Ik heb Roxanne de afgelopen week weinig gezien. Té weinig schreeuwt mijn hoofd. Veel té weing brult mijn hart. Het was een heel drukke week, een week waarin ook mezelf even centraal trachtte te stellen en hierdoor een grote opvangpuzzel had uitgedoktert voor de kleine trol. Op papier leek het best wel OK niet schitterend maar OK. In realiteit was het vooral veel geregel en gedoe en veel te weinig tijd voor mijn lieve meisje.
Zo zag het er ongeveer uit:
Zondag moest ik werken van 14u tot 22u, Rox bij de Mutti afgezet en bleef daar ook logeren. Maandagochtend opgehaald en wat tijd met haar doorgebracht thuis, groentepapje gegeven naar creche gebracht. (Moest opnieuw werken van 14u tot 22u) De zus pikte haar daar op en Roxanne bleef daar slapen omdat ik dinsdag van 9 tot 17u moest werken en de zus ze dan in creche afzet en ik haar s'avonds ga gaan halen (ja, ik zie Roxanne meer dan 28u niet! *pijn pijn pijn*)
Woensdagvoormiddag heb ik haar terug bij de Mutti afgezet voor een logeerpartijtje want het is Rock For Specials (een klein festivalletje in Evergem) en daar wou ik graag van gaan genieten. Donderdagochtend Rox opgehaald rond 8u30 om een hele voormdiddag in een parkje te vertoeven en te genieten! Heerlijk <3 Na het groentepapje terug naar de creche gebracht en ik naar R4S. De zus haalde Roxanne op aan de creche en vertroetelde haar tot de volgende ochtend. Met slaperige oogjes en een hoofd vol watjes stond ik om 8u30 op de stoep om haar terug op te halen. Kwestie van alles uit de vrije dag te persen wat er maar in zat. Mevrouwtje was een beetje ziekjes en dus wat uit haar gewone doen. Jammer! Maar we hebben er het beste van gemaakt en tegen 17u ook nog eens in het park geraakt om een avondlijk buitenlucht-momentje te hebben. Na een fijn badje heb ik haar heerlijk te slapen gelegd in haar eigen bedje en deze ochtend naar de Mutti gebracht zodat ik met een vriendin en haar 2 dotjes van kinderen naar Plopsaland kon gaan. Gezellig een dagje keuvelen en kwetteren en ondertussen de kindjes blij maken, geweldig! Deze avond mijn kleine trol opgehaald, nog eventjes thuis samen gespeeld (ahum); flesje gegeven en bedje binnen. Morgenvoormiddag passeren we even (als het lukt) op het straatfeest van de zus en in de namiddag moeten we een acte de prescense gaan doen op een familiefeest. En maandag.. maandag moet ik werken. *zucht*

Dit is een hels tempo dat niet vol te houden is. BIj iedere activiteit mistte ik mijn kleine trol vreselijk en klauwde het schuldgevoel wild om zich heen. Op mijn werk is het lastig omdat ik de gedachte "Wat doe jij hier? Jouw plaats is thuis! Je moet je dochtertje in haar bedje steken, er zijn als ze wakker wordt en je nodig heeft!" heel vaak door mijn hoofd zweeft. Die onmogelijke uren zijn echt bijzonder lastig. Op de festivalweide waren mijn gedachten vaak bij mijn kleine trollemie en kon ik niet ten volle genieten. Omdat ik me schuldig voelde dat ik daar was en niet bij haar. Dat ik mijn vrije dag, pardon 2 vrije dagen (!) niet met haar spendeerde maar op een klapstoeltje met een pintje in de ene hand, een sigaretje in de andere en omringd door vrieden. Ik had er zo naar uitgekeken gewoon chillywilly festilvalletje meepakken, eventjes Alice-tijd... Maar door alle hectishe tijden ervoor kon ik er nu echt niet van zo van genieten. Ik rekende ook het aantal uren slaap uit. En hoe langer ik op het terrein bleef hoe minder slaap ik kon sprokkelen. (Vreselijk!) Plopsaland vandaag was leuk , heel leuk, maar mijn hart was toch bij mijn meisje. Ik mistte haar enorm. Ook al weet ik dat ze veel te klein is om mee te gaan en zou ze er helemaal niks aan gehad hebben. (En ik alleen maar miserie) Het stak dieper en vaker dan ik dacht om naar jonge ouders met hun kinderen te kijken en hen te zien dollen en pret hebben.

Heb me de afgelopen week af en toe echt een "slechte" moeder gevoeld, een afwezige moeder vooral. Een deel vloeit voort uit mijn werk (echt vreselijke uren) en een ander deel omdat ik persé tijd voor mezelf wou en iets wou doen waar ik normaal gelukkig van wordt.. Hoe absurd is het niet dat ik me daar nu zo slecht over voel? Ik heb gewoon eventjes aan mezelf gedacht, wou gewoon heel graag op een festivalletje zitten en genieten. Zonder meer. Maar het gitzwarte schuld-monster had me volledig in zijn greep. En iedere keer mensen vroegen waar Roxanne was (ik heb de vraag 5 keer gehad) werd die greep wat strakker.
Ik voelde ook hoe hard ik het nodig had om de tijd die ik dan met haar deelde zo leuk en aangenaam mogelijk te maken. Dan was het echt tijd voor ons om leuke dingen te doen, om te genieten van elkaar, om alles rondom ons gewoon te vergeten. En het was heerlijk! Mijn kleine mooie trol is zo geweldig, ze doet mijn hart schaterlachen van plezier! Ik houd zoveel van de kleine mensje... dat is in geen woorden te vatten. Het gaat allemaal zo ontzettend snel en ik haat het gevoel dat ze door mijn vingers glipt. Dat ze opgroeit zonder dat ik erbij ben. Er zijn dagen dat het lijkt alsof ik met mijn ogen knipper en ze weer iets nieuws kan. Het is wonderlijk hoe snel ze evolueert en groeit maar ik kan het niet bijbenen. Ik mis zoveel. Ik mis haar. Maar ik mis mezelf soms ook. En als ik dan tijd maak om op zoek te gaan naar de "oude Alice" en mezelf dus centraal stel dan knaagt het diep vanbinnen. Dan schreeuwt mijn hele lijf dat het niet goed is. Dat ik mijn kleine trol te kort doe.Terwijll... ik wil gelukkig zijn en daar heb ik net die momenten voor nodig. Die tijd met vrienden, die leuke momenten om mijn batterijen op te laden zodat ik de beste mama kan zijn voor haar die ik wil en kan zijn.
Ik kies er dan ook voor om net al die dingen wél te doen en om er zoveel mogelijk van te genieten. Om niet in mijn cocon te kruipen met haar en tijd te maken voor andere mensen, voor andere dingen die ook ontzettend belangrijk zijn. Ik wil niet "enkel" mama zijn. Daar word ik niet gelukkiger van,integendeel denk ik. MIjn wereld is heel klein geweest de afgelopen maanden en nu breek ik stilletjesaan onze cocon verder open. En dat is een beetje eng en dat voelt heel vreemd aan soms. Het is een normaal proces en ik maak me er ook geen zorgen over in feite maar het doet wel deugd om het eens van me af te kunnen schrijven. Om er woorden aan te kunnen geven, om even tijd te maken om al die gedachten vast te pakken en te plaatsen.

Ik ben op zoek naar een balans en het is niet altijd eenvoudig om die te vinden. Ik wil soms "alles" en dat gaat niet... Ik vind het wel belangrijk om de momenten met Rox te koesteren en er van te genieten met volle teugen. Ik plan ook heel bewust "Roxy-dagen" in mijn agenda, dat zijn dagen die ik helemaal vrijhoud voor haar en mij. Dagen waarop het huishouden aan de kant word geschoven (tenzij de hoogtsnoodzakelijke dingen) en we heel bewust tijd spenderen met elkaar. Fietsen, in het park rollebollen, op de grond in de living spelen, een uitgebreid badje geven, ... staan dan op het programma. Dat zorgt er ook voor dat ik weet dat ik echt wel tijd voor haar maak, heel bewust en zo probeer ik dat groteske zwarte monster de mond te snoeren. Ook ik heb recht op én nood aan Alice-tijd.Want ook daar word ik gelukkig van en ik wil zo graag gelukkig zijn. Nog gelukkiger dan ik nu al ben. Want begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend gelukkig met mijn leventje en met mijn geweldige lieve kleine trol! Maar af en toe kan het monster mij vastgrijpen en eens goed door elkaar rammelen. En daar heb ik dan en daar geen verweer tegen...

Een tijdje terug heb ik loopbaanbegeleiding gekregen, heel verhelderend en heel leerrijk. Ik had een zeer rechttoe-rechtaan coach die de juiste vragen durfde te stellen en emoties zeker niet uit de weg ging. In de eerste sessie reeds haalde hij het onderwerp "kinderwens" even aan (Roxanne was mee) en hem in het kort het relaas gedaan. Hij vroeg me op de vrouw af of ik nog een broertje/zusje wou... en toen werd het even stil in de ruimte en hoorde ik mezelf opbiechten "dat hoofdstuk is zeker en vast nog niet afgesloten". Het was de eerste keer dat ik het toeliet om die woorden, om die wens naar de oppervlakte te laten komen. Net omdat iemand me het zo rechtuit vroeg. Het is een verlangen dat al heel lang sluimert en waar ik steeds maar weer van trachtte weg te lopen.

Voor ik aan het traject begon was ik er van overtuigd dat het bij eentje zou blijven. "Het gaat al zwaar genoeg zijn" en "Phoe, twee pateekes dat krijg ik nooit rond praktisch" en "Eentje zal al méér dan voldoende zijn!" waren zinnetjes die vlot uit mijn mond rolden als mensen er naar vroegen (wat niet zo vaak gebeurde overigens). Ik had een doembeeld van hoe zwaar en hoe verwoestend het moederschap wel niet zou zijn en wat een gigantische uitputtingsslag het wel niet kon worden. Die gedachten zijn af en toe realiteit maar de meeste tijd vind ik het fantastisch en heerlijk en een groots avontuur dat ik nooit of te nimmer had willen missen. Mijn hart loopt over van gelukzaligheid als ik naar die kleine trol van mij kijk.
Vanaf het moment dat ze geboren is, neen vanaf het moment dat we connectie met elkaar hadden gemaakt, diep in de nacht, in het ziekenhuis (omdat de bevalling niet zo vlot is verlopen heb ik de eerste uren weinig tot geen écht contact gehad met Roxanne; couveuse, prik in het handje, verpleegsters, mutti, vriend van de zus, zus, ik die wou douchen,... dus de eerste echte ontmoeting vond s'nachts plaats in alle stilte en rust) droomde ik van een tweede. Het gevoel dat mijn gezin nog niet compleet was doemde onmiddellijk op. De wens om het nog allemaal eens te mogen meemaken, om dat kleine hummeltje een broertje of een zusje te schenken en om mijn gezin compleet te maken bleek diep verankerd te zitten diep in mij. De eerste maanden deed ik het af als "hormonen" en de maanden daarop kreeg die wens geen speelruimte en woelde dat alleen maar vanbinnen. Maar doordat de loopbaancoach het me zo expliciet vroeg kon ik niet anders dan woorden geven aan het verlangen. En sindsdien laat het idee me niet meer los. Het is een echte worsteling met mezelf.

Ik probeer er over te praten met vrienden maar hoe meer ik het deel met anderen hoe echter het allemaal word. Terwijl het tot voor kort iets wat dat alleen maar in mijn hart en hoofd bestond is het "out in the open" en das soms wel beangstigend. Het is geen eenvoudig vraagstuk om op te lossen. Vooral de financiele gevolgen zijn een grijze wolk die me achtervolgt. Ik ben bang om mezelf in nesten  te werken en om mijn kinderen niet alles te kunnen geven wat ze nodig hebben (niet wat ze willen!)
Zelf ben ik geboren in een doorsnee gezin; 2 goedverdiendende ouders, 2 kindjes, 2 keer per jaar op vakantie,... geen zorgen Toch niet wat geld betreft. Maar door scheiding,  tegenslagen in het leven en wat vreemde keuzes in zeer woelig vaarwater beland.Met veel geldzorgen als gevolg. Iets wat ik kostte wat kost wil vermijden. Ik wil er zijn voor mijn kind én ik wil gelukkig zijn. Niet moegewerkt, niet triestig, niet depressief, niet eenzaam... Ik wil een gelukkige mama zijn die haar kind(eren) alles kan geven wat ze nodig hebben zonder zichzelf tekort te moeten doen.  Daar heb ik en mijn kind(eren) recht op!

Maar ik vind het ook ontzettend belangrijk dat als er er een broertje of een zusje komt  het een écht, een volwaardige brusje is, dus van dezelfde donor. Nog iets dat ik moest onderzoeken voor ik écht kan beginnen nadenken over mijn keuze. Dus ik een paar weken terug nam ik moedig mijn gsm ter hand en terwijl ik op het toilet zat op mijn werk (ja ik weet het, het klinkt wat vreemd maar het was doen dé moment!) belde ik naar het IVF-centrum van het Jan Palfijn om te informeren of "mijn" donor nog beschikbaar. Mijn hart kloptte als een razende in mijn keel en ik voelde de klamme handjes opkomen. Wat een golf van spanning overviel me opeens! Ik hoorde de verpleegster tokkelen op de computer en toen kwam het verlossende antwoord: "Ja hoor, die is nog beschikbaar." Kon wel dansen en juichen van plezier (gelukkig heb ik dat niet gedaan, ging ook niet in het toilethokje en al zeker niet met je onderboek op de knieën) en vroeg naar de procedure om dit te reserveren. Dat was wel even slikken want de procedure gaat als volgt: Je gaat langs in het IVF-centrum en vult daar een formulier in met het aantal gevraagde rietjes, laborante onderzoekt of het nog steeds mogelijk is om het aantal rietjes (en dus pogingen) te reserveren, daar krijg je pas later officieel bericht van via de post. Indien het gevraagde materiaal nog beschikbaar is dan wordt er ook een factuur opgestuurd, 1 rietje kost €203 euro en er is een eenmalige bewaarkost van €81 per jaar (ongeacht hoeveel rietjes je hebt aangekocht), pas na de betaling van deze factuur ben je zeker dat het gevraagde donormateriaal van jou is. Je kan het materiaal ook niet "teruggeven" aan de bank en je geld terug krijgen indien je toch geen gebruik wenst te maken van de gereserveerde pogingen of je hebt zoveel rietjes niet nodig omdat het een vlotte behandeling was.
Dusja... best wel een financieel katertje dat ik hier aan kon overhouden. Nog een paar weken lopen tobben en nadenken over het al dan niet resevereren van donorsperma. Om de optie open te houden, ongeacht wat mijn beslissing ook wordt uiteindelijk. Ook nu weer was het financiele plaatje de hardste noot om te kraken. Want ik vind het niet erg om geld veel geld, te investeren in een wens maar het ligt moeilijker als ik niet zeker weet dat ik ook daadwerkelijk gebruik zal maken van het materiaal. Wou vermijden dat ik daar een groot stuk spaarcentjes in stop en dat het eigenlijk "geld in het water is". Dus moest ik op zoek naar een oplossing voor het geld. En die had ik vrij snel gevonden; Een tijdelijke huisgenoot :)
S. woont hier nu 2 maand bij mij in en die betaald een schappelijke huurprijs die hij linea recta op mijn "bam-spaarrekening" stort, geld dat ik dus ga gebruiken voor mijn rietjes te betalen. Want ik heb 4 rietjes gereserveerd, 4 pogingen voor ivf/icsi.   Ik wil de optie hebben om een volwaardige brusje te krijgen van Roxanne. Het zorgt voor gemoedsrust en voor zekerheid. Wat mijn keuze ook zal worden het is geld dat ik niet zal missen en het zal ook geen factor zijn die ik dan meeneem in mijn eindbeslssing.

Dusja ik heb mezelf nog eens 4 ticketjes kado gedaan voor de zotte rollercoaster die ivf/icsi is... Ik ben nog niet zeker of ik ook effectief aan boord ga gaan en nog eens zo een dollemansrit wil meemaken. Maar als ik wil...dan kan het. Nu nog de knoop definitief doorhakken. En het moet snel gebeuren want ik vind het niet fijn om in een schemerzone te zitten en te twijfelen. Ik heb graag zekerheid, ik weet graag waar ik naartoe ga. Zo ter plaatste trappelen is niets voor Alice :)
 

Ik ben maandag naar de dokter gegaan. Ik was zijn kabinet nog niet helemaal binnen of ik barstte reeds in tranen uit. Op ben ik. Helemaal op. Tijd en ruimte heb ik nodig om tot rust te komen, om mezelf te zoeken en te vinden, om even los te komen van alle verwachtingen die mensen hebben ten opzichte van mij. En gelukkig heb ik die gekregen. Twee weken rust, twee weken niet geen werken, twee weken geen keurslijf waar ik moet zien in te passen. Eindelijk.

Een korte schets van hoe ik op dit punt bent beland; Er is een klacht ingediend geweest jegens mijn van een paar collega's mbt mijn gedrag/houding tijdens mijn behandeling (nu een 2 jaar geleden). Daar is gehoor aan gegeven geweest door organisatie en door mezelf. Sinds  ik terug aan de slag ben na mijn zwangerschapsverlof (januari 2018) doe ik mijn best om een fijne collega te zijn die vriendelijk is in de omgang, goed oplet hoe ze zaken aanpakt/aankaart, haar werk naar behoren uitoefent;.. Ik de mijn uiterste best zodat er geen klachten over mij kunnen onstaan. Maar een kleine maand geleden vertelde mijn teamcoach me dat er opnieuw stemmen opgingen dat het niet goed met me gaat. Collega's vinden me ontoegangkelijk, moeilijke benaderbaar.
Ik viel compleet uit de lucht, trachtte de zaken te begrijpen (maar ben daar niet in geslaagd) en ben in een onhoudbare kramp geschoten. Ik deed nog meer mijn best, was nog voorzichtiger in de omgang, probeerde zeker op niemand zijn tenen te trappen,... een dwangbuis waar ik niet meer in kon bewegen. En na 2 weken op die manier te werken besloot ik om naar de dokter te gaan. En daar zat ik dan... sniffend en snotterend op het stoeltje. Helemaal gekraakt. Op. Leeg. Doodmoe van de geleverde inspanningen de laatste maanden. Inspanningen die niet genoeg bleken te zijn. Want er moet nog een betere Alice tevoorschijn worden getoverd schijnbaar. De beste versie van mezelf is nog niet voldoende, het moet de allerallerbeste versie zijn. En dat kan ik niet. Dat wil ik niet.

Ik ben nu een week thuis en ik ben moe. Zo ontzettend moe. Het is echt niet te beschrijven hoe moe ik ben. Alsof alle stress en spanning van de afgelopen maanden er ineens uit komt gerold en als een pletwals over me heen gaat. Murw geslagen. Roxanne zit ook nog eens in een moeilijke periode dus het is een extra uitdaging om staande te blijven tussen al het tumult.
Het zijn heel intense maanden geweest waarin het zoeken naar een balans centraal stond maar elke dag opnieuw startte ik terug met die zoektocht. En nog heb ik ze niet gevonden. Er is ook zoveel dat veranderd en invloed heeft. De controle over mijn eigen leven heb ik even uit handen gegeven aan die kleine trol van mij. Zij bepaald heel veel van mijn doen en laten. Ze bepaald zelfs hoeveel slaap ik krijg! Het is een proces van vallen, huilen en weer opstaan. Van zoeken en proberen. Van gissen en ontzettend veel missen. Zaken die erg veel energie kosten maar de tonnen liefde en geluk die Roxanne als tegengewicht in de schaal legt zijn niet te beschrijven. Met veel liefde ben ik doodmoe. Ik moet maar even naar haar prachtige blauwe kijkers piepen en die guitige glilmlach om haar mondje zien verschijnen of mijn energievoorraad is weer tot het maximum aangevuld. Aan liefde geen gebrek! (Aan slaap daarintegen)

Maar mijn werk... dat is echt een gigantische verliespost als het op energie komt. Daar is het altijd maar geven, geven, geven. Aan de bewoners, aan de collega's, aan de organisatie,...en nooit is het voldoende. Nooit is er een gevoel van verzadiging of van wederkerigheid. Alles wat je geeft verdwijnt gewoon in een groot zwart gat. De bewoners kunnen er natuurlijk niet aan doen, het is mijn werk om hen alles te geven en voor hen te zorgen. Het is hun taak niet om "terug te geven" of om de balans te herstellen. Zij zijn gewoon wie ze zijn en das meer dan genoeg. Ik kan van hen niet verlangen dat ze geven. Ze nemen en blijven nemen, onophoudelijk. Maar collega's, mijn team.. Daar liggen de verwachtingen wel anders. Door onbegrip en oneerlijkheid zuigen die me echt leeg. Zonder ook maar iets terug te geven. (Ik spreek nu over het hele team, dat is eigenlijk niet correct, het zijn maar een paar spilfiguren die me op dit moment het leven zuur maken). En ik kan het niet meer aan.
Als ik alles weggeef op mijn werk dan moet ik eerst bijtanken bij Roxanne om haar liefde te kunnen geven. En dat kan niet!
Roxanne moet me helemaal niets geven opdat ik de energie zou hebben om haar graag te zien, te vertroetelen, lief te hebben en te koesteren.  Maar ik gaf alles wat ik in me had al weg tijdens de werkuren en de stress werd me teveel. Het idee dat ik moest gaan werken zorgde ervoor dat ik niet meer de mama kon zijn die ik wou zijn. En ik gekozen voor mezelf. Voor Roxanne. Voor de liefde die ik voor mezelf én mijn dochter voel. Zonder enig schuldgevoel.

En nu ben ik al een weekje thuis en het enige wat ik ongeveer gedaan heb is geslapen, gehuild, nagedacht en met Rox bezig geweest.Uitgeput ben ik nog steeds. Ik heb geen idee hoe ik mijn energielevel terug kan opkrikken maar ik vermoed dat iets meer slapen wel wat uitkomst kan bieden. Rox gaat door een zeer lastige periode waarin veel mama-liefde nodig is (vooral s'nachts) en extra eten (overdag en s'nachts). Ik ben dus heel veel in de waar midden in de nacht met flesjes en kusjes en knuffels. Ik vermoed dat het een groeispurtje is en dat het ook wel weer voorbij zal gaan maar op ik ben moe. Zo ontzettend moe. Vandaag is ze dan ook bij de mutti gaan slapen omdat ik echt nood heb aan een goede nachtrust. Mijn lijf pruttelt tegen (oorpijn, stem kwijt, doodmoe,...) en ik heb beslist om er gehoor aan te geven. En morgen logeert ze hoe dan ook bij de mutti omdat ik dan normaal nacht heb en de gewone opvangregelingen laat doorlopen. Wat ademruimte voor mezelf. Wat slaaptijd vooral.

Het werken op mijn werk lijkt soms onmogelijk te zijn gewordenen. Ik ben er van overtuigd dat er veel "ellende" verstringeld is met mijn werkstituatie. Als ik loop te snotteren of ambetand ben dan heeft dat 99% kans te maken met iets dat op mijn werk gebeurt is. Veel van de struikelblokken en msierie zijn werkgerelateerd. Het leven als BAM van Roxanne bevalt me uitstekend. Ik geniet haast van elke minuut met haar. Maar de combinatie werk-Roxanne is moordend. Net omdat mijn werk niet alleen mijn werk is maar en gigantishe verliespost van energie. Een onhoudbare situatie...
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...