Het zijn woelige tijden hier in mijn hoofd. Ik heb echt slecht geslapen vannacht en proberen een beslissing te nemen rond die coronatest maar das nog niet gelukt. Ik vind dat heel vervelend zo in de grijze zone ronddwalen, ik hak graag een knoop door en bewandel dan die weg. De fase van afwegen en nadenken en twijfelen... zo hard niet aan mij besteed! Bah!
Maar goed voor ik een beslissing kan nemen moet ik eerst meer info verzamelen en op internet is het steeds hetzelfde artikel dat opduikt of de schaarse info van Jan Palfijn en Jette zelf. Nog niet echt ervaringen die gedeeld worden, kan ook bijna niet, test is in voegen van 14 juni.. Bah bah bah!
BIj het opstaan het document dat ik gisteren kreeg toegestopt nog eens bekeken en mijn oog viel op mijn behandelschema. Waarop stond dat ik op dag 1 moest starten met 3 eenheden Menopur. Error! Ik heb helemaal geen medicatie meegekregen! Laat staan dat ik gisteren al medicatie zou gespoten hebben! Paniek in mijn hoofd, geen zin om een maand over te slaan. Ik weet het, wat is een maand nu op een mensenleven? Maar op dit moment is dat precies een eindeloze periode! Alles staat weer stil en draait enkel en alleen om zwanger worden. En ik wil daar zo snel mogelijk vanaf. Dus als ik nu een maand moet overslaan... Das even niet goed voor mijn moraal. Meteen GSM gegrabbeld en gebeld maar de dienst was nog niet open. Te vroeg dus :)
Om 9u08 belde ik opnieuw en deed ik daar mijn relaas. Kreeg ik doodleuk te horen dat het geen probleem was, mocht ook op dag 3 starten met de medicatie dus een afspraakje voor morgen zou ze even snel regelen. Alles knetterde in mijn hoofd! Ik moest GISTEREN al begonnen zijn met spuitjes zetten en nu zou ik het pas morgen mogen doen? Neen! Vandaag was mijn vrije dag, Rox in de creche dus niemand om rekening mee te houden, morgen is het roxy-dag (dan staat alles in het teken van haar en genieten we ook echt van elkaars gezelschap) en die wou ik echt niet deels gaan spenderen in het ziekenhuis! En dan zou het al DAG 3 zijn!!! Neen neen neen!
Pijlsnel zette ik alles op een rijtje in mijn hoofd en besloot om er voor te gaan zodat ik vandaag nog een afspraak kreeg. Een beetje zielig doen een beetje kwetteren over nieuwe job en opleiding (niet gelogen!) en hoppa ik mocht vertrekken. Ik sprong meteen op mijn fiets en om 9u28 stond ik op het 8e :) Als ik voor de consultaties nog kon langskomen dan kon het vandaag nog. Ik nam plaats in de wachtzaal en wachtte :) Tenslotte kwam de verpleegster me toch halen om mijn bloed te prikken en de medicatie mee te geven. Ik greep mijn kans om nog even wat meer info te vragen rond de coronatest maar echt veel wijzer werd ik er niet van...  Ik behoor tot de doelgroep met de beste slaagkansen (jong, reeds zwanger geweest, cryo's gehad), er zijn veel vrouwen die het doen, kostprijs is hoog maar er wordt onderhandeld met de overheid rond terugbetaling (ga ik dus niet op wachten!), geen garanties, eerste resultaten komen nu pas door,...
Neen echt veel info heb ik nu kunnen vergaren. Jammer.

Ik zal nog eens heel goed moeten nadenken en beslissen. Snel.
Nu wacht ik op het telefoontje van Dr Decleer om horen te krijgen of mijn waarde al laag genoeg staat om te mogen beginnen met spuitjes zetten.... Pompompom.

 

21u34: Telefoon Dr Decleer
Ik mag nog niet starten met de medicatie! Mijn waarde is nog veel te hoog en ik moet een afspraak maken ter controle binnen 2 dagen. Het kan zijn dat mijn regels hormonaal nog niet helemaal zijn doorgekomen of dat er een cystje zit dat roet in het eten strooit. Harstlag 1000! Ik weet niet wat ik hier van moet denken. Moet ik me nu ongerust maken of niet? Heeft dit een weerslag op deze maand? Wordt alles on hold gezet? Ik weet het allemaal niet en ik ben nu weer zenuwachtig. Verdorie!
Morgen dus nog maar eens bellen voor een afspraak. Kak zeg!

Ik heb er nog een slapeloze nacht opzitten en een dag vol tranen en paniek. Het telefoontje van Dr Decleer gisteren heeft me helemaal in paniek doen slaan. Een cyste! Dat is geen goed nieuws.. De laatste keer dat er iets werd gevonden aan mijn eierstok hebben ze hem verwijderd! Echt ik zie het even niet meer. Het voelt alsof ik mijn gezinswens mag opbergen. Wie weet lukt het gewoon niet meer om nog een kindje te krijgen. Ben ik gewoon te laat. Heeft mijn lijf het opgegeven en stopt het hier. Als ook deze eierstok in de problemen komt dan is het einde verhaal he. Zo simpel is het.
Op zich hoeft het geen groot probleem te zijn, een cyste op een eierstok want dan neemt de andere het over. Maar ik heb maar 1 meer! Dus er is geen reserve. Ik heb geen backup meer. Ik weet het niet meer.. Ben echt zo in paniek!

Belde deze ochtend naar het Jan Palfijn om wat meer uitleg te krijgen en daar deed de verpleegster er wat luchtig over, hoeft zeker geen groot struikelblok te zijn. Een bepaalde hormoonwaarde staat te hoog en dat kan duiden op een cyste dus is het belangrijk om dit goed te onderzoeken.. Komt wel vaker voor bij vrouwen die hormonen en zo moeten slikken. Niet meteen iets om echt ongerust over te zijn. Het kan dat de hele behandeling even on hold wordt gezet maar das niet zeker. Zien wat de dokter zegt morgen. *
Heel geruststellend was dit allemaal niet. Het is blauw-blauw. Ik ben er gewoon echt niet gerust op. Wat als ik morgen te horen krijg dat het echt over en uit is? Dat er een probleem is met mijn eierstok en dat er geen 3e kindje komt? Wat dan? Ik kan het niet meer aan op dit moment. Het doet me zoveel pijn... Het idee dat het niet meer voor mij is weggelegd... Het doet me zo ontzettend veel pijn!
Ben ik al te laat? Heb ik nu al te lang gewacht? Zou het echt dat ik op amper mijn 32 mijn droom om een gezin te hebben al moet opbergen? Ik weet dat er problemen zijn en dat het niet altijd even eenvoudig zou zijn maar heb ik nu al niet genoeg te verduren gekregen?
Ergens ben ik ook bang voor wat ze gaan ontdekken morgen want die terugplaatsing was ook zo pijnlijk... Dat op zich is al een teken aan de wand. De vorige keer dat het zoveel pijn deed werd die massa ontdekt aan mijn rechtereirerstok. Die ze dus hebben weggehaald.

Ik kan even niet meer zo helder nadenken. Ben echt in paniek en weet niet hoe ik mezelf kan kalmeren. Morgen wordt een slopende dag. Ik voel de tranen nu al prikken. Ik ben zo overstuur...
En wie weet maak ik hier drama voor niets en is het allemaal erg onschuldig maar op dit moment ben ik echt de weg kwijt.

Ik ben  vrijdag met knikkende knieën en een krop in de keel het kabinet van de dokter binnengestapt. "Ik ben heel zenuwachtig" piepte ik en voelde de tranen duwen. Hevig slikkend (om de tranen tegen te houden) verdween ik in het kotje om er even later zonder onderbroek weer uit te komen. Eenmaal in die stoel en alles weer erg tentoongespreid ging mijn hartstlag nog meer de hoogte in. Een kort onderzoekje later sprak de dokter: "Zoals ik dacht, een banale cyste." En ik mocht me weer aankleden. Een beetje overdonderd en tegelijk ook ergens wel gerustgesteld kleedde ik me terug aan en zette ik me op de stoel. HIj mompelde iets van medicatie en dan zou ik terug een bloeding krijgen en dan moest ik op controle komen. De cyste zou dan weg moeten zijn en ik zou kunnen starten met de hormonen voor de pickup.
Meer uitleg kreeg ik eigenlijk niet en met een voorschriftje in de hand stond ik even later terug in de gang. Heel vreemd.. Ik heb 3 dagen lopen stressen en daar was geen ruimte aan kunnen gegeven worden. Echt helemaal gerustgesteld was/ben ik ook niet. Ik weet niet goed wat ze nu juist gaan doen met mij en wat de bedoeling is van de medicatie.
Ik vind het een vreemd idee dat er nu kunstmatig een cyclus wordt opgewekt (terwijl ik nog bezig met mijn regels) en dan opnieuw kunstmatig mij heel erg boosten om zoveel mogelijk eicellen te hebben. Ik vind het allemaal wat vreemd...Zo met mijn lichaam sollen en het voor de gek houden... Ik  weet niet of ik dat allemaal zo OK vind.
Maar aan de andere kant vind ik het ook moeilijk om alles "zomaar op zijn beloop" te laten en gewoon te wachten tot de cyste vanzelf verdwijnt omdat de tijd tikt. Heel luid en duidelijk. Dus elke maand dat ik niet gebruik is voorgoed verloren. En dat idee is ook heel erg dwingend.
Het is raar om te merken hoe snel je je grenzen verlegt in dit traject. Hoe weinig weerstand ik bied bij alle ingrepen en, medicatie die ze me toedienen. Ik drijf mee en probeer alle vertrouwen te hebben in de dokter en zijn team maar het is niet altijd gemakkelijk *slik*

Nu ben ik al een aantal dagen bezig met het slikken van de medicatie en de nevenwerkingen steken alweer snel de kop op. Ik  ben zo ontzettend moe, toiletbezoekjes zijn veel minder frequent, honger, kort lontje, ... Geweldig. En dan te denken dat ik nu 10 dagen deze pillen nemen, mijn regels afwacht en dan hops begin aan al die spuiten, de pickup afwacht en dan nog eens die hele pillenwinkel naar binnen mag werken. Echt waar... ik vind het zo vervelend! Zo een weg dat ik moet afleggen om een baby te krijgen. Ik kan daar zo triestig van worden. Mijn hart doet daar zo pijn van.
Het meest natuurlijke, het meest mooie dat je als mens kan maken/meemaken moet dan bij mij op zo een afstotelijke en onprettige manier plaatsvinden. Ik ben het allemaal zo moe.  Maar opgeven of een pauze is echt niet aan de orde.
Tik tak tik tak...

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...