiets naar de creche!  Nooit gedacht zo bezorgd te zijn om mijn meisje. Het is heel vreemd om dat te ervaren en ik kan dat ook niet goed uitleggen. Ze zag er wat blozerig uit en had waterige oogjes. Haar in de fietskar geladen en naar de apotheek gefietst achter perdolan-suppo's om haar een rustige nacht te kunnen bezorgen.  Ze begon terug wat te gloeien rond 20u en na een half flesje, de gebruikelijke massage, een suppo en een verhaaltje gevolgd door een lange lieve knuffel en een kus heeft ze goed geslapen. Het dipje was over en ik was terug wat geruster.

Vreselijk om zo een klein pierke te zien suffen en horen huilen op een manier die je niet kent maar waarvan je weet dat het niet goed zit. En er is zo weing aan te doen... De start was niet meteen een succes te noemen. Ik mis haar zo hard en ben er in gedachten ontzettend veel mee bezig. Kan niet snel genoeg in mijn auto zitten op weg naar huis als ik gedaan heb met werken. Want de tijd met de lieve mooie kleine trol is zo ontzettend kostbaar!

De eerste werkweek zit er bijna op en ik ben echt kopje onder gegaan... Het was heel veel ineens en ik ben zo ontzettend moe! Ik ben woensdag 3/1 gestart, donderdag een dagje thuis en dan begonnen aan reeks van maar liefst 8 dagen! Waar ik nu nog aan bezig ben,morgen is de laatste dag en dan ben ik een weekendje thuis. Roxanne-tijd!
Het gaat me niet zo goed af al dat werken en het steeds weer uit handen moeten geven van mijn kleine meisje. Er zijn teveel mensen die voor haar moeten/willen zorgen en ik vind dat niet fijn. Ik vind het niet leuk dat ik het niet zelf kan doen. Dat ik haar naar de creche moet brengen, moet laten ophalen/afzetten door iemand anders, naar de mutti moet sjeezen in de ochtendspits,... Het valt me ontzettend zwaar! 
Ik moet heel vertrouwen stellen in de mensen die haar nu verzorgen en er van uit gaan dat de wensen die ik heb gerespecteerd worden. En over het algemeen valt dat wel mee maar ik kan haar niet met een gerust hart afzetten bij de mutti. Wat ik heel vervelend vind! Maar haar fysieke toestand is niet optimaal, verre van, en ik ben ongerust  als ze daar is. Ik ben ook als de dood dat ze met Roxanne in de auto gaat stappen. De maxi-cosi installeren op de achterbank is geen senicure en zeker niet met dat kleine pateeke erin.. En ik krijg het precies niet aan het verstand gebracht van de muttig dat het niet gaat lukken. Hoop echt dat ze het niet probeert met mijn meisje erin.
De familie uit De Pinte zit op hete kolen om haar nog eens te zien, Meter Connie is ontzettend blij met haar meterschap en wil dan ok graag tijd doorbrengen met Roxanne maar dat lukt niet. Ik heb zo weing tijd samen met haar dat ik die niet wil delen met andere mensen. Eenmaal daar verdwijnt mijn kleine trol uit mijn handen en word ze vertroeteld en gedaan door de geweldige tantes! Aan liefde zeker geen gebrek en ik moet mijn beide pollekes kussen dat er zoveel warmte en genegenheid is voor mijn lieve kleine meisje maar het is soms ook ontzettend vermoeiend. En het doet pijn om haar niet dicht bij mij te hebben en te kunnen knufflen op zo een momenten. Ze staan ook te springen om haar op te vangen en om er voor te zorgen. En daar ben ik uiteraard heel erg blij om maar het is te vroeg. Het is teveel op dit moment. Ik moet ze al aan de creche/de zus/de mutti toevertrouwen en dat is soms met een bang hartje. Gooi daar nog een zorgfiguur tegenaan en ik ga helemaal ten onder. IK wil voor haar zorgen. IK wil haar flejses geven. IK wil haar troosten. IK wil met haar spelen. IK wil haar knuffelen. IK wil haar badje geven. IK wil met haar gaan wandelen. IK wil naar haar kijken als ze slaapt. IK wil samen met haar lachen en giechelen. IK wil alles doen met haar. En dat kan nu niet... Nu moet ik haar ontzettend hard delen en het doet pijn. En ik wil haar niet nog meer delen met andere mensen. Ze is mijn dochter, ik heb hier zo ontzettend hard naar verlangd en zo hard mijn best voor gedaan... Ik wil haar gewoon zo graag heel dicht bij mij houden en genieten, genieten, genieten!

Deze week is er ook nog een pittige uurroostervergadering de revu gepasseerd en ik ben het zo beu dat puzzelen en regelen en organiseren. Er zijn nog een paar aanpassingen nodig en ook ik ben betrokken bij een aantal van die aanpassingen. Maar het is niet zo evident om een evenwicht te vinden in de werkroosters. Het is echt zoeken naar hoe ik alles gerealiseerd krijg en toch nog voldoende tijd kan spenderen met mijn kleine trol. Ik was altijd degene die hyperflexibel was en gelijk welke diensten kon draaien. Het maakte mij allemaal niet zo heel veel uit, ik zuchtte en blaasde wel eens van tijd tot tijd maar ik had geen strobreed in de weg liggen. En als ik daar collega's mee kon helpen deed ik dat met plezier!
Maar.. De kaarten liggen nu helemaal anders en ik moet mijn hakken af en toe eens in het zand zetten. Das niet leuk! Ik probeer nog altijd te schipperen en te zoeken naar de gulden middenweg. Maar ik wil niet opgezadeld worden met 4 vaste laat-diensten in mijn rooster én 2 nachten want ik weet nu al dat er iedere maand één of twee zullen bijkomen door mensen verlof hebben of compensatie of wat dan ook. En dan loopt het zodanig op dat het niet leuk meer is. En ik moest steeds opvang vinden voor mijn kleine trollemieke! Er is heel veel veranderd in mijn leven en ik kies resoluut voor mijn gezin. En wil daar dan ook zoveel mogelijk tijd mee spenderen. Maar anderzijds wil ik ook nog steeds een collegiale collega zijn die haar best wil doen om naar oplossingen te zoeken die houdbaar zijn.  Maar die lijken er op lange termijn niet te zijn...

Ik heb dan ook een besluit genomen:Ik ga op zoek naar ander werk. Opt gemakje, niet halsoverkop en holderdebolder maar wel acitef rondkijken en horen of er iets is dat mijn kan boeien. Ik wil werken met, voor en door mensen. Maar wel in een rooster dat te combineren valt met een klein pateeke. Zeker als ze naar school gaat is het een totale ramp deze uurrooster! Dat is hoe dan ook uitgesloten dat ik het dan nog rond krijg... En ik wil het ook niet echt rondkrijgen. Ik wil een iets normaler leven waar ik kan genieten van mijn kleine meisje en toch genoeg geld verdien om comfortabel te kunnen leven. Maar dat ik haar niet om de haverklap uit logeren moet sturen omdat ik te laat moet werken of de nacht moet doen!
Het is al langer aan het sluimeren dat idee maar nu krijgt het steeds meer een vaste vorm. Ik moet wel nog een goed nadenken welke job ik dan graag wil doen en in welke setting ik dat kan uitvoeren. Maar ik blijf dus rondzwemmen ook al ben ik even kopje onder aan het gaan. en zoeken naar oplossingen en uitwegen. Mijn gezin is ontzettend belangrijk en ik wil er echt zijn voor Roxanne. En voldoende tijd met haar spenderen en leuke dingen doen en genieten van elkaar. En dat zal eenvoudiger te realiseren zijn met een job die normale uren heeft... Dus ja ik houd mijn ogen en oren goed open!

Gisteren ben ik eindelijk nog eens bij de kapper geraakt, hoera!
Omdat het met zo een kleine trol niet eenvoudig is om op je gemakje in een kappersstoel te zitten had ik afgesproken met een vriendin die ik met een tas soep en mijn dochter had gedropt in een gezellig bistrootje. Zodat ik op mijn gemakje mijn haar kon laten knippen en ik er terug wat mee kon aanvangen. De laatste weken was geen enkele wax of spray sterk genoeg om er enig model in te krijgen. Tot grote ergernis van mij iedere ochtend maar dat is nu terug verleden tijd!  Ik maak me ook altijd even heel snel op in de ochtend: Dagrceme, een concealer onder de ogen, wat groene stick voor de rode plekken en daarboven dan een gekleurde dagcreme en als finishing touch nog een likje masacara. Maar dat was met gisteren niet gelukt en dus zat ik daar oog-in-oog met de niet opgekalefaterde zelf en ik schrok wel even. Ik zag een donkere waas onder mijn ogen en ondanks verwoedde pogingen kreeg ik deze niet weg...Opeens begon het mij  te dagen: Wallen! Het zijn gewoon wallen die donkere kringen onder mijn ogen!
Ik heb dus echt heel duidelijk een slaaptekort; wallen, een snotvalling, een knoert van een koorstblaas,...  En zo een halfuur voor de spiegel is echt geen opkikker voor mijn zelfvertrouwen. Ik zie er echt niet goed uit. Ik voel me ook niet zo geweldig en das ook af te lezen van mijn gezicht. Das zo ontzettend jammer! Ik doe mijn best wel om wat fatsoenlijk voor de dag te komen maar het is toch elke dag meer en meer een uitdaging. Ik houd ook meer dan goed voor me is piezema-dagjes, vettige-brol-middagmalen,thuis-zit-dagen,... De tijd met Roxanne is zo schaars geworden dat ik er ten volle van wil genieten maar daar slaag ik dan ook niet zo goed in omdat er zoveel andere taakjes op mij liggen te wachten (was, strijk, opruimwerk, keuken inrichten, boodshappen, koken, ...) die ik ook maar half-en-half doe. Ik ben het evenwicht echt even volledig kwijt.

Af en toe vrees ik dat elke dag een beetje achteruit hobbel in plaats van vooruit. Ik ben heel emotioneel en snel over mijn toeren. Ben in sé ook niet zo gelukkig... De combinatie werk-gezin valt met echt heel heel zwaar en het hele geregel en gedoe vraagt bijzonder veel van mij. Ik heb nacht vandaag en ben al de hele dag opgedraaid en zenuwachtig omdat ik haar naar de Mutti moet brengen en moet gaan werken. Het liefst van al zou ik gewoon thuis bij haar zijn. Zoals een mama dat betaamt. Ik wil die niet moeten wegbrengen, ik wil er zelf voor zorgen!
Ik zie het steeds minder zitten om mijn werkrooster te werken. Als ik een blik op mijn agenda werp dan krimpt mijn hart gewoon ineen. Had er gisteren ook een openhartig gesprek over met een vriendin. Nog voor de start van het werken was ik er al veel te veel mee bezig. December was echt een rotmaand en het werk nam heel veel mentale ruimte in beslag. De vrees dat het niet zou lukken, de zotte race waar ik terug in zou stappen,... Het voelde al niet goed nog voor ik effectief gestart was. En nu moet ik alles zien rond te krijgen en het is zo een gedoe. Ik word er moe van. En droef. Het schuurt langs alle kanten.
Het is ook knokken voor een werkbaar uurrooster, ik werk nu voltijds maar het zijn zogenaamd "Buffer-uren" dus dat betekend dat ik geen echt vast rooster heb (min of meer wel) maar dat ik ook een heel stuk ADV-dagen moet opvullen en die leggen collega's graag op een dag die hen goed uitkomt. Wat begrijpelijk is maar ik kan niet alles meer doen en ben ook heel sterk aan het waken over een evenwicht tussen werk en privé. Voor de komst van de kleine trol maakte het me niet zo heel veel uit welke diensten ik moest werken, ik kreeg het wel rond in de agenda en zag mijn vrienden nog genoeg. Dan werktte ik vaak een extra 14-22u, het maakte me niet uit. Nu is dat echt een opgave en zie ik er steevast heel erg tegenop.
Het is ook zo dat elke "gunst" die ik nu vraag, elke opvangvraag die ik nu inzet is puur functioneel, het is om te kunnen werken. En als ik dan eens een avondje weg wil of iets voor mezelf wil doen dan is dat niet zo eenvoudig meer. Enerzijds omdat ik de kleine trol dan WEER weg moet doen en dus minder tijd met haar kan spenderen, anderzijds omdat ik dan WEER beroep moet doen op het netwerk en ik deze mensen ook niet teveel wil belasten. Het is echt dansn op een slap koord... De beslissing om ander werk te zoeken heeft wel wat rust met zich meegebracht. Ik weet nu dat er een einde komt aan dit cirucs binnen afzienbare tijd. En dat ik het ook zelf in de hand heb. Iedereen zegt altijd maar dat ik niet overhaast mag beslissen en dat ik mijn structuur nog moet zien te vinden... maar het is fundamenteel ook fout. Ik ben een jaar weggeweest van op mijn werk maar het lijkt wel of het slechts een dagje was. De bewoners zijn geen spat verander, de zorg is enkel toegenomen en daar heb ik geen zin in . Ik ben een begeleidster, geen verzorgende! ik doe mijn job ook niet zo graag meer. Het is heel confronterend om na een jaar terug te komen en te merken dat er echt niets niet niets is veranderd! Dat die bewoners gewoon nog altijd voortkabbelen en ook wij als begeleiders genoegen nemen met dat kabbelen. Ik kan daar geen genoegen -meer- mee nemen... Het is tijd voor een nieuwe horizon. Voor een nieuwe leuke job :)
Eentje waarin we balans werk-gezin beter kan gerespecteerd en gerealiseerd worden.
De queeste kan beginnen...

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...