Al van bij de start van mijn traject om Roxanne te krijgen koesterde ik de wens om het "ooit terug te kunnen doen". Om ooit zelf ook eiceldonor te kunnen worden. En ik ben aan dat traject begonnen :)
Mijn grote droom is tot stand kunnen komen door een man die vrijwillig zaadcellen heeft afgestaan, die totaal onbekende heeft het voor mij mogelijk gemaakt om een kindje te krijgen. Op een manier waar ik vrede mee kan nemen en waar ik zonder schroom over kan praten. Het is ook een verhaal waar mijn dochter -hopelijk- begrip voor kan opbrengen en waar haar ontstaan heel duidelijk ingebed is een gigantische wens. Ze was en is zo ongeloofelijk welkom! Door beroep te doen om de medische wereld én op een anonieme donor ben ik in staat om mezelf en mijn dochtertje nog steeds recht aan te kijken en om mijn verhaal te delen met de buitenwereld. Net omdat het zo een positief verhaal is en geen "accident dans la route" of "een paar goed getimde liefdeloze wilde nachten" want daar zou ik het persoonlijk heel erg lastig mee hebben. Zonder de anonieme donatie van zaadcellen was ik "gedwongen" geweest om mijn toevlucht in voorgaande opties te gaan zoeken of om misschien ongewenst kinderloos te blijven. Want een gekende donor zoeken in mijn omgeving is geen optie voor mij. Dat maakt de zaken alleen maar onnodig ingewikkeld. Maar terug ter zake :)
Toen ik hoorde dat het niet goed zat met mijn vruchtbaarheid en dat er haast letterlijk een tijdslimiet op stond en ik me dus zou moeten wenden tot anoniem sperma ontstond vrijwel meteen ook de wens om zelf donor te kunnen en mogen zijn. Maar er waren heel wat "Als..-jes." aan verbonden. "Als het me lukt om een kindje te krijgen. Als het allemaal niet te ingrijpend is de behandeling. Als ik het gevoel heb die rit nog een keertje te kunnen uitzitten. Als ik na de geboorte van mijn kindje nog steeds het gevoel heb wel afstand te kunnen nemen van het idee dat ik "een baby" weggeef. Als ik er nog steeds hetzelfde over na denk na het hele traject. Als ik fysiek nog in staat zal zijn om dit alles nog maar eens te doorspartelen. Als ik zelf al niet teveel IVF-behandelingen heb moeten doorstaan. Als mijn kindje gezond en wel is en ik dus zonder problemen mijn erfelijk materiaal kan doorgeven. Als..." En begin januari 2018 speelde het idee terug heel erg op in mijn gedachten. Aan al de beschreven als-jes is voldaan en ik begon voorzichtig enthousiast te zoeken naar meer informatie over eiceldonatie en hoe dit alles in zijn werk zou gaan. (Waar kan ik terecht, wat is de procedure, hoe anoniem is anoniem echt, wat is de kostrpijs hiervan (ik hoopte op een nul-operatie, behalve dan de eventuele parkeerkosten), wat zijn de voorwaarden,...) toen ik prompt op een zoektertje stootte van een koppel die op zoek was naar vrouw die eicellen wou doneren voor anonieme wisseldonatie. (Wisseldondatie is dat de wensouders zelf een vrouw aanbrengen die eicellen wil doneren aan de eicelbank zodat zij (wensouders) uit die bank eicellen kunnen krijgen van een andere anonieme vrouw. Het is dus niet zo dat de wensouders mijn eicellen krijgen, ik doneer anoniem aan de eicelbank zodat een ander koppel/BAM gebruik kan maken van mijn donatie)
P & N hebben jarenlang vruchteloos geprobeerd om zwanger te worden. N. beschikt niet over goede eicellen en de enigste manier om zelf een kindje te kunnen krijgen is door een eiceldonor. Hoewel ze afkomstig zijn uit een buurland van België zijn ze in behandeling in het UZ Gent omdat er een speciale techniek wordt gehanteerd die de slaagkansen verhoogt voor hun specifieke situatie. Hun zoektocht naar een eiceldonor verloopt erg moeizaam (evt.donoren blijken niet geschikt, krabbelen terug, vragen een smak geld) en instinctief besloot ik om contact met hen op te nemen.
Een paar uur en enkele mailtjes later besloot om de dag erna contact op te nemen met het donatieteam van het UZ Gent om mij kandidaat te stellen. Alles ging opeens iets sneller dan verwacht maar het voelde heel erg goed aan. Van louter even informatief rondsurfen was ik op minder dan een week tijd al bezig met het inplannen van een afspraak voor het traject te laten opstarten. Maar dit alles met een ontzettend goed gevoel en geen grammetje twijfel. Dit is het!
Een eerste afspraak voor wat af te toetsen en een bloedafname om mijn voorraad eicellen te bepalen vond half januari reeds plaats. Een erg fijn contact met de medewerkers van het donatieteam en mijn "goesting" om verder te doen nam gigantisch toe. Ik kreeg toen wel te horen dat de AMH-waarde van groot belang is. AMH is een stof die ze kunnen meten in je bloed en die een indicatie geeft over het aantal eicellen dat ik nog heb. Als die waarde tussen 0-1 ligt dan is het niet wenselijk om te procedure op te starten want de vooraard is te klein, tussen 1-2 kan er abslouut gedoneerd worden en krijgen de wensouders 6 eicellen uit de eicelbank, ligt de waarde boven de 2 dan is het erg wenselijk om te doneren en krijgen de wensouders maar liefst 12 eicellen uit de eicelbank! Ik kreeg een steekje in mijn hart want ik met mijn 1 eiertstokje rekende ik niet echt op een hoog AMH-waarde.. Ook de medewerkers van het donatieteam konden hier niet echt uitspraken over doen maar laaiend enthousiast kon ik hen ook niet noemen. Ook niet zo verwonderlijk, als ik maar 1 "fabriekje" heb dan kunnen de waarden niet even hoog zijn als bij een vrouw met 2 eierstokken. Das de logica zelve natuurlijk! Dus met een klein hartje bloed laten prikken en met goede hoop vertrokken uit het UZ maar ook met een dosis realisme. Enkele dagen later kreeg ik het langverwachtte telefoontje! Ik was op mijn werk toen ik hoorde dat mijn AMH-waarde maar liefst 3.6 is! Ja echt waar 3.6! Ik kon wel dansen, juichen, springen,... Van plezier! Hoe geweldig is dit? Dat betekend dat ik een goede vooraard heb én dat P & N maar liefst 12 eicelletjes kunnen krijgen uit de bank als alles verder naar wens verloopt. F-A-N-T-A-S-T-I-S-C-H! Er werd meteen een vervolgafspraak gemaakt voor 27/2 waarop ik een hele dag in het UZ zou moeten kamperen omdat ik verschillende disciplines zou moeten zien. (Donatieteam, fertiliteitsdoker, psychologe, genetica en bloedafnam) Iets waar ik nu niet meteen voor stond te springen maar wat moet, dat moet :)
En zodus werd ik eergisteren verwacht om 7u30 aan de inschrijfbalie van het UZ. Dochterlief was gaan logeren bij de zus (ik had nacht gehad) en ging een gezellige dag in de creche tegemoet dus ik kon ongestoord mijn gesprekken doen. Het was een ietwat hectische ochtend geweest op mijn werk en ik was ook wel wat zenuwachtig voor wat komen zou. Was extra vroeg opgestaan (vaarwel nachtrust! en ik had nu es de optie om aan één stuk door te slapen grmbl) om uitgebreid te douchen en "alles" wat in orde te brengen, stel dat er een onderzoek moet gebeuren heb ik toch graag dat het er netjes uitziet en dat ik me overal proper en fris voel. En om op mijn gemakje een booke naar binnen te werken. Natuurlijk ben ik de dag ervoor vergeten mijn GSM op te laden en is die nu zo dood als iets. Ik kan niet meer over huis om mijn adapter te halen en nergens in de voorziening is er een gepaste oplader te vinden. Helaas!Ik loop nog wat over en weer om verschillende zaken bij elkaar te zoeken, roefel in mijn handtas op zoek naar mijn GSM maar vind hem niet meteen maar ga er vanuit dat ie derin zit, gooi nog een tas koffie achterover terwijl ik heel kort overdracht doe en halsoverkop vertrek ik dan om 7u20 eindelijk naar het UZ. Binnensmonds vloekend omdat ik te laat ga zijn en niet kan bellen sjees ik de autostrade over en zet mijn bolide gezwind in de parkeertoren. Op de klok zie ik 7:36... Ca va nog :) Eenmaal uitgestapt zie ik dat mijn achterband PLAT staat! Alle, nog niet helemaal maar toch een beetje. Verdorie, dat ook nog. Maar geen tijd om er veel aandacht aan te besteden want ik moet snel de gele luifel onderdoor om mij te gaan aanmelden. Alles gaat vlotjes en ik kan heel snel doorlopen naar de vrouwenkliniek, precies of ik ben daar al 101 keer geweest loop ik zelfzeker de gangen door. Eenmaal op de afdeling aangekomen informeer ik of zij daar toevallig een GSM-oplader hebben die past op mijn prehistorische nokia omdat mijn band plat staat en ik iemand moet kunnen bereiken en dat het dus niet zal lukken zonder oplader. Maar ook daar kunnen ze me daar niet helpen. Verdorie!
Met veel enthousiasme wordt ik onthaald door het dontatieteam en alles wordt me nog eens uitgelegd (IVF-procedure, anonieme wisseldonatie, vergoeding (!!!), verder verloop van het traject, de volgende afspraken,...) en mijn fenotype (hoe ik eruit zie) word ook genoteerd, zodat er in de toekomst een leuke match kan gemaakt worden met wensouders. Het is een leuke en spannende dag vandaag. Na 20 minuutjes word ik doorgesluisd naar een andere wachtzaal voor de afspraak bij de fertiliteitsarts de mijn anamnese zal opmaken.
In de wachtzaal gooi ik mijn handtas tot 3 keer toe volledig overhoop maar geen GSM te bespeuren. Verdorie! Die zal dus nog ergens op het werk rondslingeren. Kak... das echt vervelend! Want dan moet ik nog es over en weer rijden ook vandaag. Mailtje gestuurd naar collega (lang leve I-pad) en inderdaad, tussen de handdoeken was mijn kanariegeel toesteltje opgedoken. Ik las nog even de de formulieren die ik moest ondertekenen door (vrijwillige donatie, toestemming tot eventuele testen op slechte eicellen) en werd bij de dokter geroepen. Medische geschiedenis werd overlopen, vruchtbaarheidsbehandeling nog eens onder de loep genomen en klaar was ik . De meeste zaken wisten ze al van toen ik 2 jaar terug op consult was gekomen om eventueel het BAM-traject bij hen op starten. Veel was er niet veranderd.
Ik had een dik uur de tijd voor het volgende consult dus besloot ik om de vrieskou te trosteren om en tas koffie te gaan drinken in de cafetaria. Mijn tenen vroren er bijna af maar dat kopje koffie heeft gesmaakt! Even batterijtjes opladen en tot mezelf komen. Perfect me-time-momentje.
Bij de psychologe (en de monddode stagaire) werd vooral nagegaan wat mijn motieven waren voor de donatie, hoe mijn financiele situatie is, hoe mijn omgeving reageerde, of dit echt vrijwillig is, ... Dit was het gesprek waar ik het meest van al tegenop zag. MIjn motieven zijn helder en absoluut altruistisch maar toch, het wringt altijd wat als ik me precies moet gaan verantwoorden voor mijn keuzes. Maar das een persoonlijk iets denk ik en voor dit traject is het nu ook wel logisch dat ze het eens bevragen. De meest boeiende vraag was die of ik "Roxanne later ging vertellen van mijn eiceldonatie" en in alle eerlijkhied moest ik toegeven dat ik daar nog niet over had nagedacht. Maar dat het me wel de meest logische en eerlijk weg leek en dat het ook mooi past in haar verhaal. Dus dat ik dat zeker en vast zou doen. Omdat ik al 2 "wereldwondertje"-boekjes heb (van KID en IVF) kreeg ik ook de raad om een 3e boekje aan te schaffen, die van "eiceldonor". Zodat het behapbaar en goed verstaanbaar kan verteld worden aan de kleine trol.
Opvallend vond ik het polsen naar mijn financiele situatie maar anderzijds begrijp ik het ook wel. BIj het donatieteam kreeg ik te horen dat je een gulle vergoeding krijgt voor je donatie. Ik schrok hier echt van! Ik ging uit van een 0-operatie, niet dat ik hier ook nog een mooie cent aan zou overhouden! Denk erover na om een goed doel te steunen, misschien niet het hele bedrag maar toch een deel. Ik zal me hier later nog eens over buigen. Het onopvallend polsen naar hoe de zaken ervoor staan vond ik frappant. 'Werkt u? Voltijds, deeltijds? Het zal niet eenvoudig zijn zo alleen met een kindje, lukt het wat? De behandeling heeft toch en aardige duit gekost, is het u gelukt om dit te financieren?" waren vragen die tussen het gesprek door gesteld werden. Ik heb hier ten alle tijde waarheidsgetrouw op geantwoord en heb ook niets te verbergen. Ik doe diet geheel niet uit financiele overwegingen!
Eenmaal ook dit gesprek achter de rug was had ik 2.5u de tijd voor het volgend consult. Ik bedacht dat het handig zou zijn om mijn GSM te gaan ophalen op mijn werk. Kom ik terug aan de auto... word ik geconfronteerd met die platte band. Die nu echt compleet plat staat! Roefelend in mijn handtas bedenk ik me dat mijn GSM nog op mijn werk ligt dus ik niet kan bellen. Murphy waarom ben je vandaag mijn compagnon de route? De vriendelijke baliemedewerker liet me bellen met de depanagedienst en ik kreeg de belofte dat binnen een halfuurtje ter plaatste zouden zijn. Na 25 minuten in de wachtzaal duffelde ik me zo warm mogelijk in om de depaneur buiten te gaan opwachten. Want ja, ik kon niet verwittigd worden dat ie in aantocht was zonder GSM! Heb daar dan nog 20 minuutjes staan klappertanden tot die mens effectief opdook en met de nodige elegantie (ahum) kroop ik in de vrachtwagen om wat op te warmen terwijl mijn band werd vervangen. Het was al te laat om nog naar het werk te rijden voor mijn GSM dus drentelde ik naar de broodjeszaak van het UZ, kocht een veel te duur broodje en smikkelde dit naar binnen. Het was vreselijk ongezellig in de cafetaria en ik was heel blij dat ik mijn I-pad bij had zodat ik me daarin kon verliezen.
Terug de vrieskou (waarom o waarom moet het net in deze periode tot -7 vriezen?) in om op zoek te gaan naar K5; Het UZ... het is en blijft toch een doolhof. Gelukkig was K5 niet al te moeilijk te vinden en zat ik binnen de kortste keren weer in een wachtzaal met een beduimeld boekje in de hand. Ik werd geroepen door 2 stagaires, eentje die al handelingen mocht stellen en eentje die gewoon moest toekijken. die mijn stamboom opmaakten. Heel leuk om dat eens in kaart te brengen wel. Hoeveel broers/zussen heb je? En je ouders? Hebben die kinderen? Zijn er afwijkingen in de familie? Hoe komt het dat persoon X en Y gestorven zijn? Kanker? Muco? Mentale beperkingen? Aangeboren fysieke beperkingen? Mentale stoornissen? Er wordt teruggegaan tot aan de grootouders. En in mijn familie is niets van dit alles aanwezig. Behalve mijn mama die kampt met een psychische kwetsbaarheid voor depressies maar het leven (en zijzelf) heeft haar niet gespaard. Dat was alvast veelbelovend.
Grappig momentje wel tijdens de bespreking hiervan :) Ik vertelde dat mijn dochtertje er is gekomen dankzij donatie en dat ik hier ben om dat ik het traject ook wil opstarten. 'Spermadonatie dan?" vroeg ze oprecht geinterresseerd en ik antwoordde haar met mijn guitigste lach "Ja, absoluut... als het via eiceldonatie was geweest hadden we nu wel een groot probleem :D" En beiden moesten hard lachen. Altijd fijn als zaken wat luchtig kunnen worden gehouden. Toen mijn stamboom in kaart was gebracht werd de echte proffessor erbij gehaald die er snel een blik op wierp, nog enkele banale vragen stelde: Je vader was een roker? (Ja, overleden aan COPD stadium 4) De grootouders van je vaders kant... Daar weet je niet veel van? Waren die mensen al op leeftijd? Of zijn die vroeg gestorven? (Geen idee, ken die mensen enkel van de grafsteen. MIjn papa was en achterkomertje dus ik denk dat ze al redelijk op leeftijd waren.) Geen jonge sterfgevallen in de familie? Wiegedood? (Neen) En dat was het. Op het eerste zicht geen problemen om tot donatie te kunnen overgaan. Uiteraad de bloedtesten nog afwachten. En ik mocht terug naar het donatieteam dribbelen om daar mijn papieren op te halen om dan naar het labo te wandelen om daar geprikt te worden :D
Qua beweging kon het vandaag wel tellen :D Man man man van dienst naar dienst, van wachtkamer naar wachtkamer en van consult naar consult. Maar goed, hopelijk is het niet allemaal voor niets geweest!
Ik krijg normaal op 13 maart te horen of ik kan doorgaan met de procedure op voorwaarde dat mijn genetishe testen goed zijn. Er word gekeken of ik geen drager ben van het Muco-gen,, Fragile X, Turner Syndroom en een spierziekte die heel snel tot de dood lijd. Maar mijn dossier wordt eerst op de stafvergadering besproken, daar wordt alle info die de verschillende partijen vandaag verzameld hebben samengelegd en wordt gekeken of ik een geschikte donor ben met de juiste intenties en achtergrond. Als ik daar een groen licht krijg is het duimen voor de genetische testen én als deze ook nog eens goed zijn DAN kan ik starten met de procedure om effectief tot donatie over te gaan.
Spannend allemaal!
Ik ga het wel echt heel jammer vinden als blijkt dat ik toch niet geschikt ben om te doneren. Dit is iets dat ik echt heel graag wil doen, ik wil graag anderen ook de kans geven op het dat grote geluk dat kinderen heeft. En ik wil zo graag mijn bouwsteentje bijdragen... Het gaat pijn doen als ik dit niet kan worden vervolledigd. Maar we zien wel :) Eerst 13 maart afwachten :)
