Blog

ROLLERCOASTER 9 - TERUGPLAATSING (EN EEN NIEUWE MANTRA)

Na het leuke nieuws van zaterdag dat er maar liefst 7 eicellen in de running waren kon ik met een gerust hart naar vandaag toeleven. Ergens is er een groot vertrouwen dat het gewoon gaat lukken. Het is gek en het is niet te verklaren maar er is een soort van rust in mij, een soort van vertrouwen. Kobe* blijft precies heel nabij en dat is een fijn gevoel.
Ik kreeg deze ochtend ook een berichje van A. (het meisje dat samen met mij de pick up deed) om mij veel succes te wensen. Ik was heel erg verrast! Had helemaal mijn gegevens niet doorgegeven maar sociale media is een handig middel om mensen terug te vinden. Ik stoorde me er allerminst aan. Bleek dat ze ook om 11u in het ziekenhuis moest zijn voor de terugplaatsing dus waarschijnlijk zouden wel elkaar daar opnieuw treffen. Zo gek hoe 2 parcours zo gelijklopend kunnen zijn. En hoe vreemd het ook klinkt maar door A. is Kobe* ook heel aanwezig (want de naam van deze dame was de naam die ik had gekozen als meisjesnaam).
Ik hen naarstig doorgewerkt deze ochtend en op mijn fiets gesprongen in de regen om net op tijd (1O:59) op de roltrap te staan naar het 1e verdiep en daar de lift te nemen naar het 8e. In de wachtzaal zaten amper 2 mensen en niet A. (zoals ik stiekem wat had gehoopt) maar dat  was OK. Ik moest -uiteraard- nog even wachten tot ik de lange gang door mocht dribbelen.

Na 5 minuutjes kwam er nog een koppel binnen (duidelijk oudere mensen) en we begonnen een praatje. Natuurlijk gaat dat dan over het traject en de dingen die er allemaal bij komen kijken. BLeek dat dat deze vrouw geen kinderwens meer heeft maar hier voor een ander probleem op consultatie komt. (Geen idee wat) Ik heb kort mijn traject toegelicht en mijn hoop uitgesproken dat het deze keer allemaal goed mag lopen. De vrouw gaf me de volgende raad: "Hoop dat brengt stress met zich mee. Dat is verlangen naar iets en het gevoel hebben dat je er geen vat op hebt. Je moet er vanuit gaan dat wat je wenst reeds werkelijkheid is. Je gedachten kunnen erg veel invloed hebben op zaken en hoe jij je voelt en verhoudt tegenover dingen. Dus probeer je wens in gedachen om te zetten naar de werkelijkheid en je zal zien dat je veel rustiger bent."
Ik vond dat wel een mooie boodschap en heb deze ook heel erg ter harte genomen. Kort daarop werd de vrouw naar het kabinet van de dokter geroepen, ze wenstte mij nog veel succes en ik bedankte haar.

Na een paar minuutjes hoorde ik ook mijn naam weerklinken en grabbelde ik alles samen om naar het einde van de gang te lopen. Ik stond daar wat te draaien toen ik in het begin van de gang A. zag wandelen, met een baxter in de arm. Bij de 4e IVF-ronde krijgt je een baxter met "weeënremmers" of zo bij een terugplaatsing. Beetje vreemd maar goed :) Een kort babbeltje en het was gezellig om even de druk van de ketel te halen. Want elke keer ik aan dat klaptafeltje sta te wachten voel ik mijn hart bonzen in mijn keel. Zo spannend. Enkele minuten later kan het gaan gebeuren. Enkele minuten later kan de start van een zwangerschap zijn.  A. bleek ook 7 eicellen te hebben dus wel fijn om ook nu weer hetzelfde te hebben. We werden beide binnengelaten, zij in kamer 1 (met de het raam en de gele stoel, jammer!) en ik in kamertje 2 (zonder raam, met blauwe stoel) en nog een laatste succes uitgewisseld. Ik mocht me al omkleden en klaar zetten voor de dokter. Vind dat altijd zo een rare boodschap, alsof ik daar al met mijn beentjes in de beugels ga gaan liggen... Komaan zeg! Dus met de billen bloot maar mijn kleedje zedig over mijn knieën begon het wachten terug. Wachten op het legertje mensen dat een blik ging komen werpen op mijn vrouwelijkheid die daar volop in de schijnwerpers lag.
De dokter kwam binnen en kwam voor me staan en zei "goed dat we de corona-test gedaan hebben want we zitten met een ...-probleem (ik weet niet meer welk woord hijn gebruikte maar het klonk heel onheilspellend) en ik voelde mij al wit wegtrekken, mijn hartslag naar 1000 gaan en de tranen prikken (echt in een fractie van een seconde was alle rust uit mijn lijf verdwenen) en ik alleen maar kon piepen "Een wat?"  "Ah een onmogelijke keuze he, alle eicellen zijn van uitstekende kwaliteit dus welkeen moeten we dan kiezen? Gelukkig deed je de coronatest en kunnen we er nu daadwerkelijk de beste uit nemen"
Ok, ik kon weer ademen. Het was goed! Mijn eicellen zijn goed,mijn embryo's zijn goed <3 Zo opgelucht! 

Ik zwierde mijn benen in de beugels en moest nog iets naar voor schuiven met mijn poep. Er bleek een probleem te zijn met de eendenbek dus terwijl ik daar zo "open en bloot" lag was er een hele conversatie bezig over welke eendenbek nu juist was in elkaar gezet en welke niet. Zeker 3 zakjes werden geopend en bekeken voor er een exemplaar werd gevonden waar de dokter mee aan de slag ging.
Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te ontspannen om de stekende pijn te kunnen verdragen. Gelukkig viel de pijn deze keer nog mee, ik had niet al mijn focus nodig om de pijn weg te denken. Het was draaglijk. Niet aangenaam maar ook niet onhoudbaar. Wat een opluchting. De dokter begon weer een klein praatje met mij, zo tussen mijn knieën door over wat mijn dag vandaag nog zou brengen... Het is wel de laatste plaats waar ik over koetjes en kalfjes wil praten, zeker met iemand ie op hoogte zit van je vrouwelijkheid met een eendebek op zijn plaats. Allé, zeer comfortabel kwetteren zit er dan niet in. Punt.

De laborante kwam binnen met mijn embryo (ik had maar 1 gevraagd, geen 2! Echt een tweeling... dat overleef ik niet!) en vroeg nog eens mijn naam en geboortedatum. Ik was al lang blij dat er niet nog meer volk binnensijpelde, 3 man in dat kleine kamertje allemaal met hun ogen tussen mijnn benen gericht... top!  Ondertussen bleef de pijn heel goed te verdragen en kon ik me focussen op mijn nieuwe mantra "ik ben zwanger" :)
Ik heb de raad van de vrouw in de wachtkamer ook gedeeld met A. en we hebben besloten dat we gewoon zwanger zijn vanaf nu. Dat we daar niet meer aan twijfelen maar het gewoon zijn. (Leven in de werkelijkheid die je wenst) dus dat zinnetje bleef ik gewoon de hele tijd herhalen in mijn hoofd. En het werkt ook nog eens rustgevend. Ik geraak meer en meer overtuigd dat het ook echt zo is. Dat het zo moet zijn. Kobe* is zo aanwezig op dit moment dat het bijna niet anders kan dan goed lopen nu.
"ik ben zwanger. Ik ben zwanger. Ik ben zwanger. Ik ben zwanger." is het enige da door mijn hoofd ging als ik daar rustig in dat kamertje lag.  Alleen, met de licht gericht op de afbeelding van een eicel onder een microscoop.
Alleen met 2. Heel fijn <3
Ik ben heel rustig in deze poging (sinds de pickup) en geloof echt in een goede afloop. Het moet. <3

Lees meer

ROLLERCOASTER 9 - tranen troef

Wow ik verschiet ervan dat de dagen hier zo snel voorbij vliegen en dat ik nog steeds geen momentje heb gevonden om te schrijven. Er zijn nu bijna 2 weken gepasseerd na de terugplaatsing en het waren hektische chaotische en vooral intense weken.
De eerste 5 dagen zijn gewoon omgevlogen, in een vingerknip leken die voorbij te zijn gegaan. Ik geloofd er ook écht in en had een goed gevoel bij alles. Kobe* leek ook steeds bijzonder dichtbij en ik was er bijna van overtuigd dat het allemaal helemaal goed zou komen. Ik had tenslotte de coronatest gedaan en het allerbeste exemplaar met de hoogste kans zat nu diep verscholen in mijn lichaam, het moest gewoon goed gaan.
Het 2e deel van de wachtweken verliep een stuk moeizamer en ook op werkvlak werd ik geconfronteerd met heftige zaken en tegenkantingen van het team. Ondertussen trok de utrogestan-storm in alle hevigheid aan en verloor ik mijn emotioneel evenwicht. Ik voelde elke dag mezelf wat fragieler en huilerig voelen. Mijn filter verdween opnieuw en alles maar echt alles kwam keihard binnen. Goede dingen konden me aan het snotteren brengen maar negatieve feedback veegde me helemaal van de kaart. Sociale interacties werden uitputtend omdat alles zo intens binnenkwam. Elke dag voelde ik me minder '"ik" en ik weet dat het aan de bolletjes ligt maar wat vervelend! Ik ken de storm waarin ik terecht kom en waar de enige oplossing is stoppen met die bollen om ze te laten gaan liggen maar ik heb die bollen NODIG!
Heel heftig allemaal, alsof de aarde onder mijn voeten elke dag wat meer afbrokkelde en ik geen houvast meer had. Doodmoe werd ik ervan. En ongelukkig. Heel ongelukkig maar bleef mezelf voorhouden dat het aan die bollen lag en dat ik het parcours ondertussen al ken dus dat ik weet dat het voorbij gaat.
Ik droomde ook de meest afschuwelijke zaken en werdt soms echt met een angstknoop wakker in mijn maag. Of verdwaasd rechtopstaand in mijn kamer niet goed wetende waar ik was. Heel beangstigend allemaal. En zo uitputtend!

Tenslotte heb ik vrijdagochtend (25 okt) in alle vroegte een zwangerschepstest gedaan. Ik stond op om 4u om te gaan plassen en ik hield het niet meer! Ik moest het dan en daar weten. Doodsbang voor de uitslag liet ik 5 druppels op de test vallen en ging met een kloppend hart terug naar mijn slaapkamer waar ik de wekker op 5 minuten inzette. Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd en de overtuiging dat het positief ging zijn was even ver te zoeken. Ik was heel bang voor een negatieve test omdat ik zo van overtuigd was dat het goed ging gaan deze keer, dat moest gewoon! Het was de 3e ronde; Kobe* was zo voelbaar nabij, ik heb de coronatest gedaan,... Het moest goed zijn! Maar wat als het goed was? Dan pas begon het gevecht.... Dan pas ging alles van start gaat. De angst voor een nieuw verlies, de angst voor het verdriet, de pijn, het afscheid,...
Mijn wekker ging af en ik wandelde naar de badkamer, sloot mijn ogen en opende ze pas toen ik voor de test stond. Ik haalde nog eens diep adem en opende dan mijn ogen. WIT. De test was spierwit. Negatief. Niet zwanger. Alles is voor niets geweest.
Ik voelde mezelf in 1000  stukken breken en wist even niet hoe ik me weer tot 1 geheel ging puzzelen. Moedeloos en verslagen kroop ik terug in mijn bed om even goed te huilen. Ik was zo kapot. En voelde me zo alleen. Zo eenzaam in dit heel traject. In dit verdriet. In dit verlangen.
Ik zweefde nog een paar uur tussen slapen en snotteren om dan de zorg voor Roxanne op te nemen en de dag aan te vatten. Maar ik had geen kracht meer. Ik was op. Kapot. Was ook heel duidelijk toen op mijn werk de situatie nog wat meer escaleerde en ik niet anders kon dan beginnen snotteren. Ik had geen grammetje kracht meer over om te vechten.Vreselijk.
Ben die dag doorgekomen met heel veel tranen op gestolen momenten met barstende hoofdpijn en een hart dat in 1000 stukken op mijn badkamervloer verspreid lag. Die avond ook nog een familiefeest die echt het laatste van mijn krachten heeft geiest. Ik kon de schijn niet meer ophouden. Het glimlachende meisje die door het leven danst. De vrouw die immer vrolijk en enthousiast is. De altijd veekrachtige en sterke Alice. Ik kon niet meer. Ik kon en wou het toneel niet meer opvoeren maar deed het toch. Af en toe liet ik een glimp zien van de pijn die leefde en ik heb gesnotterd maar gelukkig deden mensen dit af als verdriet rond mijn papa en Kobe* (het ging over allerheiligen) en uiteraard zat daar een grond van waarheid in maar ik was/ben, zo kapotgeslagen. Het liep over. Ik liep over van de tranen.

Ik ben die ochtend ook meteen gestopt met de utro en tegen de middag braken mijn regels al door. Wat vreemd was omdat ik steeds een paar dagen moest wachten in het verleden maar nu leken ze te trappelen van ongeduld. Een nieuwe maand en dus een nieuwe kans breekt aan. Zaterdag werd ik dan verwacht in het JP voor de bloedtest en daar deelde ik ook meteen mee da mijn regels reeds waren gestart dus dat ik de uitslag reeds kende. Jammer maar helaas kreeg ik in de namiddag een bevestigend telefoontje en dus ook nieuwe afspraak (4 november) voor de volgende ronde al op te starten. Pfffff.
Deze ronde is heel heftig en ik ben heel diep gegaan heb ik de indruk. Dieper dan andere keren. Ik was er ook zo van overtuigd dat het goed ging zijn. Dat het een positief einde zou hebben deze rollercoaster maar ik sta terug bij af.Ik zie het even allemaal niet meer helder en het enige dat ik kan doen is snotteren, en huilen en triest zijn. Echt wanhopig en moedeloos. Heel lang geleden dat mijn moed en geloof zo ver te zoeken was.

Ben maandag vertrokken naar een B&B in de buurt van het Zonieënwoud, even tot mezelf komen, even terug zoeken naar mijn grond naar mijn evenwicht. Even geen mama, geen collega, geen zus, geen dochter, geen nicht, geen vriendin,... Even niemand. Gewoon een meisje die door het bos dwaalt en loopt te sniffen en te glimlachen. Dit loopt te snotteren van verdriet en van ontroering.Even verdwijnen in de anonimiteit en even niet mezelf moeten zijn. Met niemand rekening moeten houden en gewoon MIJN ding doen. Even tijd om op mezelf terug te plooien en op zoek te gaan naar mijn kracht. Want ik weet dat die er is, dat die er altijd zal zijn. Ik weet dat ik de kracht zal vinden in mezelf die ik nodig heb maar ik was de weg even helemaal kwijt geraakt. Een heel vreemde gewaarwording en dan moet ik weg. Dan is de enigste oplossing gaan verdwalen, gaan zoeken diep in mezelf en diep gaan. Even alles toelaten wat niet kon worden toegelaten en gewoon even écht alleen zijn met mezelf en mijn gevoelens.

Deed enorm veel deugd! Eindelijk tijd voor al die tranen en opgekropt verdriet. Eindelijk ruimte om gewoon te mogen huilen en klein te zijn. Ik was zo kwaad op de wereld. Ik was zo kwaad op de alles en iedereen en zo teleurgesteld in dat lijf van mij. Dat het niet gelukt is om zwanger te worden.Dat ik er zo op had gehoopt maar dat het gewoon niet gelukt is ondanks dat ik er zo hard in geloofde.
Ook kwaad en droef rond Kobe* het besef dat ik nu normaal met een wolk van een baby op mijn arm zou moeten rondlopen en genieten van de kleine handjes en voetjes sloeg me recht in het gezicht. Meerdere keren op een dag, soms zelfs leek het gemis constant aanwezig te zijn. Ik liet het gewoon over me heen komen. In grote golven van verdriet en onmacht. Van kwaadheid en teleurstelling. Van pijn en nog meer pijn. Alles heb ik toegelaten. Ik verzette me niet langer om de "sterke" te zijn, de vrouw die alles wel kan dragen. Ik brak als een twijgje.
Maar ik wijd binnenkort graag nog een stukje speciaal aan Kobe*. Dat heeft ie verdiend.

En nu probeer ik weer op te staan, rug te rechten en hoopvol naar de toekomst te kijken. Ook al is het verdomd moeilijk...

Lees meer

Het leven zoals het is ... BAM in het kinderziekenhuis

Ik ga mijn 2e ziekenhuisnacht tegemoet op dit moment, zit op de kinderafdeling aan een tafetje ergens verstopt in uithoek dichtbij het koffiepunt onder het flauwe schijnsel van nachtlampen met huilende kinderen op de achtergrond. *zucht*

Ik werd dinsdagmiddag (nu 2 dagen geleden) gebeld door de creche dat Roxanne 39° koorts had en of ze haar iets mochten geven én of er de kans was om haar vroeger op te halen. Ik zat toen nog ergens in het zonieënwoud dus belde naar A. (die haar hoe dan ook ging ophalen) of er een optie was om haar nu reeds te gaan halen. Geen probleem en toen ik een paar uur later zelf ook thuiskwam zag ik dat ze het best wel OK stelde. Ik gaf nog wat perdolan voor het slapengaan (voor de zekerheid) en kroop in mijn bed. Niet echt ongerust of iets dergelijks, koorts an sich is niet iets waar ik me meteen zorgen over maak :)
Maar om 5u s'nachts word ik letterlijk wakker gebruld door mijn kleine trol! Huilen, tieren, badend in het zweet, oppervlakkige ademhaling, heel suf,... Ik wist even niet wat ik aantrof en was best wel bang. Heb ze meteen mee naar boven genomen, bij mij in bed en nog wat perdolan toegediend. Ze was als een gloeiende kachel en die moeizame ademhaling... echt mijn hart stond stil.
Van zodra de dokterspraktijk geopend was hing ik aan de telefoon en deed mijn uitleg. Ik kreeg een afpsraak voor alle andere patienten (45 minuten later) en kleedde me aan, trachtte Rox ook aan te kleden maar dat was onmogelijk. Ik mocht haar bijna niet aanraken. Laat staan dat ik haar helemaal mocht uit- en aankleden. Ik probeerde haar nog wat melk te geven en vertrok met de auto (kon het niet over mijn hart krijgen om haar op de fiets te zetten, zelfs niet voor 350m!) naar de dokter. Ik stapte uit, wikkelde haar in dekentje en zat in de wachtzaal met een suf, slap vodje op mijn schoot met vuurrode kaakjes. Haar ademhaling was iets beter maar nog steeds zorgwekkend (vond ik) en ik moest vechten tegen de tranen. De dokter liet ons binnen en onderzocht haar maar heel kort (even luisteren naar de longen en een korte inspectie van de plekjes op haar kaak) en verwees me dan door naar het ziekenhuis. Er waren toch teveel alarmsignalen die verder onderzocht moest worden. Roxanne moest echt veel moeite doen om te ademen, haar koorts was zorgbarend hoog en haar algemene suffe toestand was niet echt geruststellend. Maar ook de plekjes, "petichieën" op haar wang waren iets om in de gaten te houden. Ik voelde een koude rilling door mijn lichaam trekken en wist meteen dat dit echt geen goed nieuws was. Van die rode plekjes kunnen een 1e teken zijn van hersenvliesontsteking. De dokter had door dat ik me zorgen maakte en gaf me de raad om naar huis te gaan, Roxanne te laten slapen als ze daar nood aan had maar zeker geregeld te checken of er geen vlekjes bijkwamen op armen/benen/romp want als dat wel zo was moest ik onmiddellijk vertrekken en niet wachten tot 11u (2u later) voor mijn afspraak. Een korte tranenvloed later mezelf weer eens samengeraapt, Rox in haar dekentje gewikkeld en naar de auto gewandeld. Redelijk overstuur naar huis gereden en haar daar in haar bedje gelegd (zonder slaapzak zodat ik eenvoudig kon checken) en op automatische piloot zaken beginnen verzamelen voor een opname. Ergens was ik er al van overtuigd dat het van dat ging zijn. Ik dwaalde door het huis op zoek naar spullen en ieder kwartier stond ik over haar bedje gebogen om te kijken of er geen plekjes te bespeuren waren. Mijn hart bonkte als een razende in mijn keel.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen herleefde Rox volledig (de perdolan begon te werken) en dwarrelde ze in haar pyama door de gangen. Ik nog steeds met mijn hart onder mijn arm achter haar hollend en een poging aan het doen om uit te zoeken waar ik nu juist moest zijn. Ik kon niet meer helder nadenken en wandelde gewoon naar de kinderafdeling (waar ik was geweest toen ze van de fiets af donderde) waar ze mij dan letterlijk bijna bij de hand hebben genomen en me door de inschrijfprocedure hebben geloodsd. Echt het ging even niet meer in dat hoofd van mij.
Nadat we ingeschreven waren geraakt moest ik naar het labo voor bloedafname. *slik*  MIjn moederhart brak toen ik haar daar op de tafel zag liggen met die spanband om haar armpje en 2 verplegers om haar tegen te houden en ook ikzelf die haar spartelende lijfje in bedwang trachtte te houden. Ze huilde en keek me met bange ogen aan. Heftig! 
Dan vatten we de tocht weer aan naar de afdeling van de kinderartsen waar we even moesten wachten en Roxanne maar bleven prevelen "Niet dokter. Niet prikken. Niet dokter. Gedaan." maar helaas was het niet gedaan en werden we binnengeroepen in het kabinet. Daar werd alles nog eens onderzocht en van dichtbij bekijken. Er waren geen vlekjes bijgekomen (behalve haar eczeem die opspeelt) en haar oortjes zagen toch wat rood. De koorts was gezakt maar de ademhaling was toch nog steeds zorgwekkend. En ook het verhaal dat zowel ik als de huisarts hadden geschetst waren voor haar redenen genoeg om een opname voor te stellen.
Gelukkig liepen de eerste resutlaten van de bloedafname binnen en kon er mij al verteld worden dat het GEEN hersenvliesontsteking was. Eindelijk kon ik terug ademhalen. Ik voelde echt een last van mijn schouders glijden en opeens kon ik terug nadenken. Ik was zo bang geweest! En dat had ik op dat moment pas door hoe hard die gedachte me bezighield, onderhuids. Knuffelde Rox bijna plat en was zo blij om te horen dat het dat NIET was. Wat het dan wel was dat kon me op dat moment eigenlijk gestolen worden ;)

We werden naar de kinderafdeling gestuurd en daar kregen we een kamer toegewezen. Ons stekje voor de komende uren dacht ik . Eindelijk even rust. Maar helaas... toen moest de martelgang nog beginnen. Ze kreeg napjes opgeplakt op haar borstkast en aan haar teentje (om te monitoren) waardoor ze dus letterlijk vastgezet werd, een kweek van in haar neusslijm werd genomen (afschuwelijk! Met een lange wattenstaf koteren ze dan in dat mini-neusje terwijl de kleine trol wild om zich heen schopt en slaat en de longen uit haar lijf krijst) om dan meteen over te gaan tot het grondig spoelen van haar neus en verwijderen van slijm met van die ampulletjes met zout water (nog meer gespartel, geroep, getier en gehuil) gevolgd door neusdruppels en als kers op de taart aerosol! Echt... een 2u durende strijd waar mijn hart meerdere keren is gebroken. Ik heb Roxanne een paar keer in een soort van houtgreep gehouden of haar handjes tegen haar lijfje gedrukt, hoofd tegen de matras, maskertje tegen haar wil op haar gezichtje geduwd,... Pijn pijn pijn. Wat een uitputtingsslag.
Ik zag haar angstig kijken naar mij en de tranen en gehuil gingen dwars door me heen. Zo heftig.

Ik mistte iemand naast me Iemand om dit samen mee te doorstaan. Iemand die het even van me overneemt Die me vasthoudt en een knuffel geeft. Die een steunende hand op mijn schouders legt als ik bezig ben mijn dochter in bedwang te houden. Iemand die me zonder woorden een tas koffie komt brengen. Die me ruimte geeft om te huilen en tot mezelf te komen. Die me een kneepje in mijn hand geeft als de dokter binnenkomt. Iemand die dit leed helpt dragen.
Ik voelde me zo alleen. Het was echt weer een vuistslag.
Aleenstaand mama zijn... Het is soms zo verdomd hard!

Na heel wat over-en-weer gesms en gebel beslist om toch naar de sauna te gaan met een vriendin. Was een afspraak die al langer vaststond en waar ik zo hard nood aan had! Oma is dan komen oppassen in het ziekenhuis (ik kon Rox onmogelijk alleen laten) zodat ik er toch 2u tussenuit kon en heerlijk kon gaan ontspannen. En het deed deugd om even tijd voor mezelf te hebben en te kunnen bekomen van alle emoties en ook mijn verhaal te kunnen delen met die vriendin. Even de angsten die ik heb gevoeld te kunnen verwoorden. Want tegen de mutti moet ik me sterk houden, de rots  die onverwoestbaar is. Zodat zij niet onder mij kan zakken en ik ook nog eens haar verdriet moet mee torsen. Dus zet ik mijn "happy no worry " gezicht op en doe ik me veel sterker voor dan ik me voel als de muttie toekomt.
De sauna deed zoveeld deugd!  Wauw! Veel te lang geleden ook dat ik het nog eens had gedaan maar het was net wat ik nodig had. Zonder enig schuldgevoel heb ik er van genoten. Maar 1 voet buiten het centrum en heel mijn hoofd, hart en lijf waren bij Roxanne en ik kon niet snel genoeg bij haar terug zijn.
De oma had goed zorg gedragen voor haar maar bleef nog heel lang hangen en gewoon "aanwezig" zijn. Ik weet dat ze het deed om mij te steunen en om nabijheid te schenken maar ik werd er een beetje hoorndol van. Het is een klein kamertje met een ziek kind en das niet meteen een situatie waarin mutti en ik goed matchen. Het is een breekbaar evenwicht onze relatie en het was tanden bijten. Heb op een bepaald moment ook letterlijk gezegd "We gaan oma naar huis sturen zodat jij kan slapen he" en dan nog duurde het een kwartier voor er aanstalten werden gemaakt om effectief te vertrekken.
Ik ben haar heel dankbaar dat ze is komen oppassen waardoor ik er even uit was en naar de sauna kon, absoluut! Maar ze is niet de persoon waar ik op kan steunen in moeilijke tijden. Integendeel dan vraagt het zoveel energie om mijn kwetsbaarheid niet te  tonen.
Maar tenslotte heb ik Roxanne toch in haar bed gekregen (na de hele marteling met spoelen en neusdruppels en aerosollen) en gingen we een rusteloze en koortsige nacht tegemoet met veel vreemde dromen, brabbels van en huilbuien van Roxanne en hoge koorts (39.6, 38.9 ondanks medicatie!) waarin ik meerdere keren uit het bed ben gesprongen om nabijheid te bieden aan dat zwetend en zwoegende bundeltje liefde in dat bed met veel te hoge tralies.

De dokter kwam even controleren en deelde mee dat het RSV-virus was dat Roxanne te pakken heeft gekregen en dat het op  zich onschuldig is maar dat het bij haar op de longen is gaan zitten en dat het van nabij moeten worden opgevolgd. Gezien de heftige koortspieken van deze nacht vond ze het toch raadzaam om zeker nog een nachtje in het ziekenhuis te blijven. Het was even slikken (omdat ik wel graag naar huis was gegaan) maar ik begreep het wel en het is ook wel een veiligere omgeving om van die rare koortsmomenten te hebben. Meteen ook de start van een laaaaaaaange dag in ons kamertje. Omdat ze zo besmettelijk is mag Roxanne de kamer niet verlaten.  Het is moelijk en uitputtend om een zieke en koortsige peuter een hele dag bezig te houden en de nodige zorgen toe te dienen (spoelen neusje en toestanden). Gelukkig kwam de zus langs voor te lunchen (de schat!) en mutti was ook weer van de partij om mij even af te lossen. Wel wat vroeger dan gedacht waardoor we een uur lang ook terug in dezelfe situatie zaten van de dag ervoor en das nogal "explosief". Maar het bood me wel de kans om even het ziekenhuis te verlaten en de stad in te duiken voor wat tijd voor mezelf en voor daglicht. Opnieuwe heel dankbaar daarvoor!  Even aflossing van de wacht wat wel echt nodig was. Even gewoon door de straten van Gent dwalen, in een koffiehuisje verdwijnen in mijn boek en een gigantische tas koffie drinken op mijn gemak. Even geen zorg dragen voor mijn allerliefste trollemol maar voor mezelf.
Terug in de ziekenhuiskamer kon ik er terug tegenaan gaan en wou ik graag wat liefdevolle momenten met Roxanne hebben, ik had weer even ruimte gehad voor mezelf dus er was terug energie om er voor haar te zijn. Maar de mutti bleef nog zitten en ik voelde de spanning weer toenemen. De verwachtingen zijn niet altijd even helder en ik stoor me dan zo erg aan aan haar aanwezigheid. Ik ben dankbaar dat ze is geweest maar het was genoeg en dat is een moeilijke boodschap om te geven. Ook een kort momentje van wrevel gehad waarna ze is vertrokken. Maar onze contacten moeten gedoseerd verlopen en om soepel te kunnen blijven.
Het  vervelendste is als ze ook de "mama-rol" opneemt en Roxanne terecht wijst of haar iets wil laten doen/verbieden/... alsof er nog een 2e ouder in de ruimte is. Maar die is er niet. Die is er nooit. Roxanne heeft enkel mij al haar mama en als ik in de buurt ben dan ben ik degene die zegt hoe en wat en bepaalt wat wel en wat niet. Niet iemand anders; ook niet de oma. En dat zorgt voor wrijving. En das voelbaar maar moeilijk om correct te verwoorden. Omdat ik ook weet dat de mutti het goed bedoelt me en me wil ontlasten, me wil steunen en helpen maar  vaak heeft het net het omgekeerde effect. Vermoeiend wel.

Maar eenmaal de mutti weg was keerde de rust terug in mijn lijf en dan ook in de ziekenkamer en genoot ik nog even van de momenten met mijn lieve kleine trol. Hoewel ik "Bumba" niet meer kan zien en de liedjes van Dokus de clown of kabouter Plop absoluut niet meer kan horen was het ook wel fijn om zo dicht bij haar te zijn. Om er écht te zijn voor Roxanne als ze me nodig had. Om de steun en de troost te zijn op moeilijke momenten. Ik voelde dat ik haar veilige haven was, de persoon waar ze liefde bij kon tanken en schuilen als ze bang was. En das iets dat in het dagelijkse leven heel vluchtig gebeurt en waar ik ook telkens door ontroerd geraak maar nu was het zo helder en zo duidelijk iedere keer opnieuw dat het ook goed was voor mijn hart en de zekerheid dat ik een goede mama ben. Ondanks alles en ondanks mijn pijn en verdriet en vermoeidheid en lage tolerantie soms,... Roxanne ziet me graag en ik haar. En das alles waar het om draait. Daar is alles mee gezegd.

Hopelijk gaan we een rustige nacht tegemoet en krijgen we morgen het fiat om naar huis te gaan. Zou echt heel fijn zijn om dat nieuws te horen en om gewoon naar ons eigen huisje te mogen terugkeren. Het jaagt me geen schrik aan om deze cocon te verlaten. Integendeel, ik kijk er naar uit om weer gewoon met ons 2 te zijn en ons ding te doen. Op onze eigen liefdevolle manier :)

TOEVOEGING VRIJDAG 1/11/19 - 15u05
We hebben inderdaad een rustige nacht gehad (geen koorts meer, nooit boven de 38.5° geklommen) dus kregen we te horen om 11u40 dat we inderdaad naar huis mochten. Wel nog een hele lading medicatie (aerosol, neusdruppels, koortswerende middelen, neusspoelwater,...) en de vraag om volgende week op controle te komen en het advies om nog een paar dagen ustig te zijn maar we mochten naar huis! Geweldig <3
En het maakt me zo gelukkig dat ze nu hier in haar eigen bedje een geweldig middagtukje aan het doen is. Terug in de veiligheid van haar eigen kamertje, terug tussen de muren die liefde ademen, terug thuis. Het is perfect zo.
Alleen maar liefde voor de kleine trol, tonnen en tonnen liefde.
 

Lees meer

Blog

Wow...

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...
Lees meer

Update

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...
Lees meer

24/7 MOEDEREN *SLIK*

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...
Lees meer

Kraamweek - Horor, tranen, onzekerheden en ruzie

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...
Lees meer

Eerste ontmoeting Roxanne en Lars

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...
Lees meer

Bevalling nummer 3

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...
Lees meer

Aanloop naar bevalling nummer 3

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...
Lees meer

Laatste dagen... eindelijk!

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...
Lees meer

Roxanne veranderd van school :) !

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...
Lees meer

Egel is jarig <3

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...
Lees meer
Maak een gratis website Webnode