Ik heb vorige week proberen te bellen met de dokter voor de resultaten van de autopsie van Kobe maar helaas was de dokter dan een week in verlof dus moest ik nog even geduld oefenen. Vandaag heb ik ook een paar proberen te bellen (tijdens de middagpauze, een verkeerd nummer gedraaid en uiteindelijk toch bij de dokter geraakt maar die was bezig met een consult) en met iedere poging stegen de zenuwen. Ik voelde echt een krop in mijn keel ontstaan en bij iedere beltoon werd die groter en groter. Uiteindelijk heeft de dokter me zelf teruggebeld en ik voelde de tranen al prikken nog voor ik "hallo dokter" kon zeggen.

DIt telefoontje is heel belangrijk voor mij. Het zou me eindelijk kunnen vertellen waarom mijn zoontje is overleden. Ik hoopte dat ik eindelijk te weten zou komen waarom Kobe er niet meer is. Is het een hartafwijking, een zware stoornis, een misvormd orgaan,... Er moet toch IETS zijn waarom Kobe overleden is. En vandaag zou ik eindelijk antwoord krijgen op die vraag. Hoopte ik. Hoewel ik ook in mijn achterhoofd hield dat er ook een kans was dat het "gewoon" een gril van de natuur is geweest en dat er geen duidelijke oorzaak kon worden gevonden. Maar ik hoopte zo hard dat de dokter mij iets vreselijks kon vertellen, hoe erg dat ook klinkt. Het zou het proces gewoon eenvoudiger maken om te aanvaarden dat Kobe er niet meer is, dat zijn dood zinvol is geweest.

Dit telefoontje zou veel impact kunnen hebben en dat overviel me heel hard vandaag. Ik heb het een paar dagen voor me uit geshoven en geprobeerd om er zo weinig mogelijk aan te denken maar nu kon ik niet meer terug. Zenuwslopen was het om telkens opnieuw dat nummer te moeten draaien en te moeten wachten. Maar goed, uiteindelijk hoorde ik mezefl dan toch nog "dag dokter" piepen en het vergaderlokaal uitlopen om snel snel een lege vergaderruimte binnen te hopsen en de deur achter mij te sluiten. Met  zicht op het mooie Gent aanhoorde ik de resultaten...
In de placenta werd er niets vreemds vastgested. Ook met het lichaam van Kobe was alles tiptop in orde. Zowel uitwendig als inwendig zijn er geen oorzaken gevonden die zijn overlijden kunnen verklaren. Het is dus een gril van de natuur en er is dus geen aanwijsbare reden voor zijn dood. Dikke malchance dus NIet meer of niet minder. De resultaten van de genetische testen moeten nog binnen komen (maar dat kan tot 2 maand duren) maar de dokter verwacht ook daar weinig van.
Toch wel een serieuze klap... Ik voelde de tranen opwellen en deed heel hard mijn best om mijn stem in de plooi te houden maar twas niet zo eenvoudig. De dokter vertelde dat dit wel hoopvol is naar de toekomst toe, dat het gewoon een ongeluk is geweest en ik dus zeker een gezond kind kan dragen. Ik piepte nog ee
beetje zinloze woorden en bleef vechten tegen de tranen. De dokter was wel heel lief en vroeg hoe het met mij ging en of ik nog steeds voldoende ondersteunt werd door vrienden en familie wat ik super vind. Ook sprak hij steevast over "Kobe" wat heel erg veel deugd deed. Mijn zoontje is niet herleid tot een object maar mocht er gewoon echt zijn in ons gesprek.
Het telefoontje werd afgesloten met de woorden "als de tijd er rijp voor is neem dan maar terug contact op met Dr Decleer" en ik antwoordde "Ok, hopelijk tot binnenkort dokter. Bedankt"

De dood van Kobe is dus zonder lichamelijke reden. En dat raakt me heel diep want dat voed meteen ook mijn angst/overtuiging dat mijn liefde niet onvoorwaardelijk genoeg was. Dat Kobe besloten heeft om weg te glijden omdat ik niet onverdeeld blij was met zijn komst en echt aan het idee moest wennen dat ik een zoon zou krijgen.Ik had zo gehoopt dat er een lichamelijke oorzaak zou gevonden worden zodat ik die vreselijke gedachte het zwijgen kon opleggen. Maar nu is ze enkel aangewakkerd en hoewil ik weet dat dit compleet irrationeel is en het op niets is gestoeld heeft het me wel in zijn macht.
Ik voel me heel schuldig dat ik zo heb moeten wennen aan het idee van een zoon. Dat het me wat tranen en tijd heeft gekost om blij te zijn met zijn komst.
Zou  hij dat gevoeld hebben? Zou hij hebben gemerkt dat ik moest zoeken naar dat tikkeltje extra liefde voor hem? Dat ik ruimte moest maken in mijn hart voor een zoon? Dat ik mijn toekomstbeeld weer moest bijstellen en dat het niet zo eenvoudig was om te doen? Maar natuurljk was hij welkom en uiteraard zag ik hem doodgraag! Zou hij dat ook gevoeld hebben? Of niet...?
Het is een vreselijke gedachte dat mijn mooie mannetje zich niet welkom of geliefd zou hebben gevoeld en daarom heeft gekozen om te sterven. En het is een idee dat ik niet uit mijn hoofd krijg.  Het doet me ontzettend veel pijn en het raakt me echt heel diep maar ik kan het niet weerleggen.  Er is geen reden gevonden waarom hij gestorven is. Met zijn lijfje was niets mis...

Het was gemakkelijker geweest als ik te horen had gekregen dat hij een heel zware hartafwijking had. Of een waterhoofdje. Of een vreselijke mentale beperking. Of slechte niertjes/darmen/longen. Of wat dan ook... alles behalve "we weten het niet, er is geen reden" Het maakt me intriest en heel onzeker. Ik weet niet hoe ik dat vreselijke monster moet bezweren, hoe overtuig ik mezelf dat Kobe er ook niet meer was geweest als ik wél onmiddellijk blij was geweest met zijn komst? Hoe houd ik dat afschuwelijke idee op een afstand? Want hoewel het op helemaal niets is gestoeld klauwt het wel wil om zich heen en doet het me ontzettend veel pijn. Ik weet het niet.
 

Ik voel zoveel en tegelijk zo weing. Het is heel vreemd.. Ik heb het gevoel in een soort van bubbel te leven. Alles gaat zijn gewone gangetje, ik zie de wereld om me heen doordraaien en de mensen hun leven leiden. Ik zie Roxanne  vrolijk (en soms heel wat minder vrolijk) door de dagen dartelen. Ik zie de zon opkomen en ook weer ondergaan. Ik weet dat het leven verder gaat maar het gaat allemaal in een waas aan mij voorbij lijkt het wel. Alsof ik niet écht deel uitmaak van alles en iedereen. Ik ben er wel en tegelijk ook weer niet.
Er is geen mentale ruimte voor andere mensen, voor andere problemen, voor de wereld an sich. Ik functioneer, ik draai mee op mijn werk, heb contacten met vrienden maar alles gebeurt met een grote afstand tussen mij en de wereld. Ik kan het niet beter omschrijven. Alsof ik er niet helemaal ben. Ook bij Roxanne ben ik er niet helemaal en dat vind ik bijzonder frustrerend. Ik slaag er niet om om er écht voor haar en met haar te zijn. Ik geniet van haar vrolijkheid, haar guitige lach, haar schelle stemmetje dat wel. Maar het lijkt alsof ik niets echt ten volle doorvoel. Ik kan het niet zo goed uitleggen, tis een heel bevreemdend gevoel. Een soort van bubbel, waas, een grote afstand tussen mij en de wereld rondom mij.

De afgelopen weken ben ik volop bezig geweest met de laatste losse eindjes rond het afscheid van Kobe weg te werken. ZIjn geboortekaartje is eindelijk afgeraakt en gedrukt. De houtschijf voor op zijn grafje is toegekomen en ik ben nu bezig met die te vernissen. Ook de schors-snippers voor zijn grafje zijn voor handen, ik moet alleen nog een moment vinden dat ik alles kan gaan decoreren. Dat ik tijd kan maken om zijn plekje helemaal af te maken, mooi te maken. Echt een fijne plek om te zijn voor hem. Er gaat heel veel tijd en mentale ruimte naar Kobe en dat vraagt zo ontzettend veel. Soms zou ik willen dat het minder was, dat de pijn en het verdriet al wat waren afgezwakt. Maar dat blijkt niet zo te zijn en dat mag ik ook niet verwachtten, hij is amper 5 weken geleden geboren! Maar anderzijds lijkt de wereld gewoon door te draaien, ook mijn wereld. Familie vraagt er haast niet achter en vrienden weten niet altijd goed hoe ze erover moeten beginnen. Daar voel ik wel de drang om er naar te vragen maar de onmacht om de juiste woorden te vinden.
En als er een gesprek wordt gestart over Kobe dan bots ik vaak op een soort van onbegrip voor wat ik voel ofzo. Mijn dichte vrienden niet he, die zijn geweldig, top, fantasisch en die zijn zo mooi en zo puur... Maar het zijn de vrienden die wat verder van me afstaan. Waar ik ook geregeld contact mee heb en waar ik ook wel mijn hart durft te luchten, net omdat ik de nood voel om mijn verhaal heel veel te doen en ik het niet steeds bij mijn dichte vrienden wil en kan doen. Maar die mensen vervallen in cliché-antwoorden of in ronduit pijnlijke uitspraken die mij het gevoel geven dat wat ik voel en denk een beetje "onnozel" is op één of andere manier.  Vooral als ik aangeef dat het zeer zwaar is om te functioneren op mijn werk en om al die balletjes in de lucht te houden wordt dat nogal snel van tafel geveegd "ja das een nieuwe job he, das normaal ze!" Terwijl ik heel duidelijk aangeef dat het overlijden van Kobe een heel zware impact heeft op mij en hoe ik beweeg en mezelf staande houd. Ik heb al een paar keer een tik gekregen in het leven maar dit is echt een mokerslag gewoon. Dit grijpt in op zoveel gebieden... Ik schrik enorm van de impact en tegelijk ook niet. Tegelijk vind ik het heel normaal dat dit zo verwoestend is en dat het zo ontzettend veel pijn doet en ruimte eist.Ik ben dan ook mijn zoontje verloren... Voor de wereld was hij er nog niet, is Kobe een abstract gegeven en dat kan ik begrijpen. Ze hebben hem nooit leren kennen, nooit gezien. Maar ik heb hem gedragen, ik heb hem gevoeld, ik heb tranen gehuild omdat hij een jongen was, ik heb toekomstdromen voor hem gemaakt, ik heb enorm uitgekeken naar zijn komst, ... Voor mij was hij zoveel meer dan wat hij voor mijn omgeving is kunnen zijn. En dat is ook normaal. Mensen begrijpen dit bijzonder intense verdriet niet altijd goed. En weten dan ook niet hoe te reageren. Maar met de dood van Kobe is ook een hele toekomt verloren gegaan. Mijn toekomst met hem. Alles ziet er nu weer anders uit. Ik moet opnieuw mijn beeld aanpassen. MIjn kaart opnieuw uittekenen. De lijnen nog eens uitvagen en opnieuw neerzetten. Het verlies van Kobe is zoveel meer dan het verlies van een kindje. Op dit moment is het echt het verlies van een toekomst zonder garantie op een andere, evenwaardige toekomst. Er is geen garantie dat het nog een 3e keer lukt om zwanger te worden. Er is geen garantie dat mij zo geliefde toekomstbeeld ook gerealiseerd kan worden. Niemand kan mij verzekeren dat alles echt ooit goed komt, dat het beeld dat ik had opgebouwd met Kobe in mijn buik ooit echt ook weer werkelijkheid zal worden. Er is alleen maar veel onzekerheid, angst en verdriet. En een beetje hoop ;)

MIjn regels zijn gestart vorige week woensdag, heel licht en traag maar ik heb toch al een afspraak gemaakt bij Decleer. Ik heb het gevoel dat ik er moet voor gaan. Dat ik die droom moet blijven najagen en geen tijd mag verliezen. Kan verliezen. Wil verliezen. Ik ben er emotioneel niet klaar voor, de ivf-rollercoaster is als een groot dreigend monster maar ik zal hem toch moeten trotseren. Er zit niets anders op. Vrijdag (over 2 dagen) zal ik terug in de wachtkamer zitten, zal ik terug instappen en de hele helse ritten uitzitten. Met enkel een sprankeltje hoop dat het misschien wel nog eens lukt. Dat ik mijn droom van mijn gezin kan waarmaken. Ik hoop zo dat het nog eens lukt. En dat ik 2 prachtige kinderen mag hebben in mijn huis en 3 in mijn hart. Ik hoop het zo.
 

Vrijdag (3 dagen geleden) werd ik terig verwacht in het Jan Palijn bij Dr Decleer voor het startschot van de behandeling.Opnieuw al die onderzoeken, de spuiten, te pillen, de hoop en wanhoop. En ik heb er zo hard geen zin in! Maar echt niet!!! Ik kijk er enorm tegenop. Het is letterlijk "terug naar af" en ik was zo blij om er vanaf te zijn, om niet meer al die stress en die onzekerheid te hebben. Ik was er!  Ik had de eindmeet bijna gehaald... En dan toch niet. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en sta terug aan start. Kak. Dit was niet de bedoeling.

De tranen zitten weer ontzettend hoog, het is even beter geweest maar nu is het verdriet, de pijn en vooral de kwaadheid terug in alle hevigheid. Ik ben kwaad op de wereld, op mijn lichaam, op mezelf. En dat doet pijn. Zijn dood was zo zinloos, zo nutteloos.Nemand kan mij vertellen waarom Kobe beslist heeft om niet verder te gaan. Waarom hij geen kans heeft gekregen/gegrepen. Het is tasten in het duister.

Maar vrijdag zat ik dus opnieuw in de wachtzaal op het 8e verdiep in Jan Palfijn, tijdens mijn lunchpauze. Opgelaten, zenuwachtig en vooral erg emotioneel. Ik voelde de tranen soms echt prikken en deed verwoedde pogingen om ze weg te slikken. Toen ik in het kabinet werd geroepen van de dokter probeerde ik vooral rustig te blijven. Maar ik verloor mijn geduld (en mijn fatsoen) voor eventjes. Decleer vroeg of er een lichamelijke oorzaak was gevonden voor het overlijden en toen ik hem vertelde dat er uit de deductie (autopsie) niets naar voor was gekomen sprak hij " Dat is zoals ze noemen dikke vette pech he" en toen knapte er iets in mij. 'Daar ben ik vet mee" sprak ik op iets te brute en harde toon. Ik kan er niet tegen dat het gewoon als pech word geklaseerd. Ik kan daar niet zo goed mee om... ik had zo graag een reden gehad, een reden die buiten mezelf lag. Zodat ik dat stemmetje dat mij constant verteld dat het is omdat mijn liefde niet onvoorwaardelijk genoeg was, eindelijk het zwijgen kan opleggen. Pech... das zo banaal. Zo nutteloos. Pech is een platte band. Pech is geen tickets kunnen bemachtigen voor een concert. Pech is net je trein missen. Pecht is NIET je zoon verliezen zonder reden!
De dokter reageerde hier wonderwel goed op en zei dat het vreselijk is om mee te maken, je kind verliezen zonder dat het echt een kans heeft gehad om te leven, om te vechten. Maar we gaan proberen om je zo snel mogelijk terug zwanger te krijgen he.En met die woorden stuurde hij me richting kleedkamertje waar ik even later terug buitenwandelde met de billen bloot. Toen ik me op de stoel installeerde voelde ik me zo ontzettend geexposeerd, zo naakt. Vreselijk. Ik was me ontzettend bewust van mijn lichaam, alsof ik echt helemaal "in mijn lichaam" zat. Het is heel moeilijk te omschrijven maar doorgaans probeer ik me op iets anders te focussen als die onderzoeken bezig zijn, kwetter ik over koetjes en kalfjes om de ongemakkelijkheid uit de situatie te halen. Maar nu was daar geen ruimte voor precies. Ik was heel bewust van elke handeling en elke sensatie die dat met zich meebracht. Best emotioneel in feite. Vreemd.
Gelukkig was mijn lichaam in actie geschoten en waren er al een paar folikkels aan het rijpen. Een geruststelling wel dat mijn lichaam doet wat het hoort te doen. Ik mocht me terug aankleden en kreeg nog een nieuwe afspraak voor maandag (vandaag dus). Bij het naar buiten wandelen (nog steeds met tranen in de ogen) raakte de dokter mijn schouder aan en zei "Het komt wel goed meid. Veel succes!" Wat ontzettend veel deugd deed. Even de bevestiging dat het wel OK is.

Ik stapte op mijn fiets en probeerde mijn tranen terug te dwingen. Ik moest terug gaan werken en dat doe ik liever niet met tranen die over mijn wangen stromen ;) Ik ben die dag wel vroeger naar huis gegaan, het lukte gewoon niet om mij te focussen. Ik was allesbehalve productief. Stoorde mij enorm dus beslist om compensatie op te nemen en de boel gewoon de boel te laten.
Ik besefte toen opeens dat het een heel heftig traject zal worden...

Ik heb het weekend doorsparteld (werken en een lentefeest) en ook dat heeft veel energie gevraagd. De schone schijn ophouden, het vriendelijk lachen, het zorgeloos wegkwetteren... Maar ook de ontzettend goed bedoelde zorg voor Roxanne die niet altijd strookt met mijn visie. Het was een leuk lentefeest, gezellig maar ook heel erg vermoeiend. En er was geen ruimte om te praten over Kobe. I. kwam me wel even vragen hoe het ging maar ik voelde de tranen branden dus maakte mezelf er snel vanaf. En toen ik wou vertekken kwam een vriendin van de familie nog even naar me toe om me een hart onder de riem te steken en ze wou me een dikke knuffel geven maar dat laatst heb ik geweigerd. Ik kon niet meer. Ik was zo op en ik wist dat eenmaal ze mij zou vasthouden ik zou breken en dat zag ik niet zitten. Het was hartverwarmend, absoluut, maar tegelijk ook heel pijnlijk dat iemand die buiten de familie staat zo warm en liefdevol kan zijn. En zoveel aandacht geeft aan Kobe.  Ik was blij dat ik thuis was en in mijn bed kon kruipen. Even weg van alles en iedereen.

Deze ochtend zat ik opnieuw in de wachtzaal, nu met Roxanne erbij en dat was toch een drempel om over te geraken. Een kind in de wachtzaal van het fertiliteitscentrum, het is toch wat beladen. Zelf had ik het daar niet zo heel moeilijk mee maar ik begrijp dat andere ouder(s) het zwaar kunnen vinden. De confrontatie kan soms erg heftig zijn. Zeker als je al even aan het proberen bent en het maar niet wil lukken. De droom ligt binnen handbereik maar je kan er niet aan... Pijnlijk.
Er zat nog een vrouw in de wachtzaal en er ontstond spontaan een gesprek. De vrouw bleek al 5 volwassen kinderen te hebben maar nu wil ze met haar nieuwe man nog een liefdesbaby krijgen. Maar door haar leeftijd  (45-46 schat ik haar) was dit bijzonder moeilijk. Ze waren al uitgesloten voor IVF vanwege de leeftijd dus aangewezen op IUI uit eigen zak en dit was haar 8e poging. Lijkt me bijzonder zwaar. Ergens diep vanbinnen weten dat dit een strijd is die je niet kan winnen maar toch proberen en tot het uiterste gaan. Want "je weet maar nooit" en ik begrijp dat, dat je alles uit de kast wil halen en toch wil proberen om die droom waar te maken. Ik heb haar veel succes gewenst en beloofd dat ik ging duimen.
Kort nadat deze vrouw was weggeroepen hoorde ik mijn naam scanderen en grabbelde Roxanne mee naar het kabinet. Na een korte begroeting moch ik met de billen bloot in de stoel plaatsnemen. Goddelijk om te zien hoe Roxanne hier op reageert.Sinds korft heeft de dame een fascinatie ontwikkeld voor het toiletbezoek en alles wat daarbij betrokken is. Dus op het moment dat ik met mijn voeten in de beugels ligt komt ze frontaal voor me staan om alles eens goed te bekijken. :D Ik heb ze maar laten doen, was nu ook niet meteen in de positie (letterlijk) om iets te ondernemen.
De dokter brengt de camera in en begint wat rond te wroeten, onderwijl vertellend over zijn hondje dat hij nieuw heeft gekocht. Een beetje "chit chat" is altijd aangenaam op zo een moment. Mijn follikels doen het goed maar moeten nog even doorgroeien. Woensdag mag ik nog eens op controle komen en dan zal ik waarschijnlijk p.regnyl meekrijgen om mijn shotje te zetten en de week erop terugplaatsing.
Met een bang hartje verliet ik het ziekenhuis.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...