Naast de ingrijpende lichamelijke toestanden en emoties die de pan uitswingen is de sociale impact van dit alles ook echt niet te onderschatten. Iets dat ik niet helemaal in rekening had gebracht bij de start van dit traject. Ik had me uiteraard wel verwacht aan hoge pieken en diepe dalen als het op emoties aankomt en dat het lichamelijk ook een hele beproeving zou worden had ik ook ik in mijn achterhoofd gehouden... Maar dat ook mijn leuk sociaal leven er zou beginnen onder te lijden was even schrikken.
Het is echt goochelen en jongleren met foefkes, redenen, uitvluchten...  En niet alleen op het werk (als ik wéér eens kort op de bal een wissel nodig heb) maar ook op dates en uitjes met mijn vrienden.

Ik ben het meisje dat helemaal lyrisch word bij het zien verschijnen van een heerlijke Orval, mijn tijd neem om echt te genieten van een stevige Sint-Bernardus of met smaak drink van een Westmalle Tripel, die rookt vanaf dat het eerste terrasjes-bezoek een feit is omdat ze het zo gezellig vind (en op 1 oktober consequent stopt), die mee is met het wel en wee in de wereld en ook overal haar zegje over doet, die altijd wel ergens voor te vinden is en overal tijd voor kan vrijmaken, die haar hart op de tong draagt en veel deelt met haar vrienden over de leuke hobbels en bobbels haar leventje... Ik ben een sociaal beest dat geniet van alle leuke dingen in het leven en ik ben heel rechttoe rechtaan. En eerlijk. Bovenal ben ik eerlijk.

Alleen de laatste maanden ben ik niet zo eerlijk meer... En het begint heel erg tegen te wringen.
Ik drink slechts sporadisch nog een stevig biertje want in de wachtweken is het helemaal uit den boze!  En in de week dat mijn regels moeten doorkomen ben ik al een vat vol emoties dus daar alcohol bijgooien is echt om miserie vragen. Ik hoor mezelf dan zeggen 'Goh heb niet zoveel zin in bier. En ik word daar ook altijd zo moe van...Doe maar een cola lightje" Verschillende vrienden is het al opgevallen dat ik nog geen sigaret heb aangeraakt en dan verkondig ik maar dat het me "te duur" is geworden ondertussen en dat het ook op niks slaat dat roken. Terwijl ik eigenlijk als ik heel eerlijk ben met mezelf wel heeeeeeel graag een sigaretje zou roken af en toe. Door de medicatie ben ik vaak ook heel erg moe of voel ik me misselijk wat maakt dat ik regelmatig thuis in de zetel lig onder een dekentje in plaats van leuke dingen te ondernemen met mijn vrienden.

Maar het allerergste vind ik de gesprekken!  Wel of geen kinderen, relaties, moederschap, kinderwens, BAM,...zijn thema's die heel erg leven bij mij en mijn vrienden. En aangezien we allemaal rond de 30 cirkelen is dit ook niet uitzonderlijk. Maar ik vind het heel lastige gesprekken. Omdat het me zo nauw aan het hart ligt en ik dan het liefst van al wil uitschreeuwen. Ik wil hen vertelen dat ik heel intensief bezig ben met het vervullen van mijn kinderwens ZONDER partner en dat dit me heel erg bang maakt enderzijds maar ook ontzettend gelukkig anderzijds. En dat het allemaal niet zo eenvoudig is of zwart-wit. En dat ik inderdaad een kinderwens heb, een gigantische zelfs, enja dat ik het zou zien zitten om alleenstaand mama te worden. Dat ik daar mee bezig ben! En wat het allemaal met zich meebrengt en dat het toch niet zo eenvoudig is om die keuze te maken. En hoe het moederschap je hele leven ondersteboven zet maar dat het ook zoveel moois met zich meebrengt (of dat ik toch alleszins hoop).
Maar ik doe geen van dit alles... Ik houd me vaak op de achtergrond, poneer geen stellingen of meningen en laat die gesprekken zoveel mogelijk aan mij voorbijgaan. Of houd het gesprek vooral bij de anderen. En laat weinig los van wat er bij mij allemaal leeft.
Ik heb de keuze gemaakt om maar een klein groepje vrienden in te lichten en ik wil me daar ook echt aan houden. Om het voor mezelf draagelijk te maken. Wat nu heel contradictorisch klinkt, ik weet het, maar hoe meer mensen het weet hoe groter de druk wordt. Het zou geen verlichting zijn als er nog meer mensen op de hoogte zouden zijn. Nja, ik zou niet meer het gevoel hebben dat ik iedereen foefkes loop wijs te maken maar ik weet dat ook daar een einde aan komt. En ik me dan ook daar voor kan excuseren en dat het me niet kwalijk zal worden genomen.

Als het goed komt met de behandelingen zullen er heel veel "aha-erlebenissen" plaatsvinden :)
Dan zullen heel veel puzzelstukjes in elkaar vallen en het plaatje zal opnieuw kloppen. Iets waar ik heel erg naar uitkijk! En dan kan ik met iedereen genieten van mijn zwangerschap en het allemaal van daken schreeuwen. LIjkt me heerlijk!

 

Gelukkig geen telefoontje dus gewoon vandaag, op donderdag, inseminatie.
Het begint al een beetje routine te worden deze hele procedure: Vrolijk fietsen naar Jan Palfijn, Wifi-code aan de balie vragen, met de lift naar het 8e (ik kreeg vandaag in de lift een compliment over mijn kleedje en dat is toch altijd wel fijn om te horen. Ik had voor vandaag het blauwe met witte bolletjes uit de kast gesleept), plaatsnemen in de volle wachtzaal... en wachten tot er een verpleegster mijn naam zegt. De gang doordribbelen, helemaal tot het einde en dan in het kamertje (tot nu toe altijd kamer 2 gekregen) wachten op de dokter...  Ondertussen houd ik mijn kleren aan tot ik te horen krijg dat ik me mag klaarmaken, maakt het overlopen van de nodige informatie net ietsje aangenamer met de verpleegster.

Ik was gezellig aan het chatten met B, terwijl ik aan het wachten was. Ik stuurde haar een foto door van mijn "uitzicht" zijnde de gynaecologestoel :) Ze stuurde me een superlieve foto door van zichzelf en haar knoddig dochtertje (gekregen met behulp van IVF) die aan het duimen waren voor deze ronde. Zoveel liefde en steun in een foto... het deed me even snikken. Het deed vooral heel veel deugd dat ze er bij betrokken is en ook aandacht heeft voor de zwaarte van dit hele proces.
Gelukkig waren de traantjes al opgedroogd toen de verpleegster kwam melden dat de dokter in aantocht was en ik me al mocht klaarzetten. Met een zwierige zwaai ontdeed ik me van m'n ondergoed en placeerde me op de stoel. Benen nog niet in de beugels, oogcontact is toch wel belangrijk voor ik iemand een blik laat werpen op mijn vrouwelijkheid ;)

De dokter kwam binnen en nog voor ik een goedemiddag kon zeggen gebood de verpleegster me al om mijn benen in die beugels te leggen. Ik was nog nie helemaal in positie of mijn stoel werd al gekanteld. Opeens hoorde ik nog een stem... Ik richtte mijn hoofd op (want ik zag enkel mijn blauw -met-witte-bolletjes-kleed dat nog over mijn knieën lag en ontwaarde zowaar nog een verpleegster. Opnieuw dus 3 supporters voor de zaadcellen :)
Eenmaal  dat marteltuig op zijn plaats zat en ik terug wat bleek rond de neus begon te worden van de pijn werd gevraagd of het wel goed met me ging. Geantwoord dat het echt pijn deed en dat het tot in mijn linkervoet trekt, die pijn.
Daar zijn 2 redenen voor wist dokter Decleer me te vertellen terwijl hij met z'n hoofd tussen mijn knieën verdween:
- Ik heb een naar achterliggende baarmoeder 
- De druk op de "sacrale banden" wordt opgevoerd en dit kan pijn veroorzaken
Terwijl hij nog wat aan het praten was over mijn sacrale banden (Dokter Google leerde me dat dit spieren zijn die mijn baarmoeder en blaas op hun plaats houden evenals mijn bekken stabiel houden) maar ik daar niet veel meer van hoorde omdat het echt pijn deed verwijderde hij de eendebek, wenste me veel succes en verliet het kamertje.

Ik mocht nog 10 minuutjes blijven liggen en was wat aan het wegdommelen (nog nooit zo rustig geweest na een inseminatie) toen de verpleegster terug binnenkwam om me rechtop te zetten. Ik duizelde wat bij het rechtkomen en wou ook nog weten wat er nu weer scheelde met mijn baarmoeder... Want as die zich verstopt, das toch geen goed teken?
Blijkt dat een naar achtergekantelde baarmoeder aangeboren is en de kans op zwangerschap niet verkleind maar onderzoeken wel pijnklijker maakt en het inbrengen van een katheter bemoeilijkt waardoor het wat langer kan duren. Echt een toplijf heb ik ;)
De ultieme tip was wel om met een halfvolle tot volle blaas aan zo een onderzoeken te beginnen omdat een volle blaas ervoor kan zorgen dat de baarmoeder wat rechter komt te liggen. En het dus allemaal net ietsje minder onaangenaam is.
I'll keep that in mind sister!

En nu kan het wachten weer beginnen...
En ook de toffe utrogestanbolletjes maken weer deel uit van mijn dagelijkse ritueeltjes!
Maar...Ik heb beslist om wat minder pregnyl-shots te zetten. Deze dienen om je systeem te boosten maar ik voel me daar absoluut niet goed bij. Het is te invasief voor mij persoonlijk. Ik wil graag een zo natuurlijk mogelijke zwangerschapskans en dan is dat heel lastig te vereenzelvigen met het hele hormonenhandeltje. Ik heb pregnyl gezet voor mijn eisprong en ook nog es op dag 3 na de inseminatie om de innnesteling te bevorderen maar daar blijft het ook bij. Op dag 7 zet ik geen extra shotje meer. Het lijf moet maar doen wat het moet doen als het effectief zwanger zou zijn :)

 

Deze ronde is anders dan de andere rondes...
MIjn borsten zijn pas vandaag (we zitten op dag 11 na de inseminatie) duidelijk gevoeliger, ik heb veeeeeeel langer meer witverlies gehad dan normaal, niet zo heel erg moe meer,  ben niet misselijk, voel me opgeblazen maar enkel in de buikstreek, ben nog altijd erg emotioneel maar wel vrolijk -positieve emoties kunnen me ook tot tranen toe bewegen- , moet veel naar het toilet... En ergens heb ik een goed gevoel over deze poging. En het belangrijkste: het is de eerste keer dat ik denk dat er een goed resultaat gaat uit voorkomen!

Maar nu ben ik onzeker... Want wat als het dan toch negatief is? Dan gaat de klap nog harder aankomen. Net omdat ik mezelf zo heb wijsgemaakt dat het deze keer wel eens echt raak zou kunnen zijn. Is het echt buikgevoel, intuitief weten? Of louter hoop die nergens op gestoeld is? Ik probeer mezelf echt niet helemaal gek te maken en gewoon te wachten tot het vrijdag is. Nog 4 nachten slapen... Dan kan ik aan de slag met mijn mini-labo in badkamer. Ik MOET het weten voor ik de bloedtest laat uitvoeren.
De test kan alvast niet meer positief tekenen door de pregnyl want ik heb mijn laatste shot 8 dagen geleden gezet (dus op dag van de test 12 dagen eerder) dus das al een zekerheid extra. Geen twijfelachtige uitslag deze keer.

Het gaan nog 5 lange dagen worden... Veel lastiger dan anders ook. Het is de eerste ronde dat ik zo aan het aftellen ben. En ook ergens zo zenuwachtig ben voor de uitslag. Omdat ik het zo graag wil weten!
Die onzekerheid, het geen invloed hebben op het al dan niet zwanger raken en vooral erop blijven vertrouwen dat het goed komt zijn echt heel erg zwaar aan het worden! Met iedere poging die bezig is brokkelt dat vertrouwen toch wel een beetje af...

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...