Ik ga hier even compleet met de deur in huis vallen maar soms, heel soms heb ik wel eens spijt van mijn beslissing om alleen voor een kindje te gaan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal gek op Roxanne! En ik ben ongelooflijk blij dat ze er is en ik zou ze nooit kunnen missen.  Haar geboorte is een gigantische mijlpaal in mijn leven. De liefde die ik voor dat kleine lieve mensje voel is niet te omschrijven.  Maar het spijt me soms wel dat ik het ALLEEN heb gedaan.

Het is niet alitjd even eenvoudig om de zorg voor haar op te nemen. Er zijn echt momenten dat ik zo hard verlang naar iemand die naast me staat. Naar iemand die het even kan overnemen. Dat ik het mis dat er iemand is die evenveel van mijn kindje houdt als ik. Ik vind het lastig om de grote en kleine successen alleen te moeten vieren. Ik weet soms met met mijn fierheid geen blijf, ik wil het dan van de daken schreeuwen dat mijn kleine trol iets nieuws kan... maar diep vanbinnen weet ik dat andere mensen het eigenlijk niet zo bijzonder veel kan schelen (om het heel cru te stellen). Het spijt me soms zo dat ik alle mooie zaken  maar ook alle lastige dingen alleen moet dragen. Het is soms best eenzaam "alleenstaand mama zijn". En dat zijn de momenten dat ik spijt heb dat ik de sprong op mijn eentje heb gewaagd. Dat het pijn doet om naar de realiteit te kijken.

Hoewel ik een bijzonder onafhankelijk en zelfstandige vrouw ben die haar eigen boontjes meer dan goed weet te doppen is het gemis aan partner soms heel voelbaar, zichtbaar bijna. Ik ben nu wel mama maar ik ben ook nog steeds een vrouw die verlangens heeft en dromen koestert. Die nood heeft aan affectie, aan liefde, aan warmte. Ik mis het wel om bij iemand te kunnen thuiskomen, om mij te kunnen nestelen in iemands armen. Om ook even "liefde te kunnen tanken".
Uiteraard is niets uitgesloten maar op dit moment is geen man te bespeuren, in de verste verte niet. Ik zou ook niet goed weten hoe ik die persoon zou moeten ontmoeten, laat staan een relatie mee zou moeten uitbouwen! Mijn wereld is op dit moment zo klein en mijn tijd zo beperkt...
Het is een gemis dat ik weinig speelruimte geef omdat het ook best pijnlijk is. Maar af en toe klauwt het venijning om zich heen. En dan kan ik niet anders dan er even een traan om laten en medelijden hebben met mezelf. En dat is ook helemaal ok. Verdriet en pijn moet af en toe aan de oppervlakte mogen komen. Moeten af en toe hun plaats opeisen.

Ik vind het ook jammer dat Roxanne nooit zal weten wie haar donor is. Van wie ze afstamt. Het is een loodzware beslissing geweest om al dan niet op eigen houtje voor een kind te kiezen. Grotendeels omdat ik op die manier mijn ongeboren kind zijn/haar identitiet voor een deel ontneem. Ik vind het nog steeds een heel zware beslissing en ik hoop dat Roxanne het mij later niet al te zeer kwalijk neemt... Ik zou het begrijpen als ze het hier lastig mee heeft. Tenslotte heb ik voor haar beslist dat ze voor een stuk "onbekend" zal blijven. Er is geen verhaal, er is geen informatie beschikbaar over de donor. Het is een leegte die ik niet kan opvullen. Nooit.
Ik ga er actief mee aan de slag moeten om het verwerkingsproces ook bij haar in goede banen te leiden. Het zal geen eenvoudige opgave zijn, allesbehalve. En liefde zal hier zeker en vast niet voldoende zijn. Hoe gewenst en hoe geliefd ze ook is... die leemte kan ik nooit opvullen.

Alleenstaand mama zijn... Het is een soms verdomd eenzame uitdaging.

In januari heb ik beslist om mee te gaan op bewonersvakantie met mijn werk. Verschillende redenen hebben me toen over de streep getrokken (het is de laatste keer dat ik kan meegaan door jobwissel, het leverd een mooi exrta zakcentje op, ik ben er even tussenuit, het is de rustige vakantie die vooral in het teken staat van genieten en geen haast,...) en ik was ervan overtuigd dat het me wel zou lukken. Dat het de goede beslissing was.
Maar... toen de datum dichterbij kwam begon ik tocht te twijfelen. Zo 4 dagen gescheiden van mijn kleine trol... kon ik dat wel maken? Ik zie dat lieve kleine kleine meisje zo graag en nu moet ik haar achterlaten en een beetje van hot naar her laten sleuren om de opvangpuzzel rond te krijgen.... Overdag gaat ze naar de creche, maandagavond slaapt ze bij de Mutti die echt heel erg sukkelt met haar lichaam en de rest van de avonden brengt ze door bij de zus, al bij al valt het nog mee maar toch...ze is niet thuis. Ze is niet waar ze hoort te zijn. Ik ben niet waar ik hoor te zijn. Ik ben aan het zorgen voor anderen terwijl Roxanne de enigste is waar ik echt zorg vor zou moeten dragen. Het deed me wat wankelen. Voelde me even de allerslechtste moeder ter wereld (Oh drama!). Maar dan probeerde ik de zaken weer even in perspectief te plaatsen: Ik heb ook recht om er even tussenuit te zijn; om even niet zorg te moeten dragen voor die lieve kleine trol. Het is een vakantie dichtbij huis, als er echt iets mis zou lopen dan stond ik op minder dan uur terug in Gent. Roxanne wordt opgevangen door ontzettend liefdevolle mensen die haar doodgraag zien. Ik maak overuren, geen senicure als je voltijds werkt, die ik dan op een ander moment kan inzetten, zodat ik meer écht tijd met haar kan doorbrengen. Ik kies even voor mezelf en dat zou me gelukkig moeten maken, Rox heeft recht op een gelukkige mama. Ik zou er spijt van hebben als ik deze vakantie niet zou begeleiden, dit zijn leuke werkdagen, momenten waar ik energie uit put. Rox heeft nog niet echt tijdsbesef dus weet ze ook niet dat ik zolang van haar weg ben, nu heeft ze daar nog geen weet/last van. Ik moet gewoon gaan en er van genieten! En dat heb ik dan ook gewoon gedaan :)
 
Na een hecktishe zondag (werken van 8-14u, moederkesdag vieren met de Mutti, praktische zaken afspraken maken met de Mutti voor opvang,...) was ik rond 18u30 eindelijk thuis waar ik nog moest beginnen aan de hele organisatie voor de komende week. Heb wat lopen zuchten en blazen want het is niet zo eenvoudig om alles te verzamelen voor een hele week. Zo een klein pateeke heeft toch écht veel nodig! Maar goed na een uur de trap op en af denderen, de zak 4 keer gecontroleerd te hebben, begeleidende briefjes neer te pennen, de keukenkast een aantal keer op en dicht geslaan te hebben laadde ik de bolide vol met spulletjes die ik de volgende dag bij de zus of in de creche moest droppen. Nog snel even wat spullen in mijn eigen valies gegooid en mijn bed ingedoken om een onrustige nacht tegemoet te gaan. Ik was heel de tijd aan het overlopen of ik alles wel had meegegeven en of ik niets vergeten was voor Roxanne.Uiteraard was ik niets vergeten :)

Het afscheid in de creche was kort maar krachtig. Een dikke zoen en een nog dikkere knuffel en weg was ik. Op naar 4 dagen Zeeland! Met een klein hartje ben ik in mijn auto gestapt en naar het werk gereden. Daar werd ik meteen in de realiteit gegooid en had ik weinig tijd om na te denken over mijn kleine meisje . En dat was goed zo. Net zoals de rest van de bewonersvakantie goed was. Ik heb me geamuseerd! Natuurlijk hield ik wel contact met het thuisfront en dacht ik vaak aan Roxanne maar bovenal was ik heel blij dat ik op vakantie was. En ik wist dat Rox het goed stelde en dat die in meer dan goede handen was.

Ik zal niet ontkennen dat ik stond te popelen om te vertekken donderdagmiddag en dat het niet snel genoeg kon gaan het uitladen van de valiezen en het kort briefen van de collega's. Ik wou naar huis, naar de creche, naar mijn lieve kleine trol. Toen ik rond 16u30 eindelijk in mijn eigen wagen stapte reed ik met grote glimlach en een hart dat vreugdesprongetjes maakte richting Gent. De kleine ring zat muurvast dus mijn oorspronkelijk plan om met de auto haar op te halen en meteen ook alle spullen mee te nemen moest ik laten varen. Na 10 minuten aanschuiven parkeerde ik mijn wagen gezwind in de straat, sleurde de fietskar uit huis en trapte in een razend tempo naar de Gentse binnenstad. Recht naar Roxanne :)
Eenmaal aangekomen in de creche bleek mevrouwtje nog te slapen... en toen ik haar in mijn armen kreeg en overlaadde met kusjes kreeg ik enkel een bedenkelijk blik van haar. Niet meteen de reactie waar ik op had gehoopt maar bon goed :D Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen, zelf ben ik ook wat grumpy als ik onverwachts uit mijn slaap wordt gehaald.
Ik was zo blij om haar terug te zien! Mijn lief klein trollemieke...wat had ik haar gemist!
M. (de kinderbegeleidster) wist me te vertellen dat alles goed was verlopen en dat Roxanne weing last had ondervonden van de verhuis en van het feit dat ze mij een aantal dagen niet gezien heeft. Op zich absoluut goed nieuws, had het vreselijk gevonden om te moeten horen dat er geen huis mee te houden was geweest gedurende mijn afwezigheid. Maar kan toch ook niet ontkennen dat het wel "fijn" geweest was om te horen dat ze het een BEETJE lastig had gehad ;-)
Tis ook nooit goed he *hihi*

Ik ben heel blij dat ik zo een flexibel en sociaal meisje op de wereld heb gezet. Het is een fantasische kleine trol die mijn hart helemaal heeft veroverd. Ik had me geen leukere dochter kunnen wensen. Het is zo een mooi en groot avontuur... Wat ben ik blij dat ik het allemaal met haar mag beleven en ontdekken. Ik ben zo ontzettend gelukkig met haar!

 

Ik heb zo hard genoten van dit weekendje weg!Heerlijk was het! Echt helemaal wat ik even nodig had om tot mezelf te komen en om batterijtjes op te laden. Met "De Liezen", een groep  van 9 vriendinnen,vertrekken we elk jaar op een weekendje. Vorig jaar was ik 5 maand zwanger en nu was het met de "Mini-Lies" erbij. Heerlijk! Een leuk huisje in Wanze (echt een dorp van een scheet groot) met een pracht van een tuin was onze uitvalsbasis. Perfect voor een weekendje luieren, genieten, tateren, intense gesprekken, lekker eten, gin-tonics, heerlijik niks doen, lang tafelen, een wandeling, ... Het was geweldlig!

Maar het was ook weer een uitdaging om alles helemaal rond te krijgen zoals ik het in in mijn hoofd had. Uiteraard :)
Donderdag voor vertrek moest ik naar een belangrijk gesprek in de voormiddag en had ik beloofd om D en G te helpen bij de grote kuis na de verbouwingen. Geen tijd dus om nog boodschappen te doen. Vrijdagochtend dan maar :)
Dus stonden wij om 9u15 aan de Albert Heyn. Om boodschappen te doen. Veel boodschappen. Heel veel boodschappen! Het winkelkarretje was overvol en Roxanne pastte er nog net in :) Maar ze vind het heerlijk om in het zitje van de kar geplaceerd te worden. Met haar ontwapenende glimlach en guitige oogjes maakt ze heel snel contact met iedereen en zelfs de grootste mopperkont smelt bij haar aanblik. Wat is toch geweldig!
Eenmaal alles in de auto geladen en mooi in plooiboxen gestapeld moest ik even slikken toen ik zag dat het al voorbij 11u was! Rond 14u zou een delegatie Liezen op de stoep staan en letterlijk ALLES moest nog gebeuren! Naar huis gereden met een mooi lentezonnejte en nog even een pitstop gemaakt bij M. om wat boodschappen over te laden. Eenmaal terug thuis gaf ik Roxanne haar groentjespap en stopte haar liefdevol in haar bedje. Het moment waar ik zo naar uitkeek want als ze haar middagdutje doet kan ik op een drafje alles in orde maken voor het vertrek. Helaas... mevrouwtje had duidelijk geen zin om te slapen en na 15 minuten kabaal maken en haar bed bijna afbreken heb ik ze er maar uitgehaald. Op die manier zou ze toch niet slapen. Op letterlijk 2 minuten gedouched (niet handig als daar zo een minimensje rondsluipt in de badamer zonder deur die uitkomt op de trap!) en aangekleed geraakt. De laatste spullen nog verzameld voor in de valies, spulen van Roxanne bij elkaar gegrabbeld en alles verzameld op de keukentafel. Ondertussen kroop/sloop Roxi gezellig door het hele huis. Babytassen klaargemaakt, kinderkoets in de reistas gepropt, valies gemaakt, kindertassen checken, boodschappen herschikken in de plooiboxen,  auto beginnen inladen, smsjes beantwoorden, de trap nog eens op af en denderen voor nog een extra pamper/cheeky wipe/body/slaapzakje/... , boodschappen uit de frigo halen, dekbedovertrek voor1 persoon tevoorschijn toveren, slaapattributen roxanne halen, babycook afwassen en in auto steken, ... Kortom; Chaos!
Rond 14u zijn de Liezen er en geef ik hen de opdracht "alles dat op tafel ligt in de auto te proppen" terwijl ik een heldhefige poging onderneem om dat wriemelende trollemieke van mij te verversen en aangekleed te krijgen. Badend in het zweet de trap afgekomen, haar in de autostoel gemonteerd en vertrokken. Wanze... Here we come!

Gezellig aan het keuvelen, L. op de achterbank entertaint Roxanne tot deze in slaap valt, beetje het weekend aan het overlopen,... en zo belanden we zonder het goed en wel te beseffen op de Brusselse Ring (die dan al een beetje opgestropt was geraakt) toe er opeens door mijn hoofd flitste "mijn valies!"  En ik vraag of iemand mijn valies, een witte met roze/blauwe flamingo's heeft ingeladen... Er valt een stilte. Helaas... Geen valies ingeladen. Deze stond nog in de voorkamer, en dus niet op de keukentafel, om er nog wat spullen (draagzak, regenjasje, sleffers,...) in te steken. Typsisch! Alles voor de baby mee en niets nada nopper voor mezelf! Toppunt van "mama zijn zeker" :D?!
Eventjes moest ik wat mopperen en zuchten en blazen . Niet zo fijn om een heel weekend zonder je eigen spullen te zitten en geen verse kledij/ondergoed bij te hebben. Een rescue-plan bleek helaas niet te lukken. Laat die liters deo maar al aanrukken! Ik heb de knop vrij snel omgedraaid en er niet al te veel woorden meer aan vuil gemaakt. Alice zonder valies... top!
Gelukkig hadden de andere Liezen spullen op overschot en kon ik me toch wat opfrissen, kreeg ik een verse onderbroek en mocht ik gebruik maken van tandpasta/shampoo/creme/... Topliezen he!

Eenmaal in het huisje aangekomen was alles vergeten en stond "genieten" centraal. Heel leuk om de kleine trol met een gerust hart uit handen te geven. Er was altijd wel iemand die haar in de gaten had of met haar knuffelde. Ik kon even echt loslaten. Gewoon een paar uurtjes niet de gehele verantwoordelijkheid dragen maar gewoon relaxen. Rond hangen op het terras met een gin-tonic in de hand, kubb spelen, even wat in de zon luieren, een korte wandeling gaan maken, in bad gaan, genieten van een biertje, leuke gesprekken voeren, op het gemakje naar het toilet kunnen gaan, heerlijk smullen van lekker eten, naar de winkel zonder planning,... Het was gewoon even echt loslaten, achterover leunen en rekenen op de geweldige meiden die de zorg voor Roxanne maar wat graag even overnamen. UIteraard heb ik de kleine lieve trol nog steeds overladen met knuffels en kusjes en tonnen liefde... Maar voor het eerst in maanden was er  ook meer dan genoeg ruimte voor mezelf. Eindelijk moest ik niet met een half oor en oog met Roxanne bezig zijn maar kon ik gewoon even mijn ding doen. Enkel en alleen mijn ding. Wetende dat Rox in meer dan goede handen was en dat ze met veel warmte werd omringd. Ik kon echt 2 dagen gewoon genieten, mezelf centraal stellen en de zorg voor een groot deel overlaten anderen. Zonder enig greintje schuldgevoel! GEWELDIG!
Heb er echt zo ontzettend hard van genoten.. NIet te doen.En er is niets speciaals gebeurt ofzo he :) Maar het feit dat de zorg even uit mijn handen werd genomen en dat ik mezelf echt gewoon op de eerste plaats kon en mocht zetten was zo mooi... Net wat ik nodig had!

Zo blij met vriendinnen zoals de Liezen! <3

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...