Omdat de zwangerschapstest én de bloedtest negatief waren zat er niets anders op dan de moed weer bij elkaar te scharrelen om nog een rondje uit te zitten in dit parcours van hoop en wanhoop, vertrouwen en angst. Het heeft een paar dagen geduurd voor ik mezelf weer wat bijeen had gepuzzeld. Hefitger dan andere keren. Ik was echt even het noorden kwijt en het was een opgave om de courage terug te vinden. En ik ben niet overtuigd dat ik ze heb gevonden maar ik zat eergisteren wel weer in de wachtkamer van Dr Decleer :)
Er zit niets anders op dan gewoon door te doen. Dan te hopen dat het geluk deze maand wel aan mijn kant is en dat het gewoon lukt. Meer kan ik niet doen. En das soms wel bijzonder frustrerend, dat ik zo weinig in de hand heb in dit hele proces. 
Ik heb nog 3 cryo's dus das op zich geen slecht resultaat. Wie weet zit er wel een toppertje tussen die bij me wil blijven.
Al begin ik wel wat te stressen over het feit dat ik nog maar 2 strootjes sperma heb en dus maar nog 2 keer een pickup kan doen. Ik twijfel eraan om te vragen of de donor van Roxanne nog beschikbaar is om nog een extra strootje aan te kopen. (Dan kan ik mijn 6 terugbetaalde pogingen doen ipv 5 want ik heb "maar" 4 extra strootjes gekocht. Maar aan de andere kant weet ik niet hoelang ik hier nog mee kan en wil doorgaan. Hoe lang ik wil vechten voor mijn droom. Neem nu dat elke pickup 4 eicellen opbrengt (zoals nu) dan heb ik nog 11 pogingen voor de boeg... Misschien is dat wel voldoende? Dan is Roxanne 3 voor ik zwanger ben (in worst case scenario) en das toch ook echt wel het maximum. En wie weet houdt mijn lijf het zo lang vol? Al die vragen en onzekerheden hebben de afgelopen dagen heel veel energie gevraagd.  Meer dan ik me soms bewust van ben.

Eergisteren mocht ik dus weer in de wachtzaal gaan zitten, gewapend met mijn laptop (om de stroom aan mails te beantwoorden die tijdens mijn afwezigheid zijn binnengelopen) wandelde ik daar binnen en de moed zonk me al in de schoenen. Al die mensen..Dit ging hier wel nog ff duren. En inderdaad een uur later zat ik daar nog flinkt te tokkelen. Gelukkig werd ik dan binnen de 10 minuutjes binnengeroepen en grabbelde ik al mijn spullen bijeen (echt typisch ik dat ik dan even niet goed weet wat eerst te doen en als een chaoot -want dat ben ik wel - agenda's, laptop, sjaal, helm, ... bij elkaar begin te scharten en weg te proppen om dan met een verhoogde hartslag en lichtjes parelend voorhoofd bij de dokter binnen te vallen. Snel die panty's uit en hup de benen in de beugels. Ik ga nooit echt helemaal wennen aan het idee welk beeld de dokter heeft als hij vanaf zijn buro een praatje met me slaat... het is heel erg "in your face" en hoewel die man dat al meer dan  10 000 keer heeft gezien blijft het toch altijd wat onwennig en snater ik daar losjes overheen. De verpleegster kwam dan ook nog een binnen en ook die kreeg dezelfde aanblik (die ze ook 10 0000 keer heeft gezien) en ook dan weer gaat er zo een klein schokje door mijn lijf. De schaamte voor mijn vrouwelijkheid is zo goed als weg maar om daar zo geexposeerd te liggen... Echt aangenaam zal het nooit zijn.
Een korte echo later waarop vooral nog veel kleine follikeltjes te zien waren mocht ik me reeds aankleden en een afspraak maken voor 3 dagen later, donderdag en met wat geluk kan ik die avond ook al pregnyl zetten om een week later een terugplaatsing te hebben.

Ik vergeet precies altijd dat deze rondes, de cryo-rondes, de meest rustige zijn. Zonder al te veel echo's en pillen en spuiten en controles. Maar dat het gewoon wachten is op de eisprong en dan wachten op resultaat (met het gebruik van utrogestan). Al bij al zijn dat de meest rustige maanden om te doorploeteren.Het blijft een uitputtingsslag en het vraagt heel ruimte in mijn hoofd maar dit zijn de meest draagelijke maanden.
Ik moet ook niet teveel goochelen met tijd en afspraken en zaken verzetten in mijn agenda. Tis best chillywilly ;)
Hopelijk is deze maand een goede maand... Ik hoop het zo! Ik gun mezelf zo hard nog een postieve test. Gewoon dat gevoel van spanning en geluk en liefde en ongeloof en liefde zoveel liefde. Ik kijk er naar uit. Met een heel bang en klein hartje maar ik kijk er zo naar uit... Je bent zo welkom kleintje! Ik ben zo ontzettend klaar voor jou!
Je woont nu reeds in mijn hart <3

Ik verschiet telkens weer hoe snel de dagen hier voorbij lijken te gaan (zolang ik niet in die ellendige wachtweken verzeild geraak) en hoe vlot alles lijkt te gaan deze ronde. Weinig echo's, weinig last van de hormonen (of ben ik het gewoon al zo gewend om onder hun invloed te zijn dat het als normaal aanvoelt?), weinig vragen van collega's of gepuzzel met mijn werkagenda,... Kortom vlotjes.
Het is hier ook heel druk en Roxanne door een bijzonder pittige periode waarin ze het vaak op een huilen zet, letterlijk aan mijn rok hangt, zich op de grond gooit voor het minstegeringste en brult als nooit tevoren. Het is een uitdaging om haar mama te zijn op sommige momenten. Ik ben echt doodop na een dagje met haar; 

Maar goed vandaag was het de dag van terugplaatsing. Toch altijd weer een bijzondere dag. Het is een dag van hoop en verlangen, een nieuwe kans dient zich aan en alles kan nog. Ik kan niet meer doen dan gewoon het allerbeste hopen en veel liefde sturen naar dat mini klompje cellen diep vanbinnen in mij. En vurig hopen dat die nog heel lang bij mij willen blijven <3
Ik heb dinsdag mijn pregnylshotje nog eens gezet (een beetje tegen mijn gewoonte in omdat ik schrik heb om vals-positief te testen maar tegen volgende week zaterdag moet die pregnyl écht wel uit mijn lijf zijn, mijn 3e shot zet ik niet) en ik dacht, het kan maar een boostje geven, wie weet werkt het wel :) Deze ochtend heb ik ook nog een halve diazepam ingenomen (zodat het lijf wat rustig blijft) en een asaflow-pilletje (om meer bloed naar de zone waar the magic happens te sturen). Ik heb die medicatie nog liggen van de IVF-poging dus waarom zou ik het niet gebruiken? Alle kleine duwtjes kunnen helpen denk ik dan. En ik wandel nu al zo lang op dit pad zonder mijn bestemming te bereiken...
Ik was heel rustig deze ochtend, op mijn gemakje gedouched en ontbeten, Roxanne klaargemaakt en in de creche gedropt en dan naar een vergadering gefietst (prachtig ik op mijn fiets in de regen met een poncho, elegantie ten top!) waar ik zowaar mijn aandacht kon bewaren. En dan rond 10u30 opnieuw op mijn fietsje richting Jan Palfijn :)  Fluitje van een cent.
Ik moest nog even wachten dus installeerde ik me met mijn laptop op schoot en beantwoordde ik nog snel even wat mails. Zo voel ik me ook minder schuldig als ik daar zit te wachten, mijn werkgever heeft begrip voor het traject en ik mag tijdens de diensturen gewoon naar de dokter (doorbetaald enzo) maar ik wil daar ook geen misbruik van maken. Dus als compromis werk ik gezellig door in de wachtzaal.
Ik hoorde mijn naam weerklinken, klapte laptop dicht en wandelde gezwind achter de verpleegster aan tot helemaal achteraan. Ik kreeg het kamertje zonder raam (jammer) maar met nieuwe boekjes! Hoera! Ik ontdeed me al gauw van panty en slip en plofte neer op de stoel met een recente Dag Allemaal in de handen. De toffe verpleegster kwam een paar keer binnenwaaien en we tetterend er vrolijk op los. Weinig echt belangrijke info maar zo wat snateren :) Leuk om te doen. Het haalt ook de spanning en de ongemakkelijkheid toch wel wat uit de situatie. Binnen dit en een paar minuten kijkt ze los naar/in mijn vrouwelijkheid dus is het nog zo fijn om eerst wat contact te hebben ;)

Na een tijdje kwam de dokter binnen en niet in zijn blauwe kostuumpje zoals altjd maar in pak :) Ik maakte hier dan ook een opmerking over en vertelde hem dat ik me vereerd voelde dat ik op zo een manier een terugplaasting kreeg :D het zorgde voor een losse sfeer in de kamertje en terwijl de dokter bezig was dat kreng van eendebek op zijn plaats te manouvreren vertelde hij (tussen mijn knieën door) dat hij meteen naar Brussel moest voor een afpsraak met Maggie De Block ivm de terugbetaling van de coronatest, vandaar dat hij zo strak in het pak stond. Een beetje gepraat over dit gebeuren en hem veel succes geweest met deze opdracht.  Het was een beetje een hallucinante situatie maar wel leuk :D
Ondertussen kwam de laborante binnen met mijn embryo (persoon nummer 3 die het voorrecht kreeg om mij in al mijn glorie te aanschouwen) en voor de zoveelst keer vertelde ik hen mijn naam en geboortedatum. Onder het gekeuvel rond Roxanne (ik wil altijd maar 1 embryo omdat een tweeling écht niet in de planning past en ik zeg dat ook zo duidelijk. En het feit dat ik al een wildebras van een dochter heb die voor 2 telt is ook wel doorslaggevend) werd het kleine hompje cellen teruggeplaatst. Speciaal. 

Ik ben nu eigenlijk een heel klein beetje zwanger. Van een heel klein beginnentje van een mensje. Ik hoop zo dat dit beginnentje een heel mooi einde kent en ik het binnen 9 maanden mag koesteren in mijn armen. En niet alleen in mijn hart zoals Kobe*. Het is vreemd om hier zo zonder hem te zijn maar ook wel weer wat met hem. In mijn hoofd en in mijn hart is hij nooit ver te zoeken. Je was zo welkom kleine man van mij <3

Ik heb soms zo medelijden met die kleine trol van me... Ik ben nu echt een kreng met een kort lontje die werkelijk niets verdraagt en voor het minste haar stem verheft of haar verbied iets te doen. Echt die utrogestan! Ik word er werkelijk helemaal zot van! Het is nu op volle toeren aan het draaien dus ik voel de weerslag enorm en ik zit zo in met die kleine lieve meid van me. In principe doet ze niets verkeerd en is ze gewoon een kind van haar leeftijd (wil dus zeggen een eigenwijs koppig klein monstertje dat persé alles zelf wil doen maar wel heel erg lief is en vol goede bedoelingen zit maar ook haar grenzen aftast) maar als ik aan die lelijke bollen zit dan daalt mijn humeur zienderogen en kan ik gewoon echt niets verdragen. Ik hoor mezelf zo vaak roepen tegen haar... niet te doen. OK, ze hangt het ook wel wat uit en het is soms echt nodig om paal en perk te stellen aan mevrouwtje haar gedrag maar er zijn ook momenten dat het enkel en alleen aan mij ligt. Zo triest. Zo ontzettend triest voor haar.
En het ergste is dat ik er gewoon echt niet aan kan doen. Het ligt buiten mijn macht om mezelf onder controle te krijgen. Die pillen gaan echt aan de haal met wie ik ben en laten me veranderen in een 5 koppige draak die voor het minste vuur spuwt of begint te snotteren. Echt degoutant! Ik ben het zo beu om een speelbal te zijn van de hormonen zondat het iets oplevert. En ik vind het zo vreselijk dat Roxanne hier ook de dupe van wordt. Het is echt niet fijn voor haar om een mama te hebben die zo onvoorspelbaar is en vooral zo onverdraagzaam. Wauw ik verschiet soms gewoon van mezelf en mijn uitbarstingen.

Ik probeer er wel woorden aan te geven en te zeggen dat mama "lastig is" en "het een beetje moeilijk heeft" maar dat mama haar wel nog atlijd heel graag ziet! En dan geef ik haar een hele dikke kus en knuffel en dat doet echt wel deugd.  Ik probeer ook echt tijd voor haar te maken en leuke zaken te ondernemen maar het vraagt zoveel van mijn geduld dan... Meestal lukt het wel op uitstap om mezelf samen te houden en te genieten van die kleine trol en de leuke grappige kant van haar maniertjes te zien. Maar eenmaal thuis veranderd die dan op eens in een klein monstertje dat met eten/bestek/blokken/puzzelstukken gooit, aan mijn rok hangt (letterlijk!) en het hele huis bij elkaar tiert als ik niet genoeg aandacht voor haar heb. En zonder medicatie kan ik daar doorgaans vrij rustig onder blijven en gewoon mijn grenzen aangeven. Maar nu ik aan die bollen zit schiet ik meteen de hoogte in en moet ze maar proberen om een scene te willen maken of ik brul al dat ze moet stoppen.  Ik kan gewoon niets verdragen van lastig gedrag. Mijn filter is weg en das ook nu weer zo voelbaar en merkbaar. Echt gek ga ik worden! En Roxanne erbij. Het spijt me zo lieveling.

Maar ik tracht ook echt wel de mama te zijn die ze kent en die hartelijk om haar fratsen kan lachen en haar knuffelt en kust en vertroetelt en graag ziet. Het helpt ook echt om ergens naar toe te gaan en niet binenn deze 4 muren te blijven. Hier zie ik altijd tal van werk waar ik maar niet toe kom omdat de kleine trollemie zoveel aandacht vraagt. Dus dan stijgt mijn stresslevel nog wat extra wat dus zeker niet nodig is :D 
Dit weekend zijn we heel gezellig gaan wandelen hier langs het water en hebben we naar de eendjes en de bootjes gekeken.Allemaal overgoten door de gouden gloed van een heerlijk herfstzonnetje. Dan maakt mijn hart sprongetjes van geluk als ik haar kleine knuistje in mijn hand voel en haar iele stemmetje "oh kijk eendjes! Grote boot! Duif! Blaadjes vallen!... " hoor weerklinken. Het is zo leuk om haar bezig te zien en haar de wereld te zien veroveren. Alles is een ontdekkingstocht en ik ben zo blij om er deel van te mogen uitmaken. We waren alletwee heel erg op ons gemakje en kuierend zo 1u30 rond hier in onze buurt. Heel tof en gezellig :)  Eenmaal thuis moet ik dan meteen beginnen met eten maken en dat zint haar niet dus zet ze haar keel open (want ja, moe en honger... topcombi!) wat voor mij dan weer onverdraagelijk is dus ik vaar dan uit dat ze moet stoppen met de gebrul en dat ik bezig ben. Na 10 minuten worstelen met Roxanne aan mijn been/kleed enerzijds en anderszijds proberen om een fisch-stick of 3 en wat spinaziepatatjes te fabriceren dan toch iets op tafel kunnen zetten dat min of meer eetbaar was. De rust keerde terug en de dame at met smaak haar middagmaal op om dan aan een tukje van 1u te beginnen. De tijd die ik nodig heb om mezelf weer bij elkaar te puzzelen en rustig te worden na de hevige strijd van zonet en te bedenken wat er nog kan gedaan worden.
Ik besloot om naar "kunstendag voor kinderen" te gaan in het museum dat hier vlak bij ons ligt, Guislain Museum. Cultuur vind ik bijzonder belangrijk en ik geniet er ook zelf van om wat rond te dwalen en de op sleeptouw te worden genomen door de kunstwerken en de emoties die het bij me kan oproepen. Heel leuk om te doen! Met haar eigen kleine buggy sjeesde ze door de straten hier in Gent naar het museum waar ze het heel leuk vond om rond te lopen en te kijken naar alle zaken die tentoongesteld waren. Soms hoorde ik haar doodeerlijk "niet mooi" zeggen met een afkeurend stemmetje of net "kijk mama! mooi!" of "kijk...- en dan haar interpratie van wat er te zien was-"  Echt een geweldige namiddag waar ik mijn hartje kon ophalen en genieten van de kleine meid die de kunst ontdekt. En haar eigen weg zoekt en nu al voelt wat ze mooi vindt en wat niet.
Ik was zo blij om dit met haar te kunnen doen. Ik heb de tentoonstelling zelf maar heel vluchtig bekeken, echt tijd voor uitgebreid stil te staan bij werken had ik niet maar dat deerde me niet. De verwondering en de leefwereld van mijn kleine trol was minstens zo boeiend! (En met mijn museumpas is de toegang toch gratis ;) )
Ik huppelde bijna naar buiten met haar rond 17u30 om de wandeling naar huis weer aan te vatten die ze ook schitterend heeft gedaan. Heel flink en vrolijk naast mij kwetteren, handje geven of knuffel vragen op tijd en stond, vol liefde naar de eendjes in het water kijken en boos naar de "stoute meeuwen " in de lucht. Mooie middag! Echt wauw... 
Maar de keerzijde is dan wel dat ze bekaf is en er niets meer mee aan te vangen valt. Dan is ze huilerig, hangerig, wispelturig (join the club) en wild vooral. En ik kan het niet hebben voor de moment. Ik vind het geweldig dat het een dametje met pit is maar op dagen als gisteren mag het wel wat minder zijn. Man man man... het was afzien het laatste uur om niet helemaal dolgedraaid en onuitstaanbaar te worden. Ze heeft recht op een mama die met haar kuren en gevoelens om kan gaan. En daar ben ik me heel bewust van maar ik kan het haar op dit moment niet altijd geven. En dan doet mijn hart zo een pijn.
Ik voel me niet gauw schuldig maar op momenten als deze en ik voor de 100 keer mijn geduld verlies en het niet in de hand kan houden door die afschuwelijke medicatie dan doet het toch écht pijn. Dan hoop ik maar dat mijn kleine trol weet dat ik echt ontzettend veel van haar houd en dat ze geweldig en fantastich en overweldigend is. En dat ik haar nooit zou willen veranden maar dat mama het nu gewoon wat lastig heeft als zij het lastig heeft. NIet meer dan dat. Ik hoop het, ik hoop het zo. Mijn leve kind, wat zie ik je graag!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...