Blog

Sinterklaas kapoentje, gooi wat in mijn schoentje! - Testdag 8

MIjn lichaam is het al een heel week aan het aankondigen en toch moest ik deze ochtend een test doen. Het moest gewoon! Ik moest zeker weten dat ik niet zwanger was, ik moest die spierwitte test in handen hebben. Ik weet ook dat het een beetje onnozel is en dat het gewoon bevestigd wat ik al weet maar toch het MOEST!
Dus zo geschiedde, deze morgen plaste ik in een bekertje zodat ik een paar druppeltjes urine op dat witte staafje kon laten vallen en 5 minuten lang zenuwachtig over en weer kon drentelen, hopend op een mirakeltje. En toen ik na 5 minuten uiteraard geen 2e streep zag verschijnen was het helemaal ok. Nu was het zeker. En kon ik me er ook gewoon bij neerleggen dat het misschien voor een volgende keer is. Of misschien ook niet en dat het nog een paar maand zal duren. Maar iets in mij moest het zwart op wit, allé tis te zeggen wit op wit zien staan voor ik kon het loslaten. Heb er geen traan om gelaten en heb mij er ook niet slecht bij gevoeld. Uiteraard vind ik het jammer maar het was ook gewoon een bijna onmogelijke missie :) Maar hé helemaal onmogelijk was het niet dus die kans moest ook zeker worden gegrepen!

Het is wel een beetje een gek gevoel.. er is een heel pril beginnetje van een mensje teruggeplaatst dus er was wel "iets" en nu is er gewoon niets meer. Ik wil het niet groter maken dan het is maar ergens voelt het wel wat vreemd aan dat het beginnetje gewoon weg is nu. Opgelost in het niets. Alsof het nooit bestaan heeft.
Bij de IUI's had ik dat helemaal niet omdat er ook geen sprake was van "iets", dat was gewoon sperma injecteren en hopen op het beste. Maar daar is nooit iets uit ontstaan. Dat "beste" kwam maar niet en ik heb nooit geweten dat er een "ietsje" was (als dat er al ooit geweest is). Nu liggen de kaarten anders en is er echt wel een miniscuul piepklein beginnetje gemaakt en teruggeplaatst. Maar heeft het de kans niet gevonden om zich in te nestelen. Eigenlijk is het al weg nog voor het er echt was.
Misschien moet ik er allemaal niet zo uitgebreid bij stilstaan maar het doet wel wat met mij. Meer dan ik had gedacht. Het is op een ander niveau dat het mij raakt deze keer. Ik ben er niet het hart van in en er zijn zeker geen tranen of gevoelens van mislukking aan het rondwoelen. Maar het is toch een klein beetje afscheid nemen van dat ietsje dat nu een nietsje is. En ik vond het wel belangrijk om hier even wat woorden aan te geven. Meer niet :)

Nu is het wachten tot mijn regels effectief doorbreken. *zucht* Al de hele week is het zo een mini-beetje, te veel om zonder bescherming rond te lopen, te weinig om  de cup te gebruiken. Ieder toiletezoek is wel een kleine confrontatie met deze mislukte poging. Misschien ook daarom dat het niet als een shok kwam deze keer maar dat ik er gewoon beetje bij beetje aan gewend ben geraakt. Vervelend wel om zo te kwakkelen met m'n regels. Sinds de bevalling is dat toch allemaal een beetje in de war gestuurd. Normaal hadden ze vandaag dan moeten doorzetten maar hé wat dacht je? Natuurlijk gebeurde er vandaag lekker helemaal niets! Zelfs geen mini-beetje bloedverlies! Hopen maar dat het dan morgen wel begint want ik sta te popelen om een nieuwe afspraak te maken bij Dr Decleer en om het hele circus terug te laten optreden. Ik wil een tweede kindje!  <3

Lees meer

ROLLERCOASTER 8 -IVF/ICSI 2


Vandaag 7/12 zijn mijn regels dan toch doorgebroken (kon ook niet anders na die negatieve test) en dus kon ik bellen naar Decleer voor een afspraak om het hele proces terug in gang te steken. Ik mocht deze middag al langsgaan en toen ik dat te horen kreeg schoot ik in een lichte paniekreactie! Niet omdat ik twijfel of ik dit wel moet doen wel omdat ik er niet op voorbereid was om dan en daar met de billen bloot te gaan.En zeker niet op de 1e dag van mijn regels! Zag het echt niet zitten dat de dokter dan volledige vrijheid te geven down there... No way hozee!
Dus met knikkende knieën, een inlegkruisje en mijn moed in de schoenen stapte ik het dokterhuis binnen. Uiteraard moest eerst mijn bloed geprikt worden en daar maakte ik toch van de gelegenheid gebruik om even te vragen hoe dat nu juist zat met dat onderzoek vandaag... want dat ik het toch niet zijn fijn vond om op de eerste dag van mijn regels een intern onderzoek te hebben... De verpleegster keek me met een glimlach aan en drukte me op het hart dat ik nu gewoon bij de dokter moest voor een medicatieschema en dat er helemaal geen onderzoek zou plaatsvinden. Opgelucht haalde ik terug adem, oef!
Na even in de wachtkamer te hebben gezeten werd ik bij de dokter geroepen die me een medicatieschema gaf, een stevige handdruk en het kabinet terug uitleidde. Aan de balie kreeg ik mijn 2 Gonal F-pennen mee en ziezo, ronde 8 is van start gegaan!
Morgen mag ik nog een telefoontje verwachtten of ik al dan niet mag starten met mijn spuiten zetten en dan is het gewoon wachten en hopen dat ik veel eitjes kweek. Zeer veel eitjes :)  (Ik mag pas beginnen met spuiten zetten als een bepaald hormoon -totaal vergeten welk - onder een bepaalde waarde staat, anders heeft het geen zin om een poging te doen. Indien dat hormoon nog te veel aanwezig is zal ik wel voldoende mooie eitjes maken maar ik zal onmogelijk zwanger worden. Geen idee waarom, ook niet gevraagd want al die medische uitleg... daar blijft meestal niet veel van hangen :) Maar het belangrijkste is dat ik dus niet mag starten als die waarden nog te hoog staan.

19/12/2018
Het zijn hier zo ONTZETTEND drukke dagen/weken geweest... Het was echt gek! Heel veel gewerkt,weinig tijd voor mezelf en doodmoe thuiskomen. Dag na dag. Echt niet fijn eigenlijk! Maar goed, ook die dagen passeren en binnenkort ben ik 4 dagen thuis (wel met een familiefeest erbij *zucht*) dus kan ik even op adem komen.
Maar tussen alle drukte door moest ik ook nog heel vaak op controle naar Aalter. Voor echo's en bloedstalen a volonté! Mijn drukke schema werd dus gewoon NOG drukken en mijn stress-tolerantie duikelde de diepte in. Ik was/ben niet de meest aangename persoon in de omgang op dit moment heb ik de indruk. Vervelend voor mezelf én mijn omgeving. Het is niet te vergelijken met "Alice-de-5-koppige-utrogestan-draak" maar ik merk dat ik op de tippen van mijn tenen loop en er heel weinig moet gebeuren om mij van de wijs te brengen.
De controles waren steeds meer dan OK en ik maak duidelijk erg veel folikkels aan :) Hoera! Het is uiteraard afwachten hoeveel eicellen ik heb gemaakt maar ik mag stiekem toch hoopvol zijn op een mooi resultaat. En als ik op de omvang van mijn buik afga dan zullen het er veel zijn :D Echt, zo opgeblazen dat ik ben! Voel me soms zo een dikke pad... En ik ben al niet van de magerste. Pfffff.

Morgen wordt ik verwacht in het Jan Palfijn voor de pick-up! Spannend wel! Deze keer ga ik er helemaal alleen naartoe en ik besef opeens dat ik dat toch een beetje eenzaam vind. Het is een klein pijntje in mijn hart. Ik heb er zelf ook voor gekozen om niemand mee te vragen omdat ik al zoveel beroep doe op mijn vrienden om mij of mijn kleine trol op te vangen. En ik dacht dat ik het ook niet zo erg zou vinden om dat proces alleen te doorstaan. "Ik heb het allemaal al eens meegemaakt dus weet ik wel wat me te wachten staat" dacht ik vaak. Maar nu het echt zover is vind ik het toch jammer dat ik daar morgen alleen zal opduiken. Een alleenstaande-mama-ten-voeten-uit!
(Jawel, mijn dramaqueen gehalte is de hoogte ingeschoten :) )

Het is allemaal heel erg dubbel op dit moment. Het is zo een belangrijk traject en het vraagt zo ontzettend veel van mij maar aan de andere kant durven vrienden er ook niet te vaak naar vragen. Net omdat het ook zo beladen is en zo emotioneel belastend. Ik wil er niet heel de tijd over mekkeren en de zeurkous uithangen en ik denk dat mijn vrienden me het "leed" van steeds dezelfde vragen te beantwoorden willen besparen. Misschien willen we gewoon té goed voor elkaar zorgen <3

Het is een beetje chaos in mijn hoofd en in mijn hart... En ik ben vooral bang voor morgen denk ik. Neen, ik weet het zeker :)
Maar kome wat komt he!
Keep you posted!

Lees meer

PICK-UP - Rollercoaster 8

Deze ochtend werd ik dus om 10u verwacht in het ziekenhuis voor de pick-up. Helaas heb ik nacht gehad en ben ik dus al van 6u de veren, druk aan het werk met een lege maag. Ik moet nuchter blijven omdat ik onder volledige narcose ga, zeer vervelend om een stapel boterhammen te moeten smeren met een knorrende maag. Maar goed, het is gelukt en om 10u stond ik aan de dubbele deur van het IVF-centrum waar Ann me al opwachtte. (Eigenlijk was ze aan het wachten op een andere vrouw maar het was hoe dan ook een leuk weerzien :) )
Deze keer koos ik voor een gedeelde kamer, bij de vorige pick-up had ik graag een privékamer maar nu was dat niet meer nodig. Ik kreeg een bedje aan het raam toegewezen en mocht me installeren. Had mijn laptop meegenomenom wat verstrooiing te hebben en naar filmpjes te kunnen kijken. Goede zet Alice!

Ann kwam geregeld eens binnelopen voor een infuusje, papieren, middel tegen misselijkheid,... En ze vertelde dat ze nog vaak aan ons laatste gesprek moest denken, hier in de cafetaria van het ziekenhuis. Op de sterfdag van mijn vader was ik een kop koffie gaan halen beneden en op het zelfde moment stond zij daar ook aan te schuiven. Ze was nogal verwonderd om mij te zien want ik moest helemaal niet op controle komen die dag. Heb staan snotteren in haar armen en haar verteld over mijn papa die op sterven lag en dat het allemaal zo heftig was. Een mooi en intens warm moment. Fijn ook om te horen dat ze het nog weet en dat het ook wel indruk heeft nagelaten bij haar. Ik schrok er wel van toen ik de tranen voelde opwellen, maar vorige week was het 2 jaar geleden dat mijn papa gestorven is en het zijn wat lastige dagen. Onverwacht maar daarom niet abnormaal. Het is tenslotte een emotionele en toch wel spannende dag vandaag.

Rond 11u30 werd ik dan de gang nog eens doorgezwierd naar de punctieruimte waar ik mocht plaatsnemen op de stoel met de beentjes in de beugels. Mijn prachtig operatieschortje mocht ik strategisch tussen mijn benen plaatsen zodat de vrouwelijkheid nog een beetje bedekt bleef. Niet onaangenaam gezien het groot aantal personen die daar in de zaal rondcirkelden. Van schaamte is al lang geen sprake meer maar elegant kan het niet genoemd worden he om daar zo met de benen in de lucht te liggen ;)
De anesthesist werd erbij gehaald (dezelfde als de vorige keer) en ook daar kwetterde ik nog even kort mee tot het mondmaskertje werd geplaatst en de verdoving werd ingespoten. Alles tintelde in mijn gezicht en vanaf dan weet ik niets meer... Geen idee wat ze daar allemaal met mij hebben uitgehaald maar toen ik wakker werd was ik nog in de punctiezaal maar lag ik al op mijn bed. Ik was al goed wakker (denk ik) en begin alweer vrolijk te tetteren met de mensen die aanwezig zijn. He, jullie hebben mij naakt gezien dus er mag ook zeker en vast een conversatie vanaf :D
De laborante sprong in mijn oog en zij wist me te vertellen dat er 9 eicellen waren gevonden. *juij!* Ik vroeg haar of ze dan nu het sperma ging injecteren - Ja - en ik babbelde lustig verder "Alle seg, zo fijn als job kindjes mogen maken! Bedankt alvast he! En kies maar mooie zaadcellen uit, liefst met blauwe ogen ;)" Het was de anesthesist die me naar de kamer voerde en ook daar moest ik weer een babbeltje mee slaan. Ik was duidelijk goed wakker :D
Het is toch vaak leven in de brouwerij als ik ergens ben ¨*haha*

En nu ben ik aan het wachten tot ik ontslagen word uit het ziekenhuis. Beetje saai wel om hier zo te liggen en niks te doen. En honger te lijden vooral! Honger toeme toch! Maar nu kan het toch echt niet lang meer duren se. De verpleegster is al langs geweest om nog eens alles door te nemen en de shitload aan medicatie te overlopen. Ik mag weer aan de utrogestan *jakkes!* en aan de asaflow en aan de spierontspanners. Hoera! (Niet dus he!)
Bij de cryo-terugplaatsing moest ik geen medicatie nemen (wat was ik blij) omdat het toen in een natuurlijke cyclus was en mijn lichaam het spoor niet bijster was geraakt door spuiten vol hormonen. Nu moet ik het nog even "overnemen" en blijven hormonen toedienen om de slaagkansen te verhogen. Nadeel is wel dat de utrogestan mijn regels tegenhoudt dus ik ook niet lichtjes voorbereid kan worden op het falen van deze poging. MIjn regels zouden binnen een dikke week stillekesaan op gang komen als het niet gelukt is. Maar door die vieze utrogestan zal dat niet het geval zijn. Kak.
Aan de andere kant is het ook wel ergens geruststellend ofzo. Ik weet het niet goed maar hoezeer ik die medicatie ook verafschuw, de slaagkansen worden hierdoor wel hoger. En het vertouwen in mijn lijfje is niet bijzonder hoog in dit traject. Het is zeer dubbel gevoel die medicatie. Ik ga ze hoe dan ook gebruiken, wil elke kans optimaal benutten en neem er dan de nevenwerkingen wel bij.

Ben beetje zenuwachtig voor het telefoontje van morgen. Dan krijg ik te horen hoeveel eicellen er bevrucht zijn en hoeveel er waarschijnlijk zullen blijven doordelen. Bij de vorige poging had ik  6 eicellen en 2 daarvan zijn goed verder blijven delen (Eentje daarvan is nu mijn geweldige kleine trol <3) en ik weet dat ik toen een beetje teleurgesteld was over het aantal eicellen. Nu ben ik erg opgetogen, 9 stuks! Das 1/3e meer dan de vorige keer... hoplijk zit er een goed exemplaar bij. Of meer dan eentje ;) Want hoewel ik deze hele ingreep niet erg vind om door te maken wil ik er mijn hobby ook niet van maken ;)

Nagelbijtend spannend!

Lees meer

Blog

Wow...

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...
Lees meer

Update

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...
Lees meer

24/7 MOEDEREN *SLIK*

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...
Lees meer

Kraamweek - Horor, tranen, onzekerheden en ruzie

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...
Lees meer

Eerste ontmoeting Roxanne en Lars

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...
Lees meer

Bevalling nummer 3

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...
Lees meer

Aanloop naar bevalling nummer 3

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...
Lees meer

Laatste dagen... eindelijk!

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...
Lees meer

Roxanne veranderd van school :) !

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...
Lees meer

Egel is jarig <3

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...
Lees meer
Maak een gratis website Webnode