Deze ochtend ben ik naar de dokter gefietst om een bloedafname te laten doen om mijn HCG te meten. Ik weet het, het zegt heel weinig over de afloop en of het al dan niet goed zit met dat kleintje hier vanbinnen maar ik moet iets doen! Ik heb weer een hele groot nood om ergens controle op te hebben, om feiten te verzamelen over het verloop van deze zwangerschap. Ik voel nog niets van de hummeltje en zo blindelings op mijn lichaam vertrouwen... Dat zit er al helemaal niet in!  Ik benijd andere vrouwen daar soms wel voor, vrouwen die zwanger worden en er gewoon standaard vanuit gaan dat alles goed zal blijven gaan. Een miskraam is geen optie op een of andere manier waar rekening mee moet worden gehouden. En ik ben de hele tijd bang voor een miskraam en de gevolgen ervan. Ik ben heel blij dat ik zo van nabij wordt opgevolgd hoor, elke 2 weken een echo is geweldig uiteraard. Maar die 2 weken zijn ook eindeloos! (En ik weet nog maar 3 dagen dat ik echt echt zwanger ben, dat beloofd *zucht*)
 Maar goed deze ochtend dus naar de dokter voor bloedafname en ik mocht vanavond bellen voor de resultaten tussen 17 en 19u, om 17u53 belde ik naar de praktijk en kreeg ik te horen dat de dokter bezig was maar mij zelf zou contacteren, waarschijnlijk rond 19u. Het nagelbijtend wachten kon terug van voor af aan beginnen...  En met zo een kleine trol die een hele dag naar de creche is geweest en het dus wat lastig heeft is dat echt geen pretje. Maar goed uiteindelijk rinkelt die GSM dan toch om 19u18 en de dokter deelde mij mede dat ik zwanger was (surprise surprise) en dat mijn HCG op 408 stond. GEWELDIG ! Dan ziet het helemaal op schema se :) Hoe pril en klein ook, tot nu toe gaat alles goed. Fantastisch :)

Hoe vroeg in deze zwangerschap ook, ik voel nu al dat ik ontzettend moe ben. Ik rust veel en hang veel gewoon wat op de zetel. Heel blij dat ik niet meer moet/mag gaan werken en dat ik ontslagen ben want andes ging ik mezelf doorheen de dag moeten sleuren gewoon. Nu is het soms al een opgave om de gewone klusjes op te knappen zonder dat ik aan het werk ben. Geen idee hoe werkende mama's in spe die klus klaren, petje af! Echt waar!
Naast die verdomde vermoeidheid is er ook een ENORME trek in vlees! Heel bizar maar ik snak naar vlees! En liefst van al naar ongezond, vettig, weinig voedzaam vlees (bouletten, salami, hespeworst, zwanworstjes, alles van de frituur,...) Degoutant eigenlijk en veemd. Heel vreemd. Heb zonet een 12-tal zweedse ballkes in de oven gestopt en gewoon zo, zonder iets erbij, opgesmikkeld. En het heeft zo gesmaakt! Superongezond maar het is sterker dan mezelf. Bij Rox was ik helemaal verzot op worstebroodjes van de Hema, wel later in de zwangerschap maar ik kon er ook dag en nacht eten. Gek dat mijn lijf vooral naar bucht-vlees snakt en niet zozeer naar gezonde voeding. Het is dus zoeken naar de gulden middenweg en ook genoeg voedingsmiddelen te eten die wel een meerwaarde in zich hebben : D
Maar er is dus een vleeshonger aanwezig... nu al. Man man man.

Ik ben echt niet uit te staan met momenten en het is zo vermoeiend voor mezelf om het weer allemaal te zien gebeuren. Die afschuwelijke utrogestanbollen zijn een ware aanslag op mijn humeur en op mijn geduld! Ik ben die bollen nu 3 weken aan het gebruiken en ik zie het terug gebeuren, ik voel hoe ik langzaam maar zeker opnieuw verander in die 5 koppige draak van weleer. Ik ben mezelf niet en das vreselijk om te ervaren. Af en toe verlies ik ook mijn geduld tegenover Roxanne en dan vlieg ik uit, veel harder en veel heftiger dan ik normaal zou doen en ik voel dan instant schuldig... Het is afschuwelijk op dit moment. En het voorutizcht dat ik die bollen nog voor 7 weken moet gebruiken maakt me moedeloos! Ik zie het echt niet zitten om dat te doe, echt niet! Ik wil mezelf zijn en de lieve vrolijke mama die Roxanne kent en verdient. Niet deze vrouw die blaft voor het minste en heel ontvlambaar is :(
"Mommy on utro" is geen eretitel! Allesbehalve zelfs. Ik vind mezelf een slechte mama met momenten en ik loop ook letterlijk weg van mijn kleine trol als het teveel aan het worden is. Dan wandel ik gewoon de livingdeur uit en ga ik in de berging ziten of ga naar boven naar het toilet. Alles om gewoon even te kunnen ontsnappen aan dat gejengel en gebrul voor ik mijn geduld verlies. Ik denk dat het een wisselwerking is op dit moment en het is geen goede wisselwerking! Ik kan het echt niet hebben als ze zo begint te trunten of aan mijn been hangt of zich op de grond gooit voor het minste. Tot een paar weken terug kon ik gewoon rustig afwachten en het een beetje uitzweten maar nu met die utrobollen ga ik haast onmiddellijk over de rooie. Afschuwelijk. Mijn hart gaat sneller kloppen, ik voel de spanning in mijn lijf toenemen en voor ik het weet brul ik haar toe "Genoeg! Stopt ermee! MAMA IS HET BEU!!!!!" en dan kijkt ze me even heel verschrikt aan om dan nog harder te beginnen huilen. Waarop ik altijd neerkniel en haar half snikkend tegen me aandruk en haar zachtjes toefluister dat ik helemaal niet boos ben maar dat ik het een beetje lastig  heb. En dat ik haar heel graag zie maar dat het soms niet gemakkelijk is om kalm te blijven. En dan geef ik haar nog 1000 kusjes en wacht ik tot ze uitgehuild is. En dan doen we samen iets leuks en giechelen we weer als vanouds.
Het is vreselijk om de controle over mezelf weer kwijt te zijn en alles weer te zien exploderen in mijn gezicht. Ik zie het gewoon gebeuren, ik voel hoe ik mijlenver afsta van wie ik ben en hoor mezelf tekeer gaan en denk "WTF????"  Echt om bij te huilen is het! Ik kan het niet aan om dit tot mijn 12 weken te doorstaan. Ik niet en Roxanne verdiend het niet. Die kleine lieve trol van mij heeft recht op haar echte mama die haar niet afblaft als ze gewoon zichzelf is en het wat wil uithangen.  Ik ben op dit moment van plan om na mijn echo (en als die goed is geweest) af te bouwen naar 2/dag ipv 3/dag, het zal toch wel iets schelen zeker? En dan stilletjesaan naar 1/dag om dan uiteindelijk op niets uit te komen tegen de 12e week. Mijn lijf moet zelf die stoffen aanmaken en niet afhankelijk zijn van die vieze vuilen bollen. Ik word daar echt heel lastig van... En op internet circuleer allerlei tegenstrijdige informatie, echt om gek van te worden!
Maar ik moet doen wat voor mij het beste aanvoelt en dat is hoe dan ook zo snel mogelijk van die viezen bollen af geraken. Zodat ik terug "Mommy on Roxanne" ben en niet "Mommy on utro - The evil twin"

Deze dag was best wel spannend. Ik heb de dagen afgeteld enerzijds en anderzijds leefde ik er met een bang hartje naartoe. In mijn hoofd ben ik nog niet echt zwanger, ik hecht me niet aan dat klein frummeltje dat daar "zogezegd" ergens in de diepste regionen van mijn buik aanwezig is. Ik houd het allemaal wat op afstand en als mensen me feliciteren dan reageer ik een beetje onwennig, omdat ik het precies zelf niet zo goed geloof (of durf te geloven). Ik ben nog steeds heel erg op mijn hoede voor een miskraam en probeer mezelf dan ook te beschermen. Ik zou het heel jammer vinden om dit Ietsje te verliezen en om die pijn niet groter te maken dan nodig probeer ik wat afstand te creeëren. Ik blijf ook heel realistisch dat het écht nog fout kan gaan en dat er geen enkele garantie is en ik vind het ook belangrijk om daar woorden aan te blijven geven. Mensen wuiven het een beetje weg maar ik niet. Het is een scenario waar ik rekening mee houd en waar ik zo goed mogelijk op voorbereid wil zijn.

Na een heerlijke ochtend met de kleine trol (ik zie op dit moment alleen maar voordelen aan ontslagen zijn!) heb ik haar in de fietskar geploft en in de creche afgezet. Een mooi fietstochtje naar huis om me wat op te frissen en dan naar Jan Palfijn voor de echo. Om 10u58 wandelde ik de lift uit (mijn afspraak was om 11u) en de wachtzaal zat afgeladen vol... ¨*zucht* Ik kon een plekje bemachtigen aan het raam en verloor mezelf in een boek. Althans dat PROBEERDE ik want er was een steld dames (moeder en dochter) die heel luiddruchtig aan het praten waren in een zeer storend dialect-achtig taatje en de dwaaste onderwerpen passeerden de revu. Een paar boze blikken in hun richting leek niet te helpen dus probeerde ik des te harder in mijn boek te kruipen. Dit lukte min of meer tot er opnieuw een moeder en haar dochter én een peuter de wachtzaal binnen kwamen. De peuter was op zich heel rustig en braaf en werd wat beziggehouden met lieve woordjes en een knuffel maar toen dat niet meer werkte vond de oma (?) er niet beter op dan het kind zo een afschuwelijk V-tech boekje toe te stoppen met tenenkrullende geluiden, liedjes en woordjes!!!! Het kind uiteraard in de wolken en maar op die knopjes drukken met volle overgave. *twinkel twinkel kleine ster wat ben je mooi maar je schijnt zo ver* schalde meer dan goed voor mij was door de wachtkamer. En tot overmaat van ramp begon moeder/dochter 1 een gesprek aan te knopen met moeder/dochter 2 en werd zowaar de vuile was buitengegangen van het kindje dat ze bij zich hadden. (In het kort: Het is een pleegkindje dat uit een gezin komt waar er noch de middelen noch de draagkracht was om het de zorgen te geven die het nodig had. Maar dan niet zo mooi verwoord, integendeel! Echt respectloos naar de effectieve ouders toe, vreselijk!). Ik hoorde mijn oren meermaals flapperen en voelde de frustratie alleen maar toenemen.

Na 1.5u in de wachtzaal en op het randje van ik die tuureluurs ging worden klonken dan toch nog de verlossen woorden "Mevrouw V.R., u mag meekomen" en  met een glimlach en een zucht van opluchting grabbelde ik mijn spullen bij elkaar en wandelde achter Josephien (juij) het kabinet van de dokter. Na een korte "goedemiddag" en een schetsje van de situatie in de wachtkamer ging ik het kamertje in om mijn onderkledij te verwijderen en hees mezelf in de beugels. Was mij weer veel te bewust van de naaktheid die ik daar tentoonspreidde maar goed bon. Get over it Alice!
Op het schermpje naast mij verscheen een grote grijze/zwarte vlek en daarin een ovaaltje... Mijn frummeltje dus. Toch een klein schokgolf die door me heen ging. Er is écht iets aanwezig in dat lijfje van mij!  Het is meer dan enkel 2 streepjes op een plastic staafje of wat bloedwaarden. Er is echt een klein Ietsje in mijn buik aan het groeien. En klein mag letterlijk worden genomen want het vruchtzakje is ongeveer 9.63 mm  groot :D
Maar tot nu toe lijkt alles goed te zijn, het zit mooi centraal in de baarmoeder en het is er gelukkig maar 1!
Meer nieuws kon de dokter mij vandaag niet vertellen. Wat er te zien is goed en binnen 2 weken nog es terug komen. Dan moet er een hartje te horen zijn en moet het frummeltje een flink pak gegroeid zijn. Het wachten kan weer beginnen...
Eenmaal aangekleed en gefatsoeneerd kreeg ik nog een voorschrift mee voor die vuile utrogestanbollen en een afspraak voor binnen 2 weekjes.

Ik heb in de namiddag nog een aantal keer naar de echo gekeken, wat leuk dat ik ook deze meekreeg! Van Roxanne heb ik die allereerste echo niet, er was ook maar heel weinig op te zien. Nog minder dan op deze ;) Maar toch, het is het allereeste teken van een nieuw leventje, zo klein en zo broos en toch zo sterk en zo aanwezig. En ik begin me toch in mijn hoofd ook stiekem en beetje zwanger te voelen... Het is gek om mezelf zo te zien staren met een glimlach rond de lippen. Staren naar een grijs vlekje in een groter grijze/zwarte vlek en daar toch zo intens gelukkig van worden.
Welkom klein frummeltje! Wat ik ben blij dat je er bent <3
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...