We zijn op weekend geweest en het was geweldig! Echt genieten van elkaar, van mijn vrienden, van de natuur, van het zalig niets doen, van lekker eten, van een wandeling,... Fantastisch! Mijn batterijtjes zijn weer helemaal opgeladen :)
Paar maanden terug kwam het idee om met een aantal collega's/vrienden een weekendje weg te gaan samen met de kindjes. Wat een wild idee leek te zijn kreeg toch vorm en vrijdag waren weg, richting Ardennen, richting Philippeville! Het was heerlijk, echt. Niets moest en alles kon, we waren met  5 volwassenen (waaronder peter D. en zijn vrouw) en 3  kindjes (Rox van 1j, M. van 4 en D. van 8) een bont allegaartje van mensen die ik in mijn hart draag. Het was vooral heel fijn om even de immense verantwoordelijkheid over mijn dochter te kunnen delen. Even was ik niet altijd en overal de persoon die een oogje in het zeil moest houden en moest waken over haar veiligheid/gelukzaligheid/plezier. Er was terug even wat meer ruimte voor "Alice" en "mama Alice" verschoof wat naar de achtergrond. Het heeft me ontzettend veel energie gegeven om terug mezelf te kunnen zijn.
En ik vond het ook heerlijk om mijn kleine trol zo gelukkig en zo geliefd te zien. Meermaals hoorde ik haar schaterlachen, giechelen, enthousiast de kamer rondkruipen, vol trots oefenen op het stappen,... Alles was helemaal zoals het moest zijn.

Zaterdagmiddag had ik Roxanne in haar bedje gelegd en toen ik beneden kwam stond te tafel vol met lekkere hapjes (apero als middagmaal) en stond er ook een schuimend Karmelietje op mij te wachten, dit alles in een prachtig herfstzonnetje met fantastische vrienden. Instant happiness! Het spelletje "Times Up!" werd bovengehaald en het duurde niet lang of ik had buikpijn van het lachen :D Lang geleden dat ik me zo vrij en vrolijk heb gevoeld.
Net wat ik nodig had om op krachten te komen want de voorbije weken zijn af en toe een beproeving geweest op werkvlak. Maar nu heb ik het gevoel er wel weer even tegenaan te kunnen. En gelukkig heb ik mijn resterende verlofdagen strategisch ingepland (lees: Ik heb zoveel mogelijk laatdiensten in verlof gezet) dus er is ook wat meer balans in mijn agenda.
Ik ben zo ontzettend gelukkig met mijn mijn kleine lieve trol... mijn hart kan af en toe echt bijna ontploffen van geluk en blijdschap. Ik vind het dan ook geweldig om tijd met haar te kunnen spenderen en haar onder mijn handen groot te zien worden. Wat ben ik blij dat je er bent Roxanne <3

Het is een beetje aarzelend en met een klein hartje maar ook wel heel blij en gelukkig dat ik hier typ dat ik voor een tweede kindje ga.  Binnenkort zelfs, zoals in "bij de volgende regels start ik opnieuw". Ik heb de beslissing al enige tijd voor mezelf gemaakt maar moest alles nog praktisch in kaart zien te brengen en alles goed afwegen. Dat proces heeft heel wat energie gekost en was best intensief. Zeker omdat het echt geen eenvoudige besslissing en ik kan niet meer terug. Eenmaal er er een tweede patatje is, is er geen weg meer terug. Het is heel spannend allemaal en hoewel ik overtuigd ben van deze beslissing ben ik toch wat bang. En das maar goed ook :D
Zou wat gek zijn als geen twijfels had of geen vragen of geen onzekerheden. Maar wat overheerst is goesting, liefde en de hartewens. Ik vind het heel moeilijk om uit te leggen WAAROM een tweede zo een belangrijk element is. Ik ben heel gelukkig met mijn kleine trol, vind het geweldig dat ze er is, we hebben ons evenwicht min of meer gevonden, hebben het leuk samen, alles wordt ook wat eenvoudiger nu Rox niet meer zo ontzettend afhankelijk van me is, .. Kortom: Het is zalig!

En toch... toch blijft het knagen vanbinnen, een zeurderig gevoel dat mijn gezin niet compleet is. Een leegte die nog opgevuld moet zien te worden. Of neen, niet moeten, maar ik moet het wel proberen. Lukt het niet dan zal daar heel veel tranen om laten maar er vrede mee nemen. Ga met mezelf een paar regels/afspraken maken voor aanvang van de behandeling en me daar dan ook aan houden uiteraard.(hoeveel pogingen, wanneer las ik een pauze in, wat als het onverhoopt een tweeling blijkt te zijn, welke medicatie,...) Wil me niet zonder parachute in het diepe werpen :)
Het is een blijvende onrust die hartewens voor een tweede kindje. Rationeel is het een vreemde keuze: nog minder tijd, nog minder slaap, nog een mondje extra om te voeden, meer verantwoordelijkheid, ... maar het voelt zo goed om de knoop te hebben doorgehakt en om te dromen van mijn gezin. Van mijn voltallig gezin. (Dat beeld heb ik bijgesteld naar mezelf en 2 kindjes. )
Een man kan atlijd nog.... kinderen niet. Das iets dat ik wel heel goed voor ogen heb gehouden tijdens deze beslissingsonde. Het is niet omdat ik op mijn eentje voor een 2e kindje kies dat een man per definitie is uitgesloten. Integendeel. Maar ik creeër meer ruimte om een man tegen te komen als mijn gezin reeds compleet is en ik dus niet meer "moet" zoeken naar mijn puzzelstukje om alles af te maken. Neen, ik zorg zelf wel voor die puzzelstukjes :)
Heb hier met de zus best wel wat gesprekken over gehad omdat het een keuze is die ik wil maken samen met mijn omgeving. Ik vind het belangrijk om een klankbord te hebben, om wat weerwerk te krijgen en pas dan kan ik echt beginnen nadenken. Zij vond het vooral belangrijk om ALLES in kaart te brengen. Ook de opties zoals adoptie, pleegzorg, partner met reeds kinderen, samen met partner een kindje,... Zodat die wens voor een tweede kind wat ruimer kon worden bekeken. Een zeer goede insteek en ik heb al die opties ook echt overwogen en bekeken maar de wens voor een "eigen" kindje is te groot. Ik wil het allemaal zo ontzettend graag nog eens meemaken (niet dat het een doorslaggevend element is geweest, die wens om nog eens zwanger te mogen zijn maar wel iets wat ook aanwezig is) en ik vind het belangrijk dat als er nog een broer/zus komt het een volwaardig broertje of zusje is dus van dezelfde donor. Geen zin in vreemde constructies met een nieuwe partner (die er op dit moment toch niet is en ook niet lijkt aan te komen) en een kind van ons beiden. Moeilijk om uit te leggen maar dan lijkt het voor mij alsof de verhoudingen in mijn gezin per definitie al anders liggen. En daar heb ik geen goesting in.
En een partner met reeds kinderen... das geen enkele garantie. Wat als die relatie op de klippen loopt? Dan blijf ik achter met mijn niet volledig vervulde kinderwens. Of wat als ik een partner tegenkom zonder kinderen? Neen, ik neem mijn toekomst graag zelf in handen en zorg wel voor mijn eigen geluk. Ik hoef van niemand afhankelijk te zijn om mijn gezin compleet te maken (alle jawel, van de donor :D maar die strootjes heb ik al gereserveerd en tijdje terug he!) en moet zelf de beslissing nemen. Op dit moment kan ik mijn toekomstbeeld realiseren... Dan wil ik het op z'n minst geprobeerd hebben!
Dus ga ik ervoor. Voluit. Ik duik erin met mijn hoofd eerst :)

Het is op een gekke manier heel rustgevend om de knoop te hebben doorgehakt en dit ook te kunnen vertellen aan de "buitenwereld". Tot voor keert zweefde ik nog wat rond in de schemerzone en das een zeer lastig gegeven voor mij. Ik heb graag dat de zaken duidelijk en afgelijnd zijn :) Dus het "niet zeker weten" was uitputtend en energieslopend. NIet dat ik nu bruis van energie,  helaas vraagt mijn werk nog steeds ontzettend veel van mijn reserves, maar er is wel meer rust in mijn hoofd en in mijn hart. Maar voor hoe lang nog ;) ?
Ik weet nu heel goed waar ik aan begin, waar ik voorsta. Alle toch het eerste deel van het traject; de hele ivf/icsi-behandeling en dat is absoluut niet te onderschatten. Het is een zeer emotionele rollercoaster waar ik op ga stappen zonder te weten hoevel van die afschuwelijke ritjes ik zal moeten maken voor ik volledig door elkaar geschud mag uitstappen. Maar ik weet ook dat ik het wel aankan en dat het pittig is maar niet onoverkomelijk. Roxanne MOEST, dit kindje MAG en das toch wel een groot verschil. Hoop ik :) Er is ook meer vertrouwen in het lijfje op dit moment. Ik weet dat het me wel lukt om zwanger te worden en om een geweldig kind op de wereld te zetten. Die zekerheid is er wat an sich een grote geruststelling is want voordien wist ik het niet. Kon ik enkel hopen dat het ooit eens ging lukken.
Dusja het is met gemengde gevoelens dat ik aan de start zal verschijnen maar ik ben wel ontzettend blij met deze keuze en ben heel nieuwsgierig naar hoe alles zal verlopen de komende periode...
Spannende tijden, zeer spannende tijden!

Mijn regels komen er normaal deze week door.. en ik ben eigenlijk best zenuwachtig. Het is heel gek maar opeens slaat de twijfel me om het hart en ben ik niet meer zeker of een tweede kindje wel een goed idee is! Opeens zie ik alleen maar nadelen van zo een klein pateeke erbij (minder tijd, minder geld, minder slaap, minder ruimte, meer geregel en gedoe, meer slapeloze nachten, meer gehuil en geschreeuw, meer stress, meer zorgen,...) en weet ik niet meer of ik er nu wel echt voor wil gaan. Het is opeens zo echt, zo dichtbij dat ik wat in paniek lijk te geraken. Vreselijk vervelend!
Dit weekend stond een vrouw op mijn stoep (die ook in de straat woont) en met lood in haar schoenen, tranen in haar ogen en een gebroken stem vroeg ze mij om geld zodat ze voor haar 18 maand oude dochtertje melkpoeder kon gaan kopen. Door omstandigheden (gescheiden van haar man, gevecht tegen kanker, leefloon, problemen met kinderbijslag,...) moet ze nu rondkomen met heel weinig en zag ze even geen uitweg meer. MIjn hart brak in 1000 stukken toen ik haar zo zag staan, een prachtige vrouw met een goed hart maar zo beschaamd. Het moet ook vreselijk zijn om niet te weten hoe jij je kind eten moet geven omdat het geld letterlijk op is. (Uiteraard heb ik haar geld toegstopt en ook mijn kasten snel even geplunderd)
En opeens werd er andere realiteit heel hard in mijn gezicht gegooid; Ook ik ben hier niet vrij van. Ook ik kan in dit straatje belanden. Er is geen enkele garantie dat ik mijn levensstandaard van nu kan behouden. In een vingerknip kan alles anders zijn. Gewoon,zomaar. De rilligen lopen over mijn rug als ik dit alles hier neertyp. Het is een diepgewortelde angst om financieel in de problemen te komen. Ik zal er ALLES aan doen om het te vermijden en zoveel mogelijk veiligheid trachten in te bouwen maar er is geen zekerheid. En dat maakt me bang. Angst werkt bij mij vaak verlammend, vreselijk vind ik dat. Dan blijf ik gewoon ter plaatste trappelen en realiseer ik niets. Ik ben me heel erg bewust dat het ook de angst is die nu de overhand neemt en die het hoogste woord aan het voeren is. Maar ik weet niet goed of ik er gehoor aan moet geven of net met alle geweld trachten die angst de mond te snoeren... Het is geen eenvoudige opgave.
Een paar weken terug was ik zo overtuigd van mijn keuze en was er zoveel rust over mijn heen gekomen. Alles viel op zijn plaats en ik voelde dat het goed was. De leegte in mijn hart zou een bestemming krijgen. Ik was toen zo zeker dat ik heel mijn leven spijt zou hebben als ik het op zn minst niet geprobeerd zou hebben. Een tweede kindje lijkt me heel pittig  maar ontzettend mooi en geweldig ook. Ik was er zeker van dat de "nadelen" niet opwegen tegen de voordelen. Het is een hartewens die diep vanbinnen leeft en die zich niet het zwijgen laat opleggen. Het verlangen naar een "volledig" gezin is te groot en op dit moment kan ik die droom, dat verlangen nog zelf realiseren. Daar wil ik dan ook volop voor gaan. (Toen toch) en alles in het werk stellen om het te laten lukken.
Maar nu is alles aan het wankelen geslaan en ben ik vooral bang. Bang dat het geen goede beslissing is. Bang dat ik met open ogen in mijn ongeluk loop. Bang dat ik mezelf (en mijn kinderen) in de miserie stort. Bang dat ik ook een van die mensen wordt waarvan men denkt "hoe is het mogelijk? Waar zat dit met haar verstand?" Bang om zo een belangrijke beslissing te maken. Bang om zo een belangrijke beslissing niet te maken. Bang voor de toekomst.
Dat is geen fijne emotie en ik word daar ook wat kregelig van. Het is nu niet de moment om te beginnen twijfelen aan mezelf en aan mijn keuzes die ik heb gemaakt. Of nog ga maken. Is dit misschien koudwatervrees? Het is best wel eng om het hele avontuur nog eens aan te gaan, om goed wetende wat er komen gaat er toch voor te kiezen om er aan te beginnen. Om ondanks alles (de vele onderzoeken, de hormonen en hun bijwerkingen, het verliezen van controle/zeggenschap over eigen lichaam, het eindeloze wachten, de teleurstelling bijn negatieve tests, het letterlijk blootgeven,...) er toch voor te gaan. Is dit geen gekkenwerk? Doe ik dit wel voor de juiste redenen? Doe ik er goed aan om dit nog eens allemaal te doorstaan?
Het is lastig om met zoveel vragen rond te lopen -haast letterlijk- aan de vooravond van de start van mijn traject...
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...