De twijfels en angsten die de voorbije weken door mijn hoofd spookten zijn nog niet verdreven maar in mijn hart woont vooral ontzettend veel liefde voor dat kleine hummeltje van mij. En ik geloof echt dat het goed komt, alleen wordt dat geloof af en toe overschaduwt door onzekerheden. T
oen ik vandaag met de billen bloot op de stoel lag bij Dr Bronselaer hoopte ik vurig dat alles meer dan OK zou zijn met dat nieuwe leven en dat er enkel lovende woorden uit zijn mond zouden vloeien. Op dat moment was er geen greintje twijfel meer te bespeuren alleen maar een vurig verlangen om mijn gezin compleet te maken. Om dit kindje een warme thuis te geven, om dit kindje met liefde te overstelpen. Wat een heel fijn gevoel was omdat ik nu zeker weet dat het gewoon niet gegronde twijfels zijn en die ik maar gewoon moet laten bestaan. Het overheersende gevoel is blijdschap en liefde voor dit kleine frummeltje én dat is het allerbelangrijkste. <3
Het was heel leuk om te zien hoe groot dat kleine ding in mij al is geworden. Bij Dr Decleer zag ik enkel een grijze, grillige vlek in een grote zwarte vlek en dat was op de 8 weken echo, op die van 6 weken is er gewoon een bolletje te zien als je lang genoeg tuurt :D Het is nu al een echt mensje met armpjes, beentjes (die opgetrokken waren), een lijfje en een gigantisch hoofd (wat volstrekt normaal is!) en dat heel mooi om te zien. Ik kon alleen maar glimlachen en heel stil kijken naar dat kleine wonder op dat scherm. Toen de dokter de harttoontjes liet horen kon ik opgelucht adem halen, wat een magische geluid is dat toch. Alles is helemaal OK met de frummel en zit perfect op schema.
Het lijkt wel een beetje op een jong vogeltje op dit moment. Heel bijzonder om dit allemaal opnieuw te mogen meemaken. Het idee dat er een piepklein wezentje (amper 3.37cm groot) in mijn buik groeit is onwezenlijk en tegelijk zo reeël. Ik ben heel blij dat alles tot nu toe gewoon in orde blijkt te zijn en dat ik gewoon moet proberen te genieten van deze zwangerschap.  Het is -als alles goed blijft gaan - de laatste en ik heb me voorgenomen om er toch echt van te genieten. Het is zo mooi om dit te mogen en te kunnen meemaken... Ik ben zo dankbaar!

Na alleen maar geruststellende woorden: Alles ziet er goed uit, mooi op schema, goede snelle hartslag,... kon ik met een glimlach op mijn gezicht terug aankleden. Aan het buro kreeg ik nog eens de uitleg rond de nip-test (bloedtest om genetishe afwijkingen op te sporen) en de dokter drukte me op het hart om hier goed over na te denken. Zo een test kan ook een negatieve uitslag met zich meebrengen en dan is het goed om een B-plan te hebben waarop ik resoluut antwoordde dat als de uitslag negatief zou zijn en er dus een genetische afwijking aanwezig is de zwangerschap wordt afgebroken. Hoe dan ook, ik begin niet aan zo een verhaal. Alle respect voor mensen die het wel doen maar mijn ervaring als begeleidster heeft me laten inzien dat ik de levenslange zorg voor een kind met een beperking niet vrijwillig op mij wil nemen. Als er een uitweg is dan neem ik die. Hoe dan ook. Ik had me dat ook voorgenomen bij Roxanne,  ook al was het traject zwaar en was ik zo verheugd met die zwangerschap als er een zware beperking aan het licht was gekomen dan had ik de zwangerschap laten afbreken. Hoe hartverscheurend en afschuwelijk die keuze ook zou zijn geweest. Maar ik ben het aan mezelf verplicht om gelukkig te zijn en nu ben ik het ook verplicht aan Roxanne. Ik wil mezelf en ook haar niet een leven lang de zorg laten dragen voor een broer of zus met een zware beperking. 

Binnen 3 weken (8 april) heb ik de volgende echo, das dan de 12 weken echo met de nekplooimeting en de bloedafname voor de nip-test. Een 2-tal weken laten zou ik dan een mail moeten ontvangen met de uitslag (ik krijg enkel een mail als alles negatief is) en dan weet ik ook meteen of het een jongen of ee meisje word. Zo spannend! Niet zo stiekem hoop ik dat het terug een dochter is. Ik zie mezelf echt als een meisjesmama en zou het heel leuk vinden om 2 dotjes van dochters te hebben. Een jongen is uiteraard ook helemaal OK maar ik zal even moet wennen aan het idee. Meer niet. En ik ben ook vastbesloten om daar eerlijk over te zijn tegen anderen. Het is een toekomstideaal die ik moet bijstellen dan (opnieuw) en daar gaat wat tijd over gaan. Maar ik ga mijn zoon daarom niet graag zien, absoluut niet. Wat het ook is dat frummeltje diep in mij het is zo welkom en het is nu al zo ontzettend graag gezien.
Ik kan niet wachten om jou te ontmoeten lieveling!

Vandaag heb ik het verteld aan de mutti, van de zwangerschap. Ik was hier best zenuwachtig voor omdat ik vreesde dat ze in eerste instantie vooral bezorgd zou zijn en het niet meteen zou goedkeuren. De vrees dat ik/wij het niet goed zouden hebben is heel groot en ik begrijp ook waar die vandaan komt. Maar ik zag dus best wel op om het te gaan vertellen... Ik heb het ook zolang verzwegen omdat ik zeker wou zijn dat alles goed blijft lopen en dat er dus geen miskraam om de hoek loerde. En uiteraard was ook de zoektocht naar een leuke vertel-manier niet eenvoudig. Tenslotte stootte ik op de zogenaamde "geboortetorens" die eigenlijk worden gemaakt voor de geboorte van een kindje (duh) te vieren met de naam, gewicht, lengte en datum. Ik heb een mail gestuurd met de vraag of er ook een andere boodschap op kon worden aangebracht en dat was gelukkig geen enkel probleem. Door een toeleveringsprobleem van de houten blokjes liet de bestelling even op zich wachten.
Maar gelukkig kwam ie donderdag aan en voorzag  ik het van een mooi papiertje. Roxanne was gaan logeren bij de mutti dus deze ochtend fietste ik met een kloppend hart en een maag die wat in de knoop lag richting het huisje van de mutti. Na het obligate praatje zei ik zo nonchalant mogelijk "Oh ik heb nog een kadootje voor jou :)" en haalde het pakje tevoorschijn. Ze peuterde aan het eerst lakje toen mijn telefoon rinkelde... Verdorie! Ik pakte op en het was Stad Gent rond mijn nieuwe job, dit gaat even duren flitste door mijn hoofd en begin verwoedde tekenen te doen naar de Mutti dat ze moest wachten om het open te doen. Niet begrijpend en een beetje in de war keek ze me aan en ik bleef maar tekens doen dat ze moest wachten. Tenslotte nam ze Roxanne bij de hand en wandelde naar buiten. Ik handelde mijn telefoongesprek af en ging op zoek naar het duo :) Die waren ondertussen al in het parkje aanbeland dus daar nog een kwartiertje staan babbelen. Ik had mijn zenuwen bijna niet meer onder controle en wou het zo graag zeggen dat ik opgelucht was toen we naar huis terug wandelden.

Ik gaf haar nogmaals het pakje en keek toe hoe ze het papier openpeuterde en er eerst het blokje met de voetjes uithaalde en een wat vreemd gezocht trok. Toen het blokje met 'Ik" gevolgd door het blokje "grote zus" en toen keek ze me verschrikt/onthutst/verwilderd aan en mijn hart kromp even ineen. Ik voelde meteen de tranen pieken achter mijn ogen en piepte "Is het niet goed? Ben je niet blij?" Waarop de mutti begon te snotteren en mij vezekerde dat ze heel blij was, dat ze het stiekem had gehoopt maar het nooit had verwacht omdat het lichamelijk ingewikkeld is en ook praktisch het niet te onderschatten is met 2 kinderen. Maar ze was wel heel blij. En dat deed heel veel deugd. Was echt bang voor een soort van afwijzing (uit bezorgdheid) en pas later vreugde en blijdschap. Maar dit was een mooi moment. Ik ben heel blij dat ik het heb verteld en dat het goed onthaalt is geweest.
Meer dan welkom kleintje!