Ik had gisteren beslist om vandaag niet naar de dokter te gaan. Ik had er geen zin in. Ik zag er het nut niet van in. Waarom zou ik mijn kleine trol nog maar eens meesleuren naar het ziekenhuis? Waarom daar nog eens veel te veel tijd verslijten? Waarom zou ik bloed laat prikken? Waarom een consult betalen? Waarom waarom waarom? Om dan een telefoontje te krijgen om mij mee te delen wat ik toch al al weet? Dat het niet niet gelukt is, dat de uitslag negatief is? Neen bedankt!  Ik ben het zo beu om altijd maar naar dat ziekenhuis te vlammen en te wachten voor niets. Ik ben alles beu! Zo beu!!!!

Maar deze ochtend heb ik mezelf dan toch maar verplicht om Roxanne in de auto te zetten en nog maar eens naar het Jan Palfijn te rijden. Ik was bang dat ik anders in de problemen zou komen voor de volgende ronde. Stel dat ze mijn bloedwaarden écht nodig hebben om te kunnen starten dan zou ik gechareld zijn. Dus zat ik deze ochtend om 1Ou45 opnieuw in die wachtzaal met die kleine gewelidge meid van mij. In plaats van iets leuks met haar te doen (gaan wandelen, tekenen, boekjes lezen, iets bezoeken, in bad gaan, stoeien in de zetel, samen koken in haar keukentje, in "het grote bed" naar filmpjes kijken, schilderen, puzzel maken,...) zaten we daar nu weer voor een dik halfuur op een stoel te wachten. Ik haat het zo he! Al die kostbare tijd die ik verlies met die mooie meid van mij. En niet alleen de letterlijke tijd in de wachtzaal maar ook gewoon de tijd nu. Ik ben mezelf niet met al die hormonen in mijn lijf en ik vind het zo jammer dat ik Roxanne al zo lang meesleur in dit verhaal. Een verhaal waar ze niet om gevraagd heeft en die ze niet verdiend. Ze heeft recht op een mama die er écht is en die niet meer dan de helft van de tijd onder invloed is van hormonen. Want draai of keer het zoals je wil maar die pillen doen echt iets met mij. Ik ben korter, bozer, veel vermoeider, heb veel stress, ben ongelukkig, emotioneler. Echt een geweldige mama kan je dat niet noemen he. Om dan nog maar te zwijgen van de dagen rond de testdag en de dagen erna als ik opnieuw een tegenslag moet verwerken. Dan is mijn lontje nog korter en mijn draagkracht helemaal nergens meer te bespeuren. Ik slinger echt tussen momenten van intens geluk (als ik haar hoor giechelen of schateren of haar intens bezig zie met iets) en ontzettend grote kwaadheid (als ze kattekwaad uithaalt, niet echt luistert, tegendraads doet,...) en daarboven hangt een grote wolk van verdriet. Verdriet rond het verlies van Kobe* en verdriet om het ietsje dat nu weer een nietsje blijkt te zijn. Ik ben het allemaal zo beu!!!!

Het bezoekje aan de dokter was tenenkrullend. Ik was al slecht gezind dus het deed er al niet veel deugd aan dat het druk was en dus weinig tijd om een gesprek te hebben. De dokter heeft me nu standaard al progynova voorgeschreven deze ronde. Geen idee waarom! Vorige keer had ik het "nodig" omdat mijn eicellen niet echt meegroeiden maar nu begin ik toch weer aan een gewone natuurlijke cyclus? Waarom heb zou ik dan ook nu weer die mediciatie moeten nemen? Progynova legt je eierstokken stil. Er rijpt dus geen eicel (hebben we toch niet nodig zei de dokter) en enkel je baarmoederslijmvlies wordt klaargestoomd voor een innesteling. En voor ik het wist wat hij al weer weg. Een beetje bedremmeld zat ik op mijn stoel naar het voorschrift en mijn behandelschema te kijken. Vanaf dag 1 van mijn regels zou ik al 3/dag een pilletje moeten nemen. Dan op dag 10 echo en waarschijnlijk ook starten met utro en op dag 14 waarschijnlijk met inprosub. Wil zeggen dat ik gewoon VOLCONTINU  medicatie aan het slikken ben!
Neen. Dat gaat niet door. Niet voor ik weet waarom. Dus vroeg ik wat meer uitleg aan Ann maar ide kon me dat ook niet geven. Er zijn 2 opties om een cryo te laten terugplaatsen, in een natuurlijke cyclus of met progynova. Voor sommige vrouwen is die progynova echt nodig omdat hun eicellen niet rijpen dus dan is het zeker een handig medicijn. Maar ze kon mij verder geen uitleg geven en ook niet echt voordelen geven waarom ik het nu "preventief" zou moeten nemen.
Ik ben gewoon beginnen wenen. ik kan niet meer. Ik ben al die medicatie zo beu! Niets lijkt te helpen. En ik ga echt geen medicatie slikken voor een probleem dat er NIET is. Ik heb nog nooit een probleem gehad met de rijping van mijn eicellen. Behalve vorige maand maar om nu al meteen een hele dosis naar binnen te gooien omdat het misschien wel eens zou kunnen dat het opnieuw zo is.. Nee bedankt. Ik wil deze cryo laten terugplaatsen in een natuurlijke cyclus. Of wat er nog van overschiet als je in zo een traject zit. Ik ben op zich echt niet aan medicatie maar heb al zoveel grenzen verlegd. Nu heb ik het er gewoon mee gehad. Het is mijn MIJN lijf en ik pomp er echt niet onnodig nog meer brol in!
Ann verzekerde me dat het OK was en ik zelf wel mag kiezen om ze al dan, niet te nemen. Het kan nog altijd worden opgestart indien nodig. Ik heb haar ook verteld dat ik nu nog die dwaze cryo ga opgebruiken en dan een maand pauze inlas. Ik kan niet meer. Ik ben echt op. Maar ik wil eerst die cyro van de baan. Ik geloof niet dat die wel gaat blijven groeien dus ik kijk uit naar maart. Dan een heel nieuwe IVF-cyclus Feest.

Het is zo lastig... Elke maand lijkt mijn droom net dat beetje meer verwijderd. En de angst en het verdriet dat het niet meer zal lukken wordt telkens wat groter. Waar trek ik de grens? Hoelang ga ik door? Hoe groot mag het leeftijdsverschil zijn tussen Roxanne een een brusje? Hoe lang houd ik dit nog uit?
Het leven is soms echt zo kl*te!!!!!
 

Een week na mijn laatste post en ik moet me al weer beginnen klaarmaken voor deze ronde.
Ik ben de vrijdag reeds gestopt met alle medicatie (na die negatieve test) maar pas dinsdag zijn mijn regels gestart! Het is echt aftellen gewoon naar de dag dat mijn regels er eindelijk eens wouden doorkomen. Ik weet dat utrogestan de boel allemaal wat vertraagd maar denk dat de cocktail die ik nu heb moeten nemen alles helemaal had stilgelegd. Maar liefst 5 dagen na de medicatie-stop zijn ze gestart, en ik had ze normaal moeten krijgen op zaterdag. Ik stel me toch echt fameus veel vragen bij de bergen medicatie die ik moet nemen en het effect ervan op mijn lichaam. Echt gezond kan dit allemaal niet zijn... toch?

Ik heb ook een dagje gewacht om naar Jan Palfijn te bellen en ga nu op dag 11 op controle in plaats van op dag 10 in mijn cyclus. Ik hoop op die manier een keertje minder te moeten gaan en vooral om geen medicatie te moeten slikken. Ik ben de bezoekjes echt grondig beu. Ik haat het om daar al mijn kostbare tijd te gaan verspillen. Vreselijk!
Ik haat het ook dat ik niets echt kan plannen. Altijd maar die dwaze controles om de haverklap en het moment van terugplaatsing dat niet echt goed bepaald kan worden op voorhand. Alles schuift ook gemakkelijk een paar dagen op door die medicatie.Dus als ik me al waag aan een ruwe planning dan loopt die toch in het 100 omdat heel mijn cyclus in de war is. Ik wil mijn leven terug. Gewoon kunnen gaan en staan waar ik wil zonder te moeten rekening houden met een massa aan doktersafspraken. Ik ben ongeveveer 2 weken per maand echt afhankelijk van de dokterafspraken om mijn agenda te maken. Dat is niet te doen eigenlijk! Ik kan daar zo kwaad om worden he. Ik heb al zoveel moeten laten voor deze stomme behandeling... En voor niets he!  Mijn buik is nog steeds leeg. Mijn hart is nog steeds kapot van het verlies van Kobe*. Mijn wens voor een 3e kindje nog steeds niet vervuld. Maar ik pendel wel als een zot naar het ziekenhuis. Stop bagger in mijn lijf dat het een lieve lust is. Blijf hopen op een positieve test om dan weer keihard naar beneden te kletteren. Ik geloof er niet meer in. Ben echt de moed even compleet kwijt.

Het is gek. Ik vind de behandeling en de weken die gaan komen afschuwelijk. Maar de dagen nu gaan zo traag voorbij. Ik kan haast niet wachten om terug te starten, dan ben ik tenminste IETS aan het doen om mijn droom te verwezenlijken. Nu zit ik gewoon te wachten en ik heb genoeg gewacht. Ik ben het wachten moe.
Ik kijk heel erg op tegen het hele gedoe en de controles en de pillen en de hoop/wanhoop die zich dan nestelt in mijn lijf, ik haat het om zo in beslag genomen te zijn door de hele behandeling. Mijn hele hoofd en lijf kan dan precies alleen nog maar DAAR mee bezig zijn. Ik loop kregelig, boos, emotioneel, kort van stof, doodmoe,...  Maar ik kan ook niet wachen om terug in de startblokken te gaan staan. Om opnieuw te knallen en te hopen dat het misschien deze keer wel de goede keer zou zijn? Ook al maak ik mezelf maar gewoon iets wijs. Ik weet niet op wat ik anders blijf draaien. Mijn wens om een compleet gezin te hebben is een zeer krachtige motor. Maar ik ga toch fameus in het rood op dit moment...
Nog  5 dagen en het hele circus begint weer. Ronde 6 na Kobe*.

Vrijdag (dus 3 dagen geleden) moest ik op consultatie voor de 1e echo van deze ronde. Ik had deze al op dag 11 gelegd ipv op dag 10 om zo te proberen wat minder afspraken te moeten maken. Dat getjol naar de ziekenhuis... ik wil er echt vanaf !
Ik kampeerde weer even in de wachtzaal met mijn laptop op schoot en deed zo nog wat nuttig werk ook :)
Eenmaal met de beentjes in de beugels kwam het nieuws dat mijn eicellen "elkaar wat aan het bezighouden waren en er nog niet veel actie te zien was" wat ik een beetje een vreemde boodschap vond dus vroeg ik om wat verduidelijking. Als ik het goed begrepen heb dan zijn er een aantal folikkels aan het groeien maar nog geen "leading lady" die binnenkort de sprong zal wagen naar mijn eileider. Normaal zou er al een grotere folikkel zichbaar moeten zijn maar dat was dus niet het geval vrijdag.  Op de vraag welke medicatie ik nam antwoorrde ik "Geen :) " en de dokter keek wat vreemd op en twijfelde om progynova op te starten. Ik zuchtte eens diep (écht geen zin in!) en dat deed hem beslissen om mijn lichaam zelf nog de kans te geven om in gang te schieten. Maar als er maandag (vandaag dus) nog altijd hetzelfde beeld te bespeuren was dan moest ik overschakelen op progynova.

Beetje teleurgesteld in mijn lijfje verliet ik het dokterskabinet en hoopte ik vurig dat het niet nodig zou zijn om medicatie te slikken. Hoe minder hoe liever ik het heb! Echt ik ben het allemaal zo beu! Ik ging een leuk weekend tegemoet waarin het gezellig vertoeven was met Roxanne en op zondag was het wafelen-bak met de Liezen (bende vriendinnen) waarin  1 van hen groot nieuws had... er komt een Mini-lies bij in Juli! Geweldig nieuws! Zo blij voor hen! Gewoon probleemloos, hoeps zwanger geraakt. Altijd dubbel om zo een verhalen te aanhoren maar het grootste gevoel blijft toch wel gelukzaligheid! Ik wens echt niemand een traject als dit toe. Het is gewoon vreselijk om hier in te zitten maand na maand na maand.
C. bleek 12 weken ver te zijn en de algemene teneur was "alle toch al 12 weken! Das goed he :) Nu kan je genieten en uitkijken naar juli" Maar C. keek even naar mij en zei toen "sja, je weet nooit he... hopen dat het goed blijf gaan allemaal. Je weet nooit". Wat ik wel heel lief vond want ik weet dat veel mensen het lastig vinden om te delen met mij dat ze zwanger zijn na het verlies van Kobe* en door gewoon dat te zeggen weet ik dat ze er even aan dacht en dat het niet altijd goed blijft gaan. Dat de kans, hoe klein ook, bestaat dat het mis gaat.
En het doet me ook wel pijn als mensen me vertellen dat ze een kindje verwachtten. Naast de blijdschap en de vreugde en het gelukzalige gevoel steekt het ook wel in mijn hart. Zij wel en ik niet. Wat een lelijke gedachte is maar ik kan er niet aan doen. Het is een gevoel/idee dat iedereen zal begrijpen maar ik ben er niet fier op en probeer het vooral niet onder woorden te brengen. Ik probeer heel enthousiast te zijn en "gewoon" blij voor hen. Maar diep vanbinnen doet het pijn En ben ik jaloers, stikjaloers op hun geluk.

Vandaag werd ik weer verwacht bij de dokter dus hoppa opnieuw naar Jan Palfijn, beetje wachten in de wachtzaal met laptop op schoot en tokkelen maar. Toch handig om zo overal een werkstation te kunnen creeëren en van de nood een deugd maken. Na 40min hoorde ik de dokter mijn naam mompelen en dribbelde zijn kabinet binnen. Routinematig alles uitgespeeld en die benen in de beugels gezwierd.
Ik voelde hem ijverig zoeken en rondkijken met zijn interne echo-apparaat en echt pijnlijk was het niet maar eerder onaangenaam. Toen het gewoon vervelend begon te worden zei ik dat ik maar 1 eierstok had dus dat hij hoe dan ook geen 2e ging vinden *vriendelijke glimlach* Wat bleek? Zijn zoekactie was niet om mijn 2e eierstok te vinden maar om te kijken of mijn eisprong toch wel écht al had plaatsgevonden!  Bleek ik een spontane ovulatie gedaan te hebben! Dus van een gezellig onderonsje zijn mij eicellen op 3 dagen tijd overgegaan tot een spontane eisprong. Grappig wel :D
Eerst was er nog sprake van medicatie opstarten om den boel wat in gang te trekken en nu blijkt alles gewoon spontaan te zijn gebeurt. Ha! 1-0 -voor mijn lijfje! Hoera!
Ergens wel opgelucht dat het gewoon allemaal spontaan is gebeurt en dat mijn lijf dus wel gewoon doet wat het hoort te doen zonder medicatie. Toch wel een geruststelling, al is het een zeer povere ;) Maar het helpt wel om het vertrouwen weer wat te vinden in mijn eigen lichaam. Ik heb al die brol niet nodig, het doet ook gewoon wat het zou moeten doen zonder :)
Stiekem toch wel een beetje trots op mijn lijf én blij dat ik een dagje gesmokkeld heb en dus een shot pregnyl minder heb moeten zetten.
Ik geloof nog steeds niet dat het zal lukken met deze cryo''s maar het vertrouwen dat het misschien toch wel nog eens zal lukken is een klein beetje gegroeid vandaag. Fijn!

Ik mocht me aankleden en doorschuiven naar de spreekruimte. Het was Josephine die me 2 doosjes pregnyl toestoppte en zelf aan de slag ging met het 3e spuitje pregnyl. Wat bleek? Ik zou dan en daar een shotje pregnyl krijgen :D Nog nooit gebeurd maar goed. Enkele seconden later stond ik met mijn kleed omhoog en blubberbuikje ontbloot te wachten op dat venijnig prikje. Heel raar maar ik voelde me minder op mijn gemak dan met mijn benen in de beugels te moeten gaan liggen. Naakter. Kwetsbaarder ofzo. Maar goed even tanden bijten en dan mocht ik mijn kleed al weer laten zakken.

Zondag (dus binnen 6 dagen) heb ik een terugplaatsing. Het wachten kan dan weer beginnen.
Vanaf woensdag moet ik al terug beginnen met die vieze utrobolletjes en vrijdag mijn 2e shot (en in mijn geval ook laatste) shot pregnyl zetten. Echt geen zin in vals positieve testjes dus geen 3 pregnylshotjes voor mij! En dan is het wachten wachten wachten tot ik weer mag testen en naar alle waarschijnlijkheid opnieuw naar een wit staafje zal zitten staren.
Maar goed dan is het pauze en laat ik even een maand alles rusten. Even geen medicatie. Geen onderzoeken. Geen spuiten. Geen pilletjes. Geen echo's. Geen hormonen. Geen geduld uitoefenen. Geen geslinger tussen hoop en wanhoop. Geen tranen van teleurstelling. Geen eindeloos aftellen van de dagen tot testdag. Even NIETS.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...