Mijn kleine trollemeisje is nu al 18 maand! De tijd gaat veel te snel... Van een klein hulpeloos wezentje is ze uitgegroeid tot een durver-doet-het-al (met de nodig blutsen, builen en blauwe plekken) met de meest geweldige schaterlach allertijden! Ze klautert op alles, stapt zelfverzekerd de wijde wereld in, danst dat het een lieve lust is, geeft slijmerige vissen-zoenen, kruipt graag op mijn schoot met een boekje, hanteert een brabbeltaaltje waar ik niet altijd goed wijs uit geraak, ... Roxanne is fantastisch! Echt mijn hart lijkt af en toe te ontploffen van zoveel geluk en zoveel liefde voor dat kleine meisje van me.
Ik kan haast niet geloven dat ze al 18 maand deel uitmaakt van mijn leven en het zoeel mooier, zoveel intenser en zoveel rijker heeft gemaakt. Ok, ik heb ook heel wat moeten inboeten aan vrijheid, slaap (o zo veel slaap dat ik nog moet inhalen!) en aan mentale ruimte maar ik doe/deed het met zoveel liefde! Nooit gedacht dat een kindje krijgen zo een impact ging hebben op mijn leven. Dat ik zo ontzettend gelukkig zou zijn met haar komst dat had ik nooit durven dromen.

In haar kamer hangen er allemaal foto's van haar geboorte tot nu ongeveer en elke ochtend maken we samen even tijd om naar de "baby" te kijken die daar hangt. Dan wijst ze steeds enkele foto's aan en brabbelt ze "baby baby baby" helemaal verzot op zichzelf precies ;) Maar het is voor mij ook telkens een breekbaar momentje, dan sta ik daar met dat kleine (niet zo kleine meer) hummeltje op mijn arm en besef ik telkens opnieuw hoe snel alles gaat. Wat een evolutie mijn kleine trol al heeft doorgemaakt en hoe hard ik er van genoten heb. Maar ook hoe veel ik moeten missen heb door werk en andere perikelen. Hoe haastig mijn leven soms is en hoe hecktisch het allemaal verloopt. En iedere dag opnieuw denk ik "ik moet het anders aanpakken, het moet niet allemaal zo druk en rap rap zijn" maar ik weet niet zo goed hoe ik dat dan moet doen. Op dit moment gaat het goed omdat ik niet moet werken, of toch niet veel, en ik dus echt veel tijd heb voor haar. Maar tot een 5 weken terug was het echt een strijd om iedere dag opnieuw overal op tijd te zijn. Het springen-vliegen-rennen-vallen-en-weer-doorgaan-verhaal en het idee dat ik terug in die race moet stappen grijpt me soms naar de keel. Dan ga ik wéér zoveel missen en zal ik nog méér mijn best moeten doen om echt te genieten van dat mooie meisje die ik heb gekregen. En dan zwijg ik nog over dat 2e molletje dat onderweg is... Af en toe bekruipt mij het beangstigende gevoel dat ik het nooit allemaal zal rondkrijgen. Dat ik altijd en overal half werk zal leveren. Vreselijk!  Maar ondertussen vergeet ik dan te genieten van wat er op dit moment allemaal gebeurt en het moois dat zich afspeelt.

Wat wordt ze groot... en snel... heel snel. Ik zit soms met m'n handen in het haar en hoop dat het snel avond is en ik haar in haar bedje kan stoppen omdat ik zo moe ben, zo dolgedraaid van haar kuren maar als ik haar dan in haar slaapzakje nog een dikke knuffel geef, door haar weinige haartjes streel en nog een allerlaatste dikke kus op haar wangetje druk besef ik dat er weer een dag van haar leventje voorbij is en dat ik er net niet genoeg van genoten heb. En dan gaat er toch een pijnsteekje door mijn hart. Morgen probeer ik het opnieuw. En overmogen weer. En de dag erna en erna en erna ook. Want ik kan kan enkel proberen te genieten van de jmooie en minder mooie momenten in ons leven en dat koesteren. Haar koesteren en liefhebben. Mijn lieve kleine Roxanne... wat hou ik toch van jou!
 

Dinsdag, nu alweer 3 dagen geleden, had ik -hopelijk-  voor de laatste keer een afspraak in het Jan Palfijn. Het was niet eenvoudig om die afspraak ook effectiet na te komen want mijn kleine trol besloot om ziek te worden, helemaal in de greep van het verschrikkelijke griep-monster en eczeem-beest! Echt zielig... Huilen, hangerig,slaperig, overgeven, diarree, koorts, slecht slapen,... de hele mikmak dus ik naar de dokter op maandag met als verdict "griep en zware opstoot eczeem, hele week thuis van de creche". Geweldige vooruitzichten dus: Een hele week puzzelen om mijn afspraken/werk na te komen en tussendoor zorgen maken over en zorgen voor mijn trollemie. En ik ben nu al zo moe!

Gelukkig kon de zus even inspringen dinsdag en slaagde ik erin om rond 11u20 de wachtzaal binnen te wandelen op het 8e, de bomvolle wachtzaal! En ik heb het niet getroffen de laatste tijd met het publiek dat daar aanwezig is want nu was er een familie die heel de tijd aan het bekvechten was omdat het zo lang duurde voor ze aan de beurt waren. Ze waren met 4: Vader, 2 dochters en ik vermoed zoon of partner van 1 van de dochters. Hoe dan ook waren het jongen meisjes (begin 20 max) En continu was het gezucht, geblaas, gemopper... als er iemand uit de wachtzaal werd geroepen en die was later toegekomen was het hek keer op keer van de dam. Allemaal zijn ze gaan vragen of het nog niet aan hen was! Het werkte zo gigantisch op mijn zenuwen dat geblaat en gemekker. Zit stil en wacht gewoon!  Heb ook even het woord genomen, vriendelijk, en proberen te duiden dat het echt heel normaal is dat het zo lang duurt. Dat ik hier al een tijdje rondloop en dat ik het niet anders ken. Die vader begint te mopperen dat het "niet klopt, dat het niet waar is, dat hij hier altijd op 5 minuten buiten is, ze zijn ons vergeten" en ik heb gewoon fijntjes geglimlachd en niets meer gezegd.
Ondertussen tikde de tijd genadeloos weg en voelde ik de stress in mijn lichaam toenemen. De zus kon letterlijk meer EVENTJES inspringen, er stond nog een belangrijke presentatie in haar agenda die ze moest geven dus informeerde ik even wanneer ze écht weg moest.: 13u. De schrik sloeg me om het hart want het was op dat moment al 12u03 en zeker nog 4 mensen voor mij (allé, die zaten al in de wachtzaal als ik toekwam) en er werden maar met mondjesmaat mensen opgeroepen voor het consult.
Nagelbijtend zag ik de tijd verglijden en begon ik koortsachtig mijn opties te overlopen, want de kans dat ik op tijd thuis zou zijn werd met de minuut kleiner. Ik overwoog om vriendin M. te bellen maar die is hoogzwanger en ik had gisteren al beroep op haar gedaan, ik kon het niet maken om haar nog een keer lastig te vallen en al zeker niet om te vragen of ze in haar auto wil springen om in mijn living te komen zitten terwijl mijn dochter slaapt en ik bij de dokter ben. Dan dacht ik aan vriend B., die is altijd thuis en vaak bereid om te helpen maar hij weet niet af van de evolutie rond "project baby" en het leek me nogal veel moeite om alles in pijlsnel tempo uit te leggen. Ik kon het aan de mutti vragen maar die zou zich ook veel te vragen stellen dus ook geen optie. Roxanne alleen thuis laten kruistte ook even mijn gedachten maar dat idee werd meteen afgevoerd :D Ik loop soms even heel snel naar de bakker als ze haar middagdutje doet, max 5min weg dan maar nu wist ik niet hoelang het hier nog zou duren. Geen optie dus. Ik kon eens gaan informeren bij de verpleegster of ik eventueel voorrang kon krijgen gezien de speciale situatie waarin ik verzeild was geraakt of ik kon een nieuwe afspraak maken binnen een paar dagen, dat waren de 2 opties die ik eigenlijk écht had. Net toen ik mijn boeltje bij elkaar ging rapen en mijn stoute schoenen ging aantrekken om het te gaan vragen versheen Dr Decleer in de deuropening en heel even dacht ik "het is aan mij! Halleluja het is aan mij!" maar helaas scandeerde hij een andere naam :(  Maar daar kwam geen reactie op dus herhaalde hij de naam nog tot 2x toe, zuchtte even en haalde een blad uit zijn borstzakje en zei toen "Mevrouw V.R?!" En ik slaakte duidelijk hoorbaar een zucht van opluchting! Geweldig, het was gewoon aan mij! 12u28 en het was aan mij! Perfect!  Mijn hartslag daalde meteen naar een aanvaardbaar niveau en vrolijk dribbelde ik de dokter achterna.

In zijn kabinet zwierde ik al mijn gerief op een stoeltje en ging naar het kotje om mij te ontdoen van mijn panty's en slip. Bij het positioneren op de stoel keuvelde ik er op los en vroeg hoe de dokter zijn vakantie geweest was (ik wist dat hij 10 dagen verlof had gehad) en dat was een vraag die ik misschien beter niet gesteld had... Er kwam een persoonlijk en pijnlijk relaas uit de privésfeer naar boven en ik was een beetje bedremmeld aan het kijken. Ondertussen had hij zijn camera ietwat ruw op z'n plaats gebracht en was hij aan het rondwroeten in de vrouwlijkheid op zoek naar mijn klein hummeltje.
Ik was echt wel nerveus want vandaag zou ik harttoontjes moeten zien... En gelukkig zag ik op het scherm rode en blauwe lijntjes oplichten ergens in die grijze vlek die mijn baarmoeder is, ik wist nog van de vorige keer dat het dan goed zat. 'Het is flink gegroeid hoor" zei Decleer en toen draaide hij aan een knopje en hoorde ik het prachtige ritmische gebonk van een mini-mini-mini-hartje diep in mij verborgen. Geweldig om te horen en werd er helemaal stil van, kon alleen maar van oor tot oor glimlachen. De wereld rondom mij verstomde even het leek alsof er enkel nog dat magische geluid en die mooi golfjes op het echotoestel waren. Een baby-bubble <3  Welkom kleintje!

Eenmaal terug aangekleed kreeg ik nog de foto mee en de boodschap dat ik zeker de groetjes moest doen aan Dr Bronselaer,uitstekende keuze van gyneacoloog! Het was een beetje raar om afscheid te nemen van Dr Decleer, die man heeft zoveel voor mij gedaan, hij heeft mijn droom gerealiseerd tot 2 keer toe.. Het is gek hoe belangrijk iemand voor je kan zijn ook al is het louter proffessioneel. Heb hem bedankt en de wens geuit om hem nog eens tegen te mogen komen zodat ik het resultaat kon laten zien ;)
 
Om 12u44 stapte ik op mijn fiets en gelijk een wervelwind trapte ik naar huis. Daar had ik kort een babbel met de zus en het enige dat ik toen écht wou doen was slapen. Ik ben zo uitgeput... Die zwangerschap is echt een aanslag op mijn energielevel. De zus was een beetje ongerust omdat ik er zo wat slapjes en weinig euforisch uitzag maar ik verzekerde haar dat ik echt gewoon doodop was en nood had aan middagdutje.  Jammer wel dat ik niet zo kan genieten van die wonder door de vermoeidheid. Bij Roxanne was ik ook doodop (en misslijk! Oh bah) maar dan kon ik wel rusten als ik het nodig was. Ik werkte wel nog tot mijn 10 weken maar thuis was thuis en dan deed ik letterlijk niets meer. Of ik lag heel de voormiddag in mijn bed als ik de laatdienst had. Nu vraagt mijn Roxanne ook nog eens mijn aandacht en liefde en het is soms echt een opgave :(
Ik zeg dat met pijn in mijn hart he! Ik zie dat kind doodgraag maar op dit moment heb ik al mijn energie nodig om gewoon de dag door te komen en dan is zo een klein trolletje entertainen echt pittig. Zeker als ze ziek is *slik*

Maar goed, het zit wel snor met dat frummeltje en ik ga er proberen van te genieten. Op dit moment blijft ik het precies nog wat wegduwen omdat ik bang ben dat het alsnog verkeerd gaat; Het is een sterk mechanisme dat hier optreed en ik laat het ook maar zo :)  Binnen 2 weken heb ik een afpsraak bij Dr Bronselaer en ik hoop daar opnieuw dat magische geluid van het kloppend hartje te mogen aanhoren. Dan ben ik 10 weken en kan ik hopelijk weer wat meer ademhalen..
Spannende, verwarrende en vooral vermoeiende tijden! 
 

Het is weer eens een warboeltje in mijn hoofd en ik vind het het heel moeilijk om hier open en eerlijk over te schrijven. Omdat het zo ondankbaar lijkt en zo verkeerd om deze gedachten te hebben, maar ik heb ze wel en ze overspoelen me soms heel erg. Maar ik twijfel of dit wel de goede keuze is, dat 2e hummeltje dat nu diep in mijn buik woont. Ik ben van niets nog zeker en ben vooral bang dat ik een grote fout maak door dit kleintje te laten groeien. Het leven gaat er niet eenvoudiger op worden en het nu al zo zwaar met momenten. Af en toe zie ik "flash forwards" naar een leven met 2 kindjes en dan slaat de schrik me om het hart. Als ik in de winkel sta en Roxanne krijgt een crisis en ik heb het gevoel de slechtste moeder ooit te zijn. Als ik doodmoe in de zetel hang en mijn kleine trol wil haar portie liefde en aandacht (die ik dan met een laatste krachtinspanning tracht te geven). Als ik van hot naar her hol om afspraken na te komen en mijn kleine meisje laat alles in het  100 lopen omdat ze haar jas/schoenen/verse pamper/... niet wil aandoen. Als ik op de fiets zit en aankom op de plaats van bestemming en handen en ogen te kort komt om Roxanne veilig te houden terwijl ik mijn fiets op slot tracht te doen. Als ik haar klaarmaak om naar de creche te gaan en het tergend langzaam verloopt en ik de tijd zie wegtikken. Als ik doodmoe ga gaan slapen en moe terug wakker wordt.... Het zijn allemaal momenten waarop ik het gevoel heb tekort te schieten als moeder en de vrees dat het helemaal fout gaat als ik 2 pateeks moet zien klaar te stomen/in de gaten houden/liefde geven/... En ik weet dat dit er ergens wel "bij hoort" bij zwanger zijn en dat het niet abnormaal is om zo angstig te zijn wat de toekomst betreft maar toch.. Het doet me pijn dat ik af en toe twijfel aan dat bundeltje liefde diep verscholen in mij. Alsof het minder gewenst is ofzo en dat is niet zo. Ik heb hier zo goed over nagedacht, het is een hartewens die in vervulling gaat en toch... toch krimpt mijn hart soms ineen als ik aan de toekomst denk. Voor de komst van Rox was ik ook onzeker en wist ik niet waar ik aan begon. Ik kon enkel op het beste hopen en mij op het slechtste voorbereiden. En dat is wonderwel fantastisch uitgedraaid, mijn kleine trol veruld mijn hart met liefde, mijn ogen met trots en mijn handen met het meest geweldige kind ooit gemaakt ;)  Maar nu weet ik WEL waar ik aan begin en waar ik voor sta (allé, toch al wat beter dan voor Roxanne) en ik weet hoe heftig het kan zijn die eerste maanden en hoe intens alles aanvoelde. Hoe alleen ik me soms heb gevoeld, hoe machteloos, hoe eenzaam het soms was en kan zijn. Het is nu soms als een huzarenstukje om alles rond te krijgen en ook nog wat tijd voor mezelf (en mijn vrienden) te vinden, laat staan met 2 geweldige monstertjes. De toekomst jaagt me ontzettend veel schrik aan en ik weet niet hoe  ik het kan counteren. Het is moeilijk om hierover te praten omdat mensen heel snel in een "sussende modus" schieten, je willen op je gemak stellen, je wijzen op je krachten en op het netwerk,... Terwijl ik eigenlijk gewoon eens goed wil snotteren en tegen iemand wil aankruipen die me verzekerd dat alles echt wel goed komt. En dan besef ik dat ik toch wel een partner mis, iemand waarop je kan bouwen en steunen. En dat ik dit hele verhaal weer op mijn eentje ga doen. Hoe mooi en hoe geweldig dit ook is, hoe pijnlijk en hoe eenzaam het soms kan zijn.
Dus kort samengevat: Het is een warboeltje in mijn hoofd en in mijn hart en ik weet op dit moment even niet hoe ik orde op zaken moet stellen. Alles gewoon toelaten en de gedachten,angsten en verlangens laten bestaan en woorden aan geven kan al een beginnetje zijn :) Ik hoop het althans...
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...