Vandaag mocht ik een telefoontje verwachtten van het UZ Gent om mij mee te delen of mijn kandidatuur om donor te worden aanvaard was. Na die dag vol gesprekken en onderzoeken ging vandaag iedereen rond de tafel zitten om "mijn dossier" te bespreken en te beslissen of ik al dan niet in aanmerking kom om te donoren. "Doe ik het voor de juiste redenen? Ben ik lichamelijk geschikt? Ben ik psychologisch stabiel genoeg? Zijn er bezwaren in mijn genetische afkomst?..." ZIjn vragen die op deze vergadering moesten worden beantwoord. Door al de informatie bij de verschillende diensten samen te leggen konden ze een goed beeld van mij vormen. En ik kreeg het verlossende telefoontje :)
Ik ben goedgekeurd! Als ook mijn genetishe testen goed zijn dan mag ik doneren!
Oh ik ben zo blij! Ik vind het echt helemaal geweldig! 

Het zijn nog spannende weken die nu volgen... Ik (en ook de wensouders) zijn nu zo dichtbij, het enige obstakel kan nog de uitslag zijn van mijn genetische tests. Als ik drager blijk te zijn van een gen die een stoornis kan veroorzaken mag ik alsnog niet doneren. Het zou er wel echt heel erg op inhakken als dat zo zou zijn. Het is bijna tastbaar en dan zou alles toch nog uit elkaar spatten.. Ik ga daar toch eventjes niet goed van zijn.
En de vraag die zich dan ook opdringt is wat de eventuele gevolgen zijn voor Roxanne... Wat als ik drager blijk te zijn van een foutief gen, wat is dan de weerslag op mijn kleine meid? Toch iets waar ik nog even onderzoek naar moet doen. Maar voorlopig ben ik in feeststemming en vooral heel erg blij dat ik groen licht heb gekregen om te doneren.
Zo blij!

De titel van dit stukje heb ik te danken aan de zus :) Ik vond het zo spitsvondig en geniaal dat ik het niet kon nalaten om het te gebruiken :D

Mijn kleine trol kan rollen!
Omrollen!
Helemaal zelf
Hoe geweldig is dat nu niet?

Ik ben ten prooi gevallen aan het "proud mommy syndroom"... Echt vol verwondering sta ik te kijken naar hoe mijn kleine meisje verwoedde pogingen ondernam om te rollen maar daar net niet in slaagde. Steeds rolde ze terug naar haar startpositie, af en toe gevolgd door een gefrustreerd huilmomentje. Maar zoals het een echte Van Rijc.keghem betaamd gaf ze niet op en bleef ze zoeken naar een manier om toch in haar opzet te slagen. En hopla... opeens lag ze op haar buikje! Een beetje verwonderd keek ze rond maar toch ook wel met een triomfantelijk blik in haar oogjes en er volgde haast meteen een gigantische glimlach!
Ik voelde een gevoel van gelukzaligheid opborrelen in mijn hart! Wat een mijlpaal! F.A.N.T.A.S.T.I.S.C.H!

Deze ochtend kon ik dit moment nog eens meemaken en zowaar vastleggen met mijn I-pad door een korte video hiervan te maken. Zo leuk om dat opnieuw en opnieuw en opnieuw te bekijken <3 Ik heb het filmpje ook meteen doorgestuurd naar de zus (haar meter) zodat ik dit moment kon delen met anderen.Even voelde ik me zo een half hysterische overdreven enthousiaste moeder maar al gauw legde ik dit gevoel naast me neer en wentelde me in trotsheid en blijheid. Dit is echt iets om trots op te zijn! Dus iedereen die ik de komende dagen zal zien zal moeten aanhoren hoe geweldig fier ik ben op haar! En dat is helemaal ok :D Ik mag trots zijn op mijn creatie, sterker nog ik MOET trots zijn op haar!

Ik voelde wel even het gemis van een partner terug pieken deze ochtend... Dit is iets groots en het doet dan wel een beetje pijn om dit niet te kunnen delen met iemand die met net zoveel verwondering en trots naar dat kleine hummeltje haar nieuwe truc kijkt. Wiens hart ook een sprongetje maakt bij elke mijlpaal. Iemand die ook net zo gek is op mijn kleine trol als ik en vol (v)(b)ewondering naar haar ontwikkeling kijkt.
Ik kan uiteraard terecht bij vrienden en familie om mijn vreugde te delen maar toch is het in wezen iets anders. Ik zal nooit met iemand zo kunnen connecteren over haar ontwikkeling dan ik dat zou kunnen met haar papa/een partner. Net zoals ik nooit echt helemaal zal kunnen terugvallen op mijn vangnet als het aankomt op  opvoedinsvragen en problemen. In the end is het mijn verantwoordelijkheid en zal ik, en ik alleen de knopen moeten doorhakken.
Dat is op zich geen drama maar op momenten zoals deze voel ik eventjes een pijntje in mijn hart. Maar de pijn wordt haast onmiddellijk weggevaagd door geluk, liefde, trots en verbazing. Wat een prachtig machtig wonder is ze toch! <3
 

De groentepapjes beginnen stilletjesaan te vlotten. De verandering van lepel heeft echt een evolutie in gang gezet.  Nu hapt ze vrolijk haar potje pompoenpatjes of bloemkoolpatatjes leeg. Zonder dat ze het op een krijsen zet! Superzot! Na een maand worstelen en sukkelen zijn we nu echt wel vertrokken en kan ze met smaak zitten smikkelen. Ok, ze hangt nog altijd van kop tot teen vol na afloop blijkt dat  ook mijn vloer/kledij/haar het heeft moeten ontgelden maar haar maagje is toch maar goed gevuld met vitamientjes.Wat geweldig allemaal! Ik heb echt het gevoed dat ze de smaak te pakken heeft (hoho woordmopje!) en binnen een paar weken zal ik ook kunnen overgaan op fruitpapjes. Hmmm... lekker!

Gisteren is ook de triptrap-stoel toegekomen en na wat vloeken, zuchten en sukkelen zit ie in elkaar. Nooit echt een expert geweest in bouwpakketten en het koud zweet breekt me al uit als ik nog maar denk aan IKEA-meubelen! Dus toen ik het platte pakket van de triptrap zag vloekte ik even binnensmonds. Maar gelukkig bleek het al bij al mee te vallen, al was ik aanvankelijk iets te enthousiast in het vastdraaien van de vijzen waardoor ik de zit- en voetgedeeltes er niet meer tussen kon schuiven. Dus moest ik alle vijzen opnieuw een flink stuk losdraaien om ze dan weer allemaal terug stevig vast te draaien :D Maar nu staat ie dus wel te schitteren aan de keukentafel. Wat ben ik er blij mee!
Gisteren heb ik de kleine trol er even in gepoeft maar ze was nog wat onwennig en niet echt enthousiast te noemen. Ik vreesde even dat het nog wat te vroeg was en ik het over een paar weken terug zou proberen. Het is ook pas vanaf 6 maanden dat ze het kunnen leren en Roxanne is amper 6 maanden en 2 weken... misschien wou ik wel wat teveel?
Maar deze ochtend kwam een vriendin brunchen en ik was naarstig in de weer met het dekken van de tafel en het uitstallen van alle lekkers toen mijn oog viel op een wel erg nieuwsgierige Roxanne die in haar park lag te draaien en te keren.  Het leek wel of ze haar nekje er bijna af draaide om toch maar goed te kunnen kijken naar wat ik daar allemaal aan het doen was :-D Daarop besloot ik om haar nog es in de stoel te zetten en haar aan tafel te schuiven... Wat een mooi moment! Vrolijk zat ze op het tafeblad te trommelen met haar handjes, de rammelaar werd enthousiast in het rond gezwierd en haar gezichtje krulde in een mooi lach! Het was deze keer wel een voltreffer! Zo leuk om te zien hoe stevig ze al rechtop zat en hoe fijn ze het vond om aan tafel te zitten en mee te kunnen kijken naar alles.

Wat wordt ze groot mijn kleine meid! De afgelopen weken heeft ze echt heel wat zaken verworven en is ze in sneltempo veranderd. Ze brabbelt, is veel beweeglijker, opvallend vrolijk, draait rondjes om haar as als ze op haar rug ligt, rolt van rug naar buik, houd de knuffels van haar mobiel in een houtgreep in haar knuistje, is dolenthousast als ik haar kom halen na haar slaapje, grijpt gericht naar zaken, kijkt gefascineerd naar de letstkes van haar speeldgoed, onderzoekt de spullen die ze in haar handjes krijgt, gaat in interactie met de omgeving,...
Het is echt een hele omwenteling die nu bezig is alles is zo mooi! Zo geweldig!! Zo prachtig!
Ik ben zo ontzettend trots op haar. Het is niet normaal meer. Ik ben echt een hele hele hele trotse mama!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...