Een aantal dagen terug had ik een afspraak voor een accupunctuursessie Dit onder het mom "Alle hulp is meer dan welkom en baat het niet dan schaad het zeker niet". Ik had in de wachtkamer gezien dat ze daar "reclame" voor maakten en dat het een effectief hulpmiddel kan zijn om zwanger te worden. Een korte zoektocht op het internet leidde me naar Karin Keppens te Gent. Een accupunturiste die ook 15 jaar ervaring had als vroedvrouw en dus heel goed weet hoe ze vrouwen kan ondersteunen. Ik had er instant een fijn gevoel bij.
Ik werd heel vriendelijjk ontvangen door haar en zij beluisterde mijn hele verhaal en was bijzonder begripvol. Ook hoorde ze mijn weerstand tegen de medicatie (ik vind het bijzonder onprettig om zoveel medicatie te moeten spuiten, opsteken, slikken....) en verzekerde ze mij dat het niet echt nodig is om zoveel zaken te slikken en vooral de pregnyl te spuiten...  Bij de volgende ronde (indien nodig uiteraard)  ga ik dat toch eens grondig trachtten te bespreken met Dr Decleer.
Na dit aangename gesprek mocht ik plaastnemen op de tafel en prikte ze 9 bijzonder fijne naaldjes in mijn lichaam (2 in elke voet, 1 in elke hand en 3 op mijn voorhoofd) die de energiebanen wat zouden herstellen en mijn baarmoeder tot rust brengen. Ook kreeg ik de kans om een halfuur in compelete stilte gewoon te liggen en te rusten met die naaldjes in mijn lichaam geprikt. Een heerlijk moment :) Heb daar zo van genoten.Van de pure stilte, van de rust, van de zon die door het raam scheen, ... Na afloop van de sessie kreeg ik nog mee dat het kon zijn dat ik meteen terug fitter en actiever was of dat ik nog 2 dagen nog vermoeider zou zijn maar dan echt verschil zou moeten voelen.  En zo geschiedde... woensdag en donderdag was ik nog erg vermoeid en wat wazig in mijn hoofd maar vrijdag en vandaag (we zijn nu zaterdag, dus 4 dagen later) voel ik me heel goed en fit. Heerlijk :)  Het is echt lang geleden dat ik nog zo helder ben geweest, zo fit.

Ik zit in de helft van de wachtweken nu. MIjn inseminatie was 8 dagen geleden. En het gaat goed met het lijfje :)
Ik ben deze keer niet misselijk van de medicatie. Wonderbaarlijk genoeg!  Ik vind het een hele verademing om niet het gevoel te hebben steeds wat rond te zwalpen op zee en continu licht en af en toe fameus misselijk te zijn.  Het helpt ook om niet zo hard "bezig" te zijn met wat er misschien zou kunnen gebeuren daar in de lagere regionen. Ik word er niet continu aan herinnerd. Wat echt goed is op deze manier. Ik gebruik de utrogestan nu ook op andere tijdstippen (7u-15u en 23u) wat misschien ook wel invloed heeft. De vorige ronde was het 8u -14u en 20u... Het kan dat ik mezelf net iets te veel heb gebombardeerd met het middel. Het is zoeken en wikken en wegen. Het is nu ook allemaal net ietsje minder nieuw en ik ben duidelijk rustiger.

Volgende week zaterdag bloedtest... We zullen wel zien :)
Deze keer doe ik geen urine-test :p Ik wacht gewoon het telefoontje af van Dr Decleer en hoop op het beste.
Maar het is wel fijn om te merken dat er sommige zaken anders zijn dan in de eerste ronde; niet misselijk, niet zo vermoeid, langer meer witverlies, een zeurend gevoel in de onderbuik,  gespannen borsten vanaf dag 6 (en niet vanaf dag 8),...
Het is uiteraard geen garantie en het blijft gewoon wishfull thinking maar de kans bestaat wel dus das al meer dan genoeg :)
 

De eindeloos lijkende wachtweken waren vandaag voorbij! En deze keer ben ik niet in de "val" getrapt om aan de slag te gaan met het mini-labo dat zwangerschaptsest heet om dan vals positief resultaat te krijgen van de Pregnyl.  Neen, deze ronde heb ik me strikt aan de voorgeschreven inspuitingen gehouden en niet getest; *Hoera voor mezelf!*

De bloedtest deze ochtend werd door een heel erg lieve verpleegster gedaan en een fijne babbel kreeg ik er gratis en voor niks bij. Ik vroeg haar op de vrouw af of ik -ondanks mijn bikinisnede - alsnog natuurlijk kon bevallen. Omdat ik hier wel wat mee worstel en mijn vaste gynaecoloog dat altijd wat wegwuift onder "zorgen voor later" maar ik niet al te veel hoop moet hebben. De verpleegster vertelde me dat ze bij haar eerste zwangerschap een keizersnede heeft gehad en haar tweede gewoon is kunnen bevallen. Het litteken heeft wel de hele zwangerschap tegengewrongen en het word bij een gewone bevalling bijzonder goed in de gaten gehouden. Als er 1 punt is waar het echt echt pijn doet is het teken dat het aan het scheuren is en moet er alsnog een keizersnede plaatsvinden. Maar het is dus zeker mogelijk. Mijn fibroom kan eventueel wel nog roet in het eten gooien maar daarover wou ze geen slutiende uitspraken doen.

Dokter Decleer kwam binnenwaaien en gaf me een voorschrifje voor C.lomid (negtatief) en Utrogestan (positief) en verdween met de woorden "vanavond bel ik met de uitslag".  Met een stevig kloppend hartje het ziekenhuis uitgewandeld. Vanavond had ik uitsluitsel, OEF!

Om stipt 19u rinkelde mijn GSM... Ik verdween in het bakatelier (was op mijn werk) en Dr Decleer wist me het volgende te vertellen: De test was lichtjes positief. Dit kan een beginnende zwangerschap zijn maar evengoed een restant van de pregnyl. Om zeker te zijn doen we dinsdag opnieuw een bloedtest. Dus morgen inbellen voor een afspraak en dinsdag moeten de waarden erg gestegen zijn als je zwanger bent. Veel succes!"

NU WEET IK NOG ALTIJD VAN NIETS! (Vandaag is dag 7 na de laatste pregnylspuit)  En kan het wederom echt alle kanten uitgaan. Ik ga nog es gek worden van de stress. Zo ontzettend vervelend! De zus gebeld om haar dit nieuws te melden en die was blij omdat ie licht positief was en ging mee in spanning afwachten. Veel anders kan ik toch niet doen. Ook een telefoontje naar een vriendin gedaan die het hele parcours van IVF al heeft doorlopen en die gaf me de raad om in de toekomst HCG-waarde te vragen (morgen es doen aan de telefoon) en om urinetesten te doen. Als de HCG stijgt dan moet de test ook duidelijker worden :) 
Ik overweeg het sterk om dit te doen om wat onzekerheid weg te nemen want nog 3 dagen lopen nagelbijten... Het is toch ook niet ideaal. En wat dan met mijn cyclus? Tel ik dan pas vanaf de eerste dag van mijn regels (makkelijk 10 dagen na de eigenlijke start) of vanaf de vermoedelijk startdag ? Veel vragen weinig antwoorden.
Dit is wreed! En gemeen! Mijn geduld zo op de proef stellen.
Duimen maar dat het niet voor niets is geweest...
 

Het telefoontje van Dokter Decleer van zaterdag, met de twijfelachitge bloedtest, heeft me toch even doen zweven en vooral doen hopen dat het gelukt zou zijn :) Het was nog erg onzeker en ik hoopte net iets té hard dat het raak zou zijn.
Tot ik deze ochtend een urinetestje deed en er geen tweede streepje verscheen... Niet zwanger dus. Niet gelukt. Smak boem patat.
Even terug op de grond gecatapulteerd. De hoop die ik had (maar niet altijd wou toegeven aan mezelf) bleek ongegrond.

Ik heb de hele dag wat lopen snotteren. Stomme hormonen ook. Ik ben hoe dan ook een emo-trut en tranen zijn geen utizondering maar ik had er geen vat op vandaag. Wat bijzonder uitputtend was. En ik kan er ook met weinig mensen over praten. Want hoe leg je uit dat je treurt om iets dat er nooit is geweest? En dat je zo zwaar valt dat het niet lukt, terwijl het nog maar de 2e poging is? Hoe groot het verlangen is naar zo een klein hummeltje en dat de wachtweken moordend zijn? Hoe vertel ik dat het zo een pijn doet om een negatieve test in handen te hebben?

Ik doe er luchtig over "Gohja, tis nog maar de 2e ronde :) kansen genoeg!" en "Gezwind op naar de volgende poging" en het alombekende "Je weet wat ze zeggen he, 3e keer goede keer *hihi* " Omdat het ook zo vermoeiend is om er wel eerlijk over te zijn over hoe ik me voel en omdat het zo een delicaat thema is waar geen juiste woorden voor zijn.
De enige aan wie ik eerlijk heb opgebiecht dat het zo lastig was vandaag was aan B. een vriendin die de hele mallemolen al te veel heeft doorgemaakt maar gelukkig wel 2 dotjes van kindjes heeft gekregen door IVF. Zij weet als geen ander wat het is om te wachten en te hopen en tal van ziekenhuisbezoekjes af te leggen en hormonen te slikken, op te steken en te spuiten,... Om dan te moeten horen dat het voor niets is geweest.
Het valt allemaal zwaarder dan verwacht en het verdriet is ook groter dan ik had voelen aankomen. Ik heb niet echt woorden voor wat ik voel wat maakt dat ik me wat alleen voel op dit moment maar dat is zeker het geval niet. De mensen die ik heb ingelicht vinden het erg jammer en duimen hard mee voor de volgende poging. Maar het  gemis van een partner word nu nog maar eens op scherp gesteld... er is helemaal niks leuks aan de hele procedure en er is ook niemand om het echt mee te delen en het verlangen en de "wanhoop" mee te helpen echt te dragen... Dit is iets dat ik min of meer alleen moet doorspartelen. Bijgestaan en gesteund door lieve vrienden en de zus maar au fond is het mijn verdriet, mijn pijn, mijn verlangen en mijn hoop. Als koppel kan je die gevoelens delen want je erkent en herkent ze bij elkaar omdat jullie het beiden zo graag willen... Ik wil dit heel graag.. op mijn eentje.
Tis een beetje eenzaam in mijn hartje op dit moment.

Morgen heb ik de bloedtest die me officieel gaat meedelen dat de 2e poging niet is gelukt. Ik ga proberen om een afspraak te krijgen voor zondag, voor een eerste echo. Dan zit ik op 10 dagen in mijn gewone cyclus. Normaal mag ik pas beginnen tellen vanaf de eerste dag van mijn regels maar die gaan er met wat geluk pas over 2 dagen doorkomen. Dat is een week later dan normaal en ik ken mijn lijfje... Ik denk dat mijn cyclus gewoon doorloopt maar de utrogestan mijn regels tegenhoud. En omdat ik geen eisprong wil missen ga ik dus een afspraak proberen vast te leggen voor zondag. Dan kan ik ook meteen zien of mijn theorie klopt of niet ;)
Ook wil ik eens een balletje opsmijten om minder hormonen te moeten gebruiken maar de kans is klein dat dit me gaat lukken. Maar ik wil mijn slag wel thuishalen wat betreft de echo. Het is belangrijk voor mijn gemoedsrust. Want er word zo hard geknoeid met mijjn lijfje... maar ik ken het wel het allerbeste en  wil dan ook enige controle behouden.
We zetten ons al schrap :)

 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...