Het is al eventjes geleden dat ik nog eens briefte over mijn project "eicellen doneren" maar het is daar ook geruime tijd stil over geweest. Ik moest wachten op de uitslagen van  mijn genetische testen en dat duurde en duurde en... duurde. *zucht*¨
Maar ik kreeg dan toch eindelijk het verlossende telelfoontje van B. van het donatieteam van UZ Gent :)
Er waren al 3 vand e 4 uitslagen binnen en die waren allemaal dik ok. Ik testte negatief op muco, op turner en op nog een aandoening die genetisch overdraagbaar is. Wat een opluchting! Het laatste dat nog moest binnenkomen is de "chromosomenkaart" maar daar vewachtten ze geen verassingen aan te treffen. Zeker niet omdat Roxanne gezond ter wereld is gekomen. Ik heb dus een "GO" gekregen om te donderen :)
Helemaal gelukkig! Echt fantasisch nieuws !
Ik ben echt onzettend blij met dit nieuws. Ik start dan ook in juni met de procedure. Terug spuitjes en pilletjes en controles. De hele rimram :) En het voelt goed om dit te doen. Om dit nu te doen. Om dit te doen voor anderen. Om op die manier te helpen om anderen hun droom, die ooit mijn droom was, waar te maken. Ik lever graag een bouwsteentje om die mooie droom te helpen waarmaken. En dat ik daarvoor weer 2 weken lang spuitjes moet zetten in niet zo flaterende poses moet gaan liggen...sja dat nemen we er dan maar bij zeker ;)
 

Wauw, sinds de bevalling ben ik niet echt meer "de oude" geweest...en ik vrees soms dat ik dat ook nooit meer zal worden. *slik*
Doorgaans vind ik het niet zo erg: Dat extra zachte kussentje ter hoogte van buik, mijn grotere hart, de tranen van trots en verwondering die opeens kunnen opwellen, de onvoorwaardelijke liefde voor mijn kleine trol, het ontzettend groot relativeringsvermogen (veel zaken waar ik me vroeger druk in kon maken laat ik nu gewoon aan mij voorbij gaan), de bijna onuitwisbare glimlach die rond mijn lippen speelt als ik aan Roxanne denk, de rust die ik in mezelf gevonden heb,de overweldigende gevoelens die gepaard met het mama-zijn, de golf van liefde die steeds weer over me heen komt als ze na de nacht/dutje met haar hele lijfje dolgelukkig is om mij te zien...
Tot zover de fijne wendingen.

De chaos zowel in mijn hoofd als in mijn leven, de ontelbare lompigheden en bijhorende blauwe plekken, het geheugen van een goudvis, de gelimiteerde sociale  contacten,het doffe gevoel dat als een manteltje over me heen ligt, de focus van een fruitvlieg, de onkunde om te organiseren en plannen, het gevoel een heel klein wereldje te hebben, de grenzeloze vermoeidheid,... Zijn dan weer de zaken waar ik mee worstel. En die best wel pittig zijn ook.Ik verlies ook gewoon veel tijd met het rechtzetten/opruimen/reorganiseren van zaken, tijd die ik NIET heb.
Een greep uit de fratsen die ik de laatste weken ben tegengekomen (zoals gezegd, het geheugen van een goudvis...)

• Mezelf buitensluiten van huis en auto (zie blogpost "er zijn zo van die dagen") om 6u32 met een jasloze dochter op de arm
• 3 keer water in de koffiezet gieten zonder het door te hebben en dus een waterval én koffieoverstroming creeëren
• Om 7u op mijn werk verschijnen terwijl ik pas om 9u verwacht wordt
• Ovenschotels in de oven zetten en de oven uit draaien (ipv de temperatuur aan te passen zoals initieel de bedoeling was) en dit pas na 30 minuten opmerken omdat de honger te groot wordt en het huis niet lekker begint te ruiken
• Portefeuille vergeten als je in de winkel staat en er zo verloren/verward/ontzet uitzien dat de persoon die achter je staat aanbiedt om jouw boodschappen (een blik pechen en yoghurt) te betalen
• Fietskar niet vastmaken aan de fiets en wegwandelen ZONDER fietskar zonder dit te beseffen. Pas als iemand na 3x "mevrouw" te roepen ten einde raad schreeuwt "Mevrouw uw baby!" beseffen dat er er iets ontbreekt...
• overal en altijd te laat komen (soms niet meer dan 2-3 minuutjes, vaak meer dan een halfuur) terwijl ik vroeger ontzettend stipt was!
• Over woorden struikelen, zinnnen bouwen die op niets slaan, woorden uitvinden,... Een hele nieuwe grammatica leer ik mezelf aan
• Wafeltjes willen bakken voor een pic-nic, de eitjes breken boven het GFT-vuilbakje en daarin eiwit en dooier laten glijden om de eierschalen bij de bloem en de boter te gooien. Tot 2 keer toe!
• Verloren rijden op een gekend traject (werk - blaarmeersen) en mijn collega moeten bellen om mij te gidsen naar de parking want hopeloos verloren

Op zich best wel lachwekkend als ik dat hier opgelijst zie staan :)
Maar het is soms ook zo frustrerend! Ik verlies zoveel tijd in het dagdagelijkse leven omdat ik er niet slaag om zaken op z'n effen te krijgen. Om de dingen effictent te doen.
Ik  heb volgende woorden moeten schrappen uit mijn woordenboek: Snel, efficient, doordacht, georganiseerd.
En ik moet nog een beetje zoeken naar een andere manier van leven zo zonder deze elementen :D Geen eenvoudige opgave. Verdomd geen eenvoudige opgave.

 

Vandaag was een heldag! Niks was goed voor de kleine trol, brullen, krijsen, kronkelen, wild om zich heen slaan,... Alles heb ik geprobeerd om haar rustig te krijgen: Gaan wandelen met de kinderkoets (hielp een beetje maar niet zo veel), dragen in mijn armen (soms wat rustiger maar kon dan weer uithalen naar mijn gezicht uit het niets), in de draagzak rondsjouwen (geen goed idee, met haar hele lijfje verzette ze zich), op de grond leggen om te laten spelen (krijsen!), in haar park (krijsen in een hoger volume), in haar bedje (oorverdovend krijsen!!!), een flesje geven (hielp even maar ook dan weer zette ze haar keeltje open), groentjespap (ging vlotjes binnen, even een contente trol maar binnen het kwartier was het weer mis),... Ik werd er zelf hoorndol van! Echt!
Ze heeft ook haast niks geslapen vandaag hoewel ze bijna omver viel van de vermoeidheid. Tegen de avond werd ze eindelijk rustiger en speelde ze gezellig hier in huis op de grond. Geen idee wat er aan de hand was maar man was het vermoeiend! Ik wist het allemaal even niet meer en had zin om weg te lopen. Om haar gewoon even in iemands armen te droppen om zelf even te kunnen ontsnappen aan dat kabaal. Het verdriet/pijn/kwaadheid/... wat het ook moge geweest zijn, voelde ik ook in elke vezel van mijn lichaam. Ik voelde me zo machteloos en zo klein. Al dat verdriet in dat kleine lijfje het deed me zo een pijn. En niets dat ik deed kon het wegnemen. Een paar keer op het punt gestaan om samen met haar te beginnen snotteren.

Dat zijn van die dagen dat ik toch echt een man/partner aan mijn zijde mis. Iemand die je dan gewoon even vastneemt en belooft dat alles goed komt. Iemand die het kan overnemen voor eventjes, zodat ik weer op krachten kan komen. Iemand die me toefluistert dat ik het echt wel goed doe en dat ik niet hoef te twijfelen. Iemand die haar kan vasthouden en koesteren zoals ik dat doe. Iemand die haar en mij een veilige haven kan bieden. Dagen zoals vandaag zijn er niet zo vaak, gelukkig maar. Maar het is wel keer op keer een realitycheck dat ik dit echt alleen aan het doen ben. En dat er niemand is om zo hard op terug te vallen als ik vandaag nodig had. Ik had kunnen bellen naar vrienden/familie om bij te springen maar het enige dat Roxanne echt nodig had vandaag was ik, haar mama. Het zou niet goed hebben gevoeld om haar aan iemand anders buiten ons gezin toe te vertrouwen. Ook al was de nood hoog en de wanhoop nabij.
Het is op dagen zoals vandaag dat de eenzaamheid heel sterk aanwezig is. Dat het zo duidelijk is dat ik dit klusje echt alleen moet zien te klaren. Het begrip "alleenstaande mama" wordt nog maar eens op scherp gesteld. En het doet wel pijn om dit alles te voelen. Hoe sterk mijn netwerk ook is en hoe geweldig mijn lieve vrienden en zus ook zijn, hoe groot mijn vangnet ook is... op momenten zoals deze sta ik er alleen voor. Want Roxanne heeft mij en alleen mij nodig. Met niemand is ze zo vertrouwd als met mij. Op niemand rekent ze zo hard als op mij. Met niemand heeft ze de band die wij hebben. Ze heeft mij nodig. En ik ben er,  onvoorwaardelijk en altijd.  Maar het is eenzaam. Het is pijnlijk. Het is wat het is.

Maar het is ook op dagen als vandaag dat ik de liefde meer dan ooit voel voor dit kleine wezentje. Ze is een deel van mij. En ik houd van haar met heel mijn hart en lijf. Kan niet geloven dat ik iemand anders zo graag kan zien. De uitspraak "mijn hartje/hertje" begrijp ik nu beter dan ooit te voren. Roxanne is mijn kruipend/sluipend hart.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...