Roxanne is al een paar dagen heel erg druk, wild en enthousiast... Vermoeiend maar o zo schattig :) Ze heeft duidelijk de lente in haar lijfje en ik moet maar mee zien te gaan in dat onstuimbare energiebommetje. "Naar buiten" is het codewoord om wat rust en stilte te vinden: wandelen, fietsen, over en weer hollen op een heuveltje, naar de bib,... Alles is goed zolang we maar niet tussen de 4 muren van ons huisje blijven. Daar worden zij én ik hoorendol van :D Het is alsof niets haar nog kan boeien, haar speelgoed kijkt ze niet naar om, de boekjes haalt ze uit het rek om in 10 seconden te doorbladeren en dan op de grond te keilen en ze hangt letterlijk aan mijn rok!  Ik krijg gewoon niks gedaan als juffrouwtje wakker is dus besloot ik maar om "niets" te gaan doen BUITEN. En eigenlijk is het wel genieten dan :) Gewoon doelloos met z'n tweetjes erop uit trekken en de wereld verkennen. Haar verwondering, haar schaterlachje, de veelvuldige "oh" die weergalmen, haar fascinatie voor steentjes en aarde, de twinkeling in haar oogjes al er een vogel voorbij vliegt,... Het is zo geweldig om buiten te zijn met haar en te genieten van elkaar. Het is een beetje een wake-up-call soms voor mij dat er niets zo belangrijk is als tijd met haar spenderen. De afwas, de rommel, het verversen van de bedden, stofzuigen, opruimen, boodschappen,.... kan allemaal wel wachten. Het is zo belangijk om te genieten van dat geweldige kleine meisje dat ik heb mogen krijgen dat al de rest in het niets verdwijnt.
Er is niets zo belangrijk dan samen te zijn en te genieten van al het moois in de wereld en elkaar. Er is alleen maar liefde voor dat kleine trolletje van mijn... En soms kijk ik dan met tranen van ontroering naar haar en besef ik wat een wonder het toch is en hoe geweldig ik het vind om mama te mogen zijn. Elke dag opnieuw.

Niet alleen Roxanne voelt lentekriebels, ook ik neem af en toe iets waar <3 Heel af en toe en vooral als ik een tijdlang stilzit voel ik zachte "fladderingen" in mijn onderbuik. Alsof een vlindertje heel zachtjes aan de binnenkant van mijn buik aanvliegt... Ik voel de baby!  Het is zo leuk en zo magisch om dat leven letterlijk te voelen diep vanbinnen. Ik vind het zo geweldig (en ook zo angstaanjagend soms maar bon ;) ) dat er nog eentje op komst is. Af en toe lijk ik te "vergeten" dat ik zwanger ben vreemd genoeg maar op die momentjes staat de wereld even stil en kan ik enkel en alleen heel erg genieten van dat prachtige moment. Dan stuur ik nog wat extra liefde naar dat kleine hummeltje hier diep vanbinnen... Wat ben je welkom!

En opeens zijn we 8 april! Hoe de dagen bij Roxanne tergend langzaam voorbij kropen en ik het vreselijk vond dat er zoveel tijd tussen de echo's zat lijkt het nu als een sneltreinvaart te gaan. Ik ben er ook heel wat minder mee bezig, met deze zwangerschap en das een niet zo leuke gewaardwording eigenlijk. Ik wil zo graag genieten van deze speciale periode (het is de laatste keer!) maar "het leven komt er tussen" precies. Ik ben zo druk bezig met vanalles en niets dat het er precies niet van komt om echt uitgebreid stiil te staan bij het wonder dat zich voltrekt in mijn buik. Klinkt wat melig allemaal; ik weet het :)  Maar het is alsof het niet zo bijzonder meer is terwijl ik het absoluut geweldig en fantastisch vind dat er een kleine lief frummeltje in mij groeit! Het is heel gek om te beseffen dat het leven nu echt gewoon doorraast en dat ik meeraas zonder tijd te nemen om te genieten van deze zwangerschap. De tijd die ik neem is voornamelijk voor Roxanne... Ik spendeer ze hoe dan ook goed maar soms zou ik wat meer willen stilstaan bij dat frummeltje. Misschien lukt dat wel als mijn buik wat groter wordt en het allemaal "echter" is. Ik hoop het maar :)

Maar dus de echo van vandaag... Het was een buikecho dus deze keer mocht ik mijn kleren aanhouden (woohoo) maar ik voelde meer tentoongesteld dan als ik daar in mijn blote billen lig. Zo met een opgetrokken kleed en naar beneden gestroopte panty's...Elegant is anders natuurlijk (en het is doorgaans al niet zo bijzonder goed gesteld met mijn elegantie) en ik geneer mij dan altijd een beetje. De jacht op een zwangerschapsBROEK is bij deze dan ook officieel geopend, ja, ik de vrouw die uitsluitend kleedjes en rokken draagt gaat op zoek naar een broek! Eenvoudig zal het niet worden maar het gaat me lukken :)
Toen er ook nog zo een papieren/plastic tafelzeil in mijn onderbroek werd gepropt wat het plaatje helemaal compleet. Nog even een dot gel op mijn onderbuik en de echo kon van start gaan.
Heel leuk om dat kleintje te zien op dat scherm. Het is echt mensje! Met alles erop, eraan en erin :) Ook een hele opluchting om te horen dat er 2 oogkassen aanwezig zijn (juij, het is geen cycloop flitste door mijn gedachten maar gelukkig ben ik er in geslaagd om mijn mond te houden!) en toen ik naar het beeld keek zag ik echt een "skull" oplichtend, dus echt mini-doodshoofdje, heel speciaal. De nekplooimeting was ook uitstekend, 1.5 mm (max is het 3mm, dikker dan 3mm duid vaak op een afwijking) wat een zuchtje van opluchting deed ontstnappen. Verder werden de hersentjes even in beeld gebracht, de ruggegraat, het blaasje en het hartje... Mooi! Zo mooi! En zo bevreemdend tegelijkertijd, weten dat er zo een mini-wezentje in je buik salto's aan het maken is. Helemaal perfect, helemaal af, helemaal van mij!
Na deze geruststellende beelden en woorden kreeg ik nog een prop papier toegestopt om die gel te verwijderen en mocht ik me even fatsoeneren onder het toeziend oog van de dokter en zijn stagaire, voel me dan altijd zo op mijn ongemak he. Toeme toch! Maar goed de "moment of shame" moest nog komen toen ik op die gevreesde weegschaal moest gaan plaatsnemen. Afschuwelijk vind ik het om daarop te gaan staan en die veel te hoge getallen te zien verschijnen. Echt bah! Iedere keer opnieuw is het met een diepe zucht en rode kaakjes... Vreselijk! Maar bon, wat moet dat moet.
Aan het buro nog wat uitleg rond de NIPT-test en het invullen en ondertekeken van een paar documenten waarin ik mijn toestemming en mijn gegeven geef om deze test uit te voeren. Ik wil ook heel graag weten of het een jongen of een meisje is dus dat heb ik ook zeker en vast aangeduid :) Zo spannend allemaal! Ik verwacht niet dat er uit die test negatieve resultaten gaan komen maar toch ben ik wat getiktakt om die mail binnen te krijgen, niet te min om te weten of het zoon of dochter is :D  Maar uiteraard ook om te weten dat alles écht in orde is (voor zover het kan opgespoord worden met de NIPT) want als het
foute boel is dan wil ik dat zo snel mogelijk weten en zo snel mogelijk handelen.
Ik merk dat ik mezelf nog altijd niet helemaal durf te "geven" aan dit hummeltje, zolang ik niet zeker zeker zeker weet dat alles goed is en dat het echt helemaal OK is met deze zwangerschap blijf ik zo wat terughoudend. Bij Rox was dat ook zo en het is helemaal goed gekomen, alleen maar liefde voor haar!  Het is nog atlijd met enige gereserveerdheid dat ik van dat frullemulletje hier diep vanbinnen houd. 

De bloedafname verliep niet helemaal vlekkeloos, de secretaresse doet dit normaal maar zij was een beetje onder de inrduk van mijn ader :) Ik heb een hele duidelijke ader lopen in de plooi van mijn elleboog en ie was die dag heel enthousiast en ze was bang om aan te prikken omdat het misschien wat te hevig zou zijn. En ze vond niet meteen een andere ader dus werd de hulp van de dokter ingeroepen... Probleemloos 4 buisjes bloed afgetapt die naar het labo worden gebracht  om te testen. Het resultaat laat maximum 2 weken op zich wachten. Phoe! Dat lijkt eindeloos...  Hopen maar dat er wat spoed wordt achter gezet en dat er niet teveel NIPT-testen moeten worden uitgevoerd ;)

Met een gelukzalige glimlach en een klein mooi frummeltje van 7.56 cm in mijn buik fietste ik terug naar huis. Wat gewedig allemaal! Het leven is zo mooi.. En het word alleen maar mooier! <3
 

De uitslag van de NIPT is binnengelopen en gelukkig is alles helemaal in orde! Ik was heel zenuwachtig om de bijlage te openen van de mail,ik wist al dat alles OK was aangezien ik een mail had gekregen maar ik zou ook ontdekken of het een jongen of een meisje zou zijn en daar had ik wel heel heel veel zenuwen voor. Ik heb een hele sterke voorkeur voor een meisje en nu zou ik het zwart op wit zien staan of het een zoon of dochter is die in mijn buik groeit. Roxanne op mijn schoot getrokken en op "bijlage openen" geklikt... Bij gender staat "mannelijk" en ik moest toch echt even slikken. "Een broer... het is een broertje Roxanne" prevelde ik een beetje verdwaasd voor me uit.Ik was zelfs eerder droevig dan gelukkig. Heel erg vind ik dat om het neer te schrijven maar ik had zooooooo ontzettend hard op een zusje/dochter gehoopt dat het toch even pijn deed dat het een jongen is.
Het is gewoon heel erg wennen aan het idee... Een zoon. Een jongen. Een broer.
Ik had een toekomstideaal dat eerst bestond uit een man en 2 kinderen (ongeacht welk geslacht) en dan heb ik dat bijgesteld naar "2 kinderen - dochters- zonder man op dit moment" en nu moiet ik opnieuw   aan dat beeld schaven... Het vraag tijd om dat te doen en te aanvaarden dat het opnieuw anders zal zijn dan ik in mijn hoofd had. Mijn hele toekomstbeeld moet ik bijstellen en dat doet opnieuw pijn. Ik ben ook bang vooral dat ik die mannelijke component in het leven van mijn zoon niet voldoende kan waarborgen. Ik heb weinig betekenisvolle mannen in mijn omgeving en ook de instellingen (creche, school, opvang,...) waar kinderen vertoeven zijn overwegend bevolkt door vrouwen. Dus zijn weinig mannelijke rolmodellen beschikbaar en ik maak mij daar -nu al! - zorgen over. Maar ook over praktische zaken; Verzorging van de penis, hoe rechtopstaand leren plassen, vragen rond zijn mannelijkheid,... En ik heb helemaal geen voeling met voetbal! In de verste verte niet! Ja, hormonen doen hier ook zeker en vast hun duit in het zakje en zorgen ervoor dat alles in mijn hoofd GIGANTISCH proporties aanneemt. Ik heb al tranen gelaten en dat vind ik vreselijk. Alsof ik dit kind niet graag zie, alsof ik niet van dit kind zal houden omdat het toevallig een jongentje is. Ik ben niet zozeer teleurgesteld maar het is echt wennen aan het idee dat ik een zoon krijg. Dat er een klein mannetje in mijn buik groeit.

In tranen heb ik dan met een vriendin gebeld omdat ik mijn verhaal toch écht een kwijt moest en die reageerde gelukkig heel begripvol en kon me wel wat op mijn gemak stellen. Ze herkende ook het gevoel en bij haar eerste kindje had ze ook een voorkeur voor een dochtertje en het is een zoon geworen. Ook voor haar was het even wennen. Haar man daarintegen schalde op de achtergrond "dat het toch allemaal niet belangrijk is zolang het maar gezond is, alle zeg!" en ik moet hem daar absoluut gelijk in geven, het allerbelangrijkste is uiteraard dat het kindje gezond is! Maar ik had heeeeeeeel graag een gezonde dochter/zus gehad voor Roxanne.
Ik voel me schuldig wat betreft mijn gevoelens tegenover ouders die een kindje met een beperking dragen of die nooit zwanger kunnen worden maar ik kan er niet aan doen. Het is een gevoel en ik moet er even tijd voor maken om dit te verwerken. Ik schaam mij echt oprecht voor deze gevoelens en vind het vreselijk dat ik het jammer vind dat het een zoon is. Maar het doet niets af aan de liefde voor dat kleine hummeltje. Of hoe welkom dat hij is! En binnen een paar maand kan ik me niet voorstellen dat ik me ooit zo heb gevoeld zoals vandaag. Dan houd ik dat prachtig mensje in mijn armen en voel ik alleen maar liefde en gelukzalighied. Maar vandaag (en waarschijnlijk de komende dagen) is het nog wat onzeker en onwennig en doet het nog wat pijn vanbinnen dat mijn droombeeld opnieuw wordt bijgeschaafd.

Ik MOET het ook vertellen aan vrienden voel ik, ik moet er woorden aan geven en horen dat het best wel OK is deze gevoelens en dat mensen het herkennen: Dat ik niet abnormaal ben met een voorkeur en dat het een beetje pijn doet als het anders uitdraait... maar ook dat het allemaal dik in orde komt! En dat de liefde er hoe dan ook is voor dat kleine frummeltje en dat het niet uitmaakt of het een zoon of dochter is. Het doet deugd om te voelen dat ik me op deze manier mag voelen en niet veroordeeld te worden. Of met de vinger gewezen. Het komt helemaal goed :)
Welkom kleine man!
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...