De tijd haalt me in... ik slaag er niet in om stukjes neer te pennen omdat ik zo ontzettend moe ben en de dagen voorbij vliegen. Ik drijf mee op de golven van een zeer woelige zee en hoewel schrijven me deugd doet kom er ik gewoon niet toe. Het is goochelen met tijd die ik niet heb. Zo vermoeiend!

Maar goed, woensdag 21 augustus werd ik terug vewacht bij Dr Decleer voor de zoveelste echo. Ik ben het zo beu he... bah! Ook al was het de opstartecho, ik had er echt geen zin in. Het was Josefien die de echo uitvoerde en dat was wel fijn, Dr Decleer kan soms nogal bruut zijn op een of andere manier. Jammer genoeg was er nog niet veel activiteit te bespeuren dus kreeg ik een volgende afspraak op zaterdag, de dag van Roxanne haar verjaardags-picnic. *zucht* Dus 3 dagen later (24/8/19) was ik terug te vinden in de wachtzaal op het 8e en Roxanne vond het de uitgelezen moment om mijn gezicht te bestuderen en dat te vergelijken met de andere mensen in de wachtzaal; "Neus mama - Meneer ook neus - Die ook neus" en zo verder. Schattig en vertederend maar soms dacht ik ook "alle, tis goed he!". Toen ik werd binnengeroepen in het kabinet van de dokter dribbelde ze mooi achter me aan. We moesten nog even wachten en er was zoveel te ontdekken op het buro van de  dokter (stempel, balpennen, paperclips, papiertjes...) niets was nog veilig voor die grijpgrage handjes. Eindeloos lijkende minuten later kwam Ann binnen om mijn echo te doen. Rox volgde mij tot in het omkleedhokje en dacht dat ik pipi ging doen (er staat daar ook een toilet vandaar) en dan was ze erg geboeid door alles wat Ann deed. Ik kreeg te horen dat ik een heel mooi baarmoederslijmvies had (hoera) en dat mij eicelletje hoe ook goed deed en dat er pregnyl zou mogen gezet worden vanavond. Eenmaal terug aangekleed nog even wachten op de dokter en de medicatie en ik moet vertrekken.
Die avon mijn pregnyl nog in mijn buikvet geploft en 2 dagen later begonnen met de utrogestan. Ik voelde me weer instant veranderen in een draak en ik voel zoveel weerstand om die dingen te gebruiken he. Bah bah bah!

Vandaag (31/8/19) was het de dag van terugplaatsing. Iets waar ik altijd tegenop zie maar vandaag nog meer op een of andere manier. Ik was heel emotioneel toen ik toekwam aan het ziekenhuis. Een paar keer tranen moeten wegslikken, ik weet niet goed waarom. Het is druk en het is veel en de  behandeling vraagt veel mentale ruimte maar toch. Ik probeerde heel luchtig te doen en wat smalltalk te houden met de verpleegsters die ronddansten in het kleine onderzoekskamertje maar echt rustig werd ik niet. De dokter kwam binnen en toen ik die eendebek op zijn plaats voelde gezet worden trok er opnieuw zo een scherpe snijdende pijn doorheen lijn onderlichaam.Echt heel onaangenaam, zelfs pijnlijk te noemen. Ik moest echt op mijn tanden bijten om niet te wenen. Toen werd er gevraagd om nog wat meer naar voor te schuiven (met de speculum al op zijn plaats!) en dat deed nog meer pijn. De tranen sprongen echt in mijn ogen en dr Decleer maar reclameren dat ik me moest ontspannen en "mijn poep moest laten vallen" terwijl het echt gewoon PIJN deed en ik ht liefst van al dat ding uit mijn lichaam had getrokken. Het bleef maar duren en ondertussen maar herhalen dat ik moest ontspannen, dat ik mezelf wijs maak dat het pijn doet dus dat het dan ook echt pijn doet, loslaten, poep laten zakken,... Ik hield het niet meer en begon  te snotteren. Heel stom voelde ik me maar de druk was zo groot en de pijn zo overheersend... Ik voelde het tot in mijn tenen tegentrekken en ik deed mijn best om te ontspannen maar het lukte me niet en de pijn bleef zo scherp.
Ik werd overvallen daar een oude gebeurtenis en besefte plots dat er echt wel een trauma zit nog steeds. Iets dat ik uiteraard wel weet en waar ik al aan gewerkt heb maar nu kwam het terug zo hard in mijn gezicht dat het me echt vol trof. Het enige dat ik kon doen was proberen in mijn hoofd te kruipen en afstand te nemen van mijn lichaam en de pijn. Die verdomde pijn.... De verpleegster kwam naast me staan en vroeg me " Je hebt toch een dochtertje he?" waarom ik antwoordde "Ja, Roxanne van net 2 en ook nog een zoon Kobe, maar die is doodgeboren op 4,5 maand zwangerschap" En ik voelde nog meer tranen komen. Echt wat een vreselijke terugplaatsing was dit. Phoe.
Het doet altijd wat pijn en het is altijd onaangenaam maar vandaag was het gewoon niet uit te houden. Heb nog een paar uur ongemak gevoel aan de vrouwelijkheid. Heel vervelend. Heel raar ook want dat was de eerste keer in alle behandelingsmomenten. Het was met de brute kracht vandaag en dat vond ik niet tof.

Dus nu wordt het weer wachten wachten wachten. Op 10 september weet ik de uitslag. Ik hoop dat die dag er snel is! Ben het zo moe allemaal... Ben alles gewoon even moe. Pfff. Kl*te-dag!

Mijn lijfje en ik we komen niet altijd even goed overeen :)
Ik had/heb weinig geloof in deze ronde en zag er echt tegenop om die utrogestan-bollen terug te gebruiken (omdat ik daar zo veel last van heb emotioneel!) dat ik besloot om het gewoon even niet te doen. Even geen gigtantische moodswings en tranen voor niets. Het is een zo natuurlijk mogelijke cyclus met enkel een pregnylshotje voor mijn eispring te bepalen en dat voelde wel OK aan op een of andere manier.
Het is dubbel... Ik wil alle kansen die ik heb zo goed mogelijk benutten maar het moet ook echt goed aanvoelen en ik moet geloven in een slaagkans. Dat deed ik nu niet. Ik bereid me op voor op het hele IVF-circus... Dus geen extra medicatie deze ronde. Ik heb de knoop doorgehakt :)

De -zeer pijnlijke- terugplaatsing was zaterdag en dinsdag kreeg ik opeens licht bloedverlies. Mijn regels zijn na de bevallingen een beetje veranderd en komen een paar dagen vroeger traag op gang maar nu was het toch wel héél vroeg... 7 dagen voor de eigenlijke start, das wel uitzonderlijk vroeg. En dan nestelt er zich een klein sprankeltje hoop in mijn gedachten "misschien is het wel een innestelingsbloeding" en als ik Dokter Google raadpleeg dan zou het ook effectief kunnen gezien de tijdspanne waarin de bloeding plaatsvind... Dus daar gingen mijn gedachten weer alle kanten op. De bloeding is niet gestop, integendeel, elke dag werd het precies een beetje meer. Maar nu vandaag is het dan opeens toch heel erg afgenomen. Zou het dan toch...?
Echt bah! Het is nog te vroeg voor te testen en toch voel ik het kriebelen. Ik wil zo graag van die onzekerheid af. Is het niets dan is het het niets en dan bereid ik me gewoon voor op de hele IVF-behandeling, geen probleem. Maar zoals het er nu voor staat ben ik zo nieuwsgierig... Er is een kansje, een heel klein kansje en toch wil ik me er zo graag aan vastgrijpen.
Gek eigenlijk hoe ik me zo vastklamp aan elke positief tekentje. Ook al weet ik dat de kans klein is dat het geluk is, toch hoop ik er zo op... En aan de andere kant ben ik ruimte aan het maken voor het hele proces van spuiten, pillen, afspraken, pick-up,...
Ik denk er aan om deze middag een test te gaan kopen en er morgenvroeg (of deze avond) eentje te doen. Als er iets is dan zou het nu toch al een heel klein beetje moeten kleuren.. Niet?
 

Ik heb zaterdag (aanvulling op mijn laaste post) bij thuiskomst toch nog een test gedaan, zo eentje van het kruidvat. Ik hield het gewoon niet meer en moest en zou testen. Beetje dwaas uiteraard 4 dagen voor je NOD maar het bloedverlies was opeens helemaal gestopt en dat wakkerde toch heel veel hoop aan. Het is nog nooit gebeurd dat er opeens een dag geen licht bloedverlies meer is in de aanloop naar mijn regels. Dus misschien toch een innestelingsbloeding....? Maar de test bleef spierwit. Ergens bleef de hoop dat het gewoon nog te vroeg was om zich heen klauwen en maakte ik mezelf wijs dat het nog alle kanten opkan.Gewoon wachten dus :)

De hoop werd alleen maar groter doordat ook zondag en maandag er geen enkel bloedverlies was te bespeuren. Het was helemaal gestopt! Ik had verwacht dat maandagmorgen mijn regels lichtjes op gang zouden komen maar niets daarvan. De hele voormiddag op mijn werk kon ik alleen maar denken dat het misschien wél gelukt zou zijn. Want ja.. geen regels dat zou toch betekenen dat ik zwanger ben? Ik heb deze ronde geen utrogestan gebruikt dus mijn regels konden niet kunstmatig zijn uitgesteld. Ik hield het op den duur niet meer uit en klapte mijn laptop dicht, meldde even dat ik in pauze ging en fietste naar het Kruidvat om een test. Ik kocht en zeer gevoelige test die al 4 dagen voor je NOD een zwangerschap kan opsporen.
En zo gebeurde het dat ik maandagmiddag op het toilet op mijn werk in een maatkannetje plaste en de stick daar 20 seconden in dopte om dan 2 minuten mijn uiterste best te doen om enige focus aan de dag te leggen om een artikel in de Dag Allemaal te lezen. Hallucinant wat ik allemaal doe in tijden van fertiliteitsbehandelingen!
Maar ook deze test was negatief. Niet zwanger. Geen baby.
Met de hoop vervloog ook meteen alle zenuwen en kon ik mijn aandacht toch enigszins vestigen op mijn werk. Het was nu gewoon wachten op mijn regels. Hoe jammer ook.

Vandaag (10 september) stond ik op en daar waren ze,mijn regels waren op volle snelheid doorgebroken. Ergens wel een opluchting, dit betekende dat ik meteen ook van start kan gaan met de nieuwe ronde. Ik werd hoe dan ook verwacht op het 8e vandaag dus ik had er goed oog in dat alles vlotjes zou verlopen. Terug instappen in de rollercoaster die IVF heet is nu niet meteen iets waar ik voor sta te springen maar het is fijn dat het zo aaneensluitend kan.
Het was een heel hecktische dag... Echt vreselijk! Toen ik Roxanne ging wakker maken vond ik haar helemaal bevuild, blijkt dat mevrouwtje had overgegeven s'nachts. Dus nog snel haar in een badje gestopt, temperatuur gemeten (alles ok), flesje melk gegeven (hield ze binnen) en naar de creche gebracht. Ik had geen andere optie op dat moment. Ik MOEST gaan werken (vergadering) MOEST naar het ziekenhuis (bloedtest) en MOEST dan terug gaan werken (opleiding). Roxanne gedropt in de creche, naar mijn werk gefietst om daar een heel chaotische en negatief geladen tealmvergadering te hebben waarbij de creche me opbelde om te zeggen dat Rox alles had overgegeven en ze duidelijk niet goed was. Mutti gebeld om haar te gaan ophalen ,afspraak bij dokter gemaakt, mutti instructies gegeven voor de dokter en dan pijlsnel op mijn fiets naar Jan Palfijn. Te laat was ik hoe dan ook. Al puffend en piepend toegekomen in de wachtzaal waar nog heel veel mensen zaten. Ik wist dus al dat ik hier niet op tijd ging weggeraken om mijn opleiding te kunnen bijwonen.
Ik koppelde het praktische aan het noodzakelijke en begon het teamversalg uit te typen op mijn laptop. Ook lichtte ik de collega's even in dat ik door omstandigheden te laat op de vorming zal verschijnen maar dat ik mijn best doe. Ondertussen hield de mutti me op de hoogte van de toestand van Roxanne en probeerde ik ook uit te rekenen hoe de komende afspraken zouden vallen om mijn werkagenda enigzins te kunnen plannen. DRUK dus in dat hoofd van mij.
Mijn naam werd afgeroepen, laptop dicht en in de rugzak en hophop de spreekruimte binnen. Daar vertelde dat ik de uitslag al kende omdat mijn regels waren doorgebroken maar toch moest er nog bloed worden afgenomen om het nog eens écht te bevestigen. Protocol aldus Ann (de verpleegster). Er werd ook een nieuw schema opgemaakt en toen ging het even mis... Samen rekenden we uit de hoeveelste ronde dit was voor het hoeveelste kind. Dan kwam Kobe nog eens ter sprake en voelde ik de tranen weer branden. Snik snotter snik... het was niet tegen te houden. Geweldig (niet dus).
Maar dus ik sta aan de vooravond van IVF 3 voor kind 3.
Nogal confronterend om dat zo te zien staan op papier. Pijn pijn pijn.

Ik werd dan een kwartier (of langer) alleen geladen in de spreekruimte, de doker was nog met iets bezig en had duidelijk niet echt veel tijd vandaag. Toen hij uiteindelijk kwam binnenwaaien vroeg hij of ik zwanger was; Neen regels zijn doorgekomen. En dan mompelde hij iets over een "Coronoatest" die een selectie kan maken van de beste eicel met de beste slaagkansen op zwangerschap. Dan ook nog een kort relaas over 10 mannen in zwembroek en ik zou enkel op basis van uiterlijk een keuze maken terwijl het de interne kwaliteiten zijn de belangrijk zijn. Prijstkaartje van de test €1400. Vrijblijvend en ik moet beslissen op de dag van de pickup. En toen waaide hij weer de deur uit. Ik vroeg nog even wat meer info aan Ann (die het ook heel druk had) en kreeg een engelstalig formulier in de handen gestopt met de uitleg.
Beetje beduusd wandelde ik het ziekenhuis uit..
Wat een boel info op zo een korte tijd en toch zo weinig concreet en bevattelijk. Hoofd tolde al bij aankomst maar nu leek het alsof ik het noorden helemaal kwijt was. De vorming in de namiddag ging volledig aan mij voorbij, ik was daar wel aanwezig maar heb er werkelijk niets van opgestoken. Ik was in mijn hoofd met compleet andere zaken bezig (roxanne, corona-test, prijskaartje, voor- en nadelen,..)  Echt pfff.

Later op de avond nog even van gedachten gewisseld met B. (mama van 2 na IVF) die mijn twijfels en bedenkingen heel goed begreep. Het is niet gemakkelijk en het is een moeilijke keuze. Er worden geen garanties geboden (zoals nooit in dit hele traject) en het gaat wel om veel geld. Maar het kan ook wel alles in een stroomversnelling  brengen. En ik zou er mezelf en Roxanne veel tijd kado mee kunnen doen. Als ik door die test minder ronden moet doormaken dan is dat enkel positief. Maar het bied geen enkele garantie op succes. In the end blijft het toch ook een groot deel van geluk afhangen. (denk ik).
Ze opperde wel het idee om het nog 1x zonder coronatest te doen en dus gewoon via het oude systeem te werken en dan bij een volgende pickup (als die nog nodig is) toch de test te laten toepassen om zo de kansen te verhogen.
Ik had nog niet genoeg om over na te denken/mee bezig te zijn/te verwerken .
Echt!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...