Dit stukje ga ik -naar oude gewoonte :) - over een paar dagen verspreid schrijven.

Vrijdag 16/11/2018
Maandag was ik dus voor de eerste keer op controle maar dan bleek mijn eierstok nog niet in de startblokken te zijn geschoten dus moest ik me vandaag nog eens gaan presenteren in al mijn glorie. Hoera! (Niet dus he!)
Deze ochtend in alle vroegte mezelf uit bed gesleurd (Rox was bij de mutti gaan slapen, kwestie van het kind niet al te veel te belasten met onmogelijke slaapmomenten en zo had ik gisteren ook nog eens een avondje voor mezelf en vriendinnen! Supergezellig, topwijven zijn het! De mutti weet niets af van mijn plannen dus was het een beetje foefelen om Roxanne te laten logeren zonder dat het opviel) en me in 7 haasten aangekleed en gefatsoeneerd. Ik werd om 7u20 in Aalter verwacht dus om 6u50 zat ik mijn wagen en sjeesde de straat uit. Een veel relaxtere rit dan maandag later parkeerde ik mijn auto en om kloksalg 7u19 belde ik aan en stapte de praktijk binnen. Van goede timing gesproken! 
Ik werd onmiddellijk doorgestuurd naar de wachtzaal en die was leeg! Compleet leeg! Ik zat amper neer en was nog op zoek naar een goed artikel om te lezen in de krant toen de deur al openging en de verpleegster me riep om naar de dokter te gaan. Ik werd een kamer ingeleid en alles moest vandaag heel snel gaan precies want had mijn handtas nog niet neergezet of Dr Kaan (collega) dook al op achter mij en vroeg me om mijn onderkledij te verwijderen en plaats te nemen op de stoel. Kwestie van geen tijd te verliezen !
De beentjes gingen al iets vlotter de hoogte in en de camera werd ook duidelijk zachter bediend. Een beetje rondwroeten en wat onverstaanbaar gemurmel later mocht ik me al terug aankleden en zondag nog eens . Verder geen uitleg.
Dus geen stand van zaken maar ik vermoed dat het lijf in gang is geschoten en dat mijn cyclus op volle toeren aan het draaien is. Duimen maar!

Zondag 18/11/18
Op deze zondagochten werd ik terug om 9u verwacht in Aalter. Trollemie was vrolijk opgestaan en met een flesje melk in haar schattige pollekes  propte ik haar in de autostoel en weg waren we!  Toen ik het onthaal binnenstapte stond er een vrouw met een maxicosi aan de balie nog wat zaken te regelen en ik wenstte haar proficiat (ik weet ook wel dat we hier allemaal voor hetzelfde staan) en nadat ze me bedankt had en wederom proficiat had gewenst vertelde ze me dat het een pleegzoontje was. Maar nu ging ze zelf voor een kindje :) Zag er een heel toffe en opgewekte vrouw uit die het meer dan verdiend om een eigen kindje te hebben. Ze heeft geen man dus moet ze ook beroep doen op donorzaad en al lachend zei ze dat het mijn donor wel mocht zijn als die zo mooie kindjes verwekt :D Ik maak er echt een punt van om geen geheimzinnig web te weven rond de "vader" van Roxanne. Ik vertel heel vaak en heel snel (ook tegen wildvreemden) dat ze een kindje van een  anonieme donor is. Niet van "Hallo ik ben Alice, dit is Roxanne en zij is een anoniem donorkindje" maar als het ter sprake komt of mensen complimenteren haar over haar prachtige helblauwe ogen dan verwijs ik wel naar de donor. Het is wat het is en ik vind het belangrijk dat het bespreekbaar kan gemaakt worden en dat het als normaal beschouwd wordt. Ik hoef me er niet voor te schamen en dat wil ik Roxanne ook meegeven.
In Aalter ging alles verbazend snel, ik moest zelfs niet in de wachtkamer gaan zitten maar werd meteen doorgesluisd naar het kamertje om bloed te prikken en hop dan naar het kabinet van de dokter. Rox trippelde vrolijk de gang door en giechelde erop los. We zetten ons samen op een stoeltje en keken nog even in een grappig boekje tot de dokter binnenkwam. Toen ik me van mijn onderkledij wou ontdoen vond Mevrouwtje het geweldig om rond mijn been te komen hangen en haar tanden in mijn afgestroopte panty's te zetten. Handig is anders :D Maar goed, uiteindelijk ben ik er in geslaagd om mijn onderlichaam te ontblooten en mijn voeten in de beugels te leggen.
Mijn ei doet het goed! Mits een beetje vertraging is dan toch alles goed in gang geschoten en groeit het goed down there. Dinsdag moet ik nog eens op controle om te kijken of mijn eisprong dan al geweest is of er net aankomt (alles wordt zo natuuurlijk mogelijk gehouden deze ronde dus geen pregnyl en toestanden) en dan wordt de datum van de terugplaatsing bepaald. Ergens eind november dus.
Een meevallertje is wel dat de cryo wordt teurggeplaats op dag 5 na de eisprong dus ik moet "maar" 9 dagen wachten op resultaat. Woohoo! Iets minder lang nagelbijtend verlangen naar een positieve test. Ik voel de stress nu toch al een beetje toenemen en de wachtweken zijn nog niet eens van start gegaan... dat beloofd! *slik*

Dinsdag 20/11/18
En ook deze ochtend mocht ik nog eens met de billen bloot in Aalter. Het begint toch een beetje saai te worden ;)
De ochtendspits ten Huize V.R. verliep vlotjes en ik zette Roxanne om 7u30 af in de crehe om dan gezwind (weliswaar met een nog lege maag door de keuze om iets langer te soezen) richting Aalter te rijden. Alles verliep vlot tot ik vast kwam te zitten aan de afrit *zucht*  Mijn planning viel wat in duigen (werd op mijn werk verwacht om 9u) dus het nagelbijten kon beginnen. Al bij al viel het nog mee en om 8u10 duwde ik de deur van het doktershuis open. Er werd weer eens bloed afgenomen en dan mocht ik nog wat in de wachtzaal gaan zitten. Daar zag ik een affiche hangen voor een oproep om mee te werken aan een onderzoek rond eiceldonoren. Er wordt onderzocht welke gevoelens, beweegredenen en ervaringen met het eigenlijke doneren gepaard gaan. Ik heb me onmiddellijk aangemeld om zo een intervieuw te laten doorgaan. Tenslotte zijn er niet zo veel vrouwen die "zomaar" doneren aan de eicelbank zonder echt persoonlijke relatie met een wenskoppel dus leek ik me wel een boeiende casus te zijn.En zo maakte ik me ook nog nuttig tijdens het  wachten. Hoera!
Om 8u25 mocht ik naar het kabinet van de dokter en ik had nog niet eens de tijd om te gaan zitten of Decleer stond al voor me. Ondertussen weet ik al hoe het moet dus trok ik snel mijn kleren uit en positioneerde mij in die vervelende stoel met beugels. Ietwat onzacht werd de camera ingebracht en kreeg ik te horen dat ik een heel mooie follikel aan het maken was die normaal morgen of overmorgen de sprong zou wagen richting eileider. Oef! Eindelijk is mijn ei groot genoeg :)
Hoewel ik het ei op zich niet nodig heb deze maand (ik heb nog een cryo, dus een embryo van de vorige poging in de diepvries) heb ik de hormonen en het heel proces dat er door op gang getrokken wordt wél nodig.
Ik mocht me terug aankleden en donderdag wordt ik nog eens terug verwacht voor een bloedafname. Eventjes vergeten hoe intensief zo een behandeling was... 
Donderdagochtend kom ik uit de nacht dus is het onmogelijk voor mij om reeds om 8u15 in Aalter te staan. Dan ben ik nog volop bezig met het verzorgen van mijn bewoners. Een afspraak in Gent dan maar, er zit niets anders op. En in Gent kon ik enkel om 11u30 op consult komen. Drama drama drama want de kleine trol heeft dan ontzettend grote honger en valt bijna om van de slaap om 11u45. De afspraak toch maar vastgelegd en mijn hoofd even gebroken over hoe ik dit nu weer opgelost kon krijgen. Gelukkig mag ik Rox naar de creche brengen rond 11u en terug ophalen rond 14u. Beetje stom dat ze daar vooral zal slapen en dat ik dan ook nog es de halve dagprijs moet betalen maar het was de meest elegante oplossing. Dus donderdagochtend wordt ik wakker op mijn werk, fladder ik daar door de gangen tot 9u, pik ik Rox op bij de Mutti rond 9u30, drop ik haar in de creche rond 10u45, ga naar het 8e in  Jan Palfijn voor de zoveelste echo en bloedprkken en hoop ik nog snel thuis iets te kunnen eten zodat ik Rox om 14u met een gevulde maag opniew kan gaan ophalen. Gelukkig ben ik een kei in organiseren! Woohoo!

Donderdag 22/11/18
Orde in de chaos scheppen was vandaag de grote uitdaging. En het is me min of meer gelukt... maar  wel ten koste van heel wat roxy-tijd. Jammer! Het schema van hierboven is in grote lijnen wel gevolgd geweest alleen heel jammer dat ik pas om 13u40 het Jan Palfijn ben uitgewandeld! De wachtzaal was tot de nok toe gevuld en de moed zakte me echt in de schoenen toen ik daar kwam binnengewaaid om 11u30. Met een diepe zucht me neergezet en mijn krant gelezen. Druppelsgewijs werden vrouwen/koppels uit de wachtzaal gehaald maar in een sneller tempo liep het aantal patienten op. Van een gezellige drukte was geen sprake; wel van drukte!  Ik zag de tijd langzaam, heel langzaam voorbijscrhijden en zo ook mijn lunch-moment én mijn Alice-tijd. Uiteindelijk werd mijn naam wel afgeroepen en mocht ik even wachten in de spreekruimte op de dokter. Dat "even" bleek nog maar eens een kwartier te zijn. En ondertussen viel er een vrouw en haar moeder de spreekruimte binnen om te vragen hoe lang het nog zou duren, aangezien de verpleegster er niet was heb ik maar een babbeltje met hen geslaan. Bleek dat die vrouw al 6 IVF-rondes achter de rug had en heel weinig eicellen. Ze was wel 1x zwanger geweest maar op 11 weken een miskraam... Ik voelde mijn hart zo verstijven. Moet vreselijk zijn om mee te maken!  Ik ben daar de vorige zwangershap zo ontzettend bang voor geweest en ook nu weer begint die angst zich te nestelen. Het is moeilijk om dan de juiste woorden te vinden maar ik heb haar toch heel veel succes en een tikje magie toegewenst. Het werd nog maar eens pijnlijk duidelijk hoe intens een kinderwens kan zijn en hoe zwaar het kan doorwegen en hoe ver je wil gaan om die droom te verwezenlijken.
Om 13u30 kwam Dr Decleer dan toch de spreekruimte binnen en overliep mijn dossier nog eens en ik kreeg ook te horen dat dit een hormoon-vrije ronde zou worden. HIj is een nieuwe weg ingeslagen en probeert nu alles op een zo natuurlijk mogelijke manier te laten gebeuren. Wat ik vooral hoorde was: GEEN UTROGESTAN! Echt ik kon dansen van plezier (en ik dans niet!) Ik ben zo blij dat ik die vieze vuile bollen die me laten veranderen in een 5-koppige draak niet moet gebruiken! Zo een verademing!
De feestvreugde werd wel getemperd toen hij me vertelde dat de terugplaatsing dinsdag zal plaatsvinden... Dan moet ik uiteraard de hele dag werken (7-17u) en heb ik teamvergadering waarop ik echt aanwezig moet zijn. En met die dag kan niet gespeeld worden gezien het een natuurlijke cyclus is en het van cruciaal belang is om dat embryootje op de juiste dag terug te plaatsen. Dinsdag it is then!
UIteraard op voorwaarde dat het cryo'tje goed ontdooit. Daar is geen enkele garantie voor. Indien het niet goed ontdooit dan is dit een ronde voor niks geweest en moet ik gewoon wachten op mijn volgende regels om IVF 2 op te starten. De  slaagkansen van ontdooiing zijn rond de 80% dus ik wanhoop zeker niet :) Maar het zou wel heel fijn zijn als ik toch een kans kreeg deze maand en niet nog een maandje moet wachten. We zien wel...

Ben al sinds gisteren wat op mijn ongemak, er broebelt vanalles in mijn hoofd en wist met mezelf moeilijk blijf. Ik wou zo graag dat de de cryo goed ontdooide, want das een extra kans op zwangerschap. En laat dat nu net het doel zijn ;)
Vooral het dooi-proces baarde me zorgen. Dankzij nieuwe technieken is de slaagkans erg hoog maar toch zijn er heel wat embryootjes die het niet overleven. En ik heb maar 1 zo een eskimootje dus het moest meteen goed zijn. Uiteraard heb ik nog 5 ivf/icsi-pogingen in de pijpleiding maar het grote moment was eindelijk aangebroken. Ik ga voor een tweede kindje en na heel wat rekenwerk kwam ik uit op november voor de eerste poging (werk-issues) en het zou even heel lastig zijn geweest om het "nog" een maand uit te stellen. Ik weet het, een maand in een mensenleven stelt niet veel voor maar op dit moment, in een traject als dit lijkt dat eindeloos! Dus de stress bouwde zich op in mijn lichaam... Ik ben ook niet vertrouwd met het cryo-traject dus dat brengt ook veel onzekerheid met zich mee. Vervelend wel.
Gisteren ging de telefoon en ik zag dat het IVF-labo van Jan Palfijn was, mijn hart sloeg al een tel over! " Ze bellen om te zeggen dat het niet gelukt is, dat mijn cryo het niet gehaald heeft" flitste door mijn hoofd en met een bang hartje nam ik op, toen de persoon aan de andere kant zich voorstelde als laborante van het IVF-centrum kwam er enkel een benepen en angstige "oei" uit mijn mond... Maar onmiddellijk werd ik gerustgesteld, er ontbrak een toestemmingsformulier voor het dooiproces en dat moest echt in orde zijn voor de procedure kon gestart wordt. Roxanne meteen ingeduffeld en in de fietskar gezet en in no time stonden we samen op het 8e voor die klapdeuren van het IVF-centrum om dat verdomd toestemmingsformulier te ondertekenen. En dan was het wachten... wachten op de volgende morgen.

Een onrustige nacht vannacht, veel gedroomd over het werk (er staat een belangrijke vergadering op de planning vandaag) en algemeen veel onrust in hoofd en lijf. De hele ochtend was ik doodsbang om naar mijn telelfoon te kijken want ze gingen bellen als het niet gelukt was, als het embryo het niet had overleefd. Tenslotte heb ik rond 10u zelf gebeld en de opluchting was GIGANTISCH toen ik te horen kreeg dat alles helemaal in orde was! Echt ik kon niet stoppen met glimlachen! Zo blij! Zo ontzettend blij! Ben op een wolkje naar het Jan Palfijn gefietst en met een grote glimlach meldde ik me aan bij het IVF-centrum. UIteraard mocht ik nog even plaatsnemen in de wachtzaal.... en "even" is een zeer rekbaar begrip bij Dr Decleer :D Na 1u12minuten scandeerde de verpleegster mijn naam en mocht ik haar volgen.Ik had verwacht dat ik (net zoals bij de cytoblast die Roxanne ooit was) naar het operatiezaaltje zou gebracht worden en groot was dan ook mijn verwondering toen ik helemaal de gang door mocht dribbelen naar de kamertjes waar de IUI's hadden plaatsgevonden. Voor de zekerheid vermeldde ik nog eens -schijnbaar langs mijn neus weg - dat het een cryootje was die vandaag werd teruggeplaatst maar de verpleegster schoot niet in een kramp om me naar een andere kamer te brengen dus zal het wel juist zijn :)
Ik mocht me "al klaarzetten want de dokter komt er zo aan" wat zoveel betekend als: Doe je onderkledij maar uit en ga met je benen in de beugels liggen. Dat laatste weiger ik altijd te doen tot ik de dokter zie binnenkomen, ik vind het een zeer onaangename pose en vind het toch altijd een tikkeltje fijner om me niet zo geexposeerd te voelen. Het is wat het is natuurlijk, ik moet nu eenmaal de vrouwelijkheid tentoon spreiden maar dat wil niet zeggen dat ik daar  5 minuten moet liggen wachten met mijn benen in de beugels. Dus ik stroop de panty en het onderbroek af en installeer me in de stoel met m'n armen op de beugels, beetje doelloos naar buiten aan het staren en te wachten...

UIteindelijk komt Dr Decleer binnen en moet het er toch echt van gaan komen: hup die beentjes in de lucht, schaamte het raam uit en de eendebek naar binnen. Het blijft een marteltuig die eendebek maar deze keer was het draagelijk. Dat wordt naar binnengeschoven en dan "opengedraaid" en vastgezet. En voor mijn bevalling was alles heel strak en deed het echt pijn omdat het zo tegentrok en ik heel veel druk ervaarde. Maar een kindje op de wereld zetten gaat gepaard met enkele fysieke veranderingen waaronder ook net iets meer ruimte down there :D Dus het was niet pijnlijk maar eerder onaangenaam. En toen moesten we wachten... met z'n 3-tjes (Dr Decleer, de verpleegster en ik) en ik voelde me ontzettend op m'n ongemak. NIet moeilijk ook als je bedenkt hoe ik er bij lag: benen de lucht in, eendebek op z'n plaats en tussen mijn knieën een man van rond de 50! Topscenario!  De minuten tikten heel traag voorbij en ik trachtte me te focussen op ademhaling  om rustig te blijven. Tot de deur eindelijk openzwaaide en er nog 2 verpleegsters binnenkwamen, het was daar weer een gezellige boel. De laborante vroeg mijn naam en geboortedatum en overhandigde het buisje aan Dr Decleer die het dan inbracht in mijn baarmoeder. Ik richtte mijn hoofd even op en zag aan de rechterknie de laborante, de linkerknie de verpleegster, daartussen Dr Deceleer en achter de dokter nog een verpleegster die wel heel nieuwsgierig naar mijn vrouwelijkheid, allé naar het tafereel dat zich daar afspeelde, aan het kijken was. Topmoment! *niet dus!*
En niet lang daarna voelde ik de druk afnemen in mijn v.agina en  de eendebek werd verwijderd. Ik mocht nog en paar minuutjes blijven liggen en grabbelde naast me een Dag Allemaal vast om te lezen. Veel heb ik niet gelezen van dat roddelblad want ik kon alleen maar gelukzalig glimlachen en denken aan dat kleine, ieniemini hoopje cellen dat nu ergens in mijn baarmoeder rondzweeft en hopelijk naarstig op zoek is naar een warm plekje.
De verpleegster kwam weer binnenwaaien en ik mocht me aankleden. Half aangesjareld ben ik door de gang gewandeld want de verpleegster bleef er bij staan en dan is het nogal lastig om alles op z'n juiste plaats te krijgen. Panty's zijn niet altijd zo handig en al helemaal niet in een klein kamertje én als er iemand op je vingers staat te kijken. In het toilet heb ik me nog snel even gefatsoeneerd en dan met een geweldig gevoel naar huis gefietst.

Ik ben zo gelukkig! Alles valt op z'n plaats en het voelt heel erg goed allemaal Er is heel veel stress van mijn schouders gegleden vandaag. En nu ben ik nog meer overtuigd dat ik echt de juiste keuze heb gemaakt door nog een 2e kindje te wensen. Wat ik vandaag heb gevoeld was rust, zelfzekerheid, geluk en blijdschap. Geen onzekerheid, angst of twijfels. Alles zal anders zijn maar precies zoals het hoort!

Kom op kleintje! Ik hoop zo hard dat je bij me blijft...  Je bent zo welkom <3

Ik ben deze ochtend met Roxanne gaan wandelen in de Bourhoyen, een heel klein stukje maar want haar korte beentjes en kleine voetjes kunnen nog geen echte wandeling aan maar wat hebben  we ervan genoten! Het was heerlijk om met haar in de prachtige natuur te zijn en gewoon te genieten. De verwondering en de flikkering in haar oogjes deden m'n hart smelten. Ik ben zo ontzettend blij met haar!
Het is genieten van de kleine dingen, van de mooie gelukjes die mij zo hard doen glimlachen. Een wandeling met dochterlief op een druilerige maandagochtend en ik zou nergens anders willen zijn dan daar! Nooit gedacht dat ik het zo geweldig zou vinden om zoiets alledaags te doen, gewoon omdat het met haar is. Omdat het mooi is om te zien hoe ze van me wegwandelt, even later blijft staan, even omkijkt met een guitige glimlach en dan met open armpjes komt aangewiebelt voor een knuffel. Hoe fantastisch ik het vind om haar mollige knuistje in mijn hand te voelen en haar de weg te laten bepalen. Om haar uitgestoken armpjes vast te nemen en haar heel dicht tegen me aan te drukken en samen een boomtak te laten zwiepen in de wind. Om haar op mijn arm te ztten en haar gezichtje tegen mijn gezicht te voelen en samen te kijken naar de horizon.  Om zo hard te genieten van haar gechielel en verwonderde geluidjes bij een nieuwe ontdekking. Om de steentjes die ze opraapt aan te nemen (en stiekem weer op de grond te gooien). Wat een mooi gelukje om samen de herfst te omhelzen!

Ik bedacht ook tijdens de wandeling dat ik veel rustiger ben de voorbije weken en er exponentieel meer mentale ruimte is voor allerlei zaken. Ik ben terug actief als vrijwilliger bij een advieslijn, ga gaan eten met vrienden, pik een filmpje mee, ga op dagtrip, op weekend,... Daar is ruimte én energie voor! Een paar maanden terug was er van dit alles gewoon geen sprake en was het eerder "overlevinsgmodus"; zien dat ik op de been bleef. Ik lag belachelijk vroeg in mijn bed gewoon omdat mijn energie op was. Dagelijks moest ik ontzettend veel pompen in mijn werk en de balans was (en is) nog steeds volledig zoek. Een bijna onhoudbare situatie. En ik zat ook nog in de schemerzone rond mijn kinderwens. Zeer uitputtende en slopende maanden zijn het geweest op mentaal vlak.  Gelukkig vond ik nog zeer veel sprankeltjes liefde en gestolen gelukjes in mijn privéleven en kon ik er ontzettend van genieten om met Roxanne bezig te zijn of sporadisch mijn vrienden es te zien. (Al vroeg dat laatste ook wel veel energie...)

Maar de knoop doorhakken en de behandeling starten heeft met heel veel deugd gedaan. Er is een golf van rust en vertrouwen over me heen gekomen. Ik heb de gekozen weg ingslaan en blijf deze ook vrolijk bewandelen. En ik wil van het utizicht kunnen genieten tijdens de wandeling :) Ik kan het werk heel goed loslaten en tijdens mijn werk ben ik ook veel rustiger en minder strijdvaardig. Wat een welkome afwisseling is denk ik voor mijn collega's. Maar al mijn energie wil ik nu pompen in mijn behandeling en daar is heel wat voor nodig. Maar het za uiteindelijk zo hard de moeite zijn!

Wat betreft het minder fijn nieuwtje... Donderdnacht ging ik naar het toilet om een plasje te maken in het donker en toen ik de een paar uur later opstond (ik spoel s'nachts niet door bij enkel pipi) zag ik dat er wat bloed aanwezig is. De hele dag door bleef het een beetje bloeden, niet hevig maar ook niet weinig. Dus deze ronde is het helaas niet gelukt vrees ik. Een vriendin trachtte me nog te troosten met het idee dat het misschien een innestelingsbloeding was maar daar ging ik al niet van uit. En nu, een paar dagen later, blijft het maar aanhouden. De regels zijn dus op gang aan het komen. NIet aan te doen.  Het was misschien ook wel heel zot geweest als het meteen was gelukt én met een cryo van een vorige poging. Het was al een long shot he :D Maar goed niet onmogelijk ook dus het proberen absoluut waard.
Ik heb er ook vrij rustig op gereageerd. Geen wervelwind van teleurstelling of verdriet, gewoon "och jammer..." en nu ben ik gewoon aan het afwachten tot donderdag. Mijn zwangerschapstest zal hoogstwaarschijnlijk onaangeroerd in de kast blijven liggen :) En ik zal nog even wat vaker bij Dr Decleer en zijn stokjescamera op bezoek moeten gaan. Wat moet dat moet :)

 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...