Toen ik deze ochtend naar het toilet gaan spotte ik in het inlegkruisje een lichtroze waas... "Niet zwanger. Niet gelukt. Geen mini-baby in de buik" was het eerste dat door mijn hoofd schoot. Het bracht me even van de wijs, vooral omdat het een dag voor mijn NOD Is én mijn regels dwars door de utrogestan heen gestart zijn. Normaal moet ik die vieze bolletjes 4 dagen laten uitwerken voor mijn regels op gang komen, en nu lijkt niets ze tegen te houden.

Doorheen de ochtend werd het bloedverlies lichtjes erger en was ik zeker dat het een njet was. Ik liet het weten aan een vriendin die nogal betrokken is en heel erg meeleeft in dit hele avontuur (zelf is ze nu 6 maand zwanger, gewoon op de leuke natuurlijke manier, juij!) en die was onuitstaanbaar positief :D Zelf heeft ze een innestelingsbloeding gehad die ze had verward met haar regels en nu opperde ze ook de piste van een innestelingsbloeding. Maar ik wist gewoon dat het foute boel was. En dat het gewoon niet gelukt is, ondanks dat geweldige embryo en die goede waarden. Weinig aan te doen natuurlijk.
Voor alle zekerheid heb ik toch nog een zwangerschapstest gedaan, gewoon om het echt zeker te weten, en mijn hart ging als een razende tekeer toen ik de badkamer binnenliep om de uitslag te bekijken. Ik zag van ver een felroze "iets" en even, heel even, dacht ik dat het misschien toch gelukt was.. maar neen dus... Het was gewoon de controlestreep die schitterede en felroze was. De effectieve test-kant was spierwit. Geen baby in de maak dus.

Twas wel even een opdoffer om te verwerken. 12 dagen lang schipper ik wat tussen hoop, verlangen enerzijds en realisme anderzijds. Het is een kansspel en er zijn gewoon geen garanties. Je kan nog zo de meest perfecte omgeving creeêren, je hebt echt een dosis geluk nodig! Ergens probeer ik me wel voor te bereiden om die spierwitte test en toen ik deze ochtend die rozige vlek zag wist ik natuurlijk wel dat het mislukt was. Maar toch... ik moet dat even laten bezinken en aanvaarden. Het is niet "ok en weer verder". Het is "ok...Das echt kak! Ik had het zo gehoopt... het was zo leuk geweest. Je bent zo welkom kleintje! Ik had je al in mijn gedachten omarmd. Verdomme... alles begint opnieuw. En ik heb daar zo geen goesting in! Oh ik ben zo kwaad en verdrietig tegelijk. Kak! Maar goed, er zit niets anders op dan door te gaan he. Misschien lukt het de volgende keer wel. Je hebt nog kansen Alice. Niet wanhopen. Komaan meid, ga ervoor. Hoofd omhoog, borst vooruit en shouders recht. Ronde 3... here we come!"  (maar dan uitgespreid over een paar uur ;) )

Ondertussen heb ik me al genesteld in het idee dat ik terug een een ritje zal maken in deze rollercoaster en dat ik er niet van  zal genieten maar dat het hopelijk wel een mooie eindbestemming heeft deze keer. :)

 

Ik kreeg van de mutti voor nieuwjaar een speciale agenda, de "purpuz-planner" en das een agenda ontworpen om doelen te bereiken in haalbare stappen. Een heel leuk ding om mee aan de slag te gaan en ik vind het ook echt een fijn kado! De eerste stap is een mind-map maken om je leven "nu" in kaart te brengen en dan ook te noteren hoe jij jouw toekomst ziet, hoe alle dingen in het "nu" er binnen 3 jaar zouden kunnen uitzien. Het was heel verhelderend maar ook bijzonder confronterend...
Ik heb het gevoel dat mijn leven op dit moment gewoon volledig op pauze staat en om vooruit te kunnen een zwangerschap nodig is. Misschien stel ik het nu te cru en is mijn gezichtsveld heel erg vernauwd maar de grootste bron van ergernis, verliespost van energie en reden dat ik me vaak ongelukkig voel is mijn werk!
Mijn work-life-balance is volledig ontwricht, ik heb te weinig tijd voor mijn dochter, moet goochelen met tijd om vrienden te zien, het is springen-vliegen-hopsen-dansen en dan nog alles maar half doen, de puzzel die elke maand moet gemaakt worden om Roxanne op te vangen is hels, de stress die met mijn werk te maken heeft is torenhoog,... Maar nu veranderen van job is gewoon geen optie. Of toch geen optie die ik serieus overweeg want het brengt alleen maar nadelen met zich mee.  Dus ergens leeft het gevoel dat een zwangerschap zowat de enige "uitweg" is op dit moment en net dat lukt niet. (Ik moet niet wanhopen ik weet het, het is nog maar ronde 2!) Maar het is toch een opdoffer om te verwerken. Nog een maand langer ploeteren. Nog een maand langer het hele circus. Nog een maand langer wachten op dat wonder. Nog een maand langer doorgaan zonder garantie. Nog een maand langer vechten tegen de stress. Nog een maand langer de confrontatie aangaan met mijn werk en alles wat er mee samenhangt. Het is zo vermoeiend!
Ik ben normaal gezien niet de vrouw die zo bij de pakken gaat neerzitten en in de slachtofferrol kruipt. Het is heel bizar om nu zo een afwachtende houding aan te "moeten" nemen. Het druist in tegen wie ik normaal ben en dat is ontzettend frustrerend. Ik weet hoe ik mezelf en mijn leven terug op de rails kan krijgen. Hoe ik terug wat meer balans kan vinden. Hoe ik die donkere wolk die met me meedrijft kan laten verdwijnen; VAN WERK VERANDEREN! Maar das nu het enige dat ik niet kan doen... Het is gewoon echt niet slim om nu te veranderen van job. De voordelen die zwanger zijn in mijn huidig werk met zich meebrengen wegen nu even niet op tegen de moeite die het me dagdagelijks kost om te gaan werken. Ik ben een jaar betaald thuis, bijna geen loonverlies en kan dan op mijn gemakje uitkijken naar ander werk. Dat is de drijfveer van waarom ik het al zolang uithoud. Ik heb lang getwijfeld over een 2e kind en ook al die tijd ben ik blijven knokken op mijn werk, net omdat die voordelen zo gigantisch zijn. Ik heb niet 9 jaar keihard gewerkt in alle mogelijke uren en op alle denkbare dagen om er de vruchten niet van te kunnen plukken.
Maar ergens voelt het ook zo verkeerd aan om te wachten op die zwangerschap. Nu staat of valt alles daarmee en das absoluut geen leuk gevoel. Ik heb graag controle over de dingen (voor moest dat nog niet duidelijk zijn ;) ) en nu moet ik opnieuw de controle lossen hopen dat het lukt. Dat er een embryo zich wil innestelen en verder groeien. Hopen dat ik zwanger wordt. Hopen dat het snel gebeurt. Er zit een druk op die er niet zou op moeten zitten.
ik heb het gevoel dat ik op dit moment gewoon vast zit. Ik kan niet voorruit, ik kan niet achteruit.. Ik moet blijven zitten waar ik zit (want laten we duidelijk zijn, ik sta al heel lang niet meer recht als het op mijn werk aankomt) en hopen dat er een wonder gebeurt. Letterlijk dan ;)  Ik moet NU de juiste rationele keuzes maken en de enige juiste keuze is doorbijten om mezelf en mijn kind(eren) niet in de miserie te steken. Financieel moet ik dit gezin draaiende zien te houden en daar is een job essentieel voor :) Nu veranderen is een spong in het heel diepe nemen zonder veiligheid in te hebben gebouwd. Dat gaat nu niet. Dat is een optie die ik zelfs niet hoef te onderzoeken. Maar het wringt heel erg tegen om zo gelaten en zo niet-Alice te reageren. Om zo teneergeslagen te zijn en niets te willen veranderen aan de situatie op korte termijn. Want het is geen kwestie van niet kunnen, het is echt van niet willen. Ik wil niet van werk veranderen. Ik wil geen zekerheid opgeven. Ik wil die sprong in het duister niet wagen. Alle wegen liggen open en toch wil ik ervoor kiezen om dit pad in de mist te blijven volgen.
Soms voel ik me zo dom... De koppige domkop die tegen wil en dank voortploetert.
Hopen maar dat het de juiste weg en dat ik binnen paar maand kan zeggen dat het wél de juiste beslissing was om mijn koppigheid hier voor aan te wenden. *fingers crossed*

Roxanne groeit als kool en lijkt iedere dag een beetje te veranderen! Het is echt gek :)
Mevrouwtje begint nu ook hier en daar echte woorden te gebruiken en ze oefent met veel volharding om nieuwe woorden te zeggen. Haar favorieten zijn nu: Kijk -Kijken - Bumba! - Poesje - Mama - Auauauto. Superschatttig! Echt zo leuk om daar getuige van te mogen zijn en om die ontwikkeling te mogen meemaken. Opeens komt er uit dat lief klein mondje echte woorden! Zo ineens. Van de ene moment op de andere... Het is gewoon echt heel wonderlijk. Voel me soms zo een wandelend cliché ;) Maar ik vind het "hebben" van Roxanne zo fantastisch en zo mooi... Ze heeft mijn leven echt helemaal ondersteboven gezet maar ook zoveel mooier en rijker gemaakt. Ik geniet zo van die schaterlach, die knorrende geluidjes, die glinstering in haar ogen, die kapoenerij die er vanaf spat, haar uitgestoken handjes, haar hoofdje begraven in mijn nek,... Het is zo mooi! Er is zoveel liefde. Het ontroerd me soms echt, gewoon naar haar kijken kan al genoeg zijn om een traan weg te pinken. Ik ben zo ontzettend blij met haar!

Maar soms... soms ben ik ook een beetje minder blij met haar ;) Naast dat schattige taaltje en die superknoddige stapjes die zet en dat kleine wiebelkontje dat voor je uit waggelt en die knoddiewoddie knuistjes en die prachtige blauwe kijkers van haar kan ze het ook enorm "uithangen" de laatse 2 weken. Voor het minste beginnen jengelen, doordreunen als ze haar zin niet krijgt, zeer theatraal beginnen wenen als iets niet meteen lukt of als ze iets niet mag, haar op de grond gooien en keihard beginnen wenen... En ik? Ik sta er bij en ik kijk er naar en denk "Dat beloofd... je bent nu  16 maand, normaal is dit pas rond de 2jaar... Maak je borst maar al nat Alice" en probeer ondertussen wat verontschudligende en liefdevolle blikken te werpen naar de mensen in omgeving. Want de kleine trol doet dit niet enkel thuis, neen, ook in het openbaar maakt ze van die scenes. En dan is het wachten tot het overgaat en ze beslist om mee te komen of toch zelf ingrijpen. Geen makkelijke afweging soms want ik wil dit gedrag zeker niet in stand houden en op geen enkele manier wil ik hier "positieve" aandacht aan geven.

Vorige week waren we samen in de GB om nog snel even wat inkopen te doen, de kleine lieve trol dribbelt dat vrolijk rond in de gangen en gaat volop op ontdekking met mij in haar kielzog. Veelal is ze helemaal verrukt als ze in de rayon van de dierenvoeding aankomt want dan zeult ze met blikken hondenvoer en pakjes kattenkorrels rond onder luide kreetjes. (Roxanne is helemaal WILD van beestjes!) die ik dan moet proberen te ontfutselen en terug op zijn plaats te zetten (Haja, geen huisdieren hier).Soms ontsnapt ze ook even en dan moet ik gewoon de oren spitsen en luisteren waar ik haar verwonderde geluidjes vandaarn hoor komen. Ik maak ook van die momenten gebruik om "verboden" voedingswaren in mijn handtas te stoppen zodat ze die niet te zien krijgt. Een zeer verboden product is bananen... Ze is daar echt verzot op En vanaf dat ze ziet wil ze die opeten. Zonder pardon. Nogal een moeilijk fruitje om zo los in de winkel al te laten verorberen dus ik koop dat "in den duik". Zo ook die dag in de GB. Bananen in de handtas, boodschappen in het karretje en Rox ergens rond mij aan het cirkelen, met dé vondst van de dag: Een doosje bio-eitjes met een echte kip erop! Zo fier als een gieter hield ze dat doosje vast (ik was eerder wat ongerust dan blij maar goed dat geheel ter zijde) en ik begon alle boodschappen netjes op de band te leggen. Toen ik dacht dat ze heel erg diep verzonken was in een conversatie met de kip op het eierdoosje waagde ik het om de bananen uit mijn tas te vissen en die op de band te leggen...In een mum van tijd had ze die kromme gele dingen gespot en begon ze heel hard te huilen en wijzen en te krijsen. Gelukkig had ik de eitjes al in veiligheid gebracht toen mevrouwtje besloot zich op de grond te werpen en daar nog harder en nog hartverscheurender te beginnen huilen... En dan sta ik daar met licht blozende kaakjes en een glimlachje rond te lippen hopen op wat begrip. Ik probeer niet op dit gedrag in te gaan en vertel aan Roxanne dat ik weet dat ze heel graag een banaantje wil maar dat mama ze EERST moet betalen en dat ze ze dan een stukje krijgt. Maar nu niet en dat huilen en zich op de grond gooien niet helpt. Ik blijf die boodschap maar herhalen en de trollemie blijft krijsen... Prachtige duo zijn we :D  Tot ik de bananen (en de rest utieraard) heb afgerekend en ik haar stukje kan geven, dan zijn de tranen weg en is ze weer haar lieve schattige zelve. In een vingerknip. V-R-E-S-E-L-I-J-K!
En zo zijn er de afgelopen weken al een aantal scenes geweest waarbij we allebei met rode gezichtjes staan, ik van de "schaamte" en zij van het huilen/kwaadheid. Topmomenten ;) Ik schaam mij uiteraard niet voor dit gedrag, het is een fase waar we door moeten en iedereen weet dat ook maar als het zich voordoet dan voel ik de wangen toch wel gloeien. Het is een heel openlijke beoordeling van de buitenwereld die je dan krijgt. En het komt erop aan om dan rustig te blijven en te handelen zoals ik wil handelen; Met respect voor de gevoelens en wensen van mijn kleine meisje maar ook, en zeker niet minder belangrijk, met respect voor afspraken, regels en het groter kader waarin er gefunctioneerd moet worden.
Ik vind het niet altijd gemakkelijk om te beslissen om toch in te grijpen en haar van de grond te plukken en op de arm te pakken. Want soms is het ook gewoon dat, dat ze "getroost" wil worden omdat ik haar iets heb verboden (neen die knuffel/doos hondenvoer/fles shampoo kriig je niet of  we gaan die kant op in plaats van de kant waar jij met alle geweld naar toe wil of als ik een steentje/kauwgom van op de stoep/ zwerfvuil uit haar knuistje peuter) en ze op dat verbod keihard begint te krijsen en zich op de grond gooit en dan opgepakt en geknuffeld wil worden. Ik maak die beslissing dan maar gewoon op basis van gevoel (zoals ik de meeste van mijn beslissingen maak ;) ) en hoop op het beste.
Maar als er zoiets bestaat als dreumes-puberteit dat zit mijn kleine lieve trol er toch echt middenin! :)
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...