Ik ben zo moe dat ik er vaak niet meer in slaag om dingen op papier te zetten of hier neer te schrijven. Hoewel ik er wel nood aan heb en ik voel dat het deugd doet om stil te staan bij de dingen en ze even goed te bekijken en te doorvoelen. Aan de ene kant gaat alles heel snel en lijkt het alsof ik mezelf achterna hol maar aan de andere kant voelt het soms alsof de wereld stil staat en ik ter plaatste aan het trappelen ben. Heel vreemd allemaal. En temidden van dat tumult schitterd mijn kleine lieve trol waar ik zo ontzettend veel van houd. Ik amuseer me zo met haar! Wat is ze geweldig :)

Ik ben nog 2 keer op controle geweest ondertussen bij Dr Decleer om mijn eisprong goed op te volgen en zo dus het ideale moment van terugplaatsing te bepalen. Ik was "vergeten" hoe intens het allemaal was die behandeling, gewoon al de bezoekjes aan het ziekenhuis, het puzzelen met de agenda. Bah! IIk heb het gevoel dat het een uitputtingsslag is. Maar dat ik niet anders kan dan doordoen. Als ik mijn droom wil najagen dan zit er niets anders op. Dus bijt ik door en goochel ik met uren en afspraken en opvang voor Roxanne. 
Woensdag was mijn eicel al aardig gegroeid en vrijdag moest ik terug op controle. Josefien deed mijn echo en wat bleek? Mijn grootste eicel had de sprong al gewaagd dus ik heb een spontane eisprong gehad. Even sloeg de schrik me om het hart dat dit betekende dat ik een maand moest overslaan. Maar gelukkig bleek dat niet het geval te zijn, oef. Het is gewoon een dagje vroeger TP dan gedacht meer niet.  Donderdag (volgende week dus) mag ik opnieuw met de billen bloot, deze keer voor een TP van en emrbyo. Spannend.  Heel spannend.

Ik probeer tussendoor ook echt wel te genieten van Roxanne en haar te koesteren en aandacht te geven. Al is het niet altijd eenvoudig want mevrouwtje heeft nogal een sterk karakter en een eigen willetje dat ze graag doordrijft. Maar als ik haar zie lachen of haar armpjes rond mijn nek voel dan ben ik weer helemaal verkocht. Ik heb al veel leuke dingen gedaan met haar de afgelopen tijd, ik heb er nood aan om écht met haar samen te zijn. Samen wandelen in de bourhoyen, naar de speeltuin, gaan zwemmen, ... Hoewel het heel vermoeiend is en ik er soms tegenop zie om te vertrekken is het toch altijd weer geweldig. Ik geniet er zo van om haar door het leven te zien dartelen. Zo vrolijk, zo liefdevol en zo verwonderd. Ik kan me geen leven zonder haar meer voorstellen.  Ik ben soms echt ontroerd als ik haar bezig zie of haar hoor schateren. Het is toch iets, die mama-liefde.

Het is soms echt vechten om de dag door te komen, om mijn moed samen te rapen en terug aan de start te verschijnen. Ik voel dat alles heel veel van mij vraagt en dat ik ook nog probeer om een sociaal leven te onderhouden maar ook dat vraagt erg veel energie. Maar anderzijds krijg ik ook energie van die Roxy-love-momentjes en gesprekken met vrienden (meestal).
Er is gewoon geen mentale ruimte op overschot en ik moet heel erg doseren en zoeken naar een evenwicht. En dat is niet altijd zo eenvoudig. Maar wel noodzakelijk :)

Uiteraard hoort bij en nieuwe poging ook weer een volledig nieuwe dosis hormonen! Jakkes! Echt... Bah!
Van die pregnyl heb ik niet veel last, alleen een wat opgezwollen gevoel en af en toe een troebel zicht/zware ogen. Maar daar blijft het dan ook wel bij en daar kan ik best mee leven :) Maar dit vreselijke utrogestan-bollen! Echt waar! Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld om ze te beginnen gebruiken (letterlijk een dag later dan normaal "moest") en ik zit nu aan dag 4 dat ik aan die pillen zit en de gedragsverandering is gewoon nu al ontzettend merkbaar. Ik ben kregelig, huilerig, snel geirriteerd, doodmoe, zit heel snel op mijn paard,... Gezellig voor mijn omgeving! En ik voel het weer allemaal in snel tempo gebeuren en hoeweel ik weet dat het aan die snode medicatie ligt worstel ik er toch fameus mee.
Ik slaag er niet goed meer in om mijn kalmte te bewaren, om adequaat op situtaties te reageren. Dingen die normaal niet zo erg zijn of waar ik wel wat vervelend van kan worden lijken nu een gigantisch probleem te zijn en ik moet al mijn zelfbeheersing aanspreken om niet uit te barsten (voor een pietluttigheid he). En ik heb al geen energie op overschot :(
Het is ook heel druk op het werk en ik (of beter gezegd de opvang waar ik werk) is onderdeel van een pilootproject waar veel onzekerheid en onduidelijkheid rond hangt en waar dus erg veel energie naar toe gaat. Maar op zo een momenten (zoals gisteren en vandaag) moet er ook heel veel energie gaan naar mezelf in het gareel houden. Echt pfff. Doodmoe ben ik en hongerig. Geweldig combinatie. Eten voor 3 en weinig beweging... dat lijf van mij ziet af!

Maar goed gisteren had ik dus terugplaatsing. Ik muisde er snel vanonder op opleiding en sprong op mijn fiets richting Jan Palfijn. Ik ben heel veel in de war (nog steeds) en ook vandaag heb ik dat weer eens bewezen. Ik wandelde vol overtuiging naar de aanmeldzuil, bracht mijn ID-kaart in en doorliep het kort programmatje en was verbaasd toen ik een volgnummer kreeg om bij een baliemedewerker te gaan. Maar nietsvermoedend zette ik me op een stoeltje, turend naar het scherm wachtend op mijn nummertje. Eenmaal aan de balie overloopt de dame al mijn gegevens en contactgegevens van mijn ICE-personen om dan heel vreemd op te merken dat ik helemaal geen afspraak heb. Dat ik dus niet echt verwacht wordt door Dr Decleer. Ze vraagt me of ik zeker ben van de dag en dan vertel ik haar vol overtuiging dat ik het zéker ben want het is een TP van een embryo, zoiets is heel strak getimed.... En op dat moment val ik stil en voel ik mijn wangen rood worden. Ik moest me helemaal niet aanmelden! Bij een TP moet ik gewoon naar boven en me daar aanmelden. Na dat ik dit ook nog eens had uitgelegd aan de dame achter de balie ging ik op een drafje naar de lfit om gezwind uit te stappen op het 8e.
In de wachtzaal zat een jong koppeltje dat hier voor hun eerste IUI was en dit duideijk wouden delen met iedereen in de wachtzaal. Het meisje dat zwanger wou worden (was een lesbisch koppel) was best zenuwachtig en wou graag alles weten van de procedure. Ze vertelde daar ook dat ze al eens zwanger was geweest toen ze nog veel te jong was voor een kindje en dat heeft ze dan laten wegnemen. Ze schrok ook oprecht toen ze hoorde dat het wel een aantal pogingen kan duren voor je zwanger bent én dat het dan ook nog fout kan lopen. Ik stijgerde vanbinnenen echt een paar keer. Ik snap niet dat je zo onvoorbereid en zo onbevangen in een traject als dit kan stappen. Maar das mijn persoonlijke manier van omgaan met de zaken. Ik weet dat wel maar ik voelde het borrelen om een sneer te geven (hoera voor de utrogestan) maar heb gelukkig mijn mong kunnen houden en proberen te verdwijnen in mijn GSM.

Na 40 minuutjes in de wachtzaal mocht ik die lange gang weer doorlopen en de vroedvrouw van dienst was op de hoogte van de berg waar ik over moest na het verlies van Kobe en maakte even tijd om met mij te praten en te voelen hoe ik in dit traject stond. Heel fijn om te merken dat er info wordt doorgegeven en dat er rekening mee wordt gehouden. Het was heel raar om daar terug te zijn, in  hetzelfde kamertje waar Kobe ook is teruggpelaatst. (Het gele ;) ) Het was helemaal niet de bedoeling om daar nog eens op te duiken. Om daar nog eens met alles wide in the open te gaan liggen.Om die scherpe pijn en dat ongemak van een gigantische eendebek te ondergaan. Om nog maar eens mijn naam en geboortedatum te zeggen als er een laborante binennkomt met een buisje waar jouw embryo inzit. Om daar nog eens 10 minuten heel bewust te liggen koekeloeren en te hopen dat het kleintje blijft plakken. NIets van dit alles was de bedoeling en toch moet ik er opnieuw door. Toch sta ik daar weer en moet ik terug een poging doen. Vreselijk. Mijn hart brak een klein beetje.
En nu houd ik me terug strikt aan  regeltjes: geen koffie, niet strekken, voetjes warm houden, niet teveel mee proberen bezig te zijn, utrogestan op tijd en stond, af en toe een praten tegen de buik,... De hele mikmak.
Volgende week zondag mag ik testen We zien wel. 

Het is heel vervelend maar mijn buik ik sinds de geboorte van Kobe op een of andere manier erg aanwezig. Ik voel mijn buik heel vaak en ben me ook heel bewust van de omvang. Sinds Kobe is ie precies niet echt veel geslonken. Ok, ik eet ook allesbehalve gezond (zowel qua ingredienten als tijdstippen als hoeveelheden) maar dit is wel echt niet OK. Het stoort mij soms zelfs heel erg. Ik weet niet of het eigen is aan een doodgeboorte dat het lijf langer nodig heeft om te herstellen ofzo? En de utrogestan en pregnyl zorgen er ook voor dat ik heel erg opgeblazen ben. Fijn!
Ik ben een beetje lastig op mezelf he :)

Vandaag ben ik er in geslaagd om tijd te maken om het grafje van Kobe af te werken. Mijn hart deed pijn als ik eraan dacht hoe zijn plekje er tot nu toe uitzag: gewoon een bergje zand met een houten plakaatje waar "Foetus" en de nummer van het perkje op stond vermeld en wat verloren gezette bloempotten. Het getuigde niet van de liefde die ik voor hem voel. Daar is vandaag gelukkig verandering in gekomen.

Ik heb de boomschors in de fietskar geladen, de houtschijf (die ik voorzien heb van 4 lagen bootvernis) en zijn geboortekaartje erbij gelegd en naar het kerkhof gefietst. Toch met veel tranen en een pijn in het hart kwam ik aan zijn grafje, het deed me deugd om te zien dat er iemand (ik vermoed de mutti) toch wat werk had gemaakt van zijn grafje en er nog een extra plantje had bijgezet voorzien van veel vlinders. Het beeld in mijn hoofd van een triestig en verwaarloosd grafje mocht ik al een beetje bijstellen.
Het was een mooi moment om de schors uit te gieten, de plantjes mooi te plaatsen en de houtschijf neer te leggen. Het was eindelijk af. Hij heeft nu een mooi plekje om te rusten en de liefde en de warmte die ik voor hem voelde/voel is nu ook zichtbaar voor de buitenwereld.
Het is het laatste dat ik voor hem kon doen, zijn plekje mooi maken en met zorg omringen. En het doet me wel wat, het is een soort van mijlpaal ofzo. Ik weet het niet maar het is alsof het hele proces nu is afgerond en ik echt door moet en ook echt kan. Tuurlijk is emotionele proces niet afgerond en is er nog veel werk aan het plaatsen en aanvaarden van dit verlies maar het doet deugd om te weten dat zijn nestje klaar is. Dat het mooi is en dat hij graag wordt gezien.
Het zal nooit een plek zijn waar ik graag naartoe kom maar het zal wel een plek zijn waar ik met opgeheven hoofd naartoe kan komen als het nodig is. En waar anderen ook kunnen zien dat hij zo gewenst en zo geliefd was Want hier in huis is zijn aanwezigheid duidelijk (met een geboortekaartje, een geboorteposter in de gang boven en een fotokader in de boekenkast) maar zijn grafje is ook een belangrijk element. Een manier om te laten zien aan de wereld, aan de hele wereld, hoe blij ik was met hem en hoe hard ik hem mis. Hoe graag ik hem nog had gedragen in mijn buik  en in mijn armen. Hoe geliefd hij was, hoe klein ook.
Het is heel fijn dat het nu af is <3

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...