Mijn kleine meisje stapt nu toch al een goede 6 weken vrolijk rond en het was echt tijd om schoentjes te gaan kopen. Ik heb het een paar dagen voor me uit geschoven omdat het weer een beetje afscheid nemen is van "dat kleine lieve trolletje" en aanvaarden dat ze opeens weer een grote sprong heeft gemaakt. Toch best wel een emotioneel moment (al had ik dat niet zien aankomen!) zo de eerste schoentjes gaan kopen.
Zaterdag was het dan eindelijk zover, na haar middagdutje propte ik haar in de fietskar en fietste gezwind naar de kinderschoenenwinkel in Gent waar ze prachtige schoenen hebben voor kleintjes en persoonlijk advies. Na een paar minuten ronddraaien en de mooie schoentjes bekijken werd Roxanne haar voetje gemeten. Mevrouwtje heeft schoenmaat 20 en een goed mollig voetje :) Dus best een stevig schoentje kopen met een brede leest. Ik heb haar 3 schoentjes aan de voeten geschoven maar onmiddellijk was ik verkocht aan het eerste paar. Zo schattig!
Een beetje onzeker strompelde ze rond in de winkel maar na een paar minuutjes was ze er helemaal mee weg. En fier en parmantig stapte ze rond met haar eerste schoentjes aan de voetjes. Gewelidg! Een mengeling van trots en "heimwee" maakte zich van me meester. MIjn kleine trol gaat de wijde wereld in!

De voorbije dagen heeft ze de smaak van het stappen helemaal te pakken en ze doet niet liever dan stappen. In de winkel, thuis, in de Bourhoyen, int stad,.. er is al heel wat baan afgelegd :) Haar kleine knuistje in mijn hand en weg zijn we. Het is hartverwarmend om met haar op de wandel te gaan. En op veilige wegen gaat ze zelfs alleen aan de wandel. Onbevreesd de toekomst tegemoet :)
Het is prachtig om te mogen meemaken en overweldigend om te zien hoe ze ontwikkeld en groeit en vol enthousiasme zich overal in stort. Wat een mooi avontuur!

Het ook wel een vloek en een zegen tegelijk dat wandelen :) Mevrouwtje heeft nogal een koppig karakter (helaas heeft ze dat van mij :D dus ik weet ook maar al te goed wat er nog komen gaat :-p ) en laat zich niet snel uit het lood slaan (ook van de mama geerfd) wat resulteert in een ondernemend persoontje. De buggy heeft veel van zijn aantrekkingskracht verloren en het liefst van al trippelt ze vrolijk rond. In de Bourhoyen (natuurreservaat) is er een stuk met houten planken waar ze maar al te graag over wandelt, vanaf dat het wandelpad overgaat in grind/gravel wordt ze kwaad en begint ze te wenen. Dit omdat ze niet snel genoeg vooruit gaat op die hobbelige ondergrond. In de winkel vind ze de winkelkar helemaal niet leuk meer en met gevaar voor eigen leven wurmt ze zich eruit! Er zit dus niet veel anders op dan haar vrij te laten en er achteraan te hobbelen, ondertussen mijn boodschappen trachten in de kar te mikken en alle breekbare spullen uit haar handjes te ontfutselen. Int stad vind ze het heerlijk om af te wisselen tussen dicht bij mama op de arm en fier rond lopen aan mijn hand. Ze gaat op ontdekking en is verwonderd  over heel veel zaken. Zondag stond er onder de schaapstal een man viool te spelen en ze ging er heel vrolijk op af om dicht bij hem een beetje te "dansen". Superschattig!  Ik ontploffte bijna van trots <3
Heel veel mensen zijn ook gecharmeerd door haar en kijken vertederd naar dat kleine meisje die moedig rondtrippelt. En het enige dat ik dan kan denken is "Dat heb IK gemaakt!"
Wat ben ik fier op haar!!!!

Op -letterlijk- de vooravavond van de start voor een 2e kindje overvalt me opeens een GIGANTISCH gevoel van "gemis" . Ik mis mijn oude, onbezonnen leventje zo hard! De toneelvoorstellingen, de reisjes, de daguitstapjes, de weekendje-weg, de avondjes zee, de nachtelijke uitspattingen, de "hup-ik-ben-weg"-momenten, de cafébezoekjes, de avondlijke gesprekken met vrienden,... ik mis gewoon zo ontzettend hard mijn vrijheid! En morgen geef ik het startschot om die vrijheid nog meer in te perken! Wat ga ik g.odverdomme doen???? Ik weet het even allemaal niet zo goed meer en opeens lijkt nog een baby zowat het stomste idee dat ik ooit heb gehad. Opeens lijkt Roxanne ook een niet zo fantastisch goed plan te zijn geweest (hoewel ik dolgelukkig ben met haar!). Dus het is gewoon chaos in mijn hoofd :)  Laten we het daar maar op houden.

Maar helaas functioneer ik niet zo goed in chaos. Dat maakt me onrustig en lastig op mezelf. En dan stuit ik opnieuw ook nog eens tegen het gemis van een partner. Er is niemand die m'n gezicht even tussen z'n handen neemt, me doordringend aankijkt, een kus op het voorhoofd geeft en beloofd dat alles helemaal in orde komt. Neen, er is alleen maar stilte en leegte om me heen en razernij en stress in mij. Geweldig!

Ik mis het soms zo hard om dingen te doen. Dat hoort waarschijnlijk ook gewoon bij het "ouder" worden en iedereen begint zijn eigen leven uit te bouwen.Dan is het ook normaal dat je minder tijd met elkaar gaat doorbrengen en minder zotte avonturen beleefd. De spontaniteit wordt opgeslokt door de sleur van het dagelijks leven. En als daar ook nog eens kinderen bij komen dan is het einde helemaal zoek! Want met kinderen kan er bijna niets nog spontaan gebeuren. Neen alles moeten dan miniteus gepland worden en elk uitje vraagt een berg voorbereiding. Aaaaaaaaaaah wat heb ik gedaan?!  En waar ga ik aan beginnen?
Ik twijfel weer zo hard om voor een tweede te gaan... een paar weken terug was ik helemaal overtuigd  maar nu weer niet meer. Nu ben ik weer aan het wankelen geslaan. Zo ontzettend vermoeiend!

OK, ik heb de laatste weken ook gewoon erg veel gewerkt en weinig andere dingen gedaan dan gewerkt - geslapen - voor Rox gezorgd - huishouden. Er was heel weinig ruimte om voor mezelf te zorgen en om leuke dingen te doen.
Het is ook erg druk in mijn hoofd, zo druk dat ik stommiteiten uithaal. Ik merk dat het allemaal wat veel is op dit moment voor mij om te verwerken door de fratsen die ik uithaal. Het is duidelijk dat mijn focus heel ver te zoeken is!
Zo stond ik deze week 2u te vroeg op mijn werk (om 7u ipv 9u - pijnlijk omdat het erg lastige ochtendmomentjes zijn met mijn kleine trol, dan moet ik die uit bed halen om 6u10 en in sneltempo naar de creche brengen), ben ik als een aangespoelde walrus in het zwembad gevallen en heel mijn linkerbil staat blauw (Roxanne was op de wandel naar het diep en ik wou snel uit het water maar dat ging dus faliekant mis!), ik ben commando-stijl gewijs (geen ondergoed) naar huis moeten gaan na ons zwembadbezoek omdat ik vergeten was om een slip en bh in mijn zwemtas te stoppen en ik mijn badpak thuis had aangetrokken en deze ochtend heb ik mijn rechterbil voorzien van een vuurrood kleurtje en pijnlijke sensaties iedere keer in beweeg door mijn "net opgegoten met kokend heet water en ik ben nog aan het doorlopen-filter-koffietje" om te stoten op mijn schoot. Auw!

Het is wat veel en het is wat overweldigend en ik ben een beetje op denk ik. Moet dringend wat tijd voor mezelf zien te maken en mijn hoofd leeg krijgen. Het is gewoon een grote warboel vanbinnen en ik heb geen energie om alles te beginnen onderzoeken en een plaatsje te geven. Misschien moet ik gewoon beginnen bij het begin en morgen naar Dr Decleer gaan voor de echo. En vanaf dan dag per dag verder zien. En op mijn gevoel vertrouwen en de twijfel niet de overhand laten nemen. Diep vanbinnen in mijn hart wil ik ontzettend graag een 2e kindje en denk ook dat de angst dat het niet gaat lukken diepgeworteld is heel hard om zich heen aan het klauwen is...
Maar dat ik "weiger" om daar over te praten. Omdat ik geen woorden heb voor die angst... 

Na een zeer rusteloze en bijna slapeloze nacht vertrok ik deze ochtend in het kleine wagentje van de mutti (de zus had mijn bolide geleend) naar Aalter. Ik had erg veel onrust in mijn lichaam en de weg naar Aalter was dan ook een ware beproeving. Ik vind het al niet fijn om in het donker te rijden, laat staan dat ik me een weg moet zien te banen tussen 1001 regendruppels in een wagentje waar ik me niet echt veilig in voel... Het was moeilijk om een onderscheid te maken tussen de stress van het rijden en de stress voor het avontuur waar ik ga in stappen. Alleszins, ik kwam uitgeput toen in Aalter en helemaal verkrampt. NIet aan te raden als je naar de gyneacoloog moet!

Het onthaal vond ik niet zo vriendelijk (jammer!) en ik werd zonder al te veel uitleg naar een kamertje gestuurd om bloed te laten afnemen. Ik heb zelf moeten vragen waarom dit was (om te kijken of hormonaal alles in orde is en er daar zeker geen signalen zijn waar rekening mee moet worden gehouden) en de verpleegster an sich was ook al niet zo spraakzaam. Maar niet aan te doen :) Het is voor iedereen vroeg he, ook voor verpleegsters.
Na het bloed prikken mocht ik nog even plaats gaan nemen in de wachtzaal. Toen ik die deur openstak begreep ik opeens waar de verpleegster een beetje kort van stof was: ZOVEEL VOLK! De moed zakte me al even in de schoenen... Ik wou net naar Aalter komen om de wachttijden te verminderen (in het Jan Palfijn kon ik gemakkelijk 1.5u zitten wachten) maar het zag er niet naar uit dat dit veel nut had. *zucht* Gelukkig had ik mijn krant mee om te lezen en besloot ik om er het beste van te maken en wat actua tot mij te nemen. Maar na amper een kwartiertje hoorde ik mijn naam al door de wachtkamer schallen en dribbelde ik gedwee achter de verpleegster aan. Ik mocht plaatsnemen in de stoel aan de buro en ondertussen bereidde zij in stilte de onderzoeksstoel voor (nieuw papiertje, condoom met gel om het cameraatje, handschoenen klaarleggen,...) en zat ik wat op mijn stoel te schuifelen. Het voelde allemaal heel onwennig aan... Dr Decleer kwam binnen en vroeg "dag 10?" en ik moest bekennen dat mijn cyclus wat in de knoop is geslagen sinds mijn bevalling dus dat het inderdaad dag 10 na start bloedverlies was maar dat het nog steeds wat rommelde down there. "We zullen es zien" en ik mocht me omkleden en plaatsnemen in de onderzoeksstoel. Omdat Dr Decleer nog even aan zijn buro bezig was en ik het ook niet zo appetijtelijk vond om hem te verwelkomen met mijn benen reeds in de beugels zat ik zedig met mijn kleedje over mijn knieën te wachten tot hij recht stond om mij te onderzoeken.
Het is duidelijk eventjes geleden dat ik nog met de beentjes in die beugels moest gaan liggen want zo soepel ging dat toch niet :D En ik moest me ook terug even over het idee zetten welk aanzicht ik deze man nu gaf. Ik heb geen probleem met naaktheid maar er is een verschil tussen poedelnaakt naar de sauna gaan of daar wide in the open met de beentjes gespreid te zitten he! Ik voelde heel erg de neiging om te ratelen om toch maar de ongemakkelijkheid uit de situatie te halen.
Decleer was duidelijk niet zo goed gezind want zijn camerastok werd nogal onzacht naar binnen gebracht. Niet zo een fijne senatie! Het deed geen pijn maar het was ook niet de normale manier van inbrengen. Ik polste even hoe het met hem ging en bleek dat hij een slechte dag had en er allemaal even geen zin in had (verklaard al veel :) ) en daar kan ik begrip voor opbrengen. Tis ook maar een mens die nu en dan es een slechte dag heeft.
HIj wroette even rond en ik voelde hem wat extra druk zetten toen hij de rechterzijde van mijn lichaam onderzocht. Ik attenteerde hem erop dat ik maar 1 eierstok had dus dat er rechts niets te vinden was. "En die ene eierstok van jou  heeft er deze maand duidelijk geen zin" bromde Decleer toen hij zijn camerastok terugtrok. Ik werd even bleek  langs mijn neus maar algauw bleek het geen drama te zijn.  Vrijdag gewoon nog eens op controle komen om de evolutie te bekijken en eventueel Progynova opstarten als er dan nog niets te zien zou zijn om mijn cyclus op gang te trekken. (Progynova is simpel gezegd een extra dosis oestrogeen zodat mijn cyclus een boost krijgt)
Hier heb ik absoluut geen zin in! Ik wil het gebruik van hormonen zo veel mogelijk beperken. En alles wat natuurlijk kan zo natuurlijk mogelijk laten verlopen. De worsteling om al die vuiligheid terug in mijn lichaam te pompen is weer gaande. Ik vind het vreselijk om mezelf zo te ontregelen met die spuiten en tabletten en pillen... maar ik besef ook wel dat het nodig is en dat  ik alle kansen om zwanger te worden zo optimaal mogelijk moet zien te benutten.
Maar nu dus gewoon hopen dat mijn lijf in gang schiet en dat mijn eiestok tegen vrijdag toch al wat werk heeft verzet :)
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...