Gisteren was ik op bezoek bij de peter van Roxanne en tijdens een fijne wandeling in het park (echt genieten van een flets lentezonnetje) vroeg G., zijn vrouw me, of het wat lukte: Werk-Roxanne combineren. En naar waarheid kon ik haar antwoorden dat het niet eenvoudig was maar dat ik daar net in slaagde. Maar dat werk-Roxanne-vrienden én familie in evenwicht houden een totaal ander verhaal was! Ik slaag er niet in om al die componenten met elkaar te verenigen zonder mezelf uit het oog te verliezen. Iets dat niet altijd goed begrepen wordt door anderen. Jammer. Ik heb soms het gevoel dat iedereen "Roxanne-tijd" wil en dat ik het maar moet zien te realiseren op een of andere manier.
Vooral de verwachtingen van de familie uit De Pinte en die van de mutti wegen soms ontzettend hard door. Meter Coco wil graag wat meer tijd spenderen met haar metekindje maar heeft zo een drukke agenda (ze werkt fulltime, heeft een druk sociaal leven) dat ik het er maar moet zien in te passen. Maar ook de andere familieleden  (ze wonen allemaal samen op een grote lap grond) zitten op hete kolen te wachten tot ze nog eens langskomt. De mutti telt -letterlijk- de dagen af dat Roxanne nog es bij haar is. En is een beetje geafronteerd als ik een andere opvangoplossing heb voorzien (die voor mij veeeeeeeel beter uitkomt op dat moment).
En ik ?  Ik moet naast fulltime werken ook nog een huishouden zien te runnen, vriendschappen trachten te onderhouden, voldoende te slapen en als het even kan nog wat tijd met mijn lieve kleine trol spenderen! Dagen zijn veel te kort en ik kan niet alles en iedereen gelukkig maken. Ik wil eerst ZELF gelukkig zijn Das nog altijd mijn kerntaak op dit moment: Zelf gelukkig zijn zo dat ik mijn dochter gelukkig kan maken. En dat op zich is al een fulltime bezigheid.

Ik ben ondertussen ook al in het bezit van een smartphone (na jaren mij hiertegen verzet te hebben. Ik ben heel gelukkig met mijn triestige GSM van €35 die naast smsen en bellen ook ontelbaar veel mag vallen zonder problemen) om wat meer in contact te kunnen staan met de familie. En vlotter filmpjes en fotootjes te kunnen doorsturen naar hen. Want ik post haast niets op facebook over de kleine trol (bewust!) maar er is mij ter ore gekomen dat ze dat missen. En dat er graag wat meer betrokkenheid zou zijn. Tot nu toe gebruikte ik de zus als tussenpersoon om de -weinige foto's en filmpjes - door te sluizen maar dat komt af en toe een beetje verkeerd over. Alsof mijn zus die filmpjes/foto's maakt en niet ik. Dus dat mijn zus getuige is van al die momenten. Dat wringt een beetje bij de familie (begrijpelijk, maar in realiteit is het dus anders...) en daarom heb ik besloten om zelf maar zo een toestel aan te kopen zodat ik het ZELF kan doorsturen. Ik doe dus echt wel inspanningen om hen meer betrokken te laten zijn op afstand. Maar het is allemaal niet zo eenvoudig.

Mensen willen  zo graag helpen en ondersteunen omdat ik "een alleenstaande mama ben en die hebben toch absoluut hulp nodig! Dat kan toch niet anders?" Maar soms is "helpen" voor hen meer een last voor mij. Er komt veel meer geregel en gedoe bij kijken dan ik zou willen op sommige momenten. En door gewoon andere mensen in te schakelen en dus geen gebruik te maken van hun uitgestoken hand kan ik de zaken veel eenvoudiger oplossen. Maar dan trap ik op tenen...
Ik ben heel dankbaar dat er zoveel plaatsen zijn waar Roxanne in liefde kan worden opgevangen. Maar het is niet evident om al die verwacthingen, verlangens en agenda's op elkaar afgestemd te krijgen. En dan ook nog eens de zorg voor de kleine trol niet uit het oog te verliezen want tenslotte is zij het belangrijkste element in mijn leven waar ik rekening mee moet houden.
Roxanne is ontzettend graag gezien en iedereen is er helemaal wild van. Aan liefde zeker geen gebrek in haar leventje. Maar een regelmaat, rust en structuur daarintegen...

Een klein relaas ter illustratie:
Om aan het verlangen van meter Coco te voldoen en haar  in ere te laten had ik geregeld dat ze Roxanne woensdagnamdiddag in de creche mocht gaan ophalen. (Er was geen enkele reden toe om de trollemie daar vroeger weg te halen, ook voor mij waren er enkel nadelen aan verbonden maar goed bon meter Co wou alleen-tijd met Roxanne, meter Co krijgt alleen- tijd met Roxanne *zucht*) Ik had het schema van Rox genoteerd, voldoende pampers en flesjes meegegeven, de maxi-cosi naar de creche versleept, een briefje gescheven met nog wat richtlijnen (wanneer eten/slapen/verse pamper/neusdruppeltjes/...) en haar dan afgezet in de creche zodat Coco haar kon oppikken na de middag. Meter Co nog een berichtje gestuurd met wat informatie en waar alles te vinden was. So far so good. 
S'avonds, na een werkdag van 8u, rijd ik naar De Pinte om mijn kleine trol op te halen. Daar krijg ik het relaas te horen van haar namiddagje met haar meter: Niet geslapen (!!!), in de plooibuggy (waar ze nog veel te klein voor is!) zijn ze de hele middag op schok geweest van pier naar pol, flink flesjes gedronken, geen (!!!) verse pamper want ze wisten niet hoe je zo een herbruikbare pamper aandoet (het is hetzelfde als een klassieke luier, alleen met velcro),... Ik kreeg het bijna. Onvoorstelbaar... En als klap op de vuurpijl was de tafel gedekt, hadden ze speciaal vegetarische quich voor mijn gebakken en verwachtten ze dus dat ik ging mee-eten. Iets dat i niet van plan was en dus ook niet gedaan heb. Ik heb de kleine trol een verse pamper aangedaan, haar in de autostoel gezet en naar huis gereden. Om die dan in haar parkje te leggen zodat ze eindelijk kon slapen, haar nog een flesje te geven en haar in haar bedje te leggen voor broodnodige nachtrust. Ook de dag erna heeft ze nog ontzettend veel geslapen Geweldig! (Niet dus!)

Het is mijn taak om mijn kleine meid goed te verzorgen en haar te omringen met veel liefde.  Maar het is klaarblijkelijk ook mijn taak om iedereen tevreden te houden en iedereen genoeg Roxanne-tijd te geven. Twee zaken die haast niet te combineren zijn. En die ook niet wil combineren. Ik ga meer op mijn strepen moeten staan. Het is nog maar een klein babytje van 7 maand, het is niet de bedoeling om daar heel het dorp mee af te dweilen aan iedereen te gaan voorstellen. Hoe trots en hoe fier je ook bent op haar, ze heeft nood aan rust! Aan slaap! Aan een verse pamper! Aan stilte! En daar moet ik eigenlijk voor zorgen. Maar door met alle geweld tegemoet te willen komen aan de verlangens van meter Coco heb ik Roxanne tekort gedaan. Dat wringt heel hard.
Ik ga moeten een manier zoeken zodat het me beter lukt om zaken af te bakenen, om de verlangens van anderen naast me neer te leggen en de kleine trol gewoon echt centraal te stellen. Das geen eenvoudige opgave, ik ben me daar bewust van, maar het is wel nodig.

Nooit gedacht dat teveel liefde zo lastig kon zijn!

 

 

 

 

 

 

Doorgaans ben ik heel gelukkig, moe, doodmoe maar gelukkig! En slaag ik er ook wonderwel in om heel wat balletjes in de lucht te houden. Maar zijn ook dagen dat ik liever in mijn bed was blijven liggen. Dagen zoals vdinsdag. Excuseer, ochtenden zoals dinsdag! Wat een kleine katastrofe heeft zich dan voltrokken. Het verhaal gaat als volgt...
Het was mijn allereerste vroegdienst sinds ik terug beginnen werken ben (oude creche opende pas om 7u, nieuwe creche om 6u30dus nu kan ik Roxanne afzetten én op tijd op mijn werk zijn) en ik was er helemaal klaar voor. Mooie planning gemaakt de avond ervoor, alles bij elkaar gesprokkeld wat ik nodig heb de volgende ochtend, de spullen van Roxanne netjes gerangschikt klaargezet op de keukentafel,... Piekfijn voorbereid, kon niet misgaan! Wekker loopt af op het vreselijke uur dat 5u20 heet, spring (nu ja, strompel) mijn bed uit en neem een douchke. 5u45 doe ik mijn kleren aan en prop ik gauw een banaan naar binnen zet ik alle spullen in de auto (mijn handtas, roxanne haar pampers en crecherugzakje, lunchpakket, ...) loop terug naar binnen en zie dat het 6u12 is op de klok. Perfect! Kleine trol wakker gemaakt, even wat knuffeltijd met haar en dan snel haar kleertjes aan en hophop naar buiten. Ik trek de deur dicht om 6u31wandel gezwind naar mijn wagen en... kom tot de constatie dat ik die -naar goede gewoonte- op slot heb gedaan. Geen probleem ware het niet dat mijn huisslseutels IN de wagen lagen (in mijn handtas) en mijn autosleutels IN huis... Ik kon dus geen kant op. Had mezelf op de meest idiote manier buitengesloten. Daar stond ik dan, op de stoep, om 6u32, met een baby van 7 maand in mijn armen (zonder jasje aan) en ik wist even niet meer wat te doen. "Ohnee ohnee ohnee" was het enige wat ik nog uitbrengen ondertussen verwoedde pogingen aan het doen om mijn deur op magische wijze open te krijgen door er tegenaan te drukken en te smeken om open te gaan (What was I thinking?) Tenslotte mijn buren hun rolluiken dan maar even bruusk getoucheerd, gelukkig waren G. en I. al wakker en lieten ze me zonder morren binnen.
Ik expliceerde hen het hele verhaal en samen zochten we naar een oplossing. Er werd een ladder tevoorschijn gehaald zodat ik over het muurtje kon kruipen tussen onze koertjes en eenmaal erover kon ik dan via het schuifraam naar binnen. Eenmaal op de ladder kom ik tot het besef dat ik er in eerste instantie al niet over geraak, over dat muurtje en ten tweede dat er nergens geen "landingsplaats" is. Er staat helemaal niks tegen de muren aan en om nu 2.5m naar beneden te springen... Liever niet.
Ik heb ook met de sleutels van de buren geprobeerd om mijn deur open te krijgen (ik heb een heel triestig slot, het was het proberen waard, maar helaas, geen succes).  Ik kon ook helemaal niemand bellen want mijn GSM lag in de auto (die op slot was weet je wel?). Mijn zus heeft een reservesleutel en woont op 1.2km van mijn huisje, ik zag dus geen andere oplossing dan naar daar te gaan. G. kon me helaas niet brengen want hun auto stond in de garage. Niets aan te doen, dan maar wandelen.
Roxanne werd in een dik fleecedeken gewikkeld en ik begon moedig te stappen.
Halverwege mijn straat zag ik dat er net een man naar zijn werk ging vertekken. Ik waagde het erop en vroeg of hij me eventueel even uit de nood kon helpen door mij naar mijn zus te brengen. Echt... het moet er vreselijk triest hebben uitgezien: 6u38 in de ochtend, Roxanne in een deken gewikkeld en ik wat in de war en gespannen omdat ik dringend naar een oplossing moest zoeken. Die man heeft ons gelukkig onmiddellijk in de auto laten plaatsnemen en naar het huisje van de zus gereden én bleef wachten tot ik terug was met een sleutel.
Een bijna onfeilbaar plan ware het niet dat mijn zus nogal diep aan het slapen was. Ik heb op de deurbel staan duwen, op de rolluiken gebonst, haar naam geroepen, nog een aantal keer op de rolluiken gebonkt,... En dat allemaal met dat kleine pierke op mijn arm. Na een dikke 8 minuten hoorde ik opeens een stemmetje "LIesje???" Het was mijn zus die verdwaasd uit het badkamerruitje piepte en niet goed wist wat er allemaal gebeurde. Een aantal tellen later deed ze deur open met een grote handdoek om zich heen gewikkeld, ocharme. In ijltempo mijn verhaal gedaan, de sleutel meegegritst en snel snel terug naar mijn vriendelijke straatbewoner die nog steeds op ons aan het wachten was. Hij bracht ons terug thuis en ik was zo ontzettend blij om mijn deur te kunnen openen. Daar lag mijn autosleutel te blinken op de bagagedrager van mijn fiets die in de gang staat. Op amper 1m van de deur...Zo dichtbij en toch zo onbereikbaar ;)

Om 6u58 al giechelend en al lachend van de zenuwen mijn werk gebeld omdat ik te laat ging zijn omdat ik mij "op de meest belachelijke manier" had buitengesloten. Roxanne in de creche afgegooid en doorgereden naar Landegem. Om 7u26 was ik dan eindelijk waar ik moest zijn. Wat een ochtend! Deze was echt niet voor herhaling vatbaar... Phoe.
Het is soms wat veel in dat hoofd van mij...

Ik blijf het gevoel hebben dat mijn wereld erg klein is en dat deze enkel bestaat uit werken, huishouden en Roxanne maar de wereld voor mijn lieve trol wordt elke dag een tikkeltje groter! En ze geniet ervan om op ontdekkingstocht te gaan :)

Mevrouwtje kan kruipen! En niet meer alleen achterwaarts, nee ook voorwaarts geraakt ze al enkele meters vooruit. Geweldig!
Sinds een tweetal weken merkte ik op dat ze zich verplaatste, subtiel en niet al te ver maar als ze op de mat lag in de living dan kon het gebeuren dat ze na enkele minuten naast/achter/voor de mat lag. Vroeger was dat vaak gewoon door de hevigheid van het spartelen en het omrollen maar de laatste 2 weken was dit "bewust".  Toen ik haar wat gadesloeg bleek dat ze achteruit kroop *haha* Dus met dat wiebelkontje wrikkelde ze zich naar achteren terwijl haar handjes verwoedde pogingen deden haar lijfje te verplaatsen. Superschattig! Het was geen efficiente methode maar ze geraakte wel ergens :) Tot ze op een muur/kast/zetel stootte, dan lag ze daar wat hulpeloos te krawietelen want ja voorwaarts luktte nog niet of een tafelpoot. Helemaal geweldig dat laatste! Dan draaide ze daar toertjes rond want zijwaarts kon ze wel "vlot" bewegen maar voorwaarts lukt haar niet dus draaide ze in cirkeltjes :D

Oefening baart kunst en het is een doorzettertje die dochter van mij zo blijkt want vrijdagochtend 20 april kroop ze voorwaarts! En ik was er getuige van <3 Tijdens ons ochtendmomentje (als de kleine trol om 6u30 al vrolijk ligt te tateren in haar bedje ga ik haar halen en leg ik die nog even bij mij in het grote bed. Dan kroelen we een beetje en genieten we van elkaars aanwezigheid. Zalige momentjes! Dat kleine lijfje dat dicht tegen me aan ligt of enthousiast mijn gezicht/slaapkleed/haar onderzoekt en ik die dan nog wat lig te soezen. Maar vrijdagochtend was ze heel actief en vastberaden om voorwaarts te kruipen. Eerst was het nog wat aarzelend maar al gauw bleek ze het onder de knie te hebben en kroop ze vlotjes mijn bed over. Op een ietwat speciale manier (het is echt met een wiebelkontje en ze sleept zich precies voort op haar handjes/armpjes) maar ze geraakt vooruit!  Snel maakte ik een filmpje om trots door te kunenn sturen naar de meters en te tonen aan de peter later op de dag. Fijn om terug te zien dat mooie moment. Toch bijzonder om getuige te mogen zijn van haar ontwikkeling. En die gaat met rasse schreden vooruit *pinkt een traantje weg*¨

En nu is de wereld weer een stukje groter voor deze kleine lieve mooie trol! Ze vind het geweldig om op de grond te liggen en rond te woelen. Haar perimeter is om en bij de 2m maar das geweldig om te zien. Onder luid gekir en geroep tijgert ze rond in de living. De onderste rij van boekenkasten is niet meer veilig want ze onderzoekt alles en het liefst van al neemt ze dingen vast om er dan keihard op de grond mee te slaan. Ik zal dus een toertje moeten doen om in huis om alles wat kind-onvriendelijk is of dingen die me dierbaar én breekbaar zijn die op de laagste regionen staan te verwijderen.
Ze is zo geweldig :)

Af en toe heeft ze ook genoeg van het ontdekkingsreizen en dan komen er grote tranen die over haar wangetjes rollen en het enige wat dan helpt is haar vasthouden en knuffelen. Dat zijn de momenten waarop ze zich in mijn nek nestelt met haar hoofdje en met haar handje iets van mij probeer vast te grijpen (mijn haar, ketting, oor, ...) Even terug naar de veilige uitvalsbasis die "mama" heet. Ik zal niet ontkennen dat ik die momenten koester ;) Voel ik me toch weer even echt belangrijk in haar leventje.Mijn klein trollemieke, wat overweldigend is het toch om zoveel liefde voor jou te voelen.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...