Er zijn weer een paar dagen verstreken de rust is ook wat teruggekeerd in mijn hoofd. Alle in de mate van het mogelijke natuurlijk :) Het is heel druk op werk en soms echt gevoel nergens toe te komen maar het komt wel weer in orde zeker ? Er gaat weer erg veel energie en denkwerk naar de behandeling merk ik. Het is weer een krachttoer die ik moet uithalen en ik weet niet zo goed of ik er zowaar de kracht wel voor heb.

Ik heb de medicatie tot en met maandag genomen en vandaag bespeurde ik een lichte bloeding. Ik heb toch even contact opgenomen met het ziekenhuis om wat navraag te doen. Ik weet niet of ik nu "echte regels" zal krijgen of eerder een afgezakte variant. Het is en vraag die ik me wel stel omdat ik pas dinsdag op controle moet... maar als vandaag mijn eerste dag van mijn valse regels zijn (ze zijn opgewekt via de medicatie) dan is dinsdag wel veel te laat om nog te kunnen starten met de spuitjes en toestanden. Gelukkig was het Ann en die volgde mijn redenering ook wel. Dus ik mag vrijdag langsgaan voor een controle en eventueel starten met de spuitjes als alle waarden en beelden goed zijn.
Het is toch wat een onzekere periode. Ik voel dat ik mijn vertrouwen weer wat moet zoeken en dat ik het wat vreemd vind dat ik nu opnieuw mijn regels ga krijgen... amper 7 dagen nadat de vorige zijn gestopt. En ik slaag er niet om daar een goed antwoord op te krijgen. Gewoon aanvaarden zeker ;)

Maar dat betekend dat als ik vrijdag effectief mag/kan starten met de spuiten dat de kans er dik maar echt heel dik in zit dat ik tijdens Liezen-weekend een aller-retourke mag doen vanuit Bouillon. De moed zonk me gewoon ter plekke in de schoenen. Oh echt! Ik kijk zo uit naar dat weekendje, even gewoon niets doen en genieten van vriendinnen en samenzijn en gezelligheid. Daar hoort een autorit van om en bij de 5u echt wel niet bij! En dat enkel voor een dwaze echo die op en al 5 minuten zal duren. Echt ik kon wel huilen :(
Meteen telefoon gegrabbeld en gebeld met MJ (een Lies) om even te ventileren en te overleggen. Superlieve woorden zijn daar gevallen en ik voelde me al meteen stukje beter. Het zal gewoon een roadtrip worden met een kleine delegatie van Liezen als ik toch over-en-weer moet. Kan er dan maar beter gewoon het beste van maken met z'n allen :)
En tis waar, tot en paar maanden terug was de vrees dat ik in allereil zou moeten worden teruggebracht omdat de bevalling van start was gegaan. (Ik zou nu 37 weken zwanger zijn van Kobe <3) Dus ergens was het altijd wel wat ingecalculeerd dat er een kleine verplaatsing zou kunnen gebeuren. En dat is een redenering die ik wel volg van MJ maar terugrijden omdat er een geweldig klein kereltje op de wereld komt is veel minder erg dan moeten terugrijden om een echo te laten doen om te kijken of er eventueel nog een kansje is dat ik het geluk mag hebben om nog een klein wondertje te ontvangen. Het is nogal confronterend...

Maar een maand overslaan zie ik ook niet zitten, dat krijg ik gewoon niet verantwoord aan mezelf. Tijd loopt en elke maand is kostbaar dus die keuze is er niet. Niet meegaan op weekend voor een knullige echo is ook zo drastisch dusja... het wordt over en weer sjeezen he in het slechtste geval. Bah bah bah!  Ik haat het allemaal zo! Echt waar zo vreselijk gewoon! Heel mijn leven staat hier weer on hold en in het teken van onderzoeken, echo's, medicatie, zwanger worden,.. All over again. Ik heb het zo gehad! Maar geen 3e is ook geen keuze die ik wil maken. Dus er zit niets anders op dan gewoon tandjes bijten en doorgaan. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Woensdag had ik dus een lichte bloeding maar gisteren was daar helemaal niets meer van te bespeuren. Ik was ergens een beejte opgelucht en stiekem al aan het hopen dat alles wat uitgesteld zou worden zodat de kans dat ik een volledig Liezen-weekend kon meedoen groter werd. Maar aan de andere kant was ik ook wel ongerust omdat er toch wel fameus gerommeld is met mijn lijfje en ik niet zo goed meer wat wat nu OK is wat niet . Maar deze ochtend was het BIG PARTY in de onderbuik dus weg twijfels, mijn regels zijn gestart. Amper 10 dagen nadat de vorige zijn opgehouden. Speciaal :)

Ik heb Roxanne afgezet in de creche deze ochtend met haar hele hebben en houwen (ze gaat logeren bij Meti vanavond) en fietste dan al een razende richting Jan Palfijn. MIjn timing loopt heel vaak in het 100 de laatste tijd en dat is niet zo eenvoudig voor iemand die heel stipt is en dat ook belangrijk vind. Maar een weerspanning en eigenwijze peuter kan nogal een bepalende factor zijn zo heb ik al meerder keren mogen ondervinden. Ik vind het fantastich om te zien hoe ze probeert haar stemmetje te laten horen en mee beslissingen wil nemen maar NIET S'MORGENS VROEG! Dan kan ik het niet hebben dat er getreuzeld en geneut wordt. Dan moet het vooruit gaan, dan is er een strak tijdschema waar aan voldaan moet worden. Maar mijn schema en Roxanne haar schema zijn nog niet echt op elkaar afgestemd heb ik zo de indruk ;) En zo komt het dus dat ik de laatste tijd vaak hijgend, puffend en dampend van het zweet ergens binnentuimel terwijl ik excuses prevel voor mijn te laat zijn. Geweldig.
Zodus ook deze ochtend, ik trapte de ziel uit mijn lijf in de Gentste straten om toch nog altijd 7 minuten te laat de wachtkamer van Dr Decleer te betreden.
De wachttijden zijn de laatste tijd beduidend minder lang en uiteraard vandaag ook. Ik was nog op adem aan het komen en mezelf wat aan het fatsoeneren toen ik Josephine mijn naam al hoorde afroepen. Verdorie toch!

Eenmaal in het kabinet van de dokter sprak Josephine dat ze niet veel kon doen voor mij omdat ik voor een controle-echo kwam ivm mijn cyste en dat die door de dokter moeten worden uitgevoerd. Ik deed haar het hele verhaal over de aarzelende maandstonden en gelukkig concludeerde ze dat we ervan uit mochten gaan dat mijn cyste was verdwenen aangezien mijn regels zo enthousiast waren doorgekomen. Dus dat een bloedafname zou moeten volstaan en mijn waarden goed zouden moeten zijn. Als dat niet zo was dan kon er nog altijd een echo worden gemaakt. Ik was echt opgelucht want in alle eerlijkheid, hoe weinig schaamte ik ook nog maar heb, een echo op de eerste dag van mijn regels... daar keek ik echt niet naar uit. Bah!
Maar ik dribbelde even later het kabinet uit met mijn briefje voor het labo en nam plaats in de veel te lange wachtrij om mijn bloed te laten prikken.
Ik maakte van de wachttijd gebruik om de Liezen even te informeren rond het weekend en mijn roadtrip die ik noodgedwongen moet ondernemen. *zucht*  Ik heb er echt geen zin en ik zal met lood in de schoenen vertrekken maar het is nu zo. Ik schettste hen het hele verhaal en gelukkig reageerden ze positief en begripvol. Wat heb ik toch geweldige vrienden <3
Ik ben zo blij dat ik hen heb!

Deze  middag rinkelde mijn telefoon, Josephine wist me te vertellen dat ik mag starten met de spuitjes. Spannend!
Betekend dat ronde 9 offiicieel van start is gegaan. Na wat obstakels en omwegen hebben we nu hopelijk de weg naar een baby'tje gevonden :) Ik hoop het zo... ik hoop het echt. Ik ben het allemaal zo moe.
Zo meteen ga ik aan de slag met ampullen en spuitjes en plof ik het zowaar in mijn buikvet. Komaan lijfje!

Als ik alles goed bereken en mijn lichaam doet wat het normaal doet dan is de kans zeer groot dat mijn terugplaatsing op mijn uitgerekende datum van Kobe* is... Ik weet niet goed hoe ik me hier bij voel. Wat ik hier bij voel. Het zijn erg verwarrende en emotionele tijden rond Kobe* maar daarover later meer. Het s heel vreemd en onwennig gevoel dat zich nu meester van me maakt. Het verlies blijft erg pijnlijk en ik weet niet hoe ik dit een plaats moet/kan/wil geven. Het is zoeken en tasten in het duister. Lastig.

Ik ben zondag met Roxanne gaan "knuffelturnen" hier in de buurt. De lokale Gezinsbond heeft een paar lessenreeksen ingericht en ik was er als de kippen bij om ons in te schrijven. Het leek me heel leuk om samen iets te doen en samen bezig te zijn. Gewoon nog eens écht tijd met elkaar spenderen. Gaan zwemmen is leuk maar echt een hele onderneming voor maar 10 minuutjes spetteren in het water (Kleine trol krijgt het snel koud), fietsen doen we regelmatig en wandelen is ook niet echt bijzonder meer. Maar knuffelturnen dus wel!

Zondagochtend heb ik me dan in broek gehesen (jawel, een broek! Voor een meisje die alleen maar kleedjes draagt is dat echt een overwinning) en Rox ook in een gemakkelijke en speelse outfit gestopt en hops de wagen in. We werden heel hartelijk onthaald door de dames van de Gezinsbond en Roxanne begon al meteen de ruimte te verkennnen. Echt zo gek eigenlijk dat die zo vertrouwensvol de wereld induikt. Heel mooi om te zien ook wel. Af en toe zie ik haar checken of het OK is en of ik nog in de buurt ben maar het grootste deel van de tijd stuitert die de sportzaal door. De andere ouders en hun kinderen sijpelen langzaam de zaal binnen. We mogen allemaal plaatsnemen in de kring (in kleermakerszit) voor een korte kennismaking met en toelichting rond de methodiek/therie van het knuffelturnen (Sherborne). UIteraard besloot Rox om niet mooi naast mij te zitten maar om zich midden in de kring, letterlijk in het de middelpunt te installeren. (Keischattig!) maar toen de bal over en weer begon te rollen besloot ze toch om een ander plekje op te zoeken en ze vond het precies heel gezellig op de schoot van de mama NAAST mij!  Die had haar zoontje bij zich dus opeens zat die vrouw daar met haar zoontje en mijn kleine paté op haar schoot. Zij was duidelijk wat onwennig maar Roxanne vond het best leuk en ik.... Sja ik keek zo wat verontschudligend en "ja tis een heel sociaal kind :D"
Na een paar minuten klauterde ze dan toch dicht tegen mij aan en kreeg ik nog een dikke klapzoen erbovenop. *smelt smelt*
Het was een hele leuke cursus met veel oefening en ervaringen voor Roxanné en voor mezelf. Opeens lag ik daar dan over de grond te sluipen als een slang of te rollen rond mijn as of op handen en knieën door de ruimte aan het ploeteren. MIjn kleine trol deed af en toe mee maar veelal was ze gewoon aan het rondsjeezen en aan het giechelen. Af en toe besprong ze mij ook en het was heerlijk om haar te horen schateren als ze op mijn rug/buik belandde en we de oefening samen deden.
Er waren ook oefeningen waar ze zich duidelijk niet comfortabel bij voelde (op een dekentje de ruimte worden rondgetrokken bvb, iets dat op veel kindjes een kalmerend effect had zorgde bij haar alleen maar voor grote tranen) en dan is het niet atlijd gemakkelijk om haar te helpen de angst toch te overwinnen. Het is een dunne grens tussen aanmoedigen en vertrouwen geven én forceren. Ik hoop dat ik haar de ruimte heb gelaten om iets niet te doen zonder daar een oordeel/waarde aan te geven.

Tegen het einde van de les wat ze echt helemaal uitgeput. Van dat kleine energieke patatje schoot helemaal niets meer over, ze nestelde zich in de holte van mijn nek/hoofd en haar armpje sloeg ze stevig om mijn hals. "Mama auto, mama huisje" prevelde ze. MIjn lief klein trolletje toch... Wat een avontuur!
Bij thuiskomst nog snel patatjes gemaakt maar ze was zo ontzettend moe dat het niet gelukt is om ze op te eten. Ik heb een huilend hoopje naar haar bedje gebracht met een flesje melk en binnen 3 minuten was ze in dromenland. Ze heeft maar liefstu geslapen! Het was een heel leuke maar bijzonder intense ervaring. Heel heel fijn om te doen met haar. Kijk al uit naar de volgende les :)

Het is ook fijn om echt tijd voor haar te maken en niet alleen maar bezig te zijn met de boel recht te houden. En met de behandeling. Er is altijd wel iets dat mijn aandacht vraagt (was, strijk, opruimen, boodschappen, betalingen, werk, telefoon,...) en ik besef altijd te laat dat het enige dat er écht toe doet en waar ik écht tijd voor moet maken mijn lieve kleine trollemol is. Zij is wat telt. ZIj is het prachtigste en het mooiste geschenk dat ik ooit heb mogen ontvangen en ik kan er niet elke dag van genieten maar ik wil de tijd met haar wel koesteren. En écht samen zijn. En dat lukt me niet altijd, life gets in the way, maar af en toe probeer ik er toch heel bewust mee om te gaan. Met "Roxy-dagen" en wandelingen in de natuur. Even echt samen. Oh wat ziek ik dat kleintje toch graag. Ik kan het soms niet geloven hoeveel liefde er is in mijn leven. En wat een prachtige trol ze is! Zo levendig, sprankelend, lief, moedig en vertrouwensvol. Ik vind het prachtig! (Uiteraard is ze ook koppig, vermoeiend, luid en eigenwijs :D) maar ook dat is weer prachtig ;) 
Alleen maar liefde voor dat kleine mevrouwtje (en soms een beetje ergernis) <3

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...