Ik ben geveld... fameus geveld door de buikgriep :( Echt ellende troef! Gelukkg was Roxanne maandagnacht hoe dan ook al uit logeren omdat ik 14-22u moest werken en aansluitend een 9-17u dus de zorg voor haar midden in de nacht viel al weg. Ik had al werk genoeg met mezelf... Lang geleden dat ik me zo rot heb gevoeld! Wauw! Tot 4 keer overgegeven en een 3-tal keer een sprintje naar het toilet mogen trekken. Ik heb mezelf naar de dokter gesleept (was nog niet helemaal binnen of ik moest al naar het toilet rennen om over te geven) en daar viel het verdict: Acute buikrgiep. Op advies van de dokter bleef Roxanne nog een nachtje extra logeren bij de zus. Gelukkig is de zus zo geweldig dat dit geen probleem is! 

Het deed wel pijn om mijn lieve kleine meid zolang te moeten missen :( 2 nachten en 3 dagen... Das lang, heel lang! Maar ik was ook echt niet in staat om voor haar te zorgen. Heb de hele dag in de zetel gekampeerd met een emmertje binnen handbereik en een flesje aquarius naast me om daar af en toe es van te nippen. Heb ontzettend veel geslapen! Echt het was heerlijk en vreemd tegelijk. Maar ik was zo op, zo ontzettend moe, ik kon niet anders dan slapen en rusten. En dat deed zoveel deugd! Heb echt een nieuwe adem kunnen pakken die dagen. Even gewoon niets aan mijn hoofd en alleen maar aan mezelf denken. Natuurlijk mistte ik mijn lieve kleine trol en gingen mijn gedachten daar ontelbaar vaak naartoe. Ik heb er ook menig traantje om gelaten maar anderzijds wist ik ook wel dat het de beste oplossing was. Maar het doet daarom niet minder pijn om die meid te moeten missen.

Woensdagavond ben ik ze dan kwiek en monter gaan ophalen in de creche. Ik was er helemaal door en kon  al terug vlot boterhammetjes binnen houden. Alle gevaar was geweken... Dacht ik :(  Roxanne is nog steeds in de greep van het virus. Het is wonderbaarlijk hoe ziek zo een klein lijfje kan zijn! Ze heeft 2 dagen overgegeven én haar pampertjes gevuld met groen water. Dan ben ik naar de dokter getrokken voor advies en controle, gelukkig was het niet erg. Ze vertoont nog geen tekenen van uitdroging, is vrolijk en alert, heeft geen koorts,... Haar gewoon veelvuldig vocht aanbieden en flesjes maken met rijstwater (dat stopt op). Na 5 dagen rijst koken en daar 2x per dag een lekker gerecht mee klaar te maken ben ik wat inspiratieloos geraakt en Roxanne blijft vrolijk diarre hebben. *zucht* Het is echt niet normaal hoeveel er uit dat kleine lijfje kan komen.Gelukkig heeft ze er doorgaans weinig last van maar er zijn helaas ook momenten dat ze begint te krijsen en dat geluid gaat bij mij door merg en been. Dan neem ik haar onmiddellijk op, knuffel en kus haar, aai haar hoofdje, masseer haar buikje,... Toon haar gewoon dat ik er voor haar ben en dat ze niet alleen is. Als de huilbui gepasseerd is mag ik steevast naar boven trekken om haar kleertjes af te stropen, die in de plastic zak te keilen waar ik al haar "zieke vuile kleertjes" in bewaar, haar half in bad te steken en haar pampertje mag verversen. Het is echt heel zielig om haar zoveel pijn te zien en horen hebben. En ik kan er zo weing aan doen. Ik heb al een berg was verzameld omdat ze echt gewoon ondergesproeid wordt... En ik kan met moeite op tijd de wegwerppampertjes aanrukken. Ze vliegen er echt door. Ik wil haar ook niet laten liggen met een vuile, stinkende broek. Das gewon één grote bron van bacterie en echt goed voor haar billetjes kan dat ook niet zijn.
Hoewel ik een grote fan ben van de wasbare luiers ben ik nu zonder aarzelen even overgestapt op wegwerpluiers. Het is niet bij te houden en ik vind het wel een fijn idee dat ik al die vuile lelijke buikgriepbeestjes in de vuibak kan kieperen.
Mijn lieve kleine meisje toch. Zoveel liefde voor zo een klein wezentje.. Het is toch iets heel bijzonders.

Het gaat hier gelukkig een heel pak beter dan een aantal dagen/weken terug... Het zijn echt heel intense weken geweest waarin ik mijn balans helemaal kwijt was en me liet meesleuren in een negatieve spiraal. Ik had gewoon de energie noch de tijd om er tegen te vechten. Die 2 dagen thuis in bed (geveld door de buikrgiep) hebben me echt deugd gedaan. Heb daar een nieuwe adem kunnen pakken en er zijn heel wat zaken in beweging gezet. Ik ben acitef op zoek gegaan naar loopbaanbegeleiding, houd de VDAB-site in het oog,waak als een tijger over mijn uurrooster en probeer hierbij te schipperen tussen collegiale collega en onwrikbare Alice die geen extra "lastige" diensten wil werken, heb nog een weekendje weg gepland met een vriend én Roxanne, enkele dates met vrienden die energie geven, geregeld dat ik in de zomermaanden terug 30u werk zodat ik toch vakantie heb en ook de 3 weken dat de  creche sluit beter kan overbruggen maar in september terug voltijds aan de slag ga, ... Heb terug het gevoel controle te hebben op verschillende zaken en niet meegesleurd te worden in een leven dat ik niet wil. In het gevoel "geleefd" te worden. Er zat daar zo ontzettend veel weerstand op. Echt uitputtend! Maar goed op dit moment heb ik terug een betere golf te pakken maar ik moet alert blijven en het is en blijft zoeken naar een werkbaar/leefbaar evenwicht. Ik was echt uitgeput. En das geen fijn gevoel.

Maar er is iets anders dat me bezighoudt deze dagen... Af en toe verschijnt er een artikel over BAM-mama en over anonieme donoren. Stuk voor stuk herkenbare verhalen en ik kan het ook niet laten om ze te lezen. Gewoon omdat het zo dicht op mijn vel zit en af en toe heb ik ook gewoon nood aan erkenning én herkenning. Die artikels zijn doorgaans leuk om te lezen maar de comments die erop volgen kunnen me wel heel erg raken. En dat is ook goed. Het is goed dat het me van slag brengt en ik het er lastig  mee heb. Dat betekend ook dat ik er niet licht over ga en dat ik echt bezig ben met de toekomst van Roxanne.
Veelal zijn het harde woorden met betrekking tot de anonieme donorkinderen (verder in de tekst afgekort als ADK)  en dat wij niet weten wat we die kinderen aandoen. "Hen een stuk van hun afkomst ontzeggen is onmenselijk.  We ontnemen hen hun identiteit. Het gemis is enorm pijnlijk. NIet weten van wie je afstamt, er is atlijd een deel dat ontbreekt. Gapende wonden, littekens voor het leven,..." En ga zo maar door. Heel pijnlijk om te lezen en het grijpt me telkens weer naar de keel. Ik heb heel goed over mijn keuze nagedacht, vind het vreselijk dat ik Roxanne een deel van haar biologische afkomst heb ontnomen. Het was de zwaarste drempel om over te sukkelen. Ik vind ook dat ieder kind recht heeft om zijn of haar afkomst te kennen en ik vind het ontzettend lastig dat in Belgie niet veel opties zijn. Of je gaat voor een compleet anonieme donor of je zoekt in je omgeving iemand die wil doneren of maakt een constructie met een man met grote kinderwens maar geen partner/homo. Die laatste twee opties zijn toch ook niet atlijd zo rooskleurig me dunkt. Dan is het kiezen voor een anoieme donor voor mij de beste oplossing gebleken waar ik mij het meest comfortabel bij voel en waarbij ik ook het gevoel heb mijn dochter én mezelf recht te kunnen aankijkeni n de spiegel.Zonder schaamte of schroom. Maar het blijft en harde noot om te kraken en ik moet er ook steeds alert op blijven hier nu maar ook in de toekomst open over te communiceren met de kleine trol. Het mag zeker geen taboe zijn! Ik wil heel graag dat ze er zelf mee in het reine kan zijn en dat ze kan aanvaarden hoe ze is ontstaan. En dat ze een deeltje van haar biologische indentiteit mist. Ik zou het vreselijk vinden als ze het gevoel heeft op een of andere manier ontworteld te zijn, geen goede basis te hebben omdat ze haar donor niet kent. Als een wankele stoel op 3 poten... Door me goed in te lezen en me te laten omringen door fijne vrienden en andere BAM-mama's hoop ik een goed draagvlak te creeëren voor haar waar ze altijd bij iemand terecht kan om haar verhaal te doen en haar zorgen te delen. Maar waar ook ik ten rade kan gaan over hoe ik iets zus of zo moet aanpakken. Het belang van een goed netwerk wordt nog maar eens duidelijk. Ik ben ontzettend blij dat iedereen die me nauw aan het hart ligt het geen struikelblok vind dat Roxanne een ADK is. Dat er geen etische bezwaren of zo zijn geweest. Goede en intense gesprekken daarintegen wel. Veel zaken tegen elkaar afgewogen. Veel gesnotterd en gelachen. Veel vragen beantwoord en nog meer vragen gesteld. De keuze om voor een anonieme donor te gaan was allesbehalve een makkelijke! En het raakt me dan ook om te moeten lezen dat mensen "ons" verwijten niet goed na te denken, niet weten wat we aanrichten, egoisten pur sang te zijn,... Terwijl het zo een intense en lange weg is geweest en ik zo ongeloofelijk veel liefde voel voor mijn lieve kleine meisje. En ik weet het, liefde is misschien niet genoeg maar ik kom er toch al een heel eind mee :) Als ik naar mijn dochter kijk dan zie ik geen 101 naalden, geen hormonen, geen tabletten, geen pillen, geen genante onderzoeken, geen legertje aan dokters, geen pijnlijke IUI's, geen interne echos, geen negatieve zwangerschapstesten,geen mentale breakdowns,... Dan voel ik geen shaamte, geen verdriet, geen pijn, geen gemis, geen twijfel, geen aarzeling... Neen dan zie en voel ik alleen maar onmetelijke LIEFDE!

Ik denk dat de ADK die heel erg worstelen met zichzelf en het feit dat ze niet weten van wie ze biologisch afstemmen voor een groot stuk te maken heeft met het feit dat het veelal mensen zijn die pas op latere leeftijd zijn te weten gekomen dat hun papa niet echt hun "papa" is, in de letterlijke betekenis van het woord dan. Dat nieuws moet als een mokerslag aankomen... Dat kan niet anders. Verraad, bedrog, verdriet,.. Het zijn gevoelens die ongetwijfeld allemaal de revu zullen passeren. Het is ook vreselijk dat dat gegeven zo lang voor hen is verborgen gehouden. In de jaren 80 en zelfs nog een heel eindje in de jaren 90 werd er aan wensouders meegegeven dat het beter was om dat "stukje info" niet te delen met het kind als het niet persé hoefde; Dat is toch echt onmenselijk? Het is een fundamenteel onderdeel van wie ze zijn (of denken te zijn) dat zomaar wordt weggevaagd als ze de waarheid ontdekken. Ik kan me de verschrikking en de onsteltenis niet voorstellen... VRESELIJK! Ik vind het moeilijk om de stroom aan reacties te filteren en om zaken in het juiste kader te plaatsen. Net omdat ik heel wat perspectieven mis en het verleden van de mensen die zo een zaken neerpennen niet ken. Maar de onmacht, de woede en het verdriet spatten soms echt van het scherm af. Het maakt me ook droef dat zo en praktijken uberhaupt konden gebeuren!

Maar ADK heden ten dage worden toch veel beter omringd denk ik, hoop ik. Het is geen echte uitzondering meer. Lesbische kopppels doen ook beroep op de spermabank, BAM-mama's, onvruchtbare kopppels gebruiken zaad- of eicellen van iemand anders,...  Ik hoop alvast dat ik Roxanne kan meegeven dat het een weloverwogen keuze was en dat ik er echt heel goed over heb nagedacht. En dat ze zich een compleet mens kan wanen, ondanks het ontbrekende stuk biologische identiteit. Door er heel vroeg heel open over te praten met haar én ook zonder enige schroom in dialoog te treden met de omgeving hoop ik heel wat pijn te voorkomen. Vragen zullen er onvermijdelijk zijn, verdriet en kwaadheid waarschijnnlijk ook wel. Daar heeft ze ook alle recht toe. Het is mijn beslissing  geweest om met het hele traject van start te gaan en om te kiezen voor een anonieme donor. Daar heeft zijn helemaal niets over te zeggen gehad. Zoals bij iedereen is een kinderwens ontzettend egoistisch en bij voorbaat al een keuze die jij en alleen jij (of als koppel) maakt. Het is een gigantische verantwoordelijkheid, een nieuw leven maken. Hoe bewust en overtuigd ik ook voor haar heb gekozen, elke maand opnieuw, het neemt niet weg dat Roxanne zelf helemaal geen keuze had.

Ik hoop dat ze mijn beslissing kan respecteren en begrijpen. En dat ze beseft hoeveel ik van haar houd en dat ik mij een leven zonder haar niet kon voorstellen. Ik weet dat er nog lastige momenten zullen aanbreken, dat er nog harde woorden gaan vallen, dat we het allebei niet meer zullen weten hoe het verder moet (hallo puberteit!) maar ik  hoop vooral dat er heel veel liefde zal zijn in haar, in ons leven.  En dat ze nooit of te nimmer twijfelt aan de keuze die ik heb gemaakt voor haar. Dat ze weet hoe gewenst en hoe geliefd ze is. En dat ze helemaal perfect is zoals ze is. En dat ik heel bewust heb gekozen om met een anonieme donor te werken om pijnlijke en ingewikkelde constructies te vermijden. Of om te moeten opbiechten dat ze het resultaat is van een reeks goed getimede liefdeloze nachten. Maar dat ik het op de goede manier wou doen, op de manier die ik aanvaardbaar vind en die me het meest ethisch en verantwoord leek en lijkt. Zodat ik haar met opgegeven hoofd kan aankijken en vol overtuiging kan zeggen dat ze zo ontzettend gewenst is! En dat mijn liefde voor haar echt geen grenzen kent. Mijn lieve kleine trol... wat houd ik toch van jou!

Na ee paar zeer pittige en intense weken waarin ik echt helemaal het noorden kwijt was en ik mijn uiterste best deed om niet te verdrinken zijn er nu wat rustigere tijden aangebroken. Het was/is niet eenvoudig om werk-gezin-vrienden-zelfzorg te combineren, met momenten zelfs enorm uitputtend en nooit geen tijd om even op adem te komen. Het was immer doorgaan en niet talmen. Iets waar ik van gruwel! Meerder keren had ik het gevoel over mijn grenzen te gaan en  alarmbellen te negeren... zaken waar ik niet gelukkiger van werd. Integendeel! Ik kreeg alleen maar meer stress omdat ik voelde dat het echt niet OK was wat ik aan het doen was. Het was een aanslag op mezelf, op mijn tijd met de kleine trol en op mijn geluksgevoel. Het was kortom echt niet goed om op dit elan verder te gaan. Daar is nu gelukkig wat verandering in gekomen. Ik heb hier en daar een strategische dag verlof ingepland, een weekendje-weg met een vriend op poten gezet, dates met vrienden vastgelegd en daar mijn werkrooster wat naar herschikt, geniet-dagje georganiseerd met de peter van Roxanne en zijn gezinnetje... zodat ik toch ook het gevoel heb nog wat te leven in plaats van enkel te overleven. Het is balanceren op een dun koord, een heel dun koord maar ik heb het gevoel terug wat meer mezelf te zijn. En de evenwichsoefening echt te kunnen maken. Maar ik moet veel aandacht blijven besteden aan mezelf en aan mijn "eisen" om gelukkig te zijn. En dat is: tijd maken voor mezelf, voor mijn dochter, voor mijn vrienden, af en toe een boek lezen, nu en dan eens een wandeling maken in de natuur, van tijd tot tijd even gewoon niets doen en alles gewoon op mijn af laten komen (of net niet), eindeloos kijken naar die prachtige kleine lieve trol van me en intens genieten van dat wonder,,...

Het brengt ook heel veel rust met zich mee, de beslissing om van werk te veranderen en de eerse concrete stapjes die ik daarin zet. Weten dat er een einde komt aan deze periode, de geruststelling dat het kan én zal veranderen. Ik was bij de tandarts en raakte daar in gesprek met een hele toffe jonge mama en die kon heel erg goed samenvatten wat ik op dit moment voel. Iets waar ik maar niet slaagde om het vast te pakken of het te vangen in woorden. Zij wist dat in slechts het volgende zinnetje te realiseren:
"Het moet de moeite waard zijn om zo vaak van huis te zijn, anders doe ik het niet" En dat is ook zo... Mijn bewoners zijn me "minder waard" dan tijd met mijn dochter. Alle onmogelijke uren die ik op mijn werk spendeer zijn kostbare momenten die ik niet met Roxanne kan beleven. Als ik nacht heb dan moet ik haar te slapen leggen bij Oma of bij mijn zus, als ik de laatsdienst heb dan verhuis ik haar hele hebben en houden naar een vriendin of naar de oma, in het weekend is het vaak een puzzel om haar met veel warmte te laten omringen in de creche/familie/vrienden,...  Het is me die moeite allemaal niet waard. Mijn dochter is de kostbaarste, meest dierbaarste persoon in mijn leven en daar kan niets of niemand tegenop.De weekends, de late uren, de nachten,... het is nu allemaal echt een opgave en het is me teveel. na 8 jaar zonder problemen al die onmogelijkste uren en dagen gewerkt te hebben (feestdagen, vakantieperiodes, nachten, weekends,... het deed er allemaal niet toe) worstel ik daar nu otnzettend hard mee. Een kindje krijgen stelt zaken in een heel ander daglicht en ik heb een ander kader waarin ik alles tegen elkaar afweeg. In die korte periode dat ik mama ben van Roxanne is ze de belangrijkste persoon geworden en voel ik onmetelijk veel liefde voor haar.Er is niets of niemand van groter belang dan zij op dit moment (op mezelf na dan misschien want een gelukkige Alice zorgt voor een gelukkige Roxanne dus ik mag mezelf echt niet vergeten of voorbijhollen!) en keuzes worden nu ook gemaakt met haar in mijn achterhoofd en in mijn hart. En dat zijn vaak andere beslissingen dan een paar maand geleden . Mama worden heeft een ontzettend grote impact gehad op mij maar ik geniet er zo van! Al zijn er uiteraard ook lastige momenten en mis ik mijn oude leventje af en toe nog steeds, dan kan ik wel eens een traan laten vallen omdat ik niet meer zo vrij ben om te gaan en staan waar ik wil. Absoluut! Het is allesbehalve rozengeur en manenschijn en er zijn ook echt momenten waarop ik me afvraag waarom ik in godsnaam ooit zoveel heb willen doorstaan voor dat kleine hummeltje. Maar toch overheerst vooral een gigantisch geluksgevoel en een totaal nieuw soort liefde, een schijnbaar onuitputtelijke voorraad liefde en geluk allemaal vervat in de komst van dat kleine lieve meisje. Maar ik probeer met vallen en opstaan te zoeken naar een gezond evenwicht en naar een leuk leven mét roxanne.

Het is wel fijn om te merken dat mijn vrienden ook helpen zoeken naar dat evenwicht en dat kleine Roxanne gewoon overal welkom is en word ingecalculeerd :) Ik ga nu wat vaker brunchen dan dineren,organiseer etentjes thuis,  koffietjes drinken ipv biertjes en spendeer veel avonden thuis op in de zetel of in mijn bed :),... Het is zoeken en proberen en het is voor mij maar ook voor mijn vrienden een uitdaging om elkaar te blijven zien. Een kindje krijgen is een enorme aardverschuiving, een prachtige, overweldigende en onevenaardbare aardverschuiving dat wel maar het is en blijft ontzettend ingrijpend. En het vraag veel van mij én van mijn omgeving om opnieuw de draad te vinden en een evenwicht te zoeken waar we ons allemaal goed bij voelen. Maar waar een wil is, is duidelijk een weg en ik ben ontzettend blij met de vriendjes die zoeken en proberen en aftasten en voorstellen doen. Het is ook voor hen een hele aanpassing en het is niet evident dat er opeens overal een klein pateeke bij betrokken is. Roxanne is er en ze blijft er. We zijn een"'package deal" :D  Maar het is ook voor de vrienden niet altijd even gemakkelijk denk ik om mijn nieuwe leven in te passen in hun "oude" leventje... Maar samen komen we er wel :) Zeker weten!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...