(beetje een warrig stukje maar het is dan ook beetje warrig in mijn hoofd :)  Misschien herschrijf ik het later nog wel eens maar op deze belangrijke dag is het niet atijd gemakkelijk om de dingen juist te kunnen verwoorden...)

Vandaag is het de allereerste verjaardag van mijn kleine lieve trol!
Toch wel een bijzondere dag voor haar en niet in het minst voor mij... Wat een intens jaar hebben we samen achter de rug. Met veel overweldigende en hartverwarmende momenten die ik koester diep vanbinnen.  Het is prachtig om zoveel liefde te voelen. Om zoveel intense gevoelens te ervaren en er niet aan onderdoor te gaan. Integendeel, het laad me op, Roxanne geeft me een extra dosis geluk, elke dag opnieuw. En ik zie haar elke dag nog een tikkeltje liever dan ik al deed. (De zeer melige waarheid :) )

Ik ben hier een jaar geleden onzeker en angstig toch wel aan begonnen, aan dit avontuur. Niet goed wetende wat er allemaal op me af ging komen en hoe ik het ervan af zou brengen.  Voorbereiden op het moederschap is onmogelijk. Ik heb boeken gelezen, forums bezocht, met vrienden gepraat die al kinderen hebben,... En toch heeft het me overvallen. En is het elke dag zoeken naar hoe ik de beste mama kan zijn voor die kleine trol. Hoe ik haar maar ook mezelf zo gelukkig mogelijk kan maken. En hoe we elkaar sterker kunnen maken zonder uit evenwicht te geraken. Het is balanceren op een slap koord,vaak eraf donderen en opnieuw beginnnen met goede moed.

Na 9 maanden uitkijken en dromen over dat mini-mensje in je buik IS ze daar opeens. Een bundeltje liefde dat je moet leren kennen. Het heeft even geduurd voor dat "moedergevoel" naar boven is gekomen in mezelf. Ik wist niet goed wat ik aan moest vangen met dat klein hummeltje. Dat is wel letterlijk uit je lichaam gekomen maar het is en blijft een onbekend persoontje waar je opeens de volle verantwoordelijkheid over draagt. En als alleenstaande mama is die verantwoordelijkheid soms nogal verpletterend (voor mij toch). Er is niemand anders waar je die verantwoordelijheid mee deelt en dat is de grootste uitdaging wat mij betreft: Zien dat ik niet gebukt ga onder dat immense verantwoordelijkheidsgevoel maar voldoende ruimte creeër voor mezelf en anderen toelaat om voor ons te zorgen. En dat gaat ook hier weer met vallen en opstaan. Uiteraard :)

Het is gek dat ik een jaar geleden met zo een klein hulpeloos trolleke op mijn shoot zat en wat verdwaasd naar haar keek. Het besef dat ze mijn dochter was en dat ik haar voor de rest van mijn leven in mijn hart zou sluiten moest nog komen. Ik moest nog even op mijn positieven komen na die best heftige bevalling. En van liefde was nog niet meteen sprake. Dat heb ik het voorbije jaar helemaal goedgemaakt!
Ik geniet zo van  haar sprankelende zijn! De verwondering, het enthousiasme, de ontdekkingsdrang,... ik vind het zo fantastisch! Ik vind haar zo ongeloofelijk leuk :)  (En zo vermoeiend af en toe!)

Ik had dit prachtige avontuur nooit willen missen. Er zijn diepe dalen geweest en momenten met grote tranen en wanhoop. Er is veel verdriet geweest het afgelopen jaar. Verdriet vooral omdat er geen partner is en dat ik het droombeeld van mijn toekomst zo grondig heb moeten bijstellen. Met volle overtuiging, absoluut, maar ook met veel pijn en verdriet. Daar geef ik niet altijd woorden aan maar het zit er wel. En af en toe klauwt het heel hard om zich heen. En het enige dat ik kan doen is het laten bestaan en mijn tranen laten stromen. Ik wil het niet wegduwen want het is een wezenlijk deel van mezelf. Het is een grote wonde en hoewel ik ongeloofelijk gelukkig ben met de kleine trol zit die pijn er ook nog. En mag die daar ook zitten. Ze is oprecht dus heeft ze bestaanrecht :) Niet zo leuk voor mij maar goed.

Maar bij diepe dalen horen ook prachtige bergtoppen! Ik kan de momenten dat mijn hart overliep van vreugde niet meer tellen. Iedere dag is een nieuw avontuur en samen ontdekken we de wereld. We leren elkaar steeds beter kennen en de liefde groeit steeds verder. Haar horen lachen, haar spartelende beentjes van vreugde als ik haar optil, haar guitige blik, haar snoezig gebrabbel,... Ik geniet er zo van! De momenten dat mijn hart en lijf opzwol van trots heb ik vaak met foto's kunnen vastleggen of toch de data kunnen bijhouden: eerste keer glimlachten, eerste keer omrollen, eerste keer rechttrekken, eerste keer kruipen, eerste keer in de winkelkar, eerst keer in de fietskar, eerste patatjes, ...  Datzijn mijlpalen maar de kleine momentjes, de sprankeltjes geluk die ze gewoon door er te zijn en in het rondstrooit vind ik misschien wel nog meer bijzonder. De kleine geluksmomentjes in het dagdagelijkse leven... Fantastisch!
Zoveel liefde! Zo ontzettedn veel liefde!!!!

Dat mijn kleine trol 1 jaar werd kon ik niet ongemerkt laten voorbijgaan! Zondag was het familiefeest met een geweldig mooie trollentaart en een tas koffie. Gezellig maar druk. Ook veel voorbereiding gehad aan het feestje op zich (uitnodigingen, versiering, foto's, attentie voor gasten, huis opruimen,... ) en was dus ook blij als het achter de rug was. Ik kan niet zo goed tegen de drukte n nu al helemaal niet. (Draagkracht is echt laag en ik merk dat sociale events zeer veel van mij vragen, hoe jammer ik dat ook vind) En het was dan ook nog es bij ons thuis, dus dan is er van weggaan geen sprake. Maar het is allemaal dik in orde gekomen en het was een gezellig samenzijn om de verjaardag van mijn kleine meid te vieren. Dit zijn ook belangrijke momenten voor de familie. En het is fijn om ze te kunnen delen met hen. Ik doe er dan ook graag extra moeite voor om het tiptop in orde te hebben. Mijn familie is niet groot maar ze zijn heel lief en heel zorgend en verdienen dan ook dat ik mijn best doe.
Roxanne had het een beetje lastig. De voorbije dagen was ze wat huilerig en hangerig (zie andere post) en op het feestje heeft ze dus ook ontzettend veel mijn nabijheid opgezocht. NIet zo fijn voor de familie die haar graag met veel liefde en knuffels overstelpt maar ik deed ook mijn best om haar af en toe letterlijk uit handen te geven. Beetje zoeken naar een evenwicht :)

Vandaag, dinsdag, haar eigenlijke verjaardag, is niet zo schitterend gestart. Gisterenavond had ze opeens 39.5 graden koorts en ook deze ochtend tikte het al tegen de 38 graden aan dus een doktersbezoekje was onvermijdelijk. Jammer!  Een kort onderzoek later kreeg ik te horen dat ze zowaar een dubbel oorontsteking heeft! Echt... mijn hart! Ocharm mijn klein trolleke! Nog net geen antibioticakuur opegstart (mag nog 2 dagen wachten op betershap) maar wel het advies om de pijnmedicatie op te drijven en haar comfort dus te verhogen. (Ik gaf haar om de 6u perdolan zoals in de bijsluiter maar het mag reeds om de 3u als ik perdolan en nurofen afwissel) Met een knagend schuldgevoel omdat ik dat kleine pateeke al een paar dagen onnodig pijn laat hebben de apotheek binnengestapt achter een lading pijnstillers.Meteen toegedient bij thuiskomst, lekkere patatjes gegeten en in haar bedje gestopt.   Na een zeer verkwikkende middagdut nog een perdolansiroopje gegeven en haar in de auto gezet om  naar ons verjaarsdagsuitje te rijden; De kinderboerderij! 

In één woord: GEWELDIG!!! Wat schattig om haar te horen kirren van plezier als ze een schaap mocht aaien en haar oogjes die blinken bij het knuffelen van een konijn deden me smelten. Het is heerlijk om haar verwondering te mogen aanschouwen en die geestdrift om op onderzoek uit te gaan. De hele wereld is nieuw voor haar en ze vind het heerlijk om dingen te ontdekken en te onderzoeken. Onbevreesd smijt ze zich erin. En ik geniet er zo van :)
Het was echt een heel leuk uitstapje om met haar te doen. Ook al is ze nog zo klein, ik ben er zeker van dat ze ervan genoten heeft.  
Ik vind het ook belangrijk om op haar verjaardag iets leuks TE DOEN. Kadootjes hoeven voor mij niet echt (heb een centje gevraagd voor haar eerst schoentjes en loopkarretje) en enkele van mijn vrienden hebben een klein pakje meegegeven (tweedehands :) ) en zelf heb ik een2e hands xylofoon op de kop kunnen tikken voor een prijsje dus aan kadootjes zeker geen gebrek. Bij een verjaardag horen nu eenmaal geschenkjes maar het is zeker niet het allerbelangrijkste. Samen zijn, plezier hebben, dingen ontdekken,... vind ik veel belangrijker. Dus een bezoekje aan de kinderboerderij vond ik een zeer waardevol en uiterst geschikt kadootje voor haar 1e verjaardag :) En het bleek een schot in de roos te zijn!
We hebben een zalige namiddag gehad waarin mijn hart meer dan eens een vreugdesprongetje deed en ik met veel trots en blijdschap naar die mooie kleine trollemiene van mij keek. Ongeloofelijk dat zij al  1 jaar mijn leven zoveel mooier maakt.
Wat zie ik haar graag!

Dit weekend was ik met de zus wat aan het kuieren in de stad en ondertussen aan het praten over "moederschap" en de impact die het heeft op je leven maar ook op dat van de mensen die dicht bij jou staan. Eenmaal vrienden (of zelf) kinderen krijgen is er haast letterlijk een aardverschuiving en moet er een nieuw evenwicht gevonden worden. Dat gaat niet zonder slag of stoot en het is aanpassen, zoeken wat wat nog kan en niet kan. Een kind krijgen is heftig in veel opzichten en niets lijkt nog hetzelfde. Ik heb ook moeten zoeken naar hoe ik alles en iedereen terug in balans krijg (en houd) na de komst van Roxanne. Het is absoluut geen eenvoudig proces en het is een voortdurend zoeken en aftasten. Voor mij en voor mijn omgeving. Wat zeker niet zonder slag of stoot gaat.
Ik wil mijn vrienden niet altijd "opzadelen" met Roxanne, af en toe willen ze gewoon met Alice afspreken en niet met "Alice de mama" en daar heb ik uiteraard begrip voor. Ik heb ook af en toe nood aan zorgeloos kunnen koffiedrinken en praten zonder een half oog op mijn kleine trollemie te houden. Maar "gewoon koffie drinken" is hier ondertussen al een heel gergegel en gedoe geworden. Het vraagt altijd heel wat voorbereiding om zo een date gepland te krijgen. Doorgaans lukt het me wel maar het is toch niet te onderschatten wat er allemaal aan vooraf gaat aan gewoon gezellig een kop koffie te kunnen gaan drinken met een vriendin.
Maar zo zijn er tal van situaties die sinds de komst van Roxanne een pak ingewikkelder geworden zijn; op reis gaan, toneelvoorstelling bekijken, uit eten gaan, weekendje weg, optredentje meepikken, museumbezoek,...  En het is als buitenstaander (en zeker als kinderloze buitenstaander) niet eenvoudig om in te schatten wat een grote impact zo een klein pateeke heeft op het leven van alledag. Ik kan bijna niet anders dan mijn leven afstemmen op het ritme van Roxanne (wil ik niet met een slechtgezind exemplaar opgescheept zitten) en mijn omgeving moet zich daar willens nillens dan ook maar aan aanpassen. En dat zorgt uiteraard soms voor enige frustratie en ik snap dat helemaal. Ik zoek dan ook heel bewust naar een gezond evenwicht, tracht zo flexibel mogelijk te zijn en zaken ver vooruit te plannen zodat ik een opvangoplossing kan uitdokteren.
En mijn zus gaf me hierover een heel mooi compliment "Je draagt het moederschap gracieus". Ik vond dat heel mooi gezegd. Mama zijn is veruit het mooiste maar ook het meest uitdagende dat ik tot nu toe al gedaan heb. Ik geniet er heel hard van en vind mijn kleine trol helemaal geweldig! Uiteraard zijn er momenten dat ik met mijn handen in het haar zit en het allemaal even niet meer weet. Maar die momenten zijn schaars (gelukkig maar) en dan kan ik steeds terugvallen op mijn fantastisch netwerk. Ik vind "mama zijn" niet lastig of verschrikkelijk zwaar of een beproeving. Ik vind het vooral geweldig en ik ben heel benieuwd naar wat er nog allemaal gaat komen. En hoe Roxanne zich zal ontwikkelen en welk persoontje tevoorschijn zal komen.  Ik ben heel nieuwsgierig als mama en geniet van de momenten die ik met haar kan en mag delen.
Ze is nu 1 jaar en alles bij elkaar genomen was het een heerlijk jaar! Intens en overweldigend, absoluut, maar het heeft me nooit overspoeld. Het moederschap an sich heeft me nooit echt helemaal onderuit gehaald. Ik heb gewankeld, ik heb getwijfeld, ik heb gehuild,... Maar ben nooit écht ongelukkig geweest. Als mensen mij vragen hoe ik het vind om alleenstaand mama te zijn dan kan ik enkel naar waarheid antwoorden dat ik het heel fijn vind en dat het een prachtige ontdekkingsreis is. Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik een partner mis maar ik heb een zeer sterk netwerk waar ik altijd op kan terugvallen.En daar ben ik heel dankbaar voor.
Ik zal nooit zeggen dat ik het heel zwaar vind of dat mijn leven gestopt is en dat er niets meer kan omdat Roxanne er is.  Ik probeer te schipperen en te zoeken naar hoe ik Roxanne in mijn "oude" leventje kan inschuiven. MIjn oude leven is weg, ik kan niet meer zo onbezorgd en onbezonnen rondhuppelen en mijn ding doen. Neen, ik moet heel veel zaken plannen. Maar ik DOE dat ook en ik zorg er ook voor dat het wel lukt. Dat ik op weekend kan gaan en op reis en op daguitstap en koffiedate. Soms met Rox en soms zonder. En is het zonder Roxanne dan is dat zonder enig schuldgevoel.
Ik maak geregeld de afweging of het een meerwaarde is om haar mee te nemen en soms moet ik gewoon besluiten dat het beter is voor allebei om haar naar liefdevolle mensen te brengen die haar met open armen opvangen zodat ik mijn ding kan doen. (Watou, sauna, reisje naar Munchen,...) Daar worden we allebei gelukkiger van :) 
Bijvoorbeeld "Kunstenfestival Watou" dat is een heel fijn evenement waar ik ontzettend van geniet. (Het is een kunst-poezië-route in het dorpje Watou)
Als Roxanne mee is dan ziet mijn dag er ongeveer als volgt uit: Bij het opstaan fruitpap maken en groentenhap uit diepvries halen. Babytas volladen met allerlei spulletjes die nodig zijn (verse pampers, cheeky wipes, zak voor vuile pampers, koekje, flesje water, speelgoedjes, slabbetjes, verse kledij, body'tjes, billekenszalf, ..) en buggy in auto zetten. Rox wakker maken, ontbijten en in de autostoel zetten. Twee uur rijden naar Watou (ondertussen even langs de snelweg stoppen voor een fles/koek/pamper/...) met een klaarwakkere dochter. Eenmaal in Watou dochterlief in de buggy zetten en de verschillende locaties bezoeken. Haar ondertussen verschillende keren in en uit de buggy laden want er zijn veel trappen, kleine huisjes die niet toegankelijk zijn met een buggy,... En haar zo stil mogelijk houden wnat mensen komen genieten van kunst daar hoort een brabbelende en jengelende baby niet bij. Als er wordt gepicnicd over de middag ervoor zorgen dat ze niet gestekt wordt door een beest, iet of wat van haar fruitpap binnen heeft, een verse pamper rond de billen heeft gekregen en als het even kan ook nog wat beweging heeft gehad. Want dan is het hoog tijd voor haar middagdutje. Dat zal uitmonden in een nachtmerrie want ze slaapt al slecht in de koets en al helemaal als die om de haverklap stil staat. Nog meer in- en uit de buggy tillen, sussen met een koekje, een speelgoedje toestoppen,... Tussendoor tracht ik zelf  ook nog wat te genieten van de kunstwerken en de sfeer in het dorpje en doe ik een heroishe poging om fijne gesprekken aan te gaan met mijn vrienden. Om dan uiteindelijk rond 16u helemaal op van de zenuwen een oververmoeid en brullend kind in de autostoel te zetten 2u naar huis te puffen waarvan Roxanne 30 minuten zal brullen voor ze in slaap valt. 
Maar... het kan ook anders :)  Ik breng Roxanne gewoon naar de oma en laat haar daar vertroetelen. Ik pik mijn vriendinnnen op voor een 2u durende autorit waarin veel gepraat wordt. Eenmaal in Watou gaan we  gezellig keuvelend naar de verschillende locaties en genieten in stilte van de prachtige kunstwerken, rond de middag eten we  onze potluck picnic in het gras en doen en kort middagdutje in de zon. Om dan met frisse moed de toer verder te doen, een gezellig koffiehuisje te ontdekken en daar een kleine 2u te genieten en te praten. Als de route afgerond is rijden we terug naar huis, ieder in gedachten verzonken en ik pik mijn dochtertje op bij de oma en spendeer nog kort wat tijd met haar voor ze in haar bedje wordt gelegd met veel liefde.
Moedershap is heftig en groots en overweldigend maar het is zo mooi, toch als je het voor jezelf mooi maakt en geen onhaalbare doelen stelt. Of zoals mijn zus het noemt "gracieus moederschap". Ik balanceer heel vaak en zoek naar manieren om mezelf en mijn omgeving staande te houden. Ik vind niet dat je als mama alles moet opgeven en je hele leven in het teken van je kind moet stellen. UIteraard maakt het een heel belangrijk deel uit van je bestaan maar jezelf wegcijferen om je kind gelukkig te maken... ik denk niet dat die weg dat juiste is. Ik bewandel een ander pad. En voorlopig ben ik daar heel tevreden van :)
Ik ben een heel gelukkige vrouw die haar dochter doodgraag ziet maar die zichzelf ook graag ziet. En ik vind het belangrijk om Alice niet uit het oog te verliezen. Een gelukkige mama is een gelukkig kind. Daar ben ik rotsvast van overtuigd.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...