Bon, ik heb zonet het stuk dat ik had getypt volledig gewist op miraculeuze wijze en kan dus opnieuw beginne. Mooi staatlje van wat ik wou bespreken Zwangerschapsdementie :D
Ik ben er nu echt zeker van dat het effectief bestaat, dat het geen fabeltje is...oh neen ABSOLUUT niet! Wat vermoeiend is het toch om met zwangere hersenen door het leven te moeten. Wat een uitputtingsslag! Doodmoe word ik ervan.

Vroeger had ik heel veel structuurtjes (in mijn chaos), to-dolijstjes die ik kon afvinken, ondernemingszin,... Ik was productief (de ene dag al wat meer dan de andere) en hield verschillende balletjes in de lucht. Weliswaar niet moeiteloos maar het was geen bovenmenselijke krachtinspannng om zaken gedaan te krijgen en op te volgen.
Nu daarintegen... Mijn hoofd gonst van alle "bromvliegen" die er in rond zwermen en waar ik maar niet aan toe kom. Op een of andere manier slaag ik er allesbehalve in om zaken af te werken, te doen of gewoon uit te besteden. Alles blijft liggen en stapelt zich op. Een hele dag ben ik bezig met vanalles en nog wat maar op het einde van de dag is letterlijk niets belangrijks/zinnig/dringend gebeurt. Ik heb geen focus, geen mentale ruimte om dingen aan te pakken op een of andere manier. Ik slaag er niet om productief te zijn :D Zo heeft er een hele week een zak vuile pampers (wegwerp van s'nachts) aan de deur van Roxanne haar kamer gelegen en meermaals per dag stapte ik er haast letterlijk over. Maar het kwam niet bij me om mij te bukken en die zak mee te pakken naar beneden en in de vuilbak te gooien... Neen dat was te veel gevraagd. Ik registreerde telkens de zak maar daar bleef het dan ook bij. Tot vandaag ik dacht "buk je en neem het mee".
Heel heel vreemd en vermoeiend ook vooral om dat alles blijft liggen de berg met "to do" alleen maar groter en groter wordt.

Het is soms ook wel een beetje dweilen met de kraan open als het op poetsen en opruimen aankomt. Geen idee waar al die kruimels, stof, vuiligheid en andere viezigheden vandaan blijven komen! Onvoorstelbaar in welk tempo mijn kleine trol mijn huisje kan omtoveren in een stort. Dus op den duur geef ik het gewoon op en laat ik de boel de boel. Wat ook absoluut geen goede tactiek is maar het is allemaal zo zinloos precies om het op te ruimen. Gelukkig komt er om de 2 weken een geweldige dame om mij te helpen bij het poetsen. Fantastisch kado aan mezelf de poetshulp, echt zonder die lieve dame was het helemaal een verloren zaak. Nu forceer ik mezelf om de 2 weken om toch écht deftig op te ruimen zodat P. gemakkelijk kan poetsen en geen tijd hoeft te besteden aan het samenrapen van speelgoed, kledij, verloren gelegd keukenmateriaal,...

Ook gesprekken met vrienden zijn niet atijd evident. Ik vergeet soms letterlijk wat er net is gezegd geweest of slaag er niet om te luisteren naar  het verhaal. MIjn hoofd gaat alle kanten op en hoe hard ik ook probeer het lukt me af en toe niet. Ik beland terug in die "baby-cocon" en ik worstel daar wel mee. MIjn gezichtsveld wordt steeds nauwer en het enige waar ik nog over kan praten is over Roxanne en over de kleine frummel hier diep vanbinnen. Das ook het enige dat met op dit moment écht iets kan schelen ook (Heel cru gesteld) maar er gaat gewoon ontzettend veel energie en mentale ruimte naar die 2 kleine patatjes van mij. Iets waar ik zelf best mee worstel (ik vind het vreselijk dat ik terug in de mama-modus aan het sukkelen ben. Mijn wereld wordt dan heel klein en daar word ik niet gelukkig van.) maar het is een proces die ik niet kan omdraaien. Ik heb er geen vat op naar mijn gevoel. Ik voel me dan ook zo ontzettend saai!

Ik slaag er nu gewoon helemaal niet meer in om naar een boeiende documentaire te kijken of in een goed boek te verdwijnen. Ik kan mijn aandacht gewoon niet lang genoeg vasthouden op een ander thema dan baby's en peuter. Ik kan me wel helemaal verliezen in het opzoeken van een slaapknuffel voor kleine broer of 2dehands.be afschuimen op zoek naar leuk speelgoed voor Roxanne. Daar kan ik die focus wel aan de dag leggen maar voor iets anders dan mijn 2 kinderen.. ho maar!

Heel handig ook zo een stel zwangerschapshersenen als je net veranderd bent van job! Echt feest :D Ik word op dit moment overladen met informatie en nieuwe mensen (en hun namen!) en nieuwe programma's en regels... En ik doe heel hard mijn best om zaken in me op te nemen en me echt te concentreren maar het gaat heel vaak mis. Ik geeft dit ook zonder gene aan bij L., de verantwoordelijke die mij aan het opleiden. Dat het hoofd vol zit en dat het er gewoon NIET MEER BIJ KAN. Phoe tis echt een uitdaging nu... Maar wel een leuke uitdaging! Tis echt een heel leuke job waar ik me met veel plezier in zal vastbijten en ik ben heel blij met deze kans. Maar mijn hoofd heeft het zwaar te verduren voor de moment!

Zwanger zijn, het zal toch nooit een hobby van mij worden ;)

Gisteren moest ik op controle bij de gyneacoloog, vrolijk en gezwind ging ik Roxanne ophalen in de creche "om naar broertje te gaan kijken" en de fietsrit naar de praktijk was heerlijk. Eenmaal in het kabinet van de dokter werden de obligate vragen gesteld en mocht ik plaats nemen op de tafel, zoals atlijd heel elegant met mijn kleedje opgestroopt en dan zo een kwak gel op mijn onderbuilk en ik keek al verlangend naar het scherm. Rox was een beetje ongerust en begon te jengelen dus met  1 hand was ik bezig over haar bolletje te aaien en het andere lag nonchalant op mijn buik.
De dokter bleef opvallend stil en af en toe hoorde ik hem zuchten en zijn keel es schrapen. Ik vond het ook geen mooie beelden van mijn kindje en begon me toch wat ongerust te maken diep vanbinnen. Ik ging bijna vragen of er iets mis was ofzo toen de dokter eindelijk sprak: "Ik heb vrees ik slecht nieuws Alice... ik vind geen harttoontjes meer. Ik vrees dat je zoontje is gestorven." Hij bleef nog wat rondwoelen maar bevestigde kort daarop het slechte nieuws en toonde me de vochtophoping in zijn hoofdje en in zijn buikje. Het moet een paar dagen eerder gebeurt zijn. Een gril van de natuur hoogstwaarschijnlijk. Het kan ook een niet-opgespoorde genetische afwijking zijn of een aanlegfout die nu pas zijn tol eist. Een erg laat miskraam eigenlijk. Al deze info rolde als een golf over me heen en ik pinkte slechts enkele tranen weg. Ik liet het gewoon allemaal binnenkomen en probeerde angtsvallig alle info te vergaren die me rustig kon stemmen.  Wat gaat er gebeuren, kan ik mijn zoontje aangeven, begraven, hoe moet dit nu verder, kan ik nog zwanger worden,...? Ondertussen drukte de dokter nog een laatste fotootje af en gaf dit aan mij. Een foto van mijn dode kindje in mijn buik. Eerst was ik er een beejte onwennig mee maar achteraf gezien ben ik heel blij dat ik het heb meegekregen.
De dokter vertelde ook dat het gewoon een vreselijk ongeluk is om mee te maken, dat ik zeker en vast gezonde kinderen kan dragen en op de wereld kan zetten. Daar hoef ik me geen zorgen over te maken, het bewijs darteld door de spreekruimte. Gewoon vette pech deze keer.
Ik kreeg een prop papier toegstopt om die gel van mijn buik te halen en mocht rechtstaan. Ik knuffelde Roxanne eens extra goed en vertelde haar meteen dat broertje er niet meer was. Het doet zo een pijn!

Eenmaal aan tafel kreeg ik de praktische inclihtingen nog een keer mee: Morgenavond (dus vanavond) binnengaan via spoed naar de kraamafdeling, straat 6, daar zal de vroedvrouw van wacht mij opvangen en installeren op een kamer. Er zuillen tabletjes worden ingebracht (vaginaal) die de bevallig moeten opwekken. Dit kan een aantal uren duren en er is niet te voorspellen hoelang. Eenmaal ik weeeën krijg dan zetten ze meteen een ruggenprik om mij lichamelijk zo weinig mogelijk last te laten hebben. Mijn zoontje zal geboren worden en ik mag er dan afscheid van nemen. Het zal er niet vies uitzien, maar een mini-mensje, om en bij de 15cm groot. Ik kan het laten uitstrooien op een engelenweide en er ook een korte dienst voor houden. ,Na de bevalling krijg ik ook nog bezoek van een psycholoog die vertouwd is met deze materie en dan mag ik het ziekenhuis verlaten. De opname is zo kort mogelijk omdat het voor veel vrouwen heldend is om thuis te zijn na zo een ingrijpende gebeurtenis.
De dokter vertelde me dit allemaal op een vrij zakelijke maar toch warme wijze. Heel rechttoe rechtaan maar toch met veel empathie. Net wat ik nodig had, ik wou dan en daar niet breken. Gewoon zoveel mogelijk info zien te verzamelen. De stagaire die het hele consult bijwoonde zat wat ongemakkelijk op haar stoel te schuifelen. Het moet voor haar ook echt een vervelend moment zijn geweest. Zo een intiem en pijnlijke gebeurtenis en dan is zij daar toeschouwer van,.. Ik voelde haast plaatsvervangende schaamte.
Roxanne was een beetje wispelturig en gooide nogal kwistig haar perenschillen in de ronde. Ik was dan ook druk bezig met het opruimen van die stukjes schil en deed verwoeddde pogingen om haar rustig te houden. Al mijn gerief (rugzak, jas, sjaal, pamperzak, fietshelmen,... ) lag nog in de wachtzaal, gelukkig stuurde de dokter zijn stagaire om die spullen en kon ik die in het buro aantrekken. Rox besloot dan en daar om een scene te maken en zich op de grond te gooien. Ik zat op mijn knieën met gebogen hoofd en het enige dat ik kon zeggen was "nu niet rox... nu even niet meisje... toe... nu niet" ik was zo kapot vanbinnen en had geen energie meer om ook nog met een eigenwijze peuter om te gaan. Gelukkig snelde de dokter en de stagaire ter hulp en konden we toch nog rustig het kabinet verlaten.

Eenmaal buiten grabbelde ik mijn telefoon en belde naar mijn zus om het nieuws te vertellen. Het deed zoveel pijn om die woorden "Broertje is overleden in mijn buik" uit te spreken. Het echt zelf zeggen is nog veel heftiger dan het te horen krijgen (en te zien).De zus is onmiddellijk afgekomen (al leek het uren te duren) en dat deed wel heel veel deugd, hier niet alleen voor staan. Weten dat je gedragen wordt door mensen die je graag ziet. Even gepraat en dezelfde info meegeven als die van de dokter en dan naar huis gefietst samen, zus ging eten halen bij haar thuis om te koken. Superlief! Ondertussen deed ik een paar broodnodige telefoontjes om het nieuws te melden. Mokerslag na mokerslag. Iedere keer weer die woorden uitspreken, het telkens opnieuw bevestigen dat mijn kindje, mijn zoontje, het broertje van Roxanne dood is. In mijn buik. Dat ik nu rondloop met een dood kindje in mijn buik. Iedere keer opnieuw. Heel pijjnlijk maar ook heel belangrijk om te doen zodat ik het zelf ook echt ga gaan geloven dat het voorbij is. Dat geen baby zal zijn in oktober. Dat er geen broertje op komst meer is Dat mijn kindje echt dood is. Weg.

De avond is wat in een roes verlopen. Enderzijds wou ik heel graag met Roxanne bezig zijn en haar knuffelen en kussen en voelen dat ze er écht wel is. Wat een geweldig meisje het is en dat ik die hebt gemaakt. Bevestiging zoeken in wat ik wel heb en koesteren van wat mij zo ontzettend dierbaar is. Maar aan de de andere kant was het zo een opgave om er te zijn voor haar en haar liefde en aandacht te geven. Heel mijn lijf deed pijn. Iedere vezel in mijn lichaam trok tegen en tegelijk was/ben ik verdoofd. Een heel vreemde gewaarwording. De zus heeft Roxanne ontzettend goed opgevangen en zo heel wat "last" van schouders gehaald. Haast op automatische piloot begon ik een pamperwas in te steken en wat rond te wandelen in huis. Doelloos.
Af en toe gaf ik wat extra aandacht aan Roxanne maar alles was dof in mijn hoofd.

Bij het avondeten (toen rox in haar bedje lag) een beetje gepraat over wat er nu allemaal gaat gebeuren en hoe ik me voel maar ik had er niet echt veel woorden voor. Gek hoe ik zo rationeel kon blijven in het kabinet en zoveel mogelijk info wou vergaren. Bijna geen emoties toegelaten, ik wou alleen maar ALLES weten. En ook nu weer was ik druk bezig geweest met praktische zaken regelen: Boven de wolken contacteren, opzoeken hoe een baby van 17 weken eruitziet, tektsjes zoeken,... Ik beet me vast in hetgeen ik grip op heb. Bracht rust in mijn hoofd.
Rond 21u ben ik gaan slapen (met 2 dafalghans) en dat was de start van een zeer woelige en huilerige  nacht. Het doet zo een pijn.. het doet verdomd zo een pijn!

Ik werd deze nacht in het ziekenhuis verwacht rond 24u om de bevalling van mijn geweldig mannetje op gang te laten brengen. Gelukkig kon ik de avond spenderen met een vriendin in een gezellig restaurantje en werd de hele bevalling niet gemeden. Integendeel! Ik ben heel blij dat ik er zo open over heb kunnen praten en over mijn angsten en mijn fierheid. Thuis heb ik nog uitgebreid gedouched, mij met zorg opgemaakt en mooie kledij uitgekozen. Kobe heeft recht op een mooie mama!

Met een bang hartje de auto ingestapt en in de donkere nacht vertrokken naar Sint Lucas. Eenmaal een plekje in de parkeertoren gevonden fatsoeneerde ik nog een laatste keer mijn haar en kledij voor ik met opgegeven hoofd maar met tranen in mijn ogen de spoedgevallen binnenwandelde. Ik moest me daar aanmelden om de weg te worden gewezen naar "straat 6", het was een vreselijk moment om de weg te moeten vragen want ook op spoed weten ze dat straat 6 de verlosafdeling is... De baliemedewerker wierp een blik op mijn buik en wees me toen de gang waar ik door moest wandelen. Eindeloos leek het wel. Stap na stap kwam ik dichter bij het afsheid van mijn zoontje. Ik wou treuzelen, op mijn stappen terugkeren, doen alsof dit allemaal niet aan het gebeuren was. Maar voetje voor voetje kwam ik dan toch bij de lift en stapte ik uit bij straat 6. Daar werd ik opgewacht door de vroedvrouw van dienst en die keek me verschrikt aan en vroeg "Ben je alleen gekomen? Dit mag je niet alleen doen! " Ik verzekerde haar dat mijn zus tegen de ochtend er wel zou door komen (zoals ik had gevraagd) en dat ik er voor gekozen heb om de eerste uren alleen te zijn. Ik voelde dat ik het nodig had om alleen te zijn in de kamer waar ik mijn zoontje op de wereld zou brengen. Om even op mijn positieven te komen en de kamer "van mij te maken".
Ik werd overladen met heel veel info (geweldig) en ook wel een beetje bang gemaakt dat de bevalling misschien wel heel snel op gang zou kunnen komen. En dat mijn zus er misschien toch niet zou bijzijn dan. Het is niet te voorspellen maar ik ben al een keer bevallen en niet zo heel lang geleden dus de kans dat het snel gaat is er zeker. Ik gaf het GSM-nr door en drukte haar op het hart om zeker tijdig te bellen als de geboorte zich aankondigde. Ik wil en zal niet alleen zijn als mijn zoontje ter wereld komt!
Ook kreeg ik het koesterkoffertje van het "Berrefonds"  en de keuze uit verschillende wikkeldekentjes om hem lekker in te wikkelen na de geboorte. Zonder aarzelen koos ik voor een felgroen exemplaar met paddestoeltjes op omdat ik gek ben op sprookjes en ik het wel passen vond voor zo een klein mannnetje. Ik heb dat dekentje haast meteen onder mijn slaapkleed gestopt; op mijn huid, en daar de hele nacht mee geslapen. Kobe mocht zich niet alleen voelen en als hij in dat dekentje zou gewikkeld zijn dan had hij tenminste mijn geur nog bij zich.

De eerste tabeltjes werder opgestoken tegen mijn potdichte baarmoedermond. Het was op het randje van pijnlijk en ik zag er echt niet naar uit om dat nog een paar keer te doorstaan. Die tabletjes moesten ervoor zorgen dat mijn baarmoederhals begon te verweken en er weeën op gang werden gebracht. De eerste uren deed dat niets en ik heb zelfs wat geslapen. Er werd een 2e dosis tabeltjes ingebracht (weer die scherpe pijn en dat bijzonder onaangenaam gevoel) en afwachten maar. Op wat lichte, doffe krampen na gebeurde er nog steeds niets. Om 9u30 kreeg ik nogmaals tabletjes opgestoken maar deze keer door een andere vroedvrouw en dit was een heel pak aangenamer! Geen scherpe pijn en gewroet maar gewoon rustig en zacht die materie inbrengen. Net toen het achter de rug was kwam de zus binnenwandelen. We babbelden wat over vanalles en nog wat en ook over Kobe natuurlijk en hoe dit alles zou verlopen.
Rond 10u20 kwam de psychologe mijn kamer binnen en stuurde ik mijn zus buiten. Ik had wel uitgeken naar het gesprek met de psychologe maar dat was helemaal niet mijn ding! Er was duidelijk geen klik met die vrouw en die leek mij maar niet te begrijpen of in te gaan op de zaken die ik aanhaalde. Ondertussen nam de pijn toe en duurde het ook opvallend langer. Ik moest me echt al concentreren op de pijn om het draagelijk te houden. Rond 10u35 verliet de psychologe mijn kamer en ik begon rond te wandelen om de pijn op te vangen en te tellen hoe lang mijn weeeën duurden om te kijken of er al enig  ritme in zat en wanneer ik zou overwegen om een epudirale te vragen. Ik hobbelde een beetje doorheen mijn kamer toen opeens mijn vliezen braken en ik bloederig water langs mij benen voelde lopen. In paniek ben ik op bed GESPRONGEN en ik voelde en zag een golf roestbruin vruchtwater vloeien.  In een reflex kneep ik alles down there samen want ik voelde "iets" zitten in mijn vagina. Het was een gevuld gevoel. Toen mijn water brak was ik zo in paniek omdat ik bang was dat mijn kindje zomaar pardoes eruit zou floepen en op de grond zou vallen dat ik dus halsoverkop in dat bed ben gesprongen met een hartslag van 380! Ik was ook helemaal alleen in de kamer en was zo bang om alleen te bevallen van mijn zoontje...
Ik grabbelde de bel en drukte er als een razende op ondertussen angstvallig alles aan het dichtnijpen en proberen om zo weinig mogelijk te ademen, laat staan te hoesten of te kuchen! Ik stuurde mijn zus om 10u58 een berichtje "mijn water is gebroken" en was volledig in paniek want er kwam meer geen verpleegster af! Ik voelde me zo ontzettend alleen op dat moment en zo bang om mijn kindje te laten geboren worden zonder hulp... Toen mijn zus binnenkwam was ik in tranen en tegelijk zo opgelucht dat ze er was! Gelukkig kwam niet veel later de vroedvrouw binnen die eens voelde en ik voelde toen opnieuw een stroom vruchtwater ontsnappen en hoorde haar zeggen "ik ga de dokter bellen, het kindje ligt in het geboortekanaal" Ik had het dus juist gevoeld, Kobe lag klaar om geboren te worden en ik moest gewoon nog een klein duwtje geven en ie zou er zijn.
Bang en nieuwsgierig tegelijk lag ik in het bed te wachten op de dokter. Eenmaal die er was ging het allemaal heel snel; HIj voelde even, vroeg om te persen en 5 seconden later voelde ik Kobe naar buiten glijden. Mijn lieve mooie jongen was geboren. Ik kreeg hem haast onmiddelllijk te zien en wat was ie mooi! Ik vond en vind hem prachtig.  Een minimensje van 19cm groot en 130 gr zwaar. Helemaal af alleen veel te klein en veel te broos. Maar wat was ik fier! En liefde... ik voelde aleen maar liefde voor dat prachtige mannetje. Voor mijn zoontje. Ik ben zo trots op hem!
Ondertussen gingen de werken aan de lagere regionen ongehinderd door want mijn placenta moest nog uitgedreven worden en die gaf zich niet zonder slag of stoot gewonnen. Na wat persen, prutsen nog wat persen en duwen kreeg ik nu anaal tabletjes opgestoken die contracties moesten teweeg brengen.
En gelukkig kreeg ik dan wat tijd en ruimte om van mijn mooie zoontje te genieten. Om naar dat prachtige bundeltje liefde te staren en hem in me op te nemen. HIj is zo mooi; zo ontzettend mooi. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Die handjes die voetjes, allemaal zo klein maar zo af en zo prachtig. Hij had ook een hanekam van vocht op zijn hoofdje en dat heeft ie dan weer gemeenschappelijk met zijn zusje Roxanne: Die heeft een hanekam van blond haar (en een vreselijk nektapijt)  :D
Zijn huid was heel erg broos en ik was even bang om hem aan te raken maar al gauw deed ik niets liever dan hem zachtjes strelen en koesteren.  Wat is hij welkom!  Wat ben ik trots op hem! Wat een prachtig mannetje!

Helaas moest de placenta nog steeds worden uitgedreven en dat bleek maar niet op gang te komen. Ik voelde af en toe wel wat vochtverlies maar dat was zeker niet afdoende. Nog een 10-tal minuten getrek, geduw, gepruts en gepers later was ie daar dan eindelijk. Ik was opgelucht dat het nu echt achter de rug was en ik me helemaal kon focussen op Kobe en kon genieten van hem. Ik wou hem beschermenen, warm houden, koesteren heel dicht bij mij. Maar tegelijk was ik ook bang om hem stuk te maken en hem pijn te doen. HIj was zo broos en zo fragiel maar tegelijk zo sterk en zo rustig. Heel heel heel mooi.  MIjn kindje. Mijn zoontje. Wat zie ik je graag!

De vroedvrouwen kwamen hem  ophalen om een biopsie te doen van zijn weefsel om testen te laten uitvoeren en namen meteen ook voet- en handafdrukjes voor in het koesterkoffertje. Hem meegeven was niet eenvoudig maar ik was ook zeker dat hij in goede handen was en dat hij met zorg zou worden omringd.
Een goede vriendin was hoe dan ook in het ziekenhuis en kwam even langs. Helemaal geweldig om zo gedragen te worden op een vreselijke mooie maar ook intense droevige dag. Ze had haar zoontje van 6 weken bij zich en het deed me deugd om hem te horen en te zien. Ik genoot ervan om dat bundeltje geluk te zien knurren in de maxicosi. Heel blij dat het me niet overhoop haalde of compleet overstuur maakte. Integendeel, het maakte me gelukkig om hem te zien. En om te zien dat het ook echt heel vaak wel gewoon goed gaat. En dat dit gewoon dikke vette pech is geweest (waarschijnlijk).  Ze brachten het koesterkoffertje terug binnen en ik kon de voetafdrukjes bewonderen.
Ik vroeg aan M. of ze Kobe wou zien of liever niet. Het was geen probleem om dit te weigeren maar ze stemde er mee in in en hij werd binnengebracht in zijn paddenstoelendekentje. MIjn mooie mannetje. Zo trots dat ik was om hem te kunnen tonen. Om hem te laten zien aan mensen die belangrijk voor me zijn. Ik moest mezelf tegenhouden om niet massaal foto's door te sturen naar vrienden. Want IK vind dit wel prachtig maar andere mensen vinden het misschien eerder een beetje eng of een beetje vies. Maar ik wil hem aan de wereld laten zien! Mijn zoontje is geboren!

Ik bracht de belangrijkste mensen op de hoogte met volgend berichtje "Om 11u08  ben ik de fiere mama geworden van mijn prachtige zoon Kobe <3 Veel te klein voor deze wereld maar wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt... Je was zo ontzettend welkom kleine man van me! X"  En het deed me echt deugd om dat nieuws te kunnen delen. Om de geboorte van mijn zoontje te kunnen vertellen. Het liefst van al wil ik het van de daken schreeuwen en iedereen mijn prachtige mannetje laten zien. Ik barst van trots! Overweldigend wel al die gevoelens. En al die liefde. Maar o zo mooi.

In de namiddag kwam een geweldige fotografe van "Boven De Wolken" langs om mooie foto's te maken van Kobe zodat ik een paar mooie herinneringen aan hem heb. Ik sta te popelen om die foto's te zien en deze te delen met de wereld. Iedereen mag weten dat hij er is en dat ik zijn mama ben en hoe trots ik op hem ben. Hoe fier en ontzettend blij ik ben met zijn komst. Maar ook hoe droef en hoe veel pijn het me doet om afscheid van hem te moeten nemen. Hij heeft zeker een plekje in mijn gezin en in mijn hart veroverd. Kobe is een deel van wie ik ben. Kobe is mijn kindje. Kobe is mijn zoontje. Kobe is mijn 2e baby.
Het was heel leuk om hem te zien en hem te voelen en te weten dat er mooie foto's zullen gemaakt worden van dat prachitge kereltje. Iets dat ik kan koesteren.
Het was een heel ongedwongen warme sfeer waarin er zoveel plaats was voor verdriet maar ook voor fierheid en blijdschap. Het was prachtig.

Ik ga hem zo meteen nog even bij mij nemen en hem nog wat zaken vertellen. Nog wat dingetjes die ik graag met hem wil delen en nog wat koesteren. Morgen is het afscheid en dat valt me nu al zwaar. Ik blijf vannacht nog een nachtje in het ziekenhuis omdat ik hem niet wil achterlaten zo alleen. Ik wil bij hem blijven, hem beschermen. Ik ben zijn mama. Het is een onweerstaanbare drang om hem zo lang als mogelijk is bij me te houden en voor hem te vechten.
Het idee dat ik hem morgen zal achterlaten in die veel te grote gebouw, moederziel alleen... Dat doet me zo ontzettend veel pijn. Ik kan het niet in woorden vatten. De binnenkomst was pijnlijk maar ik denk dat het vertrek morgen nog veel heftiger zal zijn. Met lege handen naar huis. Geen baby in de buik. Geen baby in mijn armen. Hartverscheurend.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...