Het loopt hiet allemaal even niet van een leien dakje, meer zelfs.. Het is hiet even een gigantische puinhoop in mijn hoofd en in mijn leven. Problemen op/met het werk zorgen ervoor dat ik de zaken niet meer op orde krijg en alles maar blijft aanmodderen. Ik ben moe, op, leeg... en toch moet ik blijven geven en blijven presteren. En tussen die helse drukte en de zware last van aan de slag te kunnen/mogen blijven door pendel ik naar Aalter voor onderzoekjes en echo's en medicatieschema's. Geweldig! 
De moed is me hier al meer dan eens in de schoenen gezakt maar de wens voor een tweede kindje, het verlangen naar het vervolledigen van mijn gezin is té sterk. Ik weet soms zelf niet goed waar ik de kracht en de energie vandaan blijf halen om door te gaan. Om keer op keer de moed te vinden om er opnieuw tegenaan te gaan. Dit traject is bijzonder uitputtend, zelfs zonder dikke miserie op het werk, en ik voel hoeveel het allemaal van mij vraagt. Af en toe komt het echt op scherp te staan en heb ik zin om het gewoon allemaal af te blazen. Geen controles meer. Geen echo's. Geen rondwroetende camera. Geen baby! Ik ben het zo moe en zo beu allemaal. Het geregel en het geschuif met agenda's en afspraken. Het steeds weer goochelen met uitlegjes en tijd om toch maar mijn afspraken na te komen zonder argwaan te wekken. Het eindeloos over en weer gesleur van Roxanne. Ik heb het gevoel dat ik niet de mama ben die ik wil zin voor mijn kleine lieve trol. Het is zelfs meer dan een gevoel het is een weten. Ik WEET dat ik niet de mama ben die ik wil zijn op dit moment maar ik sta onder een ontzettend grote druk rond werk en dat brengt zo verschrikkelijk veel stress en onzekerheid met zich mee... En daarbovenop nog eens de behandeling en de immense stress die daarbij komt komt kijken. Soms voel ik me echt een speelbal, een stuiterend voorwerp dat alle kanten gaat en overal maar tegen knotst. Mooi mooi mooi.

Maar goed, ronde 3 voor baby 2 is van start gegaan met zoals gewoonlijk een resem onderzoekjes en bloedafnames. Er zijn momenten geweest dat ik om 7u in Aalter moest staan en reeds om 7u10 terug in mijn auto zat op weg naar huis. Op weg naar mijn en Roxanne haar bed. Op zich helemaal geweldig he, geen tijd verspillen in de wachtzaal en met de vingers draaien. Maar net heel vlotjes aan de beurt komen en snel alles afhandelen. Maar moet dat op zo een onmenselijk vroeg  uur?  Dat ik zo vroeg uit de veren moet dat is nog het minste maar dat ik mijn lieve kleine trol uit haar slaap moet halen om die in een veel te koude autostoel te proppen en naar Aalter mee te pakken wringt heel erg. Ik voel me daar niet goed bij en daar kan ik niets aan veranderen. Het is echt een beetje kiezen tussen twee kwaden: Roxanne de avond ervoor "wegdoen" en laten logeren bij iemand of haar meepakken op een veel te vroeg uur.  Ik maak het allemaal erger in mijn hoofd dan het is denk ik maar op dit moment is helder en rationeel nadenken niet echt iets waartoe ik goed in staat ben. Integendeel ;)

Het is wel altijd leuk om te horen dat alles er perfect uitziet en dat het lijf doet wat het moet doen! Mooi ei, goed baarmoederslijmvlies, mooie regelmatige cyclus... Hoopgevende signalen toch wel. Dat waren de voorbije 2 rondes ook maar ik probeer positief te blijven en alle fijne berichten vast te houden. De hormonenwinkel heb ik wel weer geplunderd en ik moet terug aan de utrogestan (vanaf vandaag zelfs al! Voor een optimaal klimaat te creeëren) en, 3 pregnylshots zetten. tijdens de behandeling. Ik heb mijn eerste al gezet om mijn eisprong op gang te trekken en de 2 volgende zijn voor na de terugplaatsing. Iets waar ik de vorige reeks behandelingen ook al huiverigachtig tegenover stond omdat het een vals-positief resultaat kan geven bij een thuis-test en ik daar echt onnozel van wordt. Dus ik ga nog even heel goed moeten opzoeken wanneer pregnyl uit je lichaam is en wanneer ik die spuit dus best zet (of net niet). 
Het spelletje in mijn hoofd begint weer... Het geping-pong van mijn gedachten en het zoeken naar vertrouwen in de dokter en mijn lichaam. Het vraagt weer allemaal zo ontzettend veel en ik voel elke dag weer mijn draagkracht een tikkeltje afnemen. (Ben vandaag ook gewoon wat negatief ingesteld vrees ik). Ik wil zo graag vertrouwen hebben in mijn lichaam en dat het zal doen wat het moet doen... Maaar tot nu toe is het moeilijk om dat vertrouwen op te bouwen want mijn lijf doet NIET wat het moet doen! Ondanks 2 "zeer mooie emrbyo's" is het niet gelukt om zwanger te worden. De ietsjes zijn telkens weer op nietsjes uitgedraait en ik heb het er toch lastiger mee dan ik aanvankelijk had gedacht. Het is opbouwen naar een hoogtepunt van hoop om dan in vrije val tegen de grond te smakken als mijn regels op gang komen. En ik ben nu opnieuw bezig met instappen in deze zotte rollercoaster, op zoek naar houvast de komende weken en naar rust. Kalmte zal mij redden ;)
Nu donderdag, 24 januari, sluiten de beugels zich en wordt het karretje opgetakeld, klaar voor een helse rit van 10 dagen tot de test (of tot mijn regels doorbreken). Hoera! Ik hoop zo dat het spreekwoord "3e keer goede keer" van kracht mag zijn... Je bent zo welkom kleintje! Je bent zo ontzettend welkom <3

In mijn vorig schrijfsel ging er erg veel aandacht naar de energie die mijn werk opeist en naar de bijna onhoudbaarheid van de situatie. De stress werd me echt teveel en het ging echt echt echt niet goed. Het was echt zoeken naar energie en een manier om te blijven glimlachen, om te blijven mijn begeleidingswerk naar behoren uit te voeren. Met letterlijk de moed der wanhoop maar he ik slaagde er wel in om met de glimlach (al was ie soms zuur) te gaan werken. Ik ga hier niet uitwijden over wat er allemaal gaande was en hoe de zaken allemaal geevolueerd zijn, dat heeft toch niet echt veel zin. Maar maandag was het de apotheose van een maandelang gevecht... Ik ben maandag onstlagen met onmiddellijke ingang en een opzeggingsvergoeding comform de wet. En dat is goed zo. Er is instant een hele grote rust over mij heen gekomen en ik neem vrede met de situatie. Het heeft me zeker niet onderuit gehaald of aan het wankelen gebracht. Alles is zeer netjes en "by the book" afgehandeld. Ondanks het een klap is om te horen dat je wordt onstlagen heeft dit ook zeer veel mooie kanten. De strijd is ten einde en ik kan me nu focussen
op de toekomst. En die ziet er hoe dan ook erg mooi uit! Daar geloof ik in, daar ben ik rostvast van overtuigd.

Er zijn nu wel veel vragen rond de behandeling en hoe ik dat allemaal moet rijmen met de zoektocht naar nieuw werk.  Daar ga ik me de komende periode eens over buigen en goed informeren. Het is belangrijk dat ik aan de slag kan gaan en zo de band met het werkveld blijf behouden. Maar ik wil mijn baby-plan niet on hold zetten. Ik zal dus creatief moeten zijn en een manier zoeken om dicht bij mezelf te blijven enerzijds en anderzijds mijn jobkansen niet in het gedrang brengen. Het zal even zoeken zijn maar ook dat gaat me wel lukken.

Morgen is het terugplaatsing van een cryo en op 2 (of 3 februari) weet ik daar de uitslag van. Ik hoop echt dat het dit keer een goede ronde is en dat mijn lijf doet wat het moet doen. De stress rond mijn werk is alvast weggevallen en in geloof wel dat het een belangrijke factor is geweest. Ik had ontzettend veel stress en mijn lichaam was gespannen en geforceerd. NIet meteen een warme vriendelijke omgeving voor een embryo. Dus wie weet heeft dit alles een mooi einde en betekend het een prachtig nieuw begin!
Het gaat raar doen om thuis te zitten tijdens de wachtweken en geen vooruitzicht te hebben in de letterlijke zin van het woord. Maar ik heb besloten om mezelf een maand vakantie te geven en leuke dingen te doen (musea bezoeken, gaan eten met vrienden, daguitstapjes, koffiemomentjes, ...) en ontzettend veel ga rusten. Echt op krachten komen en de stress uit mijn lijf laten vloeien. Echt vakantie! En met wat geluk kan ik nog wat klusjes hier in huis opknappen die al veel te lang blijven liggen zijn. Roxanne gaat naar de creche zoals afgesproken en ik heb dan ook tijd en ruimte voor mezelf. Ik ga het proberen te zien als een kadootje van de werkgever. En er het aller-aller-allerbeste van te maken!

The future is bright and golden!

Gister was het dan zover, de terugplaatsing van een van mijn eskimootjes :) Toch echt allemaal heeeeeeel spannend allemaal, ik ga het zo ironisch vinden als het uitgerekend nu wel lukt! Uiteraard ga ik ook door het dolle heen zijn en verward en bang en gelukkig en blij en bezorgd... alles door elkaar :) Maar hoe we dat dan aanpakken rond werkgebied dat zien we dan wel weer. Interimjobs, tijdelijke contracten, niet werken,.... ik moet het nog eens onderzoeken hoe dit dan in elkaar zit. Zorgen voor morgen (of maandag, morgen ist weekend!)

Maar de terugplaatsing dus! Ik moest om 10u45 in het Jan Palfijn zijn en na een helse ochtend met Roxanne (kiezen die doorbreken, ik die een beetje zenuwachtig ben, dreumespuberteit) waaide ik om 10u44 het IVF-centrum binnen waar Josephine mij met de glimlach stond op te wachten. Die veel te lange gang doorgedribbeld en plaatsgenomen in het kamertje met de gele stoel. Daar uiteraard alle onderkledij netjes uitgedaan en nog snel even met intiem doekje de vrouwelijkheid een opfrisbeurt gegeven. Ik moet die lelijke utrogestanbollen weer gebruiken en de smurrie die dat met zich meebrengt is echt smerig! Ik weet wel dat Dr Decleer daar al lang gewend aan is en daar zeker geen aanstoot aan neemt maar IK vind het belangrijk dat het proper is en netjes. En dan was het wachten... een kleine 40 minuten zat ik daar in dat kamertje, Josephiene kwam af en toe eens binnenwandelen voor een babbeltje en dat was wel fijn. Het hielp om de tijd wat te doden en de stress wat naar beneden te halen.

Tenslotte kwam de dokter binnen en de benen mochte in de beugels. Altijd een vreselijk moment... ik voel me dan zo tentoongesteld. Het gaat nooit wennen en dan die vreselijke eendebek die op zijn plaats wordt gezet en vastgedraaid beikes! Ik voelde weer die scherpe pijn tot in mijn tenen trekken. Afschuwelijk! En dan is het wachten tot het labo mijn embryo komt brengen. Josephiene ging even checken (omdat het toch een beetje lang duurde) en ze kwam terug binnen om te zeggen dat ze het embryo "aan het laden waren en dat het goed afgeschoten kon worden" , een heel grappige opmerking waar ik echt om moest lachen maar dat was absoluut onaangenaam met een eendebek down there! Zeker niet voor herhaling vatbaar zo een lachstuip met een metalen voorwerp in de vrouwelijkheid vastgezet. Bah!
Het labo-vrouwtje volgde snel en ik moest nog maar eens mijn naam, voornaam en geboortedatum zeggen opdat ze zeker de juiste embryo zouden afvuren. Dat gezegd zijnde werd het buisje overhandigt aan Dr Decleer die wat rommelde tussen mijn benen en tenslotte de eenbek losschroefde en weghaalde. Ilk moest nog een paar minuutjes blijven liggen. Josephien bood me nog een doekje aan voor over mijn benen maar ik antwoordde laconiek dat iedereen toch alles al gezien had dus dat zo een doekje echt niet nodig was :D
Met gestrekte armen (ahja ik lig op mijn rug) las ik het verhaal van Martine Jonkheere en haar come back in familie (duidelijk een oud boekje) en voor ik wist stond Josephien terug in mijn kamertje, die even moet lachen door mijn leeshouding en mocht ik me aankleden en naar huis vertrekken.

Dit is het 3e "ietsje" dat wordt teruggeplaatst op evenveel maanden tijd... ik hoop oprecht dat "ietsje" geen "nietsje" wordt maar een volwaardig "Iets" waar ik nu al stiekem een heel klein beetje van houd <3
Op eigen initatief (en na wat opzoekingswerk) slik ik nu ook 1x/dag een asaflow (bloedverdunner, kreeg ik ook voorgeschreven na mijn verse IVF/ICSI) opdat dit de innesteling eventueel zou kunnen bevorderen,houd ik mijn voeten angstvallig warm (ook dat kan eventueel invloed hebben) met dikke sokken en een warmwaterkruik en ook de koffie de komende dagen van het menu geschrapt. Ik ben stilletjesaan weer in de mindset aan het geraken dat ik alles uit de kast wil te halen om dit te doen slagen. En dat ik ook de huis-tuin-keuken-middeltjes wil proberen. Baad het niet dan schaad het niet. Ik wil nu gewoon even alles op alles zetten en dan zien we wel weer verder. Ik hoop gewoon dat ht snel lukt. Het zou heel fijn zijn om een "ietsje" te hebben. Je bent zo welkom lieverd!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...