Het zijn erg spannende dagen nu (om nog maar eens in herhaling te vallen ;) ) maar mijn eicellen zijn geinjecteerd met een zaadcel en hopelijk delen ze nu vlijtig verder. Er moet keer op keer een wondertje gebeuren in dat petrischaaltje en  ik kan daar helemaal niets aan veranderen. Het is een echte afvalrace nu de komende dagen en daar ben ik me wel bewust van.

Vandaag gingen ze me bellen tussen 12 en 13u met de resultaten van de samensmelting en ook laten weten wanneer de terugplaatsing is, als er al een terugplaatsing is. De wijzers van de klok kropen voorbij! Mijn GSM is geen halve meter van mijn zijde geweken en mijn hart zat in mijn keel. Maar eindelijk rinkelde die verdomde telefoon dan toch om 12u52! De laborante van het IVF-labo wist me te vertellen dat ze "gisteren dus 9 eicellen gecollecteerd hadden en daarvan konden ze er 8 bevruchten en op dit moment zijn er 7 normaal aan het verderdelen." Ik kon een gat in de lucht springen van geluk! Wat een geweldig nieuws! Het voelt heel erg goed aan om zoveel eitjes te hebben die het goed doen.
Bij de poging van Roxanne had ik "slechts" 6 eicellen en maar 2 goede bevruchtingen. Dat was toen echt wel even een domper. Omdat het niet veel is he, 2 embryootjes, zeker niet bij een IVF-poging. De moed was me toen echt een beetje in de schoenen gezonken. Maar tegen alle verwachtingen in bleek het gewoon gelukt te zijn <3
Heel de dag loop ik al vrolijk rond en ben ik gelukkig. Het is heel fijn om te weten dat het misschien wel zal lukken. En dat ik zondag een terugplaatsing heb. NIeuwe ronde, nieuwe kansen he! Duimen maar dat er een goedje tussen zit.
Komaan embryootjes van me blijven delen!
 

Ik loop een beetje achter met het schrijven maar het is soms zo druk en chaotish in mijn leven!   Ik kom er maar niet om even achter de PC te zitten en mijn gedachten te ordenen. Terwijl het wel enorm deugd doet om even stil te staan en de zaken vast te pakken en te bewonderen. Want ik kan oprecht zeggen dat alles goed gaat en dat deze rollercoaster tot nu toe nog geen loopings heeft gemaakt ;)
Het was een heel gedoe om zondag zonder argwaan te wekken bij familie (opvang) en collega's (wissel) in het ziekenhuis te geraken. Ik ben er niet trots op maar het is gelukt met veel foefjes en leugentjes om bestwil om op tijd in het ziekenhuis te geraken (zonder dochter) en ook nog te gaan werken (de nacht ipv 8-14u), gelukkig maar! Het is wel zwaar om zo te goochelen met tijd en opvang. Maar goed laat ik daar maar niet over zagen :D
Zondag werd ik om 11u30 verwacht op het 8e en ik was een 5-tal minuutjes te laat en de schrik sloeg me al om het hart omdat ik een volledig lege wachtzaal zag! Ik ben iemand die heel stipt is en het vervelend vind om te laat te komen, ook al weet ik dat ik bij Dr Decleer altijd ruime speling heb. Maar vandaag leek dat aanvankelijk niet geval het te zijn gezien die lege wachtzaal! Maar de vrees bleek ongegrond want ik zat nog 40 minuten een oude Dag Allemaal uit te pluizen voor ik de gang door mocht lopen naar de kamertjes. Ik mocht in kamer 2 binnengaan (die met de gele stoel) maar toen ik de deur opendeed keek ik recht naar de opgetrokken benen van een vrouw! De vorige patiente was nog aan het wachten om zich aan te kleden na de TP of IUI en met rode kaakjes trok ik de deur weer gauw dicht! Genant! Na wat te staan en draaien en keren in dat gangetje (en de verpleegster verwittigd te hebben uiteraard) verscheen de vrouw in de aangeklede versie in het deurgat en ik wenste haar veel succes vlak voor ik het kamertje binnenging.
Algauw zat ik met de billen bloot op de stoel te wachten en een andere Dag Allemaal te doorbladeren, boeiend het leven van de BV's uit het jaar 2015! De verpleegster kwam binnen en murmelde iets van "1 en 2 en goede kwaliteit" en ik voelde mijn hart in elkaar krimpen. Even vreesde ik dat er van 7 eitjes maar 2 meer overbleven! In een paar seconden zakte ik even heel diep weg, ik zou zo het zo jammer gevonden hebben als er maar 2 een goede kans maakten. Omdat nogal een verwarrende indruk moet gegeven hebben verduidelijkde de verpleegster haar vraag: Of ik 1 of 2 embryo's wens terug te plaatsen? Er is eentje dat al een stadium verder is (dus al zoveel gedeeld dat het niet meer goed te tellen is) en de andere zijn allemaal 7 of 8 cellig dus dat is absoluut een goed resultaat. En ik mag er  wettelijk 2 laten terugplaatsen" Opgelucht haalde ik terug adem en antwoordde luid, duidelijk en overtuigd dat het er maar eentje moest zijn :) Dat een een tweeling absoluut niet in de planning staat en dat ik er liever een maandje langer over doe dan zwanger te zijn van een tweeling.
Heel leuk nieuws wel dat het zo een mooi exemplaar is die teruggeplaats wordt! Ik was/ben heel erg in mijn nopjes. Het is geen garantie, uiteraard niet, maar het is wel fijn om te weten dat het een goed embryootje is. Het brengt rust met zich mee en stiekem ook wel wat hoop maar dat wil ik niet te luid zeggen ;)

Dr Decleer kwam binnen en ik mocht weer in de meest elegante pose plaats nemen op de stoel. Het gaat toch echt nooit helemaal wennen vrees ik dat gevoel van zo geexposeerd te zijn. Zelfs niet na het hele traject al meerdere keren doorlopen te hebben... Het is en blijft een zeer "in your face" houding tegenover mensen die je niet kent. Je geeft letterlijk alles bloot en alle aandacht gaat ook naar je vrouwelijkheid. Ik probeer dat genante moment dan gewoon vol te keuvelen met een soort van woordkots maar het ongemakkelijke gevoel blijft wel. En ik weet dat de verpleegsters en dokter al lang niet meer opkijken van een vrouwlijkheid maar het is MIJN vrouwelijkheid waar ze zo ongegeneerd een blik op werpen.. En das niet zo fijn. Maar het kan nu eenmaal niet anders.
Die verdomde eendebek werd op zijn plaats geschoven en het buisje met mijn embryootje werd het kamertje binnengedragen, ik moest nog eens heel duidelijk mijn naam en geboortedatum zeggen voor het werd overhandigt aan Dr Decleer. Het was zo gepiept en ik mocht nog 10minuutjes blijven liggen, de Dag Allemaal was een welkome afleiding :)

En nu zijn we een paar dagen verder en ik probeer zo rustig mogelijk te blijven onder alles. Ik merk wel dat die vuile utrogestan weer bezit van mij aan het nemen is. Ik ben snibbig, kortaf, prikkelbaar,... En zo ontzettend moe! Echt ik slaap zoveel ik kan en nog is het niet genoeg. En honger! Ik snaai en ik smikkel alles wat binnen handbereik ligt. Vreselijk. En er is een nieuwe ozo leuke bijwerking opgetreden; Nare dromen! Ik droom de vreemdste zaken de laatste dagen, heel vies soms, heel levendig ook. Zodat als ik wakker wordt even moet beseffen dat ik in mijn bed, in mijn kamer lig en dat het allemaal niet is gebeurt. Heel vreemd!

Ik mocht vandaag ook bellen om te horen of er embryootjes zijn die geschikt zijn om in te vriezen. Met een klein hartje toch wel naar het IVF-centrum gebeld want ik was toch een beetje bang om te horen te krijgen dat het niet gelukt was. En dat de andere 6 het niet hebben overleefd. Na een veel te lang getokkel (in mijn beleving he!) op de PC kwam het verlossende antwoord: 3 cryo's! 2 op dag 5 en 1 op dag 6 ingevroren. Een mooi resultaat dus! Zo fijn! Zo blij! Een hele opluchting, dat zijn in theorie nog 3 kansen zonder de hele circusvoorstelling door te moeten. Hoera!
En Dr Decleer belde me daarnet om te laten weten dat mijn bloedwaarden perfect zijn en ik dus niets moet veranderen aan mijn medicatie.

Allemaal positieve, hoopvolle berichten.
"When nothing is sure everything is possible"
<3

Ik ben mezelf weer even kwijt door de medicatie. Ik merk gewoon dat ik een bromtol ben, kribbig; slechtgezind, kort van stof én van lontje... Het is enorm lastig voor mezelf en helaas ook voor mijn omgeving. Ik heb het gevoel een donderwolk te zijn die rondzweeft en iedereen met argusogen bekijkt.
Zeker op mijn werk gaat het heel moelijk. Het is op zich al een opgave om te gaan werken (echt, ik ben het zooooooo ontzettend beu allemaal!) maar nu met die utrogestan er nog es bij... tis echt een feestje!
Ik doe mijn best om er vat op te krijgen en om niet uit mijn dak te gaan maar de enige andere optie die ik dan heb is zoveel mogelijk gelatenheid tonen. Niet reageren. Weggaan. Negeren van gedrag. Ook niet de manier om goed in het werkveld te staan maar er is op dit moment bijna geen tussenweg. Echt heel erg kak! Maar ben nog niet uit mijn krammen geschoten of heel erg kwaad geworden. Ik let er echt heel hard op om dat ten allen tijde te vermijden. Ik ga weg, ik neem een time-out. Even afkoelen, even tot mezelf komen en dan vol goede moed er weer tegenaan.

De stress neemt ook wel toe... vrijdag weet ik of deze rond succesvol is geweest of niet. En hoewel ik er niet al te veel mee bezig tracht te zijn en heel veel afleiding zoek beheerst het toch meer dan ik wil toegeven mijn gedachten. Ik hoop zo dat het is gelukt en de woorden van de verpleegster blijven ook maar door mijn hoofd malen :"Je hebt een goede kans he nu, met zo een goed embryo" Ik  weet dat ik daar geen hoop op mag vestigen en dat het gewoon een kansspel is, een magisch momentje dat moet plaatsvinden en dat niemand kan voorspellen wanneer en of het gaat lukken. Goed embryo of niet... er is geen garantie.
En ik ben best wel zenuwachtig voor de test te doen  vrijdag.
Als het negatief is dan begint het hele circus gewoon van voor af aan. En ik ben nu al zo moe en zo op... Ik weet het, het is de enige weg die ik kan afleggen voor nog zo een geweldig kind te krijgen als Rox maar potverdikke... Het is toch echt heel zwaar! Ik zie heel erg op tegen het traject nog eens af te leggen. Maar er zit niets anders op he :)

Ik ben mezelf even kwijt en das vervelend. Ik hoop dat ik snel terug gewoon de vrolijke opgewekte -zwangere - Alice mag zijn :D
Das zoveel leuker!!!!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...