Blog

Oeps... mijn iets te enthousiaste eierstok! *eiceldonatie*

Ik wist van mijn eigen behandeling dat het effect van de hormonen soms heel erg kan tegenvallen: misselijk, hoofdpijn, duizelig, ontzettend vermoeid, buikpijn,... Het hoort er helaas allemaal gewoon bij. Maar deze ronde was het precies erger dan anders. Of toch heftiger dan ik me kon herinneren. Heb me zelfs ziek een dag moeten melden voor een laatdienst (14-22) omdat ik heel heftig reageerde op de avond-spuit die ik moet zetten om 18u30. Echt een golf van misselijkheid die me dan overviel en pas na 2u eindelijk wat begon weg te ebben. Ik zag echt het niet zitten om zo op mijn werk te staan de dag erop. Dus het zekere voor het onzekere genomen en me de volgende ochtend ziek gemeld. Wat geen slechte beslissing bleek te zijn want, hoewel in mildere vorm, ook die avond protesteerde het lijfje.
De controle van vrijdag bracht heel wat helderheid :)  Ik zit op het randje van overstimulatie vandaar de hevigheid van de klachten. Ik heb om en bij de 30 folikkels, waarvan zeker al 11 grote en met wat geluk worden het er 14. En dat allemaal met maar slechts 1 eierstokje! Ik reageer dus iets te goed op de medicatie. Oeps :) 
Dat vraagt ook veel van het lijfje en niet moelijk dus dat het zich verzet. Maar het is zeker geen drama. Gewoon wat opletten en veel water drinken. Gelukkig is dit een rondje voor donatie en niet voor mezelf want anders was de kans groot dat dit een rondje "voor niks" was geweest omdat mijn lichaam eigenlijk nood heeft aan rust na zo een krachttoer en het dus niet aan te raden is om meteen een terugplaatsing te laten doen. Morgen, maandag, is het pick-up en meteen ook het einde van dit avontuur. En das goed zo. Ik ga heel rustig die pick-up tegemoet, net zoals ik heel rustig deze hele rond heb doorstaan. Geen zenuwen, geen stress. Heel fijn zo :)
Heeft er natuurlijk allesmee te maken dat dit allemaal niet voor mezelf is en dat ik dus geen verwachtingen koester, geen intens verlangen meedraag. Dit is een heel vrijblijvende, stressloze onderneming geweest. Niets moet, alles is mooi meegenomen. De behandelingen Roxanne te mogen krijgen waren veel intensiever en vroegen ontzettend veel mentale ruimte. Het was een uitputtingsslag en iedere maand opnieuw de teleurstelling verwerken... Heel heftig allemaal.  Nu kan ik deze procedure doorlopen zonder dat ik er zelf "nadeel" van ondervind. Geen rollercoaster van emoties deze keer. Gewoon elke dag 2 spuitjes en meer niet. Morgen geef ik een ander gezin enkele kansen op gezinsgeluk. En das prachtig. Dat geeft me een heel warm gevoel vanbinnen. Ik geen kindjes weg maar gewoon een essentieel onderdeel om hun wens te laten uitkomen. Een onderdeel dat ik zelf ook nodig heb gehad om Roxanne te mogen krijgen, de manneljke variant dan wel te verstaan :D
Het is goed zo.
 

Lees meer

EN DAAR GAAN ZE... *EICELDONATIE*

Gisteren mocht ik mijn opwachting in het UZ om mijn eicelletjes te laten weghalen voor donatie. Toch wel een spannende dag!
Door wat onvoorziene toestanden (een brullende dochter, oma die nog wat instructies wou hebben over het eten, veel verkeer,...) melde ik mij een halfuur later dan gepland aan bij de receptie van het IVF-centrum. Gelukkig was het geen enkel probleem en werd ik de grote zaal binnengeloodsd waar alle vrouwen die op hun pick-up lagen te wachten waren verzameld. Beetje gek wel... Een ruimte vol bedjes met alleen maar een papieren gordijntje tussen. Weing plaats dus om verdriet te tonen of zenuwen aan de oppervlakte te laten komen lijkt mij.  Ik herinner me nog goed dat ik het heel belangrijk vond om een 1-persoonskamertje te hebben in het Jan Palfijn bij de pick-up zodat ik mij in alle rust kon voorbereiden op de hele procedure en mijn gevoelens de vrije loop kon laten bj de zus. Er was geen schroom om gevoelige onderwerpen aan te snijden of om zaken te bespreken want we waren alleen in een kamer. Ik moest de zenuwen vooral wat "van me af praten" toen.  Maar nu had ik er geen last van, ik was hier met maar 1 doel: Eicellen doneren! Ik kreeg zo een kotje toegewezen en zo een ziekenhuisschort in de handen gestopt. Omkleden maar!  Heb me dan in dat bedje geinstalleerd met een boekje in de hand en wachtten op de verpleegster die een infuus kwam aanleggen voor wat vocht en een pijnstiller. Dat infuus moest helaas om praktische redenen in mijn linkerarm en das altijd een lastige om te prikken. Ook nu weer bleek het toch een zoektocht te zijn en een gesukkel met het infuus want de medicatie liep niet goed door behalve als ik mijn arm volledig gestrekt hield en er een watje onder de naald werd gestopt (dat een wat onaangename pijn gaf) maar niets ergs.
Na een uurtje mocht in de gang doorschrijden met dat open ziekenhuiskleedje naar het toilet want het was dan bijna aan mij. Spannend! Met baxter en al schuiffelde ik naar het toilet, deed een klein plasje en begaf me terug naar mijn "kotje". Daar werd ik al meteen opgehaald om naar de pick-up ruimte te gaan. Dit was ook niet meer dan een grote onderzoeksruimte met zo een geweldige stoel *ahum* waar ik plaats op mocht nemen na het eerst uitspelen van mijn slipje.
Eenmaal de benen in de beugels draaide de dokter zich naar me om en trok het kleedje over de vrouwelijkheid (wat attent) zodat ik daar niet met alles open en bloot lag te wezen tijdens het voorbereidend praatje. Alles werd nog eent goed uitgelegd wat er allemaal stond te gebeuren, wel leuk om dit te horen want in het Jan Palfijn was ik onder verdoving dus heb ik daar niets van meegemaakt. Aangename vriendelijke dokter ook die werd bijgestaan door 2 attente verpleegsters, voelde me heel erg op mijn gemak. En eenaam ik de theorie had te horen gekegen volgde praktijk.
Er werden heel wat doeken over me heen gedrapeerd zodat alleen maar de vrouwelijkheid nog ten tonele verscheen. Alles down there en "in there" werd goed ontstmet (vreemde sensatie als iemand je inwendig ontsmet) en de eendebek werd geplaatst, opgengeschroeft en vastgezet. Na al die keren blijf ik dat toch echt een vreselijk ding vinden. Bah! Ik kreeg nog een shotje morfine toegediend langs mijn baxter waardoor ik instant draaiierig werd en kreeg te horen dat ik 5 spuiten ging krijgen rond de baarmoederhals. Ik zette me al schrap maar de pijn viel bijzonder goed mee, ik voelde wel een prik maar nu niet om te zeggen dat het verschrikkelijk was. BIj de tandarts een verdoving krijgen vind ik 100 keer erger! En eenmal de spuitjes waren gezet werd de eendebek ook verwijderd, hoera! Nog een extra grote dosis morfine deed me even op de Vlasmarkt belanden om 4u s'ochtens tijdens de Gentse Feesten (heb dat ook zo gezegd aan de dokter en die moest even lachen) en de camera en "opzuignaald" werden ingebracht. Op het schermpje verschenen heel wat folikkels, beetje een bezorgde blik van de dokter omdat het er toch echt heel veel waren en vroeg of ik niet te veel last had gehad omdat het toch echt op overstimulatie leek.  Naar waarheid antwoordde ik hem dat ik was misselijk was geweest en dat ik voelde "dat ik een buik had" maar dat het al bij al wel meeviel :)
Dit gezegd zijnde begon hij aan de eigenlijke pick-up, met een naaldje prikte hij één voor één de blaasjes aan en zoog ze leeg. Ik voelde iedere keer een licht shokje als hij uithaalde naar een blaasje maar meer ook niet. Geen pijn, geen ongemak. Op het scherm zag ik de druiventros langzaam maar zeker krimpen. Bijzonder! Na een 10-tal minuutjes eicellen verzamelen zat het erop. De oogst werd met getoond in een proefbuisjes, een lichtroze massa mat daarin mijn eicelletjes. Gek!
De doeken werden van mijn benen en buik gehaald, de vrouwelijkheid werd nog even proper gemaakt en dat was het. Ik mocht terug naar mijn hokje schuifelen waar ik even tot rust kon komen, een kopje koffie kreeg met een suikerwafel en nog een zak met vocht aan de baxter werd gehangen. Nu was het wachten tot mijn blaas volgelopen was en ik een plasje kon doen. De problemen met het infuus bleven opspelen en er werd nog een constructie gemaakt met watjes en lakjes om het ding te laten werken.
Omdat ik een doffe pijn voelde opkomen (zoals bij mijn regels) kreeg ik ook nog een pijnstiller toegediend. Het was een komen en gaan in mijn kotje van verpleegsters (koffie, suikerwafel, checken hoe het gaat, baxter goedsteken, vragen of ik naar het toilet moest, pijn checken, infuus goed steken, vragen hoe het met me gaat,...) En ondertussen was ik op mijn I-pad naar een aflevering van "Sorry voor alles" aan het kijken. Om maar te zeggen hoe relaxed ik was :)
De dokter kwam me melden dat er maar liefst 11 eicellen waren gevonden! Heel mooi resultaat, zeker met maar  1 eierstokje. Ik ben echt heel blij met dat nieuws. Het is een afvalrace dus als er op het einde van de rit 4 eicellen/embryo's overschieten voor het wenskoppel zou dat geweldig zijn!  (Hier weet ik uiteraard niets van, eenmaal ze uit mijn lijfje zijn gehaald geraak ik het spoor bijster) Maar het voelt zo goed om zo een mooie kansen te kunnen bieden! Geweldig!
Ik was instant vrolijk en gelukkig.
D. van het donatieteam kwam ook nog even polshoogte nemen en was ook heel blij met de uitkomst. NIet echt verwacht dat he  er zoveel zouden zijn omdat ik maar 1 fabriekje heb natuurlijk. Ze vroeg me meteen ook of ik het zou overwegen om dat proces nog een keertje door te maken. Want het is een mooi resultaat en ik blijk er niet al te veel hinder van te ondervinden, van de hele behandeling. Ik was opgetogen dat ze dit vroeg want ik had er zelf ook al aan gedacht om het nog eens te doen. Ik heb zo een weg afgelegd om donor te MOGEN zijn dat het zonde zou zijn om het na 1 cyclus al op te geven. Zeker na  zo een mooie uitkomst. Dus ik kon haar naar waarheid antwoorden dat ik in  de nabije toekomst dit zeker nog eens wou doen. Dat er daar geen twijfel over bestond. Het is een te mooi geschenk dat ik andere kan geven om het niet te doen.
Nadat het infuus eindelijk was doorgelopen, 1 tas koffie en 2 glazen water kon in eindelijk een plasje gaan maken. Meteen ook het signaal om me aan te kleden en naar huis te gaan. Het zat erop. MIjn eiceldonatie was ten einde.
Met een gelukzalig gevoel wandelde ik het ziekenhuis uit. Nu maar hopen dat de wensouders snel positief nieuws krijgen. Het is hen zo gegund! (Ook al ken ik hen niet, weet ik niet wie ze zijn of waarom ze eicelen nodig hebben. Een kinderwens kan zo intens zijn dat je er alles voor over hebt en dat behandelingen je niet afschrikken. En ik vind het gewedig dat ik mijn steentje heb mogen en kunnen bijdragen aan andermans gezinsgeluk)
 Het gaat jullie goed eitjes!

Lees meer

split-splat-split-splat!

Mijn kleine trollemiene sluipt sinds 22 april mijn hele huis door als een ware paracomando: lichaam laag tegen de grond en vooruitschuifelen maar. Geweldg om te zien! Het is een speciale techniek maar hé ze raakt vooruit. Nu ben ik dus gewend geraakt aan het geluid dat ze hierbij produceert, een soort van "geschuifel", "geroefel" op de grond. NIet eenvoudig om dat juist te omschrijven. Maar al 2 maand hoor ik dat geluid veelvuldig galmen door het huisje dus ben ik ik het ook als achtergondgeluid gaan beschouwen.
Tot vandaag... Ik ben aan het afwassen en Roxanne zit vrolijk in haar speelgoedkoffer te rommelen. Ik hoor haar kraaien van plezier en ze gooit er allerlei zaken uit (tornado Roxy) zodat het een grote warboel is. Maar das geen probleem, in sneltempo kan ik alles ondertussen gewoon terug in haar koffier zwieren. Een voordeel van babyspeeldgoed is dat het gemaakt is om er "wild" mee te zijn :)
En opeens hoor ik "split-splat-split-splat" , ik kijk niet metenen op of omdat het nog wat moet doorsijpelen maar dan hoor ik het opnieuw en kijk ik om...Roxanne is niet meer bij de speelkoffer maar is al bijna tot bij mij. Met een grote glimlach en stralende oogjes zit ze op handen en knietjes en kruipt ze vrolijk verder! MIjn hart onploffte haast van trots en blijdschap. Mijn kleine trol kruipt! Echt kruipen! Met haar poepke in de lucht <3 Die "split-splat" zijn haar handjes die ze vol overgave op de vloer laat ploffen. Superschattig!
Mijn kleine lieve trollemie kruipt echt... Geweldig!
Oh wat ben ik trots op haar! Wat doet ze het toch goed dat kleine meisje van mijn. Fantastisch!

Lees meer

Blog

Wow...

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...
Lees meer

Update

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...
Lees meer

24/7 MOEDEREN *SLIK*

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...
Lees meer

Kraamweek - Horor, tranen, onzekerheden en ruzie

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...
Lees meer

Eerste ontmoeting Roxanne en Lars

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...
Lees meer

Bevalling nummer 3

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...
Lees meer

Aanloop naar bevalling nummer 3

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...
Lees meer

Laatste dagen... eindelijk!

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...
Lees meer

Roxanne veranderd van school :) !

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...
Lees meer

Egel is jarig <3

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...
Lees meer
Maak een gratis website Webnode