Gisterenavond heb ik Kobe nog een uurtje bij me gehad, gewoon om naar hem te bekijken, aan te raken en dicht bij hem te zijn. Ik heb hem ook bij me in bed gelegd, om samen te zijn en hem al de geborgenheid te geven die ik maar kon. Het doet me zo een pijn om hem straks te moeten achterlaten. Om hem los te moeten laten. Vandaag is de laatste dag dat ik dat hem zal zien. Dan is ie weg, echt weg.En ik ben daar niet klaar voor. Ik wil hem niet loslaten, ik wil bij hem zijn hem verzorgen, hem beschermen hem ontzettend veel liefde geven. Het voelt zo fout aan om hem straks te moeten achterlaten hier in dit grote kille gebouw, helemaal alleen zonder dat er iemand is om hem te koesteren. 

Net zoals ik bij het binnenkomen wou treuzelen en rechtsomkeer maken heb ik nu de drang om zolang mogelijk hier te zijn. Om zoveel mogelijk tijd met Kobe te spenderen en hem alle liefde te geven die ik in me heb. MIjn lieve kleine kindje toch... Wat zie ik je graag! En wat dat het me pijn dat ik je nooit zal leren kennen. Ik had je zo graag zien opgroeien. Ik ben zo graag jouw mama!
En tegelijkertijd vind ik het lastig om te vragen of ze Kobe nog eens willen brengen. Want dan weet ik dat ik afsheid moet nemen. Dan weet ik dat ik hem terug zal moeten afgeven en dat het dan voorbij is. Ik durf niet zo goed te vragen om hem te brengen maar ik wil het zo graag! Ik verlang er zo naar om hem nog eens te zien dat prachtige mannetje van mij, mijn kleine mooie vogeltje. Ik heb besloten om als troetelnaampje "Vogeltje" te nemen omdat ie toch een beetje op een vogeltje lijkt en hij nu ook zo vrij is om door de lucht te zweven.

AVOND (21u54)
Ik heb dan toch gebeld rond 8u30 om Kobe te brengen. Hij was zo mooi, zo teer en zo perfect. Ik heb echt genoten van die laatste 2u met hem. Ik heb hem gestreeld, gekust en vastgehouden. Maar ook hebben we samen in bed gelegen, knus en gezellig zoals ik graag had gedaan met hem een paar maanden later. Zoals ik graag met hem dit een heel leven lang zou gedaan hebben. Ik heb de tijd genomen om zijn mama te zijn en om hem te koesteren, lief te hebben en ontzettend veel warmte te geven. Het doet me zo een pijn... heel mijn lijf doet pijn van verdriet. Ik vind het zo vreselijk wat er is gebeurt. En ik voel me zo schuldig dat ik niet blij was met een jongen. Dat ik daar echt een paar dagen voor heb nodig gehad. Heeft ie dat gevoeld? Heeft hij daarom beslist om weg te giljden? Was mijn liefde niet onvoorwaardelijk genoeg? (ik weet dat dit compleer irrationele gedachten zijn maar ze zijn er en ik krijg ze niet weg) Ik ben zo trots op hem! Ik vind hem zo mooi, zo ontzettend mooi. Ik wil van de daken schreeuwen dat ik mama ben geworden, dat mijn zoontje geboren is. Ik wil hem aan iedereen laten zien, zo fier ben ik. Zo ontzettend blij met zijn komst en tegelijk zo ontzettend droevig. Het is niet te beschrijven hoeveel pijn dit doet en hoe afschuwelijk het allemaal om zich heen klauwt. Ik kan er bijna geen woorden aan geven. Het is zo overheersend en tegelijk ook niet want de fierheid en de liefde zijn nog vele malen groter.
Het is een kluwen in mijn hoofd en in mijn hart. Ik weet het allemaal niet zo goed meer op dit moment. Het enige dat ik weet is dat mijn zoontje er niet meer is en dat ik met lege handen en een lege buik thuis ben gekomen. En dat ik hem zo ontzettend graag zie. En nog zoveel langer had willen vasthouden en koesteren en zoenen. Mijn prachtige kleine jongen. Ik vergeet je nooit!

Ik ben al een 3 dagen bijna onophoudelijk bezig met het voorbereiden van de begrafenis van Kobe. Ik heb er voor gekozen om zelf zijn mandje, zijn vogelnestje, samen te stellen voor zijn laatste reis. Een laatste zorg die ik hem bieden en ik voel zo hard de nood om er voor hem te zijn, om hem te verzorgen.

In het ziekenhuis vond ik het vreselijk om hem te moeten afgeven aan de verpleegstes omdat ik wist dat ze hem dan uit zijn wikkeldoekje zouden halen en hem in een badje met koud water zouden leggen. Het idee dat hij door en door koud heeft vond ik afstotelijk. Maar ik kon hem ook niet te lang bij me houden, of toch geen al te lange periodes, omdat hij anders niet zo mooi zou blijven. Het was een constant afwegen en zoeken naar hoe ik me hier het best in kon verhouden.  Als ik hem bij mij had dan hield ik hem graag warm in mijn handen of in mijn schoot. Altijd lekker toegedekt met zijn dekentje. Ik hield ervan om hem zachtjes aan te raken, te strelen en te liefkozen. Ik fluisterde lieve woordjes tegen hem, probeerde hem tegen me aan te drukken maar was bang om te bruut te zijn en hem pijn te doen. Mijn moedergevoel is gigantisch. Ik wil vechten voor hem maar ik weet dat het geen zin heeft dus vecht ik om hem zoveel mogelijk comfort te bieden, om zijn lijfje zo liefdevol mogelijk te behandelen. Ik heb bij het voor de laatste keer overhandigen van Kobe aan de verpleegster gevraagd om goed voor hem te zorgen, om hem heel veel warmte te geven. Ik weet dat het voor veel mensen heel vreemd zal overkomen, ik WEET dat mijn zoontje dood is he, maar de wil/drang/nood om zijn mama te zijn is allesoverheersend.  Ik kan niet anders dan voor hem zorgen.

Gaandeweg krijgt zijn nestje meer en meer vorm. Ik bedenk, veranderen, verzamel steeds meer spulletjes tot het echt helemaal goed is. Tot het is zoals het hoort te zijn. Vrijdag ben ik naar Dille en Kamille gefietst om een mandje te gaan kopen, in de AVA ben ik de letters van zijn naam gaan zoeken in het hout en vond ik gelukkig ook veertjes. De veritas heeft me dan weer aan het lint geholpen en aan de "molton" (vulling) zodat hij lekker zacht ligt. Ik ben dus een hele middag bezig geweest met het uitzoeken van prachtige spulletjes. Heel mooi om te doen maar ook ontzettend pijnlijk. Heb meerdere keren staan snotteren in de winkel. Het was zo uitputtend!

Ook had ik bedacht dat ik hem graag een knuffel wou meegeven en in 1e instantie moest en zou dat een vogel zijn. Omdat ik vind dat hij op een vogeltje lijkt en dat het ook zijn troetelnaampje is. Dat blijkt dus een onmogelijke opdracht te zijn! Ik ben in een knuffelwinkel geweest en een exclusieve speelgoedwinkel. Tevergeefs! Mijn hart lag in sherven op de vloer en dan besloot ik om op de webwinkel "bol" te bestellen. Daar vond ik slechts 1 vogel-knuffeldoekje die er een beetje mee doorkon en op goed geluk deze dan maar besteld. Maar het schuurde en het wrong en dan opeens wist ik ook waarom! Ik had met heel veel zorg al een knuffel uitgekozen voor Kobe, nog voor ik wist of het een meisje of jongen zou worden had ik al het heel internet afgespeurd naar een leuke slaapknuffel en het is het draakje van Lilliputiens geworden. En het enige dat goed aanvoelde was dit draakje. Draakje moet mee op zijn laatse reis en zal hem beschermen. Ik ben uiteindelijk naar een Genste babywinkel gefietst (krak zijn mijn hart nog eens) maar helaas hadden ze daar het draakje niet.  Bijna de wanhoop nabij belde ik naar een babyspeciaalzaak in Nazareth en toen ik te horen kreeg dat ze daar nog 4 exemplaren hadden en er dus zonder probleem 2 aan de kant konden leggen barstte ik in tranen uit. Zo overweldigend, zo een gigantische last die van mijn schouders viel! De dame aan de andere kant van de lijn begreep niet wat er aan de hand was en ik kreeg het ook niet onder woorden gebracht. Maar al sniffend en al huilend naar huis gefietst, in mijn auto gesprongen en dat prachitge draakje gaan kopen.  Meteen stak ik er eentje dicht bij mijn hart (onder mijn sjaal) en die zit daar nu nog. Ik heb er al 2 keer mee geslapen en loop er de hele dag mee rond. Draakje moet en zal mijn geur opnemen. Kobe moet weten dat zijn mama dichtbij is. Altijd.
Ik heb nog eentje die ik voor mezelf houd, het is het dichtste dat ik bij Kobe kan komen als het nodig is. Ik heb dat draakje nodig. Ik voel dat het moet; dat ik ook een draakje in huis moet hebben. Eentje om te knuffelen en koesteren.

Eenmaal thuis bleek mijn mandje veel te klein te zijn voor al de spulletjes die ik met Kobe mee wil geven dus mijn queeste begon opnieuw zaterdagochtend. In allereil ben ik naar Maison Du Monde gereden waar ik als bij wonder een prachitge mandje vond, echt bijna in de vorm van een vogelnestje en het is een pak groter en een heel stuk knusser. Echt perfect! Heel vreemd om met dat mandje naar de kassa te wandelen en dat dan mee naar huis te nemen. Het laatste plekje voor Kobe... Het is een heel bevreemdend gevoel maar tegelijk is het ook helemaal goed zo en zou ik het niet anders willen! Ik vind het fijn om met zoveel zorg en liefde alles te kunnen samen stellen. Ook al moet ik daar veel moeite voor doen en vraagt het ontzettend veel energie van me.

Maar zijn mandje bestaat ondertussen uit de volgende elementen:

• Een prachtig knus rieten mandje
• Molton om lekker zacht te liggen
• Een stuk doek van zijn fotobord hier thuis (grijsgroen met hartjes) ingespoten met mijn parfum
  Op dat fotobord werden alle echo's en andere belangrijke zaken opgehangen (de zw-test, uitslag nipt-test,... In een later stadium zouden daar dan ook buikfoto's komen en de eerste foto na de geboorte)
• Een mooie foto van Roxanne en ik
• Een houten hartje (die ik ook heb gebruikt bij de geboorte van Rox en de aankondiging bij de mutti van zijn komst)
• Een mooi kaartje met nog een laatste brief aan hem van mij
• Draakje <3
• Veertjes rondom rond om het wat gezelliger te maken en het ook echt op een vogelnestje te laten lijken
• Een lichtgroen lint waarop zijn naam in houten letters is geplakt

Het doet me ontzettend veel deugd om te weten dat het een heel mooi plekje is om te vertoeven en dat het er heel gezellig en warm uitziet. Alles en iedereen is rond hem om hem te beschermen en lief te hebben. Het is een geruststellend gevoel dat ik zo dicht bij hem kan zijn (en toch ook weer niet). De afstand tussen ons kan niet groter zijn en het verdriet blijft GIGANTISCH maar het voelt wel heel goed om dit te kunnen doen. Het zorgt ervoor dat ik mijn rol als mama kan opnemen. Dat ik hem liefde kan geven zoveel als mogelijk is.

Ik ben ook in de Kwesto binnengestapt (juwelier) omdat ik wist dat ze 20 maanden geleden een ring in hun colletie hadden waarin een vogel-uitsparing was gemaakt. (ik kan het niet beter uitleggen) en ik vond dat de perfecte geboortering voor Kobe. Met een heel klein hartje en een gigantisch gevoel van hoop stapte ik de winkel binnen en aarzelend en bang wandelde ik de kasten af tot mijn oog inderdaad viel op de ring met de vogel! Ik kon mijn enthousiasme niet verbergen, was zo ontzettend gelukkig dat ze hem nog hadden! De juwelier had het gezien en glimlachte even kort maar moest verderdoen met de klant die voor me was. Eenmaal die buiten was gewandeld kon hij me verder helpen en met een brede glimlach zei hij dat het leuk was om mij zo enthousiast te zien reageren op de juwelen. Waarop ik prompt in tranen uitbarstte en hem vertelde van de geboorte van Kobe. De man stond aan de grond genageld maar omarmde me toen en trooste me superlief. Ik stond echt vol overgave te snotteren bij een wildvreemde... Verdriet kan hele rare dingen doen met een mens!
De ring moet een beetje aangepast worden en het zal een 5-tal weken duren voor hij is gemaakt en dan nog  3 weken voor de gravure van zijn naam en geboortedatum. Maar met wat geluk heb ik half juli de perfecte geboortering van Kobe. MIjn mooie lieve mannetje.

Ik ben heel moe, uitgeput bijna maar toch blijf ik de kracht vinden om dit alles in orde te krijgen. Er is een gigantische goesting om met Kobe bezig te zijn en zijn geboorte te vieren. Net zoals bij Roxanne heb ik een "birth poster" besteld, de krant van zijn geboortedag besteld (want die is spoorloos verdwenen), een ronde doos gekocht bij de Hema  om zijn geboortedoos van te maken, aankopen van een geboortering,...  Naast dat immense verdriet is er ook zoveel fierheid zoveel trots op dat kleine mannetje van me dat ik het zo nodig heb om zijn komst ook te vieren en te beleven. Ik heb contact opgenomen met de dame van het geboortekaartje (ik had alles al in mijn hoofd uitgezocht en de tekst en zo bedacht maar nog niet doorgegeven aan de ontwerpers. Wel had ik al een eerste contactname gedaan en nu wil ik heel graag toch nog het geboortekaartje laten drukken van Kobe dat ik in gedachten had en met zoveel liefde heb uitgekozen. Weliswaar met een aangepaste tekst en in een kleine oplage maar ik zou het geweldig vinden om dit te kunnen doen.
Ook ben ik bezig met het ontwerpen van een doodsprentje of hoe moet ik het andes noemen? Dinsdag wordt hij begraven en er gaan een aantal vrienden aanwezig zijn (wat voel ik me geliefd en gesteund! Ongelooflijk!) en ik vind het belangrijk om naast een glas cava te heffen ook een kaartje mee te kunnen geven. Op dit moment is het een heel minimalistisch ontwerp: Een grijsgroen kaartje (als ik dat vind) met een grijze veer op gekleefd en zijn naam (en evt. geboortedatum) op gestempeld. Geen poespas maar mooi in zijn eenvoud.
Ik ben nog aan het sleutelen aan aan een brief die ik wil voorlezen op zijn begrafenis en ook nog aan het kaartje die ik hem wil meegeven in zijn grafje. Dat laatste valt me zwaar omdat het zo belangrijk voelt om daar de JUISTE woorden te zetten. Terwijl alles recht uit mijn hart vloeit en ik weet dat er geen foute woorden bestaan voor mijn lieve Kobe. Alles is met liefde en dan is het goed. Wat zie ik hem graag! Wat mis ik hem!

Ondertussen broed ik ook nog op een bedanking voor de vroedvrouwen en de dokter. Ik wil hen graag bedanken voor de warmte en te fantastische zorgen die ze mij hebben geboden. Ik denk erover na om een mooi kaartje te schrijven en een taart van Julie's House binnen te brengen. Voor de dokter ook maar dan persoonlijk voor hem.

Het is een wervelwind aan gedachten en wensen in mijn hoofd en ik doe heel hard mijn best om alles rond te krijgen. Ik ben bezig bezig bezig. Maar leef wel in een waas, de hele wereld lijkt aan mij voorbij te gaan en het enige dat ik kan doen is aan mijn lieve kleine Kobe denken en de pijn voelen die door heel mijn lichaam trekt. Het is ontzettend vermoeiend. Maar o zo mooi.

GIsteren was het dan zover... de begrafenis van mijn wondermooie zoontje Kobe. Het was een prachitge dag en het deed me deugd dat de zon scheen, ik was blij dat hij op zo een mooie dag afscheid kon nemen van de wereld. En dat ik op zo een mooie dag afscheid kon nemen van hem.

In de voormiddag probeerde ik nog de laatste zaken rond te krijgen (een lint voor in de sterrenboom aangezien ik het eerste lint een beetje verknoeid had *oeps*, een boeketje bloemen en een houdbaar plantje voor op zijn plekje *verhaal volgt* en ik besloot om ook nog een nieuwe mascara te kopen :D Thuis zag ik de tijd langzaam wegtikken en aan de ene kant wou ik dat het veel sneller ging maar aan de andere kant wou ik alles stopzetten. Ik wil geen afscheid nemen van mijn zoontje.. Het doet zoveel pijn!
Ik besloot om uitgebreid te gaan douchen en mij lichtjes op te maken zodat Kobe een mooie mama had bij zijn afscheid. Ik vind het heel belangrijk om daar voldoende tijd en aandacht aan te besteden. Het doet veel met mij als ik het gevoel heb dat ik er goed uitzie. Met veel zorg een jurk uitgekozen die ik wel passend vond maar toch heel erg "ik" en ik was blij met wat ik zag in de spiegel.
Fietskar volgeladen met boeketje rozen, bloempotje en de rugzak met cavaglazen, cava en fruitsap :) Het korte leven van Kobe moet ook gevierd worden! En met een heel klein hartje een gigantische krop in de keel op mijn fiets gestapt en heel traag maar gestaag naar de Westbegraafplaats gefietst. Net toen ik kwam opgereden kwam ook B. aan met de wagen en dat deed wel deugd om daar niet alleen te moeten zijn. Ik benaderde onmiddellijk de grafdelver om nog een paar laatste onbeantwoorde vragen af te vuren en die stak me een kaartje toe met het nummer van het perceel en in plaats van de naam Kobe stond er "foetus" op het kaartje. "krak" zei mijn hart voor de zoveelste keer al de afgelopen dagen. Maar goed ik was niet alleen en zag mijn vrienden gelukkig binnensijpelen en de vele knuffels, kussen en aanrakingen deden me enorm deugd. Wat zijn ze toch geweldig allemaal <3
Rond  13u45 kwam de begrafenisondernemer opgedreden en hij toonde mij het nestje van Kobe. Wat was ik opgelucht om te zien dat het er heel mooi uitzag en dat het niet in een kartonnen doosje zat. Dus dat het zo ter aarde mocht besteld worden. Het was een beetje zoeken en aftasten wat mogelijk was en hoeveel tijd er kon gespendeerd worden. De plek voor Kobe bleek aan de andere kant de begraafplaats te liggen en was dus nog een flinke wandeling verwijderd maar ik stond er ergens wel op om te wandelen en niet met zn allen in een auto gepropt te gaan zitten. Het voelde juist om een stoort van "stoet" te hebben die achter Kobe aanwandelde in een rustig tempo. Ik genoot van de speling van het zonlicht door het bladerdek van de vele statige bomen en van het onderweg zijn naar zijn laastse plekje. Het was goed om te wandelen.

De mutti was al op post (ze had een zware inspannning geleverd om tot daar te wandelen en was dus ruimschoots op tijd vertrokken) en sloot bij ons aan. Het was een heel bevreemdend moment om voor een put in de grond te staan en te weten dat daar zo meteen mijn zoontje in zou verdwijnen. Voor altijd. Omringd door draakje en een foto van zijn zusje en ik, met mijn geur doordrengd doekje en een houten hartje... Maar toch. Niet veel later werd Kobe mij overhandigd en stond ik daar met mijn zoontje in mijn handen en het deed zo een pijn en tegelijk was het zo ontzettend mooi om daar al die mensen te zien staan die afscheid kwamen nemen van hem. Die hem belangrijk genoeg vonden om er te zijn, die zijn leven waardevol genoeg achtten om mooi afscheid te nemen en om er te zijn voor mij. Mijn verdriet maar ook mijn fierheid werden zo ontzettend hard erkend op die moment. Het was zo mooi...  De brief die ik had geschreven aan Kobe besloot ik om dan niet voor te lezen. De aanwezigheid van de muttie weerhield me ervan. Maar het was goed om ter plekke iets te zeggen en minder inkijk te geven in mijn ziel op die manier. Met tranen in mijn ogen en een gigantische krak in mijn stem vertelde ik wat er allemaal in zijn nestje leg en hoe graag ik hem veel langer had gedragen maar ook hoe trots ik was en ben om zijn mama te mogen zijn. Op het laatste stuurde ik nog heel veel liefde naar iedereen die er was om dat het zoveel deugd deed om er niet alleen te zijn. Toen overhandigde ik het vogelnestje met mijn lieve kleine Kobe aan de grafdelver die het in zijn grafje plaatste. Het deed zoveel pijn om hem te moeten afgeven...  Het leek alsof ik daar uren alleen alleen stond, verdwaasd en overspoeld door pijn maar omringd door mensen die mee heel graag zien maar zich ook geen houding wisten te geven. Gelukkig trad M. naar voren om mijn een ontzettend dikke knuffel te geven en om me vast te houden. Wat deed dat deugd!
Het was afschuwelijk om daar en dan een alleenstaande mama te zijn. Niemand kan mijn verdriet zo intens begrijpen of meevoelen. Er is geen partner die ook zijn kindje is verloren. Ik voelde me toen echt heel alleen. Alleen met mijn pijn met mijn verdriet en mijn wanhoop. Terwijl ik, als ik rond me keek ontzettend veel liefde voelde en helemaal niet alleen was.Maar diep  vanbinnen voel ik me ontzettend alleen.  Gedragen, gesteund en heel graag gezien door vrienden en familie, absoluut!  Maar in essentie moet ik dit verdriet en dit verlies alleen trotseren.
Iedereen groette nog even Kobe en plaatste een bloempje bij zijn graf indien ze dat meehadden. Vele vrienden gaven me nog een dikke knuffel en zoen en fluisterden nog lieve woorden. Liefde kan opeens heel tastbaar worden.

Ik nodigde iedereen nog uit voor een glaasje cava of fruitsap op het grasplein  aan de ingang van de begraafplaats. Zelf maakte ik nog even een kleine stop bij de Sterrenboom om zijn lint er in te hangen. Dit was iets dat ik alleen moest doen en gelukkig voelden mijn vrienden dat ook goed aan :)  Ze bleven wel wat talmen en dat was een beetje vervelend (niet het juist woord, te hefig voor wat het eigenlijk was) omdat ik graag even mijn momentje had genomen om dat lint op  te hangen. Nu deed ik dat een beetje op een drafje. Maar goed, het hangt in de Sterrenboom.
Terug die fikse wandeling en het deed me opnieuw deugd om in beweging te zijn en om de zon op mijn snoet te voelen en het lichtspel waar te kunnen nemen tussen de bladeren. Wat een prachitge dag!

Op het grasveld was het eerst een beetje onwennig voor iedereen omdat het zoeken was naar hoe iedereen zich nu het best kon gedragen. Maar ik wou er vooral ook een leuk moment van maken, een feest voor de geboorte van Kobe. Tenslotte ben ik echt mama geworden en daar hoort ook een glas bij. Maar al gauw ontdooide de sfeer en was het gewoon een gezellig samenzijn. Ik voelde me zo ontzettend graag gezien door iedereen <3 Het was prachtig om de mensen die me zo nauw aan het hart liggen daar allemaal samen te zien. En berichtjes te krijgen van de mensen die er helaas niet fysiek bij konden zijn maar in hun woorden wel heel veel uiting gaven van liefde en steun.  Ik genoot echt van het moment, van het samenzijn en de verbondenheid.

Opeens zag ik de mama van een vriendin het grasveld opwandelen,  en ik was zo blij om haar te zien! C. is de mama van E. mijn overbuurmeisje van als ik heel klein was (we kennen elkaar van in het 2e kleuterklasje en hebben lang lief en leed gedeeld, dan elkaar wat uit het oog verloren maar 2 jaar terug weer contact met elkaar gekregen) en ze wou er heel graag bij zijn. Toen ik haar in de armen viel zei ze 'Oh meisje toch, wat leef ik me je mee.. Je bent ook een beetje mijn dochter he" En dat deed zoveel deugd. Haar aanwezigheid was zo ontzettend gewenst en gaf me een heel goed gevoel. Geweldig!

Er werdt gepraat, gekeuveld, gelachen en een traag weggepinkt. Het was helemaal zoals het hoorde te zijn. Geen schroom, geen onwennigheid. Kobe mag er zijn binnen mijn vriendenkring en ik ben écht mama geworden, ook voor hen. En het doet zo een deugd om Kobe een plek te mogen geven in mijn leven, in mijn vriendengroep. Weten dat hij mag bestaan en dat ik er over mag praten en dat mensen echt oprecht met me meeleven.
Ik heb ontzettend veel liefde gevoeld.

Stilletjesaan dunde onze groep uit en met de nodige kussen, knuffels, bemoedigende woorden en lieve aanrakingen werdt er afscheid genomen. Ik wandelde nog even mee met M. richting het graf van Kobe om nog een momentje met mijn zoon alleen te hebben en de bloemen die ik had gekocht voor hem (maar was vergeten uit de fietskar te halen)  bij hem te leggen. BIj zijn grafje heb ik echt heel hard zitten snikken, het verdriet was opeens weer zo overweldigend. En ik was alleen dus dan laat ik het al makkelijker toe om alles los te laten. Ook heb ik mijn brief nog voorgelezen aan hem en met lood in mijn shoenen ben ik vertrokken. Wat deed het pijn om hem daar te moeten achterlaten. Om mijn zoontje alleen te moeten laten. Ik knuffelde draakje nog even heel hard en snotterede nog een eind weg.

Kobe lieve kleine vogel van me... ik heb je lief mijn hele leven! Wat zal ik je missen en wat doet het pijn om je niet te mogen ontmoeten. Het ga je goed kleine man van me. Het ga je goed!