De voorbije weken heb ik al een paar hallucinante gesprekken gehad die mijn hart gewoon ineen deden krimpen maar ook heel veel mooie en liefdevolle momenten mogen delen met vrienden (en vreemden). Gek hoe mensen kunnen reageren of net niet kunnen reageren op de geboorte van Kobe.

In het ziekenhuis ben ik geweldig goed opgevangen en door de vroedvrouwen en de dokter ben ik opnieuw écht mama mogen en kunnen worden. Er was zoveel respect voor mijn gevoelens en mijn noden, prachtig! Ik ben die mensen zo ontzettend dankbaar voor de tijd die ik heb gekregen en dat ik alles op mijn ritme heb mogen doen. Nooit een scheve blik, nooit een zucht of een gebaar die deed vermoeden dat ze mijn gevoelens niet aux serieux namen. Wel heel veel warme aanrakingen, lieve woorden, steunbetuigenissen, fijne stiltes,... En de proficiats! Oh die vond ik zo geweldig!  Geen schroom om over het verdriet te praten, ruimte genoeg voor Kobe en alles wat hij in beweging heeft gebracht. Heel heel mooi.

Maar eenmaal ik de ziekenhuisgangen was uitgewandeld kwam ik de kille wereld terecht en daar ben ik toch wel een paar keer geschrokken van uitspraken of reacties. Ik wou heel graag de begrafenis van Kobe regelen en daar mijn eigen ding wat mee mogen doen. Maar in het ziekenhuis konden ze me niet echt alle antwoorden geven op mijn vragen dus trok ik naar "Het Zuid" waar de adminstratieve diensten verzameld zijn in de hoop daar antwoorden te vinden. Aan de infobalie pikte ik eerst nog een "sterrenlintje" op (dit lint kan je in de sterrenboom hangen en staat symbool voor elk doodgeboren kindje) maar de medewerker daar hoorde het even in Keulen donderen toen ik hem ernaar vroeg en moest er een collega bijhalen. Toen verwees hij me gelukkig moeiteloos door naar de dienst burgezaken "overlijden" en met lood in mijn schoen en mijn hart in mijn keel stapte ik in de lift met mijn nummertje in mijn trillende handen. Even in de wachtzaal zitten tot mijn nummer verscheen en ik naar het betreffende burootje mocht wandelen. Daar deed ik met veel tranen mijn zegje en vuurde ik de vragen af (mag ik hem begraven in zijn mandje, mag er een zerkje/houtschijfje op, waar wordt hij exact begraven, hoe gaat dit alles in zijn werk, tot wie moet ik me wenden als ik er een steentje ofzo op wil plaatsen, ...) Tot overmaat van ramp wist de vrouw achter haar buro te weinig antwoorden op mijn vragen en zat die maar wat bedremmeld naar mij te kijken. En wat loze woorden te prevelen... Eigenlijk kwam het erop neer dat ik zo goed als alles aan de "grafdelver" moest vragen van het kerkhof zelf, die was het best geplaatst om mijn vragen te beantwoorden. En die zou ik daar wel treffen als mijn kindje (hoewel ik Kobe z'n naam al meerdere keren had vermeld bleef ze maar "jouw kindje" zeggen) werd begraven. Toen ik haar vroeg of ze mij kon tonen waar de sterrenweide (zij refereerde naar de foetus-weide en ik bleef halstarrig de sterrenweide zeggen) snelde ze weg om een collega te halen die me dit beter zou kunnen zeggen.
Ik haalde even opgelucht adem en rommelde wat in mijn handtas op zoek naar een zakdoek toen opeens een vrouw naast me opdook. Ik had al gezien dat ze een paar keer mijn richting had uitgekeken toen ik al sniffend mijn verhaal deed en nu stond ze naast me . "Mevrouw, ik ben ook mijn zoontje verloren op 17 weken, het is verschrikkelijk en het doet ontzettend veel pijn maar je komt daar over. Echt waar! Ook al lijkt dat nu niet zo, het wordt echt minder de pijn. En laat je niets wijsmaken! Het is echt jouw kind en nu moet je voor hem vechten. Je mag verdrietig zijn en je mag rouwen, mensen hebben daar allemaal een mening over maar hij was JOUW KINDJE en je hebt dat ontzettend graag gezien. Laat je echt niets wijsmaken! Neem de tijd en de ruimte die je nodig hebt en knok maar voor een mooi afscheid"
Uiteraard was ik helemaal in tranen na zoveel liefde en genegenheid en steun van een complete vreemde maar het deed ook zo ongeloofelijk veel deugd! Wauw! Echt fantastisch. Zoveel dankbaarheid dat ik toen voelde...
De vrouw kwam terug met in haar kielzog een collega die op een plannetje een cirkel tekende waar "mijn baby ongeveer begraven zou worden" en gaf me ook nog eens de boodschap mee dat ik inderdaad best al mijn vragen stel aan de grafdelver. Veel zaken zijn afhankelijk van begraafplaats tot begraafplaats en de medewerkers zijn het best geplaatst om mij te woord te staan.

Beduusd en nog meer gekraagt wandelde ik naar buiten en zocht ik mijn fiets. Zoveel kilheid, onverschilligheid bij zo een groot verlies.. het deed me heel wat. Als verdoofd fietste ik naar huis en trok nog wat laatste foto's van het vogelnestje van Kobe. Ik ging het mandje naar de kraamafdeling brengen en wou toch nog zeker zijn dat alles in orde was. Heel moeilijk om dat mandje in een papieren zak te stoppen en naar het ziekenhuis te fietsen. Ik was zo blij dat het mandje hier in huis was, ik kon er naar kijken, herschikken, aanraken... Maar nu zou ik het dus moeten lossen. Ik had afgesproken dat ik niet naar het mortuarium zou gaan maar naar de verlosafdeling. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om naar het mortuarium te gaan... Dat was 36 bruggen te ver voor mij.  De wandeling door de veel te lange gang naar de kraamafdeling deed mijn hart nog meer ineenkrimpen en eenmaal boven drukte ik met bevende vinger op de bel. Een lieve verpleegster liet me binnen en ik deed kort mijn verhaal en ze was vol lof over het vogelnestje. Superlief! Ik voelde weer ontzettend veel begrip en oprecht medeleven. Ook hier trachtte ik opnieuw wat informatie te sprokkelen en ze was zo lief om naar het mortuarium te bellen om mijn vragen te laten beantwoorden. Mijn hart kreeg het nog maar eens hard te verduren...
Op de vraag of ik Kobe in zijn eigen mandje mocht begraven, dus dat hij zo in de grond zou worden geplaatst of dat er nog een kistje rond kwam (wat ik liever niet had) antwoordde de vrouw aan de andere kant van de lijn dat het gebruikelijk was om het kindje in een wit kartonnen doosje te leggen. Dus dat het waarschijnlijk zo zou zijn dat het vogelnestje in een kartonnen doos zou worden geplaatst en dat die doos dan zou begraven worden. EEN KARTONNEN DOOS! MIjn kindje, mijn lieve mooie zoon zou begraven worden in een KARTONNEN DOOS! Mokerslag!
Op de vraag of ik eventueel een zerkje, een houten schijf, een steen mocht plaatsen op het grafje van Kobe kreegt ik te horen dat ze dit ten zeerste betwijfelde omdat het kindje nog maar 17.5w oud was dus wettelijk niet echt bestond.Het zal gewoon een houten plaatje zijn met een nummertje. EEN HOUTEN PLAATJE MET EEN NUMMERTJE OP????  Daar ging mijn hart nog meer aan stukken. Ik had alle moeite van de wereld om mezelf een beetje bij elkaar te houden en niet ter plekke in te storten. "Ik had begrepen dat u het niet zag zitten om tot hier te komen, in het mortuarium, ik veronderstel dan ook dat u aan de begraafplaats zal wachten dinsdag en niet achter de lijkwagen aan zal rijden als hij vertrekt vanuit het ziekenhuis?" Neen, inderdaad... ik heb niet de behoefte om in een auto te zitten die in een tergend traag tempo de weg aflegt naar het kerkhof met daarin mijn kindje... neen dank u. (Uiteraard heb ik dat niet zo gezegd maar ik heb het wel gedacht!)
Ten slotte gaf deze dame nog mee dat ik eventuele vragen beter aan de grafdelver zou stellen want die zou toch meer op hoogte moeten zijn van alles. Het woord grafdelver vind ik al vreselijk en zeker als het om het grafje gaat van mijn mooie zoontje.Maar goed. Ik bedankte de lieve verpleegster nog eens uitgebreid en deed een poging om de lange gang door te wandelen maar ik had de indruk dat ik meer aan het strompelen was dan wat anders. Ik was zo murw geslagen van al de pijnlijke woorden en de desinteresse van de ambtenaar en de medewerkster van het mortuarium. Wow.. helemaal kapot was ik.

In de centrale gang loop ik dan pardoes mijn nicht B. tegen het lijf die ik dan huilend in de armen val en zij weet zich totaal geen houdin te geven. Aan telefoon een paar dagen eerder was ik heel rustig geweest en heel rationeel en nu stond ik daar te snikken in haar armen. Het was zo overweldigend voor haar dat ze zich geen houding wist te geven (had ik de indruk) dus herpakte ik me snel en probeerde terug rustig een gesprek te voeren. Ze bleek op kraambezoek te komen bij een collega en dat nieuws werd met veel omzichtigeid en schroom gebracht terwijl ik oprecht gelukkig ben voor die vrouw dat ze wel een prachitge zoon in haar armen kan sluiten. Ik voel geen rancune of afgunst jegens vrouwen die wel een gezonde prachtige blozende baby op de wereld mogen zetten. Neen, ik voel intens geluk en blijdschap voor hen. Absoluut

Eenmaal terug op mijn fiets peddelde ik naar huis om wat te bekomen van alle emoties en kracht te verzamelen om Rox op te halen bij de oma en daar ook nog even een goed-nieuws-show te gaan brengen. Zo ontzettend vermoeiend. Vreselijk!
Ik had echt het gevoel geen greintje energie meer te hebben en het enige dat ik wou doen was in mijn bed kruipen, het dekbed over mijn hoofd trekken en verdwijnen. Even helemaal weg van de wereld. MIjn coconnetje, mijn veilige plekje. Het gemis van een partner kwam ook nu weer op scherp te staan. Ik had zo hard nood aan een knuffel, aan een lieve kus en een eeuwigdurende omhelzing. Iemand die er is, die mee het gevecht aangaat en mee de rauwe realiteit trotseert. Maar ik kwam thuis in een leeg huis...

Dinsdagochtend had ik Rox afgezet in de creche en fietste ik door naar de bloemenwinkel om nog een mooi boeketje te kopen en een grafstukje. De bloemenwinkle die ik in gedachten had opende de deuren pas om 12u dus moest ik mij toevlucht nemen tot google om een bloemenwinkel te vinden die open was. Gelukkig was erop 8 minuutjes fietsen eentje en ik trapte er met goede moed heen. Ik had buiten al even een blik geworpen op de bloemstukjes die er stonden en mijn oog laten valen op en soort van "ei" met vetplantjes/rotsplantjes en stapte de winkel binnen. De winkeldame gunde mij geen blik en ik stond wat te draaien op een tegel tot ze me eindelijk aansprak. "Ik ben op zoek naar een bloemstukje voor op een grafje..." zei ik en de vrouw troonde me mee naar buiten om inderdaad de vetplantjes te tonen. "En ik had ook nog graag een boeketje gehad, niet te veel, niet te bombastisch het is voor een doodgeboren kindje" De dame stelde een paar witte roosjes voor en liet me dan rustig mijn graf-plantje kiezen. Eenmaal aan te toonbank vond de volgende conversatie plaats:
WD: En wat het kindje voldragen?
IK: Euh neen, helaas is het geboren op 17w5d
WD: Oh dan... dat is nog cava he dan. Das dan nog niet echt een kindje he
IK: *krak zei mijn hart volledig* Tgoh, tis toch een hel groot verlies voor de ouders en het blijft toch hun kindje
WD: Ja dat wel maar toch als het voldragen is dan is het toch nog veel erger he
Ik wend mijn hoofd en murmel iets binnensmonds en begin een kaartje voor aan het grafstukje te hangen uit te zoeken.
Ik kies voor een heel mooi kaartje met "Welkom klein wonder" op en geef dit aan de winkeldame die me prompt verbaasd aankijkt en zeg "Euh u kiest wel een kaartje op met welkom... dat is toch een beetje vreemd niet in deze situatie?" en ik zeg "maar hij was ook ontzettend welkom, dat kleine mannetje dus ik vind het wel gepast" En nu was het de winkeldame haar beurt om iets binnensmond te murmelen en zich weg te draaien.
Van een afschuwelijke en ongemakkelijk situatie gesproken... Ik kon het niet aan om te zeggen dat het mijn eigen kindje was die doodgeboren was waarvoor ik een bloempje kwam kopen. Ik voelde dat die vrouw en ik zo hard niet matchen met elkaar dat ik de kaart trok van de 3e partij. Gelukkig maar!  Maar wat deden die uitspraken pijn... mijn hart lag al in diggelen maar nu was er nog meer in getrapt. Nog meer splinters, nog meer stukjes om samen te rapen.

Dinsdagmiddag stond ik dan om 13u40 aan de ingang van de begraafplaats en trof ik daar gelukkig de grafdelver aan die heel vriendelijk en heel begripvol was voor de vele vragen die ik had en hij kon zo wat alles meteen antwoord geven. Met een neergeslagen blik en erg veel medeleven in zijn stem overhandigde hij me het kaartje van het perceelnummer waar Kobe begraven en zie me dat hij helaas de naam niet had doorgekregen van mijn kindje en dat hij dus noodgedwongen "foetus" had moeten noteren zowel op het kaartje als op het tijdelijke naamplaatje dat op zijn grafje kwam te staan. Die boodschap deed heel veel pijn maar werd heel sereen en heel respectvol gebracht dat ik niet anders kon dan begripvol reageren. Vreselijk wel om afscheid te moeten nemen van je zoon en op zijn grafje staat een plaatje met een nummer en de "naam" foetus...

Het was een constante evenwichtsoefening om niet volledig overspoeld te geraken door alle emoties en de pijn. Heel vermoeiden die dagen rond de begrafenis van Kobe. Ik ben ook niet hele tactvol (allesbehalve soms) maar de gesprekken die ik hier heb gevoerd waren echt vreselijk pijnlijk. En sommige waren hartverwarmend en deden zo ontzettend veel deugd. Vrienden die me vasthielden op het juiste moment, die niet bang zijn om te vragen hoe het gaat, die niet  terugdeinzen als er tranen vloeien, die Kobe met veel liefde hebben ontvangen. Ik ben heel dankbaar voor de vele mooie momenten die ik al heb mogen meemaken. Ze helpen om terug een beetje dichter bij mezelf te komen.  Maar het is nog een lange en harde weg en het doet zo een pijn om te beseffen dat mijn Kobe er niet meer is en ook nooit zal komen.

 

Ik word ontzettend moe van al die mensen die me met moeite durven aan te kijken, angstvallig het onderwerp "baby's" trachten te vermijden of mij helemaal proberen te mijden.En het zijn niet alleen kersverse collega's die zich geen houding weten te geven maar ook familie en vrienden zoeken en vinden duidelijk geen woorden om toenadering te zoeken. En laten die gigantische spreekwordelijke olifant alle ruimte innemen en het verstikt me haast. Maar ik heb ook de kracht niet om er zelf over te beginnen meestal dus blijft het heel onwennig en ik schiet dan vaak door in heel vrolijk te beginnen kwetteren. Vreselijk om mezelf dat te zien doen maar soms zie ik geen andere uitweg. Af en toe probeer ik wel over Kobe te beginnen maar veelal bots ik dan op een muur van stilte en een blik van medelijden, en dan klap ik ook toe.

Ik was zondag op bezoek bij een vriend van me (die ik al ken van in het middelbaar) en hij was op de hoogte van de geboorte van Kobe en had laten weten hier helemaal niet goed van te zijn. Ik op mijn beurt had gestuurd dat ik het geen enkel probleem vond om te praten over mijn mooie zoon en dat het ondanks de pijn best wel OK met me gaat. Maar de sfeer bij het binnenkomen was zo geladen, zo heftig om te voelen.... Al snel werd ook duidelijk waarom. Allé snel, het heeft toch een klein uurtje geduurd voor hun grote nieuws ter sprake kwam. Ik was wat over koetjes en kalfjes aan het praten en vroeg of het L. (de vriendin van T.) haar vrij weekend was en dat het toch vervelend moest zijn voor haar om dan ook nog eens vrienden van T. op bezoek te hebben. Er viel een stilte en er werden blikken uitgewisseld tussen L. en T. en tenslotte ritste T. zijn gilet open en toonde me met enige schroom zijn t-shirt met als opschrift "Be nice to me, my wife is pregnant" En ik was zo blij voor hen! Zo ontzettend blij! Uiteraard gaf ik T. een dikke knuffel en een zoen en voelde ik de tranen komen maar ik heb ze nog weten tegen te houden min of meer. Ze hadden er zo mee ingezeten om dit nieuws met mij te moeten delen na het verlies van Kobe en het moet voor mij toch een heel moeilijk moment zijn. Ja, het doet pijn om Kobe niet meer te dragen maar dat doet niets af aan de vreugd een het gelukzalige gevoel dat ik heb als ik eraan denk dat T. papa wordt!
Kort na deze openbaring kon ik het verhaal van Kobe vertellen, heb zelf menig deuren ingetrapt omdat L. en T. heel aarzelend en heel voorzichtig probeerden zonder mijn te bruuskeren. En ook dan bleef de sfeer heel zwaar en heel beladen. Vreselijk vervelend. Het doet me pijn dat mensen niet weten hoe ze hier en met mij moeten omgaan. Ik praat graag over Kobe, het is en blijft mijn zoon en ik ben zo trots op hem.
Door te praten verwerk ik ook het verlies en krijgt de pijn hopelijk ooit een plekje. Ik hoop het.

Op mijn -nieuw- werk (ik was 5 dagen begonnen toen ik te horen kreeg dat Kobe overleden was) is het een mengelmoes van reacties. Er zijn collega's die me mijden en me met moeite een blik durven te gunnen. Zelfs de vraag "hoe ist?" krijgen ze niet gesteld. Anderen kijken even de kat uit de boom en vragen dan aarzelend hoe het met me gaat en hoe ik me voel. En een klein aantal valt gewoon prompt met de deur in huis en vragen oprecht en heel bezorgd hoe het met met gaat en en hoe ik dit alles denk/hoop te boven te komen. Laten me vertellen over Kobe en over de gevoelens en gedachten die errond zweven. En schuwen ook niet de meer persoonlijke vragen (hoe was de bevalling, hoe zag hij eruit, denk je er over na om nog een keer te proberen,...) Wat ik heel hard weet te waarderen.
Vandaag was het mijn eerste teamvergadering en ik had een flesje bubbels mee om te klinken op mijn nieuwe job en ook op de geboorte van Kobe. Dat laatste werd wat onwenning onthaald maar ik wou vooral aangeven dat het OK is om over hem te praten en dat ik niet in tranen uitbarst als je me ernaar vraagt. Maar dan nog blijft het heel onwennig en trippelen mensen heel voorzichtjes rond me heen. Ik doe wel alsof alles OK is maar ik functioneer nog niet naar behoren. Ik voel dat ook dat het een opgave is om mijn hoofd erbij te houden. En om mijn enthousiaste zelve te zijn. Maar thuis blijven zou ook niet zoveel helpen vrees ik, dan blijf ik maar aanmodderen en in mijn gedachten ronddwalen. Het heeft allemaal tijd nodig en daar zal ik me moet bij neerleggen.

Ik merk wel dat mijn draakracht nihiel is. Ik functioneer min of meer als alles vlot loopt en er geen "tegenslagen" zijn of dingen die vragen om onmiddellijk te anticiperen. Deze middag was ik mijn fietssleutel kwijt en dat heeft me volledig van de kaart gebracht. Ik was bijna in tranen uitgebarsen van wanhoop... Echt heel triest. Heel mijn team zocht mee naar een oplossing en stak de handen uit de mouwen om mijn spullen te doorzoeken (die ik zelf al 4 keer doorwoeld had) wat superlief is natuurlijk. Ik voelde me wel weer een gigantische kluns maar ik was niet in staat om rustig na te denken over een oplossing. Ik was de weg kwijt. Het verlies van mijn fietssleutel had alle grond onder mijn voeten weggeslagen en probeerde me krampachtig rustig te houden en niet compleet in breakdown te gaan.
Toen mijn collega A. terugkwam met mijn sleutel (die op de speelkoer lag) was ik zo ontzettend opgelucht! Weer voelde ik de tranen prikken. Ik kan er niets meer bijhebben. Alles moet gesmeerd lopen of ik verlies mijn zeer broze evenwicht. Wat op zich niet echt geruststellend is. Maar waarschijnlijk wel weer "normaal" zoals alles wat ik nu voel en doormaak "normaal is in deze situatie" . Terwijl deze hele situatie ALLES BEHALVE NORMAAL IS! !Het is niet normaal om te moeten bevallen van een prachitg kereltje dat al 2 dagen dood in je buik zit. Het is niet normaal om al je toekomsdromen terug te moeten opbergen. Het is niet normaal om zoveel verdriet en pijn te hebben. Het is niet normaal om afschied te moeten nemen van je kindje. Niets is normaal in deze klot*-situatie!!!!!!!
ik haat het zo! Ik haat haat haat het echt!!!!!!

Ik heb het gevoel dat ik "heel snel" door mijn rouwproces moet om mezelf de kans te geven om snel terug te kunnen beginnen met de behandeling. Ik kan hier niet van weglopen, hoe graag ik ook zou willen. Het liefst van al zou ik deze rauwe pijn en dat immense verdriet wegstoppen en niet doorvoelen. Maar het is enerzijds te groot en te heftig maar anderzijds heb ik er ook gewoon de tijd niet voor. Ik MOET hier gewoon door om verder te kunnen. Vaak lees ik op informatieve sites en ik krijg het ook vaak te horen "dit verlies heeft tijd nodig, het zal wel slijten" maar ik heb geen tijd te verliezen. En dat is een heel benauwende gedachte.

Ik weet niet of het nog zal lukken om een 3e kindje te krijgen, ik weet niet hoe lang het zal duren voor de behandeling misschien slaagt. Als het al zal slagen. Ik heb geen enkele garantie met de lijf van mij en dat is heel beangstigend. Dus moet ik er snel werk van maken en niet aarzelen om opnieuw dat hele kl*te-traject te doorlopen. Ook al ben ik er niet klaar voor, het zal toch moeten. Ook hier weer komt het gemis van een partner op scherp te staan. Als je in een relatie zit dan kan je de natuur zijn gang laten gaan en "per toeval" zwanger worden, ik bedoel je kan dan de keuze maken om niet heel intens met "zwanger worden" bezig te zijn en het gewoon op je af laten komen. Maar dat kan ik niet, ik moet heel bewust de keuze maken om opnieuw er voor te gaan en dat hele circus te laten opstarten. Ik kan geen "accident dans la route" hebben...  Ik zal heel bewust en heel intens bezig zijn met een 3e kindje. Opnieuw al die echo's en ziekenhuisbezoekjes, opnieuw die spuiten, opnieuw utrogestan, opnieuw het slingeren dus hoop en wanhoop. Allemaal opnieuw en deze keer met een nog kleiner hartje dan voorheen. Met nog minder zekerheid maar des te meer angst. Het zal hoe dan ook een heel zwaar traject worden en ik vind het nu al vreselijk... Maar als ik de keuze maak voor een 3e kindje dan zal ik niet anders kunnen.

En dan komt die keuze weer op scherp te staan, wil ik een 3e kind? En heb ik er opnieuw dat hefitge traject voor over?  Ja. Ik wil absoluut een 3e kindje, of ik wil het toch absoluut proberen om het te realiseren. Ik wil er heel graag opnieuw voor gaan en alle kansen die ik nog heb benutten. Ik kan de keuze niet maken om het niet nog es te proberen. Mijn gezin is niet compleet ook al ben ik nu mama van 2 prachitge kinderen. Het is niet voldoende. Maar ik zie zo op tegen het traject... Vreselijk. Het vraagt zo ontzettend veel van mij en mijn omgeving, het is een heel grote opgave om hier opnieuw mee van start te gaan. Vooral het niet weten het zal lukken en/of wanneer het zal lukken maakt het bijzonder zwaar. Het lijkt wel een op hol geslane rollercoaster die maar blijft voorduren eenmaal je bent ingestapt.  Maar het is voor mij de enige manier om mijn gezin tot stand te laten komen dus heb ik niet echt een keuze. (Ook al ben ik er van overtuigd dat je altijd een keuze hebt ;) )

Dus ik zal mijn regels afwachten en dan in spanning opnieuw mijn regels afwachten om een afspraak te maken bij Dr Decleer. Om in juni/juli terug te starten. Ik zal mijn gevoel op 0 zetten en mijn verstand op 10 en ondertussen proberen om zoveel mogelijk van het verwerkingsproces te doorleven. Nu even heel diep gaan en echt de pijn en het verdriet en het gemis voelen en beleven zodat de grootste golf al gepasseerd is. Ik geef mezelf geen tijd om te talmen of om er van weg te lopen (hoe graag ik dat ook zou willen) integendeel. Ik verplicht mezelf om stil te staan bij het korte leven van Kobe en alles wat ik daarbij voel. Ik omring mezelf met foto's van hem, praat over hem , creeër spullen om mijn verdriet en mijn liefde voor hem gestalte te geven. Ik ga het gevecht aan. Hoe pijnlijk en uitputten het ook is het moet op dit moment gewoon. Ik laat me zakken in die enorme put van verdriet en dompel mezelf er in onder maar  vecht tegelijkertijd heel hard om niet zelf kopje onder te gaan. Ik ga dit gevecht winnen en dit verdriet een plaats geven. Ik zal de liefde voor Kobe laten zegenvieren, daar ben ik van overtuigd.

Het is heftig om dit alles op zo een korte tijd te moeten/willen doen. De keuzes die ik nu moet maken, de beslisingen die ik nu neem... Het is veel. Heel veel. Maar ik probeer alles weloverwogen te doen en knopen door te hakken zonder spijt. 
Ik denk na over grote en ook kleine dingen en ze zijn allemaal even belangrijk op dit moment :) Zo ben ik er van overtuigd dat als ik Kobe ooit officieel kan aangeven en hij dus ook wettelijk bestaat ik daar zeker voor zal gaan.  Maar  ook heb ik besloten dat Kobe vermeld zal worden op het geboortekaartje van een broer of zus maar daar stopt het dan ook. Zijn naam zal niet op een kerstkaartje of iets dergelijks staan pronken. Op mijn doodsbrief later dan weer wel, dan vind ik het belangrijk dat ook hij daarop vermeld word. Ik ben en blijf zijn mama, tot de laatste ademzucht.
Ondertussen heb ik ook de laatste hand gelegd aan zijn geboortekaartje en de bestelling ook geplaatst en betaald. Het is voor mij heel belangrijk dat hij het kaartje krijgt dat ik met zoveel liefde heb uitgekozen. Het zal ruim te laat in de bus vallen van de dichte vrienden en familie maar ik hecht er enorm veel waarde aan om dit te kunnen doen. Kobe  is geboren en ik wil dat heel graag laten weten aan de wereld, aan mijn wereld. En wat anderen daar van denken dat is dan weer hun zaak maar voor mij is het heel belangrijk om zijn aanwezigheid te vieren. Om zijn veel te korte leventje toch wereldkundig te maken.
Ik heb ook besloten om Roxanne en broer/zus zeker over Kobe te vertellen en het verdriet maar ook de fierheid aan hen te laten zien. Ik vind het belangrijk dat ze zijn bestaan afweten maar ik wil hem ook niet "te groot" laten worden zodat ik hen opzadel met een aangepraat verdriet of gemis. De foto's in huis zullen dan ook beperkt blijven en zijn geboortedag en uitgekerende datum zal ik niet vieren samen met hen. Het geboortekaartje zal dan weer wel staan schitteren beneden evenals de bescheiden fotokader/glasplaat met 4 foto's. De geboortedoos zal een plekje vinden op mijn slaapkamer (Dat van Rox staat op haar kamer)  en het geboorte-album zal net zoals dat van Rox een plaatsje krijgen in de boekenkast in de living. De birt-poster wil ik dan weer op de bovenste verdieping in de gang hangen, waar ik ook Roxanne haar poster nog moet ophangen (was nog op zoek naar een gepast plekje) en later zal ook daar kindje 3 pronken. Ik wil geen "altaar" maken voor Kobe en hem prominent aanwezig laten zijn in mijn huis maar hij moet wel zn plekje krijgen in mijn gezin. En al die keuzes ben ik nu ook aan het maken. Ik probeer hem niet te groot maar ook niet te klein te laten zijn in mijn leven en in mijn hart. Op dit moment overheerst hij uiteraard alles maar ik doe mijn best om het in te perken en het mooi af te lijnen. En goede keuzes te maken die ook op lange termijn kunnen blijven werken. Als ik me nu helemaal laat gaan in mijn verdriet en hem zo groot laat worden als de pijn die om zich heen klauwt dan moet ik binnen een paar maanden opnieuw door een proces van afscheid nemen als ik een paar elementen verwijder of kleiner maak. Dat wil ik niet. Ik wil het meteen "goed" doen en hem de juist plek geven.  Het is zoeken en proberen en hopelijk vinden.

Maar rouwen is werken, hard werken en het put me heel erg uit. Ik ben ook blij dat ik er zo moe van wordt want dan betekend dat ik er écht mee bezig ben en het ook goed aan het doen ben. Ik wil dit zo graag goed doen maar niet overhaast, ik wil geen splinters in mijn hart laten zitten. Maar het moet wel op een drafje gebeuren wil ik voldoende ruimte hebben om binnen 6 weken van start te  gaan met de behandeling. *slik*
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...