Al een paar weken loop ik te tobben over een zwempartijtje met Roxanne. Ik zag hoe ze in de Blaarmeersen zo genoot van het water en het verlangen om met haar te gaan plonzen groeide met de dag :) Maar ik zag ENORM op tegen de praktische rompslomp dat een zwembadbezoekje met zich meebrengt.  Die kleine kotjes, natte kleren, een zwempak dat knelt, een baby die koud heeft en snel moet worden aangekleed, nat haar, vel dat tegentrekt na het zwemmen, ... Ik zag het allemaal niet. Waardoor ik een zwempartijte ook steeds maar voor ons uitschoof.
De Blaarmeersen was eenvoudig omdat het hartje zomer was en ik dus gewoon in mijn badkostuum aantrok onder een kleedje, naar ginder fietste en me installeerde op het strandje, Roxanne een zwempamper aan de billetjes deed en hops het water in. Heerlijk opdrogen in het zonnetje en terug naar huis fietsen. Helemaal niets moeilijks aan, integendeel! Puur genieten :)

Maar goed, vandaag was het dan toch zover! Ik besliste dat het nu echt genoeg was geweest en dat ik dat maar eens gewoon moest gaan doen!  Was het een verschrikkelijk dan deden we het niet meer opnieuw, viel het mee dan kon ik verder zoeken naar praktische oplossingen. Zo geschiedde :) 
Deze ochtend zaten Roxanne en ik rond u in de auto richting Rooigem zwembad. De enige voorbereiding die ik had gedaan was mijn zwemkostuum zoeken en aantrekken, handdoeken in een rugzak gegooid,en zwemluier erbij gepropt. In mijn tuinhuis nog snel de maxicosi van de bovenste plank gehaald en de "baby float" gevuld met verschillende longinhouden. NIet teveel poespas en niet teveel gedoe. Gewoon gaan :D
Aan de kassa van het zwembad kreeg ik het geweldige nieuws te horen dat er vezorgingskussen zijn aan het peuterbadje dus dat Roxanne gewoon integraal naar het zwembad kan gebracht worden in haar maxicosi. GEWELDIG! In mijn nopjes tripelde ik naar boven op zoek naar een vrij kotteke waar we met ons 2 vlotjes inpasten. Ook dit was geen enkel probleem. Maxicosi op de grond, kledij uit, handdoekke en zwempamper uit rugzak, alle kledij in de rugzak en weg waren wij!

UIt de reeks verzorgingskussen koos ik eentje uit waar ik mijn kleine trol vlotjes uitkleedde en haar zwempampertje aantrok. In een mum van tijd zaten we beiden in het water! Heerlijk rondspatteren, pletsen, zwemmen, ploeteren,... Het was heerlijk <3
Mijn kleine trol was absoluut de kleinste van het zwembad maar daarom niet de minst avontuurlijke! Het glijbaantje had ze  al gauw gespot en slierde ze dan ook met veel gegiechel van af (ik stond onderaan, zette haar op een armlengte op het glijbaantje en bleef haar vasthouden terwijl ze naar beneden slierde), de slang die ook af en toe als fonteintje zal fungeeren onderwierp ze aan een grondige inspectie en opeens was er geen houden meer aan en kroop ze op "het land" en kroop ze het halve zwembad rond. Geniaal!
Ze had heel wat bekijks en veel ouders keken goedkeurend en glimlachend naar ons spektakel. Fantastisch!
We hebben er allebei zo hard van genoten!  Een heel fijn moeder-dochter-momentje. Heerlijk!
Na een klein halfuur was het duidelijk genoeg geweest voor Rox en moest ik aan het tweede (en voor mij dé reden waarom ik een zwembadbezoek al zo lang uitstel) beginnen: De dans waarin zowel zij als ik afgedroogd en aangekleed moet raken zonder ongelukken.
Ik maakte dankbaar gebruik van het verzorgingskussen om Rox af te drogen, te verversen en aan te kleden. Me pijnlijk bewust van het feit dat ik daar heel zichtbaar en heel lang stond in mijn badkostuum (en mijn niet zo badkostuum-proof-lijf) probeerde ik Roxanne toch zeer rusitg en liefdevol aan te kleden. Wat me ook absoluut gelukt is. Eenmaal de kleine dame up and ready was stopte ik haar in de maxicosi, een craqotte in haar vuistje en weg waren we naar kleedkotjes. Terwijl ze heerlijk haar "koek" aan het verslinden was en er ook nog een flejsje achteraan gooie terwijl ze kirrende geluidjes maakte kon ik me rustig afdrogen en aankleden. Geen gesukkel of geduts, geen jengelende rillende baby, geen plaatsgebrek,.... Alles ging echt ontzettend vlot. In een mum van tijd stond ik terug buiten de kotjes, fatsoenlijk aangekleed en niet roodaangelopen met een hartslag van 150 door de stress. integendeel.
Gelukkig en ontspannen ben ik het zwembad uitgewandeld en Roxanne? Die lag heerlijk te glimlachen in de maxicosi <3
Tot binnenkort zwembad!!!!! (En dan breng ik een badjas mee zodat ik de kleine trol zonder al te veel ongemakkelijke gevoelens kan afdrogen na het zwemmen)

De kleine trol is ziekjes, hand-mond-voet-ziekte heeft bezig genomen van de kleine lijfje. Toen ik haar dinsdagochtend uit bed haalde en haar een nieuwe pamper aandeed zag ik allemaal rode blaasjes op haar billtjes. Ik dacht dat het kwam doordat ik een ander merk van wegwerpluier (ze slaapt met wegwerppamper om lekkage te vermijden) en ze hier allergisch op reageerde. Een goed lik inotyol aan haar billetjes en hop naar de creche. Maar ik werd gebeld in de namiddag dat ze koorts had en dat die blaasjes uitwaaierden naar haar beentjes en er ook waren gespot op haar handjes. Ik belde meteen de dokter en rechtstreeks van de creche belandde ik met Rox in haar kabinet. "Hand-mond-voet-ziekte"  was het verdicht. An sich een onschuldige kinderziekte maar kan best lastig zijn door de blaasjes in de mond. Beslist om haar niet naar de creche te laten gaan en haar gezellig thuis te houden. De mutti kwam thuiswachten woensdag en vandaag was ik de hele dag thuis. 
Gelukkig is Roxanne erg vrolijk en op een opvallend verminderde eetlust na is er weinig te merken aan haar. Integendeel! Mevroutwje ontiwkkeld in sneltempo!

Ze is heel bedreven in het cruisen langs meubels en vrolijk op de wandel gaan met alles wat los en vast zit. Heerlijke taferelen hebben zich al afgespeeld, op stap met een gigantische kar in de gamma, de stoel in de IKEA zweefde het hele restaurant door, een winkelmandje dat werd voortgestuwd door de klein lieve trol,...  Met alles gaat ze fier op wandel. Heerlijk! En ze oefent zich suf aan het rechstaan zonder zich vast te houden. Elke dag kan ze het wat langer volhouden en soms is ze zo overmoedig om dan ook nog een speelgoed vast te houden of in haar handjes te klappen. Superschattig om te zien :)  Af en toe zette ze ook een paar pasjes onder mijn deskundige "ahum" begeleiding (voorovergebogen over, haar 2 knuistjes in de mijne en dan zo waggelend rondwandelen) maar daar heeft ze snel genoeg van.

Tot vandaag! Na haar middagdutje (rond 15u10)  was ze vrolijk aan het spelen in de living en weer druk aan het oefenen in het urechtstaan. Ik sloeg haar rustig gade omdat het zo geweldig is om haar onverstoorbaar opnieuw en opnieuw en opnieuw te gaan rechtstaan en te balanceren. Tot ze opeens heel voorzichtig twee echte stapjes zette! Met een grote guitige glimlach zette ze haar voetjes voor elkaar en waggelde ze een klein stukje vooruit! FANTASTISCH! Prompt sprongen de tranen in mijn ogen en mijn hart ontplofte van trots! Ik heb het gewoon kunnen en mogen meemaken, haar allereerste stapjes! Wat een privelege! Ik ben zo fier op haar! Heb haar bijna platgenepen tijdens het knuffelen en overladen van kusjes! Zo trots! Zo blij! Zo fier!!!!
Kan het bijna niet beschrijven hoe mooi ik het vond om dat moment te mogen aanschouwen. Zo bijzonder!!!!
De tranen van geluk en van trots waren heel oprecht en ook heel onverwacht. Nooit gedacht zo een klein mensje zo ontzettend graag te zien en helemaal verwonderd te zijn bij elke nieuwe ontwikkeling. Het is zo fantastisch mooi! Ik ben zo blij met haar!

Omdat het prachtig waar was ben ik met haar gaan wandelen naar de stad. In de H&M ging op zoek naar een mooie muts want de herfst staat voor de deur en dat kopke van haar is fameus gegroeid. Ik til haar uit de koets en laat ze vrolijk rondkruipen. Natuurlijk is er daar heel veel om aan op te trekken en om te ontdekken. Dus voor ik het goed en wel besef wiebelt mevrouwtje vrolijk tussen de kledingrekken. Met ontzettend veel vallen en opstaan natuurlijk :) Ze oefende met volle overgave maar ik ze mocht wel niet doorhebben, dat ik naar haar keek want dan viel ze prompt op haar billetjes en kroop in sneltempo naar mij. Ik heb haar dus alleen nog maar van op de rug zien waggelen :) Typisch!
Ben er wel in geslaagd om een kort filmpje te maken van haar wandelkunsten om te kunnen herbekijken en om door te sturen naar de belangrijkste mensen. (Niet zo een fan van het facebookdelen)  Wauw wat een mooie dag vandaag! Zoveel fierheid... ik had niet gedacht dat ik het zo intens zou voelen. W
Wat een geweldige mooie lieve trol heb ik toch!
Alleen maar liefde voor dat kleine meisje!


 

Ik ben op reis geweest zonder mijn kleine trol. Geen eenvoudig beslssing om te maken maar absoluut de juiste! Een vrienidn van me woont in een dorpje op een boogscheut van Salzburg met haar 2 kindjes en man en het was al veel te lang geleden dat we elkaar nog eens hadden gezien. Whats App en mail zijn geweldig maar niets gaat toch boven écht contact :) Ik bleef het reisje maar uitstellen omdat ik het gedoe met Roxanne niet zag zitten. Zo een klein trollemieke heeft veel, heel veel spullen nodig en ik zag het bos door de bomen niet meer. Een kinderwagen, een valies, kledij, pampers,flesjes, kleren, speelgoed,... Het is heel wat dat mee moet én ik moet het ook allemaal op mijn eentje zien te verzeulen. Komt er nog bij dat het de eerste keer is dat ik in Salzburg op bezoek zou gaan (Ze heeft een tijdlang in Berlijn gewoond en daar kende ik de route op mijn duimpje) en het is toch altijd een beetje dutsen is om de weg te vinden. Niet meteen een droomscenario om dit te ondernemen met een 1-jarige.. Na lang tobben dan toch de knoop doorgehakt en beslist om alleen te gaan. En Roxanne hier in de liefdevolle armen van familie, vrienden en de creche te laten. Rox zelf zou niks hebben aan de hele reis en ik zou alleen maar lopen stressen. Mijn draagkracht is al niet bijzonder hoog en ik moet soms echt veel moeite doen om alles in balans te houden. Stress is iets waar ik op dit moment echt niet zo goed mee omkan, zeker omdat er heel veel stress is rond en op mijn werk dus in mijn privé wil ik dat bannen zoveel als maar mogelijk is. Het was dus de beste keuze om haar hier te laten en alleen de tocht aan te vatten.

Met een krop ik in de keel heb ik zaterdagavond afscheid genomen van mijn kleine meisje met nog een hele dikke knuffel en nog dikkere zoen. Het deed me meer dan ik had verwacht, ik schrok een beetje van de golf van emoties die gepaard ging met het afscheid. Maar ben dan snel doorgegaan en in de auto een beetje zitten snotteren. Het is raar om dat kleine meisje zo graag te zien dat het instant pijn doet als ik afscheid neem. Ik werd dan ook nog verwacht op een trouwfeest dus nog snel even daarheen om dan een korte nacht tegemoet te gaan. Om 5u liep mijn wakker al af want ik moest een trein hebben om 6u25 naar Brussel Zaventem. Veel te vroeg! Het deed echt pijn om dan al uit mijn bed te moeten rollen :) Alles is erg vlot verlopen en het was hier en daar wel wat zoeken en wringen maar alles bij elkaar was het een vlotte reis. Ik was wel heel blij dat Roxanne niet mee was want ik heb een paar keer gedacht "Hmmm... en nu nog een kinderwagen/baby erbij... dat zou niet gelukt zijn!" Vooral als ik nog aan het uitzoeken was hoe ik ergens moest geraken (en dus 5 keer op en af hobbelde) of op een overvolle bus stappen met én een koffer én een kinderwagen... Het zou alles een heel stuk zwaarder hebben gemaakt. Nu weet ik hoe alles loopt, waar ik heen moet; welke bus/trein ik moet nemen, waar Ellyn woont en hoe er naar toe te wandelen,... Er is veel onduidelijheid verdwenen nu en in het voorjaar hoop ik de reis nog eens te doen, deze keer met Rox erbij. Ik ben echt een paar keer heel bewust geweest van de vrijheid die ik had om Roxanne niet mee te hebben. Het is toch een hele onderneming reizen waar veel stress mee gepaard gaat vaak en das niet echt fijn voor een kind.

Uiteraard heb ik haar gemist! Vaak heel vaak zelfs! MIjn gedachten dwaalden vaak af naar dat klein pateeke en hoe het er mee zou zijn. Gelukkig werd ik af en toe gebrieft door Whats App en heb ik alle vertrouwen in de mensen die haar opvangen. Maar het is toch niet gemakkelijk om zo lang van haar weg te zijn en vooral om zo ver te zijn. Nu kon ik niet op een hik en een stap bij haar zijn, er was daar geen mogelijkheid toe. Anders is het maar gewoon in de auto stappen en ik ben er haast onmiddellijk bij wijze van spreken. Nu was die optie er niet en dat maakte het wel zwaar.
Maar ik heb ook enorm genoten van de rust en de tijd die ik voor mezelf kon nemen die dagen. Ik zag Ellyn vaak en we zijn gaan wandelen, wat kwetteren, een fietstochtje, een hapje gaan eten, bezoekje aan Salzburg,... Heel leuk om tijd met haar en haar zoontje te spenderen. Maar af en toe koos ik er ook reslotuut voor om alleen tijd door te brengen. Alleen te gaan wandelen. Alleen een hapje gaan eten. Verdwalen in een boek. Genieten van de rust en de stilte. Genieten van de natuur, van de stad, van de zon,... Even echt tijd voor mezelf. NIets moet en alles mag en kon en daar werd ook heel open over gepraat. Dit reisje had ik ook gewoon even echt nodig om op adem te komen en om het gevoel even terug te vinden dat ik meer ben dan "mama" alleen. Dat er ook nog zoiets is als mijn eigen leven en tijd voor mezelf en ruimte voor vrienden. Roxanne maakt een groot deel van leven uit maar ze "is" mijn leven niet. Ik vind het heel belangrijk om nog altijd mijn eigen leven te hebben en dat met hand en tand te verdedigen. Ik offer veel op voor mijn meisje met heel mijn hart en ik klaag en zaag daar af en toe eens over. Omdat het ook pijn doet om zoveel niet meer te "kunnen" doen. Maar ik ben ook wel vastberaden om niet altijd en overal mezelf aan de kant te schuiven voor haar welzijn. Ook ik heb recht om gelukkig te zijn en om even enkel aan mezelf te denken. Das niet gemakkelijk als aleenstaande mama maar niet onmogelijk ook.
Ik heb een geweldig netwerk waar ik op kan terugvallen en die zijn onbetaalbaar! Ik ben ook ontzettend dankbaar daarvoor en probeer daar ook zoveel mogelijk uiting aan te geven. Ik zoek echt naar een evenwicht zodat niemand overbelast geraakt en ik toch mijn balans niet verlies. "It takes a village to raise a child" :) Ik hoef, wil en kan dit niet alleen doen.
Ik ben een mama die best wel even wat meer afstand kan nemen van haar kind. Ik zit er niet  bovenop en niet iedere kik die ze geeft reageer ik op.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...