Een kleine week geleden haalde ik het hier voor de eerste keer aan:  Het verlangen naar een tweede kindje. De wens om mijn gezin écht compleet te maken. En door het hier een platform te bieden heb ik voor mezelf ook meer ruimte gecreeërd om over te praten met anderen.
Ik ben al een tijdje bezig met dit heel voorzichtig te delen met anderen (op Liezenweekend heb ik het heel eerlijk verteld aan iedereen), mijn zus heb ik het langs mijn neus weg eens aangehaald, D. (de peter van Rox) weet van de grote wens af,... Ik had voor mezelf wel een aantal mensen geslecteerd die er mij af en toe eens naar vragen. Gewoon zomaar, op den bots. Geen diepgaande gesprekken of grote denkoefeningen maar het onderwerp af en toe eens aansnijden, losjes. En dat was goed zo maar nu is het niet meer voldoende. Ik wil uit de schermzone! Ik wil een beslissing maken, de knoop doorhakken. Zodat ik weet welk pad ik moet volgen en welke doelen ik nastreef.
Omdat het zo een delicaat onderwerp is en vrienden ook wel weten dat het een emotioneel zeer beladen is, is het niet eenvoudig om een opening te vinden om hier een écht gesprek over te hebben. En in the end is het mijn beslissing. Ben ik de enigste die deze keuze kan maken. Niemand kan ze voor mij maken en het is mijn keuze en de mijne alleen.

Ik ben vooral bang om spijt te hebben. Spijt van welke keuze ik ook maak. Spijt dat ik toch niet voor een tweede kindje ben gegaan of net spijt omdat ik het wél gedaan heb (en het valt allemaal veel zwaarder dan ik had gedacht!). Ik vind het een ontzettend lastig om hier mee rond te zeulen. Het heeft lang gesluimerd en wat doelloos rondgedwaald in mijn gedachten. Maar nu.. nu laat het zich niet meer terugdringen. Nu is het zo gigantisch op de voorgrond komen te staan en moet ik echt een beslissing nemen.

Mede door de onhoudbare situatie op mijn werk is het nogal precair aan het worden om te besluiten wat ik ga doen. Het is zo dat als er een tweede kindje komt het veel verstandiger en handiger is om op mijn huidig werk te blijven tot ik zwanger ben (een jaar votlijds betaald thuis, premies lopen door, geen vervelenden toestanden met werk,... ) want nu op zoek gaan naar nieuw werk, starten in september en dan doodleuk gaan verkondigen in november/december dat ik terug IVF/ICSI opstart... dat is geen goed plan me dunkt.  Dan is het gewoon een kwestie van doorbijten en niet breken. Dan weet ik tenminste waarvoor ik blijf doorvechten op mijn huidig werk. (Het plan zou dan ook zijn om volop te solliciteren in de periode dat ik thuis ben en dus niet meer terug te keren naar mijn huidig werk)
Maar... komt er geen tweede kindje dan verlies ik nu kostbare solliciatie-tijd en tonnen energie! Als ik zeker weet dat er geen tweede komt dan ben ik in staat om mijn ontslag te geven en eender welke job aan te nemen. Zelfs gewoon een opvoeder/begeleidersjob in een andere voorziening. Dan hoef ik er niet meer over te tobben, pak mijn boeltje en ben daar weg. Dan houd het gewoon op mijn verhaal in de voorziening waar ik nu werk. Zonder meer.

In mijn hart heb ik de beslissing al lang gemaakt en is er geen twijfel meer: ik wil doodgraag een tweede pateeke!  Maar mijn verstand heeft natuurlijk ook een belanrgijke rol en die roept me toch op om even stil te staan en bijzonder goed na te denken. En daar ben ik nu mee bezig :)
Ik heb altijd gedroom van een gezinnetje bestaande uit een leuke man en 2 dotten van kindjes. Ik heb mijn toekomstbeeld al grondig moeten bijstellen door de keuze te maken om alleenstaand mama te worden. Wil ik nu opnieuw aan de beeld sleutelen? Berg ik mijn droom op? Ik heb het gevoel dat mijn gezin niet compleet is, dat er nog heel veel liefde te geven is. Ik kan het niet zo goed uitleggen, het is ook heel moeilijk in woorden te vatten. Een kinderwens is in sé niet rationeel. Het is puur een gevoelsmatige kwestie, een hartewens. Maar nu moet ik wel rationeel een beslissing nemen. Een keuze die mijn hel verdere leven beinvloed. En dat maakt me ook wel bang om eerlijk te zijn. Bang om de verkeerde beslissing te maken. Kiezne is verliezen zegt men wel eens en in dit geval is dat absoluut waar!
Kies ik ervoor om geen tweede kindje te krijgen dan "verlies" ik mijn droombeeld, dan berg ik de hartewens op en richt me volledig op een leven met Roxanne. Een fantastisch leven met mijn kleine trol maar misschien wel met een knagend gemis diep vanbinnen. Kies ik wel voor een tweede kindje dan "verlies" ik het evenwicht dat ik nu heb gevonden, de financiele zekerheid, het iets gemakkelijker praktisch organiseren van de opvang. Maar kom ik wel tegemoet aan de wens die ik al heel lang koester.

Kak he het is zo lastig om deze beslissing te maken! Ik heb al op verschillende manieren geprobeerd om informatie te verzamelen (praten met vrienden die 2 kindjes hebben, BAM's met  1 of 2 kindjes (en de wens voor een 2e), praten met vrienden zonder kinderen over dit verlangen,...) maar steeds wordt ik op mezelf teruggeworpen. Ik en ik alleen kan deze keuze maken. Maar.. Hoe doe je dat? Hoe maak je zo een keuze? Met je hart... Of me met verstand?
LIefst een combinatie van beiden natuurlijk (ik hoor het jullie wel denken) maar wie laat je dan uiteindelijk leiden? Wat geeft de doorslag in de ultieme belissing?

Veel vragen... weinig antwoorden.
Maar wel veel liefde, ontzettend veel liefde!
En een groot verlangen dat zich niet laat temperen.
 

Ik heb een gesprek gehad met mijn teamcoach waarin ik heel rechttoe rechtaan mijn hart heb kunnen luchten (zonder een blad voor de mond te nemen).  Hoewel dat nog een dag of 2 heeft nagezinderd ben ik er wel in geslaagd volop te genieten van de zomerse dagen met Roxanne! Het is heerlijk om met zo een klein mensje mijn tijd te mogen spenderen. Zoveel liefde! Zoveel gelukzaligheid! Meermaals dacht ik de afgelopen dagen "DIt is het. Dit is puur geluk. Dit is waar ik altijd van gedroomd heb". En mijn hart maakt een vreugdesprongetje in mijn borstkas :)

Woensdag heb ik Roxanne afgezet bij de Mutti en ben ik met vrienden naar het kunstenfestival in Watou gegaan. Even tijd voor mezelf en vooral tijd om de kunstminnende Alice nog even wat aandacht te geven. Het was geweldig! Een mooie dag, fijne vrienden, prachtige kunst,... wat kon ik me nog meer wensen? En het was ook goed om even tijd voor mezelf te hebben. Zonder schuldgevoelens. Vind het zo belangrijk om ook aandacht te hebben voor "Alice" en niet enkel voor "de mama- Alice" Mijn leven is ingrijpend veranderd met de komst van de kleine trol, dat is niet tegen te spreken en er zijn absoluut momenten dat ik het zo hard mis: kunnen doen en laten waar ik zin in heb, geen rekening moeten houden met een klein hummeltje. Maar door af en toe heel bewust tijd te maken voor mezelf en voor mijn vrienden probeer ik goed zorg te dragen voor mezelf.
De ene dag lukt dat al wat beter dan de andere :) Maar ik ben het aan mezelf én aan Roxanne verplicht om mezelf goed te verzorgen en voldoende aandacht te hebben voor mijn welzijn. Zonder een gelukkige mama geen gelukkig kindje!

Donderdag ben ik met Rox naar de Blaarmeersen getrokken. In één woord: HEMELS! Na haar middagdutje heb ik de fietskar  buitengesleurd, in 7 haasten wat strandmateriaal bij elkaar gescharreld, mezelf in badkostuum gehesen en Roxanne nog voorzien van goede lik zonnecreme and of we go! Het was prachtig weer en veel te warm om in een parkje of zo te gaan zitten samen. En aangezien het "Roxanne-dag" was lag mijn focus volledig op de kleine trol en quality-time spenderen met haar. De Blaarmeersen (een groot recreatiedomein hier in Gent met water en een strand) heeft een "krekenplas", een ondiepe plas water waar kindjes en hun ouders zorgeloos kunnen spelen en plonzen. Het diepste punt is 1m diep. Dus wij daar naartoe!
Had mezelf nog maar net geinstalleerd op het strandlaken in  badkostuum of ik zag Rox al vrolijk rondwroetelen in het zand, er was er eentje aan het genieten:)  Een korte worsteling om haar een zwempamper aan te trekken later wandelde ik naar het water. Heerlijk verfrissend! Roxanne was aanvankelijk wat bang en klampte zich huilend aan me vast, een poging aan het doen om zo ver mogelijk van het water te geraken. Maar een aantal minuutjes ronddobberen en voorzichtig spetsen genoot ze met volle teugen! Giechelen, spetteren, bouncen in het water,... we deden het allemaal! En het was echt fantastisch!  We hebben er beiden heel erg van genoten en de tijd vloog voorbij. Even opwarmen op de handdoek, lekkere koek eten en ze was klaar voor nog een rondje in het water. "Dit is het! Dit is het echte leven" heb ik toen meerdere keren gedacht. Ik kon alles en iedereen gewoon loslaten en genieten. Genieten, genieten, genieten! Werk en alle problemen waren mijlenver van mij verwijderd. Het was enkel Roxanne en ik, de rest van de wereld kon me werkelijk gestolen worden.
Het was fantastisch!

Geluk in zijn meest pure vorm.
Wat ben ik blij met haar!

De nood om een beslissing te nemen begint ontzettend toe te nemen. Ik word lastig van het leven in de grijze wereld. Als ik een keuze maak dan kan ik voluit gaan voor die weg en terug voorwaarts gaan. Nu blijf ik ter plaatste trappelen en de stress/spanning bouwt zich alleen maar op. Dus moet ik puzzelen :)
Puzzelstukjes met informatie rond gevoelens, verlangens, angsten, financieën, praktisch gedoe, fysieke toestand, procedure, uurroostermatig gedoe, wensen,toekomstplannen ... vezamelen en dan gewoon de puzzel leggen. Als al die stukjes in elkaar passen of net niet dan kan ik een beslissing maken. Het is opnieuw "soulsearchen" en dingen durven benoemen en bespreekbaar maken. Maar zonder informatie over al deze elementen kan ik -en das persoonlijk- geen weloverwogen keuze maken. Ik moet dingen onderzoeken en tegen elkaar afwegen. Ik moet eerst zicht hebben op het totaalpakket om dan te beslissen of het kan of niet. Want willen... das het probleem niet :D

Actieplan "Brusje" ziet er op dit moment als volgt uit:

• Afspraak maken bij Dr Bronselaer voor controle van de vrouwelijkheid en de staat waar die zich in bevind
• Informatie vragen aan Dr Decleer rond consulaties (combinatie IVF en werk is een bijna onmogelijk iets)
• Contract bespreken met teamcoach voor 2019 (heel gedoe op mijn werk mbt uren)
• Afspraak maken/langsgaan bij het CAW om de financieën in kaart te brengen en de denkoefening samen te maken 
• Tijdens de sessies met Petra (psy) de focus leggen op kinderwens en beweegredenen trachten te ontwarren
• Mijn toekomst uittekenen en de wensen/verlangens/verwachtingen op scherp stellen (relatie, lat-relatie, geen relatie,...?)
• Oplijsten waar de grootste schrik zich bevind en daar mee aan de slag gaan met vrienden, Petra, de zus,... om die te ontleden en eventueel te ontkrachten/bevestigen.
• Alle informatie rond IVF/ICSI nog een keertje opfrissen (blog herlezen, forums lezen,...
• Informatie rond "combinatie IVF en werk" in kaart brengen en een plan van aanpak bedenken opdat ik zoveel mogelijk in de luwte zou kunnen opereren. (En het dus zo min mogelijk opvalt bij de collega's) 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...