Het telefoontje met de verpleegster was eerder frustrerend dan verhelderend. Toen ik bleef aandringen om zondag (dag 10 van mijn "normale" cyclus) een eerste echo te krijgen wou ze overleggen met de dokter maar ze had er weinig goede hoop op want "het heeft toch geen zin, er zal nog niks te zien zijn. Ook al trachtte ik met handen en voeten uit te leggen dat ik mijn lijf ken en de vorige cyclus het ook al op het randje was en dan waren mijn regels "maar" 4 dagen later doorgekomen dan normaal voorzien. Ze wou een overleg met de dokter. Een uurtje later belde ze terug om te melden dat ik moest wachten op de eerste dag van mijn regels maar dan wel mocht inbellen voor een afspraak op dag 9 in plaats van de gebruikelijke dag 10. Nog meegedeeld dat ik het jammer vind dat er niet kan worden ingegaan op mijn vraag maar dat het waarschjinlijk geen zin heeft om te blijven aandringen (neen was het antwoord) en dat ik dan zou bellen voor afspraak op dag 9....

Toen ik de telefoon dicht had gelegd was ik kwaad en teleurgesteld en overstuur vooral. Het voelt heel erg alsof ik alle controle kwijt ben over mijn lijf, over het verloop van deze procedure, over mijn emoties, ... Je stapt in medische mallemolen en dan is het heel moeilijk om het overzicht te bewaren en om gehoord te worden. Slik, prik en steek wat hormonen in de lichaam, kom op gezette tijden je hele vrouwelijkheid eens blootgeven aan zowat het halve ziekenhuis, laat interne echo's doen alsof het een hobby is geworden en als  kers op de taart proppen ze nog een gigantische eendebek down there dat het tanden bijten is om niet te roepen op de vermoedelijke dag van je eisprong...En dan is het wachten. En oja, vergeet zeker niet op je horloge te kijken om die vieze utrogestan bollen in te brengen 3 keer per dag ! Mijn lijfje is precies wat gemeenschappelijk goed geworden waar iedereen wel zijn zegje over heeft in het ziekenhuis maar ikzelf geen stem meer lijk te hebben.
Een gegeven dat heel lastig is voor iemand die zoals ik graag enige controle bewaard en met zorg omringd wenst te worden. Ik vind het zeer lastig om monddood gemaakt te worden en te moeten meegaan in hun systeem en geen verweer te kunnen en mogen inbrengen. Mijn lijf is mijn lijf even niet meer op dit moment.

Ik heb woensdag gebeld om een afspraak te maken op dag 9 van mijn zogezegde cyclus (ondanks dat ik mijn regels nog niet had maar dat heb ik hen niet wijsgemaakt) en donderdag 2 juni mag ik me nog eens gaan tonen aan de dokter voor een eerste echo.
Het was dan 2 dagen wachten op mijn eigenlijke regels! Wat betekend dat mijn cyclus met een hele week zou opgeschoven zijn... ik geloof er niets van!  (En ik dus in principe maar had mogen bellen voor een afspraak vrijdag en mijn eerste echo dan pas op zondag 5 juni zou plaatsvinden) Dacht het niet!
Zullen wel zien donderdag hoe het met mijn lijfje is gesteld en hoever we staan in de cyclus... En of mijn bevindingen en gevoelens omtrent het verloop kloppen. Het wordt een leuke spannende dag!


 

Dit stukje gaat -zoals steeds bij de start van een poging - over aan aantal dagen worden geschreven :)

Woensdag 1-06-2016
Morgen ga ik langs voor mijn eerste echo...Ben echt benieuwd hoe groot mijn eicelletjes al zijn en in welk stadium van mijn cyclus ik reeds ben. Ik denk dat ik rmorgen al op dag 13 of 14 zit... Volgens Dr Decleer zijn visie pas op dag 8.(regels zijn 7 dagen geleden pas echt begonnen na het stoppen met de utrogestan)  Het wordt een confronterend momentje morgenvroeg.... En als bljkt dat mijn theorie wel klopt dan moet er toch eens een hartig woordje gewisseld worden.
We zien morgen wel maar ik ben toch wel wat zenuwachtig. En ergens ook een beetje kwaad omdat er maar niet naar mij geluisterd wordt en ik dan fameus moet foefelen met data om het toch op de momenten dat IK het wil gecontroleerd te zien. *zucht*

Echo 3.1
Donderdag 2-06-2016
Vandaag nog es met de billen bloot in het cabinet van dokter Decleer voor de zoveelste interne echo. Ik bleek veel folikkels te hebben (de c.lomid doet zijn werk uitstekend) en een pracht van een baarmoederslijmvlies. Heb de dokter bedankt voor het compliment :) Alle beetjes helpen om het ongemakkelijke gevoel uit die situatie te halen... Het blijft een vreemde sensatie;  iemand die met een fallusachtig-cameraatje aan het rondwroeten is in je vrouwelijkheid op zoek naar eicellen.
Zondag moet ik nog eens op controle komen (de grootste folikkel was nu 10.3 mm groot en om te kunnen en mogen springen moet ie 20mm zijn) en dan heel waarschijnlijk dinsdag inseminatie.

De waarheid rond mijn cyclus ligt ergens in het midden vermoed ik. Mijn lijf loopt niet gelijk met de klok van Dokter Decleer en noch met die van ikzelf. Ik ben wel heel blij dat ik wat gefoefeld hebt met de afspraken (en deze dus 4 dagen eerder heb kunnen leggen dan dat normaal word gedaan als ik de effectieve regels had gevolgd) en ik dus zeker 2 echo's krijg en zeker 1 dag vroeger geinsemineerd wordt dan "normaal".
Het is geen garantie op succes maar ik ben nu wel zeker dat we er op tijd bij zijn en dat ik van nabij word gevolgd. De vorige poging had ik heel grote vraagtekens bij de inseminatie omdat ie mij gewoon een dag te laat leek. Maar wie ben ik dan om de dokter tegen te spreken. Kindjes maken is geen exacte wetenschap he :)
Maar stap nu toch met een veel geruster gemoed in deze carrousel... Duimen maar!

Echo 3.2
Zondag 5 -06-2016
De echo deze ochtend duurde beduidend langer omdat een verpleegster het deed én ik veel folikkels had! Er zijn er maar liefst 3 die gelijkmatig aan het groeien zijn (vandaag allemaal 13 mm) en nog eentje van 11.6 mm... Het is even afwachten wat er nu moet gebeuren en wanneer en of  de inseminatie dan effectief zal plaatsvinden. Als er 3 eicellen blijven groeien moet er worden ingegrepen (denk naald, baarmoeder, eicel...) of gaat de inseminatie gewoon niet door.En ik zou voor het laatste opteren.  Dit betekend dat ik dinsdag nog es voor een echo moet gaan.  Tenminste als ik geen spontane eisprong aan het doen ben (daarom is mijn bloed nog es getrokken deze ochtend) want dan moet de inseminatie vroeger gebeuren. *zucht*
Het is een hobbelig parcours deze ronde...

Echo 3.3
Dinsdag 7-06-2016
Na een nachtdienst nog even snel een interne echo laten doen... ik draai er mijn hand al niet meer voor om. Het was ook deze keer terug een verpleegster die me onder handen ging nemen en het duurde ook nu weer eventjes voor alles goed in beeld was. Gelukkig zijn er maar 2 eicellen groter geworden (en fameus groter geworden, eentje van 19 en eentje van 22 mm) dus er kan geinsemineerd worden zonder nog verdere ingrijpende toestanden. Oef!
Nog es mijn bloed getrokken want met zo een kanjers bestaat de kans dat ik al spontaan mijn eisprong aan het doen ben. Als dit het geval is mag ik morgen al in de beugels gaan plaatsnemen en anders donderdag.
Nog maar eens afwachten dus :)

 

Deze behandelingen leggen niet enkel bijzonder veel beslag op je lichaam en je emotionele wereld maar hebben ook een heel erg grote weerslag in mijn dagelijks leven. De vele dokterafspraken moet ik steeds maar zien in te passen in mijn werkrooster. En als opvoeder met erg wisselende uren is dat niet altijd evident, zeker niet zo kort op de bal. Want vaak gaat het over een speling van 2 dagen en moet ik steeds een collega vinden die bereid is om mijn diensten te komen werken. Ook in het weekend... Zoals nu het geval is. Ik heb gebeld met de collega/vriend die op de hoogte is en hij bekeek even de opties maar helaas zijn er niet zoveel oplossingen. En al zeker niet die zonder slag of stoot of woordje uitleg zullen worden aangenomen.
Na veel wikken en wegen heb ik besloten om me de dag voordien ziek te melden en een attest te vragen aan de dokter. Het is te kort bij om het nog op een fatsoenlijke manier mijn dienst opgelost te krijgen. Het is geen vrijblijvende vraag die ik stel, het MOET zondag. Ik MOET naar de dokter. Dus mijn dienst MOET opgelost worden. En dat kan niet zonder een resem aan vragen en bedenkingen. van collega's.. Het betekend dat ik iemand uit zijn vrij weekend moet zien te peuteren (wat naar alle waarschijnlijkheid niet meer lukt) of ik mijn werkende collega's moet vragen om lange diensten te werken  (zonder dat ik er een deftige uitleg aan kan geven) en dus hun zondag helemaal moeten opofferen. Als iedereen "neen" zegt dan zit er niks anders op dan mij zaterdagmiddag alsnog ziek te melden. En dan is het hek helemaal van de dam!
Dus ik zet even alle principes van collegialiteit opzij en speel het een klein beetje smerig door me gewoon van de eerste keer zaterdag ziek te melden. En mijn dienst zo te laten oplossen. Zonder al te veel vragen en vervelende blikken.

Ik heb ervoor gekozen om slechts een heel klein groepje in te lichten op mijn werk over wat er juist aan de hand is. (2 directe collega's/vrienden, mijn teamcoach en directeur) omdat ik geen nood heb aan een heel supportersteam en dit toch ook graag wel privé houd. Wat er uiteraard voor zorgt dat het opvangen van mijn afwezigheid niet altijd gemakkelijk verloopt.
Het valt me soms zwaar om weer een wissel te vragen zo laat dag en echt aan te dringen want HET KAN NIET ANDERS. Ik moet die dag echt echt 'thuis" zijn. Er komen ook vragen van mijn collega's, uit bezorgdheid, of alles wel goed met me gaat . Want ik ben vaak afwezig, misselijk, emotioneel,... En dan antwoord ik steeds met een glimlach dat het wel goed gaat maar dat het privé wat rommelt en ik heel veel aan mijn hoofd heb. Iets dat niet gelogen is maar ook niet meteen de hele waarheid is. Want mijn privé-perikelen wegen veel minder door dan de hele mallemolen waar ik al 3 maand in rondzwier.

Het valt niet mee om alles in balans te krijgen en eerlijk te blijven met mezelf en mijn omgeving. Natuurlijk gaan alle puzzelstukjes bij iedereen wel op zijn plaats vallen eenmaal het gelukt is. Maar tot die tijd wachten me nog aan aantal spannende momenten, lastige vragenrondjes, vervelende wissels en emotrut-momenten.
Ik kijk er alvast niet naar uit...

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...