Ik heb me heel lang kunnen bedwingen om niet te testen en het viel ook mee om het niet te doen. Maar deze nacht werd ik wakker om 1u30 en moest het plotsklaps gebeuren, niets meer aan te doen.Dus plaste ik opnieuw in mijn maatbeker en liet ik 5 druppels vallen op de test, zette ik mijn klokje op 5 minuten en kroop terug in mijn bed. Wachtend op het signaal dat ik mocht gaan kijken.
Eenmaal in de badkamer was de uitslag niet echt een verrassing. Negatief. Ik had al zo een voorgevoel. MIjn lichaam deed niet anders dan anders en ergens wist ik gewoon dat het opnieuw niet ging gelukt zijn. Ik haalde mijn schouders op en gooide de test in het vuilbakje. Een beetje moedeloos kroop ik terug in mijn bed om in een onrustige slaap te vallen.

En nu zit ik hier aan de ontbijttafel met tranen in mijn ogen en twijfel in mijn hart. Ik weet opeens helemaal niet meer zeker of ik wel voor een 3e kindje WIL gaan. Al die tijd en energie dat het vraagt (die ik niet in Roxanne kan investeren), al die stress en onzekerheid (die ervoor zorgt dat Roxanne af en toe een afschuwelijke mama heeft), al die pijn en verdriet als het wederom niet gelukt is (die Roxanne ziet en voelt maar niets aan kan veranderen)...Is het dat allemaal nog waard? Zou ik niet beter gewoon genieten van mijn kleine trol en mijn tijd met haar echt goed besteden? In plaats van naar het ziekenhuis te hollen, opgepompt te lopen van de hormonen en dan door een diep dal te moeten als het weer niet is gelukt?
Dat ik alle bovenstaande zaken moet doorspartelen en doorstaan is mijn keuze en neem ik er wel bij. Maar de weerslag op mijn kleine trol en de tijd die we met elkaar spenderen is moordend. He tis alsof mijn leven stilstaat en het alleen nog maar rond "zwanger worden" draait. Er is minder ruimte voor mijn kleine meisje en ik geniet ook minder van haar als we samen zijn. Omdat ik met mijn hoofd ergens anders ben en niet ten volle bij haar. En ik voel me daar zo schuldig over. Het doet me soms zo een pijn om te merken dat ik er niet écht ten gronde ben voor haar door dit hele proces.
Ik ben zo moe! Ik ben echt op, deze hele behandeling vraagt zoveel van mij en mijn gezin...en ik weet even niet of het wel nog goed is om door te gaan. Of alle nadelen opwegen tegen het verhooptte eindresultaat.Want er is geen enkele garantie dat het ooit gaat lukken. Ik weet niet zeker of al deze moeite iets zal opleveren.
Wat als blijkt dat alles gewoon voor niets is geweest op termijn? Dat al die dagen, uren, maanden en al die prikkelbare momenten en tranen en vreselijk humeur gewoon echt voor niets is geweest. Dat ik al die tijd een droom heb nagejaagd die niet verwezenlijkt kan worden, dat ik al de tijd verloren heb laten gaan, tijd dat ik écht met mijn kleine trol bezig kon zijn en al mijn aandacht op haar kon vestigen? Wat als blijkt dat het gewoon niet meer lukt en ik voor altijd mama zal blijven Roxanne en sterrenkindje Kobe*?
Het is een gedachte die me pijn doet en die me heel er doet wankelen. Ik heb altijd gedroom van een gezin met 2 kinderen (en een man ;) ) maar misschien moet ik die toekomst nog eens bijstellen? Misschien moet ik alles nog eens goed overdenken. Ik weet niet of ik het nog lang aankan om deze krachtttoer uit te halen. Om zoveel op te offeren voor een droom die misschien niet kan gerealiseerd worden. Maar misschien ook wel. Hoe ver wil ik gaan in dit proces? Hoe lang wil ik nog leven in dit zotte landschap van echo's, spuiten, medicatie, moodswings, stress, verdriet, hoop en wanhoop,...?
Ik weet het even allemaal niet meer. Ik ben zo triest dat het nu opnieuw niet is gelukt :(
Het doet zo een pijn dat ook deze maand alles voor niets is geweest en dat ik me moet beginnen organiseren voor maand 5. Maand 5! Zonder resultaat maar alleen verdriet en pijn en nog meer verdriet.
In totaal ben ik al 14 maand bezig met de medicatie en spuiten zetten en zweven tussen allerlei gevoelens. Ja ik heb 2 keer het geluk mogen hebben om zwanger te worden en een geweldig mooi kindje te krijgen. Maar dat betekend ook dat het 12 maand lang voor niets is geweest. Een jaar van mijn leven ben ik al bezig geweest voor NIETS!
Het zijn de harde cijfers en die verontrusten mij wel. Hoever wil en kan ik gaan in dit proces. Hoe lang wil ik Roxanne nog betrekken in dit verhaal? Hoe lang houd ik het nog vol om door te gaen met alle negatieve bijverschijnselen en invloeden op mezelf, mijn prachitge dochter en mijn sociaal leven?
Ik ben even de weg helemaal kwijt. Maar ik vond het nodig om dit allemaa op papier te zetten want het zijn gedachten en angsten die leven diep in mij en die nu vandaag in een eruptie naar buiten stromen. En dat doet pijn maar de waarheid doet soms gewoon pijn. Veel pijn.

Morgen start ronde 9.3, de 5e ronde na de bevalling van Kobe*, de 5e keer dat ik er tegenaan ga met een hart vol verdriet en verlangen naar een kindje. En het wordt elke keel lastiger en lastiger om mezelf op te peppen en er in te blijven geloven. Het is zo vermoeiend om te blijven doorgaan en om kracht te blijven aanwenden om dit alles vol te houden.
Ik ben de moed wat kwijt geraakt. Elke poging weer verloor ik het geloof net dat tikkeltje meer op een goede afloop. Nu ronde 5 aanbreekt is het geloof en de moed verder dan ooit te zoeken. Ik ben zo moe. Zo ontzettend moe en een IVF-traject vraagt zoveel inspanning en energie en ik weet even niet waar ik die vandaan moet halen.
Ik denk er soms aan om een maandje pauze in te lassen maar aan de andere kant weet ik ook dat ik elke kans moet grijpen dus dat ik eigenlijk elke maand de kans die zich aandient moet benutten. En dat een maand pauze niet echt veel soelaas zal brengen. Alleen nog meer nagelbijterij en aftellen naar de dag dat ik kan starten. Het zou geen rust brengen in mijn hoofd of in mijn hart. Het is ook niet dat ik mezelf nu zoveel ontzeg tijdens de IVF-periodes. Alcohol drink ik niet op dit moment omdat ik me emotioneel niet goed voel en ik me daar dan gewoon niet aan waag. Koffie is wel een gemis maar ook niet onoverkomelijk :)
Maar de vele controles, de bergen medicatie, de mentale ruimte die het hele traject inneemt, de onzekerheid en de pijn in mijn hart...  maken het zo zwaar. En ik weet even niet hoe hier mee om te gaan.

Vandaag was ik bezoek bij Kobe, het zoontje van een goede vriend van me. (Ik wist op voorhand dat ze hun zoontje Kobe wouden noemen en T. is me de "toestemming" komen vragen.) en het sneed in mijn hart om dat klein lief bundeltje liefde te zien liggen. Amper 4 weken oud en zo lief en schattig. Ik kon het niet om het op te pakken of hem vast te houden. Met tranen in mijn ogen heb ik zijn wangetje gestreeld. Het is zo pijnlijk om zoveel geluk te zien liggen dat zo klein verpakt is en het besef dat het mij nog steeds niet opnieuw gegund is kwam als een mokerslag.
Roxanne was superlief voor Kobe en gaf hem kusjes en ging op haar tipjes staan om toch maar in het park te kunnen kijken. En af en toe fluisterde ze want "baby Kobe slaapt". Mijn hart smolt en brak in 1000 stukjes tegelijk. Ik keek er zo naar uit om haar grote zus te laten worden. Ze zou die taak me zoveel verve vervullen. En nu zit ik hier nog steeds met een lege buik.
*zucht*

Ik heb geen idee wat er aan de hand is de laatste tijd maar in al deze rondes gebeuren er zaken die vroeger niet gebeurden en die nu haast op het absurde af beginnen te lijken. Ik word er ontzettend moe van allemaal.

De start van deze rit nu 11 dagen terug was al een beejte hobbelig. Toen ik met mijn beentjes in de beugels de dokter nog eens vrolijk zijn werk liet doen sloeg de schrik me om het hart toen ik hoorde dat mijn baarmoederslijmvlies helemaal op schema zat maar mijn eicellen/folikkesl achterwege bleven. Het verdict? Extra medicatie nemen, progynova. Dit zou het probleem van de sluimerende eicellen moeten aanpakken. Kleine bijkomstigheid is wel dat ik hier dan extra spuitjes moet bij zetten aan €55/week. Hoera.
Eenmaal met Roxanne terug buiten op de parking bedacht ik me dat we ZONDAG waren en dat ik dus naar een apotheek van wacht mocht zoeken om die pillen te bemachtigen.Zo gedacht zo gedaan en ik reed naar de apotheek van wacht op een boogscheut van mijn huis. Parkeerde mijn bolide dubbel (das de gewoonte hier in de buurt voor een kort boodschappke) en sprong de apotheek binnen. Natuurlijk bleek deze apotheek van wacht die verdomde medicatie niet te hebben!
Terug in de auto en naar huis met een uitgehongerde en verveelde peuter op de achterbank. Topmoment. Eenmaal thuis heel snel eten in elkaar geflanst voor die schreeuwende trollemol en de zoektoch naar nog een apotheek van wacht ingezet.
Gelukkig bleek de 3e apotheek die ik contacteerde de medicijnen te hebben liggen! Top!
Ik combineerde het oppikken van de medicijnen met een bezoekje aan het SMAK met Roxanne. Op die manier was het dan toch nog een min of meer aangename zondagmiddag geweest. Om van zondagnacht nog maar te zwijgen... Roxanne bleek een superbuikgriep te hebben opgeraapt en heeft 2 keer overgegeven in haar bedje en 1x diarree gehad waarbij ik haar tot op haar vel mocht afstroopen. Topnacht!
Die progynova medicatief heeft als toffe bijwerking dat je er duizelig van kan worden en koppijn van kan krijgen (oa.) en dat heb ik aan de lijve mogen ondervinden. Echt pffff.. al na een paar dagen heb ik het al gehad met die vervelende minipilletjes. Oh bah! Nog meer pillen! Nog meer vuiligheid. Bah bah bah!  Wat ik al niet allemaal over heb om mijn gezin te vormen...

Een aantal dagen terug moest ik nog eens op controle bij de dokter, kijken of de progynova aansloeg en alles klaar was om een embryo terug te plaatsen binnen een paar dagen. Uiteraard vind die afspraak plaats tijdens een superbelangrijk overleg waar ik de hele tijd nerveus op mijn GSM aan het kijken was om het uur te weten en net toen ik écht moest vertrekken kwam er een heel boeiend onderwerp aan bod die mijn dienst en mijn werking heel erg aanbelangde... Dusja ben ik veel langer dan ik kon blijven plakken. Eenmaal mezelf toch losgerukt te kunnen hebben en op mijn fiets gesukkeld trapte ik nog maar eens de ziel uit mijn lifj om toch enigzins op tijd in het ziekenhuis te raken. Ik deed nog een heroische poging om te fietsen én belllen tegelijk maar met de tramsporen hier in Gent leek het me dan toch een té hachelijke onderneming. En te laat was ik toch al.... Dusja :)
Helemaal buiten adem van mijn fiets gesprongen aan Jan Palfijn, hem nog snel snel vastgezet en al snelwandelend naar de aanmeldautomaat om daar al zuchtend en blazend mijn paspoort in te steken en die onnozele stickertjes eruit te vissen om dan EINDELIJK de laatste meters af te leggen naar de lift, mezelf even in de spiegel te bekijken en vast stellen dat  ik al betere dagen heb gehad en dan met een diepe zucht op het 8e uit de lift te stappen en gezwind naar de wachtzaal te hopsen.... Waar ik in een overvolle wachtruimte binnensukkel. Kak. HIer ging ik wel nog eventjes zitten.. Feest. Heb ik me hiervoor zo gehaast? Heb ik me hiervoor bijna verongelukt op mijn fiets door te willen bellen op een parcours bezaaid met tramsporen? Ben ik voor dit echt uit de vergadering weggelopen...? Kak!
Ik bemachtige nog een vrije stoel en installeerde me dan toch met maar mijn laptop op mijn schoot. Dit ging nog wel ff duren. En omdat mijn begeleiders niet weten dat ik met deze behandeling bezig ben én ze denken dat ik op een belangrijk overleg zit en daardoor dus niet kan bijspringen (ook al is het hoogdringend) moet ik heel hard opletten wat ik doe in die wachtzaal. Informatieve mails naar hen sturen? Neen. Het uurroosterprogramma goed zetten? Neen. Het registratieprogramma voor de aanwezige kindjes controleren en aanpassen? Neen. Het kwam er op neer dat ik eigenlijk bitter weinig kon doen omdat ik zogezegd op een vergadering zit (voor mijn begeleiders althans). Nog maar eens een diepe zucht.
Ik heb daar 1u40 minuten gezeten! Ik zweer het, 1u40 minuten! Was bijna zot geworden. Maar OK uiteindelijk mocht ik dan toch met de billen bloot en de beentjes in de beugel, elegantie ten top, plaatsnemen voor de zoveelste interne echo. De dokter had het duidelijk erg druk die dag want hij was nog zwijgzamer dan anders en begon op de koop toe al uitleg te geven over de medicatie als ik me nog aan het aankleden was!!! zie mezelf nog half strompelend uit het kotje komen met een vragend gezicht "Sorry kan je het nog eens herhalen ajb?" Echt... wat een gedoe!
Maar bon op 8 minuten stond ik met 3 voorschriften in mijn hand terug buiten en kon ik racen tegen de klok om een afspraak nog nipt te kunnen halen. Geweldig zo een behandeling combineren met een job. Echt  heel comfortabel. *zucht*

Die avond fietste ik naar de Oma om Roxanne op te halen en opeens filtste het door mijn hoofd dat ik die medicatie nog moest aankopen. (Nogal vaal aan mijn hoofd op het werk dus even compleet vergeten) en omdat het al vrij laat was stopte ik de bij de eerste apotheek die ik daar tegenkwam. Een goed draaiende zaak precies want er waren 3 apothekers constant bezig. Druk druk druk. MIjn nummertje werd afgeroepen door een jonge apotheker(assistent in opleiding?) en ik gaf hem het voorschrift. Met enkel het generische geneesmiddel op dus geen merknamen. Omdat het de 1e keer is dat ik al deze medicatie moet nemen kon ik hem ook niet echt bijstaan in het zoekproces naar de juiste medicatie.Enkel het "gemicroniseerd progesteron" ken ik maar al te goed ondertussen, dat zijn die vreselijk utrogestanbolletjes. Die kon me dan ook al onmiddellijk overhandigen nadat hij nog even had gecheckt of ik wel de juiste "vorm" meehad. "Neemt u deze medicatie oraal in of heeft u de .... " en dan liet hij een stilte. "Neenee, ik breng deze vaginaal in. Geen probleem :)" antwoordde ik hem met een glimlach. Dan begon de zoektocht naar de andere 2 medicijnen. Het leek maar niet echt te lukken voor 1 en ik kreeg het echt al ferm op mijn heupen. Maar uiteindelijk had hij het dan toch gevonden en kon de bestelling geplaatst worden. Want deze 2 medicijnen hadden ze -uiteraard- niet op voorraad. Ik kreeg de raad mee op de dag erop zeker nog eens te bellen voor ik langskwam om te horen of ze al geleverd waren. De pilletjes (ik kreeg pillen en spuitjes) moesten van de andere kant van Belgie komen en dan is het nogal moeilijk om daar een uur op te plakken.  Dan toch nog uit die apotheek gesukkeld (en €110  armer!) om mijn dochter te kunnen halen. Met een hoofd dat gonsde van alles wat er die dag was gebeurd. Nog meer medicatie... Nog meer spuiten en pillen... Nog meer hormonen... Nog meer van alles, dus ook meer angst dat het niet gaat lukken. Dat ht nooit zal lukken. Ik had al deze rommel niet nodig voor Roxanne en Kobe* waarom nu opeens wel? Ik verlies het vertrouwen gewoon in mijn lijf.

De dag erop, vrijdag dus, belde ik rond 14u naar de apotheek... Daar speelde volgend hallucinant scenario zich af.
*zet u schrap*
Telefoontje 1 - Apotheek
Ik informeerde naar de status van mijn bestelling. Deze bleek maar deels te zijn geleverd, enkel de spuitjes waren al toegekomen. Maar de pilletjes zouden pas ten vroegste op 18 december kunnen worden geleverd (dus een weekje later) door een productieprobleem bij de fabrikant.
Ik hoorde het knetteren in mijn hoofd en wist even niet meer wat te zeggen. Ik heb die NODIG vandaag nog was het enigste dat ik kon bedenken en ook uitbrengen. De apotheker kon me niet helpen en ik gaf de boodschap dat ik naar de dokter zou bellen voor advies.
Telefoontje 2 - Jan Palfijn
Uitgelelgd wie ik was en in welke situatie ik verzeild was geraakt en wat ik nu moest doen. De verpleegster (Liesbeth) wist me te vertellen dat de pilletjes die ik nodig had de vrouwelijke viagra zijn. Dit medicijn zorgt voor een betere doorbloeding van alles down there en kan betere resultaten geven. Doktet was in belangrijk bespreking dus kon ze niet overleggen met hem maar ze ging haar best doen om zo snel mogelijk contact met hem te hebben en mij dan terug contacteren.

Telefoontje 3 - Apotheek
Belde terug naar apotheek met de boodschap dat ik eigenlijk gewoon viagra voor vrouwen moest krijgen. Hierop sprak de apothekers me nogal hoonend toe dat de "clomedien" die besteld was wel degelijk een hormonenpreparaat was en dat die zeker en vast invloed heeft op de geslachtsdelen en de doorbloeding ervan maar dat medicament nu "viagra  voor vrouwen" s wel heel kort door de bocht. Dit kon niet kloppen.
Ik drong aan dat ik het medicijn echt wel nodig had en vroef of er geen andere oplossing was. Ik kreeg daar weinig gehoord en rondde het gesrpek af.

Telefoontje 4 - Jan Palfijn 
Belde terug naar JP om te melden dat de apotheek me wat had "uitgelachen" maar kreeg niet echt de kans om mijn verhaal want toen Liesbeth (verpleegster) mijn stem en naam hoorde vertelde ze me vrolijk dat ze de dokter had kunnen spreken en dat hij in zijn praktijk in Aalter nog de nodige medicatie had liggen. Dus gewoon even contact op nemen met Aalter, daar een afspraak maken om het op te pikken en alles was opgelost.
Ik superblij!

Telefoontje 5 - Praktijk in Aalter
Ik werd meteen met de voetjes op de grond gezet toen ik aan de telefoon ging met Aalter. De verpleegsters daar wiste helemaal niet van een medicijn dat "clomedien" heet en dat gebruiken ze hoegenaamd niet in deze behandeling. Ik kon bleiten! Echt stond op het punt om gewoon te breken.  Nog een laatste inspanning om uit te leggen dat het de viagra voor vrouwen is dat ik nodig heb... En gelukkig kenden ze dat wel en hadden ze da ook effetief liggen maar dat heette in de verste verte niet clomedien.

Telefoontje 6 - Jan Palfijn
Teruggebeld naar JP met deze nieuwe info en ook daar kreeg ik te horen dat er niet met clomedien wordt gewerkt maar wel met ."...." (een naam die ik niet kan onthouden) dus dat het dat medicijn is dat ik nodig heb. Er is geen sprake van clomedien!

Telefoontje 7 - Apotheek
Met een hart dat bijna uit mijn borstkas sprong en tranen in mijn ogen belde ik nog maar eens naar de apotheek. Ik voelde me echt een karikatuur van mezelf. Echt man...wat is dit nu weer?
Ik deed het hele verhaal nog eens uit de doeken en mompelde de merknaam van het medicijn dat ik nodig had (de vrouwelijke viagra dus) de apotheker had duidelijk niet echt oren naar mijn verhaal en had een beetje het gevoel dat er wat lacherig werd gedaan over de situatie. Zeker omdat ik de naam van het medicament dat ik nodig had niet deftig kon uitspreken of onthouden.
Tenslotte kwam ze op het idee om mijn voorschriftje erbij te nemen... en wat bleek?  Ik had geen clomedien nodig noch vrouwelijke viagra. Ik had gewoon nog een extra doosje progynova nodig!
De jonge apotheker had zich vergist. Ik had gewoon de medicatie nodig die ik al neem!

Bon, kleine mentale breakdown en veel binnensmonds gefoeter later ben ik dan toch op mijn fiets kunnen springen om door de regen naar de fameuze apotheek te racen om die dwaze medicijnen op te halen en op tijd op een andere afspraak te zijn.

Ik ben zo moe. Alles vraagt zoveel energie. Echt ongeloofelijk.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...