Morgen start ik weer met de procedure bij Dokter Decleer.
Ik kijk er niet echt naar uit... Ik zie vooral op tegen de misselijkheid en het "bezig zijn met" terwijl ik er eigenlijk zo weing mogelijk mee bezig wil zijn en mijn leuke leventje verder wil leiden :)
Ik wil heel graag een kindje, absoluut, maar de weg er naartoe  vind ik  (en dat na slechts  1 luttele poging) niet fijn.
De medicatie die ik moet innemen heeft zoveel neveneffecten dat het echt geen pretje is. Ik voel me misselijk van de pregnyl (2 dagen per shot dus dat betekend 6 dagen!) en de dag dat mijn eisprong plaatsvind heb ik de hele dag stekende pijn ter hoogte van mijn eierstok. ,Door de utrogestan (die vanginaal in te brengen tabeltjes 3x/dag)  voel ik me opgeblazen, houd ik vocht vast, ben lichtjes misselijk de hele dag door en ben ik ontzettend hongerig!
Ik kijk er kortom niet naar uit om opnieuw in die rollercoaster te stappen en de komende 2 weken onbewust intensief bezig te zijn met al dan niet zwanger te zijn. Ik heb het een beetje onderschat de impact die het ging hebben op mij, dit hele gedoe. Had gehoopt en verwacht dat ik het wat makkelijker zou kunnen loslaten. Maar de fysieke gevolgen zijn zo sterk aanwezig dat het echt lastig is om er mee bezig te zijn... Het is niet iets leuks om te doen, het is eerder het ondergaan van allerlei ingrepen en onaangename onderzoeken om dan in spanning af te wachten of het allemaal voor niks is geweest of het zowaar gelukt zou zijn...
Maar wie weet is de tweede keer de goede keer!
Thumbs up!

ECHO NUMMER 2.1
Vandaag het opstart-consult bij Dokter Decleer.
Wat ik al een beetje vreesde is uitgekomen... Door de utrogestan-tabletjes werden mijn regels een tijdje tegengehouden. Normaal heb ik een perfecte cyclus van 28 dagen maar door die bolletjes was ik 5 dagen te laat. Volgens de verpleegkundige start mijn cyclus pas op de eerste dag van mijn maandstonden, bij helderrood bloedverlies.  Dus zouden mijn eicelletjes en dergelijke ook pas 5 dagen later dan "normaal" beginnen groeien. Ik had hier toch fameus mijn vragen bij maar een 2e telefoontje bracht geen soelaas en ik liet het dan maar zo.
Maar vandaag bleek dat ik dus al bijna tegen mijn eisprong aanzit. En dat mijn cyclus dus gewoon doorgelopen is vanaf de eigenlijke start-dag van mijn regels en niet vanaf de eerste dag bloedverlies. Op zich is dat allemaal niet zo erg, mijn eisprong is nog niet gebeurt dus inseminatie kan nog steeds plaatsvinden. Maar ik heb de c.lomid-tabletjes te laat ingenomen waardoor er maar 1 eicelltje goed is doorgerijpt en de opvolging van de cyclus is nu ook niet optimaal kunnen gebeuren.
Geen onoverkomelijke problemen maar het is een beetje vervelend.
Vooral ook omdat ik het voelde.. ik ken mijn lichaam en ik weet ook welke signalen het uitzend als mijn eisprong of mijn regels dichterbij komen. En ook nu weer bleek dat ik eigenlijk wel gelijk had.
Als deze poging niet lukt dan begin ik gewoon te tellen vanaf de eigenlijk echte dag van mijn regels en niet vanaf dag 1 bloedverlies. Ik ga me daar comfortabeler bij voelen :)
Maar...aan de andere kant heb ik deze keer geen 2 interne echo's nodig en lijkt het wachten dus wat minder lang te duren voor de inseminiatie. Duimen maar!

 

I-Day!
Het is vandaag al terug zover. Dr Decleer heeft de eer en het genoegen (ahum) om dat gigantisch speculum te placeren en het sperma in te brengen... Joepie! *slik*
Ik moest uiteraard 36u op voorhand die pregnyl-spuit zetten en dat ging beduidend beter dan vorige keren. De angst om iets verkeerd te doen of de pijn is er niet meer en dat heeft duidelijk zijn effect. Fijn!

Eenmaal in de wachtzaal aangekomen kwamen de zenuwen toch wat aanzetten en overviel me heel even weer de keiharde realiteit dat ik er echt alleen voor aan het gaan ben, voor kindjes.  Het idee dat ik na vandaag echt zwanger zou kunnen zijn maakte me enerzijds heel erg bllij maar anderzijds slaat de schrik me we ook wel om het hart. Ik ben hier "klaar genoeg voor" maar echt 100% klaar?  Zou ik dat ooit zijn? En zijn andere mensen dat? Wanneer ben je echt klaar voor kinderen?  Het was even een gedachtenstorm die ik niet onder controle kreeg. Maar eenmaal de vriendelijke verpleegster me kwam halen wist ik terug helemaal zeker; "Het is goed zo".
Ik zag wel gigantisch op tegen de pijn van de eendebek... Wat een vreselijk marteltuig is me dat!  ik werd naar het kamertje gebracht en ik bedacht me dat het wel een van de minst romantische plekken moet zijn om een kind te verwekken. Jammer eigenlijk... Niet dat het op een carbardouchke moet trekken die kamertjes maar zo koud en steriel en kil... het is toch ook niet dat maar alle bon. Misschien moet ik de volgende keer wat decoratie meebrengen ;)

Ik installeerde me opnieuw half naakt op de gynaecologenstoel en wachtte geduldig af...
Opeens stond er 4 man in dat keine kamertje (de verpleegster, Dr Decleer en 2 stagaires) om mijn inseminatie live en vanop de allereerste rij te volgen. Toen ik mijn benen in de beugels legde realiseerde ik me dat echt al mijn géne het voorbije jaar is opgebruikt. ik heb er gewoon geen meer :D  Het voelt alsof half Gent mijn vrouwelijkheid al bestudeerd heeft dus eentje meer of minder dat deert me al lang niet meer.
Ik maakte een mopje dat er steeds meer supporters aanwezig zijn (de vorige keer waren het "maar" drie mensen) dus dat het misschien deze keer wel goed zal lopen. Dr Decleer grapte dat bij iedere ronde er iemand extra bijkomt om mij aan te moedigen dus dat het wel eens heel erg druk zou kunnen worden als het deze ronde niet zou lukken :) Onder het gegniffel voelde ik weer die vervelende  scherpe pijn tot in mijn tenen trekken als Dr Decleer bezig wat met het inbrengen en vastzetten van de eendebek. Deze keer duurde het wat langer omdat mijn baarmoedermond ver naar achter lag... Jammer!
Maar uiteindelijk voelde ik dat hij de eenbek verwijderde en de pijn ebde langzaam weg.

Na een inseminatie moet je nog even blijven liggen (een minuutje of 5 a 10) en ik bedacht dat het misschen wel zou kunnen helpen om die zaadcelletjes de juiste richting uit te sturen als ik wat op mijn linkerzijde ging gaan liggen. Met behulp van de zwaartekracht zouden ze dan misschien net iets sneller de weg vinden naar mijn eileider en dus naar miijn eicelletje! Want als ze allemaal de rechterkant opzwemmen (je weet maar nooit, misschen was mijn donor wel een fervente Vlaams Blokker) botsten ze gewoon keer op keer tegen mijn baarmoederwand. Want daar is geen eileider, laat staan een eierstok en een verlangend eicelletje te bespeuren!
Zodoende probeerde ik me iet of wat comfortabel te installeren en er toch nog wat elegant uit te zien... Geen senicure als je van nature uit al niet meest gracieuze vrouiw bent... Laat staan als je dit probeert te doen als je daarenbovenop halnaakt ben (geen slip binnen handbereik helaas), nog pijnlijke steken waarneemt "down under", op een gynaecologenstoel ligt en dit alles aan het doen bent als je onder het afgrijselijke alles behalve flaterende licht van een TL-buis ligt uitgestald;
Topscenario!
Maar wie weet heeft het geholpen... :)

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...