Blog

Hormonen in de groentenlade van de frigo - Eiceldonatie

Deze ochtend mocht ik nog eens mijn opwachting maken in het UZ om het startschot te laten geven voor de eiceldonatie.
Roxanne was mee omdat het vandaag een vrije dag voor me is en ik geen zin had om een hele opvangregeling uit te werken. Ik stapte samen met nog een vrouw in de lift naar het CRG. Zij maakte onmiddellijk contact met Roxanne en ik vertelde haar dat het een IVF-kindje was, dus dat het zeker en vast kon! Ze moest er in blijven geloven! Met tranen in haar ogen vertelde ze me dat het haar 4e ronde reeds was zonder resultaat... Ik voelde een steek door mijn hart gaan. Ik herken het grote verlangen en de diepe teleurstelling als het niet gelukt is. Ik wenstte haar ontzettend veel succes toe beloofde haar om te duimen.

Stipt om 9u meldde ik me aan bij de medewerkster aan de balie van het CRG met donor-nr. Vanaf nu ben ik niet meer Alice maar een nummer. Logischerwijs kan ik mijn nummertje hier niet vermelden (privacy) maar het is wel vreemd om je te identificeren aan de hand van een nummer.Ik mocht plaatsnemen in wachtzaal nummer 2 en probeerde Rox zo rustig mogelijk bezig te houden. Niet zo evident in een wachtzaal...en al zeker niet met allemaal mensen die ontzettend hard hun best doen om een kindje te krijgen. Ik betraptte mezelf erop dat ik af en toe verontschuldigend glimlachtte. Het was een rare ervaring om daar te zitten mét baby. Maar goed, ik was daar ook om anderen te helpen hun wens in vervulling te laten gaan dus daar suste ik mezelf dan weer mee.
De dokteres riep mijn naam (en ik die dacht dat ze mijn nummertje zouden roepen) en ik mocht met de billen bloot op de stoel gaan liggen. Een interne echo stond vandaag op het programma om te zien of alles OK is en er geen problemen zijn om te starten met de stimulatie. Gelukkig was alles in orde en mocht ik doorwandelen naar het donatieteam om mijn hormonen op te halen en de uitleg nog eens te krijgen.

Wat een toffe dame toch van het dontatieteam! Legt alles heel helder en rusitg uit en maakt ook echt contact. Ik kreeg nog eens de nodige instructies en alles werd neergepend op papier. Ook het verloop van de pick-up werd nog eens verteld, deze keer is het niet onder lichte narcose maar kan ik alles meevolgen op een schermpje. Spannend!  Ik weet van B. (vriendin) dat er een paar venijnige prikken vooraf worden gegeven in de vrouwelijkheid dus dat het niet zo een fijne ervaring is maar bon, ik ben wel benieuwd naar hoe alles in zijn werk gaat.
Ben naar buiten gewandeld met een koelzakje, ijsblok en een hele lading hormonen. Dit alles moet ik bewaren in het groentenvakje van de frigo tot het tijd is om de spuitjes te zetten. Maar liefst 2 per dag! Even vergeten dat het toch best wel intensief kan zijn zo een parcours. Maar ik zie het absoluut zitten. Ook wel fijn dat ik niet meer op controle moet voor aanvang van mijn regels of iets dergelijks. Nu is het gewoon wachten op regels, starten met spuiten op dag 2/3 (naargelang persoonlijke agenda) en op dag 9/10 langskomen voor controle en opvolging.
Grappig wel, iedere keer dat ik mijn frigo opentrek zie ik daar nu zo een blauwe koelzak liggen tussen de rode bietjes, asperges en aubergines :D 
 

Lees meer

Te weinig uitgesproken verdriet

Sinds woensdag ben ik terug aan het "spuiten" ter voorbereiding van de eiceldonatie,heel vreemd om deze handeling opnieuw uit te voeren. Het gaat met gepaard met heel veel nostalgische gevoelens bijna. Het was zo een intense periode in mijn leven die nu zo ontzettend veraf lijkt maar eigenlijk, eigenlijk is het allemaal nog niet zo lang geleden en ging dat gepaard met zoveel emoties. En dat hele proces is nog steeds niet helemaal verwerkt. Het is ook een rouwproces waar ik nog dagelijks door moet. Mijn droombeeld, mijn wens tot een gezin heb ik moeten bijstellen. Ik heb altijd gedroomd van een man en 2 kinderen... de man is tot op heden achterwege gebleven, op een paar kortstondige en iets minder kortstondige passages na dan. "Het kind" is er alvast, Roxanne uiteraard :) Maar daglijks wordt ik ook wel geconfronteerd met de realiteit dat ik mijn ideaalbeeld niet heb kunnen bereiken. Dat ik een gezin vorm op m'n eentje. Ik ben er niet in geslaagd om een betekenisvolle relatie uit te bouwen met iemand, om een een papa te vinden voor mijn dochter. Ondanks dat het verlangen naar een partner zeer duidelijk aanwezig was én is ben ik daar niet in geslaagd. Ik heb een andere keuze moeten maken. Een keuze waar ik ten volle achtersta en waar ik zielsgelukkig mee ben maar ook wel een keuze die met zeer veel pijn en verdriet gepaard gaat. Nog steeds.

Het is geen eenvoudige weg geweest, het pad dat ik gekozen heb is zeker niet het meest gemakkelijke. Er zijn veel bergen en dalen, veel rotsblokken om te omzeilen of om stuk te breken, grote plassen om door te waden,... Nu en ook in de toekomst kom ik voor grote uitdagingen te staan. Uitdagingen en beslissingen die ik in essentie alleen zal moeten zien te overmeesteren. De keuze om alleenstaand mama te worden is mijn beste beslissing ooit en mijn hart loopt over van liefde voor de kleine trol, maar het is ook keuze die veel tranen met zich meedraagt. Een beslissinge die veel tijd nodig heeft om een plekje te krijgen

Het is ook niet eenvoudig om daar de juiste woorden aan te kunnen geven. Ik heb geen spijt van mijn beslissing, absoluut niet. Er zijn momenten dat de pijn en de twijfel groter is dan de liefde voor mijn dochter en dan kan ik wel even wankelen. Maar in mijn hart heb ik geen spijt. Het neemt niet weg dat hoe gelukkig ik ook ben met Roxanne het verdriet om wat "ik ooit zo graag had gehad" er ook is. Ook dat mag zijn plaats krijgen, ook daar moet ruimte voor zijn. Om te MOGEN zeggen: Ik had het zo graag anders gezien, ik heb het zo lang anders gedroomd, gewenst. Zonder daarmee afbreuk te doen aan de liefde voor mijn kleine trol. Het is een pijn en een gemis die nooit helemaal zal weggegaan denk ik. Het zal slijten, het zal minder grootst worden maar het zal altijd een deel van mezelf blijven. En dat is ok.
Rouwen duurt lang, gaat met golven en is nooit helemaal afgerond. Je bent nooit écht klaar rouwen, met afscheid nemen van iets of iemand. Als iets/iemand zoveel voor jou betekend heeft dan blijft het altijd een deel van jou. Steeds een kleiner wordend stuk tot het misschien bijna onzichtbaar, onvoelbaar is geworden maar het zit er wel nog steeds. Het is een en blijft een deel van wie je was, wie je bent en wie je wordt.




 

Lees meer

Spuitjes hier, spuitjes daar...Spuitjes overal *Eiceldonatie*

Sinds een paar dagen ben ik weer volop in de weer met het ploffen van spuitjes in een lapje buikvet om gezette tijden.
Heel gek om dit alles opnieuw te doen en hoe vertrouwd het aanvoelt. Ik moest bij de dokter ter controle om te kijken of ik al dan niet mocht starten en zonder enige schroom nam ik plaats in de stoel, de vrouwelijkheid etalerend. Geen seconde heb ik me ongemakkelijk of geneerd gevoeld. Half Gent heeft er toch al een blik op geworpen dus waarom zou ik nu opeens schaamte moeten voelen?
De spuitjes prepareren deed ik met  het nodige zelfvertrouwen en zonder aarzeling prikte ik mezelf in de buik. Gewoon alsof het een routineklusje is.  Het zijn zo vertrouwde en gekende handelingen geworden dat ik bijna niet meer bij stil hoef te staan. Natuurlijk doe ik dat wel he! 

Maar dan vooral hoe bijzonder het is dat ik dit mag en kan doen.Dat ik een andere vrouw een kans kan bieden op een zwangerschap. Hoe mooi het is om dat te mogen doen. Als ik naar Roxanne kijk dan overvalt me een gevoel van gelukzaligheid die niet in woorden te vatten is. En door die spuitjes te zetten,door elke dag even de tijd te nemen om medicatie in te spuiten en binnenkort een pick-up te laten uitvoeren kan ik anderen ook dat fantastische gevoel kado doen. Of toch een kans bieden die ze anders niet hadden gekregen om dit te bereiken. Ik vind het zo mooi om te mogen doen. Ik word er zelf heel gelukkig van (ondaks het effect van de hormonen op mijn humeur :) ) en das wel heel bijzonder.

Door een aantal eicellen weg te geven, materiaal dat anders gewoon elke maand doelloos in het toilet verdwijnt kan ik iemand een gezin schenken. Kan ik mee helpen bouwen aan een bijna onbereikbare droom. Die gedachte verwarmt mijn hart. Ik weet hoe groot het verlangen kan zijn naar een kind, om zwanger te mogen zijn, om het hele proces mee te mogen maken. Ik wou zelf ook ontzettend graag zwanger zijn Adoptie wou ik niet eens overwegen om verschillende redenen.  Onder andere ook omdat ik zo hard verlangde naar een bolle buik, naar de innige en unieke band die je hebt met je kindje als het in je buik groeit, om het allemaal te kunnen en mogen meemaken.Om je "vrouw zijn" op een utlieme manier te mogen vieren.
Het is zo een bijzonder prachtig proces een zwangerschap... het is ontzettend mooi. Zo overweldigend!
En door mijn eicellen weg te schenken kan die droom  voor andere ook werkelijkheid worden.

Er is een groot tekort aan eiceldoneren,de wachttijd bedraagt gemiddel 2 jaar! Twee jaar voor je aan de beurt bent om 6 eicellen uit de eicelbank te ontvangen... 6 kansjes op een kindje... Zonder garantie, zonder beloftes. Twee jaar wachten op een waterkansje... Want die eicellen moeten dan ook nog es bevrucht worden, goed blijven delen, terug worden geplaatst in een baarmoeder, zich innestelen én dan nog 9 maand blijven ontwikkelen. Als je er bij stilstaat zijn dat ontzettend veel voorwaarden en kan er op zoveel vlakken iets mislopen. Zes eicellen is niet veel... Ik weet het, je hebt maar 1 goedje nodig :)  maar toch... het moet verwoestend zijn.
Aan spermadonoren is  er niet echt een tekort.Het is niet zo dat er een overaanbod is maar het nodige materiaal is onmiddellijk voor handen. Er is geen wachtlijst om zaadcellen te ontvangen.

Lees meer

Blog

Wow...

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...
Lees meer

Update

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...
Lees meer

24/7 MOEDEREN *SLIK*

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...
Lees meer

Kraamweek - Horor, tranen, onzekerheden en ruzie

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...
Lees meer

Eerste ontmoeting Roxanne en Lars

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...
Lees meer

Bevalling nummer 3

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...
Lees meer

Aanloop naar bevalling nummer 3

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...
Lees meer

Laatste dagen... eindelijk!

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...
Lees meer

Roxanne veranderd van school :) !

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...
Lees meer

Egel is jarig <3

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...
Lees meer
Maak een gratis website Webnode