Twee dagen geleden heb ik nog maar eens een terugplaatsing gehad. De 5e deze kaar na de geboorte van Kobe*. Na lang tobben en twijfelen dan toch gekozen om maar 1 embryo te laten terugplaatsen. Ik wil op dit moment het risico op een tweeling niet nemen. Ook al zijn de slaagkansen iets hoger als je 2 embryo's laat terugplaatsen.. het risico dat er 2 baby's zullen zijn is me te groot. Ik WEET nu al dat ik de zwangerschap dan niet kan en zal doorzetten. Dus dat ik de zwangerschap zal moeten afbreken, hoe hartverscheurend en pijnlijk het ook is. Maar ik kan het niet, voor 3 kinderen zorgen. Op geen enkel gebied kan ik dat bolwerken en dan vind ik dat ik er gewoon niet moet aan beginnen. Ieder kind verdient een leven waarin liefde en aandacht is (dat zal er hoe dan ook zijn) maar ook dat er materieël voldoende middelen zijn om een fijne  toekomst te waarborgen. En die middelen zijn er niet. En mijn emotionele draagkracht reikt ook niet zover dat ik een huishouden met 3 kinderen kan runnen en mezelf staande kan houden.Het is een uitgemaakte zaak voor mij dat een tweeling (dus 3 levende kindjes) niet kan.
Ik wil de keuze om de zwangerschap af te breken ook niet moeten maken. De kans dat ik de kracht dan nog vind om er opnieuw tegenaan te gaan en nog IVF-pogingen wil ondernemen schat ik ook niet zo hoog in. Dus op dit moment kies ik voor het terugplaatsen van 1 embryo en hoop ik dat er heel wat geluk mijn kant is komen opwaaien dezer dagen. Het zou zo fijn zijn om een positieve test in handen te hebben binnenkort!
 
Maar goed donderdag (2 dagen terug) lag ik daar weer met de beentjes in de lucht in de beugels elegant te wezen. Ik blijf het moeilijk hebben met dat moment op één of andere manier. Ik ben al mijn schaamte ondertussen al kwijt, das het probleem niet, maar het blijft wringen. Het is blijft zo een klinische koude en kille ingreep. En ik ben me altijd zo ontzettend bewust van de houding waarin ik lig en welk beeld mensen van me krijgen als ze dat kamertje binnenkomen. Het lijkt maar niet te wennen... Ook al doe ik mijn best om het luchtig te houden en te kwetteren over koetjes en kalfjes, het is nog steeds (ook na al die keren) een vervelend moment. Gelukkig deed de eendebek deze keer geen pijn; ik voelde wel nog steeds een druk tussen mijn benen en echt aangenaam zal het nooit worden maar het was niet van die aard dat ik al mijn aandacht moest bundelen om de pijn te verbijten. Hoera!
Ik probeer ook de kleine successen te vieren in dit proces ;)

En nu zijn we al 2 dagen verder. En ik heb  nog steeds geen afspraak gemaakt voor de bloedtest. Ik ben echt het geloof een beetje kwijt en ben dan ook niet getiktakt om het resultaat bevestigd te zien met een bloedtest. Heb even geen zin meer in het hele gedoe van naar het ziekenhuis hollen en daar mijn tijd passeren voor NIETS. Wil gewoon even rust. Even pauze. Zoals ik ook pauze heb van mijn werk, 2 weken vakantie! Twee meer dan welkome weken waarin ik niet moet rennen lopen vliegen, gewoon 2 weken leuke dingen doen. Of helemaal niets doen. Roxanne is geregeld naar creche/meti/oma/meti Coco wat er voor zorgt dat er ook echt tijd is voor mezelf. Ik voel dat ik de laatste tijd tot het uiterste aan het gaan ben om alle bordjes in de lucht te houden en dat het veel is. Heel veel. Ergens wil ik zo min mogelijk met dit hele traject bezig zijn. (Nogal moeilijk als je elke ochtend een spuit moet zetten, utrobolletje opsteekt en pilletjes slikt, elke middag utrobol opsteekt en elke avond utrobol opsteekt en pilletjes slikt maar goed) en gewoon even genieten van de rust.  Even niets. Even geen moeten. Even geen racen tegen de klok. Even gewoon genieten.
En  ik hoop zo hard dat ik het nieuwe jaar z'n 3 mag inzetten...

 

Ik heb vakantie! Echt vakantie! Twee weken dat ik alles even kan loslaten, geweldig. Ik heb vrijdag mijn laptop dichtgeklapt en in mijn schuif gelegd en mijn GSM gewoon uitgezet én ook in mijn schuif gezwierd en iedereen fijne feesten gewenst en vertokken.
Twee weken tijd voor wat écht belangrijk is, super!

Het is een zoeken naar evenwicht tussen tijd voor mezelf, mijn familie en mijn geweldige trollemol. Ik probeer echt leuke dingen met haar te ondernemen en te genieten van dat kleine geweldige meisje dat ik zowaar mijn dochter mag noemen. Ik sta soms nog versteld van hoe leuk ze is ;)
Gisteren zijn we samen naar de kerstmarkt afgezakt. Het weer was redelijk en ik moest echt even buiten, de Bourhoyen (natuurreservaat achter mijn deur hier) hebben we nu al genoeg gezien dus de kerstmarkt dat maar. Sinds een week of 3 zijn het "winterfeesten" in Gent en op de Korenmarkt staat er een GIGANTISCH reuzenrad waar ze helemaal zot van is. Af en toe maak ik speciaal een ommetoertje als ik haar van de creche ophaal zodat ze nog eens kan kijken naar het reuzenrad. Het is zo mooi om die lichtjes in haar ogen te zien  blinken en die verwondering op haar snoet, keer op keer. Echt genieten.
Maar  de kerstmarkt dus :) Ik was duidelijk niet de enigste met het idee om een bezoekje te brengen aan de Gentse binnenstad...wow echt veel volk! De kleine dame heeft dus vooral in mijn nek gezeten om te kunnen rondkijken. Aan mijn hand lopen was echt geen optie, veel te druk. Maar wat een leuke tijd hebben we beleefd <3 Er was vanalles te zien van houtvuur met echte vlammen (om visjes op te grillen), tot mooie sterrenlampen en pluchen beertjes. Ik hoorde regelmatige "mooi! Kijk! Mooi!" boven mijn hoofd weergalmen. Het reuzenrad hebben we uiteraard ook uitgebreid bestudeerd maar ik heb beslist om geen ritje te maken. Het zou een te groot risico zijn en een huilende en snotterende Roxanne in zo een gondeltje is nu niet meteen wat ik voor ogen heb bij een bezoekje aan de kerstmarkt.
Er staat ook een gedrocht van een attractie op het Sint Baafs plein, een mastadont van een metalen kerstboom met reuze-kerstballen en in de onderste ballen kan je plaatsnemen en dan draai je rondjes en gaan de kerstballen langzaam op en neer. Ik vind het afschuwelijk en veel te kitscherig maar die kleine trol vindt dat geweldig natuurlijk! Ook daar hebben we even tijd genomen om alles te bewonderen en te bekijken. Alle Roxanne bewonderde de boom en ik stond vooral versteld van de lelijkheid ervan ;)

Om ons bezoekje aan de kerstmarkt af te ronden ging ik op zoek naar een wafelkraam. Ik dacht dat het zo goed als overal wel te vinden zou zijn, niet dus. *zucht* Ik heb de hele kerstmarkt mogen doorkruisen om uiteindelijk in de schaduw van het reuzenrad een wafelkraam te vinden. Ze was dolenthousiast! Ik kocht voor haar een wafel op een stokje (leek me net iets handiger dan een echte brusselse wafel om zo uit het vuistje te eten) die ze met heel veel smaak heeft opgegeten. Geweldig om te zien en enkele omstaanders waren ook gecharmeerd door dat kleine meisje met die veel te grote wafel in haar handjes. Ik smolt echt bij het zien van zoveel geluk in haar oogjes.
Ik heb zelfs geen kruimeltje gekregen van haar wafel :D Allemaal "in de buikje" zegt ze dan met een fiere glimlach en fonkelende oogjes.

Om nog even tot rust te komen en de kerstdrukte achter ons te laten hebben we nog een wandeling gemaakt in het Patershol en wat langs het water geslenterd waar iedere spin die het gewaagd had om een web te weven aan de balustrade met veel interesse werd bekeken en bewonderd. Ik heb er zo van genoten om nog eens écht tijd met die kleine trol van mij te spenderen. Even weg van alle IVF-gedoe en alleen zij en ik, gewoon plezier maken, gewoon samen zijn zonder meer.
Want het weeg door... steeds meer en meer. Het beheerst echt op den duur een beetje teveel mijn leven. Ik kan het niet zo goed meer hebben precies. Al dat gedoe errond, al die medicatie, die opgeblazen buik, die ontembare honger en tegelijk zo moe zijn dat ik niet veel anders kan doen da in de zetel hangen en mezelf volvreten. Vreselijk vind ik het. Ik heb het echt stilletjesaan mee gehad.
Deze ochtend (3 dagen voor mijn NOD) stond ik op en was ik kotsmisselijk! Echt niet te doen... Dacht even dat ik echt ging moeten overgeven. Heb ook echt even boven de wc gehangen en wat uitgespeekeld maar goed (sorry voor de details) er kon niet echt iets uitkomen want ik had nog niets gegeten!  Wauw. En dan flitst het wel door mijn hoofd "Zou het? Zou dit al heel vroege zwangerschapsmisselijkheid zijn?"  en dan begin ik dat als een gek te googelen (dommerik dat ik ben) maar ik ben dan zo beroerd dat een negatieve test er echt niet bijkan dus kies ik ervoor om de test niet te doen. Morgen. Morgenvroeg test ik. 2 dagen voor NOD... Dan moet er toch iets te zien zijn als er iets is? Ja toch...? Pregnyl heb ik deze ronde niet gezet dus een vals positieve test zoals ik bij Kobe* even vreesde zit er zeker niet in. Het zou wel een mooi (maar ook angstig) begin van 2020 zijn...
Ik ben al de hele dag moe en koortserig en wat slapjes dus het kan ook gewoon een griepje/buikgriepje zijn. En helemaal geen zwangerschap. Ondanks alle medicatie, alle spuitjes, pilletjes, tabeltjes,... Het zal slikken zijn als er morgen weer een dash-witte test op het badkamerkastje ligt. Maar goed zorgen voor morgen.

 

Ik heb mijn geduld nu meer dan lang genoeg op de proef gesteld en ik heb deze ochtend een testje gedaan. Twee dagen voor mijn NOD maar als ik zwanger ben moet er iets te zien zijn op de test. Dus rolde ik deze ochtend om 6u30 uit mijn bed (ik ben eigenlijk fameus ziek, griep of zo denk ik... Overal pijn en koorts en keelpijn en doodmoe) en al bibberend van de kou strompelde ik naar de badkamer. Hoppa even plassen in een potje, 5 drupje op dat plastic staafje en.. Wachten maar!  Wekkertje op 5 minuten en omdat ik te moe was om mezelf weer naar mijn bed te slepen én dan nog eens terug bleef ik maar gewoon bibberend op het toilet zitten. Ziek zijn is niet meteen iets waar ik fan van ben. Bah!
Na 5 minuten ging mijn wekker af en tilde ik het dekseltje op dat ik over de test had gelegd. Wit. Spierwit. Niet zwanger. Zelfs niet een beetje. Gewoon niet. Diepe zucht en terug in mijn bed gerold. Bibberend en klappertandend van de koorts nog een dafalghan genomen en geslapen tot 10u30. (Roxanne is bij de Oma gaan logeren, gisteren was ik al slecht en gebeld om haar te komen halen en te laten logeren omdat het gewoon echt niet ging lukken.)
Ik sliep erg onrustig en toen ik wakker werd kwam het als een mokerslag... Niet zwanger. Weer een maand voor niets. Weer al die rommel in dat lijf van mij gepompt voor NIETS! Ik huilde bittere tranen. Ik word zo moe van dit hele traject. Wil gewoon mijn droom realiseren, een compleet gezin hebben, 2 kindjes die vrolijk door mijn huis dartelen en 1 in mijn hart. Dat kan toch niet zoveel gevraagd zijn? Ik heb toch geen grootste eisen of gigantische wensen... Ik wil gewoon graag een 3e kindje. Maar opnieuw is het niet gelukt. Ondanks alles.

Ik heb besloten dat ik deze cryo nog laat terugplaatsen, het is de laatste van deze pickup en dan las ik een maand pauze in. Even geen hormonen en spuiten en pillen en afspraken en stress en emoties die alle kanten op stuiteren Even een maandje rust om dan weer volop er tegenaan te gaan. In januari heb ik nog een terugplaatsing en dan duw ik op de pauzeknop. Om in maart weer van start te gaan met het heel IVF-circus. Maar ik voel aan alles dat het teveel aan het worden is. Al die maanden non stop hormonen in mijn lichaam drijven.. het is toch niet echt goed denk ik. Ik heb echt even nood aan een momentje zonder. Even op adem komen.
Ook al wil ik niets liever dan zwanger zijn maar ik moet het ook volhouden. En mijn lijf ook. Het is niet gezond om steeds maar onder invloed te zijn. Nooit even een rustig moment. Het zal me zwaar vallen in februari, even niets, even niet actief bezig zijn met het najagen en realiseren van mijn droom maar het moet. Na 6 maand non-stop pillen nemen kan ik het mijn lijf niet aandoen om NOG een grotere, zottere dosis te verteren voor die pickup. Ik moet even rusten. Maar ik wil deze cyro nog laten terugplaatsen, ook al geloof ik niet dat het deze keer zal lukken maar goed. De procedure is dat je eerst alle cyro's moet opgebruiken voor je een nieuwe poging doet. Ik heb altijd een beetje mijn twijfels gehad bij deze pickup, omdat mijn lijfje zo geforceerd is geweest om regels te krijgen. Met die cyste is er een kunstmatige cyclus opgewekt en ik weet niet of het wel zo gezond is om dat te doen. En of dat mijn eicellen dan wel goed zijn. Misschien was deze poging gewoon altijd al gedoemd om te mislukken...
Hoe dan ook op naar ronde 9.4!
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...