De afgelopen dagen ben ik heel intensief bezig geweest met mijn de vraag of er al dan niet een tweede kindje komt. Ik word er ontzettend moe van maar het doet ook wel deugd om mijn focus daar heel sterk op te leggen. Het beheerst nu wel een beetje mijn hersenpan maar het is ook gewoon nodig. Ik kan het niet blijven voor me uitschuiven en er zo wat luchtig over blijven praten. Het is tijd om er tijd voor te maken :)

Bij Petra (psy) heb ik het thema alvast aangesneden en daar zijn -zoals te verwachtten was- vooral nog meer vragen naar boven komen drijven. Vragen waar ik mee aan de slag moet en ook kan gaan.Vragen zoals: Hoe kom ik aan dat beeld van een gezin met 2 kinderen en waarom zou ik dat wel/niet bijstellen? Hoe groot is de factor "maatschappelijke verwacthingen" in deze beslissing? (Twee kindjes is haast de norm op dit moment!)  Hoe vastgeroest is het beeld van mijn gezin, kan ik ook een gezin zijn met een man en zijn kind/kinderen? Waarom is het belangrijk voor me om 2 biologisch verwantte kindjes te hebben, dus van dezelfde donor? (Ik sluit de optie om met een partner nog een kindje te hebben volledig uit, het is alleen of het is niet. Ik heb geen zin in vreemde constructies met 1 kind zonder gekende vader en 1 kind met een gekende vader.  Hoe moet dat dan als het fout loopt? De onderlinge relaties kunnnen heel erg onder druk komen te staan en daar heb ik bij voorbaat al geen zin in. Ook lichamelijk heb ik niet zo veel tijd meer om iemand te leren kennen door de miomen.) Wil ik de opofferingen die een gezin met 2 kinderen hoe dan ook met zich meebrengt maken, wil ik die prijs daar voor betalen? Hoe kijk ik naar relaties in de toekomst? ...
Op enkele van deze vragen heb ik al een antwoord, zomaar zonder nadenken. Andere vragen zorgen dan weer voor de spreekwoordelijke slapeloze nachten. Maar het is goed dat gesteld zijn, nu moet ik ze enkel nog zien te beantwoorden. Dit zijn vooral de emotionele vragen, alles waar gevoelens en verlangens bij komen kijken.
De praktische bezwaren laat ik gewoon voor wat het is bij Petra, daar moet ik me zelf gewoon even over buigen. Geen voer bij de psychologe :)

Gisteren werd ik verwacht bij Dr Decleer in Aalter. Als ik herstart met de behandeling dan wil ik graag dat alle onderzoeken (echo's, bloedtesten,...) in Aalter gebeuren. De wachttijden zijn daar beduidend minder lang en de consultatiemomenten zijn iets werk-vriendelijker (tussen 7 en 8u30!) wat zou betekenen dat ik veel meer in de luwte kan bezig zijn met de behandeling. Ik moet erg vaak in het ziekenhuis zijn op de meest onmogelijke uren vaak voor slecht een zeer kortstondig onderzoekje. Zonder Roxanne wisselde ik vaak op de laatste knip nog mijn dienst naar een laatdienst en sleet ik mijn voormiddag in de wachtkamer van het ziekenhuis, geen probleem. Maar nu de kleine trol er is ben ik helemaal zo flexibel niet meer! En omdat ik het niet wil vertellen op mijn werk dat ik "terug bezig ben" moet ik dus een andere oplossing zien te vinden.  Ik vind het heel belangrijk om zoveel mogelijk in stilte bezig te kunnen zijn met deze behandeling. Een "gewone" vrouw die in een relatie zwanger tracht te worden deelt dit ook niet met haar werkgever. Dus waarom zou ik dat wel moeten doen? De hele behandeling brengt al genoeg stress met zich mee, daar hoeft geen onzekerheid over al dan niet voltijds werken bovenop te komen. (Ik vrees dat de werkgever mij geen voltijds contract zal geven eenmaal er geweten is dat ik terug zwanger tracht te worden omdat het best een grote tijdsinvestering van me vraagt die behandeling en het niet eenvoudig is om alles steeds op te vangen van ziekte-uren.) Dus op consultatie gaan in Aalter zou alvast wat uitkomst bieden.
Het gesprek gisteren was kort meer verhelderend. Roxanne was mee en het was heel mooi om te zien hoe Dr Decleer met haar omging. Wat een warme en lieve man is het toch! (Ok, ook wel wat nors en kort van stof *haha*) Ik vertelde hem kort dat ik er over nadenk om nog zo een prachtexemplaar op de wereld te zetten en dat ik daar zijn hulp voor nodig heb. Ook zei ik hem dat er nog een cryo aanwezig is en vroeg ik naar de werkwijze. De cryo kan ik een natuurlijke cyclus worden teruggeplaatst eenmaal deze goed ontdooid is (90% kans) dus dat betekend geen al te grote dosissen hormonen. Alleen een paar echo's om mijn cyclus goed op te volgen, een pregnyl shot om mijn eisprong te timen en  5 dagen na de spuit een terugplaatsing. Gevolgd door die zo gehate utrogestan! Aaaaaaagr vreselijk vind ik ze! Degoutant!
Ik polst even of er geen alternatief was voor utrogestan en dat is er maar heb niet helemaal begrepen hoe dat dan juist in zijn werk gaat. Ben zijn kantoor buitengestapt met een behandelschema in de hand en de boodschap dat ik op de 1e dag van mijn regels mag inbellen voor een afspraak om te starten (gelijk welke maand, vanaf dat ik er klaar voor ben. *slik*) 
Als de cryo niet goed ontdooid of nestelt zich niet goed in dan wordt er gewoon weer van start gegaan met een de IVF/ICSI.

Ik ben al een paar dagen erg opgelaten en er is een weeëg gevoel van onrust in mijn lijf. Het is hetzelfde gevoel dan toen ik moest belissen of ik alleen voor een kind zou gaan of niet. Het is zo een grote beslissing en ik zal nooit helemaal zeker zijn dat het wel de juiste beslissing is. Dat wist ik bij Roxanne ook niet. Ik wist wel heel zeker dat een leven zonder kind(eren) heel moeilijk zou worden, ik moest het op z'n minst alle kansen hebben gegeven die ik maar kon. Ik ben toen ook heel onzeker maar wel overtuigd van mijn keuze in dat gigantische avontuur gestapt. En al bij al is het goed uitgedraaid :) Ik ben zo gelukkig met mijn  kleine lieve trol! Ongeloofelijk!!!
Het is goed om dit allemaal te voelen en om die spanning en stress waar te nemen. Het dwingt me op deze manier ook om goed na te denken en alles tegen elkaar af te wegen. En als ik een beslissing maak dan weet ik dat het een weloverwogen en zeer doordachte beslissing is geweest. En dat brengt rust.
 
Op naar de volgende puzzelstukjes.... :)

Vandaag moest ik op consult/controle bij Dr Bronselaer, toch wel een beetje spannend allemaal!  Het is een gewone controle maar voor mij zijn die bezoekjes nooit "zomaar bezoekjes" meer maar steeds een bang afwachten hoe het met mijn lijfje is gesteld en wat de prognose is. Een onderzoek bij de gyneacoloog is nooit leuk maar voor mij is het altijd extra stressen. Vandaag dus ook...
BIjzonder wel om met Roxanne in de gangen van het Sint Lucas te wandelen, een jaar geleden waggelde ik daar nog rond met haar in mijn buik en nu zou ze er rondkruipen (als ik haar liet doen!). Het is allemaal zo snel gegaan en ze is zo ontzettend veel veranderd. Wat geweldig toch! Het is ook een heel "aanspreekbaar" kindje precies want heel veel mensen proberen contact met haar te maken of glimlachen uitgebreid als ik nader met de kinderkoets. Hartverwarmend :)

In het kabinet van de dokter voelde ik me weer een tikkeltje rustiger. Deze arts is altijd eerlijk en rechttoe rechtaan dus dat stelt me heel erg op mijn gemak. HIj polste naar hoe het leven is zo als alleenstaande mama (Goed, intens maar heel leuk!) en of ik geen partner miste in mijn leven (Ja soms wel, natuurlijk zijn er momenten dat ik het mis en heel hard zelfs, maar ja... niet aan te doen he) en ga me nog wat relatieadvies mee (tinder enzo, moet zeker iemand te vinden zijn) Schattig wel :)
Ik mocht me weer eens elegant in die beugels gaan positioneren om een stand van zaken op te maken. Het viel al bij al nog mee deze keer, 1 mioom dat ongeveer 1cm is gegroeid en nu rond de  3cm schommelt, de andere 2 houden zich voorlopig nog koest. Maar verder alles in orde. Ook mijn eierstok is rustig en geeft niet teveel afgezien van de eiceldonatie. Wat toch ook wel een opluchting is zeker gezien het gelfirt met overstimulatie. Het moet wel van nabij worden opgevolgd dat mioom dus volgend jaar zeker terug op controle. Als het nog groter wordt dan kan het beginnen drukken tegen mijn blaas (door de ligging) en dat kan wel wat hinder veroorzaken. Kort op de bal spelen is hier dus wel belangrijk.

Terug aangekleed nog een korte babbel over al dan niet een tweede kindje.Fysisch is het op dit moment nog mogelijk. Wel met IVF terug gezien de voorgeschiedenis maar Dr Bronselaer heeft geen bezwaren om opnieuw te proberen/zwanger te zijn. "De weg is gemaakt dus waarom niet?" waren zijn woorden. Ja, dat ik er niet al te lang mee moet wachten heeft ie ook wel laten vallen maar niets concreets. (En ik heb er ook niet naar gevraagd, maar het is goed zo).

Dus fysiek ben ik nog in staat om een kindje te krijgen op dit moment. Wat wel heel fijn is om te horen. Het was een hele harde dobber geweest als ik vandaag te horen had gekregen dat het niet goed was met mijn lijfje. Als die deur onherroepelijk was dichtgeslaan... Dan zou de keuze gewoon voor mijn gemaakt zijn en dat zou wel een zeer pijnlijke keuze zijn.
Gelukkig is die angst vandaag weggenomen maar het is me nu ook wel duidelijk geworden dat die angst heel sterk aanwezig was en hoe groot het verlangen naar een tweede kindje is. Toch echt iets om over na te denken...

Op dagen als vandaag vraag ik me af of ik wel een tweede WIL! Man toch... huilen, jengelen, schreeuwen, neuten,... alle varianten op wenen zijn de revu gepasseerd. Gek werd ik er van. (Of toch bijna)
En het is herkenbaar lees ik op forums (ja ik zoek mijn toevlucht tot internet om een beetje erkenning te vinden op dagen als deze). Ik moest heel de tijd metjhaar bezig zijn, even iets anders doen was er helaas niet bij. Vermoeiend!
Wandelen is goed maar even stilstaan: Brullen! Samen spelen is goed maar stel ik me recht om haar alleen verder te laten doen: Brullen! Iets uit de kast halen: Brullen! Ga ik even naar toilet: brullen! Zit ik in tafel: Brullen!. Steek ik de was in: Brullen! In bad: Brullen! Verse pamper/kledij: Brullen! Eten: Brullen! In bedje: Brullen!  Op de trap: Brullen! In de auto: Brullen! ... Alleen als ze op mijn arm zit en haar knuistjes in mijn nek kan planten hoor ik haar gniffelen.  Ik ben haar veilige haven, haar uitvalsbasis.

Op dagen als deze  is het gemis van een partner ontzettend aanwezig. Ik kan deze verantwoordelijkheid niet delen met iemand. Kan hier niet even uit handen geven en letterlijk "verdwijnen". Ze heeft enkel mij en ik ben ook de enige die ze nodig heeft
Op dagen als dit kan ik soms echt rondkijken in huis de leegte zien, bijna voelen. De leegte die kan worden ingevuld door een partner, door iemand die me steunt en begrijpt. Die me warmte en liefde geeft op momenten dat ik mezelf niet graag zie en heel erg in vraag stel. De persoon die me kan aankijken en kan verzekeren dat ik geen slechte moeder ben omdat ik mijn dochter binnensmonds vervloek bij de start van een zoveelste huilbui of omdat ik met een diepe zucht haar weer eens van de grond op raap. Het gemis is op zo een momenten heel erg groot en doet pijn. Pijn die bovenop de pijn komt van de machteloosheid (Ik wou dat ik het verdriet/pijn/... kon wegnemen van Roxanne), de pijn van de moedeloosheid (Dit stopt nooit! Nooit!!!!) en de pijn van de twijfel (Doe ik het wel goed? Doe ik iets verkeerd?) Op dagen als vandaag is er veel pijn en te weinig liefde.
Het zijn momenten dat ik echt snak naar een warm gebaar, een lieve zoen, een bemoedigende blik. Gewoon de zekerheid dat alles goed komt en dat ik er niet alleen voor sta. Maar die zekerheid heb ik niet en ik sta er per definitie wel alleen voor. Ik ben degene die Roxanne nodig heeft dus kan en wil ik haar ook niet "wegdoen".  Maar het is niet atijd eenvoudig om mijn geduld niet te verliezen. Ok, mijn draagkracht heeft ook een dieptepunt bereikt door vele perikelen op het werk. Ik ben al sneller over mijn theewater en ik heb niet bijster veel overschot meer. Maar het is shuioms ook verdomd zwaar om alleenstaand mama te zijn!  Om altijd en overal voor te moeten instaan. Ik vind het vreselijk om met een kwade blik naar mijn dochtertje te kijken en te smeken om te stoppen met huilen. Om dan even later met tranen in mijn ogen haar toch op te pakken en er met de moed der wanhoop mee rond te sjokken. Samen snotteren... het zal ook wel een vorm van liefde zijn zeker :) Maar ik heb al enorm veel lopen zuchten de afgelopen dagen en ben ook zo moe. Zo ontzettend MOE!
Niets wereldschokkend en absoluut herkenbaar voor andere ouders maar het is niet fijn om "negatieve gevoelens" te ervaren tegenover mijn kleine trol. Ze is zo geweldig! En ik zie haar zo ontzettend graag. Maar het zijn zeer lastige dagen geweest, niet meer en zeker ook niet minder.

 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...