Eigenlijk mocht ik pas morgen testen (want dan heb ik ook een bloedafname) maar ik ben zo onrustig en zo nieuwsgierig dat ik deze ochtend enkel en alleen maar kon testen. Heb ook heel slecht geslapen vannacht en dat wijt ik ook wel aan de stress die testen met zich meebrengt. Ik heb er deze rond niet al te vaak aan gedacht en kon goed om met de wachtweken maar gisteren werd het me opeens te veel. Heel gek.
Ik had er goede hooop op omdat er veel waterige afscheiding geprocudeerd werd de laatste dagen en dat was bij mijn zwangerschap van Kobe ook zo. Dus ergens hoopte ik meer dan goed voor me was dat het raak zou zijn. Deze ochtend dan ook het plasje opgevangen in een potje, de pipet erin gedoopt en 5 druppels op de test laten vallen. En dan begon het wachten... GSM op 5 minuten gezet en proberen mijn gedachten wat te verzetten maar daar slaagde ik niet al te goed in. Toen het alarm afging met gesloten ogen naar de test gewandeld en verwachtingsvol een blik geworpen. Maar helaas geen 2e streepje. Zelfs geen vaag, gewoon helemaal niets. Het is niet gelukt. Ik ben niet zwanger.
Geen tranen deze keer maar wel een moedeloos gevoel. Ik had het zo graag gehad, ik was zo graag terug zwanger geweest!
Ik geef het niet op, zeer zeker niet!  Maar het vraagt veel om hier opnieuw mee bezig te zijn. Om hier terug voor te gaan. Betlekend ook dat ik nu een maand moet wachten om opnieuw te proberen omdat Dr Decleer en zijn team in verlof zijn voor 3 weken. Ik vind dat heel vervelend en aan de andere kant..Wat is een maand nu? Ik weet het. Het zit allemaal in mijn hoofd. Aan de ene kant wil ik gewoon snel terug zwanger zijn, gewoon omdat ik het zo graag wil. Omdat ik zo ontzettend graag een 3e kindje wil. Omdat ik vooruit wil met mijn leven en met Roxanne haar leventje. Omdat ik bang ben voor wat mijn lichaam gaat doen, of het wel nog effectief mogelijk is om terug zwanger te worden én te blijven. Maar ik wil ook graag terug zwanger zijn omdat ik geen al te groot leeftijdsverschil wil tussen mijn kindjes. Zoals het er nu naar uitziet zal Roxanne al gauw tegen de 3 jaar aanlopen eer ze een broertje of zusje krijgt. En dat is toch al een groot verschil... Of maak ik dat zo groot in mijn hoofd? Ik hoop gewoon dat ze veel aan elkaar hebben en en dat er leuk kan samengespeeld worden. En net daarom wil ik er niet teveel tijd tussen hebben. Als Kobe voldragen zijn geweest dan zouden ze 2 jaar en 6 weken hebben gescheeld, wat heel leuk was. Pittig en intens maar wel leuk. Ik keek er ercht naar uit om hen samen te zien ravotten en te knuffelen. Ik keek zo uit naar zijn komst...

Met Roxanne gaat het ook niet zo geweldig op dit moment, het kleine mevrouwtje is behoorlijk ziek. Ze is al een paar dagen aan het kwakkelen en eergisteren was ze heel hangerig, snel geiiriteerd en doodmoe maar niet willen/kunnen slapen. Maar geen hoge koorts of dergelijke (vorige week had ze 39.3, 39.7 maar dat was een buikgriepje die de ronde deed en na 2 dagen was het over) dus maakte ik me niet al te veel zorgen. Maar toen ze een lelijke hoest ontwikkeld en oppervlakkig ademhaalde in haar slaap toch eens naar de dokter geweest. Dubbele oorontsteking, keelontsteking en ruis op de longen. Ocharme! Ze moet nu antibiotica nemen en om de 3u krijgt ze pijnstilling. Mijn hart doet pijn om haar zo te zien. Zeker s'nachts heeft ze het zwaar, dan huilt ze vaak van de pijn en heeft ze nabijheid nodig. Ben 4 keer opgestaan eergisteren om haar te troosten, even vast te houden, te liefkozen. Mijn kleine meisje toch.
Hopelijk slaat de antibiotica snel aan en is ze weer heel snel haar vrolijke lieve zelf <3

Een vriendin had mij/ons uitgenodigd voor een paar daagjes aan de kust door te brengen samen met haar man en zoontje van 4 maanden. Ze was voor 10 dagen in De Haan (schoonfamilie heeft appertement op de zeedijk) en ik moest er gewoon even tussenuit samen met Roxanne. Even écht tijd voor elkaar nemen. Dus het voorstel klonk als muziek in de oren.

Dinsdagochtend alles in de auto geladen en 20 minuutjes later dan gepland dan toch vertrokken richting De Haan. M. had nog een afspraak in Brugge en was dus niet in het appertement maar daar zag ik geen graten in, genoeg dingen om te doen aan de zee. Een voormiddagje met ons 2 en dan Rox in haar bedje in het appertement, het leek het ideale plan.
Eenmaal aangekomen aan de zee bleek er toch iets niet helemaal te kloppen aangezien ik geen naamplaatje vond van de schoonfamilie bij de deurbellen. Maar ik liet het niet meteen aan mijn hart komen (had toch nog tijd genoeg) en genoot samen met Roxanne van een deugddoende strandwandeling. De wind in mijn haren, voeten in het zand,... Heerlijk! En Roxanne die stormde heen en weer over het harde zand (eb) met een schaterlach en veel "oooh mooi" en "kijk mama!". Prachtig om te zien, geweldig om mee te maken. Zo mooi en zo puur geluk. Heel heel leuk.
Rox werd wel snel moe (al dat ravotten op het strand en op de dijk eistte al gauw zijn tol) en wat bleek? Door miscommunicatie (het adres klopte niet helemaal) was ik in Wenduine beland en niet in De Haan en ondertussen begon het erop te lijken dat M. niet tijdig terug aan de zee zou zijn voor het dutje van Roxanne.
Daar stond ik dan, met een dodelijk vermoeide peuter op de arm in de verkeerde badstad met een vriendin die heel waarschijnlijk niet tijdig ging terug zijn om Roxanne in haar bedje te leggen. Ik stond op instorten en zag het even helemaal niet meer. Draagkracht is nog steeds 0.0 dus dit leek een onoverkomelijk probleem. De enigste oplossing die ik dan nog zag was in de auto stappen en gewoon terugkeren naar Gent en de dag erna opnieuw naar de zee rijden. En zo gedacht zo gedaan. Liet dit ook weten aan M. en toen ik al vertrokken was liet ze weten ook onderweg te zijn naar De Haan dus dat Rox in no time in haar bedje kon liggen. Maar het was vuurwerk in mijn hoofd en de zenuwen raasden door mijn lijf. Ik moest mezelf terug kalm zien te krijgen en daarvoor moest ik gewoon naar huis, naar dat wat ik zo goed kende dus bleef ik doortuffen naar Gent.
Het is te gek voor woorden want amper 2u ervoor had ik dezelfde weg afgelegd. Maar ik kon niet anders, helemaal het noorden kwijt en overstuur. NIet boos ofzo maar helemaal de kluts kwijt en ik wou zo graag terug naar huis, even rusten,even tot mezelf komen. Ik zag al dat gesleur en getsjol niet meer zitten, het was allemaal teveel. Het is heel bevreemdend om mezelf zo te zien maar ben er nog niet, ik ben er helemaal nog niet. Het verlies van Kobe heeft me echt een heel zware klap gegeven en die ben ik nog niet te boven.
Eenmaal thuis kon ik tot mezelf komen en terug helder proberen na te denken.  Ik stuurde M. een smsje om wat er net was gebeurt verduidelijken en ook om mee te geven dat ik niet boos was maar dat ik gewoon echt geen draagkracht meer heb en dat alles teveel is. Gelukkig toonde ze hier begrip voor en stelde ze voor om na het dutje van Roxanne terug te vertekken naar de zee als ik dat zag zitten. Zo hadden we toch nog een fijne avond samen en was ik er even tussenuit geweest. Ik dacht er even over en en zo gebeurde het dat ik om 16u terug op de E40 reed richting De Haan. Nu met het juiste adres ingegeven in mijn GPS ;)

Het bleek meer dan de juiste belissing te zijn. Wat was het fijn aan de zee, even gewoon genieten van Roxanne en van de golven en een goed boek en een praatje met M. Even echt vakantie, het deed zo deugd. (Op het gekibbel van de jonge ouders na, het is zoeken en proberen om een evenwicht te vinden in de relatie tot elkaar en tot hun zoon, zeker niet eenvoudig en ik kan er niet echt veel raad in geven want ik ken die problemen niet. Ik heb er altijd "alleen" voor gestaan dus had ik ook geen verwachtingen naar een ander zorgfiguur toe).
Rox genoot echt van het in de plassen stampen met haar voetjes, van het zand tussen haar teentjes, het spelen met een emmer en een schopje... Heerlijk! Ze is zo geweldig mijn lieve kleine trol. Ik heb heel vaak gedacht dat het toch ongeloofelijk is hoe graag ik haar zie en hoeveel geluk ze met zich meebrengt. Ik voel zo ontzettend veel liefde voor dat kleine ukje. Het is gek. Dat is niet uit te leggen aan iemand die geen kinderen heeft, dat is een allesoverheersende liefde en fierheid en verwondering en alle andere mooie woorden die ik ken. Het is prachtig en wonderlijk.
We hebben veel gewandeld op de dijk want het strand doorploegen zag ik niet altijd zo goed zitten. Maar ze zat ook heel vaak al taterend in mijn nek en vol verwondering alles aan het becommentariëren. Ik ben zo vaak zo intens gelukkig geweest die uren dat we samen waren. Echt tot tranen toe ontroerd soms als ik me realiseerde hoe leuk het is om haar mama te mogen zijn en om samen zo een banale maar o zo fijne dingen te ondernemen.
Ik had echt nood aan tijd met haar spenderen, aan even gewoon er écht voor haar en met haar te zijn. Niet de was en de plas en de strijk en de boodschappen maar gewoon even "wij". Boekje lezen in de zetel, stempelen aan tafel, samen naar de zee kijken, zandtaartjes bakken, hand in hand de dijk afwandelen, pootjebaden in het water, een ijsje smikkelen, de speeltuin onveilig maken,patatjes eten, ...  Het zijn echt heel gewone en kleine zaken maar ik ben zo blij dat ik ze mag meemaken. En dat ik er ook zo intens van kan genieten. Het zijn zeker niet de grootse gebeurtenissen of uitstapjes die we hier gedaan hebben. Verre van zelfs maar het was zo geweldig om even samen te zijn en geen verplichtingen te hebben. Het enige dat we moesten doen was genieten van elkaar en dat is zeker en vast gelukt. Roxanne heeft er ook erg veel deugd van gehad, van haar mama die zo dichtbij was (letterlijk en figuurlijk) en zoveel tijd voor haar kon maken.
Dit is hoe onvoorwaardelijke liefde voelt daar ben ik zeker van.

Ik ben even stil geweest maar  in mijn hoofd tolt het van de gedachten en in mijn hart razen gevoelens van kwaadheid, verdriet en ontzettend veel liefde. Het is een rare zomer...  Ik zou doopsuiker moeten uitzoeken. Babykleertjes wassen. De babykamer inrichten. De dagen tot de volgende echo moeten aftellen. Genieten van de bewegingen, de contactmomentjes met de baby in mijn buik. Boekjes voorlezen over die bult onder mama's kleed.  De kleertjes voor Kobe 101 keer in en uit zijn kleerkastje leggen. Dromerig over mijn buik strelen en dromen over de mooie momenten. Waggelen achter Roxanne en buiten adem zijn binnen 2 minuten. Vervelende vragen beantwoorden van wildvreemden. Bevallingsverhalen aanhoren zonder dat ik er om vraag. Een traantje wegpinken al Rox zou vertellen dat er een baby in mama's buik.   Ik zou g.odverdomme ZWANGER moeten zijn nu!
Ik ben zo kwaad op de wereld en op iedereen en tegelijk op niemand in het bijzonder. Maar ik voel dat er een groot monster in mijn woont dat af en toe wakker wordt en wild tekeer gaat. Diep vanbinnen want het is zo heftig en zo lelijk dat ik het niet naar buiten durf laten komen.

Het doet me pijn als ik mensen hoor kibbelen over wie nu voor het kind moet zorgen. Ik voel een steek door mijn hart gaan als ik iemand hoor klagen dat hij/zij té vruchtbaar is en bang is voor een onverwachtte zwangerschap. Ik barst spontaan in huilen uit als iemand me vertelt dat er een kindje op komst is (enerzijds van blijdschap en anderzijds... van verdriet ofzo denk ik). Het gaat niet zo geweldig met mij maar daar is geen ruimte voor. Ik kan nooit eens een pauze nemen, het moet altijd maar goed met me gaan. Roxanne heeft me nodig. Maar ik heb mezelf ook nodig...

Ik probeer echt wel te genieten van die kleine lieve trol van me en dat lukt me gelukkig wel nog <3 We hebben ook al heel fijne dingen samen gedaan (SMAK bezocht, rondstruinen in de Bourhoyen, speeltuintjes onveilig gemaakt,...) Ik ben niet diep ongelukkig ofzo maar nja, ik heb er geen woord voor denk ik.  Ik ben heel gelukkig met Rox, het is zo mooi om haar mama te mogen zijn en om die ontiwkkeling van heel nabij te mogen meemaken. Haar taal gaat met rasse schreden vooruit en het is zo een pittig madamke... Ze is heel vastberaden (tiens tiens) en zal altijd wel een manier vinden om haar doel te bereiken. (Hmmm... herkenbaar ;) ). Tis heel fijn om te zien hoe ze zoekt en probeert en op anderen een beroep doet. Maar ook hoe vertrouwensvol ze in het leven staat en wat ze allemaal durft. Ik ben heel blj dat ik zo ee zelfstandige en ondernemend dochter heb (gemaakt). Ik  hoop echt dat ik haar kan meegeven dat ze voluit moet gaan en dat ze moet vertrouwen op zichzelf en op de mensen in haar omgeving. NIet bang zijn om te leven schat, maar er voluit voor gaan!
Ik probeer ook om de liefde voor kunst en boeken over te leveren. De bezoekjes aan musea zijn van een wisselend succes maar ik vind het belangrijk om dat NU al te doen. Rox zet heel mijn leven op zijn kop wat OK is maar ik wil ook wel dingen doen ik zelf ook fijn vind om te doen en niet alles moet om haar draaien. Ik moet ook goed voor mezelf zorgen en mijn honger naar kennis en mooie zaken stillen. Het is zoeken en proberen :) En ik het gevoel dat we wel een goed team zijn, zo wij met zn 2 <3

Ik ben zo blij met haar! En tegelijk zo verdrietig om het verlies van Kobe. Ik heb er geen vat op, op mijn gevoelens. Alles stroomt gewoon naar buiten. Het gutst eruit. Blijdschap, vrolijkheid, dankbaarheid,... Maar ook frustratie, kwaadheid, verdriet... Alles is wat uit balans. Ik ben uit balans. En ik heb geen idee hoe ik terug een evenwicht moet zoeken. 
Het is lastig. Heel lastig.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...