Ik heb hier een aantal zotte, emotionele, vermoeiende en echt slopende dagen achter de rug. Het is een van de heftigste rondes tot nu geweest en ik ben echt op eigenlijk. Zowel fysiek als mentaal is het een uitputtingsslag geweest deze rit. Ik heb ontzettend veel bezoekjes aan Dr Decleer gebracht (echt letterlijk bijna om de 2 dagen) en het was een echte heksentoer om dat steeds maar weer te doen passen in mijn werkagenda. Er ging heel veel stress en vermoeidheid gepaard met het traject. Ik had de indruk dat mijn eicellen maar niet echt in gang schoten, elke echo bleven dat kleine blaasjes, een klein trosje druiven maar meer ook niet. En ik was er al niet zo gerust in deze keer... Zenuwslopend.

Uiteraard ben ik ook mogen terugkeren van op Liezenweekend (vanuit Bouillon) naar Gent voor een echo. Hel! Na een veel te korte nacht waarin ik een paar keer wakker schoot om panisch mijn wekker te checken was het dan toch eindelijk 6u en moest ik opstaan. Ik grabbelde in stilte mijn kledij bij elkaar, propte gauw een boterham met speculoospasta in mijn mond, lichte L. nog even in over het ochtendverloop van Roxanne (want die bleef bij de Liezen in het huisje) en glipte nog snel even haar kamertje in om een blik te werpen op dat bundeltje licht knorrend liefde van me. Mijn hart kromp ineen. Ze zou wakker worden straks en ik was er niet... Ze was in een vreemde omgeving en ik was niet. Ik was weggegaan zonder afscheid te nemen. Gewoon zomaar verdwenen.
Ik stapte zondagochtend om 7u15 in mijn koude wagen en baande me een weg doorheen de regen op de bochtige Ardense wegen. Hormonen hadden alles even overgenomen en snikkend en snotterend tufte ik verder. Ik was helemaal in paniek door de gedachte dat als ik nu een ongeluk had en kwam te sterven ik geen écht afscheid had genomen van Roxanne. Ik had haar niet meer écht verteld hoe graag ik haar zie en wat een geweldig kind ze is. Ik had haar niet meer intens geknuffeld of een dikke zoen gegeven. Als ik nu een ongeluk had dan had Roxanne niemand meer en had ze niet eens afscheid van mij genomen! Dan was ik gewoon verdwenen uit haar leven voorgoed zonder iets. (Vertelde ik al dat hormonen soms rare dingen kunnen doen met mijn hoofd ;) ) Ik vond het heel lastig om die slingerweg af te rijden met de regen die maar bleef stromen en die ruitenwissers die enthousiast bleven heen en weer zwiepen. Het was zo een afgelegen plekje dat als ik ergens van de weg afraakte het een groot toeval zou zijn dat iemand me in tijds zou vinden. Al die gedachten raasden door mijn hoofd terwijl ik naar Gent bolde. Geweldig! Meer dan 2,5u met mezelf in de auto voor ik aan Jan Palfijn toekwam. Blij dat ik mijn benen even kon strekken wandelde ik het ziekenhuis binnen en moest ik wachten. De dokter had vertraging (uiteraard). Opeens zag ik een mama binnenkomen met een dotje van een zoon achter zich aan en toen ik beter keek zag ik dat het G. was, ook een BAM en ik groette haar vriendelijk. We raakten even in gesprek en bleek dat ze ook nog eens de sprong waagde voor een 2e pateeke. Leuk!  Deed me deugd om ook even een gesprek te kunnen voeren met iemand voor ik opnieuw in mijn cocon zou kruipen om terug naar Bouillon te rijden. De echo duurde zoals verwacht amper 2 minuutjes en ik kreeg ook nog medicatie toegestopt en mocht vertrekken. Bah! Wat een opoffering om zo lang in de wagen te zitten, om zoveel te moeten missen. Ik verklaarde mezelf even compleet gek. Maar goed... Ik doe wat moet en hoop dat er snel resultaat volgt.
Eenmaal terug in Bouillon bleek Roxanne al te slapen (middagdutje, ahja het was toen al 13u40 toen ik terug was) en ik voelde mijn hart nog een beetje meer breken. Ze was dus wakker geworden zonder "mama" en opnieuw gaan slapen zonder mij. Ze moet zich echt in de steek gelaten hebben gevoeld.. (Ik zei het al, hormonen doen wat met een mens).  Heb ze half platgeknuffeld toen mevrouwtje ontwaakte, zo blij was ik om haar te zien en te kunnen vertellen hoe graag ik haar zag. Mijn lieve kleine trol, wat ben je toch bijzonder!

Woensdag mocht ik dan weer met de benen wijd en kwam het verlossende woord: Vrijdag pickup! Ik was heel blij want dat betekende dat het einde van deze zotte periode in zich was en dat er terug rustgere tijden aanbreken. Maar die ballon werd meteen doorprikt toen ik te horen kreeg dat ik s'nachts om 1u30 mijn pregnyl moest zetten (dolletjes!) en ik de dag erna mocht terugkomen om bloed te laten prikken (feest) om dan vrijdag nuchter binnen te komen om 11u30 voor een punctie om 13u30. Echt de moed zonk me in de schoenen. Wat een toestanden deze keer... En ik was/ben al zo moe en ik slaap al zo slecht en ik ben al zo emotioneel. Ik zag het even allemaal niet meer en mijn lichaam besloot dan ook dat het genoeg was geweest en ging spontaan in staking: snotteren, koorts, hoofdpijn, keelpijn,... Ik heb me ziek gemeld donderdag en de hele namiddag geslapen. Het hele traject eist echt zijn tol zoveel is duidelijk.

Het is ect de heftigste en meest intense behandelingsperiode tot nu toe. Ik weet dat het verlies van Kobe hier zeker en vast een groot aandeel in heeft. Ik moest normaal nu zondag bevallen van hem, dat was mijn uitgerekende datum, dus het is een heel bijzondere en emotionele periode. Ook al geef ik daar weinig woorden aan (wat moet ik zeggen... Hier schieten woorden echt te kort) ik voel dat het aan me vreet en dat het pijn doet. Het is een heel intens rouwproces en nu is het weer op volle toeren aan het draaien. Het klauwt opnieuw verschrikkelijk om zich heen. En ik ben te moe om er tegen te vechten dus laat ik me maar neersabelen en ga ik even kopje onder. Maar ondertussen draait de wereld door en gaat de race tegen de klok ook onverbiddelijk verder. Ik blijf mezelf maar opladen om door te gaan, om heel die procedure te doorlopen. Elke echo, elke spuit, elke bloedafname, ... het vraagt veel van me. Maar toch doe ik stug door omdat ik weet waar ik naartoe wil en dat er geen tijd te verliezen is. Ik moet verder, ik moet, het is de enige keuze die ik wil maken. Maar het heeft zijn weerslag op mijn lichaam en op mijn emotionele draagkracht. Absoluut. Het gaat goed zijn als alles achter de rug is, als deze zotte periode afgerond is. Nu zweef ik tussen heden en "fictieve toekomst" ik kan het niet beter omschrijven. Heel vaak flitst de gedachte door mijn hoofd "nu zou ik hoogzwanger zijn" of "nu zou ik de laatste hand leggen aan de kinderkamer" of andere gedachten rond Kobe. Zaken die ik nu op dit eigenste moment zou doen omdat ik hoog-hoogzwanger zou zijn geweest van mijn zoontje. Het is een soort parallel universum waar ik geen deel van uitmaak maat het o zo graag wil en toch af en toe glimp van creeër in mijn hoofd.
Het is heel vreemd...

Maar goed morgen de pick-up... spannend! Ik hoop echt dat er een paar mooie eicellen tussen zitten en dat er een pracht van een baby uit voortvloeit. Ik ben het hele proces zo moe maar zo verschrikkelijk moe.. maar opgeven is geen optie. Ik ben er niet geheel gerust op. Morgen weet ik of al die opofferingen tot iets hebben geleid en of het allemaal de moeite waard is geweest. Het gaat heel zuur zijn als ik morgen maar 5 eicellen ofzo heb, het is een afvalrace dus dan is de slaagkans niet heel groot en dan gaat het echt een hele zure appel zijn om door te bijten. Bah.
Kijk niet uit naar morgen... echt niet. Maar wat moet dat moet.
 

Vandaag was het dan zover, de 3e pickup. Ook al wist ik perfect wat me te wachten stond toch ben ik er best zenuwachtig voor en voel ik de tranen meerdere keren prikken. Wat een emotioenele bedoening is dat hier toch weeral. Mezelf al snotterend, hoestend en proestend uit bed getakeld en dochterlief ook in de kleren gepropt. Ongewassen maar wel aangekleed in de auto gestapt naar de oma om Roxanne daar te gaan afzetten. Vreselijk vind ik het om zaken altijd zo op de allerlaatste knip te moeten regelen. De creche had geen plekje meer vrij voor Rox dus moest ik een smoesje bedenken waarom ik opvang nodig had op mijn vrije dag en heb een beetje geschoven met een belangrijke taak op mijn werk die onverhoeds "opgeschoven was naar vandaag". Het schuurt dat ik niet eerlijk kan zijn tegen de oma maar het is gemakkelijker om dit verhaal niet met haar te moeten delen. Ik ben heel dankbaar dat ze op Roxanne let vandaag en waarom dat ze dat moet doen is eigenlijk niet van tel. Maar het is vervelend om zo te moeten/willen liegen. Maar ik wil mezelf beschermen en dan is het beter om dit traject voor mezelf te houden.
Roxanne goed en wel afgezet bij oma en terug naar huis gereden om snel in mijn douche te springen en mezelf presenteerbaar te maken. Snipverkouden en doodmoe ben ik op het 8e toegekomen en belde ik toch wel wat nerveus aan bij het IVF-centrum, k moest nog even plaatsnemen in het wachtzaal. Grrrrrr, had er geen zin in. Wou zo snel mogelijk op de kamer zijn met dat infuus in de arm en verdwijnen in mijn gedachten. Niet in een wachtzaal gaan zitten. Bah!
Ann kwam me tenslotte halen en vroeg me of ik een 1 of 2 persoonskamer wou, net toen ik wou antwoorden dat ik graag een 1-persoonskamer wou (omdat het toch een zeer emotionele toestand ging worden, ik voelde het) voegde ze er fijntjes aan toe dat de opleg voor een 1-persoonskamer maar liefst 466 euro bedroeg! (In het verleden, bij Rox was dat €44 dat had ik zonder problemen voor over... maar nu?! Neen dank je!) dus opteerde ik voor een meerpersoonskamer. Toch wel met wat lood in de schoenen dribbelde ik achter Ann aan, de vorige pickup werd ik op een kamer van 4 gelegd met allemaal koppels en das best druk. En zo een intiem moment als een pick-up beleef ik toch graag wat sereen.
Wat was ik opgelucht toen ik op een kamer belandde met enkel een ander meisje/vrouw die ook alleen voor nog een kindje ging! Ik kon terug opgelucht adem halen en voelde me meteen op mijn gemak bij haar. Heel fijn!

Het was ook echt en warm contact tussen ons op zo een dag als deze meer dan welkom. Heel frappant ook maar de naam van het meisje was ook de naam die ik had uitgekozen als meisjesnaam voor de zwangerschap van Kobe. Dus als Kobe een meisje was geweest dan had ze zo geheten zoals de vrouw waar ik nu de kamer mee deelde. Ik weet het ik mag niet overal iets achter zoeken maar soms vallen dingen net iets te nauw samen en is het moeilijk om zaken los te koppelen van elkaar.
De corona-test was een onderwerp waar we meteen in gesprek over gingen omdat zij heel erg twijfelde en ik resoluut beslist heb om hem te laten doen. We wisselden even van gedachten, ervaringen en ons parcours tot Ann binnenkwam en haar borst nat maakte om een vervelende boodschap te komen brengen rond de Corona-test.
Ik had heel summiere info gekregen over het hoe en wat van de test maar bleek dat er ook nog een financieel dik addertje onder het gras zat... Er was mij verteld dat ik de keuze voor de test al dan niet te laten doen mocht laten afhangen van het aantal eicellen, dus dat ik de keuze pas definitief hoefde te maken na de pickup en dat ik op basis van de hoeveelheid kon kiezen of ik er al dan niet mee doorging. Want het is toch een meerprijs van €1400 en als ik maar 5 eicellen hebben dan is het de moeite niet om deze uit te voeren. Maar zo eenvoudig was het niet...
Wat blijkt?
Ik moet op voorhand, als in "nu" beslissen of ik de test ga laten doen of niet. De test bestaat uit 2 delen die elk €700 kosten. Deel 1 gebeurt onmiddellijk na de punctie, das de voorbereiding van de coronacellen voor transport en dergelijke naar Brussel en die kost moet ik hoe dan ook betalen, als ik kies om de test te laten doen dan ontkomt ik niet aan de kost van €700.  Blijk ik te bij de punctie te weinig eicellen te hebben en is  het 2e deel van test niet zinvol dan wordt deze ook niet uitgevoerd. Dan heb ik letterlijk €700 voor niets betaald. Het was even heel erg slikken want das toch echt een smak geld...
Toen kreeg ik te horen dat er "maar" 8 folikkels waren geteld door de dokter (wat geen garantie is op 8 eicellen he!) sloeg de twijfel helemaal toe. Wil ik er wel zoveel geld tegengooien? Is het wel zinvol? Is het dit allemaal wel waard?
Gelukkig bood Ann ons nog een achterpoortje aan en dat is dat we konden neerschrijven op ons blad vanaf welk aantal eicellen we het 2e deel van de coronatest lieten doorgaan. In het slechtste geval was ik €700 kwijt maar dat was het dan ook.
Even tobben, malen en nadenken om dan vrij kort erna te beslissen: ik koop gemoedsrust. Ik wil weten dat ik alles heb gedaan om ook deze poging zo goed mogelijk te benutten. Vanaf dat er 4 eicellen worden gevonden wil ik dat de test wordt uitgevoerd. Minder dan 4 eicellen dat betekend dat ik maar weinig kansen heb dus dat er ook maar weinig tijd tussen een eventueel volgende pick-up zou zitten.
Ik communiceerde dit met A., het meisje aan de overkant van de kamer en ze stapte mee in deze redenering. We noteerden beiden dat de bijkomende test pas mocht worden uitgevoerd bij 4 eicellen of meer. Amper een minuutje later werd ze al opgehaald om naar de punctieruimte te gaan. Ik wenste haar veel succes en bleef dan alleen achter in de kamer. Vreemd wel om daar zo alleen te liggen. Alleen met mijn gedachten en het document mbt de coronatest nog op mijn laken. Ik hoopte zo dat er meer dan 4 eicellen zouden zijn! Het is echt een afvalrace dus hoe minder er zijn hoe minder kansen en hoe sneller ik dit hele circus nog eens moet doormaken. Ik weet het, bij Rox had ik maar 6 eicellen waarvan er 4 zijn bevrucht geraakt en maar 2 zijn blijven delen dus aantallen zeggen ook niet alles maar toch. Hoe meer kansen hoe liever.. toch? Zenuwslopende tijden!

De verpleegster kwam nog eens binnen om me te vertellen dat ik nog even snel naar het toilet mocht gaan want dat het dan bijna aan mij was voor de punctie. Zo gevraagd zo gedaan en met mijn baxterkapstok in de ene hand en mijn schort dichtgeknepen in de andere schuiffelde ik de kamer door.  Na mijn plasje me terug op dat bed geinstalleerd en dan was het wachten op de verpleegsters die me de gang zouden doorzwalpen naar de punctie-ruimte. Ik voelde de spanning toenemen en was vooral nerveus rond het aantal eicellen.  Ik hoorde de deur opengaan en A. werd binnengerold, de punctie was erg goed verlopen en ze had een heel mooi aantal eicellen, veel meer dan gehoopt. Geweldig nieuws!
Mijn bed werd vastgegrepen en door de gang gerold, ik werd ook half de pickup ruimte in geduwd maar dan toch weer naar de gang want we waren iets te vroeg. Oeps. De anesthesist kwam aanwaaien en begroette me vriendelijk. Toen mocht ik toch de ruimte worden binnengerold en mijn onderbroek uittrekken en onder mijn hoofdkussen stoppen. Al mijn gegegevens werden nog eens overlopen en ik mocht dan plaatsnemen op de tafel met voetsteunen. What a joy! *zucht*
Voel me dan altijd zo tentoongesteld, vreselijk. Ik weet dat het niet zo is en dat het voor die mensen dagelijkse kost is en dat ze niet meer opkijken van een vagin.a meer of minder maar als het de mijne is die dan daar in haar naaktheid wordt geopenbaard is dat toch altijd even slikken. Zeker als het weer andere mensen zijn dan anders. (nieuwe verpleegster, nieuwe anesthesist) moet ik er even over. Maar tis zuchten en benen in beugels leggen. Er zit niets anders op.

Toen vond er een heel vervelend gesprek plaats met de anesthesist en ik vond het ook echt niet gepast om het dan en daar, in al mijn naaktheid en kwetsbaarheid te doen. Maar hij vroeg me naar mijn gewicht en ik antwoordde hem daar eerlijk op (ja, ik en te dik, veel te dik, ik weet het!) en hij vond het niet kunnen. Dat is echt niet OK, brengt risico's met zich mee en eigenlijk zou ik naar het OK moeten worden gebracht en niet in deze punctieruimte omdat er te hoge risico's zijn. Ik moet hier echt iets aan doen, misschien moet ik een gastric bypass overwegen? Hij raadde me toch aan om eens contact op te nemen met een chirurg om de mogelijkheden te bespreken. Ik wist niet wat ik hoorde... Ik stond/lag echt perplex. Ik ben er mij van bewust dat er iets moet veranderen aan mijn gewicht, ik ben er zelf ook niet meer tevreden mee en ik ben echt aan het zoeken naar een manier om er terug vat op te krijgen. Maar om mij nu meteen met een gastric bypass te gaan bekogelen... Sorry maar een vriendin van me heeft dat laten doen en die woog echt wel nog een heel stuk meer dan mij. Daar was de noodzaak heel duidelijk en het resultaat ook geweldig! Ik ben heel blij voor haar maar voor mij vind ik zo een ingreep op dit moment te drastisch. Maar ik lag daar dus, mijn benen in de beugels , helemaal volgepompt met hormonen, klaar voor de 3e pickup te aanhoren hoe dik ik wel was en dat het echt niet meer kon zijn. Pijn!
Dr Decleer kwam binnen, ik zag/hoorde hem in een waas, en proefde weer die vieze smaak in mijn mond en de tintelingen in mijn gezicht. En weg was ik, helemaal onder zeil. Ik was niet op mijn gemak eigenlijk omdat ik overgeleverd ben aan een groep mensen die me gaan verslepen en verleggen terwijl ik nog in narcose ben. Dat "kolosale lijf" van mij (want zo voelde ik me wel na de preek van de anesthesiest) was overgeleverd aan de verpleegsters.

Ik werd al snotterend en snikkend wakker in mijn kamer, helemaal overstuur. Ik weet niet goed wat ik allemaal heb uitgekraamd maar ik weet wel dat ik echt intens aan het huilen was. Heel vreemd om zo terug wakker te worden. Er speelde vanalles door mijn hoofd: Roxanne, Kobe*, mijn gewicht, aantal eicellen, coronatest, onzekerheid over toekomst,... Ik zakte als een kaartenhuisje in elkaar precies. Hele gekke gewaarwording. Ik voelde me ook zo kwetsbaar en zo klein. Ik had helemaal geen vat meer op mijn emoties en hoe ik reageerde op iets. Doorheen mijn tranen vroeg ik nog hoeveel eicellen ze hadden gevonden... 11!Maar liefst 11 eicellen! Hoe geweldig is dat?! Wat een opluchting!  Echt heel fijn nieuws!
(En die corona-test kan nu ook zijn nut bewijzen, geen geld zomaar overboord gegooid, duimen maar!)
Dus nog meer tranen maar deze keer dan van geluk en verbazing. Echt zo geweldig nieuws! Ik ben echt heel blij met dit aantal. Bij A. waren het er maar liefst 14! Nog nooit had ze er zoveel gehad dus ook zij was in opperbeste stemming. Echt zo leuk... Zo vreemd ook om zo een intiem en belangrijk moment te delen met een volstrekt vreemde maar toch zo oprecht gelukkig te kunnen zijn voor haar.

Nog even bekomen van de huilbui en dan nog gezellg wat gepraat met het kamergenootje. Verbazend hoe veel gelijkenissen en tegenslagen we al hebben getrotseerd maar er toch nog steeds staan. Twee krachtige dames op 1 kamer, het was een mooie ontmoeting waar ik heel dankbaar voor ben. Het was een heel serene en vertrouwelijke sfeer en kon dat heel erg waarderen. Ik had het gevoel heel open en eerljk te kunnen praten over alles wat me bezighield en waar de pijn zat. Maar ook de gelukjes en de zaken waar ik heel dankbaar voor ben.

Nadat ik een boterhammetje had opgegeten en een blikje aquarius had leegdronken kreeg ik de ontslagpapieren en alle voorschriften voor de medicatie. Het is nog niet ten einde het in mijn lijf pompen van allerlei vuiligheid en hormonen. Maar ze doen hun werk wel en daar houd ik me aan vast. Maar wat zal ik blij (en bang,heel bang!) zijn als ik een positieve test in handen heb. Dan is dit alles niet voor niets geweest. Echt... zo een uitputtende en zotte ronde heb ik nog nooit gehad.
 

Vandaag hebben ze gebeld met de resultaten van de bevruchting. Toch ook altijd weer een spannend moment want het is een echte afvalrace en hoewel mijn beginaantal heel mooi was (11!) weet ik uit ervaring dat daar nog heel wat eicelletjes van verloren gaan.
Om 12u06 rinkelde mijn telefoon maar ik was bezig met een incident op mijn werk op te lossen dus kon onmogelijk de telefoon opnemen. Gevloekt dat ik heb binnensmonds! Echt... zo een belangrijk telefoontje en net dan niet kunnen opnemen. Gelukkig belde ze enkele minuten later al terug (en geen uur later zoals ik eerst vreesde) om mij het volgende mee te delen: Gisteren was je pickup waar we 11 eicellen hebben kunnen oogsten. Bij het losmaken van de coronacellen is er helaas 1 eicel kapot gegaan, die zal hoe dan ook van mindere kwaliteit geweest zijn. De 10 resterende eicellen hebben we allemaal bevrucht en op dit moment zijn er nog 7 goed aan het verderdelen. Wat een heel mooi resultaat is. De uitslag van de coronotest zal pas maandag binnenlopen daar ze in Brussel niet werken in het weekend. De transfer van het embryo zal dus op dag 5 plaatsvinden, woensdag op 11u, past dat voor u?"  Echt geweldig nieuws! Ik was door het dolle heen! 7 eicellen blijven delen, dat is echt een heel mooi aantal! Als daar in the end nog 4 of 5 eicellen van overschieten ben ik helemaal blij. Wat een topresultaat deze ronde! Wauw!

Ik ben ook wel blij dat de terugplaatsing (of transfer) pas op dag 5 plaatsvind. Dan is het zeker al verder gedeeld en is het een zogenaamde blastocyst geworden, das al een stadium verder dan op dag 3 en de slaagkansen zijn dan misschien nog een stukje hoger (of ik maak mezelf dat graag wijs ;) )
Het lijkt eindelijk allemaal wat mee te zitten. Wat fijn!
Ik ben eigenlijk wel gelukkig met dit alles wat heel raar is want dit weekend is horror.
Morgen is mijn uitgerekende datum van Kobe. En de pijn klauwt om zich heen maar ergens is er ook een gemoedsrust. Een gevoel van warmte en zekerhied dat alles goed komt. Heel vreemd en niet in woorden te vatten.  Het is een gevoel, een heel mooi gevoel om van te houden en te koesteren. <3

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...